แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=KW6CXQmD27w&feature=player_detailpage&list=RDKW6CXQmD27w&"]http://www.youtube.com/watch?v=KW6CXQmD27w&feature=player_detailpage&list=RDKW6CXQmD27w&[/ame]


catt3catt3catt3


รอติดตามตอนต่อไปอยู่ค่า^^

 

แพน้อยหลายลำถูกนำมาขึงผูกติดกันยาวเต็มผืนน้ำ เว้นส่วนรัศมีรอบองค์พระเจดีย์ธาตุไว้พอยื่นมือสัมผัสถึง รอเวลาหลังจากประธานได้เปิดงานพิธีแล้วมหาชนทั้งสองฟากฝั่งลำน้ำก็จะได้ทะยอยกันเดินลงสู่แพน้ำซึ่งทอดตัวยาวถึงกันจรดทั้งสองฝั่ง แน่นอนมันแข็งแรงทนทานสามารถรองรับน้ำหนักได้หลายร้อยหลายพันคน เมื่อถึงเวลาอันเป็นอุดมมงคลสมัยแล้วมหาชนทั้งสองฟากฝั่งบ้างก็โปรยข้าวตอกดอกไม้บ้างก็นำน้ำอบน้ำหอมแป้งร่ำมาประพรหม บ้างก็ใช้มือสัมผัสลูบคลำองค์พระธาตุเจดีย์แล้วก็บรรจงแปะๆลงบนศรีษะตนเองเพื่อความเป็นศิริมงคล ฯลฯ
(ปล.เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไปองค์พระบรมธาตุเจดีย์กลางน้ำก็มิได้ปรากฎแสดงปาฎิหาริย์เหมือนเช่นเคยด้วยเหตุผู้คนห่างไกลศีลธรรม ซึ่งต่อมาภายหลังมหาชนได้รวมตัวกันหลังน้ำลดเต็มที่แล้วช่วยกันก่อสร้างพระบรมธาตุเจดีย์จำลองขึ้นมาเพื่อสานต่อวัฒนธรรมประเพณีอันดีงาม จนถึงยุคสมัยปัจจุบันเหลือเพียงซากปรักหักพังพอให้เก็บภาพไว้เป็นที่ระลึกเท่านั้น!)

 

ปีที่แล้วพระธาตุกลางน้ำก็โผล่ให้ชาวไทยและลาวได้ยลโฉมนะจ้ะ แมวเหมียว
เนื่องจากแล้งหนักค่ะ น้ำโขงลดลงต่ำเป็นประวัติการณ์
ตั้งแต่เกิดมาหลายสิบปีก็เพิ่งได้เห็นครั้งแรกนั่นแหละ
เป็นบุญตาเหลือเกิน

 

น่าจะถ่ายรูปมาลงให้เพื่อนสมาชิกได้ร่วมอนุโมทนาบ้าง ^_^

 

แล้วพิธีครั้งสำคัญก็เริ่มต้นขึ้น ราชบุรุษสี่นายช่วยกันแบกผ้าทิพย์ผืนใหญ่มุ่งสู่ท่าน้ำ เสียงไชโยโห่ร้องสาธุการกึกก้องดังทั่วอาณาบริเวณเมื่อบุรุษทั้งสี่ห่มผ้าทิพย์สีทองแบบประทักษิณฉลององค์พระบรมธาตุสิ้นวาระครบสามรอบพอดิบพอดี...

"โอ้ ช่างงดงามอะไรเช่นนี้ รัศมีสีทองประกายเปล่งแสงระยับยามผืนน้ำเคลื่อนไหวตัดกับลวดลายอันวิจิตรพิสดารยามสายลมลำเพยพัดผ่าน เหมือนดังต้องมนต์สะกดมิอาจให้ละสายตาถอนจากอุคหนิมิตอันเป็นอุดมมงคลศักดิ์สิทธิ์นั้นได้"(มหาชนทั้งหลายออกอุทานคล้อยตามกัน)

หลังจากพราหมณ์เจ้าพิธีได้ชุมนุมเทวดากล่าวสาธยายมนต์สรรเสริญบูชาคุณพระพุทธเจ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ลำดับนั้นจึงได้เชิญเจ้าแสนคำของพร้อมพระธิดาเสด็จลงสู่แพน้ำเพื่ออธิษฐานจิตพร้อมโปรยข้าวตอกดอกไม้สักการะบูชาองค์พระบรมธาตุเจดีย์ ท่านเศรษฐีขุนหาญพร้อมครอบครัวได้รับเกียรติต่อจากพระองค์ท่าน ชายหนุ่มวีระก็ได้รับเกียรตินี้เช่นกันในฐานะคนในครอบครัวท่านเศรษฐีและในฐานะผู้นำเข็มวิเศษเพียงหนึ่งเดียวมาใช้เป็นเครื่องมือสำคัญในการถักทอผ้าทิพย์จนแล้วเสร็จ (เรียงลำดับตามฐานะศักดินาคุณวุฒิวัยวุฒิ บุคคลสำคัญย่อมได้รับเกียรติให้ทำการสักการะบูชาองค์พระธาตุก่อน...จนถึงชาวบ้านสามัญชนคนธรรมดาในที่สุด)

คนที่มีปีติไม่น้อยไปกว่าผู้ใดเห็นจะมีแต่วีระชายหนุ่ม เพราะทุกๆปีเขามักจะเป็นคนสุดท้ายเสมอที่มีโอกาสได้ลงสู่แพน้ำ กว่าจะถึงคิวของเขานั้นก็กินเวลาไปเกือบจะเย็นย่ำค่ำสนธยาแล้ว มาบัดนี้เข้ามีโอกาสได้ยืนเด่นเป็นสง่าท่ามกลางหหาชนเรือนแสน จะให้เขาสะกดกลั้นน้ำตามิให้ไหลรินหลั่งได้อย่างไร...ชายหนุ่มยังคงหลับตาพริ้มพร้อมสายมงคลอุทกเอ่อล้นสองแก้ม จนกระทั้งเสียงหนึ่งดังขึ้น!...

 

"วันนี้ข้ามีความยินดีเอิบอิ่มในบุญมหากุศลยิ่งนัก เมื่องานมหามงคลสมัยสำเร็จผลตามปณิธานที่ได้ตั้งไว้แล้ว ข้าก็จะขอทำตามสัจจะวาจาที่ได้เคยให้ไว้...วีระเจ้าจะขอพรสิ่งใดจากข้าจงเอ่ยมาได้เลยหากสิ่งนั้นมิใช่สิ่งที่เหลือวิสัยสมควรแก่เหตุแล้ว ข้าพระเจ้าแสนคำของจะประทานพรนั้นให้แก่เจ้าตามคำขอทุกประการ"

ไร้ซึ่งเสียงกระแอมไอ เมื่อมีพระราชดำรัสตรัสอย่างนั้นมหาชนทั้งหลายต่างเงี่ยโสตประสาทฟังว่าชายหนุ่มวีระเขาจะขอพรสิ่งใดจากพระองค์ท่าน

"เป็นพระมหากรุณาธิคุณยิ่งแล้ว ต่อหน้าพระบรมธาตุเจดีย์สถานอันศักดิ์สิทธิ์ข้าพระองค์จักทูลขอ ขอ...

ขอให้วิบากเวรกรรมทั้งหลายที่หม่อมฉันเคยล่วงเกินพระองค์ไว้แต่ปางไหนขอจงถึงวาระกาลสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้อย่าได้ผูกอาฆาตพยาบาทจองเวรซึ่งกันและกันอีกต่อไปเลย ขอพระองค์ท่านได้โปรดประทานอโหสิกรรมอันเป็นพรมหามงคลนี้ให้แก่หม่อมฉันด้วยเถิดพระเจ้าข้า!"

ละอองสายฝนร่วงหล่นโปรยปรายกระทบผืนแผ่นน้ำท่ามกลางแสงแดดอ่อนยามเช้า สุริยะเทพแผ่รัศมีทรงกลดเหนือยอดพระบรมธาตุเจดีย์สถาน ...อ้า!จะมีนิมิตหมายอันเป็นอุดมมงคลใดยิ่งไปกว่าเสี้ยววินาทีนี้อีกหรือ!...

"ข้า พระเจ้าแสนคำของหากเคยมีวิบากเวรกรรมอันหยาบช้าเลวทรามเกี่ยวเนื่องผูกพันกับชายหนุ่มผู้นี้มาแต่ปางไหน ขอวิบากกรรมอันชั่วช้าเลวทรามเหล่านั้นจงอันตรธานสลายไป ณ กาลบัดนี้เทอญ....วีระข้าขออโหสิกรรม!!" ^_^

 

เหมือนยกภูเขาออกจากอก พระเจ้าแสนคำของและชายหนุ่มทั้งสองมีความรู้สึกที่ดีต่อกันแล้วเอย ^_^

"เด็จพ่อเพค่ะ เด็จพ่อทรงลืมอะไรไปหรือเปล่าเพค่ะ"

"พ่อลืมอะไรไปงั้นรึ เอ๊! ทำไม่ถึงนึกไม่ออกน๊าาาา"

"เด็จพ่อง่ะ! (พกามาศทำตาเขียวปั๊ดใส่พระบิดา แถมตวัดฆ้อนงามๆอีกหนึ่งวง)

"อ๋อ นึกออกแล้ว...จริงสิวีระเจ้ามีครอบครัวแล้วหรือยัง?"

ชายหนุ่มหันไปสบตาอุสาโปรยยิ้มหวานส่งให้นาง อุสาหลบสายตาตรงเข้าเกาะแขนท่านเศรษฐีด้วยท่าทางเขินอาย...เนื่องจากคณะท่านเศรษฐีเดินทางมาถึงภายหลัง จึงยังมิทันทราบเรื่องที่พระเจ้าแสนคำของทรงประกาศยกพระราชธิดาพกามาศ ให้แก่บุรุษหนุ่มโสดผู้นำเข็มวิเศษมาได้
เมื่อเจ้าแสนคำของตรัสถามอย่างนั้น ชายหนุ่มวีระจึงหลงดีใจคิดไปว่าพระราชาจักทรงพระกรุณาโปรดให้จัดงานมงคลสมรสระหว่างเขากะนางอุสาบุตรีท่านเศรษฐี จึงตอบพระเจ้าแสนคำของไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ

"ด้วยพระมหากรุณาธิคุณข้าพระองค์ยังมิทันได้คู่ครองที่เหมาะสม หากพระองค์จะทรงโปรดก็ถือเป็นพระมหากรุณาธิคุณยิ่งแล้วพระเจ้าข้า" (วีระตอบอย่างมีเลสนัย เขาคิดไปเองว่าหากพระราชาทรงตรัสถามแล้วใครกันคือผู้ที่เหมาะสม เขาก็จะบอกไปว่าเป็นนางอุสาบุตรีท่านเศรษฐี...ถือโอกาสให้พระองค์เป็นผู้ใหญ่สู่ขอให้ซะเลยว่างั้นเถอะ อิอิอิๆไม่รู้คิดได้ไงฉลาดจริงเลย ^_^)

แต่ผิดถนัด เมื่อเจ้าแสนคำของทรงตรัสว่า?...

 

"ดีหล่ะในเมื่อเจ้าพูดแบบนี้ ข้าก็จะไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป เป็นอันว่าข้าขอยกพระธิดาพกามาศให้เจ้าเลยก็แล้วกัน หลังงานบุญไปแล้วข้าจะจัดงานวิวาหะมงคลให้แก่เจ้าทั้งสอง ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะๆๆ..."

"ไช โย..ฮี้วๆๆๆ!"
กองเชียร์ร้องผสานเสียงกันเซ็งแซ่ ในขณะที่ชายหนุ่มตกอยู่ในอาการช็อคเพราะคิดไม่ถึงเลยว่าพระเจ้าแสนคำของจะทรงตรัสอย่างนั้น ความจริงพระธิดาพกามาศทรงมีพระศิริโฉมงดงามไม่เป็นสองรองใคร วีระหันไปสบตายิ้มให้พระธิดาแล้วหันกลับไปมองดูนางอุสาซึ่งบัดนี้กำลังแสดงอาการคล้ายคนจะเป็นลมไม่หลงเหลือเค้าอาการแก่นแก้วอีกต่อไป

การจะปฎิเสธพระราชาผู้ทรงเดชานุภาพนั้นมิใช่สิ่งที่ทำได้ง่าย เขาต้องหาวิธีคลี้คลายสถานการณ์แบบบัวมิให้ช้ำน้ำมิให้ขุ่น

"ไงเจ้าราชบุตรเขย ดีใจจนพูดไม่ออกเลยใช่มั้ย? ...เอาหล่ะเป็นอันว่าตกลงตามนี้ ไปพวกเราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ"

"ช้าก่อนขอรับ กระผมมีเรื่องไม่สบายใจจะทูลให้ทราบ"

"อะไรกันวีระ เรื่องไม่สบายใจไว้คุยที่หลัง วันนี้เป็นวันดีข้าอยากฟังแต่เรื่องที่ทำให้สบายใจ"

ท่านเศรษฐีเห็นชายหนุ่มแสดงเจตนาทัดทานออกมาอย่างนั้นก็รู้ทันทีว่าเขาคิดอะไรอยู่ จึงรีบทูลถวายคำชี้แจงช่วยแก้ต่างให้ชายหนุ่ม "ขอประทานวโรกาสพระเจ้าข้า กระผมได้คัดเลือกบุตรเขยที่เหมาะสมให้แก่อุสาบุตรีของข้าพระองค์แล้ว แล้วคนผู้นั้นก็คืออออออ..."(ยังมิทันที่ท่านเศรษฐีจะพูดจบพระองค์ท่านก็...)

"วิเศษมากๆ เรื่องนี้ข้าได้ยินมานานแล้ว เข้าใจหาวิธีแปลกๆนะ...ไว้จัดงานมงคลสมรสเมื่อไหร่บอกข้าแล้วกัน ข้าจะประทานของรางวัลให้แก่คู่บ่าวสาว ฮ่ะฮ่ะฮ่ะๆ ให้มันได้อย่างนี้สิ วันนี้มีแต่เรื่องดีจริงๆ ว่ะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ฮ่า.."(เป็นงั้นไปแล้วที่นี้ทำไงดี เห็นทีวีระคงต้องเก็บอุสาไว้เป็นกิ๊กแล้วกระมัง) ^_^

 

เอาเป็นสนมขวาซ้ายไม่ได้เหรอ มัยต้องกิ๊กอ่ะ...55555555555555

 

ไม่ได้

ในฐานะที่ถือหางทางฝ่ายอุสา จะให้อุสาเป็นกิ๊ก
หรือเป็นสนมซ้ายขวามะด๊าย มะยอม

 

เอ้อยายเป็นกลาง........คิดว่าเคยมีพระสนมอ่ะน่ะ 55555555555555555

 

ให้ร้อนถึงเทวาธิราชเจ้าเก่า ก่อนเคยจำแลงแปลงกายช่วยเหลือชายหนุ่มมาครั้งหนึ่งแล้ว บัดนี้กำลังเกิดเหตุการณ์อลวนอลเวงขึ้นในงานบุญมหามงคลจะให้พระองค์ท่านทรงนิ่งเฉยดูดายได้อย่างไร (ก็ต้องติดตามผลงานกันหน่อยจริงป่ะ) แม้องค์ท่านจะมิใช่กามเทพสื่อสัมพันธ์รักก็ตามแต่งานนี้หากปราศจากพระองค์แล้วเห็นทีบุญสัมพันธ์ระหว่างอุสากะวีระคงถึงกาลสิ้นสุดหลงแต่เพียงเท่านี้ (ความจริงท่านทราบเหตุการณ์ต่างๆแล้วตั้งแต่เขาเชิญชุมนุมเทวดาโน้นแหล่ะ)

"เฮ้อ! วีระหนอวีระเป็นเพราะท่านสร้างกรรมไว้ตั้งแต่สมัยเป็นพระราชาอดิเรกราช ท่านตั้งพกามาศเป็นมเหสีก่อนที่นีลมณีนาคราชจะปรากฎตัวช่วยเหลือ ครั้งนั้นหากท่านวางอุเบกขายั้งใจรอก่อน ก็คงไม่เกิดเหตุการณ์อะไรแบบวันนี้ หัตถกรนิลมณีในครั้งนั้นคงได้ขึ้นเป็นมเหสีแทน แล้วบุเพวาสนาก็จักช่วยผสานให้ท่านและนางอยู่เคียงคู่กันสร้างบารมีเรื่อยไปทุกภพชาติ...แต่เอาเถอะครั้งนี้เราจะช่วยผสานให้ 50% ที่เหลือก็อยู่ที่ตัวท่านแล้ว"

ทรงอุทานดำริได้ดังนั้นแล้วจึงจำแลงแปลงกายจากทิพย์วิมานลงมาช่วยเหลือชายหนุ่มแล้วเอย แว๊บบบบบบบบ! ปิ๊ง...

 

เป็นเพราะความผิดพลาดในครั้งนั้น หากครั้งนี้ตัดใจจากนางรองได้จริงๆแล้ว นางเอกคงได้กลับมารับตำแหน่งอีกครั้ง ^_^

 

"เป็นนิมิตหมายที่ดียิ่งแล้วฝ่าบาท เป็นนิมิตหมายที่ดียิ่งแล้วพระเจ้าข้า"

"อ้าว! ท่านโหรหลวง นี่ท่านมาได้อย่างไร"

"ฝ่าบาททรงทอดพระเนตรดูเองเถิดพระเจ้าข้า"

ที่แท้เขาก็คือโหรหลวงประจำราชสำนักนั้นเอง พิธีสื่อสารติดต่อกับทวยเทพเทวาให้มหาชนร่วมบริจาคทองคำและเข็มวิเศษ ก็อาศัยพ่อโหรผู้นี้แหล่ะคอยช่วยเหลือให้ปัญหาทุกอย่างคลี้คลาย แน่นอนเขาเป็นคนที่พระเจ้าแสนคำของทรงเชื่อถือเป็นอย่างมาก...หากแต่ครั้งนี้กิริยาอาการและคำพูดของเขาถูกอำนาจบางอย่างควบคุมอยู่!

"นั้นมันดอกไม้อะไรกันท่านโหร กลิ่นหอมเย็นแปลกๆข้าไม่เคยพบเห็นที่ไหนมาก่อนเลย"

"มันคือดอกมณฑาทิพย์เป็นดอกไม้จากสรวงสวรรค์พระเจ้าข้า"

"ห๋า! ดอกไม้จากสรวงสวรรค์ ล แล้วเจ้าได้มาอย่างไร?"

"ทูลฝ่าบาท เทวาธิราชเจ้าให้ข้าพระองค์นำมาบูชาพระบรมธาตุเจดีย์สถานเพื่อความเป็นศิริมงคล ซ้ำยังตรัสบอกฝากข้าพระองค์ให้มาทูลขอวโรกาสให้จัดงานบางอย่างพระเจ้าข้า..."

"งานบางอย่าง! อะไรของเจ้า ก็รีบพูดออกมาให้มันหมดเสียทีเดียวสิ"

"งานประกวดเทพธิดาเทพีดอกไม้พระเจ้าข้า...หญิงสาวพรหมจรรย์นั้นเปรียบเสมือนความบริสุทธิ์ยามเมื่อดอกไม้เบ่งบานเต็มทีย่อมเป็นที่ชื่นชมของชนทั้งหลาย ควรค่าแก่การบูชายิ่ง ผู้ที่มหาชนเลือกให้เป็นหนึ่งนั้นควรถึงพร้อมด้วยคุณสมบัติสองประการ คือรูปสมบัติได้แก่สรีระกายงดงามบริสุทธิ์ไร้มลทินโทษหนึ่ง,และความงามภายในอันได้แก่มารยาทและจรรยาอันเป็นที่รักของเหล่าบัณฑิตชน...งานนี้แลพระเจ้าข้าที่องค์มหาราชเจ้าบนสรวงสวรรค์อยากให้จัดมีขึ้นควบคู่กันกับงานบุญมหากุศลฉลององค์พระบรมธาตุ และเทพธิดาเทพีดอกไม้นั้นจะเป็นผู้นำเอาดอกมณฑาทิพย์จากข้าพระองค์ไปน้อมสักการะถวายองค์พระบรมธาตุเจดีย์!"

"เยี่ยมจริงๆ วิเศษมาก วิเศษมาก ถ้าอย่างนั้นจะรออะไรอยู่ ประกาศออกไปหญิงสาวบริสุทธิ์ผู้ยังมิได้ออกเรือน ใครมีความงามเป็นที่ประจักษ์ถึงพร้อมด้วยคุณสมบัติทั้งสองประการให้ก้าวออกมาสู่เวทีการประกวด เราจะส่งองค์หญิงพกามาศลงชิงชัยในครั้งนี้ด้วย!"

"เฮ้ๆ เฮ้...เสียงมหาชนโห่ร้องกันอย่างสนุกสนานคึกครื้น โดยเฉพาะพวกชายหนุ่มทั้งโสดและไม่โสดทั้งหลายดูจะชื่นชอบจนออกนอกหน้า เพราะงานนี้นอกจากได้บุญกุศลเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงจิตใจแล้วยังได้ยลโฉมเทพธิดาสาวงามเป็นอาหารตาหล่อเลี้ยงกิเลสตัณหาภายในอีกต่างหาก" อิอิอิๆ ^_^

(ปล.ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาจึงกลายเป็นประเพณีประกวดสาวงามในงานบุญ ชื่อว่า "ประกวดเทพธิดาเทพีดอกไม้"เอย)

 

แน่นอนงานนี้ท่านเศรษฐีก็ส่งอุสาลงไปร่วมชิงชัยด้วย แต่คุณผู้อ่านอย่าเข้าใจผิดว่าการประกวดเทพธิดาเทพีดอกไม้นั้นจะเหมือนกับการประกวดบนเวทีขาอ่อนอะไรเทือกนั้นก็หามิได้ งานนี้เขามีกติกาคือเปิดโอกาสให้มหาชนทั้งหลายถือดอกไม้ได้คนละหนึ่งดอกแล้วนำไปมอบให้หญิงสาวที่ตนเลือกบนเวที กรรมการนับดูหญิงสาวคนใดได้รับดอกไม้มากสุด ก็ชนะไป...

 

สองอนงค์งามล้ำชวนพิศ
งามจริตงามจรรยาล้วนเฉิดฉาย
งามอากัปกิริยาพริ้มพราย
ผุดผ่องใสกว่านางใดบนเวที

อุสาและองค์หญิงพกามาศทั้งสองต่างได้รับกำลังใจจากมหาชนอย่างล้นหลาม ท่ามกลางดอกไม้กองใหญ่ที่วางเรียงรายต่อหน้าทำให้รอยยิ้มของทั้งสองดูสดใสผ่องอำไพกว่าใครบนเวที หรือจะเป็นเพราะบุพการีของพวกนางเป็นที่รู้จักนับหน้าถือตาของมหาชนทั้งหลายจึงทำให้สาวงามที่เหลือนอกนั้นกลายเป็นนางทาสทาสีบริวารแวดล้อมไปถนัดตา

"เธอเองรึ บุตรีท่านเศรษฐี ความงามสมคำล้ำลือจริงๆ"

"หามิได้เพค่ะองค์หญิง พระองค์ต่างหากที่มีความงามเป็นหนึ่งเหนือกว่าใครในใต้หล้า"

"คริๆๆๆ เธอกล่าวหนักเกินไปแล้ว เอาเป็นว่าเราทั้งสองมาตัดสินกันด้วยดอกไม้ก็แล้วกัน"

ครั้งนั้นได้ยินว่ามหาชนทางฝั่งซ้ายต่างทุ่มเทโปรยคะแนนเสียงให้กับองค์หญิงพกามาศจนเวทีแพน้ำแทบทานน้ำหนักไม่ไหว เดือดร้อนถึงคณะกรรมการต้องทะยอยนับดอกไม้แล้วโกยออกไปหลายสิบเที่ยว
มหาชนทางฝั่งขวาก็ใช่ย่อยต่างพร้อมใจกันเทคะแนนเสียงให้อุสาบุตรีท่านเศรษฐีขุนหาญอย่างท่วมท้นเช่นกัน

ด้วยเวทีมีขนาดจำกัดอีกทั้งเสียงส่วนใหญ่ต่างทุ่มเทให้แก่นางทั้งสอง เมื่อดอกไม้นับพันมีปริมาณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จึงเป็นเหตุบีบให้หญิงงามผู้เข้าร่วมประกวดหลายสิบคนตกเวทีไปโดยปริยาย ^_^

(ชะรอยว่าเหตุที่พระบรมธาตุประดิษฐานตั้งอยู่กลางลำน้ำนั้น เป็นการเหมาะสมควรดียิ่งแล้ว เพราะจักได้เป็นส่วนกลางไม่ลำเอียงในหมู่มหาชนผู้เลื่อมใสศรัทธาอันมีอยู่ทั้งสองฝั่งลำน้ำ! จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์ทะเลาะเบาะแว้งกันเพื่อแย้งชิงเป็นสมบัติประจำชาติ...เมื่อตั้งอยู่ตรงกลางไม่ว่าจะเป็นมนุษย์พญานาคราชเทพไท้เทวาอันมีอยู่ทั้งสองฝั่งก็ล้วนแต่เป็นพี่น้องกันเอย)

เมื่อเหตุเกิดจากแรงศรัทธาทั้งสองฝั่งเท่าเทียมกัน ความอัศจรรย์ก็บังเกิดขึ้น ผลปรากฎว่าคณะกรรมการตรวจนับดอกไม้ขององค์หญิงพกามาศและอุสาเสมอกัน!

เก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอกบอกความหมาย
น้อมถวายสักการะบูชาทั่วคุ้งน้ำ
เหลืองสลับบานเย็นแสดชมพูพรรณไม้บริวาร
มณฑาแย้มขับขานงามเด่นสง่าเอย!

"มีใครยังมิได้ลงคะแนนอีกไหม? มีใครยังมิได้ลงคะแนนบ้าง?"

เสียงคณะกรรมการตะโกนเรียกหาผู้ทียังมิได้นำดอกไม้มามอบให้หญิงงามทั้งสอง...เมื่อทุกคนต่างเงียบเสียงย่อมเป็นที่ทราบกันดีแล้วว่าในอีกไม่ช้าตำแหน่งเทพธิดาเทพีดอกไม้ขวัญใจมหาชนนั้นจะตกเป็นของใคร

"องค์หญิงพกามาศนับได้เก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอก"

"นางอุสาบุตรีท่านขุนหาญชาญศึกนับได้ เก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอก"

"ฮึมๆๆๆๆ..." เสียงมหาชนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ร้อนถึงพระเจ้าแสนคำของต้องทรงประกาศให้คณะกรรมการนับดูใหม่อีกครั้ง แต่ผลก็ออกมาเหมือนกันสร้างความประหลาดใจให้มหาชนทั้งหลายเป็นอย่างยิ่ง ครั้นจะมอบตำแหน่งเทพธิดาให้แก่นางทั้งสองก็ทำมิได้ เพราะดอกมณฑาทิพย์มีเพียงแค่ดอกเดียว ต้องมีผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นถึงมีสิทธิ์ถือดอกไม้มหามงคลนี้ได้!

"อ้าว! วีระนั้นเจ้าเหม่อลอยคิดอะไรอยู่...เอ๊ะ นั้นดอกไม้ในมือเจ้าเอาไปกุมไว้ทำไม ยังไม่รีบไปส่งมอบให้นางบนเวทีอีกหรือ?"
(เสียงท่านเศรษฐีร้องทักชายหนุ่มที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนักในการตัดสินใจ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปนานแค่ไหนแล้วเขาเพิ่งรู้สึกตัวเดี๋ยวนี้เอง)

 

ที่แท้วีระเขายังมิได้ใช้สิทธิ์ของตัวเองเพราะมัวแต่เหม่อลอยคิดหนักอยู่...สมัยนั้นผู้คนมีความซื่อสัตย์สุจริตเรื่องการคดโกงนั้นวางใจได้เลยว่าไม่มีแน่นอน ยิ่งเป็นงานบุญด้วยแล้วยิ่งมีความละเอียดรอบครอบเป็นที่สุด มีความละอายชั่วเกรงกลัวบาปฝังอยู่ในจิตใจกันถ้วนทั่วแล้วเอย ^_^

 

* นิทานล่าช้าไปบ้างก็ต้องขออภัยคุณผู้อ่านคอนิทานมา ณ ที่นี้ด้วยเนื่องจากความไม่สะดวกหลายประการ ไม่อยากนำมาแจงใช้เป็นข้ออ้าง เอาเป็นว่าสะดวกเมื่อไหร่ก็ลงให้อ่านเมื่อนั้นก็แล้วกันน่ะอย่าเครียดไป ^_^

 

"ข้าแต่องค์หญิงพกามาศหม่อมฉันวีระ ขอมอบดอกไม้นี้ให้พระองค์ ขอพระองค์ทรงพระเกษมสำราญเบิกบานในพระราชหฤทัยเจริญพระชนมายุยิ่งยืนนานเถิดพระเจ้าข้า" (f)

"เฮ้ๆๆๆๆๆ...พวกเราชนะแล้วววว" เสียงมหาชนทางฝั่งซ้ายไชโยโห่ร้องดังกระหึ่ม

แต่มีผู้หนึ่งเหมือนถูกเข็มนับหมื่นนับพันทิ่มแทงทะลุขั่วหัวใจ ทว่าในบรรดาเข็มทั้งหลายเหล่านั้นไม่มีเข็มเล่มใดจะเจ็บปวดยิ่งไปกว่าเข็มที่ได้จากทั่งเหล็กกล้าเล่มนั้น!...

"วีระ ข้าผิดหวังในตัวเจ้านัก ตั้งแต่นี้ต่อไปเราอย่าได้พบเจอกันอีกเลย"

หยาดน้ำตาแห่งความปราชัยเอ่อล้นรินอาบสองแก้ม อุสาวิ่งลงจากเวทีตรงเข้าฉุดแขนท่านเศรษฐีแหวกฝูงชนออกไป ชายหนุ่มรู้สึกตะลึงงันกับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนมิทันได้ตั้งตัว เขาตะโกนร้องเรียกอุสาให้กลับมาก่อน แต่เสียงมหาชนทางฝังซ้ายดังกลบมิดจนฟังมิได้ศัพท์

"เป็นอันว่าตำแหน่งเทพธิดาเทพีดอกไม้ขอมอบให้แก่องค์หญิงพกามามาศ โปรดรับดอกไม้ทิพย์อันเป็นมงคลนี้ไปน้อมสักการะบูชาองค์พระบรมธาตุเถิดพระเจ้าข้า"

(ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาหญิงสาวที่มีสรีระกายงดงามมักถูกเปรียบเทียบว่างดงามดั่งเทพธิดาพกามาศ...และเรียกกันติดปากสืบมาว่าการประกวดเทพธิดาพกามาศอันเป็นเทพีดอกไม้เอย) ^_^

 

บทสุดท้ายจะเป็นเช่นไร โปรดอย่าพลาดตอนจบ! ^_^