แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

ฮั่นแน่ ที่แท้ก็แอบเข้าไปลุ้นกะเค้าด้วย ^_^

 

ต้องเข้าไปเกาะขอบเวทีดูซะหน่อย เผื่อมีลุ้นกะเค้ามั่ง ^^

 

มานั่งเกาะขอบกระทู้รอแต่เช้าค่ะ ^^

 

ว้า...ฝนตกๆ น่าจะมีนิทานกล่อนนอนจั๊กน้อย..นะ เหมียวน้อย ^^

 

สายลมเย็นยะเยือกจากแอ็คแลนติกพัดผ่านปกคลุมประเทศกรีซตอนบน ทำให้ทั้งประเทศเกิดพายุหิมะตกลงมาอย่างหนัก
ทุกสรรพชีวิตต่างเร้นซ่อนตัวเพื่อหลีกลี้หนีภัยหนาว ณ เทือกเขาอันทิวมิเนติกนางพญางงูยักษ์ได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว นางเป็นโอปปาติกะกำเนิด
ในร่างอันยาวเขื่องสีขาวผุดผ่องนั้นดูช่างกลมกลืนคล้ายกับลูกคลื่นหิมะที่ถาโถมตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย...

"ลูกแม่ บัดนี้เจ้าได้รับพลังปราณฝ่ายทำลายล้างจากทุกสรรพชีวิต เจ้าจงอย่าได้เพ่งมองดูใครด้วยจิตอันเครียดแค้นชิงชัง
จงหลับตาเพื่อบำเพ็ญพรตสลายพลังงานอันชั่วร้ายนี้ ให้เปลี่ยนเป็นพลังงานเกื้อหนุ่นโลกสืบต่อไป"

"ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดพระแม่เจ้าให้ข้าอยู่อย่างเดียวดาย?"

นั่นเพราะอดีตชาติเก่าเจ้าเคยผิดหวังจากความรัก จึงได้อธิษฐานจิตเอาไว้หากแม้นได้เกิดใหม่ในภพชาติใดขอจงอย่าได้มีความรัก
ความผูกพันธ์กับสิ่งใด ขอให้ดวงจิตของข้าแข็งแกร่งเหมือนดังหินผาอันไม่หวั่นไหวต่อแรงลมพายุ...
กาลบัดนั้นเธอจึงหลีกเร้นซ่อนกายบำเพ็ญพรตตราบจนสิ้นชีวิต เมื่อเธอละจากอัตภาพเดิมแล้ว
ไปบังเกิดเป็นดวงจิตแข็งๆลอยเด่นอยู่ในพรหมโลกสิ้นกาลนาน

จนมาถึงยุคสมัยหนึ่งเทพพรหมเจ้าผู้สร้างวัตถุธาตุ(โลกใหม่)แสวงหาผู้มีดวงจิตเดียวดาย มาคอยควบคุมพลังงาน
ที่อยู่ใจกลางโลกเพื่อแรงโน้มถ่วงและแรงหมุนเกิดความสมดุลกัน ทำให้ทุกสรรพชีวิตอาศัยดำรงค์ชีพอยู่ได้ตลอดทั้งกลางวันและกลางคืน
เพราะโลกสมัยนั้นสรรพชีวิตอาศัยอยู่ได้เพียงในช่วงเวลากลางวันเท่านั้น พอตกกลางคืนก็ตาย!ทำให้โลกใบนั้นแตกสลาย
ทำลายไปอย่างรวดเร็ว (เพราะไม่มีจิตวิญญาณแห่งกุศลมาคอยค้ำจุน และส่วนใหญ่เป็นจิตวิญญาณชั้นต่ำ เกิดเร็วตายเร็ว)

แต่ในโลกธาตุนี้ไม่เหมือนกันเพราะมีกระแสจิตอันเป็นกุศลอยู่โดยมาก ซ้ำยังใช้เป็นที่รองรับผู้มาตรัสรู้ธรรมอันประเสริฐ
ดังนั้นระยะเวลาของการดำรงค์อยู่จึงยาวนาน!...

หลังจากหมดบุญในพรหมโลกแล้วกรรมวิบากจึงจัดสรรค์ให้มาเกิดใหม่ หลังจากที่ความพร้อมมาถึง เธอจึงได้ถืออุบัติขึ้น
เพื่อทำหน้าที่ย่อยสลายพลังปราณอันไม่บริสุทธิ์นี้!(เปลี่ยนความเครียดแค้นชิงชังให้เป็นพลังงานความร้อน ลงสู่ใจกลางโลก)
ทำให้เกิดความสมดุล ช่วงเวลากลางคืนก็จะอบอุ่นทุกสรรพชีวิตสามารถดำรงค์ชีพอยู่ได้

ดังนั้นเธอจึงได้อัตภาพเป็นนางพญางูอยู่แต่ผู้เดียวท่ามกลางความเหน็บหนาว เพื่อทำหน้าที่นี้(พลังบุญเป็นเหตุให้เกิดในภพที่ดีงาม)
ด้วยเหตุที่เธอไม่สมหวังในรักแล้วอธิษฐานจิต(ด้วยความไม่พอใจผูกใจเจ็บ)อันเป็นมิจฉาทิฎฐิไว้กาลก่อน จึงต้องทนแบกรับหน้าที่
ซึมซับเอาความไม่ดีทั้งหลายมาเก็บไว้แล้วระบายลงสู่ใต้พื้นพิภพ จนกว่าโลกธาตุนี้จะถึงกาลแตกสลายไปเอง
เธอก็จะได้รับอิสระภาพ(สิ้นเวรกรรมที่เคยทำไว้)

แต่จงจำไว้อย่าง หากวันใดที่ผิดคำอธิษฐาน เธอจะถูกคำสาปจากพลังอันชั่วร้าย คำสาปแช่งความเครียดแค้นชิงชังของทุกสรรพชีวิต
จะย้อนกลับเข้ามาครอบงำจิต จนไม่สามารถควบคุมตนเองได้และเมื่อนั้นอัตภาพของเธอจะมีผู้มาทำลายล้าง
ดวงวิญญาณจะจมดิ่งลงสู่มหานรกสิ้นกาลนาน ดังนั้นเพื่อเป็นการสำรวมจิต

"เมดูซา เธอจงอย่าได้เพ่งมองดูใครเลย!"...

 

นัยว่าเธอมีความเครียดแค้นชิงชังพยาบาทชายคนรัก จึงได้อธิษฐานแบบประชดประชัน
จึงได้ถือกำเนิดในพรหมโลกซึ่งเป็นสถานที่พักจิตชั่วคราวก่อน แต่พอหลังจากสิ้นกำลังฌานแล้วจึงกลับมาเกิดเป็นพวกกึ่งเทพเพื่อชดใช้กรรม โดยมีหน้าที่เฉพาะ!

(เนื้อเรื่องอาจไม่เหมือนนิทานต้นฉบับนะ ต้องเข้าใจในแบบของแมวเหมียว ^_^)

 

ที่ชอบเนี่ย ก็เพราะไม่เหมือนชาวบ้าน ที่เขาเล่าสืบๆ กันต่อมาไงจ๊ะ เมี๊ยว เมี๊ยว อิอิ

 

เห็นด้วยกับคุณmukmik ค๊าบ
ชอบแบบไม่เหมือนใคร^^

 

ลุงเหมียวหายไปไหนค่ะ เด็กน้อยๆ รอฟังนิทานกันอยู่ค่ะ

 

สวัสดีปีใหม่ 2557 คร้า ขอให้ท่านเหมียวหล่อ และเพื่อนๆสมาชิก ทุกๆท่าน มีความสุข

มากๆนะคะ คิดหวังสิ่งใดขอให้สมหวังในทุกๆสิ่ง สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยเงินทอง ตลอดปีและตลอดไป

 

มาอวยพรปีใหม่ ๒๕๕๗ ให้กับคุณหน่อ และเพื่อนๆ ที่ติดตามกระทู้นี้ ทุกๆ ท่าน ด้วยคำอวยพรนี้ค่ะ

 

_/\_ลางชั่วร้ายอันใด และอวมงคลอันใด เสียงนก เป็นที่ไม่ชอบใจอันใด
และบาปเคราะห์อันใด สุบิน (ความฝัน) ชั่ว อันไม่พอใจอันใดมีอยู่
ขอสิ่งเหล่านั้น จงถึงความพินาศไป
ด้วยอานุภาพแห่งพระพุทธเจ้า ..ด้วยอานุภาพแห่งพระธรรมเจ้า..ด้วยอานุภาพแห่งพระสงฆ์เจ้า_/\_
***************(บทยันทุน แปล (ย่อ)*****************

 

สวัสดีปีใหม่ครับทุกคน ^_^
ไปไข้หวัดไม่สบายมาหลายวันแล้วครับเพิ่งจะฟื้น

 

ทานวิตามิน C ขนาด ๑,๐๐๐ มิลลิกรัมนะคะ
ทานหอมหัวใหญ่ ดื่มน้ำอุ่นๆ ใส่เสื้อผ้าหนาๆ
คั้นน้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งดื่ม....ช่วยได้มากค่ะ

 

สวัสดีปีใหม่สาวสวยทุกคนนะคราฟ...มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง...ตลอดทั้งปีคราฟ

พี่Norlnorrakuln คราฟ..หายป่วยเร็วนะคราฟ...ทำตามที่ครูติงติงคนสวยแนะนำนะคับบ๋ม..อย่าดื่อ..อย่าซนนะ555 ....นอนพักผ่อนเยอะๆนะขอรับกะบ๋ม...เป้นห่วงนะฮับบ๋ม *-*

 

กาลเวลาผันผ่านมาเนินนานเท่าใดแล้ว ทุกสรรพชีวิตต่างวิวัฒนาการเพื่อความอยู่รอด ไม่เว้นแม้แต่มนุษย์ผู้เป็นหัวหน้าบ่วงโซ่อาหาร
ซึ่งบัดนี้ได้ขยายแพร่กระจายเผ่าพันธุ์ไปทั่วทุกมุมโลก เมื่อมนุษย์ถูกกิเลสตัณหาครอบงำจิตมากขึ้นๆจึงทำให้เกิดสภาวะขัดแย่งแย้งชิงอำนาจ
พวกเขาต่างทำศึกสงครามรบราฆ่าฟันกัน เพื่อให้ได้มาซึ่งกรรมสิทธิ์บนพื้นแผ่นดิน...

เมดูซา นางพญาผู้ซึมซับเอาพลังปราณอันชั่วร้ายของหมู่มวลสรรพสัตว์เธอได้กระทำหน้าที่นี้มาช้านานแล้ว ในขณะที่นางพญาหนี่วา
พี่สาวของเธอกำลังทำหน้าที่ส่งมอบความรักเชื่อมสมานฉันท์อยู่อีกฝากหนึ่งของโลก เหตุใดหน้าที่ของพวกเธอทั้งสองจึงต่างกันราวฟ้ากับดิน
หรือนี่อาจเป็นโชคชะตา!

เมื่อประชากรมนุษย์เพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว เทพเจ้าหนี่วาจึงคิดหาวิธีเพื่อทำให้ภารกิจต่างๆเป็นไปอย่างมีประสิทธิ์ภาพ
ดังนั้นเธอจึงให้กำเนิดทายาทสืบเชื้อสายโดยตรง เพื่อกระทำหน้าที่นี่สืบต่อไป ครั้งนั้นเธอได้รวบรวมเอาพลังปราณฝ่ายดีทั้งหลาย
มาเก็บไว้ในท้องแล้วอธิษฐานจิตขอทายาทเพื่อสานต่อเจตนารมณ์

การมีทายาทนั้นถือเป็นเรื่องดีก็จริงอยู่ แต่นั้นเป็นนิมิตรหมายว่านางถึงวาระอันควรแล้ว...หลังจากส่งมอบพลังทั้งหมดให้แก่บุตร
หนี่วาก็จุติจากอตัภาพเดิมแล้วไปบังเกิดเป็นเทพเจ้าสถิตอยู่บนสรวงสวรรค์ ด้วยความรักความผูกพันจึงทำให้นางกลายเป็นที่ปรึกษา
ให้กับเชื้อสายทายาทของตนจากรุ่นสู่รุ่นสืบต่อมา

นางพญางูดินสีดำทมิฬได้ถืออุบัติแล้วจากการรวบรวมพลังปราณฝ่ายดีของเทพเจ้าหนี่วา นางอาจดูเป็นสิ่งมีชีวิตที่ใครหลายคน
นึกรังเกียจเพียงเพราะรูปพรรณสันฐานอันเขื่องนั้นอาจไม่เป็นที่พึงประสงค์แก่ผู้พบเห็น แต่นางก็ได้ชื่อว่าเป็นตัวแทนทายาทหนี่วา
ผู้กระทำหน้าที่เชื่อมความรักอันบริสุทธิ์ให้แก่มวลหมู่มนุษย์ ยามใดที่นางเกิดสงสัยในภาระกิจเรื่องใด
นางจะสื่อสารติดต่อกับมารดาผ่านแร่หินรัตนชาติอันศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งใช้เป็นสื่อเชื่อมมิติแดนโลกทิพย์บนสรวงสวรรค์...

"สื่อสัมผัส พลังเร้นแฝง ผ่านร่าง
หนี่วานิลกาฬ รับภาระ เสาะแสวง
ผู้บำเพ็ญ เพื่อประโยชน์ชน ทั่วทุกดินแดน
อุบัติในแว้นแคว้น แดนใด ช่วยเกื้อกูล"

หน้าที่แรกคือการออกแสวงหาท่านผู้บำเพ็ญ(โพธิสัตว์)โดยท่านเหล่านั้นได้ถืออุบัติแล้วตามสายสัญญาบารมีที่สั่งสมอบรมมา
ซึ่งก็มีอยู่หลายท่านด้วยกัน บ้างท่านบารมีแก่กล้าเป็นผู้นำเจ้าลัทธิต่างๆสั่งสอนอบรมให้ผู้คนงดเบียดเบียนรบราฆ่าฟันซึ่งกันและกัน
บางท่านก็บำเพ็ญพรตอยู่เดียวดายกลางป่าเขา แต่ถึงกระนั้นท่านก็ยังช่วยส่งผ่านพลังเมตตาบารมีแผ่กระจายไปทั่วทิศาเพื่อความสงบร่มเย็น
บางท่านบารมียังอ่อนด้อย บางท่านกำลังเผชิญชะตากรรมอันแสบเผ็ดร้อน ฯลฯ

"ข้าแต่พระแม่เจ้าลูกควรช่วยเหลือเกื้อกูลท่านเหล่านั้นได้อย่างไร?"

"พลังแห่งความรักอันบริสุทธิ์จะนำทางให้เจ้ารู้เอง...ไปเถิดลูกรัก อนาคตังสญาณ เจ้าได้สั่งสมอบรมมาดีแล้ว
จงเรียนรู้ที่จะใช้มันให้เป็นประโยชน์ในท่านผู้บำเพ็ญทั้งหลายเหล่านั้นเถิด!"

ลำดับนั้นหนี่วานิลกาฬสดับถ้อยคำอันสุขุมแห่งพระมารดาแล้ว มีใจชุ่มชื่นแผ่พลังความสุขซ่านไปยังมหาปฐพีใหญ่ ทันใดนั้นก็พลันบังเกิด
นิมิตหมายรัศมีสีทองโพยพุ่งขึ้น ณ ดินแดนสถานแห่งหนึ่ง นางกำหนดจิตดูจึงได้รู้แน่ชัดแล้วว่าในอนาคตกาลสถานที่แห่งนั้น
จะมีความเจริญรุ่งเรืองไพบูลย์มากและมีชื่อเรียกขานสืบต่อกันมาว่า"สุวรรณภูมิ"

"ตอนที่ ๑ ฝนทั่งให้เป็นเข็ม"

ข่าวนายช่างหัถกรรมประจำพระราชวังเกิดเสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน สร้างความโทรมนัสให้กับพระราชาอดิเรกราชกษัตริย์แห่งเมือง
มหาหัถสดินทร์เป็นยิ่งนัก นั้นเพราะว่าศิลปะวิทยาการถักเย็บอันวิจิตพิสดารไม่มีใครเทียมเทียบเท่านายช่างฝีมือเอกคนนี้ไปได้เลย

มีคำถามว่านายช่างเขามิได้ถ่ายทอดวิชาความรู้ให้แก่คนรุ่นหลังได้สานต่อบ้างดอกหรือ?
คำตอบก็คือเขาได้พยายามถ่ายทอดศิลปะวิชาความรู้ให้แก่ผู้สนใจอย่างสุดกำลังความสามารถแล้ว แต่ก็ยังมองไม่เห็นใครที่มีแวว
หรือมีพรสวรรค์พอที่จะรับช่วงต่อจากเขาได้เลยแม้แต่คนเดียว

โบราณว่าไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่ง ลำพังเพียงขั้นตอนและกรรมวิธีในการถักเย็บผ้าแบบธรรมดาๆนั้นคงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร
แต่ถ้าหากจะทำให้ผ้าผื้นนั้นกลายเป็นผลงานที่มีคุณภาพมีความวิจิตรพิสดารงดงามตระการตา มีพลังเสมือนสิ่งมีชีวิตยามเมื่อสวมใส่
เป็นที่ต้องตาต้องใจแก่บุคคลผู้พบเห็นแล้วล่ะก็ คงไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่!...

สมัยนั้นดินแดนแห่งนี้เป็นเมืองที่มีชื่อเสียงขึ้นชื่อเรื่องช้างงางาม ซ้ำยังลือเลื่องว่าใต้พื้นพิภพนั้นล้วนเต็มไปด้วยสายแร่ทองคำ
จำนวนมหาศาล แต่เนื่องจากคนในแดนดินถิ่นนี้เป็นคนรักสงบรักอิสระสันโดษไม่ฝักใฝ่เรื่องรบทัพจับศึก จึงทำให้เสียเปรียบ
ชาวแว้นแคว้นแดนไกลที่หมายจะเข้ามารุกราน เพื่อแสวงหาผลประโยชน์และกดขี่ข่มเหงคนในพื้นถิ่นเดิม ให้ตกเป็นทาสอย่างไร้ปราณี
พวกเขาเหล่านั้นล้วนเป็นผู้มีศักดานุภาพเชี่ยวชาญด้านกลยุทธทางศึกสงครามมาอย่างช่ำชอง ไหนเลยนครมหาหัสดินทร์

เมื่อพวกเขาได้ยินกิติศัพท์ของดินแดนมหาหัถสดินทร์ถิ่นช้างงางามแล้ว ก็เกิดอยากจะได้ครอบครองเป็นเมืองขึ้น จึงประกาศท้าทำศึกสงคราม
แต่พระเจ้าอดิเรกราชไม่ทรงปรารถนาที่จะเห็นผู้คนต้องมาล้มตายลงเพราะการศึก จึงยินยอมอ่อนข้อให้แต่โดยดี พระองค์ทรงใช้อุบาย
เจรจาด้วยพระปรีชาอย่างสุดกำลัง ถึงกับยอมยกเครื่องทรงอาภรณ์ฉลองพระวรกายอันมีค่าควรเมืองส่งมอบให้แก่อริราชศัตรู
พร้อมพญาช้างและเครื่องบรรณาการหลายอย่างอีกเป็นจำนวนมากให้แก่ผู้รุกราน เพื่อแลกกับอิสรภาพโดยไม่ยอมตกเป็นเมืองขึ้น

แต่ถึงกระนั้นก็มิอาจบรรเทาความหิวกระหายของกลุ่มชนผู้มีกิเลสตัณหา ที่สั่งสมอยู่ในกมลสันดานเป็นจำนวนมากได้
ทางฝ่ายอริราชศรัตรูหลังจากทราบข่าวการเสียชีวิตของนายช่างฝีมือเอกประจำพระนครแล้ว จึงถือโอกาสคิดหาอุบายอ้างเล่ห์ขอเจรจาใหม่

"ท่านอดิเรกราช ครั้งนั้นท่านเป็นฝ่ายเสนอเงื่อนไขเพียงฝ่ายเดียว หม่อมฉันเห็นว่ามันดูไม่ค่อยยุติธรรมสักเท่าใด"

"แล้วท่านมีความคิดเห็นเช่นไร"

"ถ้าจะทรงโปรดให้หม่อมฉันเป็นฝ่ายตั้งเงื่อนไขบ้าง จึงเห็นว่ายุติธรรมไม่ลำเอียง"

"ถ้าเช่นนั้นเชิญว่าเงื่อนไขของท่านมา หากสมน้ำสมเนื้อกันเราพร้อมดำเนินตามเพื่อความยุติธรรม"

"อย่าเพิ่งทรงกริ้วไปท่านอดิเรกราช ว่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮา ในเมื่อท่านเลือกที่จะไม่กระทำศึกสงคราม หม่อมฉันก็จะไม่ฝืนพระทัย
เรามาเล่นเดิมพันกันดีกว่านะ"

พระราชาอดิเรกราชทรงนิ่งอยู่โดยดุษฎี เหมือนกำลังใช้ความคิดแต่มิทันที่จะได้เปล่งพระสุรเสียงใด
ฝ่ายอริราชศรัตรูก็ชิงตัดบทพูดออกมาก่อนว่า

"หากหม่อมฉันเป็นฝ่ายแพ้หม่อมฉันจะยกเครื่องบรรณาการทั้งหมดพร้อมอาภรณ์ฉลองพระองค์ส่งมอบคืนให้แก่
พระองค์แล้วจะไม่ขอรุกรานบ้านเมืองของพระองค์อีกเลย...แต่ถ้าหากหม่อมฉันเป็นฝ่ายชนะเดิมพันล่ะก็หม่อมฉันขอให้
นครมหาหัถสดินทร์ตกเป็นเมืองขึ้นของหม่อมฉันแต่โดยดี พระองค์ทรงเห็นว่าอย่างไรท่านอดิเรกราช?"

"ฟังดูก็ยุติธรรมดีไม่ต้องมีการบาดเจ็บล้มตาย เราสู้และชิงชัยกันด้วยไหวพริบปฎิภาณ งั้นตกลงเชิญว่าเงื่อนไขของท่านมาได้เลย"

"ธรรมดากษัตริย์เป็นผู้มีพระวาจาอันเชื่อถือได้ ตรัสแล้วย่อมไม่คืนคำ...เงื่อนไขของหม่อมฉันนั้นมีว่า
ภายในระยะเวลาหนึ่งเดือนนับจากนี้ไป เรามาเดิมพันกันว่าใครจะแต่งชุดอาภรณ์ฉลองพระองค์
ได้วิจิตรพิสดารงดงามตระการตามากกว่ากัน!"

เหมือนสายฟ้าผ่าลงกลางพระราชหฤทัย พระราชาอดิเรกราชถึงกับพระพักตร์หม่นหมองไปถนัดตา!

อันชุดแพรพรรณสุวรรณวงศานั้นเป็นอาภรณ์ฉลองพระองค์เพียงหนึ่งเดียว ถูกกล่าวขานล่ำลือกันว่ามันมีค่าควรเมือง ใช้เวลาในการทำ
หนึ่งปีเต็มจึงแล้วเสร็จ ทั้งชุดถูกตกแต่งประดับประดาอย่างวิจิตรพิสดารด้วยดิ้นไหมทองคำทั้งหมดพร้อมด้วย เครื่องอัญมณีอันล้ำค่าต่างๆ
อีกมากมาย ยามเมื่อพระราชาทรงฉลองพระองค์ด้วยชุดแพรพรรณสุวรรณวงศาแล้ว แลดูสง่างดงามตระการตายิ่งนัก
ยากจะหาชุดอาภรณ์ใดๆในใต้หล้ามาเทียมเทียบได้!

ภายในระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือน เราจะหาช่างฝีมือดีจากที่ไหนกันเล่าในเมื่อนายช่างเอกได้เสียชีวิตลงไปแล้ว แต่ถึงแม้ว่านายช่าง
จะยังมีชีวิตอยู่ก็ใช่ว่าจะสามารถสร้างฉลองพระองค์ชุดใหม่ให้แล้วเสร็จภายในระยะเวลาอันสั้นได้ มิหนำซ้ำยังต้องให้มีความวิจิตรพิสดาร
สวยสดงดงามล้ำค่ามากกว่าชุดเดิมอีก!

นี่มัน อัฐยายซื้อขนมยายชัดๆ ฝ่ายอริราชศรัตรูอ้างเล่ห์เพทุบายทำพิษให้กลัดกลุ้มแล้วหนอ
(อดิเรกราชราชา ให้นึกหวั่นในห้วงหฤทัย)...

ประกาศจากสำนักพระราชวังให้ออกค้นหาและรับสมัครช่างหัถกรรมฝีมือดีทั้งหญิงและชาย ที่สามารถตัดเย็บฉลองพระองค์อันวิจิตร
ให้แล้วเสร็จภายในระยะเวลาหนึ่งเดือนจะมีรางวัลสมนาคุณให้อย่างงาม...

ข่าวนี้แพร่สะพัดกระจายไปทั่วพระนครอย่างรวดเร็ว แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีวี่แววของช่างตัดเย็บฝีมือดี หรืออาสาสมัครเข้ามาถวายงานเลย
แม้แต่คนเดียว! ใช่ว่าผู้คนจะไม่สนใจเงินรางวัลสิ้นจ้างอันมหาศาล แต่นั้นเป็นเพราะว่าไม่มีใครรู้จักศิลปะการถักเย็บดิ้นทองคำ
ให้ออกมาวิจิตรพิสดารเลย ก็ของมีค่าควรเมืองขนาดนั้นกำลังชาวบ้านไหนเลยจะเคยได้สัมผัส ลำพังเพียงแค่ได้พบเห็นเครื่องทรงของพระราชา
ก็นับว่าเป็นบุญตามากโขแล้ว...

เวลาล่วงเลยมาได้หนึ่งอาทิตย์ ในที่สุดพระราชาอดิเรกราชก็ทรงประชวร

คงมีเพียงปาฎิหาริย์เท่านั้นที่จะฉุดช่วยให้นครมหาหัถสดินทร์รอดพ้นจากการตกเป็นเมืองขึ้นของอริราชศรัตรู

แต่แล้วความหวังที่เหลือเพียงน้อยนิดก็ฉายแสงในที่สุด เมื่อหนี่วานิกาฬจำแลงกายเป็นหญิงพเนจรเข้ามาถวายงาน
ตัดเย็บอาภรณ์ฉลองพระองค์ในเช้าวันนั้น!...

 

"ขอถวายพระพรเพค่ะหม่อมฉันมีนามว่านิลมณีพอจะเป็นงานหัตถกรอยู่บ้าง ขอพระองค์ทรงโปรดให้หม่อมฉันได้ทดลองตัดเย็บ
ชุดอาภรณ์ฉลองพระองค์อันล้ำค่าดูสักครั้งนึงเถิด"

"เราดูเจ้าไม่เห็นเหมือนคนที่มีความรู้ทางด้านหัตถศิลป์เลย"

"ข้าแต่มหาราชเจ้า อันความสามารถของคนเรานั้นใช่ดูจากลักษณะผิวพรรณหน้าตาก็หามิได้ แต่ดูจากผลงานของบุคคลผู้นั้นต่างหากเพค่ะ"

"กล่าวได้ดี กล่าวได้ดี นิลมณีเอาหล่ะงั้นเจ้าทดลองดูเถิด วัสดุอุปกรณ์ดิ้นทองพร้อมด้วยเครื่องประดับอัญมณีล้ำค่าต่างๆเราเตรียมพร้อม
ไว้หมดทุกสิ่งอย่างแล้ว ขาดแต่ช่างฝีมือดี หากเจ้าสามารถก็เริ่มงานได้เลยเรามีเวลาเหลืออีกเพียงแค่สามอาทิตย์เท่านั้น"

"ขอถวายพระพรเพค่ะ หม่อมฉันยังขาดวัสดุชิ้นสำคัญอีกหนึ่งอย่าง"

"ขาดอะไร?"

"เข็มทองคำเพค่ะ"

"เราจะบอกราชบุรุษเตรียมให้เดี๋ยวนี้"

"ไม่ได้เพค่ะ งานฝีมืออันวิจิตรพิสดารนั้นต้องใช้พลังแห่งจิตวิญญาณ พระองค์เป็นมหาราชของแผ่นดินซึ่งทำประโยชน์เพื่อผองชน
ชาวประชาย่อมเป็นผู้มีพลังแห่งจิตวิญญาณอันมหาศาล"

"หมายความว่าอย่างไร หรือท่านอยากให้เราช่วยทำสิ่งใดเราจะไม่เห็นแก่ความเหนื่อยยากลำบาก
เชิญว่ามาได้เลย ท่านหัตถกรนิลมณี"(พระเจ้าอดิเรกราช เปล่งพระสุรเสียงอันสุภาพเมื่อเห็นว่าคู่สนทนามีความละเอียดลึกซึ้ง)

"ทรงพระปรีชายิ่งแล้วเพค่ะ หม่อมฉันขอกราบบังคมทูลถามว่า ปิ่นทองคำของพระองค์ยังมีอยู่หรือเพค่ะ?"

"ปิ่นทองคำของเราใช้ปักรัดเกล้าเกศาอยู่ตลอดเวลา"

"หม่อมฉันของให้พระองค์ฝนปิ่นทองคำอันนั้นดัวยพระหัตถ์ ให้มีขนาดเล็กเรียวแหลมจนกลายเป็นเข็มทองคำ
เพื่อใช้เป็นวัสดุชิ้นสำคัญในการรังสรรคผลงานล้ำค่าเพค่ะ"

"ตกลง เราจะดำเนินการเดี๋ยวนี้"

พระเจ้าอดิเรกราชทรงใช้วิริยะอุตสาหะในการฝนปิ่นทองคำอันนั้น อยู่ตลอดทั้งวันยันรุ่งไม่กินไม่ดื่มเป็นเวลาสามวันสามคืน
ในรุ่งเช้าของวันที่สี่นั้นเอง เข็มทองคำฝีพระหัตถ์ก็แล้วเสร็จสมดังมโนหมายทุกประการ...

ช่างหัตถกรจำแลงรับเข็มทองคำจากพระองค์แล้วมีใจชุ่มชื่นเบิกบาน เอิบอิ่มซาบซ่านไปทั่วสารพางค์กาย นางสัมผัสได้ถึงพลังแห่งความเพียร
เพื่อประโยชน์สุขของบ้านเมือง สมกับเป็นผู้บำเพ็ญมากด้วยพระมหากรุณาธิคุณยิ่งด้วยบุญญาภิสมภารธรรมโดยแท้!

"ข้าแต่มหาราชเจ้า หม่อมฉันใคร่ทูลถามว่าในขณะที่พระองค์กำลังฝนปิ่นทองคำปักเกล้าพระมงคลเกศาอยู่นั้น
พระองค์ทรงอารมณ์อะไรอยู่โดยมากเพค่ะ?"

"เราคิดถึงแต่ไพร่ฟ้าประชาราษฎร์อยากให้พวกเขามีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีงาม ไม่ต้องบาดเจ็บล้มตายเพราะการทำศึก
บ้านเมืองไม่ต้องตกเป็นเมืองขึ้นของใคร ทุกคนอยู่กันอย่างผาสุขสงบร่มเย็น"

"สาธุ ขอถวายพระพรมหาราชเจ้าผู้เปี่ยมล้มไปด้วยพระบุญญาบารมี หม่อมฉันรับธุระในกิจใดแล้วขอพระองค์ทรงโปรดวาพระทัย
ในผลงานหัตถการนั้นเถิด ความปราชัยให้แก่อริราชศรัตรูจะไม่พึงบังเกิดขึ้นเป็นแน่เพค่ะ!"

แล้วนางผู้แกล้วกล้า ก็เริ่มลงมือถักเย็บอารภรณ์ฉลองพระองค์ด้วยความชำนิชำนาญอย่างเหลือเชื่อ ประหนึ่งนายช่างเอกฝีมือดีนับสิบคน
กำลังช่วยกันรังสรรคผลงานอันวิจิตรพิสดารดั่งฟ้าประทานให้ก็ปานกัน...