ที่บริกรรมภาวนามาตั้งสิบปีไม่เกิดผล เพราะว่า ?

อันนั้นเรียกว่า มรรค
พอมันเป็นเอง ผลคือรู้เท่าทัน ผลงานที่รู้เท่าทัน เป็นนิโรธ


จิตมันต้องปรุงแต่งอยู่แล้วครับ มันเป้นธรรมชาติของมันที่ต้องเป็น

ย่นย่อจะเหลือแค่เกิดดับ เกิดดับ

จิตที่มีสติรู้เท่าทันจิต
ที่บ่มเพราะ สติตัวนี้จึงเรียกว่า สติสัมโพฌชง สติที่แท้จริง เป็นธรรมฝ่ายตรัสรู้

ถ้าสติตัวนี้เกิดขึ้นได้บ่อยๆ เป็น สายน้ำ

ธรรมในโพฌชง 7 จะตามมาเองโดยอัตโนมัติ โดยมี สติเป็นผุ้นำจิต

จิตจะทำการพิจารณาของมันเอง

ธรรมวิจยะ วิริยะ ปิติ ปัสธิ สมาธิ อุเบกขา
อีก ุุ6 ตัวนี้ ไม่ต้องถามถึง

เป็นกระบวนการของจิต ที่จะดำเนินไปเอง
ไม่มีเราเข้าไปเกี่ยว เป็นการภาวนาขั้นปรมัตถ์ล้วน

เราทำได้เพียง ให้อาหารของวิชชาและวิมุติ ต่อไปเหมือนเดิม
ก็คือ ยังต้อง ทำสติตามรู้ไปเรื่อยๆเหมือนเดิม กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับ กายกับจิต
จึงเรียกว่า ไม่ประมาท

 

ถ้าเข้าใจ รู้ตาม จะไม่มี การพูดว่า "ไปดับเหตุในการเกิด"

การ ประจักษ์ อาการ รู้ตาม โดยไม่เป็น โวหาร จะไม่มีทาง
กล่าว แบบไร้สติ ไปพูดถึง สิ่งที่มันดับไปตั้งนานแล้ว แล้ว
ไปพูดเป็น โวหารคำโตว่า เออะ พอรู้ทันก็สาดน้ำสวนเข้า
ไปที่เหตุเพื่อไปดับผลที่รับไปแล้วสดๆร้อนๆ

นะ

การรู้ตามจริง คือ เห็นเหตุ มันเกิด ผลจึงมีเป็นธรรมดา
แล้วก็ไม่ต้องไปดับเหตุ เพราะ เหตุนั้นมันตั้งอยู่ไม่ได้
ด้วยตัวมันเอง(ทุกขสัจจ)

เห็นแบบนี้เนืองๆ อาการไปไล่ตะครุบ ทำกระติกเฉพาะหน้า
สติเที่ยง จิตเที่ยง ตัวฮู้เที่ยง ก็เป็นอัน หายไปด้วย เพราะ
โคตระ อุปาทาน แหลก กระบาน

 

หวีว่า บางทีการ้อนแปะแต่เพลง น่าจะเหมาะสมแล้วแหล่ะ

 

อาการเดียวกัน
ต่างแต่โวหาร

 

แต่ทำเอาผู้ฝึกปฏิบัติ ทำผิดทิศผิดทางได้ไม่น้อยคับ

 

ไม่เหมือน กัน ฮับ

"กำหนดรู้" จะต้องมี ศัพทบัญญัติ ที่เป็น ธรรม ในวินัยนี้
ประกอบอยู่ด้วย โดยไม่จำเป็นต้องรู้ว่า เป็นอย่างไร แต่
เมื่อเพียรกำหนด มนสิการไว้นำหน้า ด้วยความเพียร
จิตจะไปกระทบ นามรูป นั้นแล้วได้ อรรถ(รส) จึงสามารถ
รู้ธรรม(ตามอรรถ ตามศัพท์)นั้น เรียกว่า เกิดญาณ

พอรู้ชัด ก็เรียกว่าเกิด ปัญญา เป็น สุตตมัยปัญญา

เช่นคำว่า โสดาปฏิมรรค โสดาปฏิผล นี่ กำหนดรู้ได้
พอกระทบปั๊ป รู้ชัด ก็เป็น สุตตมัยยปัญญา

สาวกทุกรูปนาม ได้ สุตตมัญญปัญญา อย่างนี้

หลังจากนั้น จะเป็น ภาวนามัยปัญญา นำพาไป
เรียกว่า อาการพาดกระแส ตกกระแส ก็เรียก

ส่วน จินตมัยยปัญญา เป็น ปัญญาของพวก พุกกะพุง เท่านั้น



ปล. ส่วนการรู้ตาม ตามรู้ อันนี้ต้อง ควักความเพียรออกมา
เอาออกมาพิสูจน์ เพราะแค่เพียง ทำตามได้ผล ไม่พอ
ยังจัดเป็น การลูบคลำศีลพรต ฌาณฤาษี ธรรมด๊า ธรรมดา
ยิ้มแย้ม ช่างเจรจา งามสง่า น่าชิต เชย ชง ...เลือด!! เลือด!!!!


ปล 2 : การกำหนดรู้ เป็นเครื่องมือชนิดหนึ่ง ที่ทำให้
สามารถได้ ปฏิสัมภิทาญาณ หากภาวนาถูกต้อง

ส่วนการตามรู้ ตามดู อาจจะไม่ได้อะไร

ทั้งนี้ ทั้งนั้น "การกำหนดรู้" หมายเอา นัยยะ คนโบราณ
ไม่ได้เอาความหมายแบบ คนทอย ในปัจจุบัน

 

ส่วนใหญ่ไม่ค่อยเรียนครับ

พอเจอพระเทศน์ฟังวิธี ก็คอยแต่จะหลับ

อันดับแรกเลย
ต้องเรียนวิธีให้เข้าใจก่อน

และต้องเรียนกับพระสงฆ์ ที่ท่านเข้าถึงแล้วมาสอนจะเข้าใจได้ สมบูรณ์

 

นี้ละช่ายเลย55

 

ไม่ต้องระงับกิเลสไม่ต้องดับกิเลส
แล้วพระพุทธเจ้าจะสอนให้ระงับดับกิเลสทำไมคับ
คนมีปัญญาต้องหาวีธีระงับดับกิเลส
หมูแมวคับที่เหมาะสมกับวาจาที่ท่านกล่าวออกมา
ไปพูดให้หมูแมวฟังคับหมูแมวน่าจะเข้าใจคำพูดเข้าใจภาษาที่ท่านบอก

 

ตรงเนี่ยะ ฝากพินา ด้วย ฮับว่า

มันเป็น โวหาร แบบ ตรรกศาตร์ ฟังแล้ว เหมือน เอ้อจริง

ท่าทาง พวกภาวนา จะไม่ได้ ตัดกิเลส

แต่.....

แต่ถ้า ภาวนา เข้ามาเห็น ตามจริง ไม่ได้ ทำเป็นรู้ ด้วยคำพูดปากเปล่า

คนที่ เห็นตามจริงได้ เขาจะเห็น อาสวะ สาสวะ ทำลายไปเป็นจำนวนมาก

ไม่เหมือน คนที่ ถามหา การดับกิเลส ปั้นหน้า เสวนา แต่ ขอโทษ

เ_ีย !!!!

 

แต่พระที่สอนฉวีเนี่ยะ ใช้กำหนดรู้ ...แต่เราก็รู้ว่า ท่านหมายถึง อะไรมากระทบก็รู้ซื่อๆ ทำอะไรอยู่ก็รู้ตัว เพราะจิตคนเรามันไปอดีตบ้าง อนาคตบ้าง บางทีก็ปัจจุบัน ...พอเราตามรู้/รู้ตาม ก้อเพื่อประคองผู้รู้ให้อยู่ปัจจุบันอย่างเดียว ไม่รู้แบบเลื่อนลอยไปอดีต อนาคต ....แต่ทีนี้พอฝึกรู้ตัวมากๆ เข้า มันจะทันอารมณ์ ไม่ต้องกำหนดอะไรเลย รู้เอง ยก ตย. เหมือนๆ จิตเป็นกระจก เจตสิกกิเลสเป็นคนมาส่อง ...ส่องแล้วก้อไป ก้อไป จะแบบนี้เลย

 

ทีนี้ ก็จะ กลับไป คำถามบางคำถาม

ที่เกี่ยวกับ สุขวิปัสโก

ว่า ท่านเหาะได้ไหม

เวลาที่ นักภาวนาเข้าไปเห็นตามจริง อาสวะ
สาสวะ ทำลายเป็นจำนวนมาก

ถ้า ท่านนั้น รำพึงว่า ชะรอย ......

ท่านจะสามารถ คว้า ปิติ สุข เอกัคคตา ขณะนั้น
เหาะได้เลย หาก จำเป็น

ไม่มีอะไร ขวางท่านได้

เพราะจิต สิ้นอาสวะแล้ว

เพียงแต่ว่า ความสงสัยนั้น เอาเข้าจริงๆ ท่านมีปรกติไม่มี
จึงไม่ต้องเหาะ ผ่านไปแบบ เรียบๆ ไม่มีลังเล

 

ที่ท่านเขียนมาไม่เป็นโวหารใช่ไหมคับ

 

มันบอก ยาก ฮับ

พออีก สิบปี มันก็เกิด คำใหม่ เกิด กิมมิกใหม่ๆ

เกิด ความนิยมใน ศัพท์แสง ใหม่ๆ

ดังนั้น


พระ ที่ท่าน ภาวนาผ่าน ท่านจะ ทวงถาม อยู่ไม่กี่
อย่างว่า ....

มี รสชาติ ไหม ?

แล้ว ก็ เงียบไปเลย ไม่ถามต่อ ไม่อธิบายต่อ ด้วย

ก็นะ

พินาเอา

มี รสชาติ ไหม ?


หากไม่มี ก็แค่ ชุดความคิด ทำตามๆกันไป อุปทานหมู่

 

มอง ออกไหม ฮับ

อาการ ไม่รู้มรรควิธี

พอไม่รู้ มรรควิธี ว่า ถูกไหม อะไร ยังไง

มันะต้องไป ควานหาตัวบุคคล มารองรับ


เ_ีย !!!!

 

ถ้าเคยฟังเทศน์ หลวงตามหาบัว ประมานปี 2520 หน่อยๆ
ท่านเทศน์สอนวิธีทำ
อะไรเกิดขึ้นกำหนดรู้ กำหนดรู้อย่างเดียว

ถ้าฟังหลวงปู่พุธ ก็จะ กำหนดรู้เหมือนกัน

หรือบางทีก็ เอาตัวรู้ๆ ๆๆๆๆๆๆๆ อย่างเดียว
หรือ ทำสติ ตามรู้ๆๆๆๆๆ

หลวงปู่หล้า ก็เหมือนกัน



คำว่า กำหนดรู้ก้ดี ทำสติตามรู้ก็ตี รู้ตามก็ดี
รู้เฉยๆที่กายที่จิตก็ดี
ล้วน จี้ลงไปในการฝึก ให้เกิดสติ
หลังจากที่ สติเกิดขึ้น ไม่ต้องไปถามหาเหตุ

ผลของการรู้ทัน จิตมันควานหาของมันเอง ไม่ต้องมีใครไปสั่ง

ถ้ายังมีเจตนาไปควานหาเหตุ ด้วยเจตนาไปทำ
พวกนี้ นี้ ยังภาวนายังไม่พ้นเจตนา พูดได้ ว่ายังไม่เคยรู้จักสติ

 

โวหารแปลว่าอะไรคับ

 

ไม่มีมโนไม่มีจิตสติจะมีมาแต่ไหนคับ