คลังเรื่องเด่น

ถาม : การเจริญเมตตา ?
ตอบ : ต้องเจริญเมตตาให้แก่คนที่เรารักก่อน พอทำได้คล่องตัวแล้วก็ให้กับคนที่เรารักรอง ๆ ลงไป แล้วให้แก่ไม่รักไม่เกลียด พอคล่องตัวแล้ว ก็ให้คนที่เราเกลียดน้อย หลังจากนั้นถึงให้คนที่เกลียดมากได้ ไม่อย่างนั้นแล้วอยู่ ๆ ไปให้คนที่เราไม่ชอบขี้หน้าเลยก็เด้งกลับ

มีหลายคนที่บอกว่าไม่โกรธ ๆ แต่กูไม่พูดกับมึง..! นั่นยังโกรธอยู่เต็ม ๆ เลย ผูกโกรธด้วย แต่คิดว่าตัวเองวางได้แล้ว เพราะฉะนั้น...ต้องค่อยเป็นค่อยไปทีละขั้น

ถาม : แผ่เมตตาแล้วมีผลย้อนกลับที่ดี ?
ตอบ : ส่วนใหญ่แล้วการแผ่เมตตาจะอยู่ลักษณะให้ผลดีโดยส่วนเดียว ผลที่กลับมาไม่ดีเกิดจาก ๒ อย่าง อันดับแรกก็คือเมตตาของเราไม่บริสุทธิ์จริง ประการที่สองก็คือผลกระทบมาจากเรื่องอื่น บังเอิญเราไปทำเรื่องเมตตาพอดี เราก็เลยคิดว่าเป็นเพราะเรื่องนี้

ถาม : ขณะที่แผ่ไปยังศัตรูได้ แสดงว่ากำลังใจดีมากใช่ไหมครับ ?
ตอบ : ต้องเห็นตามความเป็นจริงว่าไม่มีใครเป็นศัตรูกับใคร ทุกอย่างล้วนเป็นสมมติทั้งสิ้น มีแต่เพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ถ้ายังทำไปถึงระดับนี้ไม่ได้ก็ยังแผ่ให้ศัตรูไม่สำเร็จหรอก ถ้าไม่เห็นว่ามีใครเป็นศัตรู...

ถาม : การบรรลุธรรมนั้นจำเป็นหรือไม่ที่จะต้องบรรลุธรรมในวัดหรือในป่า บรรลุธรรมในบ้านได้หรือไม่ ?

ตอบ : สถานที่ไหนก็ได้ถ้ามันเหมาะมันสม อย่างที่พระพุทธเจ้าท่านบอกไว้ว่า #สถานที่สัปปายะ คือสถานที่มันเหมาะ หมายถึงอยู่ในที่สงัดไม่เกลื่อนกล่นไปด้วยผู้คน #อาหารสัปปายะ หมายความว่า อาหารมันเหมาะกับธาตุขันธ์ของตัวเอง ไม่ใช่ว่าคนแพ้ข้าวเหนียวแล้วไปอยู่ภาคอีสานอย่างนี้มันก็แย่ #อากาศสัปปายะ ก็คือว่าไม่ร้อนไม่หนาวจนเกินไปเป็นที่พอดีสบาย

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้มันมีส่วนมากสำหรับผู้ฝึกในระยะแรกเริ่ม แต่ว่าผู้ที่กำลังใจทรงตัวแล้วสถานที่ไหนก็เหมาะสำหรับท่าน ตรงจุดไหนก็ตามก็สามารถบรรลุมรรคผลได้ เพียงแต่ว่าความพยายามในการใช้มันมากน้อยต่างกัน ถ้าในสถานที่ ๆ เคยมีพระที่บรรลุมรรคผลอยู่ก่อนแล้วพลังงานของท่านจะหลงเหลืออยู่ พอเราไปตรงจุดนั้นพลังงานของท่านจะหนุนเสริม ทำให้กำลังใจของเรามันเข้าถึงธรรมได้ง่าย แต่ว่าถ้าไม่มีที่ในสถานที่นั้นต้องตะเกียกตะกายเอง เหมือนกับว่าสถานที่หนึ่งมีหนทางให้เราอาศัยขึ้นภูเขาได้ ได้รับการหักล้างถางพอมาดีแล้วมันก็จะสะดวกสำหรับเรา...

.
"ใจเศร้าหมองกับใจหดหู่"

" .. "ใจหดหู่" นั้นมันสลดสังเวช แล้วมันคิดถึงตัวของเราจะต้องเป็นอย่างนั้นแล้ว มันหดหู่ลงไป "ส่วนใจเศร้าหมอง" นั้นคิดถึงเรื่องความแก่ ความตาย แล้วเศร้าโศกเสียใจอาลัยอาวรณ์ กลัวเราจะเป็นอย่างนั้น "เรียกว่าเศร้าโศก" จิตไม่ตั้งมั่นอยู่ในที่เดียว

"ส่วนหดหู่นั้น จิตใจยิ่งตั้งมั่นลงไป" แล้วเกิดความสลดสังเวชในตัวของตน เราเกิดมาได้ของไม่ดีซึ่งเราหลงใหลมานมนานแล้ว "เข้าใจว่าได้ของดี จะมีอายุยืน" จะมีสุขภาพดี แท้ที่จริงมันได้ของตาย ของอสุภะ ปฏิกูล ของชำรุดทรุดโทรมทั้งนั้น .. "

"ความเกิด ความดับ"
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

พระอาจารย์บอกว่า "ถ้าอกุศลแรง กุศลจะเข้าไม่ได้
ความดีความชั่วเหมือนกับต้องนั่งเก้าอี้ตัวเดียว ใจเราเป็นเก้าอี้ตัวเดียวโดด ๆ ถ้าความชั่วเข้าไปนั่ง ความดีก็ไม่มีที่จะนั่ง...เพราะว่าเข้าไม่ได้ แต่ถ้าหากความดีนั่งอยู่ ความชั่วก็เข้าไม่ได้เช่นกัน เพราะฉะนั้น..แต่เช้ารีบนั่งก่อน เอาตัวดี ๆ มานั่ง ไม่ใช่เอาตัวเลว ๆ มานั่ง..!"
__________________
คัดลอกข้อความมาจาก
https://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=673

คนเราถ้าสติไม่สมบูรณ์ก็ต้องทำอะไรผิดพลาดเป็นธรรมดา แต่โบราณท่านบอกว่า ให้เอาความผิดพลาดนั้น มาเป็นบทเรียนในการสอนตัวเราเอง จนกระทั่งใช้คำว่า ผิดเป็นครู

ฉะนั้น...ในส่วนของความผิดพลาดนั้นสอนให้เรารู้ว่า ต่อไปอย่าทำเช่นนั้นอีก แต่เราก็อาจจะไปพลาดเรื่องอื่นต่อไป เพราะว่าเป็นธรรมดาของคนที่สติสัมปชัญญะยังไม่สมบูรณ์ ปัญญายังไม่รู้เท่าทันกิเลส โอกาสผิดพลาดมีได้ แต่ว่ามีแล้วอย่าไปเศร้าหมองนาน ให้เริ่มต้นทำความดีใหม่ทันที

พระพุทธเจ้าถึงได้ตรัสว่า อย่ามัวไปคิดถึงความหลัง และอย่าไปฟุ้งซ่านกับเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ให้รักษาอารมณ์อยู่กับปัจจุบัน จึงจะรู้เห็นธรรมที่แท้จริงได้
...................................
พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร. วัดท่าขนุน
www.watthakhanun.com

.
"ธรรมเฉพาะตัว เข้าใจจำเพาะตัว"

.. ท่านอาจารย์มั่นว่า ..

" .. บาลีเป็นศัพท์ตายต้วเวลาสู่โลกทั่ว ๆ ไป "แต่บาลีที่ผุดขึ้นมาก็ดี เทวดา ถามก็ดี เป็นคำเฉพาะบุคคลกาลสถานที่เท่านั้น" จะนำออกไปใช้ทั่วไปย่อมไม่สะดวก แม่ได้ความขัดเจนตามที่แปลออกจากบาลีทั่ว ๆ ไปก็จริง "แต่บาลีที่ผุดขึ้นเฉพาะบุคคล" ในความหมายก็มุ่งเฉพาะบุคคลนั้นเท่านั้น มักไม่ทั่วไปแก่ผู้อื่น

แม้ผมแปลให้ท่านฟังได้ แต่ก็อาจไม่ตรงกับความหมายที่ท่านเข้าใจมากับบาลีนั้น ผมจึงไม่อยากแปล "เพราะคำที่ผุดขึ้นมาจากใจ จะเป็นคำบาลีก็ดี เป็นภาษาใจก็ดี เป็นคำห้ามหรือ ตักเตือนใด ๆ ก็ตื ย่อมเข้าใจและแน่นอนเฉพาะผู้นั้น" ผู้อื่นจะแยกความหมายที่ เกิดขึ้นเพื่อผู้นั้นไปเป็นอื่น ย่อมขัดต่อความบุ่งหมายของธรรมซึ่งผุดขึ้นเพื่อผู้นั้น

ผมพอเข้าใจธรรมที่ผุดขึ้นภายในทั่งเพื่อตนเอง ทั้งเพื่อเทวบุตรเทวดาและเพื่อผู้อื่นใดที่มาเกี่ยวข้องได้พอสมควร เพราะธรรมเหล่านี้เคยเกิดกับผมอยู่เสมอ แม้จะเรียกว่าเกิดคู่เคียงกับปฎิบัติสมาธิภาวนาโดยสม่ำเสมอก็ไม่ผิด

นอกจากนั้นเวลาปกติธรรมดา ธรรมดังกล่าวยังเกิดได้ บางทีเดินจงกรมอยู่ก็เกิด นั่งอยู่ธรรมดาก็เกิด...

รู้จริงอย่างหนึ่งเท่ากับรู้ทั้งหมด

หลังจากที่ญาติโยมสอบถามปัญหาในการปฏิบัติกับพระอาจารย์เป็นจำนวนมาก พระอาจารย์จึงกล่าวว่า "โชคดีที่อาตมาอ่านตำรามามากหน่อย เวลาเขาถามเลยไม่จนแต้ม ถ้ามีน้อยหน่อยคงจะตายแน่ เพราะว่าแต่ละคนแง่มุมจะไม่เหมือนกัน ต่อให้คล้ายกันก็ไม่ใช่อย่างเดียวกัน พระพุทธเจ้าจึงต้องสอนไว้ตั้ง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์

เมื่อสอนถึง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ เราจำเป็นต้องเรียนทั้งหมดหรือไม่ ? ไม่จำเป็น..อย่างใดอย่างหนึ่งก็พอ เพียงแต่ว่าก่อนจะจบ อย่างหนึ่งที่ต้องผ่านแน่เลย ก็คือในเรื่องของกายคตาสติ การพิจารณาร่างกายให้เห็นทุกข์เห็นโทษ ถ้าผ่านตรงจุดนี้ได้จริง ๆ สิ่งทั้งหมดที่ผ่านมาก็จะรวมลงที่เดียวกัน

ที่ว่ารวมลงเป็นที่เดียวกัน เราจะเห็นว่าในพระธรรมบทหรือพระไตรปิฎกกล่าวเอาไว้ว่า "บรรลุอรหัตผลพร้อมด้วยปฏิสัมภิทาญาณ เป็นผู้ทรงพระไตรปิฎก" ตรงจุดนี้หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเคยสงสัยมาแล้ว ท่านบอกว่าเป็นไปได้อย่างไร คนไม่เคยเรียนไม่เคยศึกษามาก่อนเลย อยู่ ๆ กลายเป็นผู้ทรงพระไตรปิฎก

หลวงพ่อสมเด็จพระพุฒาจารย์ (นวม พุทธสรมหาเถระ) วัดอนงคารามจึงบอกว่า "แกลองไปพิจารณาดูสิ ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์...

.
"หลวงตากับหนู"

" .. ตอนนั้นเราอยู่ห้วยทราย เราจะพูดเรื่องหนู เราก็ตัวเท่าหนูตัวหนึ่งมันก็ทำให้แปลกใจเหมือนกัน มันเป็นอะไร หรือว่าแมวนี้มันมีหูทิพย์ตาทิพย์ ในห้องนั้นเอาหมอนแขวนไว้ ที่แขวนก็เพราะกลัวหนูจะกัดนั่นเอง ถึงเอาเชือกมาผูกหมอนนี้แขวนเอาไว้ ก็หนูนี่แหละขึ้นไปกัดเชือกขาดตกลงมา แล้วหนูอีกนั้นแหละเป็นผู้ขยำหมอนแหลกหมด

เราไปเห็นเข้า จึงพูดว่า "แมวมันไปไหน ดงนี้ไม่มีแมวเหรอ ทำไมหนูถึงได้พิลึกนักหนา หนูมันมา ทำลายศาสนาแหลกหมดแล้วนี่เห็นไหม ในห้องนี้น่ะ" เราว่างั้น พอดีตอน ๕ โมงเย็นมันแปลกอยู่นะ

เณรไปบอกว่า "ที่ครูอาจารย์ถามหาแมว เรียกหาแมวเมื่อเช้านี้ มันมาจริง ๆ แล้วนะ" "มันมาอยู่ไหนล่ะ" "มันมาอยู่ใต้ห้องเก็บหมอนนั้นแล้ว" เณรตอบ เราถาม "เอ๊ะ! ทำไม มันมาได้ยังไง" "ก็ไม่ทราบ แมวตัวใหญ่มาก" เณรว่างั้น "มันอยู่ไหนล่ะ" "มันหมอบอยู่ใต้ห้องนั้นละ อยู่ที่พื้น" เณรว่า มันอยู่พื้นแต่ความจริงมันอยู่ใต้ห้องที่หนูกัดหมอนนั่นแหละ "อยู่ตรงไหนนะ เราจะไปดูหน่อย" เราจึงเดินไปดู ไปดู มันอยู่นั้นจริง ๆ ด่าง ๆ สีกระต่ายบ้าง สีขาวบ้าง

ส่วนพระท่านมายืนดูอยู่เต็มไปหมดแล้ว...

ถาม : ทุกวันนี้จับลมทั้งวันค่ะ เวลาที่จิตมันนิ่ง ๆ ตรงหน้าผากมันจะหนักค่ะ แล้วจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ บางทีแบบจะระเบิดเลยถ้าไม่หยุดค่ะ
ตอบ : อย่าไปใส่ใจ ก็ให้มันระเบิดตายไปเลย

ถาม : ไม่ผิดอะไรใช่ไหมคะ?
ตอบ : ไม่มีอะไรผิดจ้ะ สมาธิมันเริ่มทรงตัวมากขึ้น ถ้ามากเข้า ๆ จะเหมือนกลายเป็นหินไปทั้งตัว นี่ของเรานี่แค่เป็นบางส่วน

ถาม : แล้วจับลมกับรู้อิริยาบถนี่แทนกันได้เลยหรือเปล่าคะ?
ตอบ : สามารถทำควบกันได้ ถ้าหากว่าเอาแต่รู้อิริยาบถอย่างเดียว สมาธิมันเบาเกินไป จะเผลอหลุดได้ง่าย ทำเรื่องลมให้คล่องแล้วไปเอาอิริยาบถทีหลัง

ถาม : ทุกวันนี้เวลาตอนเช้ากิเลสมันจะงอกงามมากเลยค่ะ เหมือนกับตื่นเช้าแล้วก็ต้องมานับหนึ่งใหม่ทุกเช้าอย่างนี้
ตอบ : ก็เพราะว่าสติมันไม่ต่อเนื่อง มันงอกตั้งแต่ตอนหลับ พยายามทำ ทำอย่างไรให้หลับแล้วรู้ตัว จะได้ทันกิเลส

ถาม : แล้วต้องทำอย่างไรคะ?
ตอบ : เพิ่มสติขึ้นไปเรื่อย ๆ

ถาม : แล้วถ้ามีสติตลอดเวลาทั้งหลับและตื่นนี่ คนธรรมดาที่ไม่ใช่พระอริยเจ้าเขาทำได้ด้วยหรือคะ?
ตอบ : ได้ แค่ปฐมฌานละเอียดแค่นั้น

ถาม : หนูเคยภาวนาแล้วหลุดออกไปค่ะ...

ถาม : สมัยอดีตกาลตอนที่พระพุทธเจ้าออกบวช ในโลกนี้มีศาสนาเดียวหรือหลายศาสนาครับ ?
ตอบ : มีมากมายหลายศาสนา มีการเชื่อถือและปฏิบัติแตกต่างกันไป แต่ว่าท้ายที่สุด ศาสนาพุทธที่ประกาศอริยสัจ คือความจริงอันประเสริฐ ก็สามารถครองใจคนได้ จนกระทั่งเจริญรุ่งเรืองขึ้นมา เพราะว่าเป็นของจริง ของแท้ พิสูจน์ได้ทุกเวลา

จำไว้นะว่า ศาสนาพุทธเป็นอริยสัจ คือความจริงอันประเสริฐ ให้ทำตามอย่างเดียว ไม่ต้องไปเสียเวลาไปวิเคราะห์วิจัย

สมัยนี้พวกเรียนหนังสือเรียนมากไป พยายามจะเอาปรัชญาจากพุทธศาสนา ปรัชญาเป็นเรื่องที่ยกขึ้นมาถกเถียงกันยังไม่รู้ที่จบ ถ้าจบแล้วจะแยกออกไปเป็นศาสตร์ต่าง ๆ กันไป เช่น คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ เป็นต้น ไม่ใช่ความจริงอย่างของพระพุทธศาสนา พระพุทธศาสนานั้นเป็นอริยสัจ พระพุทธเจ้าทรงค้นคว้ามาจนจบแล้ว ไม่ต้องเสียเวลาไปค้นคว้าถกเถียงกันอีก เรามีหน้าที่อย่างเดียวคือทำตาม แล้วผลจะเกิดเอง

มีคำกล่าวถึงพระพุทธศาสนาเอาไว้ในพระบาลีว่า "เกวลปริปุณฺณํ ปริสุทฺธํ" บริสุทธิ์บริบูรณ์แล้ว ตัดออกก็ขาด เติมเข้าก็เกิน ไม่ต้องไปยุ่งหรอก ทำตามอย่างเดียวก็พอ

สมัยนี้คนเก่งเยอะ เขาวิเคราะห์พระไตรปิฎกกัน...

.
"ตัณหาสามเป็นเหตุให้เกิดทุกข์"

" .. "บุคคลปรารถนาสิ่งใดไม่ได้สิ่งนั้นสมหวัง อันนี้ก็เป็นทุกข์" อันนี้มันมาจากไหน เราได้รับผลอยู่เดี๋ยวนี้ มันมาจากไหน "ต้องใช้สติปัญญาค้นคว้า มันก็จะเห็นกัน เมื่อทำจิตให้สงบ มันก็จะเห็นกัน คือความอยาก"

มันเกิดมาจากความอยาก "เรียกว่า กามตัณหา" ความใคร่ ความพอใจในรูป ในสิ่งที่มีวิญญาณ ความทุกข์มันเกิดขึ้นจากความอยากความใคร่

"ภวตัณหา" ความอยากได้ อยากเป็น อยากมี อยากกอบโกยเอา อยากได้มาเป็นของตัว อยากเป็นเศรษฐีคหบดี อยากเป็นราชามหากษัตริย์ "เรียกว่า ภว ความอยากเป็น อยากมี"

ความไม่พอใจ เหมือนอย่างความแก่หง่อมแห่งชีวิต ความเปลี่ยนแปลงแห่งชีวิต ความมีหนังหดเหี่ยวเป็นเกลียว ผมหงอกฟันหัก อันนี้ไม่พอใจ เสียใจ อยากให้มันเป็นหนุ่มตึงอยู่อย่างเก่า ผมหงอกมันก็ไปเอายาดำ ๆ มาย้อม แล้วมันก็ป่งขึ้นอีก มันก็ขายหน้าล่ะ มันก็ดำอยู่ปลายนั่น โคน ๆ มันก็ขาว มันก็ขายหน้าอีกแล้วก็ไม่พอใจ "นี่เรียกว่า วิภวตัณหา" ตัณหาสามอย่างนี้แหละเป็นเหตุให้เกิดทุกข์ .. "

"อนาลโยวาท"
หลวงปู่ขาว อนาลโย

"รู้อะไรไม่เท่ารู้ใจตน"

" .. "การอบรมภาวนานั้นหมายความว่า ทำใจของตนให้เป็นอารมณ์อันเดียว" อยู่ในจุดเดียวให้รู้ใจของตนว่า คิดดีคิดชั่วหยาบและละเอียดอยู่ตลอดเวลา ยืน เดิน นั่ง นอน

"คิดดีก็พยายามประครองอารมณ์นั้นไว้ให้เกิดปิติอิ่มใจ คิดชั่วก็พยายามละทิ้ง" อย่าให้ติดอยู่กับใจ "ทำความรู้เรื่องของใจเท่านี้เป็นพอ" ไม่ไปรู้เรื่องอื่น เรื่องอื่นของคนอื่นไม่ใช่เรื่องของเรา ถ้าเราไม่เข้าไปเกี่ยวข้องแล้วจะทำอะไรให้เราไม่ได้

"ภาวนาคือหัดทำความสงบของใจ" รู้ใจของตนอยู่เสมอว่า คิดดีคิดชั่วหยาบและละเอียดทุกอิริยาบถ "ไม่ต้องอยากรู้โน่นนี่ต่าง ๆ นานา มันไม่เป็นภาวนาเสียแล้ว รู้อะไรไม่เท่ารู้ใจของตนเอง" .. "

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี วันที่ ๒๗ ธันวาคม ๒๕๑๙
ณ พุทธสมาคม เมืองบันดุง อินโดนีเซีย

ช่วงเดือนกรกฎาคม ซึ่งกำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ มีวันหยุดยาวหลายวันต่อเนื่องและเป็นวันสำคัญทางพุทธศาสนา นั่นคือ วันอาสาฬหบูชา และวันเข้าพรรษา แน่นอนว่า คิดถึงเทศกาลเข้าพรรษาต้องคิดถึงจังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งเป็นต้นแบบการจัดงานประเพณีแห่เทียนพรรษามายาวนานกว่าร้อยปี และเป็นที่รู้จักกันในระดับนานาชาติ

นางธนพร พูลเพิ่ม ผู้อำนวยการการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.) สำนักงานอุบลราชธานี กล่าวว่า จังหวัดอุบลราชธานีกำหนดจัดงานประเพณีแห่เทียนเข้าพรรษาจังหวัดอุบลราชธานี ประจำปี 2563 ขึ้น ระหว่างวันที่ 3-7 กรกฎาคม 2563 ซึ่งปีนี้ทั่วโลกได้รับผลกระทบจากสถานการณ์โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 หรือ COVID-19 การจัดงานต่างๆ สืบสานงานประเพณีอันดีงามยังคงต้องทำอยู่ พร้อมๆ กับวางมาตรการป้องกันโรคติดต่ออย่างเข้มข้น เพื่อให้ผู้ที่มาร่วมงานกลับไปด้วยความปลอดภัยและมีสุขภาพดี
สำหรับ งานแห่เทียนพรรษาปีนี้ใช้ชื่องานว่า “อนุรักษ์เทียนพรรษา มุทิตาหลวงปู่มั่น” เพื่อเป็นการแสดงมุทิตาจิต เนื่องในโอกาสที่หลวงปู่มั่น อาจารย์ใหญ่สายวิปัสสนากรรมฐานที่มีชื่อเสียง ซึ่งมีชาติกำเนิดเป็นชาวอุบลราชธานี...

ถาม : การพิจารณาว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่ใช่ของเรา ต้องวางกำลังใจอย่างไร?
ตอบ : ตรงนั้นเกินสำหรับเรา อันดับแรก ให้รู้ตัวก่อนว่าเราต้องตาย ในเมื่อเราตาย เราเอาอย่างอื่นไปได้ไหม?

ถาม : ไม่ได้ครับ
ตอบ : แล้วถ้าคนอื่นตายล่ะ?

ถาม : เอาไปไม่ได้ครับ
ตอบ : ทำไปทีละขั้น ของเรากระโดดไปเรียนด็อกเตอร์..ไม่ได้กิน ต้องตีในระดับประถมหรือมัธยม ส่วนในระดับมหาวิทยาลัยเขาเรียนแบบใช้เหตุใช้ผลกัน ค่อยไปตีเอาทีหลัง

เพราะฉะนั้น..พิจารณาให้เห็นก่อนว่าเราต้องตายแน่ ๆ ไม่ใช่แต่เรา เขาก็ด้วย ถ้าหากว่าเราตายแล้วอยากไปดี ก็อย่าทำให้ใจตัวเองเศร้าหมอง ไปซ้อมอยู่จุดเดียวก่อน เอาตายท่าเดียวก่อน

ไม่ใช่แสวงหาความตายนะ แต่เห็นว่าธรรมดาต้องตาย ในเมื่อตายก็ไม่มีอะไรแบกไปได้ แม้กระทั่งตัวของเราที่รักก็ยังเอาไปไม่ได้ คนอื่นก็ไม่ต่างกัน
__________________

คัดลอกข้อความมาจาก
https://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=673

การฝึกกรรมฐานของเรา ฝึกเพื่อให้กำลังใจของเรามั่นคง หยุดอยู่กับปัจจุบันได้ ถ้าใจเราหยุดอยู่กับปัจจุบัน ไม่ปรุงไปในอดีต ไม่ปรุงแต่งไปในอนาคต รัก โลภ โกรธ หลงต่าง ๆ จะโดนกดดับลงชั่วคราว ไม่สามารถจะกินใจเราได้ เพราะส่วนใหญ่แล้วที่เราทุกข์เพราะความคิดของตัวเอง

เราคิดฟุ้งซ่านไปในอดีต น่าจะเป็นอย่างนั้น น่าจะเป็นอย่างนี้ ไม่น่าทำอย่างนั้น ไม่น่าจะทำอย่างนี้ สารพัดที่จะคิด แล้วก็ฟุ้งซ่านไปในอนาคต จะต้องเป็นอย่างนั้น จะต้องเป็นอย่างนี้ ถ้าทำอย่างนี้จะต้องได้อย่างนี้ สารพัดจะฝันเฟื่องไป

อดีตผ่านไปแล้ว เปรียบเหมือนกับรถยนต์ที่ออกจากท่าไปแล้ว เราขึ้นไม่ได้หรอก อนาคตยังมาไม่ถึง รถที่ยังมาไม่ถึงเราก็ขึ้นไม่ได้ ฉะนั้น..พาหนะที่จะนำเราพ้นจากกองทุกข์ ไปสู่พระนิพพานได้ก็คือรถยนต์คันปัจจุบันนี้เท่านั้น แล้วการที่เราจะอยู่กับปัจจุบันนี้ได้ วิธีที่ดีที่สุดคืออยู่กับลมหายใจเข้าออกของตัวเอง ขณะใดที่จิตเราผูกอยู่กับลมหายใจเข้าออกเฉพาะหน้า ก็ไม่สามารถไปอดีตได้ ไม่สามารถไปอนาคตได้ การสร้างกรรมต่าง ๆ จะโดนหยุดลงชั่วคราว

ในเมื่อมโนกรรม คือจิตนึกคิดปรุงแต่งไม่มี ก็ไม่สามารถจะบัญชาให้วจีกรรมคือการพูด...

ทำไมการสงเคราะห์สัตว์จึงสบายใจกว่าการสงเคราะห์คน

เวลาพระท่านเลี้ยงหมา เลี้ยงปลา เลี้ยงไก่ ที่เกาะพระฤๅษี อาตมาถามท่านว่า "คุณเคยสังเกตบ้างไหมว่า เวลาคุณให้การสงเคราะห์สัตว์ด้วยเมตตา ทำไมจิตใจจึงสบายว่าการที่คุณสงเคราะห์คน ?" ท่านตอบไม่ได้...

จึงบอกกับพระท่านไปว่า "การสงเคราะห์สัตว์ คุณรู้อยู่ว่าเขาตอบแทนอะไรคุณไม่ได้ คุณก็เลยให้การสงเคราะห์โดยไม่มุ่งหวังการตอบแทนใด ๆ แต่การสงเคราะห์คน ความรู้สึกที่ว่าคนรู้ภาษา ต่อให้เขาไม่ตอบแทนอะไร อย่างน้อย ๆ ก็ให้เขาชมเราว่าดีสักนิดก็ยังดี เลยเป็นการสงเคราะห์ที่คับแคบกว่า ไม่เป็นอัปปมัญญา เพราะว่ายังหวังผลตอบแทนอยู่โดยไม่รู้ตัว"

ดังนั้น..จึงเป็นคำตอบที่ว่า ทำไมการสงเคราะห์สัตว์จึงสบายใจกว่าการสงเคราะห์คน

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เก็บตกบ้านอนุสาวรีย์ต้นเดือนตุลาคม ๒๕๕๓
ภาพและที่มา : เว็บวัดท่าขนุน

ประกาศเปิดบ้านเติมบุญเดือนกรกฎาคม ๒๕๖๓
ขอความร่วมมือจากทุกท่าน ปฏิบัติตามกติกาอย่างเคร่งครัด
หากมีผู้ฝ่าฝืน ไม่ปฏิบัติตาม พระอาจารย์อาจจะพิจารณาปิดบ้านต่อไปนะคะ
อย่าทำให้ตนเองเป็นทุกข์โทษเวรภัยต่อใครกันนะคะ

.
"พระนิพนธ์ ๗๙ เชื่อกรรมไว้ก่อน"

" .. "ความปลงใจเชื่อให้จริงในเรื่องกรรมและการให้ผลของกรรม มีผลใหญ่จริง" จะทำให้กลัวการกระทำกรรมไม่ดี ผลไม่ดีย่อมไม่เกิดแก่ตน ความสบายทั้งปวงย่อมมีมา

"ความไม่เข้าใจเรื่องกรรม มีโทษสถานเดียวไม่มีคุณเลย" ไม่ว่าเป็นกรรมของตนเองหรือกรรมของผู้อื่นก็ตาม

ผู้มีปัญญาแม้พอสมควร จึงพยายามทำความเข้าใจในเรื่องของกรรม หรือแม้ไม่เข้าใจ "ก็ใช้วิธีเชื่อไว้ก่อน" ซึ่งเป็นการแสดงความเป็นผู้มีปัญญา ยิ่งกว่าผู้ที่ปฏิเสธไม่ยอมเชื่อเลย .. "

สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณสังวร
ชมรมพุทธศาสน์ การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย
http://www.buddhist.egat.co.th

พระอาจารย์ให้โอวาทแก่คนเป็นพ่อแม่ว่า "เคยสังเกตไหมตั้งแต่เช้าจนค่ำ รักษาอารมณ์ไม่ให้โกรธลูกได้นานสักกี่ชั่วโมง?

ตรงนี้สำคัญมาก ถ้าดูอารมณ์ตัวเองไม่เป็น รู้อารมณ์ตัวเองไม่ได้ ก็แก้ไขไม่ได้ โดยเฉพาะในส่วนของการปฏิบัติ ท้ายสุดก็จะเป็นมหาสติปัฏฐาน ในส่วนของจิตในจิต ธรรมในธรรม ถ้าเราดูไม่เป็น ดูไม่รู้ เราก็แก้ไขไม่ได้

ต้องหมั่นสังเกตอารมณ์ใจ เมื่อสังเกตแล้วก็มีวิธีเดียว ก็คือว่าทำอย่างไรเราจะยืนระยะได้นาน ? คราวนี้ส่วนใหญ่แล้วก็อยู่ที่สมาธิ ถ้าสมาธิทรงตัวดี รู้ระมัดระวัง ก็ยืนระยะได้นาน ถ้าสมาธิไม่ดี ขาดสติ ก็พังเร็ว

เพราะฉะนั้น..ต้องพยายามซ้อมให้คล่องตัวและระวังไว้ตลอด โดยเฉพาะคนเป็นพ่อเป็นแม่ต้องมีความมั่นคงในอารมณ์ ไม่ขึ้น ๆ ลง ๆ เวลาโกรธก็อย่าอาละวาด เพราะว่าถ้าโกรธแล้วอาละวาด เด็กก็จะขาดความนับถือเรา ต่อไปเขาก็จะเหมือนกับเราเลย โกรธอย่างไรเราก็ต้องว่าด้วยเหตุผล เช่น อธิบายไปตีไป"
__________________

คัดลอกข้อความมาจาก
https://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=559&page=4

ถาม : ท่านเคยบอกว่ากิเลสเป็นสมบัติของร่างกาย ถ้าเราไม่ไปปรุงแต่งต่อกิเลสก็ไม่เกิด ทีนี้พอเรามีสติว่ามีกิเลส กิเลสก็หายไปแล้ว ตอนนั้นเราไปนั่งมองไม่ได้ใช่ไหมคะ ?
ตอบ : ถ้ามีสติพอ กิเลสจะเกิดไม่ได้เลย แต่คราวนี้สติไม่พอ เราก็เลยทำให้กิเลสเกิด อย่างนี่คือปากกา ถ้าคิดว่า...วันนั้นคนข้างบ้านไม่ดีกับเรา เขียนไปด่าเขาหน่อย โทสะก็เกิด หนุ่มคนนั้นหล่อดี เขียนไปขอเบอร์เขาหน่อย ราคะก็เกิด ฉะนั้น...อยู่ที่ใจเราไปปรุงแต่งต่อ ถ้าสติของเราเพียงพอ เราไม่ไปสร้างเหตุ กิเลสเกิดไม่ได้เลย แล้วเราจะไปดูอะไรเล่า ?

ถาม : การพิจารณานี่ลงที่อารมณ์ร่างกายเท่านั้นใช่ไหมคะ ?
ตอบ : ท้ายสุดเราไม่เอาอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นกิเลส จะเป็นร่างกาย จะเป็นอะไรก็ตาม เราไม่เอาแล้ว ปล่อยวางภาระทั้งหมด ยังอยู่ก็สักแต่ทำหน้าที่ไป พ้นเมื่อไรก็ไม่เกี่ยวกันแล้ว ทำตามหน้าที่ของเราให้ดี ทำแบบคนที่มีวันนี้วันเดียว ในเมื่อมีวันนี้วันเดียวก็ทำหน้าที่ให้เต็มที่ ทำให้ดีที่สุด ไม่ใช่ขี้เกียจนะ ถ้าขี้เกียจแปลว่าไปผิดทาง

ถาม : เรามองเห็นว่าชีวิตเหมือนเป็นแค่ความฝัน แล้วก็วูบไป ก็ไม่รู้สึกอะไรกับการที่จะต้องทำทางโลกให้เจริญขึ้น ?
ตอบ :...

.
"ทางบุญ .. ทางบาป"

" .. "ธรรมทั้งหลายไหลมาจากเหตุ" กายก็เป็นเหตุอันหนึ่ง วาจาก็เป็นเหตุอันหนึ่ง ใจก็เป็นเหตุอันหนึ่ง "กายทุจริต" เป็นเหตุแห่งบาปอย่างหนึ่ง "วจีทุจริต" ก็เป็นเหตุแห่งบาปอย่างหนึ่ง "มโนทุจริต" ก็เป็นเหตุแห่งบาปอย่างหนึ่ง

"การละกายทุจริต" ก็เป็นเหตุแห่งบุญอย่างหนึ่ง "การละวจีทุจริต" ก็เป็นเหตุแห่งบุญอย่างหนึ่ง "การละมโนทุจริต" ก็เป็นเหตุแห่งบุญ อย่างหนึ่ง "ทางของบุญของบาปเหล่านี้มีอยู่ในตัวของเรานี้เอง" ไม่ได้อยู่ที่ไหน "เราก็ทำเอา สร้างสมเอา" .. "

หลวงปู่แหวน สุจิณโณ

พระอาจารย์กล่าวว่า "คนเป็นอาจารย์จะเหนื่อยไม่ได้ ทำไมเหนื่อยไม่ได้ ? เพราะต้องจ้ำจี้จ้ำไชสั่งสอน ตอกย้ำอยู่ตลอดเวลา บางทีการที่เราจ้ำจี้จ้ำไชสั่งสอนตอกย้ำอยู่ตลอดเวลา ลูกศิษย์ก็ไม่ใช่ว่าจะทำตามได้ เพราะยังไม่ถึงวาระบุญของเขาที่จะส่งผล ท่านที่วาระบุญส่งผลก็ทำไปตามคำสั่งของครูบาอาจารย์ ทำไปตามคำสอนของครูบาอาจารย์ ได้รับประโยชน์ของตนไป ฉะนั้น...คนที่วาระบุญยังไม่ส่งผล บางทีก็ปีแล้วปีเล่ายังไม่ได้อะไรเลย

ในสมัยพุทธกาล คณกะโมคคัลลานะพราหมณ์ ถามองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ บรรลุมรรคผลพระนิพพานทุกรูปหรือไม่ ? พระพุทธเจ้าตรัสว่าไม่ได้บรรลุทุกรูป คณกะโมคคัลลานะพราหมณ์ถามว่า ในเมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้ายังดำรงพระชนม์ชีพอยู่ ธรรมที่พระองค์แสดงยังสมบูรณ์บริบูรณ์อยู่ ทำไมภิกษุทั้งหลายจึงไม่สามารถไปพระนิพพานได้ทุกรูป ?

พระพุทธเจ้าตรัสว่า ถ้าหากว่ามีบุรุษผู้หนึ่งมาถามว่า ทางไปกรุงราชคฤห์ไปทางไหน ? แล้วท่านตอบว่าทางกรุงราชคฤห์ต้องไปทางด้านทิศนี้ เดินไปเป็นระยะทางเท่านี้จะเจอหมู่บ้าน เดินไปเป็นระยะทางเท่านี้จะเจอเมือง แต่ว่าชายคนนั้นกลับจำผิด เดินไปในทางตรงกันข้าม...

พระอาจารย์ได้สอนว่า "ทุกอย่างเวลาประดังเข้ามา ถ้าเรามีสติ เราจะแยกแยะได้ก่อนว่าอันไหนมาก่อน อันไหนมาทีหลัง ถึงแม้ว่าจะมาห่างกันเพียงแค่วินาทีหรือครึ่งวินาที ก็ยังมีความก่อนหลัง

มาก่อนก็แก้ไขก่อน เราค่อย ๆ แก้ไขทีละอย่าง แต่ถ้าหากเราไปปล่อยให้ประดังเข้ามา แล้วขาดสติไปคิดว่ามาพร้อมกัน ก็จะกลายเป็นปัญหาเดียวกัน ซึ่งใหญ่และหนักมาก"
__________________

คัดลอกข้อความมาจาก
https://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=559&page=4

.
"การทำจิตให้สงบ"

" .. "การทำจิตให้สงบ คือการวางให้พอดี" ตั้งใจเกินไปมากมันก็เลยไป ปล่อยเกินไปมันก็ไม่ถึง เพราะขาดความพอดี ธรรมดาจิตเป็นของไม่อยู่นิ่ง เป็นของมีกิริยาไหวตัวอยู่เรื่อย ฉะนั้น จิตใจของเราจึงไม่มีกำลัง การทำจิตใจของเราให้มีกำลัง กับการทำกายของเราให้มีกำลังมันต่างกัน

"การทำกายให้มีกำลัง ก็คือการออกกำลัง" ทำกายบริหาร มีการกระโดด การวิ่ง นี่คือการทำกายให้มีกำลัง "การทำจิตใจให้มีกำลัง ก็คือทำจิตให้สงบ" ไม่ใช่ทำจิตให้คิดนั่นคิดนี่ไปต่าง ๆ ให้อยู่ในขอบเขตของมัน เพราะว่าจิตของเรานั้นไม่เคยได้สงบ ไม่เคยมีกำลัง มันจึงไม่มีกำลังทางด้านสมาธิภายใน .. "

หลวงปู่ชา สุภัทโท
http://anuchah.com/meditation/

การปฏิบัติธรรมจริง ๆ ไม่ใช่การนั่งภาวนาอย่างเดียว อย่างญาติโยมนั่งฟังอาตมาอย่างนี้ก็เป็นการปฏิบัติ นั่งอยู่ต่อหน้าพระเห็นพระสงฆ์ พระพูดถึงธรรมะเป็นธรรมานุสติ เห็นพระพุทธรูปเป็นพุทธานุสติ พูดถึงพระนิพพานเป็นอุปสมานุสติ

ตอนนี้เรากำลังปฏิบัติในอนุสติเหล่านี้ อยู่ในลักษณะที่เรียกว่าเต็มกำลังด้วย เป็นฌานก็เป็นฌานใช้งานด้วย ที่เป็นฌานใช้งานก็คือ เราไม่ได้นั่งภาวนาเฉย ๆ หากแต่ว่าขณะที่เราทรงอารมณ์ปกติ อย่างเช่นในขณะนี้ เราสามารถนึกถึงได้อย่างชัดเจนทุกขั้นตอน

ลองคิดดูว่าเรานั่งอยู่ตรงนี้ประมาณครึ่งชั่วโมง ถ้าให้เราภาวนาเอง ครึ่งชั่วโมง เราสามารถที่จะเกาะความดีได้อย่างนี้ไหม ? คงหายไปยันไหนแล้วก็ไม่รู้ เพราะฉะนั้น..คราวหน้าก็หาเรื่องหลอกพระให้คุยไปเรื่อย ๆ เราเองจะได้เกาะตาม ...(หัวเราะ)... ภาวนาแปลว่าทำให้เจริญ วิธีไหนก็ได้ที่ทำให้ใจของเราอยู่กับความดี ถือเป็นการภาวนาทั้งหมด
...................................
พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร. วัดท่าขนุน
www.watthakhanun.com

.
"ทำไมชอบตีเหล็ก"

.. มีโยมคนหนึ่งเข้าไปถามพระอาจารย์เจี๊ยะว่า ..

"ท่านอาจารย์ทำประโยชน์ให้พระศาสนาไว้เยอะมาก คนแถวนี้เขาทราบมั้ย?"
"ก็แล้วแต่ใครเขาจะดูซิ เราไปบอกเขาอย่างนั้นไม่ได้หรอก"

"ท่านอาจารย์อยากให้อนาคตของวัดนี้เป็นอย่างไร"
"ก็อยู่เงียบ ๆ แบบนี้นะดี"

"ท่านอาจารย์ เราจะกำหนดรู้มั้ยว่า ชาติหน้าเราจะเกิดเป็นอะไร?"
"ถ้าผู้มีบุญวาสนามาเกิดแล้วได้ฝึกตนจนบรรลุญาณก็จะรู้ได้ ถ้าไม่มีญาณก็ไม่รู้ บางทีก็รู้เหมือนกัน แต่รู้ใม่จริง รู้มีหลายรู้ มีรู้อ่อน รู้แก่ เหมือนเศรษฐีกับคนมีฐานะพอปานกลางมันก็ต่างกัน คนจนลงมาก็ต่างกันอีก ต้องท่านผู้มีญาณเท่านั้นที่จะสามารถกำหนดรู้ ได้ว่าเกิดมาชาตินี้ ๆ เกิดมาเป็นอะไร ที่พวกเราทั้งหลายเกิดมาแล้วก็ไม่รู้กันว่าเคย เกิดเป็นอะไรมาบ้าง ก็เพราะบุญอย่างนั้นมันต่างกัน"

"แล้วทำไม ท่านอาจารย์ถึงชอบตีเหล็กนัก" โยมคนนั้นถามขึ้น ..
พระอาจารย์เจี๊ยะตอบว่า "ทีแรกเราก็ไปซื้อขวานมา แล้วมันฟันไม่ได้ล่ะซิ ซื้อมาทีไร มาฟันก็ไม่ค่อยมีคม เจ็บใจ เลยเอาแหนบรถสิบล้อมาตีเองเลย ทำไปทำมา มันคมกว่าที่เขาขายอีก"

"“แล้วผิดข้อวัตรปฏิบัติมั้ยครับท่านอาจารย์"...

สุดหลอน! 2 ผัวเมีย โดนผีวิ่งไล่กวดกว่า 2 กม. พระยันคนแถวนี้เคยเจอหมด

เมื่อวันที่ 23 มิ.ย. ผู้สื่อข่าวได้รับการเปิดเผยจาก นายปัญญา ทิพวรรณ์ อายุ 25 ปี ชาว อ.เมือง จ.อุทัยธานี หลังเจอเรื่องขนหัวลุก ถูกวิญญาณตามหลอกแลบลิ้นติดรถมากว่า 3 กิโลเมตร

นายปัญญา เล่าว่า เหตุการณ์เกิดขึ้นช่วงวันที่ 21 มิ.ย. ตนเองพร้อมภรรยาได้เดินทางไปบ้านแฟนที่ อ.หนองฉาง หลังจากที่ไปถึงก็นั่งกินข้าวกับญาติพี่น้องเสร็จ ช่วงนั้นเป็นเวลาประมาณ 01.00 น. จึงชวนแฟนขับรถกลับเข้าตัวเมืองอุทัยธานี

ตนขับรถมาเรื่อย ๆ บนถนน ตลอดสองข้างทางมืด ไม่มีไฟฟ้าส่องสว่าง และตลอดเส้นทางไม่มีรถสวนทางมาเลยสักคัน พอเลยมาถึงทางโค้งที่มีต้นยางขนาดใหญ่หลายต้นโอบลอมศาลเจ้าพ่อขุนด่าน เลยหน้าวัดป่าพริก เริ่มมีฝนตกปรอย ๆ

ตอนนั้นแสงไฟรถยนต์จะมองสลัว ๆ ตนเหลือบมองข้างทาง เห็นคนยืนอยู่ข้างถนน แต่ไม่เห็นหน้าหน้า แต่ไม่ได้คิดอะไรมากจึงเงียบ ไม่ได้บอกแฟน พอขับไปได้สักพัก นกแสกได้บินตัดหน้ารถยนต์ที่ตนขับอยู่ ตอนนั้นใจตนเริ่มไม่ดีแล้ว และเริ่มกลัว

นายปัญญา เล่าต่อว่า หลังขับรถต่อไปด้วยความระแวง...

วัดพระศรีรัตนมหาธาตุ วรมหาวิหาร หรือวัดใหญ่ จ.พิษณุโลก ออกประกาศแจ้งพุทธศาสนิกชน จำกัดเวลาเวียนเทียน เหลือ 2 ชั่วโมงครึ่ง จากเดิมเปิดให้เวียนถึงเที่ยงคืน ด้านนักท่องเที่ยวเห็นด้วยที่ให้ทำกิจกรรมในวัดได้
วันที่ 23 มิ.ย. ที่วัดพระศรีรัตนมหาธาตุวรมหาวิหารหรือวัดใหญ่ อ.เมือง จ.พิษณุโลก นักท่องเที่ยวทั้งจากในและต่างจังหวัดจำนวนมาก ยังคงเดินทางมากราบไหว้สักการะ พระพุทธชินราชพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ คู่บ้านคู่เมืองกันอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้ว่าทางวัดจะเข้มงวดในเรื่องของมาตรการป้องกันการแพร่ระบาดของโรคโควิด19 ไม่อนุญาตให้ผู้ไม่สวมหน้ากากอนามัยหรือหน้ากากผ้าเข้าไปภายในพระวิหาร และทุกคนจะต้องใช้เจลล้างมือ ตรวจวัดอุณหภูมิร่างกาย จะต้องไม่เกิน 37.5 องศาเซลเซียส จึงจะสามารถเข้าไปภายในพระวิหารพระพุทธชินราชได้ อย่างจำกัดจำนวนและขอความร่วมมือควรใช้เวลาภายในพระวิหารไม่เกิน 5 นาที ก็ตาม
ล่าสุด คณะกรรมการวัดพระศรีรัตนมหาธาตุวรมหาวิหาร ได้ติดป้ายประกาศ กำหนดการเวียนเทียนวันอาสาฬหบูชา ใจความว่า เนื่องด้วยวันที่ 5 กรกฎาคม 2563 เป็นวันอาสาฬหบูชา ทางวัดพระศรีรัตนมหาธาตุฯ...

ล่า 2 โจรวางยาเจ้าอาวาส หลอกดูดน้ำจิบเดียวหลับไม่รู้เรื่อง ฉก 5 หมื่น-พระเครื่องดัง ก่อนขี่จยย.หนีลอยนวล เผยวันเดียวตระเวนก่อเหตุ 3 วัดรวด

เมื่อวันที่ 23 มิ.ย. พระอธิการ พุชงค์ ญาณพุฒ อายุ 59 ปี เจ้าอาวาสวัด วังหินแรง หมู่ที่ 3 ต.สำนักขุนเณร อ.ดงเจริญ จ.พิจิตร เดินทางเข้าแจ้งความต่อ ร.ต.อ.เสงี่ยม สาดชัยภูมิ ร้อยเวร สภ.ดงเจริญ จังหวัดพิจิตร หลังจากถูกคนร้ายคาดว่าน่าจะเป็นแม่ลูกนำเครื่องดื่ม ซึ่งเป็นยาสลบมาถวายและชิงเงิน พระเครื่องเกจิชื่อดังนับ 10 องค์ หนีไปอย่างลอยนวล
พระอธิการ พุชงค์ ญาณพุฒ กล่าวว่า ช่วงเวลาประมาณ 10.30-11.00 น. ของวันที่ 22 มิ.ย. ที่ผ่านมา เป็นช่วงเวลาก่อนจะเพลมีคนร้ายเป็นชายและหญิง 2 คน ผู้หญิงอายุประมาณ 35-40 ปี รูปร่างท้วม ใส่เสื้อสีแดง ผู้ชายใส่เสื้อสีน้ำเงิน อายุ 20-25 ปี สวมหน้ากากอนามัยทั้งคู่ ขี่รถจักรยานยนต์ ยี่ห้อฮอนด้า แบบหญิงสีแดงคาดขาว ไม่ปิดแผ่นป้ายทะเบียน เข้ามาทำบุญที่วัด โดยแสร้งทำทีว่ามาถวายสังฆทาน ซึ่งมีทั้งนมและชาเขียว ซึ่งใส่ถุงมาถวาย ด้วยกิจของสงฆ์จึงต้องรับของที่โยมมาถวาย
พระอธิการ พุชงค์ กล่าวต่อว่า จากนั้นหญิงคนร้ายขอให้อาตมาดื่มชาเขียว...

อยู่ก็ได้ทำความดี ตายก็ได้ไปพระนิพพาน

ถาม : ถ้าเราไม่อยากอยู่แล้ว แต่เรายังไม่หมดอายุขัย เราจะทำอย่างไรดีครับ ?
ตอบ : ถ้าหากว่าอยากตาย แปลว่ายังใช้ไม่ได้ เราต้องทำกำลังใจของเราว่า อยู่เราก็ได้ทำความดี ถ้าตายเราก็ได้ไปพระนิพพาน เพราะฉะนั้น..อยู่ก็ได้ ตายก็ดี ธรรมดาของมันเป็นอย่างนี้ เราอยู่ชาติเดียวก็จบ ชาติต่อไปจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว

ถาม : ท่านทำกำลังใจอย่างไร ถึงไม่เบื่อสังขารร่างกาย ?
ตอบ : เราจะพ้นไปอยู่แล้ว วันพรุ่งนี้ไม่มีสำหรับเรา เราอยู่กับร่างกายแค่วันนี้เท่านั้น

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เดือนธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๕๓ ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ

ที่มา : www.watthakhanun.com