แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

พลับพลาชัยถูกตกแต่งประดับประดาอย่างอลังการดุจมีงานมโหรสพรื่นเริง ฝ่ายราชาอริราชศรัตรูนั้นเหมือนว่าจงใจที่จะจัดงาน
ประกาศศักดิ์ดาอันน่าเกรงขามข่มทางฝ่ายพระราชาอดิเรกราช คณะทูตพิเศษชาวต่างแค้วกว่าสิบคนถูกเชิญให้มาร่วม
เป็นสักขีพยานและทำหน้าที่เป็นคณะกรรมการตัดสินชี้ขาด การเดิมพันของทั้งสองนครในครั้งนี้

เสียงดนตรีบรรเลงประกอบการแสดงฟ้อนรำทยอยกันออกมาสร้างสีสันความบันเทิง พร้อมทั้งมีการแสดงโชว์ชุดต่างๆ
สร้างบรรยากาศให้งานไม่ตึงเครียดจนเกินไป ทั้งที่รู้ว่างานนี้ฝ่ายปราชัยคงต้องมีอาการซึมเศร้าอาทรร้อนใจดั่งไฟสุมอยู่เป็นแน่

เสียงกลองมโหรทึกดังกึกก้องขึ้นเป็นอนัตสัญญาณว่าบัดนี้ได้เวลาแล้ว ที่พระราชาของทั้งสองนครจะทรงชุดอาภรณ์ฉลองพระองค์
ออกมาให้คณะกรรมการและแขกผู้มีเกียรติได้ทัศนาการตัดสิน ชื่นชมความวิจิตรพิสดารและความงดงามอลังการของเครื่องทรง
ชั้นสูงซึ่งยากจะหาชมได้จากที่ไหน

"เจ้าพี่อดิเรกราช วันนี้ดูท่านมีพระพักตร์แจมใสยิ่งนัก คงปลงตกแล้วกระมัง"

"ท่านก็ดูมีความแจ่มใสเบิกบานพระทัยเป็นพิเศษ"(พระราชาอดิเรกราชทรงแย้มพระโอษฐ์ให้อย่างมิตรไมตรี)

"ก็แน่ล่ะสิ หม่อมฉันจะได้ในสิ่งที่พึงปรารถนาอยู่บัดเดี๋ยวนี้แล้ว ว่ะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮา"
(สงสัยอดิเรกราชคงถึงแก่วิปลาสไปแล้วเป็นแน่/ราชาฝ่ายอริราชให้นึกดูแคลนในห้วงมโนสันดาน)

ก็ชุดแพรพรรณสุวรรณวงศาอันเป็นอาภรณ์เครื่องทรงเดิมของพระเจ้าอดิเรกราชนั้น พระองค์ย่อมทรงรู้แน่ชัดในพระทัยแล้วว่า
มันมีความวิจิตรพิสดารงามประณีตสักเพียงใด แล้วชุดที่หัตถกรนิลมณีเพิ่งจะถักเย็บสำเสร็จไวราวปาฎิหาริย์นั้นมีความประณีต
วิจิตรพิสดารละเอียดอ่อนอย่างน่ามหัศจรรย์เพียงใด คงได้ประจักษ์แก่สายตาชาวประชา ณ บัดนี้!

ดำเนินเยื้องย่างกายดังพญาราชสีห์
อริราชไพรีตะลึงงันใจสั่นไหว
อดิเรกราชท่านทรงชุดอะไร
เหตุไฉนถึงได้งามราวเทพยุดา

ประกายวาววับแวมอร่ามแท้
รัตณมณีแก้วผ่องอำพันหลากสีสัน
ดิ้นไหมทองลายพญาช้างแพรวพรรณ
สื่อสัมพันแต่ครั้งโบราณมา

รัศมีแจ่มเปล่งฉัพพรรณล้วนงามยิ่ง
ทั่วสารพางค์งามจริงวิจิตรแท้
เลอค่าล้ำกว่าอาภรณ์ทั่วทั้งแด
มิผิดแน่ฉลองพระองค์เทพวงค์เทวัญ

ณ บัดนั้นให้ทั้งสองประทับนั่ง
เคียงคู่กันบนรัตนบัลลังก์สวรรค์
ฝ่ายผยองพักตร์ตกตระหนกพลัน
เสโทหลั่งหทัยหายเสียดายเชิง

เมื่อคณะทูตพิเศษชาวต่างแค้วทั้งหมด โปรยดอกไม้แทบเบื้องยุคลบาทของพระราชาอดิเรกราชจนหมดสิ้น ไม่มีเหลือแม้แต่เศษเสี้ยวธุลีละออง
เกษรติดอยู่บนภาชนะเลย! เป็นนัยประกาศให้รู้ผลการเดิมพันในครั้งนี้อย่างขาวสะอาด

พระราชาฝ่ายอริราชทำตามเงื่อนไขที่ได้รับปากไว้ทุกประการ แต่ถึงกระนั้นก็ได้สร้างความอัปยศอดสูใจให้แก่ฝ่ายผู้ปราชัยเป็นอย่างยิ่ง
จนมิอาจฝืนดำรงค์พระวรกายให้เป็นปกติสุขอยู่ได้ พระราชาฝ่ายอริราชมีโลหิตอันร้อนระอุไหลทะลักพุงออกมาจากพระโอษฐ์
ถึงแก่สวรรคตในที่สุด! แต่ก่อนที่พระองค์จะสิ้นพระชนนั้นได้ผูกใจเจ็บอาฆาตพยาบาทในพระเจ้าอดิเรกราชว่า...

"เจ้านครหัถสดินทร์อดิเรกราช เราขอสาปแช่งให้ท่านสิ้นทรัพย์วิบัติในราชสมบัติ เป็นคนอนาถา
เพราะเหตุที่ท่านขี้โกงยืมอาภรณ์จากสรวงสวรรค์มาเล่นเดิมพันกะเรา!"



อ๊ากกกกกกก!อ๊อก!!!!~....

 

แวะมาให้กำลังใจเหมียวน้อยจร้า..หายป่วยเร็วๆ น๊ะ..จะได้มีแฮงค์มาเล่าต่อ

อ๊ะ..โฆษณาคั่นฝันขำๆ สักเรื่องละกัน..คือเราชอบฝันถึงเพื่อนรุ่นพี่คนนึง และเพื่อนรุ่นพี่
คนนั้นก็ชอบฝันถึงเรา..ล่าสุด..เพื่อนอีกคนก็ส่งข้อความหาเราว่า..ได้ฝันถึงเรา 4 ครั้ง
และทุกครั้ง ก็จะมีเพื่อนรุ่นพี่คนนั้นด้วยเสมอ..ที่สำคัญ..ทุกฉากที่เพื่อนคนนั้นเล่ามา มันปรากฏอยู่ในฝันของพวกเราทั้งนั้น อิอิ

 

พี่มิ๊กพวกเรานิ ผู้หญิง 5 คน อ่ะป่าว

 

ทำไมน้องยุ้ย ถึงคิดว่า เป็นผู้หญิง 5 คนจ๊ะ

ในฝัน บางครั้งเราจะรู้ได้ทันทีว่า คนนั้นๆ เป็นใครกันบ้าง แต่ก็อีกหลายครั้ง
ที่เราไม่สามารถชี้จัดลงไปได้ ต่อเมื่อมีบุคคลที่ 3 หรือ 4 มาเล่าเพิ่มเติม
จิ๊กซอวร์นั้นๆ ก็ได้รับการเติมเต็ม

เคยมีความฝันฮาๆ ที่ใครหลายๆ คนบังเอิญฝันตรงกัน (หรืออาจแตกต่างกัน
บ้าง ในบางรายละเอียด ซึ่งขึ้นอยู่กับ ภูมิจิต ภูมิธรรม และสภาวะระดับจิตของ
แต่ละคน)ทั้งที่รู้จักกัน และไม่รู้จักกันก็ดี ลองไปหาอ่านได้ที่กระทู้ ขังวิญญาณน๊ะ
(แต่จำไม่ได้แล้วว่า หน้าที่เท่าไหร่)

 

หนูเดามั่วๆ เอาค่ะ

 

พี่ๆคับมีใครพอทราบเรื่องราวขององค์"พญานาคราชวาสุกรี" บ้างมั้ยคับ
บ้างก้ว่าองค์ท่านคือองค์เดียวกันกับองค์"อนันตนาคราช" บ้างก้ว่าองค์ท่าน
คือองค์ที่กวนเกษียนสมุทร..และเป้นคนละองค์กันกับองค์วาสุกรีที่เป้นเจ้าเมือง
ปาตาล...*-* คือผมอยากจะสั่งปั้นองค์ท่านแล้วนำมาบูชาอะคับ แต่สับสนเพราะ
เวลาที่เราอัญเชิญไม่รู้ว่าจะอัญเชิญองค์ไหนอย่างไรดี...ครั้นจะระบุชื่อองค์ท่านแบบจำเพาะเจาะจงลงไป..แต่ใจก้ยังคลางแคลงอดสงสัยอยู่ดี..*-* รบกวนด้วยคราฟ

 

รอคอย เธอมาแสนนาน..ทรมาน วิญญาณหนักหนา
ระทมอยู่ในอุรา..โอ้ เหมียวจ๋า..ฉันรอนิทานเธอนานแล้วหนออออออ ^^

 

เท่าที่รู้มาเป็นคนละองค์กัน "วาสุกรี" ท่านเป็นพญานาคราชที่บำเพ็ญจนสำเร็จเป็น พญาครุฑ "ครุฑวาสุกรี"

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าการบำเพ็ญที่ทำให้เปลี่ยนอัตภาพได้นั้น เป็นความจริงหรือไม่?

แต่ที่แน่ๆคำถามนี้ทำให้เกิดนิทานเรื่องใหม่ขึ้นอีกแหระ!
ก็ไม่รู้ว่าจะมีใครสนใจอยากฟังหรือเปล่านะ เรื่องพญานาคราชวาสุกรี สำเร็จวิชาวิทยาธรแล้วอธิษฐานจิตเปลี่ยนอัตภาพ!

 

พักผ่อนนานไปหน่อย แต่ก็ทำให้รู้ว่ายังมี ย่าโสมเฝ้าติดตามอยู่

 

กาลเวลาล่วงเลยผ่านมา อดิเรกราชให้นึกหวั่นเป็นหนักหนา

ภาพอริราชปราชัยยังติดตา พระเนตรขวางถลึงกราดอนาถใจ

"พระองค์ทรงวิตกเรื่องไรหรือเพค่ะ" (นิลมณีถามพระราชาในทันทีเมื่อมีรับสั่งให้เข้าเฝ้า)
"เรารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย ในคำสาปแช่งของอริราชศรัตรูนั้น"
"ธรรมดาผู้มากด้วยบุญญาบารมีเช่นพระองค์ท่านย่อมต้องพบกับอุปสรรคนานับประการ เหตุไฉนจะทรงปริวิตกเพียงแค่คำสาปแช่งของอันธพาล"
"มันก็จริงอยู่ เรานึกสังหรณ์ใจว่ามันจะเป็นจริงดั่งคำสาปแช่งนั้นไม่วันใดก็วันหนึ่ง เรามิได้วิตกกังวลในฐานะตกเป็นผู้ถูกกระทำ แต่เราวิตกว่าเมื่อไหร่หนอเวรของอริราชศรัตรูนั้นจะสิ้นสุดลง(อดิเรกราชให้นึกสลดสังเวชใจกับกรรมที่ผู้อื่นผูกไว้ยากจักมลายหายสูญ)

"เข็มทองเล่มนั้นพระองค์ยังทรงเก็บรักษาไว้ดีอยู่หรือเพค่ะ""

"เรานำติดตัวไว้เสมอด้วยเพราะสิ่งนี้เป็นของวิเศษล้ำค่าทางจิตใจ ทำให้เรามีชัยเหนืออริราชศรัตรู"

"หม่อมฉันใคร่ขอถามว่าระหว่างสิ่งที่ควรบูชา กับราชสมบัติพร้อมด้วยพระมเหสีราชบุตรราชธิดา หากต้องให้เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง พระองค์จะทรงเลือกอย่าใดเพค่ะ?"

"สิ่งที่ควรบูชา เป็นเหตุให้คุณธรรมเจริญรุ่งเรือง แต่ราชสมบัติพระมเหสีราชบุตรราชธิดา้เป็นเหตุให้ลุ่มหลงติดยึดตกอยู่ภายใต้อำนาจแห่งความพึงพอใจมิอาจนำตนก้าวออกจากสังสารทุกข์ได้ ดังนั้นหากต้องให้เลือกเราขอเลือกสักการะบูชาสิ่งที่ควรบูชาดีกว่า"

ลำดับนั้นอนาคตังสญาญ(หยั่งรู้อนาคต)ได้ถูกเปิดเผยปรากฎเป็นภาพขึ้นในจิตแห่งนางนิลมณีนาคราชนั้น"

 

ครั้งนั้นยังมีเศรษฐีตระกูลหนึ่งนามว่าขุนหาญชาญศึก มีบุตรีชื่อ อุสา นางนั้นเป็นผู้มีศิริโฉมงดงามยิ่งนักเป็นที่หมายปองของบุรุษทั้งหลาย

ต้นตระกูลของนางแต่ครั้งโบราณกาลมาเป็นนักรบ เคยรบทัพจับศึกเคียงบ่าเคียงไหล่กับพระราชามาหลายช่วงอายุคน ท่านขุญหาญบิดาแห่งนางนั้นประกอบกิจการเกี่ยวกับเหล็กอย่างกว้างขวาง เริ่มตั้งแต่การถลุงแร่เหล็กหลอมขึ้นรูปเป็นศาตราวุธ ตลอดจนเครื่องมือวัสดุอุปกรต่างๆ ก็ล้วนมีคุณภาพแทบทั้งสิ้น ด้วยเหตุนี้ท่านเศรษฐีจึงเป็นผู้มีชื่อเสียงขจรไป

เมื่อถึงวัยแก่การมีคู่ ท่านเศรษฐีจึงคิดหาอุบายเลือกแฝ้นหาผู้ที่เหมาะสมคู่ควรแก่บุตรีของตน

 

ครั้นจะเลือกเอาแต่ผู้ที่มีฐานะเสมอกับตนหรือเหนือกว่าด้านทรัพยสิ้นนั้นก็มิใช่เรื่องยากแต่ประการใด เพราะปรากฎว่ามีตั้งแต่หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่จนถึงเฒ่าชะแลแก่ชราที่มีทรัพย์มาก ต่างก็แวะเวียนมาแสดงเจตจำนงค์ที่จะเป็นเขยท่านเศรษฐีอยู่มิได้ขาด...แต่ทว่าคุณสมบัติเหล่านี้มิได้เป็นที่ถูกตาต้องใจของท่านเศรษฐีเลยแม้แต่น้อย ลำพังทรัพย์สมบัติทั้งหลายบรรดามีของตนก็กินใช้ไม่หมดเสียแล้วในชาตินี้ ใยจะต้องดิ้นรนขวนขวายแสวงหาจากที่ใดอีกเล่า

อย่ากระนั้นเลยเราควรหาลูกเขยที่มีคุณสมบัติพิเศษเฉพาะตนดีกว่า
เมื่อคิดได้ดังนั้นท่านเศรษฐีจึงตัดสินใจ ประกาศหาบุตรเขยที่สามารถฝนทั่งเหล็กกล้าให้มีขนาดเล็กเท่ากะเข็มได้ภายในระยะเวลาสามเดือน!
ตนก็จะยกลูกสาวให้แก่ผู้นั้นไปโดยไม่มีเงื่อนไขอื่นเลย...

 

ทั่งเหล็กกล้านับร้อยถูกผลิตขึ้นเพื่องานนี้โดยเฉพาะ และดูเหมือนว่ามันจะไม่เพียงพอแก่บรรดาชายหนุ่มที่อยากจะเข้ามาเป็นทองแผ่นเดียวกันกะท่านเศรษฐี เพราะปรากฎว่ามหาชนโดยมากต่างให้ความสนใจ และเดินทางมาร่วมประชุมกันประหนึ่งคล้ายดังว่ามีงานมโหรสพรื่นเริงก็ปานกัน (คงเห็นว่าเป็นของแปลกไม่เคยมีปรากฎนี้ประการหนึ่ง และเห็นว่าท่านเศรษฐีเป็นผู้กว้างขวางมีผู้คนรู้จักมากนี้ประการหนึ่ง)

 

ไชโย!!พี่กลับมาแล้ว...ขอบคุณคับที่ยังอุตส่าห์ตอบคำถามบ๋ม..*-*
ว่าแต่เล่าเม้ามอยมาเลยนะครับ..อยากฟังอยากอ่านแว้วววว...เรื่องนี้แปลกมาก
เพราะไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน..ว่านาคราชจะขอเปลี่ยนอัตภาพแห่งตนเป้นพญาครุฑ..แปลกจัง! เพราะโดยปกตินิสัยชาติเชื้อแห่งนาคราชมักจะห่วงแหนศักดิ์ศรีชาติเชื้อแห่งตน! ...ดั่งคำว่า"เชื้อชาตินาคราช..มิคิดสมสู่กับงูดิน"
ขอปูเสื่อรอคับบ๋ม..*-*

 

นิทานสั้น

ณ แดนดินถิ่นสถานอันเป็นที่ราบสูงแห่งหนึ่ง มีทิวเขาหินแกร่งสูงชันตั้งตระหง่านอยู่หลายสิบลูก หากมองดูผิวเผิอญช่างละม้ายคล้ายหินประการังในท้องมหาสมุทร สถานแห่งนั้นเป็นมิติทับซ้อนยากแก่การสัมผัสด้วยตาเนื้อ...

พญาวิปักษาวาสุกรี กับ พญาวิปักษีวายุรดิษฐ์ สองพี่น้องปกครองภูเขาหินประการังแห่งนั้นมาช้านานแล้วเธอมีครุฑราชเป็นบริวารฝ่ายละห้าร้อย ถือศีลกินเครือผลไม้ทิพย์มีความสุขอยู่ในทิพสมบัติชั่วกาลนาน ครั้นถึงเวลาจุติ แท่นหินประการังเกินเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วขุนเขาพญาวิปักษาวาสุกรีผู้พี่ให้นึกอาลัยในทิพยสมบัติ ขณะนั้นแก้วมณีพิภพ
ได้เปล่งรัศมีโพยพุ่งขึ้นจากใต้ภูเขาเพื่อป้องกันแรงสั่นสะเทือน อันเกิดจากภัยพิบัติต่างๆ...

พญาวิปักษาวาสุกรีเห็นเป็นอัศจรรย์ดังนั้น จึงเพ่งจิตตามไปจึงรู้ว่าใต้ภูเขาที่ตนอาสัยอยู่นั้นเป็นเขตแดนของเหล่าพญานาคราช แต่ไม่ทันที่จะได้พิจารณาอะไรก็พอดีจิตดวงสุดท้ายออกจากร่าง จึงถืออุบัติในนาคาพิภพทันที...(อยู่มาตั้งนานเพิ่งจะสังเกตุว่ามีนครนาคราชอยู่ใต้ภูเขา มาเฉลียวใจเอาตอนสุดท้าย พญาครุฑวิปักษาวาสุกรีจึงได้อัตภาพใหม่ในนาคาภิภพนั้น)

เมื่ออุบัติแล้วก็ระลึกชาติแต่หนหลังได้ จึงบำเพ็ญฌานสมาบัติและวิชาทางฝ่ายของนาคราชจนสำเร็จวิชาชื่อวิทยาธรสามารถจำแลงแปลงกายได้สารพัดและสามารถอธิษฐานจิตให้ตนดำรงค์อยู่ในอัตภาพใดก็ได้ (ในกำลังฌานสมาบัติของตน)

เพราะอาศัยเหตุที่ทั้งสองพี่น้องรักใคร่กันมาก พญานาคราชวาสุกรีเมื่อสำเร็จวิชาแล้วจึงอธิษฐานจิตให้ตนกลายเป็นพญาครุฑเหาะขึ้นไปเสวยสุขร่วมกะน้องชาย...

เพราะอดีตชาติของทั้งสองพี่น้องก่อนจะไปเกิดเป็นพญาครุฑ เธอเป็นฤาษีบำเพ็ญพรตถือศีลกินวาตา(ลม)เป็นภัคษาหาร...
ฤาษีผู้น้องมีตบะสูงกว่าจึงมีอายุยืนยาวกว่าและเสวยทิพยสมบัติในอัตภาพของพญาครุฑได้นานกว่า

ดังนั้นพญานาคราชและพญาครุฑทั้งสองตระกูลนี้จึงไม่มีเรื่องบาดหมางกัน ต่างเสวยสุขอยู่ในทิพย์วิมานของตนแล จบ.

 

พี่เหมียวสั้นจัง อยากฟังอีกค่ะ

 

สมัยนั้นเครื่องไม้เครื่องมือในการฝนทั่งเหล็กมีเพียงตะไบเท่านั้น บรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่เป็นตระกูลชั้นสูง ไม่เคยได้กระทำอะไรที่ต้องใช้เวลาความพยายามเหนื่อยยากลำบากถึงเพียงนี้เลย หนักๆเข้าเมื่อทนความลำบากไม่ไหวจึงขอยอมแพ้ถอนตัวออกไปที่ละคนสองคน คงเหลืออยู่แต่ชายหนุ่นซึ่งเป็นชนชั้นแรงงานพวกทาสกรรมกร ที่ดูจะมีความอดทนมุมานะพยายามเพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้น(ในใจของแต่ละคนต่างมีจุดหมายที่ตัวบุตรสาวท่านเศรษฐี และวาดวิมานว่าที่เศรษฐีใหม่อยู่ในห้วงมโนนึกอันเปี่ยมไปด้วยความสุขอันเกิดจากโภคสมบัติ หลังจากที่ตนประสบความสำเร็จแล้ว)...

พวกที่ถอนตัวเสียก่อนเป็นจำนวนมากล้วนแต่ผู้มีอันจะกินเพรียกพร้อมไปด้วยวัยวุฒิและคุณวุฒิ ต่างรวมหัวกันวิพากษ์วิจารณ์(แต่อ่อนด้อยคุณธรรม)ท่านเศรษฐีไปต่างๆนาๆ บ้างว่าท่านเป็นคนตระหนีหวงลูกสาว บ้างว่าท่านวิปลาสตั้งกติกาอะไรให้มันยุ่งยาก บ้างก็สบประมาทว่าชาตินี้ท่านคงหาลูกเขยไม่ได้แน่ ฯลฯ

เวลาผ่านไปเพียงแค่เดือนเศษบรรดาลูกเขยอาสาที่เหลืออยู่ ต่างมีมือชุ่มไปด้วยเลือดเต็มไปด้วยบาดแผล เรี่ยวแรงอ่อนล้าไปตามๆกัน หันมองดูผลงานนั้นเหล่า เจ้าทั่งเหล็กกล้าหลายร้อยกิโลเพิ่งจะพร่องไปเพียงหนึ่งในสิบส่วนเท่านั้น เหลือเวลาอีกเพียงแค่สองเดือนไหนเลยมันจะกลายเป็นเข็มได้ คิดไปก็ชวนให้ท้อแท้หมดอาลัยตายอยากยิ่งนัก!

 

ใช้โทรศัพท์พิมพ์อ่ะ ช้ามากๆเลย :'(

 

อุ๊ยๆๆ ด้วยมิทราบขออภัยค่ะ

 

555 แทบสำลักกาแฟอะพี่คับ...อ่านยังไม่ทันหายใจเข้าไม่ทันหายใจออก..จบแร๊ะ..555 ตั้งแต่อ่านมาเรื่องนี้สั้นที่ซู๊ดด คริคริ... *-*
แต่พิมด้วยมือถือนี้ต้องยอมรับว่ามันทรมานหัวใจและนิ้วมือผุดๆ ...งั้นน้องรอเรื่องใหม่ละกันเนาะ.. *-*