บทความให้กำลังใจ(ทำอย่างไรเมื่อถูกขว้างมะพร้าวใส่)

(ต่อ)
ไม่มีใครคาดคิดว่าปัญหาที่เกิดขึ้นกับโรงพยาบาลต่าง ๆ มาเป็นเวลานาน อย่างการติดเชื้อบริเวณท่อที่ใส่เข้าไปในร่างกายนั้น จะแก้ได้ด้วยวิธีง่าย ๆ แบบนี้ และเมื่อเอาวิธีเช็คลิสต์ไปใช้กับการแก้ปัญหาอย่างอื่นที่ยืดเยื้อเรื้อรังมานาน ก็สามารถลดความสูญเสียทั้งชีวิตและเงินทองไปได้มากมายเช่นกัน สิ่งที่น่าสนใจก็คือ วิธีการดังกล่าวมักถูกต่อต้านจากแพทย์และพยาบาล เหตุผลประการหนึ่งก็คือ มันง่ายเกินไป บางคนถึงกับบอกว่ามันเป็นวิธีการที่ “งี่เง่า” เพราะสิ่งที่ระบุให้ทำในเช็คลิสต์นั้นเป็นเรื่องที่รู้ดีกันอยู่แล้ว แต่เมื่อติดตามสังเกตกันจริง ๆ กลับพบว่า วิธีที่ว่าง่ายเหล่านี้กลับถูกละเลยหรือมองข้ามไป (เมื่อโปรโนวอสท์นำวิธีการนี้ไปใช้กับโรงพยาบาลของรัฐมิชิแกน ปัญหาหนึ่งที่พบก็คือ มีห้องไอซียูไม่ถึง ๑ ใน ๓ ที่มีสบู่ฆ่าเชื้อคลอเฮกซิดิน)

สิ่งง่าย ๆ มักถูกมองข้าม ทั้ง ๆ ที่ก่อผลดีมากมาย ก็เพราะผู้คนมองว่าเป็นเรื่องหญ้าปากคอกหาไม่ก็ดูแคลนว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เรื่องเล็กน้อยนี้แหละที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง ย้อนหลังไปเมื่อ ๑๗๐ ปีก่อนก็เคยมีเรื่องราวทำนองนี้เกิดขึ้น

ช่วงคริสต์ทศวรรษ ๑๘๔๐ โรงพยาบาลชั้นนำในยุโรปได้ประสบปัญหาอย่างหนึ่งที่แก้ไม่ตก นั่นคือแม่ที่เพิ่งคลอดบุตรจำนวนไม่น้อยตายด้วยโรคชนิดหนึ่งซึ่งเรียกว่าไข้หลังคลอด (puerperal fever) หญิงที่มาคลอดที่โรงพยาบาลนั้น ทุกคนไม่มีความเจ็บป่วยมาก่อน แต่หลังจากคลอดได้ไม่นานก็เสียชีวิต ในโรงพยาบาลบางแห่งการอุบัติของโรคนี้สูงมาก กล่าวคือ ๑ ใน ๖ ของหญิงที่มาคลอดในโรงพยาบาลตายด้วยโรคนี้

ไม่มีใครรู้ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร มีการสันนิษฐานต่าง ๆ นานา เช่น อากาศไม่ดี อาหารไม่ถูกสุขลักษณะ เครื่องแต่งกายของผู้หญิงรัดแน่นเกินไป แต่มีแพทย์หนุ่มผู้หนึ่งเห็นต่างออกไป อิกนาซ เซมเมลไวส์ (Ignas Semmelweis) สังเกตว่า แม่ซึ่งคลอดที่บ้านนั้น มีโอกาสที่จะตายด้วยโรคนี้น้อยกว่าที่โรงพยาบาลของเขาในกรุงเวียนนาถึง ๖๐ เท่า ใช่แต่เท่านั้นแม่ซึ่งคลอดด้วยหมอตำแยในโรงพยาบาลก็ตายด้วยโรคนี้แค่ ๑ ใน ๓ ของแม่ที่ทำคลอดด้วยแพทย์

วันหนึ่งเขาได้ข่าวว่าแพทย์ผู้หนึ่งถึงแก่กรรมอย่างกะทันหัน เขาเสียชีวิตไม่กี่วันหลังจากที่พานักศึกษาแพทย์ผ่าศพ ระหว่างที่ผ่าศพ มีดได้บาดมือเขา หลังจากนั้นเขาก็ป่วย อาการคล้ายกับแม่ที่ตายหลังคลอด คือเป็นไข้สูง และเมื่อชันสูตรศพก็พบว่ามีการอักเสบที่เยื่อหุ้มปอด เยื่อหุ้มสมอง เยื่อหุ้มหัวใจ และเยื่อบุช่องท้อง

กรณีดังกล่าวทำให้เขาพบคำตอบว่าแท้จริงแล้วไข้หลังคลอดนี้มาจากแพทย์นั่นเอง กล่าวคือสมัยนั้นเมื่อแพทย์ผ่าศพเสร็จ มักจะตรงเข้าห้องผู้ป่วยเลย รวมทั้งทำคลอด โดยไม่ได้ล้างมือให้สะอาด (อย่าลืมว่าตอนนั้นเป็นช่วงก่อนที่หลุยส์ปาสเตอร์จะพบว่าโรคติดต่อเกิดจากแบคทีเรีย) ดังนั้นเชื้อโรคจากศพ โดยเฉพาะศพที่ตายด้วยไข้หลังคลอด จึงติดมือแพทย์แล้วต่อไปยังหญิงที่มาทำคลอด นี้คือเหตุผลว่าทำไมหญิงที่คลอดด้วยหมอตำแยไม่ว่าที่บ้านหรือที่โรงพยาบาลจึงตายด้วยโรคนี้น้อยมาก

การค้นพบดังกล่าวจึงทำให้เซมเมลไวส์เสนอให้แพทย์ทุกคนล้างมือด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อหลังจากผ่าศพและก่อนทำคลอด ปรากฏว่าหลังจากนั้นไม่นานอัตราการตายของผู้หญิงหลังคลอดในโรงพยาบาลของเขาลดเหลือไม่ถึงร้อยละ ๑ ในเวลา ๑๒ เดือนเขาสามารถช่วยชีวิตแม่ได้ถึง ๓๐๐ คนและทารก ๒๕๐ คน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเซมเมลไวส์ถูกต่อต้านมากเพียงใดจากแพทย์ เพราะการค้นพบของเขาชี้ชัดว่าสาเหตุการตายของแม่และเด็กนั้นเกิดจากแพทย์ มิใช่จากอะไรอื่น อีกทั้งยังเสนอให้ปรับพฤติกรรมของแพทย์ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะแพทย์ก็เช่นเดียวกับผู้เชี่ยวชาญสาขาอื่น ๆ ที่มักเรียกร้องให้ผู้อื่นเป็นฝ่ายปรับเปลี่ยนพฤติกรรมมากกว่า

ไม่มีใครนึกว่าปัญหาร้ายแรงที่ยืดเยื้อเรื้อรังนั้นสามารถแก้ได้อย่างชะงัดด้วยวิธีง่าย ๆ เช่นนี้ นั่นก็เพราะผู้คนมักคิดซับซ้อน ยิ่งปัญหาร้ายแรงใหญ่โตมากเท่าใด ก็ต้องใช้วิธีการที่ซับซ้อน ทุ่มทุนด้วยทรัพยากรที่มากมาย ซึ่งมักหนีไม่พ้นการใช้เทคโนโลยีที่ล้ำยุคพิสดารและราคาแพง แต่บ่อยครั้งเพียงแค่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรม ก็สามารถแก้ปัญหาสำคัญได้มากมาย อตุล ได้ชี้ว่า มาถึงวันนี้วิธีการของโปรโนวอสท์ซึ่งกระตุ้นให้แพทย์หันมาใส่ใจกับการทำสิ่งง่าย ๆ ขั้นพื้นฐานอย่างครบถ้วนได้ช่วยชีวิตผู้คนมากกว่าที่นักวิทยาศาสตร์ในห้องทดลองคนใดจะทำได้ แต่ถึงกระนั้นความสำเร็จของเขาก็ได้รับความสนใจจากวงการแพทย์หรือสื่อมวลชนน้อยกว่าความสำเร็จของนักวิทยาศาสตร์ที่พัฒนาเทคโนโลยีแปลกใหม่

นี้ก็ทำนองเดียวกับการช่วยชีวิตคนจากอุบัติเหตุบนท้องถนน เพียงแค่การออกกฎหมายและรณรงค์ให้ผู้ขับขี่ใช้หมวกกันน็อคเท่านั้นสามารถลดจำนวนคนตายไปได้มากมาย น.พ.วิทยา ชาติบัญชาชัย หัวหน้าศูนย์อุบัติเหตุและวิกฤตบำบัด โรงพยาบาลขอนแก่น เคยกล่าวว่า “ผมผ่าตัดไปตลอดชีวิต ยังช่วยชีวิตคนไม่ได้เท่ากับที่รณรงค์(ให้สวมหมวกกันน็อค) ๖ เดือนเลย” แต่วิธีง่าย ๆ เหล่านี้ย่อมไม่มีวันได้รับความสนใจมากเท่ากับความสำเร็จในการผ่าสมองของผู้ที่ได้รับอุบัติเหตุอย่างหนักจนรอดตายได้

ว่ากันอย่างถึงที่สุดแล้ว สาเหตุที่สิ่งง่าย ๆ กลับเกิดขึ้นได้ยาก ก็เพราะเราถูกฝึกมาให้คิดและทำอย่างซับซ้อน จนสิ่งง่าย ๆ กลายเป็นเรื่องยากขึ้นมา ระหว่างการทำ กับ การไม่ทำ ใคร ๆ ก็รู้ว่าการไม่ทำนั้นง่ายกว่า แต่ในชีวิตจริงผู้คนส่วนใหญ่กลับไม่สามารถอยู่นิ่ง ๆ หรืออยู่เฉย ๆ ได้ (แม้ไม่ต้องทำมาหากินเลยก็ตาม) กลับดิ้นรนทำอะไรต่ออะไรมากมาย ทั้ง ๆ ที่ทำแล้วก็ใช่ว่าจะมีความสุข กลับกลายเป็นการหาเรื่องใส่ตัวด้วยซ้ำ เพราะเหตุนี้ผู้คนจึงกลัวการนั่งสมาธิเป็นอย่างยิ่ง ทั้ง ๆ ที่ไม่ต้องทำอะไรนอกจากนั่งนิ่ง ๆ และดูลมหายใจเฉย ๆ เท่านั้น แม้แต่คนที่สามารถพาตนมานั่งสมาธิได้แล้วก็ตาม ก็ยังมีปัญหาอีกเพราะพยายามเข้าไปจัดการกับความคิดปรุงแต่งไม่หยุดหย่อน แทนที่จะดูมันเฉย ๆ ทั้ง ๆ ที่การดูเฉย ๆ โดยไม่ต้องทำอะไรกับมันนั้น เป็นเรื่องง่ายแสนง่าย แต่คนส่วนใหญ่ทำไม่ได้และไม่ยอมทำ เพราะถูกฝึกมาให้ทำอะไรต่ออะไรมากมาย จนอยู่เฉย ๆ หรือทำใจเฉย ๆ ไม่ได้ จะยอมอยู่เฉยได้ก็ต่อเมื่อมองว่านั่นเป็น “การกระทำ” อย่างหนึ่ง

เมื่อขึ้นสูงแล้วจะกลับคืนสู่สามัญ ย่อมทำได้ยาก แต่สามัญธรรมดานี้แหละที่สำคัญอย่างยิ่ง ปัญหาของชีวิตและโลกมักเกิดขึ้นเพราะเรารังเกียจสิ่งสามัญ ง่าย ๆ พื้น ๆ และเมื่อเห็นปัญหาแล้ว มักแสวงหาทางออกด้วยวิธีการที่ซับซ้อน ทั้ง ๆ ที่วิธีการง่าย ๆ ก็มีอยู่

มีนิทานเรื่องหนึ่งซึ่งค่อนข้างแพร่หลาย เป็นเรื่องของนักธุรกิจที่เห็นชายชรานั่งเล่นอยู่บนสะพานปลายามสาย ชายชราเพิ่งเสร็จจากการหาปลา นักธุรกิจแปลกใจที่ชายชราไม่ออกไปหาปลาอีก ชายชราถามว่าเพื่ออะไร “เพื่อจะได้มีเงินมากขึ้นไงล่ะ” ชายชราถามว่า มีเงินมาก ๆ เพื่ออะไร “เพื่อจะได้ซื้อเรือลำใหญ่ขึ้น” ชายชราถามต่อว่ามีเรือลำใหญ่เพื่ออะไร “ลุงจะได้หาปลาได้มากขึ้น จะได้มีเงินซื้อเรือหลาย ๆ ลำ” ชายชราถามอีกว่า ทำเช่นนั้นเพื่ออะไร “เพื่อจะได้มีเงินมากขึ้น ต่อไปลุงจะได้ไม่ต้องทำงาน มีเวลาพักผ่อน” ชายชราจึงตอบว่า “ก็ฉันกำลังทำอยู่ตอนนี้แล้วไงพ่อหนุ่ม”

เส้นทางที่ลัดตรงนั้นมีอยู่ แต่เป็นเพราะเราชอบหนทางที่ซับซ้อน กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางก็เหนื่อย หาไม่ก็หลงทางไปเลย
:- https://visalo.org/article/sarakadee255403.htm

 

ความชั่วร้ายที่ปลายจมูก
พระไพศาล วิสาโล
ถ้าถามว่าเตะลูกฟุตบอลตรงไหนถึงจะเข้าประตูได้ง่ายที่สุด ทุกคนคงตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าตรงจุดโทษ แต่สำหรับนักฟุตบอลเจนสนาม เตะตรงนั้นกลับเป็นเรื่องยากอย่างยิ่ง ยากเสียจนนักฟุตบอลระดับโลกหลายคน ไม่ว่าเบคแคม โรนัลดินโย่ แลมพาร์ด นอกจากจะเตะไม่เข้าแล้ว บางครั้งยังปฏิเสธที่จะเป็นมือสังหารที่จุดโทษ โดยเฉพาะในนัดสำคัญที่ชี้ชะตาทีมของตน

ความยากของการเตะบอลที่จุดโทษนั้นอยู่ตรงไหน ก็อยู่ที่ความง่ายของมันนั่นเอง ความที่มันเป็นตำแหน่งที่เตะเข้าประตูได้ง่ายที่สุด ดังนั้นหากนักฟุตบอลคนไหนเตะไม่เข้า ก็จะถูกโห่ฮาจนอาจเสียผู้เสียคนได้ง่าย ๆ นี้เป็นเหตุผลที่นักฟุตบอลที่ขึ้นชื่อว่าเตะได้แม่นยำราวจับวาง หลายคนจะรู้สึกเกร็งมากเมื่อได้รับมอบหมายให้ยิงที่จุดโทษ และความเกร็งนั่นเองที่ทำให้ยิงไม่เข้า หลายคนเตะออกนอกกรอบประตูไปอย่างไม่น่าเชื่อ

ในความง่ายมีความยากอยู่ ใช่หรือไม่คุณสมบัติที่อยู่ตรงข้ามกันนั้นมักจะอยู่ด้วยกันเสมอ สารหนูสามารถฆ่าคนได้ แต่ก็ใช้ทำยารักษาโรคได้ด้วย ไนโตรกลีเซอรีนเป็นสารทำวัตถุระเบิด แต่ก็สามารถรักษาโรคหัวใจได้ โรคหัดทำให้เด็กล้มป่วย แต่ก็ช่วยป้องกันไม่ให้เป็นโรคหอบหืดหรือภูมิแพ้ ออกซิเจนให้กำเนิดและหล่อเลี้ยงชีวิต แต่ในเวลาเดียวกันก็ทำลายเซลในร่างกายและเร่งความแก่และความตายให้มาเร็วขึ้น

พระพุทธองค์ตรัสว่า “ความแก่มีอยู่ในความเป็นหนุ่มสาว ความเจ็บไข้มีอยู่ในความไม่มีโรค ความตายก็มีอยู่ในชีวิต” สั้นกับยาว ขาวกับดำ ต่ำกับสูง เย็นกับร้อน ไม่ได้อยู่คนละขั้วหรือแยกจากกัน ไม้บรรทัดถือว่าสั้นเมื่อวางข้างไม้เมตร แต่กลับยาวเมื่อเทียบกับดินสอ

ในทำนองเดียวกัน ดีกับชั่ว ก็ไม่ได้อยู่แยกกัน คนดีนั้นสามารถทำสิ่งที่ชั่วได้ จะอธิบายว่าเป็นเพราะเขามีทั้งความดีและความชั่วอยู่ในตัวก็ได้ เพราะตราบใดที่ยังเป็นปุถุชนอยู่ ก็ยังมีกิเลสหรือโลภ โกรธ หลง ที่สามารถผลักดันให้เอาเปรียบ เบียดเบียน หรือคดโกงผู้อื่นได้ โดยเฉพาะเมื่อมีปัจจัยหนุนเสริมหรือยั่วยุ บางคนหักห้ามใจไม่ได้ที่จะยักยอกเงินหลวงเพราะบ้านกำลังจะถูกยึด หรือขโมยนมผงในร้านเพื่อเอาไปเลี้ยงลูกที่กำลังหิวโหย แม้แต่ครูที่เคร่งศีลธรรมก็อาจผลักดันให้ลูกสาววัยเรียนไปทำแท้งเพราะกลัวเป็นขี้ปากของผู้คนในโรงเรียน สามีที่สุภาพอ่อนหวานอาจทำร้ายร่างกายภรรยาเมื่อรู้ว่าฝ่ายหลังนอกใจ หรือเพียงเพราะเขาเครียดหนักจากที่ทำงานก็ได้

ปัจจัยที่หนุนเสริมให้ “คนดี” ทำชั่วนั้น บางครั้งก็ไม่ใช่เพราะเหตุผลหรือความจำเป็นส่วนตัว แต่อาจเป็นเพราะสิ่งแวดล้อมกระตุ้นเร้าหรือผลักดันก็ได้ ฟิลิป ซิมบาร์โด(Philip Zimbardo)แห่งมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด เคยทำการศึกษาวิจัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างนักโทษกับผู้คุม โดยทดลองทำคุกเทียมขึ้นมา แล้วรับอาสาสมัครมารับบทดังกล่าว ปรากฏว่าการทดลองซึ่งกำหนดไว้ ๑๔ วันต้องยุติหลังจากผ่านไปได้เพียง ๖ วัน เพราะผู้คุมใช้ความรุนแรงกับนักโทษอย่างนึกไม่ถึง แถมบังคับให้กระทำสิ่งที่วิตถาร จนนักโทษหลายคนสติแตก

ผลของการทดลองดังกล่าวทิ้งคำถามไว้มากมาย ที่สำคัญก็คือ ทำไมจึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ถ้าดูอย่างเผิน ๆ ก็ต้องตอบว่า เป็นเพราะผู้คุมเหล่านี้เลวโดยสันดาน แต่ข้อเท็จจริงก็คือ ผู้คุมเหล่านี้คัดเลือกจากนักศึกษาที่ผ่านการทดสอบแล้วว่ามีสภาพจิตปกติ หลายคนให้สัมภาษณ์ภายหลังเสร็จสิ้นการทดลองว่า คิดไม่ถึงว่าตนเองจะทำเช่นนั้น บางคนเป็น “นักสันตินิยม” ด้วยซ้ำ คือปฏิเสธสงครามและความรุนแรง แต่แล้วอะไรทำให้เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน คำตอบก็คือ สภาพในคุกซึ่งให้อำนาจอย่างล้นเหลือแก่ผู้คุม อำนาจเหล่านี้เมื่อผนวกกับกิเลสที่เรียกว่า “มานะ” คือความอยากเป็นใหญ่ ซึ่งรวมถึงความต้องการให้ทุกอย่างเป็นไปดังใจตน ทำให้อดใจไม่ได้ที่จะใช้อำนาจบาตรใหญ่กับผู้ที่ด้อยกว่า โดยเฉพาะหากเขาขัดขืนคำสั่งของตน

การทดลองของซิมบาร์โดผ่านไปได้ ๓๕ ปีแล้ว แต่ก็ทุกวันนี้ก็ยังมีผู้พูดถึงการทดลองนี้อยู่ โดยเฉพาะเมื่อมีข่าวการทรมานนักโทษอิรักที่อาบูเกรบ ๓ ปีที่แล้ว ภาพนักโทษชายถูกผู้คุมสาวชาวอเมริกันลากคอในสภาพที่เปลือยกายและนอนพังพาบไม่ต่างจากการลากจูงสุนัข ก่อให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวาง ทหารอเมริกันที่คุมนักโทษเหล่านี้ถูกประณามว่าเป็นพวกวิปริตผิดมนุษย์ แต่นั่นไม่ใช่ภาพประทับที่อยู่ในใจของคนที่รู้จักผู้คุมเหล่านี้ เพื่อนร่วมชั้นพูดถึงผู้คุมสาวคนหนึ่งว่า “เป็นคนที่มีน้ำใจมาก และมีน้ำใจเสมอ” ส่วนผู้คุมสาวที่ปรากฏอยู่ในภาพดังกล่าว เพื่อนบ้านของเธอในสหรัฐอเมริกาก็พูดตรงกันว่าเธอเป็นคนร่าเริงและไม่มีนิสัยทารุณโหดร้าย

คนดี ๆ หรือคนปกติธรรมดาสามารถทำสิ่งเลวร้ายที่เราอาจนึกไม่ถึง อดอล์ฟ ไอค์มานน์ (Adolf Eichmann) นาซีคนสำคัญผู้อยู่เบื้องหลังการสังหารโหดชาวยิวร่วม ๖ ล้านคนในสงครามโลกครั้งที่สอง หาใช่คนจิตวิปริตไม่ จิตแพทย์ที่ตรวจสภาพจิตของเขาหลังจากถูกจับกุม ยืนยันว่าเขามีสภาพจิตปกติ รูดอล์ฟ ฮอสส์ (Rudolf Hoss) ผู้บัญชาการค่ายเอาชวิตซ์ ซึ่งขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมที่สุดในบรรดาค่ายกักกันชาวยิว เป็นคนที่รักครอบครัวและเสียสละ อีกทั้งเป็นคนที่มีน้ำใจในสายตาของเพื่อน ๆ เขายืนยันว่า ไม่มีความเกลียดชังชาวยิวเป็นส่วนตัวเลย แต่หน้าที่เป็นสิ่งสำคัญที่เขาต้องทำให้ลุล่วง ในทำนองเดียวกันฟรานซ์ สแตนเกิล (Franz Stangl)ผู้บัญชาการค่ายทรีบลิงกา (Treblinka) ค่ายนรกที่อื้อฉาวเป็นอันดับสองรองจากเอาชวิตซ์ ก็หาใช่เป็นคนซาดิสต์วิปริตไม่ หากเป็นคนสุภาพ พูดเสียงเบา และอุทิศตัวให้แก่การงาน เช่นเดียวกับฮอสส์ งานคือความสุขและความภาคภูมิใจของเขา

ฮอสส์เป็นแบบอย่างของคนที่มีวินัยสูงมาก เสียสละและทุ่มเทเพื่อภารกิจ จิตใจของเขาจดจ่ออยู่กับงานจนไม่รับรู้ถึงความทุกข์ทรมานของนักโทษในค่ายของเขา สิ่งที่เขาสนใจก็คือรถไฟจะขนนักโทษมาตรงเวลาไหม ควรขนส่งมาวันละกี่เที่ยว และควรใช้เตา(สำหรับรมควันพิษนักโทษ)แบบไหน ด้วยเหตุนี้ค่ายกักกันที่เขาบัญชาการจึงสามารถฆ่าชาวยิวได้เป็นจำนวนมากมาย หากการทำงานด้วยความทุ่มเท เสียสละ โดยไม่คำนึงถึงความเหนื่อยยากและประโยชน์ส่วนตัว เป็นคุณธรรมอย่างหนึ่ง คุณธรรมดังกล่าวก็ถูกใช้เป็นเครื่องมือในการทำความชั่วร้ายได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยเฉพาะเมื่อความชั่วร้ายนั้นทำในนามของความดี

มองในแง่นี้ คนดี ๆ ทำความชั่ว ไม่ใช่เพราะในใจเขามีความชั่วอยู่เคียงคู่ความดีเท่านั้น หากความดีนั้นเองก็เป็นปัจจัยให้ทำความชั่วได้ มีนาซีชั้นนำเป็นจำนวนมากที่ร่วมล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวด้วยความเชื่อว่า ยิวนั้นมิใช่เป็นอันตรายต่อเยอรมันเท่านั้น หากยังเป็นภัยคุกคามยุโรป หรือถึงกับเป็นภัยต่ออารยธรรมสมัยใหม่เลยทีเดียว เขาเหล่านี้เชื่อว่าการขจัด “เชื้อโรคยิว” คือความจำเป็นเพื่อความอยู่รอดของเยอรมันและยุโรป กล่าวอีกนัยหนึ่ง พวกเขากำลังทำประโยชน์ใหญ่หลวงให้แก่โลก ดังนั้นจึงต้องเข้มแข็ง ไม่อ่อนไหวง่าย ๆ กับความตายของผู้คน

ความดีนั้นสามารถเป็นปัจจัยให้ทำสิ่งชั่วร้ายได้หากเชื่อว่าเป็นการกระทำในนามของความดี ชาวบ้านที่มีเมตตาสัตว์จึงอาจไม่ลังเลที่จะเข้าไปร่วมวงประชาทัณฑ์ผู้ต้องหาคดีฆ่าข่มขืนจนสลบเหมือด ทั้งนี้เพื่อพิทักษ์ความถูกต้องดีงามในชุมชน แต่นอกจากศีลธรรมแล้ว อุดมการณ์ทางการเมืองก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่สามารถผลักดันให้ผู้คนพร้อมทำความชั่วในนามของความดีได้ ศตวรรษที่แล้วมีผู้คนถูกฆ่าตายร่วมร้อยล้านคนในนามของอุดมการณ์ทางการเมืองนานาชนิด หนึ่งในนั้นคือลัทธิคอมมิวนิสม์ คอมมิวนิสม์นั้นต้องการสร้างโลกที่ยุติธรรม ปราศจากชนชั้น ผู้คนมีความสุขถ้วนหน้า จึงสามารถดึงดูดจิตใจผู้คนนับล้านที่มีอุดมคติแรงกล้าให้ร่วมขบวนการ แต่กลับลงท้ายด้วยการสังหารผู้คนหลายสิบล้านโดยเฉพาะในรัสเซียและจีน

อุดมการณ์แม้จะมีจุดมุ่งหมายที่ดี แต่หากยึดมั่นอย่างแรงกล้าจนเห็นว่ามันสำคัญเหนือทุกสิ่ง อีกทั้งมีความยึดมั่นว่าเป็น “ตัวกู ของกู” เป็นพื้นฐานด้วยแล้ว ก็สามารถผลักดันให้ผู้คนทำอะไรก็ได้เพื่ออุดมการณ์ ไม่มีอะไรที่ยืนยันความข้างต้นได้ดีเท่ากับคำพูดของผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซียผู้หนึ่งในยุคสตาลินว่า “เป้าหมายอันยิ่งใหญ่ของเราคือชัยชนะของลัทธิคอมมิวนิสม์ในทุกหนแห่ง เพื่อบรรลุเป้าหมายดังกล่าว ทุกอย่างทำได้ทั้งนั้น ไม่ว่ากล่าวเท็จ ขโมย หรือทำลายผู้คนนับแสนหรือแม้กระทั่งเป็นล้าน หากคนเหล่านี้ขัดขวางงานของเราหรือสามารถจะขัดขวางเรา”

 

(ต่อ)
เมื่อคิดว่า “เรา”คือความดี หรือเป็นตัวแทนของอุดมการณ์ที่ดีเลิศประเสริฐสุดแล้ว คนดี ๆ ก็สามารถทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งความชั่วร้าย โดยยังคิดว่านั่นเป็นความดีอยู่ นี้คือเหตุผลสำคัญที่ทำให้ชาวเขมรตายไปถึง ๒ ล้านคนในชั่วเวลาไม่ถึง ๔ ปีที่เขมรแดงครองอำนาจ เขมรแดงนั้นไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการปฏิวัติกัมพูชาให้เป็นสังคมที่เสมอภาค ปลอดพ้นจากการกดขี่เอารัดเอาเปรียบ แต่จะทำเช่นนั้นได้ ผู้นำเขมรแดงเชื่อว่าจำต้องสังหารผู้ที่เป็น “ซากเดนของจักรวรรดินิยม ลัทธิอาณานิคม และชนชั้นผู้กดขี่ทั้งหลาย” ด้วยเหตุนี้คำขวัญหนึ่งของเขมรแดงก็คือ “หนุ่มสาวเพียงหนึ่งหรือสองล้านคนก็พอแล้วสำหรับสร้างกัมพูชาใหม่” ที่เหลือนอกนั้นหามีประโยชน์ไม่

ด้วยความเชื่อเช่นนี้ “กัมพูชาใหม่”ภายใต้การนำของพอลพต จึงกลายเป็นแผ่นดินเลือด “ทุ่งสังหาร”เกิดขึ้นทุกหนแห่ง ในสายตาของคนทั่วไป พอลพตคือตัวแทนของมนุษย์ที่โหดเหี้ยมวิปริต แต่ตรงข้ามกับที่เข้าใจกัน เขาเป็นคนที่มีบุคลิกน่าประทับใจ ผู้คนที่รู้จักเขาไม่ว่าในวัยเด็ก วัยผู้ใหญ่ ตลอดจนผู้ที่ได้พบเขาเมื่อเป็นผู้นำคอมมิวนิสต์ และผู้นำเขมรแดง ไม่เว้นแม้แต่นักหนังสือพิมพ์ต่างประเทศ พูดสอดคล้องกันว่า เขาเป็นคนที่สงบเย็น เรียบร้อย สุภาพ เป็นกันเอง อบอุ่นและน่าเชื่อถือ จึงไม่น่าแปลกที่เขาได้รับความเคารพรักและศรัทธาจากผู้ใต้บังคับบัญชามาก “แทบไม่ต่างจากนักบุญเลย” ดังคำของเดวิด แชนด์เลอร์ (David Chandler) ผู้เขียนชีวประวัติพอลพต แม้ภายหลังจะมีผู้แปรพักตร์จากเขมรแดงเป็นจำนวนมาก แต่แทบไม่มีใครเลยที่ทำเช่นนั้นเพราะไม่พอใจพฤติกรรมหรือบุคลิกนิสัยของเขา

ไม่ใช่พอลพตเท่านั้น ผู้นำเขมรแดงหลายคนก็มีบุคลิกตรงข้ามกับภาพที่ปรากฏ หนึ่งในนั้นคือสหายดุค (Duch) ซึ่งเป็นหัวหน้าหน่วยตำรวจลับ (“สันติบาล”) และเป็นผู้บัญชาการคุกตุลแสลงอันลือชื่อในความหฤโหด คาดว่ามีประมาณ ๑๒,๐๐๐-๒๐,๐๐๐ คนที่ตายอย่างทรมานในคุกนั้นในช่วง ๔ ปีที่เขมรแดงปกครองประเทศ คนที่รู้จักเขายืนยันว่าเขาเป็นเด็กเรียบร้อย เรียนเก่ง และเป็นครูที่ดี ขยันขันแข็ง ฟรังซัวส์ บิโซต์ (Francois Bizot) นักวิชาการชาวฝรั่งเศสซึ่งเคยพบเขาขณะถูกจับกุมด้วยข้อหาว่าเป็นสายลับ กล่าวว่าเขาเป็นคนเงียบ พูดค่อย และมีใจเป็นนักเลง ประการหลังนั้นเป็นเหตุให้ฟรังซัวส์ถูกปล่อยออกมาหลังจากที่มีการโต้เถียงอย่างดุเดือดกับสหายดุคในเรื่องนโยบายของเขมรแดง

ในช่วงที่คุมคุกตุลแสลง สหายดุคได้ชื่อว่าโหดเหี้ยมในการทรมานนักโทษ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นพลพรรคเขมรแดงที่ถูกกล่าวหาว่าทรยศ แต่อีกภาพหนึ่งของเขาคือเป็นคนรักครอบครัว ทุกเช้าเขาจะล่ำลาและกอดภรรยาก่อนออกไปทำงาน เหตุผลประการหนึ่งซึ่งเปิดเผยในภายหลังคือเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะมีชีวิตรอดกลับมาบ้านหรือไม่ เพราะบรรยากาศหวาดระแวงในพรรคสูงมาก

เรื่องราวของสหายดุคได้รับความสนใจทั่วโลกเมื่อเขาถูกจับในปี ๒๕๔๒ ฟรังซัวส์ บิโซต์ได้กลับไปเยี่ยมเขา ๔ ปีต่อมา นับเป็นการพบปะครั้งที่ ๒ หลังจากเหินห่างถึง ๓๒ ปี บิโซต์พบว่าบุคลิกของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปจากที่เคยพบปะกันครั้งแรก คือเป็นคนปกติธรรมดา พูดค่อย ไม่มีวี่แววของคนโหดเหี้ยมผิดมนุษย์

เรื่องราวของผู้นำนาซีและเขมรแดงเหล่านี้บอกกับเราว่า การทำสิ่งชั่วร้ายอันน่าสะพรึงกลัวนั้น สามารถเกิดขึ้นได้ด้วยน้ำมือของคนปกติธรรมดา หรือคนดี ๆ อย่างเรา ๆ ท่าน ๆ คนเหล่านี้ไม่ได้ต่างจากเรา และเราก็ไม่ได้ต่างจากเขา คือมีกิเลสที่ผลักดันให้ทำความชั่วได้ หรืออาจทำชั่วในนามของความดี ด้วยแรงจูงใจที่ดี หรือด้วยความยึดมั่นในสิ่งที่ถือว่าดี ความดีกับความชั่วจึงไม่ได้แยกจากกัน ความดีสามารถเป็นปัจจัยให้เกิดความชั่วได้ เช่นเดียวกับที่ความหอมหวานของผลไม้เป็นปัจจัยให้เกิดกลิ่นเน่าเหม็นเมื่อกลายเป็นขยะ

คนดีกับคนชั่วไม่ได้แยกจากกัน คนดีสามารถทำชั่วหรือกลายเป็นคนชั่วได้ แต่ถ้ามองเพียงเท่านี้ก็เท่ากับมองโลกในแง่ร้ายเกินไป อีกด้านหนึ่งของความจริงที่มองข้ามมิได้ก็คือ คนชั่วก็สามารถทำดีหรือกลายเป็นคนดีได้ด้วย สหายดุคเป็นตัวอย่างหนึ่งที่น่าสนใจ หลังจากที่มีการทำข้อตกลงหยุดยิงของเขมรสามฝ่ายเมื่อปี ๒๕๓๔ เขาได้กลับไปใช้ชีวิตเยี่ยงสามัญชน ดำรงชีพด้วยการสอนหนังสือ และเปลี่ยนชื่อเสียงเรียงนาม เขามีกิตติศัพท์ว่าเป็นครูที่ดี แต่อารมณ์ร้าย วันหนึ่งในปี ๒๕๓๘ เพื่อน ๆ ชักชวนเขาไปร่วมการอบรมผู้นำชาวคริสต์ที่พระตะบอง ที่นั่นเองที่เขาเกิดศรัทธาในพระเจ้า และเปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์ เขาเปิดเผยกับครูสอนศาสนาว่า เขาไม่เคยได้รับความรักมาเลยตั้งแต่เล็กจนโต แต่เมื่อหันมารับพระคริสต์ ความรักได้ท่วมท้นหัวใจเขา หลังจากนั้นเขาได้เปลี่ยนมาเป็นครูสอนศาสนา และทำงานช่วยเหลือผู้ประสบภัยทั้งในเขมรและในค่ายอพยพใกล้ชายแดนไทย

คริสโตเฟอร์ ลาเปล (Christopher Lapel) ผู้ชักนำดุคมาสู่ศาสนาคริสต์โดยไม่รู้ประวัติของเขามาก่อน เล่าว่าก่อนเข้ารีต ดุคมาสารภาพกับเขาว่าเขาได้ทำสิ่งชั่วร้ายมามากมาย และไม่แน่ใจว่าผู้คนจะให้อภัยเขาหรือไม่ แต่เขาก็ไม่ได้เปิดเผยว่าได้ทำอะไรลงไป อย่างไรก็ตามลาเปลสังเกตว่าเขาได้เปลี่ยนไปมากหลังจากเปลี่ยนศาสนา คือผ่อนคลายมากขึ้น หยอกล้อกับเพื่อน ๆ และแต่งตัวสุภาพกว่าเดิม

ดุคคงใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบหากไม่ได้พบกับนักหนังสือพิมพ์อเมริกันผู้หนึ่ง ซึ่งตามหาเขามาหลายปี เมื่อถูกซักถาม ดุคยอมรับอย่างไม่ปิดบังว่าเขาเป็นใคร รวมทั้งสารภาพว่าได้ทำอะไรไว้บ้างในช่วงที่เป็นใหญ่ในเขมรแดง เขาถูกจับกุมไม่นานหลังจากที่บทสัมภาษณ์ดังกล่าวได้รับการตีพิมพ์ วันที่ ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๐ เขาถูกตั้งข้อหาว่ากระทำอาชญากรรมต่อมนุษยชาติ และจะต้องขึ้นศาลที่ได้รับการสนับสนุนจากสหประชาชาติ

คนที่ทำความชั่วแม้ร้ายแรงถึงขั้นเป็นอาชญากรรมต่อมนุษยชาติ น้อยนักที่จะเป็นคนชั่วโดยสันดาน (หากคนที่ชั่วโดยสันดานมีอยู่จริงในโลกนี้) อย่างน้อยเขาก็เคยเป็นคนดี ๆ อย่างเรา ๆ ท่าน ๆ มาก่อน อีกทั้งยังมีความดีหลงเหลือในใจอยู่ไม่มากก็น้อย ความดีดังกล่าวหากได้รับการหนุนเสริมเพิ่มกำลัง ก็สามารถเอาชนะความชั่วร้ายในใจ หรือชักนำเขาให้ทำความดีได้ คำถามก็คือเขาจะได้รับโอกาสให้ทำเช่นนั้นได้หรือไม่ ตอบอาจไม่ยาก แต่ทำใจให้ได้กลับยากกว่า ทั้งนี้ก็เพราะเราทุกคนมีความโกรธแค้นพยาบาทอยู่ด้วยกันทั้งนั้น แต่ถ้าไม่รู้จักการให้อภัยเลย เราจะเอาชนะความชั่วร้ายในใจตนได้อย่างไร
:- https://visalo.org/article/sarakadee255011.htm

 

ชีวิตบนเส้นลวด
รินใจ
หากตึกเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ไม่ถูกเครื่องบินพุ่งชนจนถล่มทลายเมื่อ ๗ ปีที่แล้ว แฟนหนังสไปเดอร์แมนจะต้องได้เห็นพระเอกของพวกเขาปีนป่ายตึกแฝดหรือเหินโจนฝ่าอากาศระหว่างตึกอย่างน่าหวาดเสียว ดังที่ทราบกันดีอยู่แล้ว ฉากดังกล่าวถูกตัดไปหลังจากเกิดเหตุ ๑๑ กันยา ฯ

แต่มีน้อยคนที่รู้ว่าเมื่อ ๓๔ ปีที่แล้ว เคยมีคนจริง ๆ ตัวเป็น ๆ เดินฝ่าอากาศระหว่างยอดตึกแฝด ไม่ใช่เดินแค่เที่ยวเดียว แต่เดินไปมาหลายเที่ยว โดยมีเส้นลวดสลิงรองรับฝ่าเท้าของเขาเท่านั้น

ฟีลิปป์ เปอตีต์ มีความใฝ่ฝันที่จะเดินไต่ลวดระหว่างยอดตึกแฝดทันทีที่เขารู้ข่าวว่ามีการก่อสร้างตึกดังกล่าว ก่อนหน้านั้นหนุ่มฝรั่งเศสผู้นี้เคยเดินระหว่างยอดหอสูงของวิหารนอเตรอะดาม รวมทั้งเสี่ยงอันตรายเหนือสะพานอ่าวซิดนีย์มาแล้ว แต่ทั้งสองแห่งเทียบไม่ได้เลยกับตึกแฝดที่นิวยอร์คซึ่งสูงถึง ๔๐๐ เมตร

เขากับเพื่อน ๆ ลักลอบเข้าไปในตึกแฝดซึ่งยังก่อสร้างไม่เสร็จดี เมื่อขึ้นไปถึงดาดฟ้าก็รอจนค่ำ จากนั้นก็ขึงลวดสลิงโดยผูกกับลูกธนูแล้วยิงข้ามตึก พอรุ่งสางเขาก็เริ่มเดิน เขามีเพียงไม้ยาวอยู่ในมือเพื่อเลี้ยงตัวให้สมดุล บนนั้นบรรยากาศสงบอย่างยิ่ง ตรงข้ามกับข้างล่างซึ่งมีคนนับพันส่งเสียงเอะอะโวยวายด้วยความงงงันเมื่อเงยหน้าเห็นสิ่งแปลกประหลาดข้างบน

ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตำรวจกำลังมา แต่เปอตีต์เดินอย่างสงบ ไม่วอกแวก เมื่อเดินถึงยอดตึกฝั่งตรงข้าม เขาก็เดินย้อนกลับไปทางเก่า ทำเช่นนี้ไปได้ไม่นานก็เห็นตำรวจมายืนคอยเขาอยู่ที่ปลายลวด แต่เขาก็ยังไม่เลิกเดิน พอถึงปลายลวดตำรวจพยายามคว้าตัวเขาเอาไว้ แต่เขาก็กลับตัวกลางอากาศอย่างคล่องแคล่ว แล้วเดินไปยังตึกตรงข้าม เปอตีต์เดินไป-มาเช่นนี้ถึง ๘ เที่ยว อยู่กลางอากาศอย่างเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายนานถึง ๔๕ นาที จึงยอมให้ตำรวจจับในที่สุด

เขาให้สัมภาษณ์ในเวลาต่อมาว่าเขาเพียงแค่อยากเดิน ไม่ได้อยากดังหรืออยากรวย เขารู้สึกว่าตึกแฝด “เลือก”เขา แล้วเขาก็พบว่านั่นเป็นประสบการณ์ที่สร้าง “ความใกล้ชิดสนิทแนบระหว่างผมกับตึกแฝด”

ลองนึกภาพว่าคุณอยู่บนยอดตึกซึ่งสูงเกือบครึ่งกิโลเมตรแล้วมองลงมาข้างล่าง เท่านี้หัวใจคุณก็คงเต้นแรงและรู้สึกเสียววาบ จนทนมองต่อไปไม่ได้ ต้องเบือนหน้าหนี แต่เปอตีต์กลับกล้าที่จะทำยิ่งกว่านั้น ซึ่งเป็นการเอาชีวิตเป็นเดิมพัน พลาดเพียงนิดเดียวหมายถึงตาย

แต่เปอตีต์บอกว่าบนนั้นเขาไม่เคยคิดถึงความตายเลย ในความรับรู้ของเขาโลกทั้งโลกตอนนั้นคงมีแต่ตัวเขากับเส้นลวดเท่านั้น เขาจึงมีสมาธิแน่วแน่อยู่กับการไต่ลวด

แม้จุดหมายจะอยู่ที่ยอดตึกฝั่งตรงข้าม แต่ขณะที่ไต่ลวด เขาไม่ได้นึกถึงยอดตึกเลยด้วยซ้ำ เขาเปิดเผยในเวลาต่อมาว่าตอนที่อยู่กลางอากาศนั้นใจเขาจดจ่ออยู่แค่ก้าวเท้าข้างหนึ่งให้มาอยู่หน้าอีกข้างหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้คิดไปไกลกว่านั้นเลย สำหรับเขา “ชีวิตอยู่ที่ตรงนี้และเดี๋ยวนี้เท่านั้น”
เป็นเพราะใจจดจ่ออยู่แค่แต่ละก้าว ๆ หรือ “ตรงนี้และเดี๋ยวนี้”เท่านั้น เขาจึงแคล้วคลาดจากอันตราย ประสบการณ์ดังกล่าวไม่ได้เป็นประโยชน์สำหรับนักไต่ลวดเท่านั้น แต่ยังเป็นข้อคิดที่สำคัญมากสำหรับทุกคนด้วย

เปอตีต์เป็นตัวอย่างของผู้ทำสิ่งยากที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ให้สำเร็จได้ด้วยการจดจ่ออยู่กับ “ปัจจุบันขณะ” คือทำแต่ละก้าวให้ดีที่สุด ในการทำงานก็เช่นกัน ไม่ว่างานจะยากและใช้เวลานานเพียงใดก็ตาม มันจะสำเร็จได้ก็ต่อเมื่อเราจดจ่ออยู่กับการทำแต่ละชั่วโมง แต่ละนาที และแต่ละวินาทีให้ดีที่สุด มิใช่มัวคิดถึงเป้าหมายหรือผลสำเร็จข้างหน้า ตรงกันข้ามการคิดถึงเป้าหมายที่ยังอยู่อีกไกล มีแต่จะทำให้ใจกังวลท้อแท้ พาลให้อยากวางมือกลางคันด้วยซ้ำ

เวลาเดินทางไกล ถ้าใจนึกถึงจุดหมายปลายทางข้างหน้าตลอดเวลา จะรู้สึกว่าถึงช้าเหลือเกิน ปฏิกิริยาต่อมาคืออยากให้ถึงไว ๆ และเมื่อไม่เป็นไปดั่งใจ ก็จะเริ่มบ่นว่าเมื่อไรจะถึง ๆๆๆ ยิ่งบ่นก็ยิ่งร้อนใจ ทั้ง ๆ ที่ต้องการไปพักผ่อนหย่อนใจ แต่กลับทุกข์ตั้งแต่เริ่มเดินทางเสียแล้ว จะไม่ดีกว่าหรือหากพาจิตกลับมาอยู่กับปัจจุบัน นั่งอ่านหนังสือ หรือชื่นชมธรรมชาติสองข้างทางก็ได้ ยิ่งอยู่กับปัจจุบันมากเท่าไร ก็จะยิ่งรู้สึกโปร่งเบา และรู้สึกว่าถึงเป้าหมายเร็วกว่าที่คิด

ในยามวิกฤตก็เช่นกัน แม้ข้างหน้าจะเต็มไปด้วยอันตราย แต่จะไปกังวลถึงมันไปทำไม ในเมื่อมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ควรทำในปัจจุบัน และเมื่อลงมือทำสิ่งใดก็ควรทุ่มเทความใส่ใจลงไปในสิ่งนั้นอย่างเต็มที่ ทำสิ่งที่กำลังทำอยู่ให้ดีที่สุด เมื่อเสร็จอีกชิ้นหนึ่งก็ต่ออีกชิ้นหนึ่ง โดยไม่กังวลว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากผิดพลาดหรือล้มเหลว หากเปอตีต์คิดถึงร่างของตัวที่ตกกระแทกพื้นจนแหลกเหลวเพราะก้าวพลาด เขาคงก้าวพลาดจริง ๆ เพราะใจไม่มีสมาธิอีกต่อไป

แต่ไม่ว่าจะมีวิกฤตรออยู่เบื้องหน้าหรือไม่ กล่าวอย่างถึงที่สุดแล้ว เราทุกคนก็ไม่ต่างจากนักไต่ลวด เพราะชีวิตของเราอยู่ในความเสี่ยงตลอดเวลา เป็นแต่จะรู้ตัวหรือไม่ แค่กดสวิตช์ไฟโดยไม่ระวังตัวก็อาจถูกไฟช็อตถึงตายได้ ขับรถแต่ละวินาทีมีสิทธิ์รับเคราะห์จากอุบัติเหตุได้ตลอดเวลา บางคนยืนบนเส้นกลางถนนเพื่อเตรียมข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง จู่ ๆ ก็มีรถแล่นมาเฉี่ยวข้างหลังจนหัวฟาดพื้น หรือนอนอยู่ดี ๆ หัวใจก็หยุดเต้น หมดลมโดยไม่ทันได้ล่ำลาใครทั้งนั้น

ดังนั้นการทำปัจจุบันให้ดีที่สุด จึงเป็นหลักประกันอย่างเดียวในชีวิตว่า สิ่งที่ฝันใฝ่จะเป็นจริงได้ เพราะปัจจุบันคือสิ่งเดียวที่เรามีอยู่และสามารถทำอะไรได้ อดีตนั้นผ่านไปแล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ส่วนอนาคตก็ยังมาไม่ถึง และจะมาถึงในลักษณะใดก็ไม่มีใครล่วงรู้ได้ อย่าว่าแต่จะจัดการเลย (ภาษิตธิเบตกล่าวว่า ระหว่างพรุ่งนี้กับชาติหน้า ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะมาถึงก่อน) แน่นอนการวางแผนถึงอนาคตเป็นสิ่งดี แต่เมื่อถึงเวลาลงมือทำ ก็ควรใส่ใจกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ให้ดีที่สุด ซึ่งรวมถึงภาระหน้าที่ที่กำลังมีอยู่ด้วย

มีคนไม่น้อยใช้เวลามากมายในการตามล่าหาฝัน หมกมุ่นอยู่กับการสร้างอนาคตที่วาดหวังให้เป็นจริง แต่กลับละเลยปัจจุบัน ลืมครอบครัว ลืมสุขภาพ ลืมกายลืมใจ แล้ววันหนึ่งก็พบว่าตนเองป่วยเป็นโรคร้าย ไม่สามารถบรรลุถึงเป้าหมายที่วาดหวัง ถึงตอนนั้นจึงเสียใจที่ให้เวลาน้อยมากกับลูก ๆ และพ่อแม่ แต่ครั้นจะขอเวลาเพิ่มเพื่ออยู่กับเขาให้มากขึ้น ก็ทำไม่ได้เสียแล้ว เพราะเวลาที่อยู่บนโลกนี้ใกล้จะหมดแล้ว

จดจ่อใส่ใจกับแต่ละก้าวให้ดีที่สุด ย่อมถึงจุดหมายปลายทางในที่สุด แต่หากมีเหตุพลิกผัน ไปไม่ถึง อย่างน้อยก็ยังได้รับความสุขในปัจจุบัน เพราะทุกขณะแห่งปัจจุบันมีความสุขรอให้เราเก็บเกี่ยวเสมอ ตรงกันข้ามหากหมกมุ่นอยู่กับอนาคต เพราะหวังความสุขข้างหน้า นอกจากจะพลาดความสุขในปัจจุบันแล้ว แม้แต่ความสุขข้างหน้าที่วาดหวังก็อาจไม่ได้รับเช่นเดียวกัน เพราะไปไม่ถึงจุดหมายปลายทาง

๓๔ ปีหลังจากประสบความสำเร็จอันงดงาม มีคนถามเปอตีต์ว่ารู้สึกอย่างไรกับเหตุการณ์ครั้งนั้น เขาตอบว่าเขาไม่เคยมองเลยว่าความสำเร็จครั้งนั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเขา “สำหรับผม ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิตผมคือวันนี้ ผมไม่รู้สึกอาลัยอาวรณ์ช่วงเวลานั้นเลย”

วันนี้คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของคุณ อย่าให้อดีตไม่ว่างดงามหรือเจ็บปวดแย่งชิงคุณไปจากปัจจุบัน และอย่าทิ้งปัจจุบันไปอยู่กับอนาคต ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด อนาคตก็จะงดงามเอง
:- https://visalo.org/article/sarakadee255111.htm

 

สิ่งที่ประเสริฐกว่าโชค
พระไพศาล วิสาโล
เมื่อหลายปีก่อนมีสามีภรรยาคู่หนึ่งได้รางวัลที่หนึ่งสลากกินรวบ ได้เงินประมาณร้อยล้านเหรียญ ประมาณสามพันกว่าล้านบาท ลองนึกดูซิว่าถ้าเราได้ลาภขนาดนี้ ชีวิตจะมีความสุขมากแค่ไหน ใครๆก็นึกว่าผัวเมียคู่นี้จะมีชีวิตผาสุกไปจนตาย ๕ ปีผ่านไป นักข่าวคนหนึ่งได้ติดตามชีวิตของสามีคู่นี้เพราะอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ปรากฏว่าทั้งสองแยกทางกัน สามีกลายเป็นคนติดเหล้าและตายเพราะโรคที่เกี่ยวกับเหล้า ส่วนภรรยาก็แยกไปอยู่ในคฤหาสน์ที่ใหญ่โตแต่ก็ตายเหมือนกัน ตายคนเดียวโดยไม่มีเพื่อน

เพียงแค่ ๕ ปีเท่านั้น ชีวิตแทนที่จะมีความสุขกลับตกต่ำยิ่งกว่าเดิม ตกต่ำตอนกว่าตอนที่ยังไม่ถูกสลากกินรวบนี้ด้วยซ้ำ สองคนนี้มีเงินมากมายมหาศาล แต่กลับอายุสั้น และกลายเป็นคนไม่มีเพื่อน ชีวิตแบบนี้มีความสุขหรือเปล่า ที่เป็นอย่างนี้เพราะอะไร ก็เพราะว่าเจอลาภก้อนใหญ่ใช่ไหม คนเราเวลาเจอลาภก้อนใหญ่ อย่าคิดว่าจะมีความสุขเสมอไป อาจจะทุกข์ก็ได้ เหมือนสามล้อถูกหวย หรือชาวนาที่ขายที่ดินได้เงินเป็นสิบล้าน ผ่านไปไม่กี่ปีกลายเป็นคนจน เพราะพอได้เงินมาก็ใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่าย ทั้งเที่ยวทั้งเล่น เที่ยวก็คือเที่ยวกลางคืน เที่ยวผู้หญิง เล่นก็คือเล่นการพนัน ใช้จ่ายกันทีละล้านสองล้านกันก็มี พอเงินหมดก็ไม่รู้ว่าจะทำมาหากินอะไรเพราะว่าที่ดินก็ขายไปแล้ว กลายเป็นกรรมกร ขายแรงงาน ชีวิตตกต่ำย่ำแย่กว่าเดิม
ที่อเมริกามีคนหนึ่งถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ ๑ เขาจึงเลยเลิกงานเก่า มาเปิดร้านเช่าวีดีโอ ทำงานแบบสบาย ๆ วันๆก็เอาแต่กิน กินอย่างเดียวไม่ทำอะไรมาก ใครจะมาเช่าหรือไม่มาเช่าก็ไม่สนใจเพราะมีเงินเยอะ พอกินมาก ๆ ไม่เขยื้อนขยับ ก็กลายเป็นคนอ้วน น้ำหนักนับร้อยกิโล จนต้องเข้าโรงพยาบาล ไปไหนมาไหนลำบาก เงินที่สะสมไว้ในที่สุดก็หมด เพราะไม่ได้ตั้งใจทำมาหากิน สุดท้ายนี้กลายเป็นคนยากจน ต้องพึ่งเงินสงเคราะห์ของรัฐ เพราะว่าเจ็บป่วยมากทำมาหากินไม่ได้ แล้วก็ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลที่แพง

มีตัวอย่างมากมาย คนที่ได้โชคมาแล้ว ชีวิตไม่ได้ดีขึ้น กลับตกต่ำลำบากกว่าเดิม ทั้งนี้ก็เพราะชีวิตของคนเราจะดีหรือสุข ไม่ได้อยู่ที่ว่ามีโชคลาภหรือสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นกับเรา แต่ขึ้นอยู่กับว่าเราเกี่ยวข้องกับมันอย่างไร ได้โชคแต่ประมาทหลงระเริงใช้เงินไม่เป็น ชีวิตก็ตกต่ำเหมือนกับนักมวยโอลิมปิกเหรียญทอง เหรียญเงิน หลายคนของไทย ชีวิตตกต่ำไม่นานหลังจากได้เงินรางวัล๒o ล้าน หลายคนเป็นหนี้เป็นสิน บางคนเป็นโรคพิษสุราเรื้อรัง บางคนครอบครัวแตกแยก

ในทางตรงข้าม บางคนมีชีวิตที่ลำบาก ยากจน อับโชค แต่เขาอาจมีความสุขใจก็ได้ สุขหรือทุกข์อยู่ที่ใจ เมื่อยอมรับสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นตระหนักว่าป่วยการที่จะบ่นตีโพยตีพาย หากป่วยกายแล้วยังตีโพยตีพายอีก ใจก็ป่วยตามไปด้วย แต่ถ้ากายป่วย แต่รักษาใจให้ดี ก็เป็นสุขได้

มีฝรั่งคนหนึ่งชื่อ ฌอง โดมินิค โบบี้ เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ผลก็คือร่างกายกระดิกกระเดี้ยไม่ได้ ขยับเนื้อขยับตัวไม่ได้เลย สื่อสารด้วยการกระพริบตา ว่าใช่ หรือ ไม่ใช่ แต่ปรากฏว่าเขาใช้วิธีนี้เขียนหนังสือได้ ๑ เล่ม หนังสือนั้นชื่อว่า “ชุดประดาน้ำและผีเสื้อ” เป็นหนังสือที่ขายดีและสร้างแรงบันดาลใจให้กับคนมาก มีการแปลเป็นไทยและก็มีการทำเป็นหนัง ใครที่ได้อ่านก็รู้สึกประทับใจและมีกำลังใจมาก ขนาดพิการอย่างนี้ยังมีความหวัง และมีอารมณ์ขัน เขาตั้งชื่อหนังสือเล่มนี้ว่า ชุดประดาน้ำกับผีเสื้อ เพราะว่ามันแทนตัวเขาได้ดี คือ ร่างกายของเขามีสภาพเหมือนคนที่ถูกขังอยู่ในชุดประดาน้ำ ชุดประดาน้ำทำด้วยเหล็กทั้งชุด หนักมาก เพื่อให้จมลงไปในน้ำได้ ใครที่อยู่ในชุดประดาน้ำ จะขยับเขยื้อนได้ลำบากมาก

ส่วนผีเสื้อหมายถึงจิตใจของเขา คือ แม้ร่างกายจะถูกพันธนาการ แต่จิตใจมีอิสระ เหมือนผีเสื้อที่สามารถบินไปดูดน้ำหวาน จากดอกไม้สวยๆ หรือจะบินไปตามทุ่งหญ้าที่งดงาม อันนี้ก็คือความรู้สึกนึกคิดของคน ๆ นี้ ถ้าเราเป็นอยางนั้นบ้าง คงทุกข์ทรมานมาก อยากตายมากกว่า เพราะทำอะไรไม่ได้เลย พูดก็ไม่ได้ ไม่สามารถจะบอกความเจ็บความปวดได้ ทำได้แต่เพียงกระพริบตากับอยู่ไปวันๆ แต่เขาไม่คิดอย่างนั้น เขาคิดว่าชีวิตในแต่ละวันมีคุณค่ามีความหมาย และเขาสามารถถ่ายทอดความรู้สึกนี้ออกมาได้อย่างดี ทำให้คนอ่านมีกำลังใจได้

อาตมาจึงอยากจะเน้นว่าสุขและทุกข์ของคนเราไม่ได้อยู่ที่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเรา แต่อยู่ที่ว่าเราวางใจหรือเกี่ยวข้องกับมันอย่างไรต่างหาก ทุกวันนี้คนเรามักอยากให้มีแต่สิ่งดีๆเกิดขึ้นในชีวิตเรา เวลาเราทำบุญก็อยากให้มี อายุ วรรณะ สุขะ พละ ปฏิภาณ ธนสารสมบัติ อยากให้มีเงินอยากให้อายุยืน เราปรารถนาหรือหวังให้มีแต่สิ่งดีๆ เกิดขึ้นกับชีวิตของเรา แต่เราไม่ค่อยได้คิดเท่าไหร่ว่าถ้ามันเกิดขึ้นกับเราจริงๆ เราจะรับมือกับมันไหวหรือเปล่า ผู้คนไม่ค่อยได้คิดตรงนี้ หากเกิดลาภ เกิดโชคกับเราจริงๆ ประเภทราชรถมาเกย หรือเกิดส้มหล่น เราแน่ใจหรือเปล่าว่าเราจะรับมือกับมันได้ ผู้คนเป็นอันมากรับมือกับมันไม่ได้เพราะไม่ได้เตรียมใจ ไม่ได้ฝึกใจที่จะเกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านี้เลย

คนเราถ้าเกี่ยวข้องกับสิ่งต่างๆไม่เป็นแม้จะเป็นสิ่งดีๆก็เป็นทุกข์หรือเกิดโทษได้ ในทางตรงข้าม แม้เจอสิ่งแย่ ๆ แต่รู้จักเกี่ยวข้องกับมัน ก็เป็นสุขหรือเกิดประโยชน์ได้ นี้คือความจริงที่พึงตระหนักในการดำเนินชีวิต

แม้เจอเคราะห์ซ้ำกรรมซัด แต่หากวางใจเป็น เพราะฝึกมาดีแล้ว ใจก็ไม่ทุกข์ สุขหรือทุกข์จึงอยู่ที่ใจเป็นสำคัญ ดังนั้นจึงอย่ามัวแต่ตั้งจิตปรารถนาว่า ขอให้มีสิ่งที่ดีๆเกิดขึ้นกับฉัน แต่ควรสนใจว่า ทำอย่างไรเราจึงจะมองหรือเกี่ยวข้องกับสิ่งต่าง ๆ ให้ถูกต้อง จะดีกว่า หรือตั้งจิตปรารถนาว่า ทำอย่างไรจึงจะมีสิ่งดีๆเกิดขึ้นในใจเรา อันนี้สำคัญกว่า

ถ้าเราสามารถสร้างสิ่งดีๆให้เกิดขึ้นในใจได้ อย่างที่พระพุทธเจ้าเรียกว่าอริยทรัพย์ มีศรัทธา มีปัญญา มีศีล มีสติ มีสมาธิ มีเมตตา มีจิตใจที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ รู้จักเกื้อกูล สิ่งเหล่านี้จะทำให้จิตใจเรามีคุณภาพใหม่ เรียกว่าเป็นจิตใจที่เปี่ยมไปด้วยบุญด้วยกุศล บุญเป็นชื่อของความสุข บุญเป็นชื่อของความดี ถ้าเรามีสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นในใจ ก็เท่ากับว่าเราพร้อมที่จะเผชิญกับสิ่งต่างๆ ที่จะเกิดขึ้น เราจะไม่กลัวว่าจะมีสิ่งไม่ดีเกิดขึ้นกับเรา เพราะว่าเราเตรียมตัวไว้แล้ว ไม่ว่าความเจ็บความป่วย ความล้มเหลวในการทำงาน คำต่อว่าด่าทอ เจอสิ่งเหล่านี้เราก็ไม่ทุกข์เพราะว่าเรามีใจที่ฝึกไว้ดีแล้ว

สิ่งนี้สำคัญกว่าโชค สำคัญกว่าลาภ สำคัญกว่าชื่อเสียงเกียรติยศ เป็นหลักประกันว่าเราจะมีชีวิตที่ดีกว่า และนำไปสู่การมีชีวิตที่ดีที่สุดด้วย เพราะฉะนั้นเวลาเราปรารถนาจะให้มีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นกับเรา อย่าหวังเพียงแค่ว่า ขอให้รวย ขอให้มีชื่อเสียง แต่ว่าควรจะหวังมากกว่านั้น และลงมือทำด้วย

ระยะหลังอาตมาสังเกตว่า เวลารับบาตรหรือรับสังฆทาน นับวันผู้คนจะอธิษฐานนานขึ้นเรื่อย ๆ บางคนอธิษฐานนานเป็นนาทีก่อนจะถวาย เช่น ขอให้รวย ขอให้หายป่วย ขอให้ถูกหวย ขอให้ขายที่ได้ ขอให้ได้บ้านหลังใหญ่ ขอให้ประสบความสำเร็จ ขอให้สมัครงานได้ ขอให้ลูกสอบติดมหาวิทยาลัย ขอให้สอบเข้าได้ ฯลฯ อธิษฐานยาวเหยียดเลย ผิดกับชาวบ้านสมัยก่อน เวลาทำบุญใส่บาตรเขาอธิฐานสั้นมาก คืออธิษฐานว่า นิพพาน ปัจจโย โหตุ ขอให้เป็นปัจจัยไปสู่พระนิพพาน อย่างอื่นเขาไม่สนใจ ไม่ว่า เงินทอง ชื่อเสียง ความสำเร็จ เพราะเขารู้ว่า มันเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย ถึงได้มาก็ยังมีความทุกข์อยู่ มันไม่ใช่ชีวิตที่ประเสริฐที่สุด ชีวิตที่ประเสริฐคือชีวิตที่เข้าถึงนิพพาน จึงอธิษฐานสั้นๆตรงประเด็น ถ้าเราฉลาด เราก็จะมุ่งที่ตรงนี้ คือชีวิตที่ดีที่สุด ไม่ใช่ชีวิตที่แค่ดีเฉยๆ
:- https://visalo.org/article/KomChadLuek580104.html

 

เมื่อมีความรักทำอย่างไรจึงจะทุกข์น้อยที่สุด
พระไพศาล วิสาโล
ปุจฉา การครองคู่ครองรักในทางโลกนั้นย่อมถูกเจือด้วยกิเลสที่เรียกว่าของเรา หรือ สิเนหะ ตามลักษณะของจิตที่ยังต้องวนเวียนอยู่ในภพของกามคุณอยู่ เราจักครอบครองความรักที่มีให้มีความสุขที่ยั่งยืน ให้ทุกข์น้อยที่สุดได้ด้วยวิธีใดครับ
วิสัชนา
ควรมีเมตตามาแทนที่สิเนหะ เมตตานั้นคือความปรารถนาดีต่อผู้อื่นโดยไม่หวังประโยชน์ตอบแทน เป็นความรักที่มิได้มุ่งปรนเปรออัตตาหรือตัณหา กล่าวอีกนัยหนึ่ง คือความรักที่ไม่มีเงื่อนไข

ความรักดังกล่าวจะเป็นเมตตาอย่างแท้จริงก็ต่อเมื่อมีปัญญาประกอบด้วย กล่าวคือการเห็นความจริงว่าไม่มีอะไรที่เป็นเราหรือของเราเลย ปัญญาดังกล่าวจะช่วยให้ไม่ยึดติดถือมั่นทั้งเขาและเรา ดังนั้นแม้เขาไม่เป็นดั่งใจ เราก็ไม่ทุกข์ ครั้นเขาแปรผันหรือล้มหายตายจากไป เราก็ไม่คร่ำครวญเพราะเห็นว่าเป็นธรรมดาโลก

แม้ยังไม่มีปัญญาถึงขั้นเห็นแจ้งในสัจธรรม แค่ตระหนักด้วยโยนิโสมนสิการ (หรือการคิดถูกต้องตามหลักเหตุผล) ว่าเขามิใช่ของเรา เขามีชีวิตเป็นของตนเอง ก็ช่วยให้ใจปล่อยวางตัวเขาได้ในระดับหนึ่ง (พ่อแม่หลายคนพอตระหนักว่า ลูกไม่ใช่ของฉัน ปรากฏว่าความเครียดลดลงไปมาก แม้ยังรักเขาอยู่ก็ตาม)

ธรรมอีกข้อหนึ่งที่สำคัญและเชื่อมโยงกับปัญญา ก็คือ อุเบกขา กล่าวคือเมื่อช่วยเขาเต็มที่ด้วยเมตตากรุณาแล้ว ไม่ประสบความสำเร็จหรือไม่เกิดผลดังที่ต้องการ ก็ควรรู้จักวางใจเป็นอุเบกขา คือปล่อยวาง หรือหากพบว่าถ้าช่วยมากไปกว่านี้ จะเกิดผลเสียหายตามมา ก็ยุติแต่เพียงเท่านั้น

อุเบกขาจะเกิดขึ้นได้ก็เพราะมีปัญญารู้ว่าช่วยเท่าใดจึงจะพอเพียง และเมื่อใดควรจะหยุด อุเบกขาเป็นธรรมข้อหนึ่งที่ช่วยกำกับเมตตากรุณาให้อยู่ในขอบเขตที่พอดี กล่าวอีกนัยหนึ่งคือช่วยให้สามารถมีเมตตาได้โดยใจไม่ทุกข์
:- https://visalo.org/article/KomChadLuek580502.html

 

บูมเมอแรงแห่งชีวิต
พระไพศาล วิสาโล
เมื่อเราเหวี่ยงบูมเมอแรงออกไป สักพักมันก็จะย้อนกลับมาหาเรา ใช่หรือไม่ว่าการกระทำของเราก็เช่นกัน เราทำอะไรกับสิ่งใดไว้ สิ่งนั้นย่อมส่งผลกลับมาที่เรา แม้จะไม่รวดเร็วหรือชัดเจนเหมือนบูมเมอแรงก็ตาม เมื่อเราจัดดอกไม้ให้งดงาม ดอกไม้นั้นก็กลับมาจัดใจเราให้งดงามตามไปด้วย เวลาเราจัดวางสิ่งของให้เป็นระเบียบ ดูแลบ้านให้สะอาด ใจเราก็พลอยเป็นระเบียบและสะอาดไปด้วย แต่ถ้าเราทิ้งของระเกะระกะ ปล่อยให้บ้านรกสกปรก บ้านนั้นก็ปรุงแต่งใจเราให้รกรุงรังไปด้วย

สิ่งของที่เราเข้าไปเกี่ยวข้องนั้น มิได้เป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างเดียว หากยังกระทำต่อเราด้วย คนที่ให้คุณค่าสูงส่งแก่เพชรนิลจินดา ย่อมรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าหรือสถานะสูงส่งขึ้นยามได้สวมสร้อยเพชร แต่บางครั้งก็ถึงกับนอนไม่หลับหากมีเพชรเม็ดงามอยู่ใต้เตียง ต้นไม้ในสวน ทีแรกเราเป็นฝ่ายดูแลรักษามัน แต่เมื่อเติบใหญ่ มันกลับดูแลรักษาเรา เช่น ให้ร่มเงา ให้อาหาร เป็นสวัสดิการในยามแก่ หรือปกป้องร่างของเราในยามสิ้นลม ดังชาวต้งในประเทศจีนซึ่งมีหน้าที่ดูแลต้นไม้ประจำตัว(ที่ปลูกตั้งแต่แรกเกิด)ไปจนตลอดชีวิต และเมื่อสิ้นลมต้นไม้ต้นนั้นจะถูกโค่นเพื่อทำเป็นโลงบรรจุร่างของเขา

ของชิ้นใดก็ตามหากเรายึดว่าเป็น “ของเรา”เมื่อใด มันก็จะมีอิทธิพลต่อเราทันที จนเรากลายเป็น “ของมัน”ไปเลยก็มี เช่น ยอมตายเพื่อรักษามันเอาไว้ ถ้ามันเกิดมีอันเป็นไป เสียหาย เสื่อมทรุด หรือสูญไป เราก็อาจล้มทรุดไปด้วย หรือถึงกับหมดสติไปเลยก็ได้

มิใช่แต่สิ่งที่เป็นรูปธรรมจับต้องได้เท่านั้น แม้แต่สิ่งที่เป็นนามธรรมก็เช่นกัน ทีแรกเราปรุงแต่งมัน ต่อมามันกลับเป็นฝ่ายปรุงแต่งเรา จนถึงขั้นเป็นนายเรา ความคิดทั้งหลายที่เราก่อรูปขึ้นมาในหัว มันสามารถทำให้เรากินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะใจถูกมันสั่งให้คิด ๆ ๆ ต่อไปไม่ยอมหยุดบางครั้งมันก็ชักนำหรือบงการให้เราทะเลาะเบาะแว้งกับใครก็ได้หากเขาไม่เห็นด้วยกับความคิดนั้น แม้คนนั้นจะเป็นพ่อแม่ ลูกหลานหรือคนรักก็ตาม ถ้ายึดมั่นถือมั่นกับความคิดใดมาก ๆ มันจะทำทุกอย่างเพื่อขัดขวางไม่ให้เราเห็นหรือยอมรับความจริงที่สวนทางกับความคิดนั้น มันจะสั่งให้เราบอกปัดความจริงนั้นและจมอยู่ในความคิดนั้นต่อไป แต่ถ้าปรุงแต่งและหลงจมอยู่กับความคิดว่าฉันเป็นคนไร้ค่าเมื่อใด ความคิดนั้นก็สามารถบัญชาให้เราทำร้ายตัวเองได้เมื่อนั้น ใช่หรือไม่ว่าทุกวันนี้เรากำลังกลายเป็นทาสของความคิดที่ตัวเองสร้างขึ้นมาทั้งนั้น

สิ่งของฉันใด คนก็ฉันนั้น ไม่ว่าเราจะเกี่ยวข้องกับใคร คนนั้นย่อมมีอิทธิพลต่อเราเสมอไม่มากก็น้อย แม้แต่ผู้นำที่มีอำนาจก็หนีความจริงไม่พ้นว่า ลูกน้องไม่ได้อยู่ในอิทธิพลของเขาแต่ฝ่ายเดียวเท่านั้น แต่ยังมีอิทธิพลต่อเขาด้วย อย่างน้อยเขามีอำนาจได้ก็เพราะการยอมรับของลูกน้อง ถ้าลูกน้องไม่ยอมรับหรือไม่ให้ความร่วมมือเขาก็ทำอะไรไม่ได้ หรือถึงกับต้องลงจากอำนาจไป

มองให้ลึกลงไป สิ่งของหรือผู้คนจะมีผลกระทบต่อเราอย่างไร ขึ้นอยู่กับการกระทำหรือวิธีการที่เราเกี่ยวข้องกับสิ่งนั้น คนที่กระทำกับผู้อื่นด้วยความรักหรือความเคารพ ย่อมได้รับความรักหรือความเคารพกลับคืนมา อาสาสมัครหลายคนที่ไปช่วยดูแลเด็กเล็กในสถานสงเคราะห์ พบว่าตนเองมีความสุขอย่างยิ่ง ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจไปให้ความสุขแก่เด็ก แต่กลับได้รับความสุขจากเด็กคืนมาอย่างไม่คาดฝัน บางคนรู้สึกว่าชีวิตของตนมีคุณค่ามากขึ้น เพราะความรักที่ได้กลับคืนมาจากเด็ก ชายหนุ่มบางคนถึงกับยอมรับว่า “ชีวิตผมสมบูรณ์ขึ้นเพราะเด็ก ๗ ขวบ”

ให้ความรักก็ย่อมได้รับความรัก ให้ความสุขก็ย่อมได้รับความสุข แต่ถ้าคิดจะเอาความรักหรือตักตวงความสุข กลับไม่ได้ หรือได้ความเกลียดชังและความทุกข์มาแทน ทั้งนี้เพราะเมื่อเริ่มจากความเห็นแก่ได้ ก็ย่อมกระทำหรือแสดงออกด้วยความเห็นแก่ตัว อีกฝ่ายจึงตอบโต้ด้วยความเห็นแก่ตัวกลับมา ถ้าหวังตักตวงความสุขจากเขา เขาก็คิดตักตวงความสุขจากเราเช่นกัน ยิ่งแสดงออกด้วยความโกรธเกลียดแล้ว ก็แน่นอนเลยว่าย่อมได้รับความโกรธเกลียดกลับมา จะพูดว่าความโกรธเกลียดที่เหวี่ยงใส่เขา ย้อนกลับมาหาเราก็คงไม่ผิดนัก

ทำอย่างไรย่อมได้ผลอย่างนั้น แต่ผลที่ย้อนกลับมาหาเรานั้นไม่จำเป็นต้องเกิดจากใครคนใดคนหนึ่งก็ได้ หากเกิดจากการกระทำของเราเอง คนที่ชอบใช้ความรุนแรงกับผู้อื่น ความรุนแรงนั้นเองจะย้อนกลับมาปรุงแต่งจิตใจของเขาให้เป็นคนก้าวร้าว โหดเหี้ยม หรือหยาบกระด้าง หรือทำให้จิตใจมีความดำมืดมากขึ้น จนสามารถทำสิ่งเลวร้ายได้ง่าย ตำรวจที่ชอบใช้วิธีการเหล่านั้นกับโจร ในที่สุดก็จะมีจิตใจใกล้เคียงกับโจรเหล่านั้น แม้แต่คนดีที่พร้อมใช้วิธีการฉ้อฉลสกปรกกับคนชั่ว หากทำเช่นนั้นบ่อย ๆ ก็จะกลายเป็นคนชั่วไปโดยไม่รู้ตัว มีผู้หนึ่งกล่าวไว้อย่างน่าฟังว่า “เมื่อคุณสู้กับอสูร พึงระวัง อย่าให้ตัวเองกลายเป็นอสูรไปด้วย”

คนที่ยึดมั่นในความถูกต้องหรือผู้ที่ถือตัวว่าเป็นฝ่ายธรรมะ มักตกอยู่ในกับดักดังกล่าว เพราะเมื่อเห็นคนชั่ว ย่อมอยู่เฉยไม่ได้ ด้วยถือว่าเป็นหน้าที่ที่จะต้องจัดการกับคนชั่วเหล่านั้น ยิ่งมั่นใจว่าตัวเองเป็นคนดีก็ยิ่งรู้สึกว่าตนมีความชอบธรรมที่จะจัดการกับคนเหล่านั้นด้วยวิธีใดก็ได้ เพื่อพิทักษ์ความถูกต้องหรือปกป้องธรรมะ เนื่องจากมีความโกรธเกลียดที่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงพร้อมจะใช้วิธีที่ดุดัน ก้าวร้าว และรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มต้นจาก ประณามด่าว่า โกหก หลอกลวงใส่ร้าย หลอกลวง ไปจนถึงลงมือฆ่า ดังกรณีบินลาเดนกับพวก หรือกลุ่มคริสเตียนหัวรุนแรง การณ์จึงกลายเป็นว่ายิ่งพยายามปกป้องธรรมะมากเท่าไร ก็ยิ่งทำผิดศีลธรรมมากเท่านั้น ในเมืองไทยแนวโน้มเช่นนี้นับวันจะมีมากขึ้นเรื่อย ๆ

ครูที่เจ้าระเบียบหรือเคร่งศีลธรรม หากเอาแต่บ่นว่าหรือดุด่าลูกศิษย์ที่เกเร แม้จะยังไม่ถูกลูกศิษย์แผลงฤทธิ์หรือตอบโต้เอาคืน แต่การดุด่าว่ากล่าวเป็นอาจิณนั้นก็จะย้อนกลับมาหล่อหลอมจิตใจของครูให้เป็นคนหงุดหงิดเจ้าอารมณ์ รวมทั้งทำให้มีบุคลิกเคร่งเครียด หรือถึงกับหน้างอไปโดยไม่รู้ตัว ยิ่งถ้าชอบจับผิดนักเรียนด้วยแล้ว ก็ยิ่งมีนิสัยระแวง มองคนในแง่ลบ ไม่ใช่กับลูกศิษย์เท่านั้น แต่กับเพื่อนร่วมงานและคนในครอบครัวด้วย

ที่จริงแม้ยังไม่ได้แสดงออกกับใครเลย เพียงแค่นึกคิดหรือรู้สึกต่อใครบางคนอยู่ในใจ ความรู้สึกนึกคิดนั้นก็ย้อนกลับมาส่งผลต่อเรา เช่น ถ้าโกรธเกลียดใคร แล้วปล่อยให้ความโกรธเกลียดนั้นดำรงอยู่ไปเรื่อย ๆ ความโกรธเกลียดนั้นก็กลับมาบีบคั้นบั่นทอนจิตใจ ทำให้เครียดหนักขึ้น นานเข้าก็กลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ ที่ร้ายกว่านั้นก็คือความพยาบาทเจ้าคิดเจ้าแค้นจะถูกปลุกให้กำเริบจนครอบงำใจ ผลก็คือตนพร้อมจะทำสิ่งที่เลวร้ายได้เสมอ ทั้งนี้ยังไม่ต้องพูดถึงผลต่อสุขภาพและวิถีชีวิต เช่น กินไม่ได้นอนไม่หลับ ร่างกายเจ็บป่วยด้วยสารพัดโรคซึ่งบางครั้งหาสาเหตุทางกายไม่พบ

เมื่อเราโกรธเกลียดใครสักคน อยากให้เขามีอันเป็นไป คนแรกที่เดือดร้อนทันทีคือเรา ไม่ใช่ใครที่ไหน ในทางตรงข้ามหากเรามีเมตตาต่อผู้คน อยากให้เขามีความสุข แม้ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย ความสุขก็เกิดขึ้นแล้วกับเราเป็นคนแรก เพราะเมตตานั้นย่อมนำความสงบเย็นมาสู่จิตใจ และทำให้ความทุกข์ของเรากลายเป็นเรื่องเล็กลง ไม่เพียงเท่านั้น หากเราลงมือทำเพื่อช่วยให้เขามีความสุข การกระทำอันกอปรด้วยเมตตานั้นจะช่วยลดความเห็นแก่ตัวในใจเรา ขณะเดียวกันก็ปลุกพลังฝ่ายบวกให้มีกำลังมากขึ้น ได้เห็นศักยภาพและคุณค่าของตัวเอง ยิ่งเห็นเขามีความสุข ความสุขนั้นก็ย้อนกลับมาทำให้เรามีความสุขมากขึ้น รู้สึกว่าชีวิตได้รับการเติมเต็ม

หากทำด้วยใจอันเป็นกุศลหรือทำด้วยความรู้สึกที่เป็นบวก แม้จะกระทำกับสิ่งของที่ไร้จิตวิญญาณ ความรู้สึกและการกระทำอันเป็นกุศลนั้นก็ยังส่งผลย้อนกลับมาที่ผู้กระทำอยู่ดี ชายชราผู้หนึ่งเป็นอาสาสมัครช่วยแยกขยะ และทำให้ขยะนั้นกลับมามีคุณค่าขึ้นใหม่ (เช่น เอาไปรีไซเคิลหรือขายต่อ) หลังจากทำมาได้ไม่กี่เดือน เขาพบว่าเขาได้กลายเป็น “ขยะคืนชีพ” จากเดิมที่รู้สึกว่าตนไร้ค่า ได้แต่อยู่รอวันตาย กลับกลายเป็นคนที่มีชีวิตชีวาและรู้สึกเป็นบวกกับตนเองอีกครั้งหนึ่ง กล่าวอีกนัยหนึ่ง การที่เขาพากเพียรทำให้ขยะในมือกลับมาเป็นสินทรัพย์ที่มีค่า มันได้ช่วยให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนจาก “ขยะ”ในความรู้สึกของเขากลายมาเป็นสิ่งที่มีคุณค่าน่าภูมิใจ

ไม่ว่าเราจะทำหรือรู้สึกนึกคิดอย่างไร ไม่เคยสูญเปล่า มันไม่เพียงส่งผลต่อผู้อื่นหรือสิ่งภายนอกเท่านั้น หากยังส่งผลย้อนกลับมาที่ตัวเราเองด้วยในลักษณาการที่สอดคล้องกัน ไม่ช้าก็เร็ว นี้คือกฎธรรมชาติที่พุทธศาสนาเรียกว่า“กฎแห่งกรรม” เมื่อเราโกรธเกลียดหรือทำร้ายใครสักคน ไม่ต้องรอปีหน้าหรือชาติหน้า มันได้ส่งผลร้ายต่อตัวเราแล้วอย่างน้อยก็ในจิตใจ ในทางตรงข้ามหากเรามีเมตตากรุณาและช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่น ผลดีก็เกิดขึ้นแล้วกับเราทันที โดยไม่ต้องรอให้เขามาตอบแทนบุญคุณของเรา

อยากให้ชีวิตอยู่เย็นเป็นสุข ไม่มีอะไรดีกว่าการคิดดี พูดดี และทำดี ความดีที่ทำนั้นไม่ช้าก็เร็วย่อมย้อนกลับมาหาเราในที่สุด
:- https://visalo.org/article/sarakadee255208.htm

 

เบื้องหลังการ์ตูนใสซื่อ
รินใจ
มีนักอ่านการ์ตูนน้อยคนที่ไม่รู้จักชาร์ลี บราวน์ เด็กหัวกลมตัวเล็กและสนูปปี้หมาพันธุ์บีเกิ้ล ซึ่งเป็นตัวเอกของการ์ตูนชุด “พีนัทส์” จนถึงวันนี้การ์ตูนชุดนี้เป็นขวัญใจของคนทั่วโลกติดต่อกันมานานถึง ๕๐ ปีแล้วแม้ผู้เขียนคือชาลส์ ชูลซ์ (Charles Schulz) จะจากโลกนี้ไปเกือบทศวรรษแล้ว

เสน่ห์ของพีนัทส์อยู่ที่ความไร้เดียงสาแต่ช่างครุ่นคิด (หรือ “แก่แดด”)ของเด็ก ๆ และความฉลาดแกมโกงของเจ้าสนูปปี้ ซึ่งสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากผู้อ่านหรือชวนให้นึกขันอยู่ลึก ๆ เด็ก ๆ เหล่านี้มีบุคลิกที่แตกต่างกันไป แต่ที่ประทับใจผู้คนย่อมหนีไม่พ้นชาร์ลี บราวน์ ผู้มีความเหงาครองใจ ขาดความเชื่อมั่นตนเอง และมักถูกเพื่อน ๆ กลั่นแกล้ง ซ้ำยังเป็นลูกไล่ของเจ้าสนูปปี้ อยู่เนือง ๆ (ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นเจ้านายของมัน) คงเป็นเพราะผู้อ่านจำนวนมากรู้สึกว่าชาร์ลี บราวน์ เป็นภาพตัวแทนของตน ตัวละครตัวนี้จึงเป็นขวัญใจของคนทั่วโลก

คนหนึ่งที่เห็นตัวเองอยู่ในชาร์ลี บราวน์ก็คือ ชูลซ์ นั่นเอง ชูลซ์เคยให้สัมภาษณ์ว่าตอนเป็นเด็กเขาถูกเด็กโตทำร้ายอยู่บ่อย ๆ ไม่ค่อยมีเพื่อน ครั้นเป็นวัยรุ่นก็ล้มเหลวใน “ทุกเรื่อง” เอาดีอะไรไม่ได้สักอย่าง จีบผู้หญิงก็ไม่เคยสำเร็จ เขาเคยพูดถึงตัวเองว่า “โง่ น่าเบื่อ และอ่อนแอ” ดูเหมือนว่าชีวิตของเขาตั้งแต่เล็กจนโตเต็มไปด้วยประสบการณ์ที่น่าเจ็บปวด

น่าแปลกก็ตรงที่เมื่อมีคนไปสัมภาษณ์เพื่อนวัยเด็กของเขา ไม่มีใครสักคนที่จำได้ว่าเขาเคยถูกกลั่นแกล้งแรง ๆ แบบนั้น ในขณะที่เขามักพูดอยู่เสมอว่าไม่เคยมีใครเห็นความสามารถของเขาในวัยเด็ก เพื่อน ๆ กับครูเก่า ๆ กลับพูดตรงกันว่าเขาโดดเด่นกว่าใครในเรื่องวาดภาพ

ความรู้สึกในแง่ลบเกี่ยวกับชีวิตในวัยเด็กประทับแน่นในใจเขา แม้มีชื่อเสียงก้องโลก เขาก็ยังพูดถึงประสบการณ์อันหม่นหมองในวัยเด็กอยู่บ่อย ๆ จนใคร ๆ ก็คิดว่าชีวิตของเขาเป็นเช่นนั้นจริง ๆ จนเมื่อหนังสือชีวประวัติเล่มใหม่ของเขาพิมพ์ออกมาเมื่อเร็ว ๆ นี้ (Schulz and Peanuts:A Biography by David Michaelis) ชีวิตในวัยเด็กและวัยรุ่นของชูลซ์ที่ผู้เขียนนำเสนอกลับตรงข้ามกับเรื่องเล่าของเขา วัยเยาว์ของเขาไม่ได้ต่างจากคนอื่น ๆเท่าใดนัก

เป็นไปได้หรือไม่ว่าในความเป็นจริงชีวิตของเขาไม่ได้ย่ำแย่กว่าใครเลย อาจมีบางช่วงบางเหตุการณ์ที่ไม่น่าอภิรมย์ แต่ด้านดี ๆ ก็มีอีกมากมายเฉกเช่นคนทั่วไป และเมื่อมองในภาพรวมแล้วก็ราบรื่นพอสมควร แต่ความที่ชูลซ์ปักใจอยู่กับประสบการณ์ด้านที่ไม่น่าชื่นชม และหวนระลึกนึกถึงมันอยู่บ่อย ๆ ในขณะที่ด้านดีของชีวิตนั้นเขากลับมองข้ามไป เขาจึงรู้สึกว่าชีวิตในอดีตของเขานั้นหมองหม่นเสียเหลือเกิน

เหตุการณ์หนึ่งซึ่งฝังใจเขามากก็คือการถูกปฏิเสธผลงานขณะที่เรียนไฮสกูล ปีนั้นเขาได้รับการสนับสนุนจากครูผู้หนึ่งให้วาดภาพเพื่อตีพิมพ์ในหนังสือประจำปีของโรงเรียน แต่ภาพของเขาเป็นภาพร่วมสมัยซึ่งไม่ตรงกับสไตล์เก่าแก่ของหนังสือ จึงไม่ได้รับการตีพิมพ์ เหตุการณ์ครั้งนั้นสำหรับคนทั่วไปโดยเฉพาะนักวาดมือใหม่ย่อมถือเป็นเรื่องธรรมดา แต่เขารู้สึกเจ็บปวดขมขื่น และฝังใจกับมันนานหลายทศวรรษ

การเลือกจำแต่เหตุการณ์ทำนองนี้ทำให้เขาสร้างภาพตัวเองขึ้นมาว่าเป็นคนที่ล้มเหลว โดดเดี่ยว ไม่มีคนเข้าใจ และไม่ได้รับความเป็นธรรม ภาพดังกล่าวติดลึกฝังใจมาโดยตลอดและหล่อหลอมบุคลิกของเขาจนกลายเป็นคนอมทุกข์ เขาเคยเปิดเผยความในใจกับภรรยาในคืนแต่งงานว่า ในชีวิตนี้“ผมไม่คิดว่าจะมีความสุขได้”

ชีวิตของเรานั้นไม่ต่างจากกระดาษขาวที่มีจุดดำอยู่มากมาย แต่ส่วนใหญ่แล้วพื้นที่สีขาวย่อมมีมากกว่าพื้นที่สีดำ เราจะสุขหรือทุกข์เพียงใด ส่วนหนึ่งอยู่ที่ว่าเราจะเลือกมองหรือหวนระลึกถึงสีขาวหรือจุดดำมากกว่ากัน หากเห็นแต่จุดดำก็ต้องสรุปว่าชีวิตนี้ช่างเต็มไปด้วยความหม่นหมอง แต่หากเห็นสีขาวมากกว่าก็ย่อมเกิดความพึงพอใจในชีวิต หรือมองโลกในแง่ที่สดใส ใช่หรือไม่ว่าชูลซ์เลือกที่จะมองแต่จุดดำ โดยไม่สนใจสีขาวเลย

จวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต ขณะที่นอนป่วยด้วยโรคมะเร็งชูลซ์ก็ยังพูดถึงชีวิตวัยเด็กของเขาว่าตกเป็นลูกไล่และถูกกลั่นแกล้งเป็นประจำ ทั้งยังอยากจะแก้แค้นเด็กที่เล่นงานเขาเมื่อหลายสิบปีก่อนโน้น ดูเหมือนว่าความสำเร็จอย่างล้นหลามและชื่อเสียงก้องโลกที่เขาได้รับในฐานะนักวาดชั้นนำตลอด ๕๐ ปี ไม่ได้ช่วยให้เขามีความสุขมากขึ้น หรือสามารถบดบังความทุกข์ที่ก่อตัวในชั่วไม่กี่ปีของวัยเด็กเลย ทั้ง ๆ ที่ความสำเร็จและชื่อเสียงเป็นสิ่งที่เขาโหยหามาตั้งแต่เล็กจนโต (แม้มีชื่อเสียงระดับโลกแล้ว เวลามีประชุมนักเขียนการ์ตูน เขาจะติดป้ายชื่อบ่งบอกตัวตนอยู่เป็นประจำ) แต่ไม่ได้ทำให้เขาพึงพอใจในชีวิต หรือพาเขาหลุดพ้นจากการหลอกหลอนของภาพตัวตนในอดีตได้เลย

จะว่าไปแล้วความทุกข์และชีวิตระทมเป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง เขาไม่เพียงเลือกที่จะฝังใจอยู่กับประสบการณ์ที่ไม่น่าอภิรมย์ในอดีตเท่านั้น หากยังเลือกที่จะกอดความทุกข์เอาไว้แน่น ภรรยาของเขาเคยพูดว่าชูลซ์ชอบที่จะเป็นคนซึมเศร้า ( “ซึมเศร้า”เป็นคำที่ปรากฏบ่อยมากในการ์ตูนของเขา) เมื่อมีคนแนะนำให้เขาไปหาจิตแพทย์ เขาปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าขืนทำเช่นนั้น ความสามารถในทางศิลปะของเขาจะหมดไป กล่าวอีกนัยหนึ่งเขารู้ดีว่าตราบใดที่ยังรักษาความรู้สึกโดดเดี่ยว อมทุกข์ และซึมเศร้าเอาไว้ เขาจะมี “วัตถุดิบ”สำหรับวาดการ์ตูนต่อไป และยังคงรักษาท่วงทำนองและบรรยากาศของพีนัทส์ที่ใคร ๆ ชื่นชอบเอาไว้ได้

ชีวิตของชูลซ์ชี้ให้เราเห็นอย่างชัดเจนว่า สุขหรือทุกข์นั้น เป็นสิ่งที่เราเลือกเอง ไม่ใช่แค่เลือก “ทำ” เท่านั้น แต่สำคัญกว่านั้นก็คือเลือก “มอง” ถ้ามองเป็นก็เห็นสุข แต่ถ้ามองไม่เป็นก็เห็นแต่ทุกข์ ขณะเดียวกันชีวิตของเขาก็สะท้อนถึงอิทธิพลของประสบการณ์ในวัยเด็กว่ามีความสำคัญอย่างมากในการหล่อหลอมบุคลิกและโลกทัศน์ของชีวิตส่วนที่เหลือ ประสบการณ์ในชั่วเวลาแค่สิบปีเศษบางครั้งทรงพลัง(หรือดื้อด้าน)เกินกว่าที่ประสบการณ์ในอีก ๕๐ ปีข้างหน้าจะสามารถต้านทานได้ ความไม่สมหวังในเรื่องที่ดูเหมือนธรรมดาสามัญในวัยเด็ก อาจยิ่งใหญ่เกินกว่าที่ความสำเร็จอันท่วมท้นมหาศาลในวัยผู้ใหญ่จะลบเลือนไปจากใจได้

แต่ถึงแม้จะอมทุกข์เพียงใด สิ่งหนึ่งที่ต้องก้มหัวให้ก็คือความสามารถของชูลซ์ในการแปรเปลี่ยนความรู้สึกขมขื่นหมองหม่นให้กลายเป็นผลงานสร้างสรรค์ ที่สร้างความอภิรมย์และประเทืองปัญญาแก่ผู้อ่านทั่วโลก ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ แม้เขาจะทุกข์แต่ก็สามารถทำให้คนอื่นเป็นสุขได้ แทนที่จะระบายความทุกข์อย่างดิบ ๆ ให้แก่คนรอบตัว ความทุกข์นั้นมีพลังในทางสร้างสรรค์หากรู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ น่าสงสัยว่าหากเขาเป็นคนที่มีความสุขในชีวิต ตัวละครในการ์ตูนของเขาจะมีชีวิตชีวาและผูกใจคนทั้งโลกได้อย่างทุกวันนี้หรือไม่
:- https://visalo.org/article/sarakadee255104.htm

 

ชีวิตปรับได้ ใจยืดหยุ่น
พระไพศาล วิสาโล
ในหนังสือเรื่อง The Mind’s Eye โอลิเวอร์ แซ็คส์ (Oliver Sacks) แพทย์ด้านประสาทวิทยาและนักเขียนชื่อดัง เล่าถึงประสบการณ์และเรื่องราวของคนที่มีปัญหาด้านการรับรู้นานาชนิดได้อย่างน่าสนใจ สิ่งหนึ่งที่คนเหล่านี้มีคล้ายกันก็คือ ความสามารถในการปรับตัวให้อยู่ได้ในโลกใบนี้ได้อย่างปกติสุขแทบไม่ต่างจากคนทั่วไป ทั้ง ๆ ที่อวัยวะที่ใช้ในการรับรู้บกพร่อง หรือ “พิการ”

นักเปียโนวัย ๖๗ ผู้หนึ่งจู่ ๆ พบว่าเธอไม่สามารถอ่านหนังสือเป็นตัวได้ ทั้ง ๆ ที่ตายังดี เห็นหนังสือทุกตัว แต่รวมเป็นคำไม่ได้ ภายหลังอาการลุกลามกระทั่ง มองอะไร ก็เห็นแต่รูปร่างเส้นสายหรือลักษณะของมัน แต่บอกไม่ได้ว่าเป็นอะไร (พูดอย่างพุทธก็คือ “สัญญา”บกพร่อง) ที่ร้ายก็คือเธออ่านโน้ตดนตรีไม่ออก เธอรู้สึกกังวลมากเวลาเล่นดนตรีในที่สาธารณะ แต่ในเวลาต่อมาเธอได้พบว่าความจำเกี่ยวกับดนตรีของเธอดีกว่าเดิม ทั้งชัดและทนนาน แค่ได้ยินเสียงเพลงยาก ๆ ครั้งแรกก็จำได้แม่น สามารถจะเรียบเรียงและเล่นใหม่ในหัวได้เลย อย่างที่ไม่เคยทำได้มาก่อน

หญิงวัย ๖๐ คนหนึ่ง เส้นเลือดในสมองแตก เมื่อฟื้นจากโคม่า นอกจากเป็นอัมพาตแล้ว ยังปัญหาในการได้ยิน แม้หูยังดีแต่ฟังคำพูดของคนไม่รู้เรื่อง ความสามารถทางด้านภาษาสูญไปหมด รวมทั้งการพูดด้วย เธอเป็นทุกข์มากเพราะการสื่อสารของเธอกับโลกภายนอกถูกตัดขาดแทบจะสิ้นเชิง แต่ผ่านไปไม่กี่ปี ทักษะอย่างใหม่ก็ได้เกิดขึ้นแก่เธอ คือสามารถเข้าใจเจตนาและความต้องการของผู้คนได้โดยฟังจากน้ำเสียง สีหน้า ท่าทาง และอิริยาบถของเขาขณะที่กำลังพูดกับเธอ ใช่แต่เท่านั้นเธอสามารถคิดค้นภาษาท่าทางที่ใช้สื่อสารกับผู้คนได้เป็นอย่างดี

แซ็คส์ยังพูดถึงคนตาบอดอีกหลายคน ที่ประสาทด้านอื่นพัฒนาจนสามารถชดเชยประสาทตาที่เสียไป เช่น มีหูที่ไวมากจนสามารถได้ยิน “เสียง”จากวัตถุรอบตัวที่เงียบสนิท หากเดินผ่านสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้ตัวก็รู้ว่ามันมีรูปร่างอย่างไร ทั้งนี้ด้วยการสังเกตจากเสียงเดินของเขาที่สะท้อนกลับหรือถูกดูดโดยวัตถุเหล่านั้น บางคนกระเดาะลิ้นเป็นระยะ ๆ เพื่ออาศัยเสียงสะท้อนเป็นเครื่องบ่งบอกว่ามีวัตถุอยู่ข้างหน้า ใช่แต่เท่านั้น สัมผัสอย่างอื่นของเขาก็ละเอียดขึ้น เช่น สามารถบอกได้ว่ามีอะไรอยู่ข้างหน้าโดยสังเกตจากอากาศที่กระทบใบหน้าของเขา บางคนจึงสามารถเดินบนท้องถนนอย่างมั่นใจและรวดเร็วโดยไม่ต้องใช้ไม้เท้า จนหลายคนคิดว่าเขาเป็นคนตาดีด้วยซ้ำ มีไม่น้อยถึงกับเล่นกีฬาหรือหมากรุกได้เพราะอาศัยสัมผัสดังกล่าว

ความสามารถข้างต้นส่วนใหญ่เกิดกับคนที่มีปัญหาในการมองตั้งแต่กำเนิด ส่วนคนที่ตาบอดในวัยเด็กหรือผู้ใหญ่นั้น มีวิธีการอื่นที่แตกต่างออกไป เช่น แค่ใช้นิ้วสัมผัสอักษรเบลล์ ก็เห็นภาพตัวอักษรปรากฏขึ้นมาในใจ บางคนได้ยินเสียงพูดก็เห็นเป็นภาพขึ้นมา ไม่ว่าภาพสถานที่หรือเหตุการณ์ หญิงคนหนึ่งเล่าว่าเวลาฟังเสียงหนังสือพูดได้ เธอจะเห็นตัวหนังสือปรากฏขึ้นมาเป็นแถว ราวกับว่ากำลังอ่านหนังสือเล่มนั้นอยู่ และหากฟังเสียงนาน ๆ เธอจะรู้สึกปวดตามากราวกับว่าใช้สายตามากเกินไป ส่วนบางคนนั้นแค่ได้ยินเสียงหรือได้กลิ่นของใคร ก็สามารถจับอารมณ์ของเขาได้ว่ากำลังเครียดหรือกังวล โดยที่เจ้าตัวอาจไม่รู้ด้วยซ้ำ

ในทำนองเดียวกัน คนหูหนวกจำนวนไม่น้อยมีความสามารถสูงในการอ่านปากของคน หากเป็นคนที่มิได้มีปัญหาแต่กำเนิด ก็สามารถพูดคุยกับคนได้รู้เรื่องราวกับคนปกติ บางคนเล่าว่าเพียงแค่เห็นปากของคนพูด ก็ได้ยินเสียงของเขาขึ้นมาในใจอย่างแจ่มชัด จะมีปัญหาก็ต่อเมื่อคู่สนทนาพูดโดยหันหลังให้หรือปิดปาก ถึงตอนนั้นคู่สนทนาจึงรู้ว่าอีกฝ่ายมีปัญหาในการฟัง

แซคส์อธิบายว่า ความสามารถพิเศษที่เพิ่มขึ้นนั้น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะสมองมีความยืดหยุ่นสูง (plasticity) กล่าวคือเมื่อสมองส่วนใดเสียไป สมองส่วนอื่นก็จะเอาหน้าที่บางอย่างของสมองส่วนนั้นไปทำแทน หรือพัฒนาสมรรถนะให้สูงขึ้นเพื่อชดเชยการรับรู้ส่วนที่ขาดหายไป เช่น ถ้าสมองส่วนรับรู้ภาพถูกทำลาย สมองส่วนที่ได้ยินเสียงหรือได้กลิ่นก็จะมาทำงานทดแทน อะไรที่เคยทำได้ แต่กลับทำไม่ได้ สมองจะหาวิธีการใหม่ ๆ เพื่อให้สามารถทำได้เหมือนเดิมมากที่สุดปรากฏการณ์ดังกล่าวสะท้อนให้เห็นว่าสมองของมนุษย์มีความสามารถในการปรับตัวสูงมากเพื่อรับมือกับความพลิกผันที่เกิดขึ้น ทำให้เราสามารถดำเนินชีวิตได้เหมือนปกติ

อันที่จริงมิใช่แต่สมองเท่านั้น จิตใจของเราก็ปรับตัวเก่งเช่นกัน เมื่อมีความเปลี่ยนแปลงในทางลบเกิดขึ้น ความรู้สึกแรกคือเป็นทุกข์ รู้สึกย่ำแย่ แต่ในเวลาไม่นานจิตก็จะฟื้นขึ้นมา กลับมาเป็นปกติ สามารถรับมือกับสถานการณ์ใหม่ได้ในที่สุด หลายคนที่พิการ สูญเสียตา หรือแขนขา จะเป็นทุกข์อย่างยิ่งในช่วงแรก ๆ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเขากลับสามารถอยู่กับความบกพร่องทางกายได้อย่างสุขสบาย เช่นเดียวกับผู้ที่สูญเสียคนรักหรืออิสรภาพ ใหม่ ๆ ก็ทำใจไม่ได้ แต่ถ้าให้เวลาแก่ตัวเอง ในที่สุดก็ปรับตัวเข้ากับความเปลี่ยนแปลงได้ หลังจากถูกจองจำหลายปี นักโทษหลายคนรู้สึกว่าคุกกลายเป็นบ้านของเขาไปแล้ว เมื่อถึงเวลาที่ต้องออก กลับรู้สึกอาลัยที่ต้องจากคุกไป

เคยมีการทดลองกรอกเสียงเครื่องดูดฝุ่นให้แก่คนสองกลุ่มผ่านหูฟัง ต่างกันตรงที่กลุ่มแรกได้ยิน ๔๕ วินาที กลุ่มที่สองได้ยินแค่ ๕ วินาที จากนั้นก็ถามทุกคนว่ารู้สึกรำคาญมากน้อยเพียงใดในช่วง ๕ วินาทีสุดท้าย ปรากฏว่ากลุ่มที่รู้สึกรำคาญมากที่สุดหาใช่กลุ่มแรก ดังที่หลายคนเข้าใจไม่ กลับเป็นกลุ่มที่สอง ทำไมกลุ่มแรกจึงรู้สึกรำคาญน้อยกว่ากลุ่มที่สองทั้ง ๆ ที่ได้ยินเสียงระคายโสตประสาทนานกว่า คำตอบก็คือ หลังจากฟังมาได้ ๔๐ วินาที กลุ่มแรกก็เริ่มคุ้นเคยกับเสียงดัง ดังนั้นเมื่อถึง ๕ วินาทีสุดท้ายจึงรู้สึกรำคาญน้อยลง 1

การทดลองดังกล่าวชี้ให้เห็นถึงความสามารถของจิตในการปรับตัวกับความเปลี่ยนแปลงแม้จะเป็นลบก็ตาม พึงสังเกตว่าจิตปรับตัวได้เองโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ทำอะไรเลย ถ้าเจ้าตัวทำบางสิ่งเพิ่มเติม เช่น เอาจิตมาจดจ่อที่ลมหายใจ หรือมีสติรับรู้ความรำคาญที่เกิดขึ้น หรือนึกในทางบวก (เช่นจินตนาการถึงทิวทัศน์ที่งดงาม) จิตจะปรับตัวหรือกลับมาเป็นปกติได้เร็วขึ้น

ธรรมชาติของกายและใจนั้น มีความยืดหยุ่นและปรับตัวสูงมาก และหากเราไม่ปล่อยให้ธรรมชาติทำงานตามลำพังเท่านั้น แต่พยายามหนุนเสริมธรรมชาติอีกแรงหนึ่งด้วย การปรับตัวหรือฟื้นตัวก็จะเกิดเร็วขึ้น หลายคนที่แซคส์พูดถึงในหนังสือของเขาไม่ได้อยู่เฉย ๆ ปล่อยให้สมองปรับตัวเอง แต่เพียรพยายามที่จะฝึกฝนตนและหาแนวทางใหม่ ๆ เพื่อมีชีวิตอย่างปกติสุขท่ามกลางข้อจำกัดหรือปัญหาที่เกิดขึ้น หญิงชราผู้สูญเสียความสามารถทางภาษาเนื่องจากเส้นเลือดในสมองแตก หลังจากที่ทุกข์อยู่นาน แต่เมื่อได้พัฒนาทักษะใหม่ ๆ ในการสื่อสาร ถึงกับบอกว่าเธอโชคดีที่แผลในสมองของเธอไม่ถึงกับทำลายความทรงจำและความสามารถในการคิดของเธอ

ในทำนองเดียวกันแม้ร่างกายหรือสมองของเราเป็นปกติ แต่หากจิตใจตกต่ำย่ำแย่เพราะความสูญเสียพลัดพรากหรือความผิดหวัง การเพียรฝึกจิตให้เข้มแข็งมั่นคง มีสติเท่าทันอารมณ์ และมีปัญญาตระหนักชัดว่าความเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดาของชีวิต จิตก็จะฟื้นตัวขึ้นมาเป็นปกติ และรู้สึกเป็นสุขได้ในสถานการณ์ใหม่

แต่ถึงแม้จะไม่ได้เพียรพยายามฝึกตนเลย เพียงแค่ให้เวลาแก่จิตใจของตนในการปรับตัว ก็ช่วยได้ไม่น้อยแล้ว ข้อสำคัญ อย่าด่วนตัดโอกาสดังกล่าวด้วยการคิดสั้นหรือทำร้ายตนเองเพราะคิดว่าชีวิตจบสิ้นแล้ว หรือเพราะคิดว่าความทุกข์ใจที่เกิดขึ้นนั้นจะคงทนถาวร อย่าลืมว่าแม้สถานการณ์ภายนอกจะเลวร้ายไม่เปลี่ยนแปลง แต่สภาวะในใจของเรานั้นเปลี่ยนแปลงได้เสมอ และสามารถเปลี่ยนไปในทางที่ดีได้ด้วย

ว่าแต่ว่าเราแน่ใจแล้วหรือว่าสถานการณ์ภายนอกจะเลวร้ายไปตลอด

* อันที่จริงการทดลองดังกล่าวมีกลุ่มที่สามด้วย โดยฟังเสียงดังกล่าว ๔๐ วินาที จากนั้นเสียงเงียบหายไป ๒-๓วินาที แล้วดังใหม่อีก ๕ วินาที ปรากฏว่ากลุ่มนี้รู้สึกรำคาญมากเช่นกัน ทั้งนี้เพราะแม้จะคุ้นเคยกับเสียงช่วง ๔๐ วินาทีแรก แต่พอเสียงเงียบหายไป ความคุ้นเคยก็หายตามไปด้วย ดังนั้นพอได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง จึงรู้สึกรำคาญมาก การทดลองดังกล่าวยังชี้ว่า การที่สิ่งรบกวนหายไปชั่วขณะ ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้น กลับทำให้แย่เหมือนเดิมหรือแย่ลงอย่างน้อยก็ในช่วงแรก
:- https://visalo.org/article/sarakadee255608.htm

 

ทำอย่างไรเมื่อถูกขว้างมะพร้าวใส่
พระไพศาล วิสาโล
สมชายกำลังเดินเล่นในสวนมะพร้าว จู่ ๆ ลิงเกเรตัวหนึ่งก็หยิบมะพร้าวขว้างใส่เขาจากต้นไม้ บังเอิญเขาเห็นเสียก่อน ขณะที่มะพร้าวลูกนั้นกำลังพุ่งมาที่ตัวเขา คุณคิดว่าเขาควรทำอย่างไร ถ้าเป็นคุณ คุณต้องหลบมะพร้าวลูกนั้นอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากเขาเอาตัวรับมะพร้าวลูกนั้น คุณก็คงส่ายหัวว่าทำไมเขาโง่อย่างนั้น

ไม่มีใครที่ไม่หลบเมื่อรู้ว่าลูกมะพร้าวกำลังพุ่งเข้ามา แต่เหตุใดผู้คนจึงไม่ทำเช่นนั้นบ้างเวลาถูกสาดใส่ด้วยถ้อยคำหยาบคายหมายมุ่งร้าย ร้อยทั้งร้อยกลับเอาตัวออกรับคำด่านั้นอย่างเต็มที่ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าทำเช่นนั้นย่อมเจ็บปวด

คนฉลาดย่อมไม่ยื่นหน้าแอ่นอกรับลูกมะพร้าว(หรือก้อนอิฐ)ที่ถูกขว้างใส่ฉันใด เมื่อถูกกระทำด้วยถ้อยคำรุนแรง ก็ไม่เอาตัวรับคำด่าฉันนั้น

มีพราหมณ์ผู้หนึ่งเกลียดพระพุทธเจ้ามาก เดินตามด่าพระพุทธเจ้าจนถึงที่ประทับ แต่พระองค์ก็ไม่ตอบโต้ ปล่อยให้เขาด่าจนพอไป เมื่อเขาหยุดด่า พระองค์ก็ตรัสถามเขาว่า “เคยมีคนมาเยี่ยมท่านที่บ้านไหม” พราหมณ์ตอบว่า “มีสิ มีมากมาย ข้าพเจ้าไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอก” พระองค์ถามต่อว่า “เมื่อมีแขกมาเยี่ยม ท่านทำอย่างไร” เขาตอบว่า “ก็เอาของมาต้อนรับตามธรรมเนียม” พระองค์จึงถามว่า “หากแขกไม่กินของที่ท่านนำมาต้อนรับ ของนั้นจะเป็นของใคร” พราหมณ์ตอบว่า “ก็เป็นของข้าพเจ้าตามเดิมน่ะสิ” พระพุทธองค์จึงตอบว่า ในทำนองเดียวกัน “เมื่อสักครู่ท่านด่าเราด้วยถ้อยคำหยาบคาย เราไม่รับคำด่าเหล่านั้น คำด่าเหล่านั้นก็ตกเป็นของท่านตามเดิม”

ไม่ว่าจะถูกต่อว่าด่าทอเพียงใด พระพุทธองค์ไม่รู้สึกหวั่นไหว โกรธเคือง หรือเป็นทุกข์เลย เพราะพระองค์ไม่รับคำด่าของพราหมณ์ผู้นั้นหรือใครก็ตาม

หลวงพ่อชา สุภัทโท แนะนำศิษย์ว่า เวลาถูกใครด่าว่าว่าเป็นหมูเป็นหมา ก่อนจะโกรธเขา ให้คลำก้นของตนก่อนว่ามีหางงอกไหม ถ้าไม่มี ก็อย่าไปโกรธเขา

หลวงพ่อชาเตือนให้ศิษย์ตระหนักว่า ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอย่างเขาว่า จะโกรธเขาทำไม แต่ส่วนใหญ่กลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ซึ่งเท่ากับยอมรับว่าตนเป็นหมูเป็นหมาอย่างที่เขาว่าจริง ๆ

คำด่ามีพิษสงก็ต่อเมื่อเรารับเอาคำด่าเหล่านั้นมาทิ่มแทงใจตน หรือสำคัญมั่นหมายว่า “เขาด่ากู ๆ” ซึ่งก็คือการเอาตัวกูออกมารับคำด่าเหล่านั้น แต่ถ้าไม่ใส่ใจหรือไม่รับสมอ้างว่า “เขาด่ากู” ก็จะไม่ทุกข์เลย

หลวงพ่อประสิทธิ์ ถาวโร อดีตเจ้าอาวาสวัดถ้ำยายปริก จังหวัดชลบุรี เล่าว่าตอนที่ท่านบุกเบิกวัดนี้ขึ้นมาใหม่ นักเลงท้องถิ่นไม่พอใจมาก หาทางกลั่นแกล้งท่านและพระลูกวัด เพื่อจะได้ออกไปจากพื้นที่ แต่ท่านก็ไม่หวั่นไหว วันหนึ่งท่านเดินผ่านหน้าบ้านของนักเลงคนหนึ่งในกลุ่ม เขาเห็นเป็นโอกาส จึงด่าท่านด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย แทนที่ท่านจะโกรธหรือทำหูทวนลม ท่านกลับเดินเข้าไปหาแล้วจับแขนเขา ทำท่าขึงขังแล้วพูดว่า “มึงด่าใคร มึงด่าใคร”

“ก็ด่ามึงน่ะสิ” เขาตอบกลับ

ท่านยิ้มรับแล้วพูดว่า “อ๋อ แล้วไป ที่แท้ก็ด่ามึง ดีแล้ว อย่ามาด่ากูก็แล้วกัน” ว่าแล้วท่านก็เดินออกไป ปล่อยให้นักเลงผู้นั้นยืนงงอยู่พักใหญ่ว่า ตกลงเขาด่าใครกันแน่

คำด่าของนักเลงผู้นั้นทำอะไรหลวงพ่อประสิทธิ์ไม่ได้ เพราะท่านไม่เอาตัวกูรับคำด่าของเขา ไม่ต่างจากคนที่เบี่ยงตัวหลบเมื่อเห็นลูกมะพร้าวพุ่งเข้ามาใส่ตัว นี้ใช่ไหมที่เป็นสิ่งพึงกระทำหากเรารักตัวเอง

กลับมาที่สมชาย เขาทำอย่างที่ควรทำ คือเบี่ยงตัวหลบลูกมะพร้าว ลูกมะพร้าวจึงพลาดเป้า ตกลงที่พื้น ทีนี้เขาควรทำอย่างไรต่อไป ควรหยิบมะพร้าวนั้นขว้างใส่ลิงเป็นการตอบโต้หรือไม่ หากสมชายมีสติปัญญาเขาย่อมไม่ทำเช่นนั้น เพราะไม่มีประโยชน์ นอกจากเสียแรงแล้ว ยังเสียของด้วย จะเป็นการฉลาดกว่าหากเขาหยิบเอามะพร้าวลูกนั้นกลับบ้าน เพื่อเฉาะเอาน้ำมาดื่มและเอาเนื้อมากิน

คำต่อว่าด่าทอนั้นก็เช่นกัน หากเราด่ากลับไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะนอกจากจะถูกความโกรธเผาลนใจแล้ว ยังสร้างศัตรูอีก สิ่งที่ควรทำก็คือ นอกจากวางใจให้เป็น ไม่เป็นทุกข์เพราะคำด่านั้นแล้ว ยังควรหาประโยชน์จากคำด่าเหล่านั้นด้วย

หากมองให้เป็น ก็ย่อมเห็นประโยชน์จากคำต่อว่าด่าทอเสมอ เล็ก พิริยะพันธุ์ อดีตเจ้าของเมืองโบราณกล่าวว่า “วันไหนไม่ถูกตำหนิ วันนั้นเป็นอัปมงคล” คำตำหนินั้นช่วยทำให้เห็นข้อบกพร่องของตนหรืองานที่ทำ อีกทั้งยังช่วยลดตะตัวตนได้เป็นอย่างดี จำเป็นมากสำหรับผู้ที่ได้รับการชื่นชมเป็นประจำจนหลงตัวลืมตน นึกว่าเป็นเทวดา เก่งทุกอย่าง คำตำหนิช่วยเตือนให้ตนกลับมาตระหนักว่าตนเป็นมนุษย์ ที่ย่อมมีผิดมีพลาด

จริงอยู่คำต่อว่าด่าทอนั้นรุนแรงยิ่งกว่าคำตำหนิติเตียน อาจไม่มีสาระอะไรเลยก็ได้ แต่อย่างน้อยก็ทำให้เห็นนิสัยองผู้ต่อว่าด่าทอนั้น นิสัยใจคอที่แท้จริงของใครสักคน จะเห็นได้ชัดก็จากคำด่าของเขามากกว่าคำชมของเขา

ถึงที่สุดแล้ว คำต่อว่าด่าทอนั้นตอกย้ำให้เราเห็นสัจธรรมของโลกว่า สรรเสริญกับนินทาเป็นของคู่กัน ไม่ว่าจะดีหรือเก่งแค่ไหน ก็หนีคำนินทาไม่พ้น นี้คือหนึ่งใน “โลกธรรม”ที่ต้องประสบ ถ้าไม่รู้จักความจริงข้อนี้ หลงยึดติดถือมั่นแต่คำสรรเสริญ ก็จะเป็นทุกข์ เมื่อเจอคำนินทาหรือต่อว่าด่าทอ แต่หากตระหนักชัดในสัจธรรมดังกล่าว ก็จะไม่หวั่นไหวไปกับสิ่งเหล่านี้เลย

หลวงพ่อทองรัตน์ กันตสีโล เป็นศิษย์คนสำคัญของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต แม้ท่านจะไม่เป็นที่รู้จักมากนักนอกแวดวงพระกรรมฐาน ท่านมีนิสัยโผงผาง กิริยาดูไม่เรียบร้อย แต่จิตใจท่านงดงาม มั่นคง และลุ่มลึกในธรรมมาก

คราวหนึ่งมีคนเขียนบัตรสนเท่ห์ใส่บาตรท่าน เมื่อท่านกลับถึงวัด ท่านก็ยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้พระเณรอ่าน พร้อมกับพูดว่า “ เอ้า ลูก อ่านอมฤตธรรมนี่ เทวดาเขาใส่บาตรมา หาฟังยาก”

ข้อความนั้นกล่าวหาท่านว่า เป็น “พระผีบ้า...ไม่สำรวม ไม่มีศีล ไม่มีวินัย” พร้อมกับขู่ว่า “ให้รีบออกจากวัดไป ถ้าไม่ไปจะเอาลูกตะกั่วมาฝาก”

ท่านได้ยินก็พนมมือสาธุแล้วบอกให้ลูกศิษย์เก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ใต้แท่นพระบูชา พร้อมกับสอนพระเณรว่า “โลกธรรมแปดมันเป็นแบบนี้เอง แต่ก่อนได้ยินแต่ชื่อ....ของดีนะนี่ สาธุ....พ่อได้ฟังแล้วแก่นธรรม เพิ่งมาวันนี้เอง”

คำต่อว่าด่าทอ มองให้ดีก็คือ “อมฤตธรรมจากเทวดา” หากเห็นแก่นธรรมจากถ้อยคำเหล่านี้ได้ เราจะได้ประโยชน์อย่างมากจากมัน เช่นเดียวกับมะพร้าว ที่นอกจากทำร้ายคนได้แล้ว ยังสามารถให้น้ำและเนื้อที่อร่อยหอมหวานได้ด้วย
:- https://visalo.org/article/sarakadee255710.htm