แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

ชะรอยพระธิดาศิรินทิพย์คงถูกมนต์สะกดของไอ้ทรราชผู้นั้น ถึงได้เดินจูงมือกันออกมาเช่นนี้!
เมื่อคิดได้ดังนั้นนเรนชายหนุ่มจึงกระชับดาบพระขรรค์ไว้แน่น แล้วตัดสินใจวิ่งตรงเข้าใส่ร่างกำยำของสมุหนาทเดชาทันที...

"ย๊ากกกก ศิรินทิพย์หลบไปปปปป"

"อย่า นเรน ช้าก่อน เจ้ากำลังเข้าใจผิด!"

ธิดานาคราชในร่างของสมุหนาทเดชา มัวแต่เงยหน้ามองดูพญาครุฑที่บินรวมตัวกันอยู่กลางเวหา มิทันได้เฉลียวใจ
ว่าตนยังมิได้ออกจากร่างอันชั่วร้ายนี้ ต่อเมื่อได้ยินเสียงพระธิดาศิรินทิพย์ร้องขึ้น จึงได้สติ

แต่มันก็สายไปเสียแล้ว นเรนถูกฝึกให้ชำนิชำนาญในการใช้ความรวดเร็วเข้าจู่โจม ไหนเลยที่จะพลาดเป้า

ดาบพระขรรค์ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทำลายล้างภูตผีปีศาจโดยเฉพาะอยู่แล้ว นับประสาอะไรกับร่างอันละเอียดประณีตของนาคราช!

"ฉึกกกกกกก!!!!"

เสียงดาบพระขรรค์เสียบทะลุร่างๆหนึ่ง นเรนถึงกับหน้าซีดถอดสีอย่างเห็นได้ชัด เพราะคิดไม่ถึงว่า
พระธิดาศิรินทิพย์จะวิ่งเข้ามาขวางร่างสมุหนาทเดชาไว้!

"ท ทำไม ทำไมจึงเป็นเจ้า?เข้ามาขวางข้าไว้ทำไม ศิรินทิพย์?"

"ม มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด ธิดานาคราชนางอาศัยอยู่ในร่างนั้น!"
ศิรินทิพย์เอื่อนเอ่ยด้วยความยากลำบาก นางคงรู้ว่าอีกไม่ช้าวิญญาณก็จะล่องลอยออกจากร่างแล้ว!

นริศรานาคีนาคราชเห็นพระธิดาศิรินทิพย์รับเคราะห์แทนตนรู้สึกเศร้าสลดใจนัก ทั้งๆที่เข้าไปช่วยเหลือไว้ได้แท้ๆ
แต่กลับต้องมาพบจุดจบด้วยน้ำมือชายคนรัก

ธิดานาคราชรีบออกจากร่างสมุหนาทเดชา เลื้อยตรงเข้าประครองร่างธิดาเมืองมนุษย์ไว้ด้วยความพิไรรำพัน!...

"ขอให้ฉันได้อยู่ภายในอ้อมกอดชายคนรักเป็นครั้งสุดท้าย สำหรับความทรงจำครั้งนี้ ฉันจะเก็บมันไว้ในส่วนลึกของจิตใจตราบชั่วนิรันดร์!"

ท่ามกลางความตกตะลึงงันของทุกสายตาที่อยู่ ณ สถานที่แห่งนั้น...

ไร้ซึ่งเสียงกระแอมไอ นเรนโอบกอดร่างพระธิดาศิรินทิพย์ไว้ด้วยน้ำตานองหน้า ปริ่มว่าจะขาดใจตายตกตามกัน...

นี่มันวิบากซ้ำกรรมซัดอะไรหนอ ทำให้คนทั้งสองต้องมาพรากจากกัน...

นเรนได้แต่มองดูลมหายใจเหือกสุดท้าย ของหญิงคนรักค่อยๆแผ่วเบาหายไปอย่างช้าๆ...

"อย่าเสียใจไปเลย ข้าจะอยู่ในความทรงจำของเจ้าตลอดไป"

ขณะนั้นฝนได้หยุดตกแล้ว สายลมวูบหนึ่งได้พัดพานำเอากลิ่นหอมของดอกไม้ปลิวล่องลอยมากับหมู่มวลพฤกษา
กระจายตัวปรกคลุมทั่วอาณาบริเวณ (แท้จริงแล้วมันเป็นสายลมของเหล่าพญาครุฑจัดสร้างบรรยากาศให้ต่างหาก!)

"นเรนเจ้าดูสิ สวยจังเลยบรรยากาศยามฟ้าหลังฝน มีดอกไม้ปลิวว่อนเต็มไปหมด เจ้าได้ยินไหมเสียงนั้น
เสียงที่ข้าฝากไว้ในสายลมตอนเราอยู่ด้วยกันที่แก่งกระเปาะ มันดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว"...

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=Sxf9DdQhxCc]ในสายลม : เอ๊ะ ศศิกานต์ [Official MV] - YouTube[/ame]

<marquee direction=up scrollamount=3>


ได้ยินหรือเปล่าเสียง
เสียงนึงที่ลอยอยู่ในสายลม

ชูว์ ดา ดา ดา ดา...

ฮืม ฮือ..ฮือ ฮือ..โว..

ได้ยินคำตอบบ้างไหมเธอ
ใช้ใจเธอฟังสิฟัง...



รักเธอ!!...
</marquee>​

 

พญาวิชุนหปักษ์วายุหลผู้เป็นอธิบดีของเหล่าพญาครุฑ นำบริวารทั้งหมดบินลงสู่พื้นดิน ณ สถานลานประลองนั้น
เหล่าพญานาคราชเตรียมพร้อมสู้ศึกอีกครั้ง ทั้งที่รู้ว่าศึกครั้งนี้พวกตนเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะเหน็ดเหนื่อยเมื้อยล้าเต็มทีแล้ว
ครั้นคิดที่หลบหนีก็คงไม่ทันการณ์

ท่ามกลางบรรยากาศของความสูญเสีย นเรนไม่มีแก่ใจคิดที่จะทำอย่างอื่นแต่ประการใด เธอยังคงกอดร่างอันไร้วิญญาณ
ของพระธิดาศิรินทิพย์ไว้อย่างแบบแน่น

พระราชาศิริกุลชัยพร้อมด้วยเหล่าประยูรญาติเดินเข้ามาห้อมล้อมคนทั้งสองไว้ ต่างเศร้าสะเทือนใจไม่แพ้กัน
แต่ด้วยขัตติยราช ทำให้พระราชาผู้เป็นบิดาของพระธิดาผู้ล่วงลับหักห้ามใจไว้ได้ เห็นสถานการณ์เริ่มตึงเครียดระหว่างพญาครุฑ
กับพญานาคราชก็ให้รู้แน่แก่ใจว่า เหตุการณ์ต่อจากนี้ไปจะเป็นเช่นไร ครั้นตนจะไม่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือก็ดูกระไรอยู่
เพราะเหล่าพญานาคราชเป็นผู้มีบุญคุณแก่ชาวพระนคร ฉะนั้นจำเราจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว(ศิริกุลชัยตรึกในห้วงมโนนึก)...

 

ครั้นแล้วท้าวเธอก็ตรึกได้ถึงมนต์มธุรสคำหอมที่เคยร่ำเรียนมา สมัยยังเป็นกุมารหนุ่มน้อยแห่งเมืองตักศิลา
วันนี้คงได้ใช้มันอีกครั้งหนึ่ง ว่าแล้วท้าวเธอก็ร่ายพระคาถาอันศักดิ์สิทธิ์นั้น เพื่อคลี่คลายสถานการณ์ให้กลับร้ายกลายดี!...

"โอม จงหลงจงไหล.........ขอเชิญเทพไท้มาคุ้มเกล้าเกศา
เชิญพระพรายมาเป็นชิวหา.......นำวาทะข้าสถิตไว้ในห้องหทัยท่าน
ขอจงจำน้ำคำมั่น..........ข้าจักพร่ำมนต์บ่นคาถา
ด้วยเจตจำนงค์ข้า..........สดับแล้วอย่าล้างไมตรี"

"ข้าแต่ท่านพ่อศรีพญาครุฑ..........แลท่านพ่อศรีเอรายราช
ผู้เก่งกาจในแว่นแคว้นแดนไพรสณฑ์..........ด้วยครั้งนี้เรามาร่วมอุดมมงคล
นำสวดส่งดวงวิญาณทรราชแลประชา..........อันข้าน้อยเป็นราชามหากษัตริย์
ชื่นชมนักในความรักสมัคสมาน..........ขอทุกท่านจงเมตตางดอหังการ
อย่าก่อการประหัตประหาร..........จองเวรซึ่งกันและกันเลย!

เหมือนดังวาจาประกาศิต ทั้งส่องฝ่ายเมื่อได้สดับมนต์มธุรสคำหอมของพระราชาศิริกุลชัยแล้ว
ให้มีจิตนึกรักสมัครสมาน มีใจอ่อนโยนดังขี้ผึ้งถูกไฟลนแล้วแล ~

 

กลอนไพเราะเหลือเกินค่ะ อ่านแล้วเห็นเป็นภาพ

 

ตอนต่อไปเสนอเป็นตอนอวสานแล้ว ไม่ควรพลาด

 

โอ้โห!! หักเหลี่ยมเฉือนมุมไปเลยอะพี่หน่อ! สุดสุด! จะว่าไปแล้วก้สงสารพระธิดาเหมือนกันเนาะ..นับถือน้ำพระทัยของพระองค์จริงๆ ข้าน้อยขอคาราวะหนึ่งจอก!

แต่เหนือสิ่งอื่นใดส้มฉุนชอบมนต์มธุรสคำหอมจังเลย...หากเป็นมนต์ที่ใช้ได้จริงๆละก้คงเป็นมนต์ที่ไพเราะและอ่อนหวานแฝงไปด้วยกระแสแห่งความเมตตาเป็นที่สุด!!

 

มีติงรออ่านอยู่นะคะท่านหน่อนรคุณ

 

โอ้หนอนเรนเจ้า..เศร้าโศกาให้อาดูร

ศิรินทิพย์ เจ้าดับศูนย์ด้วยน้ำมือชายคนรัก

ตัวเรานริศรา ให้เศร้านักเรื่องกับกลาย

คู่ที่หมายจำต้องพรากจากนิรันดร์...

ความรักที่สลายนั้นเพราะความเข้าใจผิด

นเรนนั้นจึงปลิดชีพศิรินทราจนวางวาย


นริศราขอก้มกราบราชาศิริกุลชัย

ช่วยนาคไว้ใหพ้นภัย ครุฑระราน

ร่วมจิตสมัครสมาน 2 พงค์พันธ์ให้ยั่งยืน

มธุรสคำหอมนั้นบรรลือไกล จดจำไว้

ใช้ถ้วนทั่ว ศัตตรูกับเป็นมิตรผูกสนิท

จิตผูกพัน นาคครุฑจับมือกัน...

ร่วมสืบสาน พุทธศาสนาให้ยั่งยืน......

 

หลังจากนั้นเป็นต้นมาพญาครุฑกับพญานาคราชต่างก็เป็นมิตรที่ดีต่อกัน พระราชาศิริกุลชัยรับพระธิดานริศรานาคีนาคราช
ไว้เป็นบุตรบุญธรรมแทนศิรินทิพย์ธิดาผู้ล่วงลับ ท้าวเอรายราชนาคสมุทรนำเหล่าบริวารนาคราชกลับคืนสู่ท้องมหาสมุทรตามเดิม

หลังจากผ่านศึกสู้รบกับอสูรกายร่างยักษ์มาอย่างดุเดือด นเรนจึงได้รับการยกย่องให้เป็นวีรบุรุษผู้พิชิตเหล่าทรราชและอสูรกาย
พวกเขาพร้อมใจกันตั้งสมญานามให้ใหม่ว่า "นเรนทรสูร องค์ชายนาคราชผู้พิชิตอริราชศรัตรูพ่าย"จำเดิมแต่นั้นมา

แต่องค์ชายหนุ่มประสงค์จะเดินทางกลับคืนถิ่นมาตุภูมิเดิม เพื่อพิสูจน์ชาติกำเนิดของตน เมื่อเห็นว่านครสหัสขันธ์ชัยศรี
กลับคืนสู่สภาวะปกติแล้ว เธอจึงเอ่ยอำลาพระราชาศิริกุลชัยและชาวพระนคร
มุ่งหน้าสู่ทิศเหนือแสวงหาดินแดนเบื้องสูงอันเป็นต้นกำเนิดของลำน้ำ

นริศรานาคีนาคราชขันอาสาติดตามไปด้วย แต่นเรนทัดทานไว้ด้วยเห็นว่าพระราชาศิริกุลชัยเพิ่งสูญเสียพระธิดาใหม่ๆ
จึงอยากให้นางอยู่ทำหน้าที่บุตรตรีไปก่อน

องค์ชายนเรนเที่ยวลัดเลาะเสาะแสวงหานครนิมมานรดีศรีขรภูมิตามคำบอกเล่าของพระราชา จนได้มาพบประสบเจอสมดั่งความตั้งใจ
แต่ทว่ามันได้กลายเป็นนครร้างไปเสียแล้ว!

พระราชาองค์เก่าสวรรคตไร้ซึ่งทายาทสืบสกุล ชาวนครจึงได้อพยกลงมาอยู่เบื้องล่างจนหมดสิ้น
โดยตั้งเป็นบ้านเมืองเล็กๆ กระจัดกระจายอยู่ตามแหล่งน้ำ

เรื่องราวของพระขรรค์อันศักดิ์สิทธิ์ประจำพระนครสหัสขันธ์ชัยศรีถูกลบเลือนหายไป บ้างก็ว่าองค์ชายนเรนนำพกติดตัวไปด้วย
บ้างก็ว่าอยู่ในพระนครนี่แหละ แต่พระราชาศิริกุลชัยมิอาจลืมอดีตอันขมขื่นได้ จึงนำไปซ่อนเสียมิให้ใครล่วงรู้

บัดนี้องค์ชายนเรนไม่มีห่วงความกังวลใดๆอีกต่อไปแล้ว...

 

บัดนี้องค์ชายนเรนไม่มีห่วงความกังวลใดๆอีกต่อไปแล้ว...

 

<marquee direction=up scrollamount=3>

มีเรื่องเล่าขานสืบต่อกันมา


ถึงนาคะฤาษีผู้พำเพ็ญพรต


อยู่ท่ามกลางหุบเขา


เป็นที่สักการะเลื่อมใส


ของเหล่าเทพยดาและมนุษย์


ในช่วงฤดูน้ำหลากยามฟ้าหลังฝน


มีคนได้ยินเสียงดนตรีบรรเลง


กึกก้องกังวานไพร


มาพร้อมกลิ่นไอของหมู่มวลพฤกษา


นางฟ้าตนหนึ่งปรากฎกายร่ายรำอยู่เบื้องหน้า


ขับกล่อมดีดสีบรรเลเพลงรัก


ล่องมาตามสายลม


ชูว์ ดา ดา ดา ดา...ฮืม ฮือ..ฮือ ฮือ..โว..


ได้ยินหรือเปล่าเสียง เสียงนึง


ที่ลอยอยู่ในสายลม!...


นาคะฤาษีออกจากฌานสามบัติแล้ว


นำผลไม้จากแก่งกระเปาะยื่นส่งให้นาง


นางกระทำอัญชลีแล้วกลับคืนสู่ทิพย์วิมาน


******************


ถึงหอมใดร้อยรสบุปผาชาติ


ไม่เหมือนมาดหนึ่งปรางค์นางสงวน


แม้หอมใดที่ใครว่าเย้ายวน


มิได้ชวนลุ่มหลงแต่อย่างใด


แม้จะเหงาจับใจจนห่อเหี่ยว


มิอาจเกี่ยวแวะข้องใคร


เพราะนางเป็นหนึ่งดวงใจ


เพียงตัวไกลแต่ใจเดียวคือนาง


แก้วเฮย!






อวสาน.~​

</marquee>

 

<marquee direction=up scrollamount=3>

โปรดติดตามผลงานของแมวเหมียวมงคลฟีล์มได้ใหม่


ในครั้งต่อไป


สวัสดี.
​

</marquee>

 

ซาบซึ้งตรึงใจมากเจ้าค่ะ นาคะฤาษี รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ ส่วนใครที่ติดตามสวรรค์ลำน้ำแดง ต้องขออภัยอย่างสูง เพราะมิอาจเขียนต่อได้แล้วค่ะ มีบางท่านขอร้องมา....

 

เศร้าจังเลยค่ะท่านหน่อ.....อ่านไปมีน้ำตาซึมเล็กน้อย นิทานท่านหน่อถ้าจัดพิมพ์รวมเล่มแล้ว

ล่ะก็ ต้องขายดีแน่ๆเลยค่ะ มีทั้งความรู้ สนุก เศร้า หักมุม ขอกดไลค์ให้ 1,000 ไลค์เลยคร้า



ธิดานาคีเศร้าค่ะ.... เลยหนีมาเกิดเป็นทัศน์ เพราะนเรนนั้นมิอาจรักหญิงใดได้อีกนอกจาก

ศิรินทิพย์นางในดวงใจเพียงผู้เดียว ทัศน์เองก็มีใจรักภักดีต่อนเรนเพียงคนเดียว ต่อให้ยาวนานแค่

ไหนทัศน์ก็จะรอ...รอ...รอ นเรนเพียงผู้เดียว 5555555 ทัศน์อินไปหน่อยค่ะ แอบเพ้อ



รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ

 

ขอบคุณนิทานดีๆ ^^

 

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้กันมาโดยตลอด อาจมีสะกดผิดบ้าง เขียนตกไปบ้าง ก็ขออภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วยครับ!

 

ขอบคุณค่ะ รอติดตามผลงานในครั้งต่อไป

 

"ข้าแต่ท่านผู้เป็นเทพเจ้าทั้งหลายในสากลโลก บัดนี้โลกถึงกาลสมัยที่ดวงจิตแห่งปภัสระจะพึงถืออุบัติแล้ว
ขอท่านทั้งหลายจงกระทำรูปขันธ์ให้ปรากฎแจ้งแก่โลกเถิด!"

ลำดับนั้นมหาภูตะเทพเจ้าทั้งสี่อันได้แก่ มหาปฐพีเทพวสุนธารา,มหาวาโยเทพปวิชนา,มหาอาโปเทพพุชิตวา,มหาเตโชเทพพละคนา
ได้ประชุมพร้อมใจกันกระทำซึ่งความสวัสดี ด้วยการแสดงนิมิตหมายแห่งดอกบัวทั้งห้าให้ปรากฎเป็นสัญลักษณ์บอกอายุไขยแก่โลก
โลกนี้จึงมีชื่อเรียกว่า "ภัทรกัป"

พร้อมทั้งยังได้ผสานพลังงานให้เป็นหนึ่งเดียวกัน(สุ,ปะ,พุ,พะ)แต่มาติดตรงที่สรีระของรูปขันธ์นั้นยังไม่เป็นที่ชัดเจน
ดังนั้นท่านมหาภูตะเทพเจ้าทั้งสี่จึงมิอาจตัดสินใจได้โดยพลการ คงปล่อยให้เป็นเรื่องของกระแสกรรมอันมีอยู่ในจิตปภัสระ
จะพึงขับเคลื่อนไปเองตามบุพพนิมิตแรกที่ก้าวย่างลงสู่โลก

เธอทั้งสี่จึงได้แต่กางข่ายเอาไว้เพื่อพันธนาการดวงจิตแห่งปภัสระให้สยบติดอยู่บนโลกในนี้ โดยวสุนธารากางข่ายเอาไว้ด้วยรสชาติของแผ่นดิน
ปวิชนากางข่ายเอาไว้ด้วยลมปราณอันละเอียดประณีต,พุชัมกากางข่ายเอาไว้ด้วยความเย็นสบายของสายน้ำ
พละคนากางข่ายเอาไว้ด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น!...

 

มาร่วมสนุกด้วยการตอบคำถามกันดีกว่าครับ เพื่อกระทู้จะได้ไม่เงียบเหงา

คำถามมีว่า บุพพนิมิตแรกที่ดวงจิตแห่งปภัสระก้าวย่างลงสู่โลก จะติดข่ายของผู้ใด?

ก.ข่ายของวสุนธารา(สุ)
ข.ข่ายของปวิชนา(ปะ)
ค.ข่ายของพุชัมกา(พุ)
ง.ข่ายของพละคนา(พะ)

ปล.ถ้ามีผู้ร่วมสนุกก็โม้ต่อไปได้ ถ้าไม่มีใครร่วมสนุกแสดงว่ามีบางสิ่งบางอย่างไม่อยากให้โม้ต่อ!(เดี๋ยวมีงอน)