ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

เมื่อมาถึงพระตำหนัก สิงห์ที่กำลังมองความงดงามอันวิจิตรปราณีต สิงห์แหงนคอ
ตั้งบ่ามองเสาสูง ประดับลวดลายทอง เพดานประดับมุก ทาด้วยสีแดงชาด ผ้าม่าน
ปักอันวิจิตร เจ้าหอหน้าค่อยๆ ถอดฉลองพระองค์ ออก ทรงเปลี่ยนไปทรง พระภูษาโสร่ง
ดั่งจักบรรทม พระภูษาชิ้นนั้นเป็นไหมสีเข้ม

ทรงไม่กล่าวการใด ทอดพระเนตรมองสิงห์ แล้วหยิบพระภูษาโสร่งอีกผืน ยื่นตรงหน้าสิงห์

สิงห์ไม่กล้ารับ ไม่รู้สึกเลยว่า สมควรกับตน รีบกล่าวละล่ำละลัก
"มิได้ มิได้ น้องมิบังอาจ"

เจ้าหอหน้าทรงถลึงพระเนตรมองสิงห์
"ข้าบอกให้เจ้าทำ จงทำ กล้าขัด ข้าฤา"

สิงห์ชักจะรู้สึกว่า ไม่น่าตามมาเลย หากมีใครมาเห็นตนนุ่งผ้าของเชื้อพระวงค์
จักวางตนเช่นไร สิงห์กระอักกระอ่วนใจนัก แต่ก็เกรงเจ้าพี่ จนมิกล้าขัด

สิงห์เปลี่ยนไปนุ่งผ้าโสร่ง แล้วเก็บชุดท่านขุนของตน ไว้บนพื้นอย่างมิดชิด

 

คลิปเสียงเล่าพี่สิงห์มาแล้ว สนุกมากค่ะ

อยากให้เข้าไปกดไลค์ให้ด้วยนะคะ สำหรับทุกท่านทีติดตามพี่สิงห์
เป็นกำลังใจ ติชมผู้เล่าได้ค่ะ

 

ตอน4

 

ถึงตอนแปดแล้วนะคะ คลิปพี่สิงห์

ตอนนี้ ค่อนข้างยุ่งค่ะ ดูหมอทุกวัน ทำงานด้วย
ใครสนใจร่วมบุญกฐินแจ้งได้นะคะ อยากทำหลายวัดเลย

ค่าดูหมอ คงได้ซัก สามสี่พัน รู้สึกอิ่มใจ

 

เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
รอติดตามอยู่เรื่อยๆ ตลอดไปค่ะ

 

พี่สิง หายเงียบเลย

 

ยังอยู่

 

พี่สิงกลับมาแล้ว....รอติดตามครับ

 

เจ้าหอหน้าทรงปรายพระเนตรชำเลืองมองสิงห์ ไม่กล่าวกะไร ทรงดำเนินเงียบเชียบแต่รวดเร็ว
เข้าไปหลังฉากลายฉลุชั้นใน แสงเทียนสีส้ม กระทบลวดลายอันวิจิตรของห้องบรรทม

หลังฉากไม้ลงทองลวดลายเป็นเทวดาบนวิมาน ลวดลายล่างเป็นภาพหิมพานต์ สิงห์มองลวดลายบนฉากไม้นั้นให้สะท้อนใจ วูบไหวไปเมื่อแสงเทียนต้องลม เกิดเงาทำให้ภาพสลักนั้นดั่งมีชีวิต

หลังฉาก เป็นห้องบรรมทมโล่ง มีแท่นบรรทมงดงาม ตั้งอยู่กลางห้อง ม่านขาวขลิบทองสิงห์เหลือบมอง รอบๆ ไม่เห็นผู้ใด ให้แปลกใจนัก

"เจ้ามองหาผู้ใด" พระสุรเสียงที่ลอยมาทำเอาสิงห์สะดุ้งจากภวังค์

 

สิงห์เอ่ยดั่งกระซิบ "สนม กำนัลไปไหนเสียสิ้น มิมาดูแลท่านพี่บรรทม"

ทรงมิตอบกะไร เม้มพระโอษฐ์ อย่างขุ่นพระอารมณ์

"ใยจักถามให้มากความ สนมกำนัลจักมารับใช้ข้าได้เยี่ยงไร ก็เจ้านั่งทนโท่อยู่"

สิงห์สะดุ้งอีกครา รีบก้มหน้าซ่อนยิ้มตน กับความเซ่อ ที่ถามเยี่ยงนั้น

เจ้าหอหน้าทรงดำเนินไปแท่นบรรมทม แล้วเอนพระวรกายลงบรรทม สิงห์มองแล้ว
ก็คลานเข้าไปหน้าแท่นบรรทม แล้วเอนกายพิงแท่นบรรมทม เตรียมนอนด้วยความอ่อนล้า

กำลังจะเคลิ้มหลับ เจ้าหอหน้าก็ผุดลุกขึ้นมานั่งประทับ สิงห์สะดุ้งขึ้นนั่งเช่นกัน

พระสุรเสียงยิ่งดุดัน "ใยเจ้ามิขึ้นมานอน จักรอให้ไก่ขันก่อนฤา "
สิงห์ อ้าปากจะค้าน "เจ้าเป็นน้องข้าโดยสายเลือด ใยจักนอนตั่งเดียวกับข้ามิได้ ฤาเจ้า
มิเห็นข้าเป็นพี่"

สิงห์จุกในอก แล้วคลานไปก้มกราบที่หน้าแท่นบรรทม แล้วขึ้นไปนอนเคียงพระองค์

เป็นพระมหาหรุณาธิคุณ หาที่เปรียบมิได้ ....

เสียงพระปัสสาสะทอดเป็นจังหวะ เจ้าหอหน้าทรงบรรทมหลับ แต่สิงห์นอนอิ่มใจ
ยิ่งกว่าได้รับพระราชทานแก้วแหวนเงินทอง ของมีค่าใด น้ำตาลูกผู้ชายก็ซึมออกมาที่หางตา
โดยมิรู้ตน

 

คืนนั้น ในวังทองแห่งอโยธยาศรีรามเทพนคร สิงห์ฝันประหลาด ผ่านมาหลายภพชาติ กว่าสิงห์จะรู้แจ้งความฝันนั้น

ฝันถึงสงครามแห่งเทพ ฝันนั้นช่างพิศดารเกินจิตนาการ เทวดาสองทัพต่างฟาดฟันกัน
ด้วยอาวุธแห่งเทพ คฑา จักร สังข์ ธนู สิงห์ร่วงหล่นไป กลางสงครามนั้น เมื่อสิงห์โดน
ฟาดฟันด้วยอาวุธ ในมือของสิงห์ ก็จักมีอาวุธแห่งเทพขึ้นมาดั่งใจคิด ในฝันนั้นสิงห์รู้สึก
รื่นรมย์ใจที่ได้ต่อสู้ รู้สึกยินดีในฤทธิแห่งเทวดาของตน สิงห์ติดตามเทวดาที่มีรัศมีงดงาม
มาก ดั่งเป็นเงาของเทวดาองค์นั้น แล้วสิงห์เพิ่งมองที่หน้าของเทวดาองค์นั้น เทวดาองค์นั้นก็หันหน้ามาสบตากับสิงห์ แล้วใบหน้าอันงดงามของเทวดานั้นกลับกลายเป็นพระพักตร์ของเจ้าหอหน้า สิงห์สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ ความรู้สึกดั่งร่วงหล่นจากที่สูง สิงห์ผุดลุกขึ้นนั่ง อย่างรวดเร็ว ลืมว่าตนนอนอยู่บนแท่นบรรทมของเจ้าหอหน้า

เมื่อรู้สึกตน จึงหันไปมองเจ้าหอหน้า ทรงประทับนั่งขัดสมาธิ ทอดพระเนตรมองสิงห์นิ่งอยู่แล้ว มิได้มีพระอาการว่าเพิ่งตื่นบรรทม แล้วตรัสหนักแน่นว่า
"เจ้าจักให้สัตย์สาบานต่อพี่ได้ฤาไม่ว่า จักติดตามพี่ไปทุกภพชาติ
จนจักพ้นสังสารวัฏ พี่ให้สัตย์สาบานว่า พี่จักดูแลเจ้า"

สิงห์ตอบรับอย่างหนักแน่น ว่า"ขอรับ"

สิงห์ได้ตั้งสัตย์สาบาน

 

แล้วเจ้าหอหน้า ก็เอนพระวรกายลงบรรทมอย่างสงบ มุมพระโอษฐ์ยกขึ้น
สิงห์นั้นยังงงนักกับคำที่เจ้าหอหน้าตรัส แต่ก็เอนกายลงนอนโดยมิกล้าขยับกาย
เกรงจะรบกวนการบรรทม มินานนักสิงห์ก็หลับไป

จวบจนรุ่งสาง สิงห์หลับไหลไปอย่างมิมีสติ ผิดวิสัยนักรบ คล้ายดวงจิตถูกสะกดให้หลับไหลไป

สิงห์ตื่นขึ้นมา ด้วยเสียงหวานๆ
"พิ่สิงห์เจ้าคะ ตื่นเถิดเจ้าค่ะ ได้เพลาแล้ว"

สิงห์ค่อยๆลืมตา เห็นใบหน้าหวานของแม่หนูอิน ที่นั่งพับเพียบเรียบร้อย อยู่ที่พื้น
เยื้องไปทางปลายเตียง ใบหน้านวลระบายไปด้วยรอยยิ้มเหมือนจะล้อสิงห์

สิงห์ให้งวยงงนัก ยันกายลุกขึ้น เหลียวมองไปรอบๆ ด้วยเกรงจะมีผู้พบตน นอนบน
แท่นบรรทม รีบลุกขึ้น แล้วลงมานั่งข้างแม่หนู แม่หนูรู้ตน รีบขยับไปนั่งห่าง

"พี่สิงห์ มิต้องเกรงว่าจักมีผู้ใดดอกเจ้าค่ะ ห้องบรรทมของเจ้าหอหน้า เป็นเขตหวงห้ามเจ้าค่ะ
ไม่ว่ามันผู้ใด ก็ห้ามเข้าเจ้าค่ะ หลังฉากไม้เทวดาอันงดงาม เป็นที่ส่วนพระองค์เจ้าค่ะ"

"หนูอินเคยเข้ามาพร้อมคุณหลวงศักดิ์สองคราเองเจ้าค่ะ"

สิงห์งงนัก "กระนั้นฤา แม่หนู"

แม่หนูพยักหน้าให้ "เจ้าค่ะ คุณหลวงศักดิ์ว่า คุณหลวงเดชมากด้วยวิชาอาคม
แลทรงมากพิธีก่อนจักบรรทม อีกทั้งยังหลับตื่นมิเป็นเวลา คุณหลวงว่าบางทีคุณหลวงเดช
ก็มิทรงบรรทม ทรงเข้าฌานทั้งวันทั้งคืนเจ้าค่ะ หนูอินมิอยากจักเชื่อเลยเจ้าค่ะ ว่า
จักมีผู้ใดมิหลับมินอนได้ คุณหลวงศักดิ์ว่า ท่านติดพระอุปนิสัยมาจากทรงศึกมาก หนูอินทร์
เห็นน้ำใจคุณหลวงทั้งสองนัก วังหลวงพรั่งพร้อมด้วยข้าทาสบริวาร ตั่งทอง แต่ทรงยอม
ไปลำบากนอนกลางดินกินกลางทราย ไปกรำศึกเพื่อบ้านเพื่อเมือง หนูอินทร์รู้แล้วยิ่ง
รักและบูชาทั้งสองพระองค์เจ้าค่ะ"

สิงห์ยิ้มเอ็นดูแม่หนู ที่จำนรรจาอย่างใสซื่อ

 

สิงห์เอ่ยขึ้นว่า "แม่หนู อยู่ในรั้วในวัง อยู่ดีมีสุขฤาแม่"

หนูอินทร์ก้มหน้า "หนูอินคิดถึงบ้านเจ้าค่ะ ในวังทองมีกฏเวียงกฏวัง คุณท้าวทั้งหลาย
ต่างก็เคี่ยวเข็ญหนูอิน จักไปไหนลำพังก็มิได้เจ้าค่ะ มีนางกำนัลคอยตามหนูอิน
แต่พวกนางก็ไม่คุยเล่นหัวกับหนูอินเลยเจ้าค่ะ หนูอินทร์ดีใจนัก ที่ได้พบหน้าพี่สิงห์
คนเคยคุ้ย หนูอินทร์ได้พบคุณหลวงศักดิ์เพียงสามเพลาเท่านั้น แลมีสนมกำนัลรายล้อม
คุณหลวงมากหน้าหลายตา หนูอินมิได้พบเลย จนคุณหลวงเดชเรียกคุณหลวงศักดิ์มาเข้าเฝ้า หนูอินจึงจักได้รับใช้เพียงเมื่อตอนเสวยเจ้าค่ะ"

แล้วหน้านวลก็ก้มลงเพียงครู่ สิงห์ให้สงสารนางนัก

"พี่สิงห์เป็นเยี่ยงไรเจ้าค่ะ ผิวพรรณดูคล้ำไปนักเจ้าค่ะ คุณหลวงศักดิ์ทรงกริ้วนัก
เมื่อได้ข่าวจากม้าเร็วว่า พี่สิงห์โดนวางยา ต้องล้มหมอนนอนเสื่อ หนูอินกลัวนัก
เมื่อทรงกริ้ว เกรงพระอาญา แต่ทรงใจดีกับหนูอินนักเจ้าค่ะ เมื่อทรงเข้าวัง
ทรงโปรดให้หนูอินทร์รับใช้ไกล้ชิด จนนางสนมพระองค์หมางเมินหนูอิน
บางนางก็มองหนูอินอย่างจักกินเลือดกินเนื้อ ก็แปลกนักเจ้าค่ะ เพลาอยู่ต่อหน้า
คุณหลวงเดช ดูพวกนางกลัวคุณหลวงนัก พออยู่ลับหลัง แต่ละนางแม้ไม่แสดงอาการ
นัก แต่ก็ชวนให้อึดอัดนักเจ้าค่ะ ดั่งคลื่นใต้น้ำ "

แล้วหนูอิน ก็หยุดหายใจ หลังจากจำนรรจามายืดยาว แล้วว่าประโยคที่ทำให้สิงห์
จุกไปทั้งใจ
"หนูอินทร์ว่าพี่สิงห์เกิดนอกรั้วนอกวังก็ดีนักเจ้าค่ะ ในรั้วในวังล้วนแก่งแย่งชิงดี
หนูอินหากจักมีลูก คงมิอยากเลี้ยงลูกในรั้วในวังเจ้าค่ะ หนูอินกลัวนัก
หนูอินได้ยินเรื่องเล่าในวัง มีนางสนมบางนางก็ตายโดยมิแจ้งได้ว่าเหตุใด
นางกำนัลต่างว่า สนมโดนวางยาพิษเจ้าค่ะ บางนางทำผิดกฏเวียงกฏวัง ก็โดนตัด
หัวแห่ประจานเจ้าค่ะ"

 

"พี่สิงห์เจ้าคะ คุณหลวงให้พี่สิงห์ล้างหน้าล้างตา ผลัดผ้า แล้วไปเข้าเฝ้าเจ้าค่ะ
คุณหลวงว่าจักให้หนูอินทร์เป็นผู้นำทางพี่สิงห์ในวังหลวง หากพี่มีการใดขอให้
บอกหนูอินทร์ได้ หนูอินทร์จักรับใช้อย่างตั้งใจเจ้าค่ะ"

"ตามหนูอินมาเจ้าค่ะ"

 

หนูอินทร์พาเดินออกไปนอกห้องบรรทม แล้วทะลุไปทางซ้าย เป็นห้องขนาดใหญ่
อีกห้อง หนูอินพาเดินทะลุ จนพบฉากไม้ลวดลายจีน กั้นอยู่ เสียงหนูอินว่า
"พี่สิงห์เจ้าคะ ห้องสรงน้ำ และห้องทรงพระบังคน(ทำธุระส่วนตัว) เชิญพี่สิงห์เถิดเจ้าค่ะ หนูอินจักรอที่หน้าห้อง ในห้องมีอ่างทองเหลือง ตั้งอยู่บนตั่ง ของให้พี่สิงห์ใช้ล้างหน้านะเจ้าคะ
ขุนหลวงเดช ท่านได้ตระเตรียมน้ำพระพุทธมนต์ ท่านให้พระมาสวดพระปริตร คุณหลวง
ว่าจักได้ปัดเสนียดจัญไรออกจากตัว คุณหลวงยังให้บอกพี่สิงห์อีกว่า น้ำพระปริตรนี้ คุณหลวงก็ใช้สรงพระพักตร์เช่นกันเจ้าค่ะ ในห้องมีอ่างทองเหลืองขนาดใหญ่ พี่สิงห์จักแช่ หรือจักอาบก็ได้
เจ้าค่ะ เชิญพี่สิงห์ใช้กระโถนทองเหลืองที่อยู่มุมสุดได้ จักมีนางกำนัลมาจัดการเองเจ้าค่ะ

คุณหลวงว่า ให้ถึงเพลาอันควร หากพี่สิงห์สมัครใจ จักให้พี่สิงห์มาอยู่เสียในวัง
เพลาอาบน้ำอาบท่าจักได้มีสนมกำนัลมาคอยอาบให้เจ้าค่ะ"

พูดแล้วแม่หนูอิน ก็อดขำมิได้ สิงห์ฟังแม่หนูพูดให้เวียนหัวนัก ได้แต่ตอบว่า
"พี่โตเพียงนี้ ใยต้องมีนางกำนัลมาคอยอาบน้ำให้"

หนูอินก็ได้เพียงตอบว่า "หนูอินก็ว่า คนในรั้วในวังช่างแปลกนัก เจ้าค่ะ"

แล้วหนูอินก็ค่อยๆ คลานถอยหลังไป จนทะลุไปห้องที่เชื่อมติดกัน

 

(ป.ล.ประเพณีการลงอ่างก็มีมาตั้งแต่ครั้งกระนู้นซินะ เจ้าคะ 5555)

 

สิงห์ล้างหน้าในอ่างทองเหลืองที่วางอยู่บนตั่ง รู้สึกเย็นชื่นใจนัก แล้วสิงห์อาบน้ำ ในอ่างทองเหลืองขนาดใหญ่ ด้วยขันทองเหลืองที่วางอยู่ด้านข้าง แต่มิกล้าลงไปแช่ รู้สึกขัดเขินพิกล
กับคำแม่หนู ว่าจักมีสนมกำนัลมาอาบน้ำให้ อาบน้ำสระผมจนเย็นชื่นใจ หอมกลิ่นมะลิที่ลอย
อยู่ในอ่างนั้น รู้สึกสดชื่น สิงห์หันไปหยิบผ้าไหมโสร่งมาผลัด ให้แปลกใจนัก ใยไม่มีชุดของตนวางอยู่ สิงห์เดินออกมาจากลังฉาก ไม่พบผู้ใด จนเอ่ยชื่อ "หนูอิน แม่หนู ชุดของพี่ล่ะ"

หลังสิ้นเสียงของสิงห์ แม่หนูอินก็เดินมาอย่างเงียบสงบ แต่มีนางกำนัลเดินตามมาถึงสามคน
แต่ละนางหน้าตาหมดจด ผมหวีไว้เรียบร้อย เส้นผมเงางาม ทุกนางใส่ผ้าสไบ ก้มหน้ามองพื้น แต่ละนางถือพานทองเหลือง ที่ด้านบน ประกอบด้วยเสื้อผ้า เครื่องแต่งกาย แลพานในมือแม่หนู
คือดาบทอง ที่เป็นชาติกำเนิดของสิงห์

พวกนางเดินมาย่อตัวลงตรงหน้าสิงห์ สิงห์ยืนงงอยู่ แม่หนูก็เงยหน้ายิ้มให้อย่างอ่อนละมุน
นางกำนัลสองคนก็กางผ้าไหม ตรงหน้าสิงห์ แล้วค่อยๆ ตลบพัน เป็นการเช็ดตัวให้สิงห์
โดยร่างกายของนางมิได้สัมผัสสิงห์เลย สิงห์นั้นอายจนไม่กล้าขยับ แล้วพวกนางก็นำกางเกง
ผ้าไหมสีเข้ม เล่นชายขลิบทอง มาทำท่าเหมือนจะสวมให้สิงห์ สิงห์รีบหยิบมาสวมเอง
แม่หนูอินว่า " พี่สิงห์ ยืนนิ่งซิเจ้าคะ จักช้าแล้วเจ้าค่ะ หนูอินจักโดนเอ็ดนะเจ้าคะ "

 

สิงห์มิเคยรู้สึกลำบากใจเยี่ยงนี้มาก่อน ได้แต่ยืนเป็นหุ่นดิน นางกำนัลหน้านวลเหล่านั้น
ก็ทำหน้าที่ของนาง นำผ้าไหม มาจับ พับเป็นจีบ แล้วตวัดลอดขาสิงห์ นุ่งจุงกระเบนให้อย่าง
งดงามสมเป็นชาววัง คาดด้วยเข็มขัดทอง แล้วพวกนางก็นำเสื้อไหมขลิบทองมาสวมให้สิงห์
คาดเอวด้วยผ้าไหมขลิบทองเช่นกัน ชุดที่สิงห์ใส่วันนี้ เป็นผ้าไหมทอ สีน้ำเงินอมม่วง

แม่หนูอิน หยิบสายสะพายทองมาเตรียมจักคาดให้สิงห์ แต่สิงห์เอ่ยท้วงไว้ "พอเถิดแม่หนู
ใยพี่ต้องแต่งถึงเพียงนี้ "

แม่หนูทอดถอนใจ แล้วจึงพยักหน้า พวกนางกำนัลทั้งสาม ก็รีบหมอบกราบแล้วเก็บพานแลผ้าที่พวกนางนำมา หายไปอย่างเงียบเชียบ จนเหลือเพียงลำพัง

"วันนี้ เจ้าเหนือหัว รอพบพี่สิงห์เจ้าค่ะ จึงต้องแต่งตัวเพียงนี้ เพลานี้ ท่านรอออกว่าราชการ
หากพี่สิงห์แต่งตัวแล้ว หนูอินจักพาไปทางลับของวังหลวง ไปสู่หลังพระราชบังลังค์ เจ้าหอหน้าและพระอนุชาจักฟังข้อราชการ หลังฉากทองเจ้าค่ะ เจ้าหอหน้า อยากให้พี่สิงห์ ได้ฟังว่าราชการเจ้าค่ะ ไม่ต้องกลัวผู้ใดจักเห็น มีเพียงเจ้าหอหน้า พระอนุชา หนูอินท์ เจ้าเหนือหัว แลนางกำนัลทั้งสาม ย่อมมิกล้าแพร่งพรายด้วยเกรงพระอาญา"

 

แล้วหนูอิน ก็หมอบกราบสิงห์ มิได้ขัดใจให้สิงห์สวมเครื่องทองใดอีก แล้วยกพานดาบทองขึ้น
ให้สิงห์อย่างนอบน้อม สิงห์รับดาบทองมา รู้สึกหนักอึ้งในใจนัก

เจ้าพี่ต้องการสิ่งใดจากข้ากันแน่ ใยขุนสิงห์ ต้องฟังการว่าราชการออกท้องพระโรง

แม่หนู ลุกขึ้นยืน ทำท่าทาง สิงห์ได้แต่เดินตามหนูอิน ไปสู่ฉากหลังแห่งบัลลังค์ทองของ
อโยธยาศรีรามเทพนคร