แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

เหมือนเสียงสวรรค์โปรด พญาช้างหยุดชะงักโดยฉับพลันมันหันกลับไปยืนอยู่ในตำแหน่งเดิม แล้วกลายเป็นหินราวกับว่าไม่มีเหตุการอะไรเกิดขึ้น ทำเอาชายหนุ่มงุนงงเป็นไก่ตาแตก ก็พอดีผ้าบางผืนน้อยล่วงหล่นจากปลายงวงมาตกใส่ใบหน้าสติจึงกลับคืนมา

"งั้นก็ปล่อยให้เป็นธุระของนายแม่แล้วกัน"

เสียงช้างตัวนั้นกล่าวขึ้น ในขณะที่กลุ่มควันสีขาวค่อยๆลอยออกจากร่างพุ่งสู่ท้องฟ้า แทบไม่เชื่อสายตาตนเอง! สักเห็นร่างของเทพบุตรที่มีผิวพรรณงดงามลอยอยู่ท่ามกลางกลุ่มควันสีขาวนั้นค่อยๆอันตรธานหายวับไป

"ท่านเอราวัณเทพบุตรกลับคืนสู่ทิพย์วิมานบนสรวงสวรรค์แล้ว ว่าแต่เจ้าเถอะมีธุระอะไร หรืออาจารย์เจ้าใช้ให้มาด้วยสิ่งใด?"

เสียงหญิงวัยกลางคนปราศรัย นางคงเป็นนายแม่คนที่ช้างกล่าวถึง
แต่ทว่ามองไม่เห็นตัว เพราะนางอยู่ภายในเรือนไม้ที่มุงบังมิดชิด
สักเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นโดยไม่ปิดบัง ตั้งแต่ออกตามหาว่านไพรดำจนได้มาฝันถึงแม่นางกรุ้มกริ่มผู้เลอโฉมจึงได้ออกติดตามค้นหา...

 

ข้อสังเกตุว่า ในบรรดารูปปั้นรูปเหมือนทั้งหลายบรรดามีที่พบเห็นทั่วไปนั้น อาจมิได้มีจิตวิญญาอาศัยอยู่โดยตรงตลอดเวลา หากแต่มีเหตุให้ต้องมาจากภพของตนเพื่อแสดงออกสื่อสานเป็นครั้งคราวไป!!

 

หนุ่มสักรำพันพร่ำเพ้อต่อไปอีกว่า...

ครั้งนั้น "ข้ามาตามเสียงหัวใจเพรียกหา
ได้อุสาแม่นายอุปถัมภ์
แปลกยินเพียงเสียงมิเห็นหน้ากัน
รอยสักคุ้มขมังบารมีอาจารย์

ถามไถ่ท่านสบายดีอยู่หรือ
ข้าตอบว่าสังขารแย่จวนไม่ไหว
จาริกเดินดงคงได้ไม่ไกล
ข้าจึงอาสาท่องไพรแทนพระอาจารย์!"

สักโม้ต่อปากต่อคำไปได้สักพัก ให้นึกหวั่นช้างเอราวัณหูทิพย์กลับมาเหยียบกระทืบซ้ำอีกครา จึงเข้าเนื้อหาถามนงค์ครานางเล่นน้ำเมื่อคืนนี้ แม่นายนิ่งเงียบสักพักบอกลูกสาวที่น่ารักข้ามีอยู่หลาย

หนึ่งนางพี่ชื่อ"แพงเอื้อง"
สอง"เพียงเดือน"สาม"เดือนฉาย
สี่ "กรุ้มกริ่ม" ห้า"พริ้มพราย"
ห้านางชอบแว๊บหายออกเล่นน้ำยามราตรี

ใช่แล้วเหล่านางที่พบเห็น
ท่านแม่เป็นแม่แท้ๆเองดอกหรือ
ข้าน้อยใคร่พบกรุ้มกริ่มนะอือ
เพื่อปรึกษาหาฤาปัญหาหัวใจ

ชายหนุ่มร้อนรุ่มเกินข่มใจไหว พูดจาฉะฉานออกไปจนแม่นายถูกใจ ว่าเอ็งเป็นคนมุ่งมั่นดี

"แต่เจ้าต้องรู้กฎของที่นี้ก่อน หนึ่งห้ามมุสากล่าววาจาไม่จริง สองห้ามแอบอิงหญิงอื่นนอกใจภรรยา สามอย่าออกนอกเขตอาณายามตะวันตกดิน"

สักยิ้มยินดีรับไปปฎิบัติ
ทันใดนั้นกรุ้มกริ่มเอื้อนเอ่ยวาจาขับตามหลัง
"ให้พี่ดื่มน้ำในบ่อปรับธาตุเข้าหากัน...แล้วจะเห็นพวกฉันได้ตามความเป็นจริง"

สักตักน้ำดื่มอึกใหญ่ ขยี้ตาแปลกใจเห็นผู้คนมากมายมาจากไหน นั่งประชุมรุมล้อมรอบกาย ที่แท้อยู่ข้างๆกายฉันมิได้หนีหายไปไหนเลย!

ชาวบ้านแต่งกายสมถะ ชุดที่สวมใส่นั้นเรียบง่ายนักหนา ประดับทัดทรงดอกไม้นาๆ แต่งามตาด้วยรูปโฉมโนมพรรณ ใบหน้ารูปไข่ทรงสมส่วน อ้วนผอนแห้เกินไปไม่พบเห็น มีอายุหน่อยคือนายแม่อุสานั่นเอง เป็นที่เคารพยำเกรงในฐานะผู้นำ ครั้นเอ่ยปากถามหาชายชาติเชื้อ เป็นไฉนใยมิเห็น อุสาแม่บอกเป็นกรรมเวร ผิดกฎเองจึงถูกสาปเนรเทศออกไป ครั้งนั้นอดีตกาลนานมาแล้ว ชนเราชาวบ้านป่าห้วยระหาร อาศัยอยู่ริมธารน้ำมหึมา สุขทุกข์ตามประสาบรรดามี เกิดพิบัติเข่นฆ่าภัยร้ายกาจ ชนอันมากพากันหลบหนี แต่เผาชนรักถิ่นมี จึงทำพิธีเชิญบายศรีเปิดสวรรค์พิทักษ์แดน ท่านอัมรินทร์ประทานพรแสดงเขต ตั้งกฎเหล็กส่งช้างป้องวิถี แม้นภัยร้ายผ่านแล้วแดนยังคงมี ด้วยสัจจะวาจาข้านี้จงเป็นไป!

ก็ครั้งนั้นยังมีชายท่องไพรป่า หลงเข้ามาเยือนถิ่นห้วยระหาร นำน้ำเน่าหมักโพรงไม้ติดมา บอกเป็นยาดื่มแล้วกระชุ่มกระชวย ชายบ้านป่าชาวเราก็พาลซื่อ ดื่มแล้วลืมสัจจาเคยรักษา พรบค่ำแล้วชวนกันดื่มติดสุรา จวนรุ่งสางจึงค่อยมาหาครอบครัว ครั้นภรรยาถามไถ่ไปไหนมา บอกไปหาไม้มาเลื่อย! เลื่อยอะไรแล้วไหนไม้ล่ะพ่อมึง? อยู่ตรงลานหมู่บ้านไงแม่จ๋า พอไปดูเห็นแต่กองไฟวอดหมดแล้ว(กลางคืนคงหนาวเหน็บเลยพิงไฟจนไม้หมด) เท่านั้นเองคำสาปจึงบันดาลให้เป็นไปเหล่าชายนอกนั้นก็พลันพูดเผลอไผลแก้ตัวไปต่างๆ(ปล.ดูตัวอย่างปัจจุบันผู้ชายที่ชอบกลับบ้านดึกๆหรือมาเอาค่อนแจ้งมักจะมีข้อแก้ตัวไม่ตรงกะความเป็นจริง ^_^) จึงเป็นวิบัติกรรมหมู่น่าอนาถใจ สุดท้าย สุดท้าย...

อุสานายแม่ทำใจนิ่งสักพัก จึงขยับวาจาไขปริศนา "ยามเมื่อพระอาทิตย์ตกลาลับเหลี่ยมเขา พวกฉันแลมิเห็นหน้าสามีชายอันเป็นที่รักทั้งที่จับมือกันไว้แน่น และแล้วร่างกายของพวกเขาก็พลันอันตรธานหายไป ส่วนพวกที่ทำใจได้ก็ไปส่งสามีข้ามธารน้ำลืมเลือน เมื่อพวกเขาข้ามเขตมิติออกไปสู่โลกภายนอกแล้ว ก็จะไม่สามารถกลับเข้ามาได้อีกเลย!"

พวกชายที่ไม่ยอมออกไปนอกเขตแดน หลังจากที่อาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาแล้ว จะต้องตายร่างกายค่อยๆเลือนหายไป เริ่มจากส่วนหน้าก่อนจนถึงปลายเท้า(คงเหมือนพวกเทวดาจุติค่อยๆเลือนหายไป) พวกผู้หญิงที่แลมิเห็นหน้าสามีจิตใจเริ่มขวัญหายได้แต่ร่ำไห้ปริเทวนาไปต่างๆ ส่วนชายพวกที่ยังอยากมีชีวิตอยู่เมื่อออกไปสู่โลกภายนอกแล้ว แลเห็นดวงอาทิตย์ตกคราใดให้รำลึกนึกถึงหน้าหญิงคนรัก ในวันที่ลับลาจากจร!

จึงเป็นตำนานเรียกขานสืบมาว่า "เมืองลับแล" อันเป็นชื่อแดนดินถิ่นสถานบ้านเมืองที่พวกเขาจากมาในวันอาทิตย์อัสดง! หรืออีกนัยหนึ่งหมายถึงเมืองที่ชายกลุ่มนี้ระลึกถึงพวกผู้หญิงของตน...ภายหลังจึงเพี้ยนไปโดยเข้าใจว่าเป็นเมืองที่มีแต่แม่หญิงล้วนๆ ซึ่งก็ไม่ผิดอะไรเพราะเมื่อผู้ชายต้องคำสาปหมดไป หญิงผู้เหมาะสมก็ขึ้นเป็นผู้นำดำรงตำแหน่งแทน

มิน่าล่ะ ทำไมพอเวลาเห็นหน้าตาสักคนแปลกหน้าหลงเข้ามาในเขตแดนของตน จึงแสดงอาการหวาดกลัววิ่งหนีเข้าบ้านไปคนละทิศละทาง ความจริงเป็นเพียงแค่มายาภาพหลอน คล้ายๆอาถรรพณ์เมือง ทำนองว่าเมื่อความเสื่อมเกิดด้วยเหตุใดก็แสดงภาพนิมิตเหตุการณ์นั้นออกมา (เพราะชายแปลกหน้าเคยมอมเมาสามีตน จิตแม่หญิงพวกนั้นจึงกลายเป็นกระแสพลังงานสร้างมโนภาพหลอนออกมา) พอได้รู้อัชฌาสัยซึ่งกันและกันแล้วจึงได้คลายภาพหลอนนั้นด้วย น้ำดื่มในมิติของตน!...

 

ข้อสังเกตุที่น่าสงสัย แทบไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายจะหมดไปได้ไง? แล้วพวกลูกๆเด็กที่เป็นชายล่ะ ไม่มีบ้างหรือ? เดี๋ยวไปสืบมาให้...เป็นงี้แหละถ้าติดตรงไหนแล้วไปต่อลำบากเรื่องราวไม่ลื่นไหล ยังค้างคาใจอยู่บางทีถึงหายไปนาน โม้เองก็ตั้งขอสงสัยเอง ถ้าไปไม่เป็น ขาดกำลังใจเมื่อไหร่ก็จบสรุปเอาง่ายๆ เพราะเรื่องราวในฝันจริงๆมันสั้นมากจบไปตั้งนานแล้ว ตาสักพี่แกก็ไม่ยอมมาเข้าฝันให้ข้อมูลเพิ่มเติมอีกเลย ก็ซวยแล้วทีนี้ต้องใช้วิทยายุทธ์ล้วนๆ เมี๊ยววววว…… ^_^

 

ครับ ก็ต้องขอออกตัวก่อนว่าตำนานเมืองลับแลแต่ละสถานที่อาจมีแตกต่างกันไป เช่น ลับแล ที่เป็นชื่อของอำเภอหนึ่งทางภาคเหนือ ซึ่งก็มีเรื่องราวให้อ่านได้ตามเน็ตอยู่แล้ว ผู้เขียนจะไม่ขอนำมากล่าวในที่นี้นะครับ ^_^

 

รอ..ร๊อ..รอ..ไม่เห็นมีไผ๋มาเคาะประตูเรียก ชวนไปเที่ยวเมืองลับแล (เอราวัณ) เลยอ่ะ

 

อ่ะ..กลัวเหมียวน้อยจะเหงา..เลยเอาฝันมาโม้ให้ฟังคั่นเวลา ระหว่างจิบกาแฟเนาะ

เมื่อคืนฝันว่า..เดินไปบนถนนคอนกรีต (มั้ง)..เห็นงูตัวใหญ่ (มว๊ากกกก) ตัวสีเหลืองๆ
นวลๆ (หรือเผือกหว่า) แผ่แม่เบี้ย..โผล่ส่วนหัวอยู่เหนือกำแพง..เราไม่สนใจ ยังคงเดิน
ต่อไป..สักพักงูตัวนั้นก็เลื้อยเข้ามาใกล้ แล้วก็เลื้อยออกไป..เลื้อยเข้ามาใกล้ แล้วก็เลื้อย
ออกไป..สักพัก มันก็เลื้อยเข้ามาหาอีก แล้วก็ฉกเบาๆ ที่ต้นแขนซ้าย จากนั้น มันก็เลื้อย
จากไป (วิ่งมา วิ่งไป สับขาหลอกจังเลยนะเทอ อิอิ)

แล้วเราก็เอามือบีบรัดเหนือรอยงูฉก..ไปหาหมอเพื่อฉีดเซรุ่ม..ระหว่างรอ ก็คล้ายเจอคน
รู้จัก..เราขอให้ผู้หญิงคนนั้น หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋า..เอามารัดเหนือแผล..เสร็จแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นก็บอกว่า..ให้ยกมือขึ้น อย่าห้อยมือลง..เราก็ทำตาม

สักพักใหญ่ๆ..หมอใส่เสื้อขาวก็เดินเข้ามา..โอบกอดเราแบบทักทาย ปานประหนึ่งคนรู้จัก
และสนิทกัน..แล้วหมอก็ฉีดยาให้เข็มนึง (โดยไม่ถามเรื่องสุขภาพซ้ากกกกกกกกกคำ)..
เราก็สงสัย..เอ๊ะ..หมอจะไม่ถามสักหน่อยเหรอว่า โดนงูอะไรกัดมา?

หมอบอกว่า..มันไม่มีพิษหรอก ถึงมี..ก็มีน้อยมาก..(ตอบแบบยิ้มๆ อารมณ์ดี)

คืนก่อนฝันว่า..เราร่วมสวดมนต์คาถาชินบัญชร ท่วงทำนองดนตรี ก็ตั้งใจว่าเมื่อคืนจะสวด
มนต์บทนี้ตามในฝัน (แต่ทำนองปกติ) แล้วเราก็ทำตามที่คิดเอาไว้..พอเมื่อคืนฝันว่า..เจอ
งูตัวใหญ่เนาะ..งวดนี้ สงสัย 9 กะ 5 เนอะ อิอิ

(หมายเหตุ..ภาพประกอบสวยป่าว เพิ่งถ่ายได้เมื่อเช้านี้ ^_^ )

 

ภาพแสงเทียนตอนสวดมนต์รึ? ก็เคยลองถ่ายดูเชื่อไรมากไม่ได้เพราะมือไม่นิ่งมันก็จะเคลื่อนไปตามมือเรานะ ^_^

ส่วนความฝันนั้น น่าจะเป็นวิญญาณงูเหลือมปากเป็ดที่มิกเคยเลี้ยงไว้มาให้โชคมั๊ง!

 

ไม่เป็นไรครับนานๆมีคนมาเยี่ยมเยือนบ้างก็ผ่อนคลายดี ^_^

 

อันนี้ภาพท้องฟ้ายามเช้าจร้า..แต่เหมียวน้อยแม่นยังกะตาเห็นเนาะ
(เราเพิ่งเจองูเหลือมปากเป็ดสีสวยอีกตัวอ่ะ)
พรุ่งนี้ รวยยยยยยยยยยยยย อิอิ

 

รวย หรือ ห่อเหี่ยว อย่าลืมรายงานผล

(โธ่! กรรมของเหลือม จะอ้วนพลีหรือถูกถลกหนังทำเข็มขัดได้รู้กัน ^_^)

 

ไหนๆคุณแมงเหมียวพูดถึงงูแล้ว วานช่วยเล่านิทานเกี่ยวกับ คนออกลูกเป็นงู (พญานาคสีขาว) ให้ฟังหน่อยซิคะ ได้ยินเรื่องราวมานาน แต่ก็เพียงผู้เฒ่าผู้แก่เล่า แต่ไม่เคยรู้สาเหตุเลยว่าเพราะอะไร ? นิทานเรื่องนี้อยู่เหตุเกิดแถวๆหมู่บ้านติดริมทะเล (เรียกปากน้ำกระแส ปัจจุบันเพี้ยนมาเป็น ปากน้ำประแสร์) แต่ถ้าเจ้าของเรื่องไม่อนุมัติก็ไม่เป็นไร แห้วต่อไปละกันเรา หุหุ

 

โอยยยย..หมดแรงเลยเหมียวน้อย

หวยออก 351 เราซื้อ 851 :''(
ซื้อ 595 แต่ดันไปออกหมุน 4 ครั้ง :''(

คืนก่อนโน้นนน ได้ยินเสียงคนบอกในฝัน "ในหลวงในแบ็งคร้อยศักดิ์สิทธิ์นะ"
เราเล่าให้เพื่อนฟัง..เพื่อนคนนึงบอกว่า ได้แบงค์ร้อยจาก ลป.ท่านหนึ่ง
เลขท้ายคือ 387, 877 (ดันไปออกหมุน 4 ครั้งอีก..อ๊ากกกกกกกกกกกกก)

แต่แม่เราถูกนะคร้า

 

595 ทะเบียนรถเฮาอะนะ แม่ถูกเหมือนกันค่ะ (⊙o⊙)

 

น่าสนใจดีครับ เดี๋ยวรอดูสัญญาณก่อน!
เมื่อสองสามเดือนที่แล้วก็เคยฝันเห็นพญานาคสีขาวเหมือนกัน ตอนนั้นกำลังสงสัยว่ามีด้วยหรือพญานาคมีหางสองแฉก? เขาก็มาแสดงนิมิตรตีน้ำให้ดูเป็นพญานาคตัวสีขาว ใช้หางตีน้ำทำนองโชว์หางให้ดู ที่แท้เป็นแบบหางปลา! เลยหายสงสัยแบบเป็นหางเดียวก็มี แบบหางปลาก็มี! ^_^

 

ด้วยความสิเน่หาในแม่นางกรุ้มกริ่ม สักเสมือนคนตาบอดมิทันได้พิจารณาสิ่งที่ตนรับปากไป ว่าจะปฎิบัติตามอย่างเคร่งครัดได้ทั้งหมดหรือไม่ ขอเพียงได้ทำตามเสียงหัวใจร่ำร้องต่อให้ต้องตายก็ยอม! (ที่แท้เป็นเพียงการหลงสังขารผู้อื่นด้วยอารมณ์ใคร่ปรารถนา ตามสัญชาติญาณของผู้มีกิเลสเท่านั้น)

โอ้! ความรักเจ้าช่างมีอานุภาพยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ เมื่อเรื่องราวทุกอย่างเป็นไปตามบุพเพ นายแม่อุสาจึงให้ชายหนุ่มทำตามประเพณี(เริ่มย่อบ้างแระ โม้นานเดี๋ยวเซ็งสะก่อน)

"ในตัวเจ้ามีสมบัติอะไรติดตัวจงนำออกมามอบให้ข้า ตามทำเนียมประเพณีเพื่อใช้เป็นค่าสินสอดสื่อพยานรัก ตอบแทนข้าวป้อนน้ำนม"

"ตายแล้วหว่า! ข้อนี้ลืมไปสนิทเลย ออกเดินดงท่องไพร ข้ามีแต่ตัวกะหัวใจ จะไปเอาอะไรมาเป็นค่าสินสอดกันว๊ะ!" (สักอุทานในห้วงมโนนึก)

แม่กรุ้มกริ่มเห็นหนุ่มลายสักออกอาการอ้ำอึ้ง เห็นมีดเหน็บที่เขาพกแล้วพูดออกมาลอยๆว่า...

"ก็ในช่วงเวลาคับขันท่านพี่ใช่อะไรเป็นอาวุธเล่า"

สักจึงหยิบมีดหมอขนาดพกพาออกมา แต่มันจะใช้เป็นสิ่งมงคลได้หรือ! (สักยังคงกังขาในใจ) พลันเสียงแม่ยายเอ่ยขึ้น...

"แน่นอนมันอาจดูไม่เป็นมงคลเท่าใดนัก แต่เมื่อเจ้าไม่มีสิ่งอื่น ก็ใช้ได้...จงให้มันดื่มเลือดของเจ้าก่อนส่งมอบให้ข้า เพื่อเอาเคล็ด หมายถึงเจ้าจะซื่อสัตย์ต่อลูกสาวข้าจวบจนวันตาย!" (รู้งี้เวลาหนุ่มโสดเดินเที่ยวป่า อย่าลืมสวมแหวนไปสักวงหนึ่งนะ ติดไว้ก่อนเผื่อไปพบเนื้อคู่กลางไพรเข้าจะได้ไม่เก้อเขิน...สูตรเดียวกะพระราชาสมัยก่อนแหละ ออกประพาสป่าแล้วได้พระสนมเพิ่มก็ต้องประทานของที่ระลึกไว้ดูต่างหน้าซะหน่อย พอลูกโตแล้วนั่นแหละถึงจำแหวนได้...ช ช ใช่ แล้ว เอ็งมันลูกข้านี่หว่า!!! ^_^)

และแล้วพิธิมงคลแบบเรียบง่ายก็เกิดขึ้น...แด่ แด ดี๊แด...แด่แด ดี๊ แด ฯลฯ

ในเมืองลับแลเอราวัณนั้นมีการแบ่งเขตแดนชัดเจน ระหว่างผู้ครองเรือนกับชายโสดนี้กลุ่มนึง และพวกแม่ม้ายแม่ร้างและเด็กผู้หญิงกลุ่มนี้จะอยู่รวมกันเป็นโซนแรก (ถึงว่ามีแต่ผู้หญิงล้วน) ส่วนเด็กผู้ชาย หนุ่มโสด กับผู้ครองเรือนนั้นจะอยู่ฝั่งน้ำเดียวกัน(ที่แท้มีผู้ชายด้วยแต่เขาไม่ได้ออกมาเพ่นผ้าน เป็นประชากรส่วนน้อยมาก) โดยมีเขตธารน้ำเป็นแดนกั้น เขาจะมีประเพณีวันพบญาติด้วย คือวันที่ทั้งสองฝ่ายไปมาหาสู่กันได้ตามปกติ! (แหม! ทำเหมือนไปเยี่ยมพวกนักโทษเลย) โดยเป็นช่วงที่ธารน้ำแบ่งโซนแห้งเมื่อไหร่ ก็ถือเอาวันนั้นเป็นสำคัญ (เขาจะรู้กันเองโดยความเป็นทิพย์ของดินแดน) ซึ่งในปีหนึ่งๆอาจมีลำธารแห้งบ่อยๆก็ได้ ขึ้นอยู่กับผลผลิตทางการเกษตร ชายหนุ่มโสดที่อยู่ในโซนนั้น จะได้พบคนถูกใจก็วันนี้เอง แต่เขาจะเรียกร้องอะไรมากไม่ได้ สิทธิ์ขาดจึงอยู่ที่ฝ่ายหญิงหาก ฝ่ายหญิงปรารถนาคู่ถึงจะออกมาพบฝ่ายชายในวันพบญาติเพื่อเลือกคู่ แต่ขอโทษยาก เพราะสาวเจ้าชอบเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านวันนั้น ดุลพินิจจึงอยู่ที่แม่เป็นหลัก หากพิจารณาหนุ่มคนไหนเข้าตากรรมการขยันทำมาหากินจริงๆ ถึงจะสะกิดลูกสาวให้ตามออกมาด้วย ทำนองว่าต้องเอาให้เข็ด เพราะฝ่ายชายเคยทำผิดกฎมาแล้ว ต้องยากหน่อย ฝ่ายชายจึงน้อยลงน้อยลงทุกที แล้วเปอร์เซ็นต์แม่คลอดลูกออกมาเป็นชายก็น้อยมากๆเลยหล่ะ แบบนี้โอกาสสูญพันธ์จึงมีอยู่มาก...(มีนัยสงสัยอยู่ว่าชะรอยท่านผู้เนรมิตรแดนท่าจะปลื้มบริวารผู้หญิงมากกว่าฝ่ายชายหรือเปล่านะ...ลำเอียงเปล่าไม่รู้เพราะบาทบริจาคในทิพย์วิมานท่านนางฟ้ามากอักโขอยู่ ^_^)

ภายในเมืองลับแลนั้นก็มีสัตว์เลี้ยง หมู เห็ด เป็ด ไก่ ช้าง ม้า วัว ความ เรือกสวน ไร่นา บ้านช่อง ห้องหับ ฯลฯ ก็มีเหมือนเมืองมนุษย์เราธรรมดาหมดทุกอย่าง ที่ต้องทำมาหาเลี้ยงชีพ ไม่มีการทะเลาะเบาะแว้งกัน ไม่มีโจรโขมย เพราะเขาต่างมีศีลธรรมประจำใจ จึงอยู่กันอย่างผาสุข สมัยที่ยังไม่มีพระศาสนาพระธุดงค์ยังไม่มาโปรดก็ องค์อัมริทร์มหาโพธิสัตว์เจ้านั้นแหละมาโปรดเป็นต้นแบบ พ่อประทานแดนแล้วก็มิได้ปล่อยปะละเลย ใช้หลักเทวธรรมและมนุษย์ธรรมเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจควบคู่กันไป

แต่ก็มีการล่าสัตว์เหมือนกันนะ หมู เห็ด เป็ด ไก่ กุ้ง หอย ปู ปลา จะมีไว้ดูเล่นหรือไรถ้าไม่ฆ่ากิน? ก็บอกแล้วว่าความเป็นอยู่เหมือนแดนมนุษย์เรานี่แหละ แล้วไม่บาปหรือ?ผิดศีลปาณา? ก็เป็นเรื่องแปลกอีกประการหนึ่ง ที่ฆ่าสัตว์เพื่อเป็นอาหารกินในเมืองลับแลแล้วไม่บาป! ไม่บาปจริงๆครับ พ่อแม่พี่น้อง เดี๋ยวมาเฉลย!!

ยังมีประเพณีอีกอย่าง เช่น งานประกวดผลไม้รสเลิศ เขามีผลไม้ชนิดแปลกๆด้วย แถมรสชาติดีมากๆ แบบที่ไม่เคยกินที่ไหนอร่อยเท่านี้มาก่อน เป็นสายพันธ์เฉพาะของเมืองลับแล (แหม ต่อมฉลาดทำงานอีกแระ ไม่รู้ใครส่งแรงใจช่วยหรือเปล่า ถึงโม้ได้ไหลลื่นเป็นคุ้งเป็นแคว^_^...นัยว่าเพราะผู้คนมีศีลธรรมจึงส่งผลให้ พืชพันธ์ธัญญาหารอุดมสมบูรณ์และรสชาติประณีตอ่ะนะ)...

 

ขอแจมค่ะ ╮(╯_╰)╭ที่ไม่บาปคิดว่า เพราะเป็นของทิพย์ ที่องค์อัมรินทร์ประทานไว้ .ไม่ได้มีเลือดเนื้อที่เน่าเหม็นแบบมนุษย์ๆเรา ถูกอะเปล่าคะ โปรดเฉลยในกาลต่อไป
..

 

พญานาคสีขาว,สีแดง,สีใส ฯลฯ แท้จริงแล้วเป็นกรณีพิเศษครับ จะมีอยู่สองลักษณะคือ

1. พวกที่บำเพ็ญตบะ หรือเป็นกิจพิเศษ ในทางที่ดี ด้วยกุศลจิตนั้นจึงปรากฎอัตภาพที่พิเศษขึ้นมา
2. พวกที่เกิดด้วยอกุศลวิบาก เช่น ต้องคำสาป หรือเป็นด้วยแรงกรรมของตนเอง หรือาจเป็นพวกที่ได้รับหน้าที่เฉพาะ! เมื่อทำหน้าที่เสร็จแล้วจึงได้รับอิสระภาพ ไม่ก็ทำผิดถูกจองจำเป็นสีสัญลักษณ์แห่งตราบาปไร้พวกพ้อง!

ที่เหมือนกันคือกลุ่มพิเศษนี้จะอยู่โดดเดี่ยว ไม่เข้าร่วมกับตระกูลใหญ่ทั้งสี่ตระกูล

ที่ฝันเห็นเมื่อหลายเดือนก่อนนั้นเขาเฝ้าสระน้ำสาธารณะแห่งนึงอยู่ครับ ชอบแปลงกายเป็นเด็กหญิงรูปร่างผอมบางสะพายเป้ด้วย...ที่รู้เพราะเขาแสดงให้ดู ตีน้ำเล่นอวดหางปลาแล้วก็กลายร่างเป็นเด็กหญิงเดินไปเดินมา น่าจะอายุสัก 14,15 กรณีนี้เขาจัดอยู่ในข้อหนึ่ง มีวรรณะสีขาวเพราะอยู่ในการบำเพ็ญกิจช่วยดูแลสระน้ำสาธารณะประโยชน์ ^_^

ปล.ส่วนของคุณดาวรองน่าจะเป็นข้อ2มากกว่า เหมือนต้องคำสาปผู้หญิงคลอดลูกเป็นงูขาว ชาวบ้านเข้าโจทย์ขานว่านางเป็นกาลกีณีจึงลงโทษนางอย่างอนาถ!ส่วนพญางูนั้นเคยเกิดเป็นพ่อขาวถือศีลแปดแต่ทำผิดกาเม ในขณะที่ยังไม่ลาศีล!ด้วยกุศลอื่นยังมีอยู่ จึงได้อัตภาพเป็นพญานาคขาวเลื้อยลงทะเลไป...เรื่องราวเงียบหายเพราะไม่มีใครอยากรื้อฟื้น (สะเทือนใจไม่อยากให้เล่าต่อ เอาพอได้เป็นอุทาหรณ์!!)

 

เมื่อซักครู่ได้ทำการถามข้อสงสัยบางอย่าง แต่พอกดส่งข้อความ ข้อความทั้งหมดหายไป เป็นอันว่า ขอผ่านละกันค่ะ เกี่ยวกับท่านพญานาคสีขาว ขอโมทนาสาธุให้ท่านผ่านพ้นวิบากกรรมโดยไวค่ะ

หวังว่าคำถามนี้คงไม่หายไปด้วยนะคะ งูสีน้ำตาล ตากลมใหญ่คล้ายลูกแก้ว ขนาดหัวที่เห็นเท่าฝ่ามือผู้ชาย พบเห็นบริเวณป่าชายเลนติดทะเล จัดเป็นงูรึพญานาคค่ะ ปล.ลักษณะคล้ายงูกินปลา แต่ต่างกันที่ขนาด และดวงตาที่มันปูดออกมาเหมือนเอาลูกแก้วสองลูกมาโป๊ะไว้

ปล.มากวนเจ้าของบ้านและคนข้างบ้านซักระยะค่ะ ขออภัยเป็นการด่วน หุหุ

 

มาโม้เป็นเพื่อนจ๊า

ุงูเหลือมปากเป็ด
เคยเจอสองครั้ง ขณะกำลังเป็นๆ อยู่

เลยจับมาใส่ขัน รองด้วยผ้าขาว และแบงค์ร้อย
ตัวขัน รองด้วยถาดที่ใส่น้ำไว้

พี่ที่ทำงานเล่าว่า เค้าเจอหลายตัว วัน-สองวัน ก็ตายแล้ว
แต่ทำไมที่ตัวเองเจอ ผ่านไปหลายวันแล้วก็ยังไม่ตายซักที (ชักไม่แน่ใจว่าใช่ป่าว)

ตอนแรกก็ครอบขันไว้ (แต่ไม่สนิท ให้มีอากาศถ่ายเทได้)
เห็นหลายวันไม่ตายก็เอาที่ครอบออก พอรุ่งเช้าเค้าก็หายไปเลย
พยายามมองหารอบๆ แถวนั้นก็ไม่เห็นมี ในถาดที่ใช้รองขัน ก็ไม่เห็นมี
ไม่รู้ว่าหายไปไหน หรือจิ้งจกมาฉกไปรึเปล่า?

แต่ตอนที่เจอก็ไม่มีลาภอะไรนะ (สงสัยบุญน้อย ) ^ ^

ที่เจอ ก็หน้าตาอย่างในรูป นะคะ