ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

ให้คนตาดีช่วยดูละกันนะจ๊ะ ว่าทำไมต้องให้ลงรูปพวกนี้

เห็นใครในรูปเดี่ยวบ้างไหม(นอกจากป้าจารุนะ)

ป.ล.เรื่องความอ้วน รูปร่างหน้าตา ข้ามไปนะ ให้ดูพลังงานในรูป

จริงๆหลายคนก็รู้จักหน้าตา fb และไลน์เคยเห็นรูป จารุแล้ว

แต่รูปที่ถ่ายเมื่อวาน ไม่เหมือนตัวเองเลย

ปล.คนในรูป คือพลพรรค คนที่มาร่วมงานนะจ๊ะ บางคนก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ในงาน

รูปถ่ายกับผญ ก็มีนะ แต่ท่านให้ลงแค่สามรูป

 

ชาวกระทู้ ช็อคไปหมด ไม่มีคนตอบสัญญานใดๆ
งั้นขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะจ๊ะ เดินทางกลับมาเหนื่อยมาก

วันที่รับพระรูปมา คืนวันศุกร์ วันเสาร์กลับจากงานเลี้ยง
มันเพลียมาก พลังงานปั่นป่วน วันนี้เพิ่งได้แกะท่านจากกล่อง และบูชา

 

ระหว่างรอคนตาดี เอาตาธรรมดาไปก่อนหนา. ภาพแรกจากจากช่วงเอวขึ้นไปถึงใบหน้าด้านขวาเป็นเงาของใครซ้อนทับเจ้าของภาพค่ะ
ภาพที่สอง ตรงมุมขวาของคนขวามือสุดมีเงาของใครบางคน
ภาพสุดท้าย ตรงรูปภาพศ.วุฒิศักดิ์มีออร่า

 

ใช่เลย ไม่เหมือนใน fb. จากรูปข้างบนดูหน้าตาหวานกว่าใน fb. ความคิดเห็นส่วนตัวทีแตกต่างจากภาพใน fb. 1. ดวงตาดูหวานกว่า 2.จมูกดูเล็กกว่า 3.รอยยิ้มดูอ่อนหวาน
"ความคิดเห็นส่วนตัวนะค่ะ"

 

วันนี้ได้มีโอกาสถวายมาลัยกร ทั้งสามพระองค์

ภารกิจต่อไปคือ ถวายฉัตรเก้าชั้น

ยังหาที่ถูกใจมิได้

มีขายทั่วไป แต่ถ้าไม่ได้ ก็จะถวายตามที่หาได้ก่อน เมื่อพบแล้วจึงจะจัดหาอีกครั้ง

 

แล้วเจ้าหอหน้าก็เริ่มเสวยอาหารอย่างรื่นรมย์ ในพระอารมณ์

ส่วนพ่อครูขาวและแม่ยิ้มก็คอยดูแลอยู่มิห่าง แม่ยิ้มนั้นเข้มแข็งนัก
แม้จะหวั่นไหว ก็มิกล้ากลัวบิดาจะโดนลงอาญา
ส่วนพ่อครูขาวก็คิดคำนึงไปต่างๆนาๆ

ในสมัยนั้น พวกขุนนางมักยกลูกสาวให้กับเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน
ด้วยเหตุผลทางอำนาจ และทรัพย์สิน อีกทั้งยังเป็นผลดีต่อตระกูล
ดั่งคำว่า นารีมีรูปเป็นทรัพย์

แต่พ่อครูขาวนั้น มิใช่คนโลภ ท่านทำงานทางทหารลับโดยมิได้หวังผล
ไม่ต้องการเกียรติยศ ไม่ต้องการทรัพย์สินใด นอกจากแทนคุณแผ่นดิน

และการส่งลูกสาวที่รักดั่งดวงใจเข้าวังนั้น ในความคิดของพ่อครูขาวนั้น
เหมือนส่งนางไปเข้าคุก และไม่มีโอกาสไปเยี่ยมเป็นแน่แท้ และด้วย
งานลับนั้น อาจทำให้นางถูกลอบทำร้ายให้สิ้นชีพในวัง โดยพ่ออย่างพ่อครูขาว
ไม่มีโอกาสได้ช่วยนาง

มีเรื่องเล่าลือถึงวังอโยธยานั้น เต็มไปด้วย เสน่หา มนตรา ไสยดำ ความลุ่มหลง
นางใน สนมบางคนที่เป็นที่โปรดปราน มักตายอย่างไม่ทราบสาเหตุ และบางคนก็
ถูกเผาอยู่ในรั้ววัง หรือนำไปเผา สิ่งที่พ่อแม่จะได้รับ มีเพียงเถ้ากระดูกของนางเท่านั้น

 

สิงห์เข้มและทองนั้นกินสำรับเดียวกัน พ่อหนวดดุทองนั้นแลเคร่งขรึมมาก
สิงห์นั้นหันไปสบตาเข้ม แล้วแอบหันไปทางทอง เข้มสบตาสิงห์อย่างเริ่มเข้าใจ

แต่ใครล่ะจะกล้าพูด และทั้งสองยังสงสัยอีกว่า พ่อครูขาวต้องการเช่นใดกันแน่


และเจ้าหอหน้า นั้นชอบเกี้ยวหญิง ระหว่างหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้กระไรรือ

ไม่ใช่แค่สิงห์ที่แปลกใจ แม้แต่ท่านขุนทั้งหลาย ก็ยังแปลกใจ

เพราะการเกี้ยวสาว มืใช่วิสัยของเจ้าหอหน้า

 

เป็นการกินข้าวที่แทบไม่รู้รสชาติ ไม่รู้แม้แต่ว่ากินอาหารอะไร
ทุกคนต่างอยู่ในห้วงคำนึงของตนเอง ยกเว้นสองพระองค์ที่ดูพระเกษมสำราญมาก

ชวนให้สิงห์นั้นหมั่นไส้นัก และรู้สึกสงสารแม่ยิ้ม ที่เจ้าหอหน้านั้นตรัส
ราวกับว่าจะให้แม่ยิ้มรับใช้

ส่วนขุนแก้วนัก กลับงุนงงหนักกว่า เพราะรับใช้กับเจ้าหอหน้าและพระอนุชามาหลายเพลา และรู้ว่าท่านทรงถือธรรมเนียมเรื่องเช่นนี้เป็นอย่างมาก และไม่เคยใช้พระราชอำนาจที่พระองค์มี มาบีบบังคับขืนใจ ให้ยกลูกสาวเข้าวัง ทรงไม่โปรดนัก ทรงเบื่อเรื่องชิงรักหักสวาท ถ้าทำได้ พระองค์เคยตรัสว่า ถ้าไม่รับหญิงสาวที่พวกละโมบนำมามอบให้ หญิงนั้นก็จักมีโทษ จึงทรงชุบเลี้ยงไว้ด้วยพระเมตตา

แต่เมื่ออิ่มหนำแล้ว ทองนั้นกลับทำทีท่าประหลาดนัก

 

ทองทำท่าเหมือนจะผุดลุกผุดนั่ง เจ้าหอหน้ารอจนบ่าวไพร่เก็บสำรับไปจนหมด
ด้วยเวลาที่บีบคั้น สิงห์แอบเห็นแม่ยิ้ม ก้มหน้า เม้มปากที่สั่น ราวกับกลั้นสะอื้น

แล้วเจ้าหอหน้าก็ตรัสกับพ่อครูขาว ด้วยพระพักตร์เรียบเฉยราวกับลูกปั้น
"พ่อครู ข้านั้นได้ชมฝีมือของทอง แล้วชอบใจนัก ข้าจึงอยากได้ทองมาไว้รับใช้
ไกล้ชิด แต่มันว่ามันห่วงพ่อครู และมันต้องสืบทอดสำนักดาบ สำนักมวย
แล้วพ่อครู คิดเห็นการใด"

พ่อครูนั้น ตั้งรับไม่ทัน เพราะมัวแต่ห่วงแม่ยิ้ม แต่ก็ตอบออกมาจนได้

"แล้วแต่จะทรงโปรด พะย่ะค่ะ"

"ทอง" ทรงตวาดด้วยพระสุรเสียงอันดัง เป็นเอกลักษณ์ เล่นเอาสะดุ้งไปตามๆกัน

"เมื่อพ่อครูขาวเห็นเยี่ยงนี้ เจ้ามีข้ออ้างอันใดอีกหรือไม่"

ทองถวายบังคม แต่สายตาเหลือบแลไปทางแม่ยิ้ม

"ข้ายินดีรับใช้ชาติ แต่การเป็นขุนนางมิใช่หนทางข้า
ข้าอยากเป็นทหารลับ ข้อมิต้องการเกียรติหรืออัฐ "

เจ้าหอหน้าทรงวางพระพักตร์ เรียบเฉยไม่ตรัสการใดอีก
ทุกคนเดาพระอารมณ์ไปต่างๆนาๆ

พระอนุชาจึงตรัสว่า "เช่นนั้นก็คงจะขืนมิได้ ไปแต่ตัวไม่ได้ใจไป
ก็เหมือนร่างที่ไร้วิญญาน มิใช่หรือเจ้าพี่ น้องว่า เรามาพูดเรื่องแม่ยิ้มให้จบ
เราจักได้แยกย้ายเถิด การใหญ่ที่อโยธยาคงไม่รอ"

"พ่อครูขาว ข้าจักให้แม่ยิ้มไปอยู่ในวังเสีย นางนั้นเลยวัยออกเรือนมานาน
ท่านจะเหนี่ยวรั้งเพื่อการใด หากพ่อครูต้องการสิ่งใดตอบแทนพี่ข้าจักประทานให้
ทุกอย่างตามที่พ่อครูปรารถนา"

พ่อครูนั้นกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ "เป็นพระมหากรุณาธิคุณ ข้าไม่ต้องการสิ่งใด"

 

แม่ยิ้มสุดจะกลั้นสะอื้น ร้องไห้ออกมาเบาๆ ก้มลงหมอบกราบเจ้าหอหน้า

แต่โดยที่ไม่มีใครคาดคิด พ่อหนวดดุ ก็เงยหน้า

"ข้าจักยอมไปเป็นขุนรับใช้ด้วยความภักดีและชีวิต โดยมิขอรับความชอบทั้งปวง
ขอเพียงแม่ยิ้มเป็นเมียได้หรือไม่พะย่ะค่ะ ขอให้แม่ยิ้มได้อยู่กับพ่อครูมิต้องเข้าวัง"

ทุกสรรพเสียงเงียบงัน ได้ยินแต่เสียงแมลงกลางคืนร้องเบาๆ

//โบราณท่านว่า พูดน้อยต่อยหนัก จริงๆ

 

พ่อครูขาวนั้น รู้สึกปวดเวียน อึดอัดยิ่งกว่าอยู่กลางสนามรบ
เกรงจะทรงกริ้ว แล้วศิษย์เอก จะไม่มีหัวตั้งอยู่บนบ่า

เจ้าหอหน้าขมวดคิ้ว เม้มปากแน่น ยกพระกรชี้หน้าทอง
"ชิชะ อ้ายนี่ เอ็งจะเอาเยี่ยงไรแน่"

ทองนั้นคิดว่าตายเป็นตาย ดีกว่าเห็นหญิงที่แอบรักแลบูชามานาน
จักต้องไปอยู่ในวังไม่รู้เป็นรู้ตาย นางนั้นมีค่ามากกว่าเครื่องประดับ

ส่วนพ่อครูขาวนั้น กลับเพิ่งคิดได้ แม้รู้ว่าทองแอบหลงรักแม่ยิ้มมานาน
แต่ก็ดีกว่าให้นางไปอยู่ในวัง

สิงห์ เข้ม และเหล่าท่านขุน แอบนึกชมน้ำใจ พี่ทองนัก ช่างกล้าที่จัก
พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส และยังยืนหยัดรับผลที่จะตามมาโดยไม่หวั่น

พระอนุชาตรัสขึ้นแทนว่า "เข้มจงมานั่งข้างแม่ยิ้ม" เข้มคลานเข่าเข้ามานั่งเทียบ
แม่ยิ้ม แม่ยิ้มแอบลองมองพี่เข้มในสายตาที่แปลกไป รู้สึกขอบน้ำใจพี่เข้ม
ที่กล้าออกหน้ารับ และทำให้ตนไม่ต้องไปอยู่ในวัง

พระอนุชานำมาลัยมาถือไว้ในพระกร แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับแม่ยิ้มว่า
"อย่ากลัวไปเลย ท่านพี่มีเมตตามาก หากเจ้ามีใจให้ทอง ท่านพี่ก็จักไม่
หักหาญน้ำใจเจ้า "

แม่ยิ้มนั้นหันไปชำเลืองพ่อครูขาว เพียงแวบเดียว พ่อครูพยักหน้าให้เบาๆ

"หม่อมชั้น ขอเป็นเมียพี่ทอง เพคะ"

เจ้าหอหน้าตรัสต่อว่า "เช่นนั้นแล้ว เจ้าทองจักต้องไปเป็นขุนทองในข้า
และต้องดื่มน้ำสาบาน และข้าจักให้กลับมาเคียงคู่เป็นผัวเมีย"

ทั้งทองและแม่ยิ้ม ก้มลงกราบ

"พวกเจ้าทั้งหลาย จงแยกไปพักผ่อน ส่วนพ่อครูขาว สิงห์ จงตามข้าไป
ที่ห้องพระ ข้ามีการจะสั่ง"

 

ทรงฉลาดมากเกินบรรยาย แล้วแผนนารีพิฆาตก็สำเร็จ

 

ฝากถึงคนที่มาบอกหวย 431092 งวดก่อน
ทีหลังช่วยบอกให้ตรงงวดหน่อย ไม่ได้ตาม

ป.ล.ไม่ได้ซื้อด้วย

 

เมื่อคืนฝันว่าไปเที่ยวกันเป็นกลุ่ม ไปเที่ยวทะเลที่ไหนซักแห่ง
มีแต่ทะเลสีฟ้า กับชาวต่างชาติ แต่พอไปถึงจะลงน้ำ มีคนกระซิบว่า
ห้ามลงน้ำดูได้อย่างเดียว ก็เลยนั่งริมหาด ทะเลสวยมากสีฟ้าสดใส

สุดท้ายไปหลายที่มาก หลายทะเล คนมากมาย
จบได้ด้วย ทะเลสีเขียวมรกต อยากลงไปว่าย
แต่สุดท้ายก็มีคนห้ามไม่ให้ลง

สงสัยญาติพญานาคงอน

 

สรุปยอดทำบุญ จะโอนยอดวันที่ 9/4/2559 นะคะ

ฤกษ์ดี จะไปงานทำบุญ ที่วัดเมืองยาง อ.ชำนิ
มีพิธีสะเดาะเคราะห์ ต่อชะตา

วันที่รับโอน ชื่อผู้โอน ยอดโอน

1/2/2559 ??? 100.00
1/2/2559 คุณ itou 500.00
2/2/2559 คุณ sustain36 500.00
3/2/2559 คุณ pruek 280.00
4/2/2559 คุณยศกรและครอบครัว 1,000.00
5/2/2559 ??? 100.00
6/2/2559 คุณ wanni_ch 1,000.00
9/2/2559 ??? 1,000.00
16/2/2559 คุณอัญชลี เปรมปรีดาและครอบครัว 2,000.00
3/3/2559 urica 200.00
8/3/2559 High Max 100.00
8/3/2559 EMILY_CHI 500.00
9/4/2559 จารุจุณ 1,000.00

รวม 3 วัด 8,280.00 วัดละ 2,760 บาท

 

ทรงชมเชย หรือ ทรงติเตียน กันแน่ค่ะ

 

ในห้องพระที่เงียบสงบ บานหน้าต่างเปิดไว้รับลมเย็น
ได้กลิ่นดอกมะลิ จากต้นมะลิที่ปลูกไว้ข้างหน้าต่างลอยมา
พาให้ชื่นใจนัก เจ้าหอหน้าทรงจุดธูปกับเทียนที่พ่อครูติดไว้รอ

แล้วก้มลงกราบพระ พร้อมพระอนุชา ด้วยท่วงทาอันสุขุมและงดงาม

ห้องพระของพ่อครูขาว ก็เช่นเดียวกับห้องพระของนักรบ นอกจาก
พระพุทธรูป และตะกรุด ก็ยังมี ดาบวางบนที่ตั้ง ข้างๆ เต็มไปด้วย
ศาสตราวุธ ทั้ง หอก ง้าว อีกด้านเป็นหัีบขนาดใหญ่

สิงห์และพ่อครู ก้มกราบพระ ตามเจ้าหอหน้า

จากนั้นเจ้าหอหน้าจึงเอี้ยวพระพักตร์มาถามพ่อครูขาว
"การที่ข้าได้ให้อ้ายขุนทั้งสอง ล่วงหน้ามาก่อน ทำล่วงไปหรือไม่"

พ่อครูขาว หมอบกราบ แล้วตอบว่า "พะย่ะค่ะ"

พระอนุชา หันพระวรกายและพระพักต์ มานั่งตรงข้ามกับสิงห์และพ่อครู
แต่เจ้าหอหน้า กลับไม่หันมา

 

วันจักรี

วันที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2325 เป็นวันที่พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราชเสด็จปราบดาภิเษกขึ้นครองราชสมบัติเป็นพระมหากษัตริย์แห่งราชวงศ์จักรีและทรงสถาปนากรุงเทพมหานครเป็นเมืองหลวงของไทย

เข้าสู่ยุค รัตนโกสินทร์

กรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ มหินทรายุธยา มหาดิลกภพ นพรัตนราชธานีบุรีรมย์ อุดมราชนิเวศน์มหาสถาน อมรพิมานอวตารสถิตย์ สักกะทัตติยวิษณุกรรมประสิทธิ์

มีความหมายว่า พระนครอันกว้างใหญ่ดุจเทพนคร เป็นที่สถิตของพระแก้วมรกต เป็นมหานครที่ไม่มีใครรบชนะได้มีความงามอันมั่นคงและเจริญยิ่ง เป็นเมืองหลวงที่บริบูรณ์ด้วยแก้วเก้าประการน่ารื่นรมย์ยิ่ง มีพระราชนิเวศใหญ่โตมากมาย เป็นวิมานเทพที่ประทับของพระราชาผู้อวตารลงมา ซึ่งท้าวสักกเทวราชพระราชทานให้พระวิษณุกรรมลงมาเนรมิตไว้

 

สมเด็จพระนเรศวรมหาราช

ร็อคมากป้าชอบ

 

พระอนุชา ตรัสด้วยน้ำเสียงสุขุมนุ่มลึก แผ่วเบา
" แล้วเป็นไปตามแผน เยี่ยงไรบ้าง จงรีบเจรจา"

พ่อครูเงยหน้า "ข้านั้นได้ แต่งกองให้ตามท่านขุน ให้ท่านขุนทั้งสองแต่งผ้าของ
พระองค์ ปกปิดหน้าตา จากนั้นให้เว้นไว้ครึ่งยาม จึงส่งกองออกไปอีกยี่สิบ
เพื่อคอยตลบหลัง ดั่งกลที่เจ้าหอหน้าวางไว้ทุกประการ และเป็นดังคาด
พวกท่านขุน โดนซุ่มด้วยทัพ แต่ยันไว้ได้ จนกองหลังตามไปทัน
พวกเราบาดเจ็บหลายคน แต่ก็ชนะศึก จึ่งได้ให้ท่านขุน กับพลที่เหลือ
ที่ไม่บาดเจ็บ แบ่งกำลังเป็นสองส่วน

ม้าเร็วพึ่งมาถึง คาดว่าพวกคนเจ็บคงจะไกล้มาถึงแล้วพะย่ะค่ะ

และท่านขุนทั้งสอง คงล่วงไปไกลแล้ว

เสียแต่ว่า มิสามารถจับพวกกองโจร พวกมันเมื่อรู้ว่าแพ้ศึก หนีไม่พ้น
ก็ฆ่าตนจนสิ้น มิให้เล็ดรอดความลับ "