ธรรมหลังกึ่งกลางพุทธกาลเป็นต้นไป เป็นธรรมบัวบาน จะเปิดเผยครั้งแรกในยุคนี้นะ

ถ้าท่านดอกไม้ถนัดธรรมสายวัชระที่เข้มแข็งรุนแรงเหมือนสายฟ้า ไม่ลองหันมาฝึกธรรมนอบน้อม ที่อ่อนโยนเหมือนสายลมพริ้วไหวเหมือนสายน้ำสดใสเหมือนใบหญ้ามั่งละครับ
แค่ก่อนนอน ระลึกสายลมที่อ่อนเบาสายน้ำที่รินไหลใบหญ้าที่หอมกรุ่นแล้วตัวท่านก็กลืนไปกับทุกสิ่งทุกอย่างทำบ่อยๆจนปรกติท่านก็จะสามารถกำหนดคลื่นความอ่อนโยนนอบน้อมออกไปเป็นเส้นสายเป็นสภาวะเหมือนลมไปล้อมรอบเป้าหมายได้หรือแผ่เป็นวงแบบน้ำก็ได้หรือใส่คลื่นความรักลงไปในสิ่งใดก็ได้
กระบี่อยู่ที่ใจ แต่เราใช้ใจแทนกระบี่
อีกแล้วพร่ำเพร้อเป็นตุเป็นตะ ขอโทษด้วยนะครับท่านดอกไม้

 

ครับ แบบนั้นละ

ยิ่งบำเพ็ญด้วยการทำงานบริการธรรมก็จะยิ่งก้าวหน้าครับ

 

แบบลมแบบน้ำไม่ยาก

แต่หลายครั้งผู้อ่านเขาจะมาถามเรา
ถึงความแตกต่าง ที่ยากแยกแยะเอง แบบนี้ก็จะใช้ธรรมวัชระครับ

 

.
เขียน ๒๒.๒๑

แล้วธรรมบัวบานเนี่ย มีบังเอิญเยอะแยะเลย รึเปล่าครับ
แบบว่า ถ้าจะมีปัญหา ก็จะมีบังเอิญ มาทำให้หมดปัญหา
หรือติดขัดอะไร ก็จะบังเอิญมีทางออก ทางแก้ ทางสำรอง
หรือตั้งใจอะไรไว้ ก็จะบังเอิญมีอะไร มาสอดคล้อง รองรับไว้
หรือแม้จะไม่มีอะไรเป็นเหตุเลย ก็ยังจะมีอะไรบังเอิญอีกจนได้
หรือบังเอิญบอกใบ้ล่วงหน้า หรือบังเอิญหลังเกิดเหตุ เพื่อยืนยัน


กระต่ายป่า ข้างวัด / บังเอิญครั้งที่ล้าน
.

 

อ่อครับ ผมนึกว่าท่านใช้ธรรมวัชระปกป้องหรือป้องกันตัวเองจาก คนหรืออะไรซะอีกครับผม
จริงๆวิธีการกลืนกับธรรมชาติเป็นแค่วิธีพักผ่อนที่ดีมากๆ ผมเลยลองเอามาประยุกต์ ก็ใช้ได้ดีครับเพราะใช้ธรรมชาติเป็นที่พักครับ

 

ท่านดอกไม้เอ่ยถึงพระจันทร์มีอะไรเล่าให้ฟังนิดหน่อย คือมีคนเคยบอกผมว่ามีอะไรให้มองพระจันทร์ก็จะดีขึ้นเอง ผมก็ไปมองพระจันทร์เกือบทุกคืนมองทั้งขึ้นทั้งแรมแล้วมองเล่าจนเข้าใจว่าคืออะไร ผมก็ไปบอกเขาว่าตอนนี้ผมไม่ต้องมองพระจันทร์แล้วละ เพราะพระจันทร์อยู่ในใจผมเองมันอบอุ่นเสมอส่องสว่างตลอดเวลา ต้นไม้ใบหญ้าความรู้สึก ทุกสิ่งที่ผมรู้ทุกสิ่งที่ผมเดินมาได้พบเจอเรื่องราวต่างๆได้พบผู้ดูแลทุกท่านพบกัลยาณมิตรที่ดีมากมายก่อเกิดเป็นความนอบน้อม ความรัก เหล่านั้นอยู่ในใจผมกล่าวได้ว่าธรรมทั้งหลายทั้งปวงที่ผมได้เรียนรู้อยู่ในใจผมนี่เองครับท่านดอกไม้
เข้าหน้าฝนแล้วน้ำแข็งละลายเป็นดอกไม้ผลิ นะครับ

 

คุณ คนโง่โง่

ทำงานร้านอาหารอยู่ต่างประเทศหรือครับ
ประเทศไหน? ไม่ทราบว่าถามเรื่องส่วนตัวได้ไหม?

 

การกำเนิดใหม่กับ "องค์ธรรมบิดามารดา"


การบรรลุธรรมเป็นการกำเนิดใหม่อย่างหนึ่งเหมือนพระสมณโคดมกำเนิดใหม่จากการตายสนิทของเจ้าชายสิทธัตถะ ทว่า ในการณ์นี้ หากขาดซึ่งผู้ร่วมบารมีคือ "องค์ธรรมบิดา, องค์ธรรมมารดา" แล้ว เราก็จะกลายเป็น "พระปัจเจก" นะ ไม่ได้ ดังนั้น เราทุกคนจะบรรลุได้ต้องมีองค์ธรรมบิดา องค์ธรรมมารดา อย่างหนึ่งอย่างใดก็ได้ จะเป็นการเกิดแบบโอปปาฏิกะกำเนิดนะ ไม่ต้องผ่านครรภ์มารดาจึงเกิดจากบิดาก็ได้ เป็นการกำเนิดของมนุษย์แบบดั้งเดิมที่ยังไม่ผ่านครรภ์มารดา ซึ่งองค์ธรรมบิดามารดานี้ เขาจะมีธรรมอยู่ แต่เขาจะไปไม่ถึงนะ เขาจะถ่ายทอดให้เราและเราจะไปถึงที่สุดแห่งธรรมได้ ซึ่งเขาเหล่านี้มักถูกเรียกเป็นแม่หรือพ่อ เช่น หลวงพ่อ, แม่ครู ฯลฯ เป็นต้น ส่วนเราก็อยู่ในฐานะ "พระบุตร" องค์ธรรมบิดามารดานี่ เขายึดติดตัวตนความเป็นพ่อหรือแม่แล้ว เขาจะบรรลุธรรมที่เขาถืออยู่ มีอยู่ ไม่ได้แล้ว ดังนั้น เขาต้องถ่ายทอดให้พระบุตรๆ เท่านั้น ที่จะทำให้บรรลุธรรมนั้นๆ ได้ ซึ่งองค์ธรรมบิดามารดานั้นมีหลายคน ถือธรรมต่างกันไป

ดังนั้น ในการปฏิบัติธรรมเราจึงมักถูกสอนให้อ่อนน้อมหรือทำตนเหมือนต่ำกว่าเขาเสมอ คือ เราจะได้เป็นพระบุตรไง นึกออกนะครับ แล้วเราก็ไปหาองค์ธรรมบิดา องค์ธรรมมารดา ซึ่งท่านจะมีธรรมอยู่ มีเยอะเลย จนเรียกว่าเป็นองค์ธรรม ทว่า ท่านติดในความเป็นพ่อแม่นี่แหละ เลยไม่อาจบรรลุธรรมที่ตนถืออยู่ มีอยู่ได้ ส่วนเราจะบรรลุธรรมนั้นได้ ก็ต้องผ่านการ "กำเนิดใหม่" เราจะต้องผ่านการตายทางจิตวิญญาณ จิตวิญญาณที่เป็นปุถุชนของเราก็จะตายไป เราจะข้ามโคตรเก่าของเราเองไป ตรงนี้ใครเคยมีพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดมาจากโคตรไหน, ตระกูลใด, วรรณะอะไร ก็ไม่มีสาระแล้ว เพราะมันจะข้ามโคตรของตัวเองไปได้ เราจะอยู่เหนือชาติตระกูลเก่าแล้ว เพราะเราจะกำเนิดใหม่โดยธรรม ตามตระกูลขององค์ธรรมบิดา องค์ธรรมมารดาของเรา เรียกว่า "โคตรภูญาณ" ก้าวข้ามความเป็นปุถชน โคตรเดิมไป แล้วเข้าสู่ญาณต่างๆ จนถึงที่สุดแห่งธรรมได้ จากนั้นจะมีชีวิตใหม่ตามโคตรใหม่ขององค์ธรรมนั้นๆ (ซึ่งชนชั้นวรรณะจะเปลี่ยนไปได้ด้วยครับ)

* เหมือนพระสมณโคดมกลายเป็นนักบวชได้เพราะข้ามโคตรเก่า

 

~ คนเราทุกคนเกิดมาเพื่อเดินทางผิด ~


เราทุกคน ยังไม่มีใครใช่ ในตัวตนของเรา
เราจึงจะต้องกำเนิดใหม่ ไปสู่ตัวตนที่ใช่

เราตัวตนแรก ตัวตนนี้ ล้วนเป็นตัวทดลอง
เพื่อทดลองเรียนรู้ ลองผิด ลองถูกเท่านั้น

กล่าวง่ายๆ ว่าเราทุกคนล้วนเป็น "โคลนนิ่ง"
จนกว่าเราจะ "กำเนิดใหม่" เราจึงจะเป็นตัวจริง

และไม่มีใครเป็นตัวจริงมาตั้งแต่เกิดจากครรภ์
เพราะหากเป็นเช่นนั้นเราจะไม่มีการเรียนรู้

การลองถูกลองผิด ก็จะไม่มี เพราะเราจริงไปแล้ว
เราก็จะไม่เข้าใจความไม่จริง และความผิดต่างๆ

ดังนั้น ธรรมชาติจึงสร้างให้เราเดินทางผิดก่อน
เพื่อเรียนรู้ ก่อนที่จะจบ ก่อนที่จะกลายเป็นตัวจริง

เราจึงต้องเป็นตัวโคลนนิ่ง ตัวก๊อปปี้ ลองสิ่งผิดๆ
และเพราะเหตุนี้เอง "ตัวจริง" ของเราจึงกำเนิดได้

~ ปราศจากตัวโคลนนิ่งแล้ว ตัวจริงก็จะไม่ปรากฎชัด ~

 

อยู่หัวหินครับผม แต่ที่ร้านจะมีลูกค้าต่างชาติเยอะกว่าคนไทยครับผม ตอนนี้ก็พักชั่วคราวครับ เอาเป็นว่าช่วงไฮขายได้วันละเป็นแสนเดินจนหนังเท้าลอกกันไปเลยครับ 555 ตอนนี้เป็นอดีตไปแล้วครับ

 

พอเข้าใจครับ ตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ใครเป็นตัวจริงเลยครับเยอะมากมาย แต่ใครก็ได้ไม่เกี่ยง ขอให้งอกงามเจริญได้ดี ถึงความเป็นตัวตนผมดับหายไปแต่เจตนารมณ์ผมก็ส่งต่อไปได้อยู่ดีเพราะทุกคนก็ต้องเคยผ่านกายหยาบนี้มาทุกคน แต่ผมก็ยังไม่เคยมองว่าใครคือตัวผม ผมก็คือผมมีหน้าที่คือเรียนรู้เป็นมนุษย์ธรรมดาเท่านั้นเองครับ
และที่สำคัญคือเมื่อถึงพร้อมพระบิดามารดาท่านย่อมมอบสิ่งที่ดีที่เหมาะสมให้ลูกๆทุกคนแน่นอน เมื่อลูกๆยังยังเป็นแกะตาบอดอยู่เลยให้ไปก็เท่านั้น

 

คุณคล้ายๆ เว่ยหลางนะ


แต่ท่านเว่ยหลางจะสำเร็จเซนก่อน
แล้วมาได้วัชระยานอีกทีตอนฟ้าผ่า

 

วิชาผลัดเส้นเอ็น เปลี่ยนกระดูก..ของส้าวหลิน
วิชาไหมฟ้า..ของบู้ตึ๊ง
เหมือนการเกิดใหม่ของ ผู้รู้ในร่างใหม่กายเดิม....อันเดียวกับ วิชาชำระอวิชชาของ พุทธะ
...
ตักม้อ...ตอนนี้ทำอะไรอยู่น่ะ..ท่านดอกไม้เย็น

 

ผมเองไม่ค่อยเรียนรู้ภาคตำราเท่าไหร่หรอกครับท่านเว่ยหลางก็เคยได้ยินชื่อมาบ้างเพิ่งรู้ชัดตอนที่ท่านบอกละครับว่าเป็นผู้สืบต่อสายวัชระยาน
ในชีวิตคือทำและทนอย่างเดียว เหมือนท่านบอกว่าชิ้นส่วนจักรยานนี้ชื่อนี้ใช้ทำอย่างนี้ผมไม่ค่อยทราบหรอกครับ แต่ถ้าบอกว่าประกอบจักรยานทำไงก็พอจะทำได้หรือไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งนี้เรียกว่าจักรยาน
คือทำและทนไปเรื่อยๆในทุกสิ่งที่เราเรียนรู้ จนกว่าเราจะไม่รู้สึกต้องทนอีกต่อไปคือมันชินไปเองครับผม

 

วิชาไหมฟ้าเป็นของบู๊ตึ้งเหรอ?

บู๊ตึ้งนี่เป็นชื่อเก่านะ ดังมาแต่ในอดีต
ท่านจางซานฟง เอาชื่อนี้ไปตั้งเป็นชื่อสำนัก
อีกครั้งในภายหลัง แต่วิชาที่ฝึก อาจไม่ได้เหมือนเดิม

 

ดูจะต่างกันนิดหน่อยครับ

ธรรมบัวบานจะใช้เมตตาบารมีเข้าถึงธรรมไม่ใช่ขันติบารมีนะ

 

ผมก็ไม่กล้ากล่าวว่าผมรู้ธรรมอะไรหรอกครับท่านดอกไม้ แต่ถ้าพื้นฐานไม่มีความอดทนมันก็ยากจะเรียนรู้นะครับ เพราะของผมมันเกิดพร้อมๆกันหลายๆอย่าง ขณะที่เราอดทนต่อสิ่งที่เกิดขึ้น สภาวะภายในของเราก็ยังคงนอบน้อมอบอุ่นขอบคุณในทุกสิ่งที่ให้เราได้เรียนรู้ธรรมทั้งหลายเหล่านี้ครับ

 

ไม่ได้ผิดอะไร

แต่มันจะได้ธรรมตัวอื่น ไม่ใช่ธรรมบัวบาน
ธรรมบัวบานมันไม่ใช่ทุกข์ มันเหมือนพวกสุข

คือ ไม่มาอดทนกับทุกข์อะไร ใช้ชีวิตเสพสุขเลย

 

ไม่งั้นคุณจะได้ธรรมอีกตัว
ธรรมตัวนี้เมื่อได้แล้วจะปรากฎ

"เจดีย์บุ่นเซียง" ขึ้น แต่ไม่ใช่ดอกบัวบานครับ

 

งั้นขออนุญาติยกตัวอย่างครับ เช่นขณะที่ทำงานฝ่าเท้าพองน้ำเป็นรองช้ำเดินก็เจ็บ เราก็ยังคงไปทำงานได้ยังรับลูกค้าได้ยังยิ้มแย้มแจ่มใส เหมือนปรกติหรือเปล่า ไม่เอาความเจ็บไปลงที่ใคร อะไรทำนองนี้ละครับ นั่นคืออดีตนะครับเป็นธรรมที่ผ่านไปแล้ว
ปัจจุบันก็สบายๆครับ ทำเป็นบางโอกาส ใครเรียกไปช่วยงานถ้าว่างก็ไป นั่งเล่นเกม รถน้ำต้นไม้ เลี้ยงหมาตามเรื่องตามราวครับ ตอนนี้ก็มีความสุขกับการเรียนรู้เรื่องราวต่างๆจากท่านดอกไม้ละครับ จุดประกายดี รู้ก็ส่วนรู้แต่กระทำก็อีกเรื่อง วางก็อีกเรื่อง ค่อยๆเป็นค่อยๆไปครับ
ว่าแต่อะไรคือเจย์ดี บุ่นเซียงครับขอท่านดอกไม้อธิบายด้วยครับ