รู้ ละ ปล่อยวาง

อือ ก้อเฉยๆนะ คนที่เขาทำสิ่งใดให้ถึงที่สุดแล้วรู้นี่ดีนะหงบน้อย ทำไปเถอะ ตอนแรกๆก็เคยรู้สึกอะไรประมาณนั้นแหละ ก่อนจะมีหงบปรากฏเสียอีก ตอนนี้รู้สึกก้องั้นๆแหละ ทั่งดีทั้งเลว เพราะมันไม่ใช่ที่สุด

 

ตรง "ที่สุด" นั้นมันมีช่องว่าง..แต่..ช่องว่างนั้นไม่ใช่ที่สุด นะอ้ายทิดเคน

หากจะปล่อยให้สิ้นก็ต้องปล่อย "ว่าง" นั้นแล อ้ายทิดเคนที่เคารพ

 

เลิกบ้าเหอะ ช่องว่างอะไร ไม่มีอะไรว่างจริง ที่จริงคือรู้รึเปล่าว่าทำอะไร เป็นอะไร มันสุดๆของความปกติเบื้องต้น ทีนี้พูดถึงชีวิตปกติ แล้วไปเอาชีวิตที่ไม่ใช่ปกติมาคุย ชาตินี้หรือชาติไหนก็คงไม่รู้เรื่อง เหมือนถามว่านั่นสีอะไร ที่จริงก็สีเขียวธรรมดา แต่ดันไปตอบว่า นัานมันมีสีน้ำเงินกับแดงผสมกันเป็นอัตราแล้วแต่ แบบนี้คงคุยกันยาก อันที่จริงคงรู้แล้วนะว่าใครควรลดลงบ้าง ว่างไปไหนนักหนา ว่างมากมันจะออกแนว เหมือนคนไม่มีอะไรจะทำ มันไม่ดีหรอก

 

อันนั้นแหละอ้ายทิดเคนทางธรรมเขาเรียกว่า

"พิจารณาโดยแยบคาย"

ปริยัติก็น่าจะใช้คำว่า "ธรรมะวิจะยะ" หรือเปล่าไม่แน่ใจต้องถามท่านเล่าปัง


ด้วยความเคารพอ้ายทิดเคน..

 

นั่นไง ก็ไม่วาย ไปเรื่อยๆ ถ้าเอาปริยัติมาคุยก็ไหลไปหาปฏิบัติ พอบอกว่าถ้าเป็นปฏิบัติชีวิตและความเป็นจริงไม่ใช่แบบนี้ก็ไหลไปสู่การมีชีวิต และพอกล่าวถึงการดำรงชีวิตด้วยสติ ก็เวียนกลับมาที่ปริยัติ สังเกตตนเองเอาเถอะหงบน้อย นี่มันยังไม่ใช่เรื่องวัฏสงสารอะไร นี่มันเรื่องของคนที่เวียนในตนเอง วนเวียนในตัวตน ไม่ออกมาสักที จะว่าไปกะลามันก็ดีนะ สามารถปกป้องแดดฝนได้ แต่ต้องไม่ลืมนะ เราจะอยู่ในกะลาตลอดไปไม่ได้ ทำให้โลกเห็น ไม่ใช่ทำให้แต่ตนเองเห็น เข้าใจไหมหงบน้อย

 

อ้อ เดียวเข้าใจผิดอีก คำว่าทำให้โลกเห็น ไม่ใช่ทำแค่ให้ตนเองเห็น หมายถึง เมื่อพิจารณาเห็นตนเองแล้วโลกย่อมเห็นและเป็นไปตามปกติ เดี้ยวจะไปโน้นอีก ไม่ค้นหาตนเอง

 

เราว่าแล้วเชียว ทำไมเราปวดหัวตัวร้อนแปลกๆ จิตที่ดื้อด้าน สัตว์โลกที่หลงในวัฎสงสารนี้เองส่งกระแสจิตด้านลบ กระแสจิตอันเป็นอกุศล มาหาเรา

 

แล้วถ้าคิดด้านตรงกันข้ามละ เขาอาจส่งจิตไปช่วยรักษาอาการบ้าบอคอแตกก็ได้ มันเป็นแบบนี้เพราะกรรมที่เห็นกงจักรเป็นดอกบัวไง หงบน้อย ตอนนี้รู้สึกปลงแล้วละ จิตที่ดื้อด้าน สัตว์โลกที่หลงในตัวตนคิดว่าตนเป็นนั่นตนเป็นนี่ ผู้ที่เขาเป็นจริงยังไม่ทราบเหตุแท้จริงเลยว่าคิดไปแล้วได้อะไร นั่งยิ้มอยู่บ้านคนเดียวมั้ง ในขณะที่มองดูรอบกายแล้วก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น มันน่าอายที่จะใช้ความคิดนั้นมาปั้นแต่ง แม้หากเป็นจริงก็ไม่มีหน้าที่ป่าวประกาศสักเท่าไหร่ พูดบ่อยๆ มันน่ารำคาญ ตนเองไม่รำคาญแต่คนอื่นก็รำคาญ แต่คงไม่มีใครห้าม สักแต่ว่าพูดทำดีทำดี แต่ไม่ทำ งอมืองอเท้าอยู่ มันช่างไร้ค่าและราคาจริงๆ หงบน้อยว่าไหม

 

โพธิสัตว์ทุกพระองค์รู้หน้าที่ตนเองดี ไม่มีทางทิ้งสิ่งที่ไม่เรียบร้อยให้เป็นภาระใคร แม้ชาติสุดท้าย มนุษย์ผู้โง่เขลาบางชนิดคิดว่าทำไปเพราะเอาแต่ตนเองทิ้งลูกทิ้งเมีย หารู้ไม่ว่าแท้จริงเมื่อสิ้นภพทุกท่านที่สร้างบารมีมาร่วมกันไม่ได้ทอดทิ้งเลย สิ้นภพทุกๆพระองค์ ดังนั้นการละทิ้งอะไรที่เรียกว่าหน้าที่โดยไม่ได้พิจารณาสิ่งประกอบ โดยมากโพธิสัตว์ไม่ทำ เว้นไว้แต่ชาติใดภพใดที่ไม่มีกรรมร่วมกับใครใช้ภพในบรรพชิต อย่างนั้นเรียก ปกติ แต่ถ้าภพชาติที่เป็นปุถุชน ย้ำเลยยากที่โพธิสัตว์จะหลีกหนีจากความทุกข์ยากความลำเค็ญ ในทั้งกายและใจ อย่างนี้ต่างหากน่ายินดี น่าอนุโมทนา ปกติเรื่องพวกนี้เขาก็ไม่พูดหรือคิดหรอก มีหน้าที่ลุยก็ลุยจนกว่าจะเสร็จ

 

เมื่อมาถึงตรงนี้แล้วจำต้องเลือกว่า ใครเป็นใคร อะไรเป็นอะไร ถ้าไม่ใช่สิ่งนึงก็ต้องทุ่มลงไปที่สิ่งนึงจึงจะเสร็จสิ้นภาระกิจ แต่เมื่อเลือกว่าไม่ใช่แล้ว ต้องให้คำตอบตนให้ได้ว่า การตัดภพตัดชาตินั้นหมายถึงอะไร การเป็นเนื้อนาบุญของคนทั้งหลายหมายถึงอะไร จึงจะไม่ด่างพร้อยเพราะ ทุกคนเข้าใจและตัวเราเองก็เข้าใจ ในทุกการกระทำ จึงจะมีโอกาสเข้าถึงธรรมได้ตามประสงค์และจึงรู้นิพพานได้ในอนาคต

 

ระลึกรู้ ก็มาลงที่รู้ คือมาลงที่สติรู้ สติรู้นี้ก็เป็นพุทธานุสสติ (พระพุทธ)
สติรู้ มีหน้าที่รู้อาการต่างๆ ก็คือ รู้สภาวะธรรมต่างๆ (พระธรรม)
สภาวะธรรมต่างๆ ก็มาจาก จิตที่เข้าถึงสภาวะธรรมนั้นๆ (มรรค/พระสงฆ์)

มีพระพุทธเจ้า ก็จึงมีพระธรรม มีพระธรรม ก็จึงมีพระสงฆ์

สติรู้นี้ไม่ได้เกิดไม่ได้ดับ การมาเห็นเส้นทางที่ไม่เกิดไม่ดับ
ก็คือการมาเห็นสติ

อนุสสติ 10 ก็พาไปทางพ้นทุกข์ได้เหมือนกรรมฐานอื่นๆ

ไม่มีใครไปเปิดทางให้ท่านน้ำดำได้หรอก ท่านต้องรู้เองเห็นเองนั้นหละ อิอิ

โดยส่วนตัวไม่เป็นอาจารย์ใคร
เต็มที่คือสนทนาธรรมตามกาล เป็น 1 ใน มงคล 38