ทหารพระองค์ดำรายงานตัวหน่อยครับ

ดีใจที่คุณ อบ. กลับมาแล้ว
ตอนนี้ที่นี่ก็ตี 5 เดี๋ยวผมต้องเตรียมไปทำงานก่อนครับ เรื่องพญานาคที่เกิดขี้นกับตัวผม คงค้างไว้คงจะค่อยๆ ทะยอยมาลง

 

อ้อ รูปจาก กระทู้ที่ภาพสาธิสลักษณ์ จาก สมาธิจิตมั้ง ให้ไปดูเฉยๆ ไม่วิจารณ์ ผ่านหน้าเวบจ้า เรื่องอย่างนี้ แล้วแต่จิต ใครรับได้มากน้อย ละเอียดและคมชัดแค่ไหน

 

อีกครั้ง ..

ปลายปี ๔๙ อบไปอินเดียไปสักการะสังเวชนียสถานมา

ใช้เวลาทั้งหมด ๑๔ วัน เหนื่อยมากๆๆๆๆๆ

เพราะเวลาส่วนใหญ่ หมดไปกับการนั่งรถ และเนื่องจากสภาพผิวถนน ซึ่งไม่เรียบ บวกกับลักษณะการขับของคนที่นั่น จึงทำให้เราเพลียมาก เวลาอยู่บนรถ ไม่ค่อยคุยนะ พยายามเก็บแรงโดยการนั่งเจริญสติสมาธิไปตลอด .. เท่าที่ทำได้ค่ะ ..


กลับมานะ อบโทรมมาก ขนาดโทรมเป็นปีเลยนะ

หน้าตาไม่มีสง่าราศีเลย ..
ผิวพรรณดูแปลกไป ไม่สดใสเท่าที่ปกติเราเป็นอยู่ ..
ดูเหมือนคนป่วยตลอดเวลา ..



แล้วเวลามาทำงาน ก็ต้องนอนพักกลางวันทุกวัน

รู้สึกเหนื่อยและเพลียตลอดเวลา

ประมาณเป็นปีเลยที่เป็นอย่างนั้นนะ


เคยฟังเขาเล่าๆ เรื่องไปอินเดียแล้วผีตามกลับมาด้วย

คือเป็นภรรยาในอดีตชาติของเขาน่ะ

แต่เขามีครูบาอาจารย์ทัก บอกให้


แต่เราไม่มีใครทักนะ แต่บางทีเราก็ยังนึกๆ อยู่เลยว่า อาจจะมีใครตามเรามาบ้างหรือเปล่า

แต่ก็ไม่ได้ทำอะไร เพราะไม่มีความรู้ความเข้าใจนะ

นานๆ ไป เป็นปีเลย มันก็ค่อยดีขึ้นเองค่ะ

เคสอย่างนี้ ใช่ไหมนะ

 

^^

รอฟังด้วยค่ะ ..

 

เลขสวย แชะอีกรอบ


<table class="tborder" border="0" cellpadding="6" cellspacing="1" width="100%"> <tbody><tr> <td class="thead"> ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 9 คน ( เป็นสมาชิก 5 คน และ บุคคลทั่วไป 4 คน ) </td> <td class="thead" width="14%"> <center"> [ แนะนำเรื่องเด่น ] </center"></td> </tr> <tr> <td class="alt1" colspan="2" width="100%"> Unique_Angel*, innovex+, nalin101, พิษณุ สุริยา+, อบ.+ </td> </tr> </tbody></table>

 

งูชื่อมณีรัตนา อยากจะหัวเราะเป็นภาษาอนาคอนด้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ขำอีกรอบ ๕๕๕๕ โดนทับแขนนี่เอง เอิ๊กๆๆๆๆ

โห... ตัวเดียวเปลี่ยนได้ตั้งหลายสี งั้นไม่หาดีกว่า ว่าอยู่แห่งหนตำบลไหนตระกูลใด (หมดความตั้งใจเอาดื้อๆ เลยวุ๊ยเรา) กลัวมาทวงความทรงจำเก่าๆ ที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดด ปล่อยให้อยู่ในความฝันต่อไปน่ะดีแล้ว ^^"

โดนพิษนาคบ่อยๆ เพิ่งจะมาโดนพักหลังๆ นี่แหละคุณนลิน (คุณนลินรุ่นเดียวกะตาพี่ปืนไฟป่าวอ่ะ)

มีฝันถึงพญานาคหรืองูใหญ่ที่ว่าก็ก่อนจะไปสุริยาพาทัวร์นั่นแหละ
ตัวบะเริ่มเทิ่ม ขนาดเลนรถสวนกันได้ - -" ติดตาที่สุดคือเกล็ดนั่นแหละค่ะที่ยังสงสัยมาถึงทุกวันนี้ว่า ที่ฝันน่ะคือพญานาคหรืองูใหญ่ที่มีจริงๆ หรือเป็นสิ่งที่เราคิดขึ้นเองในฝันเรา

 

อยากขำด้วย แต่ขอหลบข้างหลังพี่นางฟ้านะ คริ คริ

 

เรื่องนี้เคยเล่าแล้วค่ะ นานแล้ว มาลงอีกที เผื่อบางคนยังไม่เคยอ่านค่ะ

อีกครั้ง .. เมื่อปีที่แล้วนี่เองนะ

ไปอยู่กะแม่ที่เชียงใหม่อาทิตย์มานึงมั้ง

ไปทำบุญ ไปเที่ยววัด ไปปล่อยปลาที่สระน้ำหลังม.เชียงใหม่

กลับมาบ้านแล้ว .. มีอยู่คืนหนึ่ง อบหลับไปแล้ว

รู้สึกเหมือนมีมือมายกปลายขาข้างขวาขึ้นแล้วทิ้งลงอย่างแรง

อบตื่นขึ้นมา เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ปลายเตียง (ไม่ใช่คนค่ะ)

มีความรู้สึกว่า เขานั่งอยู่ริมน้ำ (ทั้งๆที่เห็นเขานั่งอยู่ที่ปลายเตียงนั่นแหละ)

เสร็จแล้วก้ไม่ได้สนใจนะ มันครึ่งหลับครึ่งตื่น เราก็นอนต่อไปเลย



ประมาณวันสองวันถัดมานะ ฝนตกกลางคืน เลยต้องลุกขึ้นมาจะปิดหน้าต่าง ด้านที่สาด

ปิดเสร็จเดินไปชนกระจกหน้าต่างตู้ ซึ่งเปิดค้างไว้

แล้วทำไมก็ไม่รู้ คิดว่ากระจกแตก แต่ยังเอามือไปจับจนบาดมือ

เดินกลับมาเปิดไฟ เพื่อจะเข้าห้องน้ำ ดูแผล และทำแผล

ปรากฏว่า หน้ามืด สลบไป ล้มหน้ากระแทกพื้น (ตอนล้มฟาด ไม่รู้ตัวเลย)

พอมารู้ตัวอีกที รู้สึกว่าหน้าเราดันอยู่กับอะไรซักอย่าง ซึ่งจริงๆ คือพื้น แต่ไม่รู้ เพราะไม่รู้ว่าล้มฟาด

พอเริ่มขยับได้ ก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้น คิดว่า ระดับน้ำตาลในเลือดคงต่ำ เลยหน้ามืด (เคยมีประสพการณ์มาก่อน เลยคิดอย่างนั้นนะ)

เลยพยายามออกไป ที่โต๊ะเครื่องแป้งนอกห้องน้ำ เพื่อเอาโอเล่มากิน เพราะจำได้ว่า มีโอเล่เก่าๆ อยู่เม็ดหนึ่ง อยู่ที่โต๊ะ

ก็พยายามประคองตัวไปนั่งโต๊ะเครื่องแป้ง มันไม่มีแรงเลย ต้องพยายามอย่างมาก

ควานเจอโอเล่แล้ว ยังใช้เวลาแกะนานมาก เพราะมือไม่มีแรง และความที่โอเล่มันเก่า มันละลายติดพลาสติกห่อ ต้องใช้กรรไกรตัด แต่ก็ยังแงะยาก สำหรับมือที่ไม่มีแรง

พอได้อมโอเล่แล้ว คิดไปอีกว่า อาการเหมือนอาหารเป็นพิษอย่างแรงนะ รู้สึกเหมือนปวดท้องนะ ก็ไปนั่งที่โถส้วม คิดว่า สงสัยจะท้องเสียด้วย

ความรู้สึกตอนนั้น คิดว่า คืนนั้นจะตายแล้วล่ะ

แม่ยังไม่กลับจากเชียงใหม่นะ พ่อนอนอยู่ห้องข้างๆ คิดว่าไม่เรียกพ่อหรอก จะไปแล้ว

ร่างกายทรมานมากๆๆๆๆๆ

นึกถึงพระองค์ดำ พระองค์ขาว แต่ก็นึกถึงสภาพตัวเอง ก็ไม่อยากให้ท่านมาเห็นเลย (อายอีกนะ)

นั่งดูร่างกายมันทรมานไปเรื่อยๆ จิตเริ่มแยกออกมาเป็นคนดูแล้ว จิตไม่ทรมานด้วย ดูกายมันจะตาย จะปล่อยให้มันตายเลย

สักพัก นานเหมือนกัน มันค่อยๆ รู้สึกดีขึ้นนะ

ก็กลับไปนอน

ตื่นเช้ามาก็ทำทุกอย่าง ไปทำงานปกติ



แต่ถัดมาอีกวันสองวัน ล้างจานอยู่ ก็ทำมีดบาดมืออีกนะ .. เฮ้อ ..


โทรไปเล่าให้พี่มุ่งฟัง พี่มุ่งพาไปทำบุญถวายไตรจีวรหลวงปู่เก๋ที่วัดปากน้ำ นนทบุรีค่ะ

 

สวยดีจังเลยค่ะพี่เต้าเจี้ยว *-* ชอบๆๆๆ

 

มาเรยพี่ตัวโต ท่าจะบังมิดดดดด คิคิ

 

พี่สาวอบจ๋าา เมตตาไม่มีประมาณเราต้องระวังนะจ๊ะ อาจเผื่อแผ่ไปจนมีบางอย่างติดใจกลับมาด้วย พอจังหวะสภาพเราไม่พร้อมก็เป็นโดนพลังงานของเขาเข้า เขาอาจะไม่ตั้งใจแต่สภาวะเขาเป็นนี่นะ...เฮ้อ..

 

อีกครั้ง .. ไปทริปสุพรรณ-กาญจนบุรี กับเพื่อนๆ ในกระทู้นี้แหละ

ก็ไปเที่ยวชมสถานที่ถ่ายทำภาพยนต์เรื่องพระนเรศวรกัน

ชมไป คุยกัน ถ่ายรูปไป

อบก็ไม่ได้รู้เห็นอะไร มากไปกว่าคนทั่วๆ ไป

แต่พอมาถึงแท่นพระสุพรรณ

อบก็ขึ้นไปนั่งเพื่อถ่ายรูป

ปรากฏว่า รู้สึกเหมือนมีพลังอะไรบางอยางกดทับเราลงมาจากด้านบน

ทำให้เรามึนและลืมตาขึ้นได้ไม่สุด เป็นปรือๆ

พยายามลืมตาเพื่อจะถ่ายรูป ก็ลืมไม่ขึ้น

ถ่ายไปได้ รูปนึงหรือ สองรูปแน่ใจ

ท่านนาฯ ซึ่งเดินอยู่ใกล้ๆกัน บอกว่า พี่อบ ผมถ่ายด้วย

พอท่านนาฯ ขึ้นมานั่งคู่ สภาวะนั้นก็พลันหายไปทันที

จนป่านนี้ ยังไม่เข้าใจเลยว่า เกิดอะไรขึ้น แล้วเพราะเหตุใด

 

ตอบพี่สาวอบ จร้า
ก็อาจจะใช่ หรือ ไม่ใช่ ก็ได้จร้า
ที่แน่ๆ สุขภาพพี่สาวอบ น่าจะไม่พร้อมนะจ๊ะ ^_^

ต้องเสร้มสร้างสมรรถภาพทางกาย แล้วต่อด้วยทางจิต
ก็น่าจะรอดอย่าง วันชนะ สวัสดี แล้วละจร๊ะ หุ หุ


เชื่อไหม ปกติพี่อบก็ว่าพี่อึดนะ เคยขึ้นเขาที่เชียงใหม่ ก็ยังขึ้นได้ แต่บางที มันก็เป็นงี้ซะดื้อๆเลยค่ะ (หรือว่าคราวนั้น บังเอิญขึ้นได้ แต่ปกติไม่ไหว ><" )

ตอนหลังนี่ ยิ่งเหมือนเป็นบ่อยขึ้นนะ

บางที เราเลยต้องคิดนิดนึง จะไปไหนมาไหน มันระวังตัวไม่ถูกหรอกจ้ะ แต่เลยต้องเจียมตัวให้มากๆ หน่อยอะนะ ขนม น้ำตาลก็ต้องพกตลอด ทานอาหารผิดเวลาก็มักจะไม่ค่อยได้ด้วยจ้ะ


พี่สาวอบจ๋าา เมตตาไม่มีประมาณเราต้องระวังนะจ๊ะ อาจเผื่อแผ่ไปจนมีบางอย่างติดใจกลับมาด้วย พอจังหวะสภาพเราไม่พร้อมก็เป็นโดนพลังงานของเขาเข้า เขาอาจะไม่ตั้งใจแต่สภาวะเขาเป็นนี่นะ...เฮ้อ..

น้องนางฟ้าจ๋า แล้วต้องแผ่เมตตายังไงคะ แนะนำด้วยจ้า

 

สวยจริงๆ ด้วยค่ะ

 

มิบังอาจแนะนำค่ะพี่สาว - -"

เอาที่น้องเคยได้รับการสอนมาแล้วกันถือว่าแชร์ประสบการณ์กันนะคะ เคยมีท่านหนึ่งบอกว่าเวลาที่เราจะแผ่เมตตาให้สิ่งใดก็ตามควรแผ่เมตตาอย่างเฉพาะเจาะจง

การแผ่เมตตาไปตามทิศทางต่างๆ ที่เราจรผ่านไป เราคิดเห็นว่าดีว่างามว่าเหมาะสมบางครั้ง ผู้ที่ได้รับพลังงานที่เราแผ่ให้ก็ไม่สบอารมณ์ก็มี ที่อยากได้เพิ่มมากขึ้นก็มี

"เทวดามีทั้งสัมมาและมิจฉา" ท่านที่สอนน้องท่านให้น้องจำขึ้นใจแบบนี้ค่ะ ^_^"

 

เพื่อนๆ เล่าเรื่องนาค อบเล่าเรื่องงูละกันนะคะ ^^

๑ ไปภาวนาที่หนึ่งอยู่หลายวัน วันที่กลับ สายๆ เก็บกระเป๋าเสร็จ กำลังจะเดินลงจากกุฏิ ซึ่งต้องลงบันไดประมาณ ๔-๕ ขั้น กำลังจะก้าวลงขั้นแรก ก็เห็นหัวงูเล็กๆ เล็กกว่านิ้วหัวแม่โป้งผู้หญ<WBR>ิงนะ โผล่ขึ้นมา...จากบันไดขั้นที่ ๓ จากบน

เลยชะงักท้าว มิได้ตกใจ แต่เลยไปปีนลงด้านข้างแทน เพราะไม่สูงนัก โดดลงได้ค่ะ

พอลงไป ก็เลยเอามือถือมาถ่ายเขาไว้<WBR>ซักหน่อย ตัวสีเขียวๆ ลำตัวขนาดประมาณนิ้วคน ยาวประมาณฟุตครึ่ง

ส่งรูปไปให้เพื่อนดู เพื่อนบอกว่า งูเขียวหางไหม้นะนี่




๒ ไปภาวนาอีกที่หนึ่ง เจอเลื้อยอยู่หลังกุฏิเลยค่<WBR>ะ

กำลังเดินกลับเข้ากุฏิพอดี เห็นอะไรเลื้อยๆ อยู่ในพงหญ้าด้านหลังกุฏิ ห่างเราไปเพียง ซักสองเมตรกว่าๆ นะ

คราวนี้ตัวใหญ่กว่าคราวก่อน<WBR> สีน้ำตาลเข้มดำๆเลยค่ะ เส้นผ่าศูนย์กลางลำตัวประมา<WBR>ณนิ้วกว่า อาจจะนิ้วครึ่งนะ ยาวเป็นเมตรเลยค่ะ ก็ไม่มีอะไร ไม่ได้ตกใจอะไร ก็ดูเค้าเลื้อยหนีไปค่ะ ไม่ทราบงูอะไรค่ะ



๓ คราวนี้ ที่เดียวกะที่เจอครั้งแรก แต่ . .

ไปค้างกะแม่ แค่คืนเดียว แม่ไปอยู่หลายวันค่ะ

น่าจะช่วงเช้านะคะ

เดินจากที่พัก ซึ่งเป็นเรือนแถว จะไปศาลาโรงอาหาร

ก็เอ๊ะ มีอะไรเคลื่อนไหว อยู่ทางซ้ายมือ

ห่างไปประมาณ ๓ เมตร

มองไป โห งูตัวใหญ่ที่สุดในชีวิตที่เ<WBR>คยเจอเลยค่ะ

ลำตัวขนาดขาคน ยาวประมาณน่าจะ ๒ เมตรกว่าเป็นอย่างน้อยนะ

เลื้อยเสียงดังมาก เนื่องจากขนาดลำตัวที่ใหญ่

ข้าเจ้า ก็หยุดยืนมองเขาสักพัก

เขาก็เลื้อยจากไป

ไปเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกว่า งูเหลือม ค่ะ

แม่มาภาวนาที่นี่บ่อยๆ และมาทีนานๆ แม่ไม่เคยเจองูเลยค่ะ

อบมาคืนเดียว เจอเลย ตัวใหญ่ยักษ์ โอว . .

^^

 

อืมนะ เวลาพี่อบไปที่ไหน ผ่านไปทางไหน เห็นอะไร ก็แผ่อุทิศบุญให้เขาไปเรื่อยจริงๆนะ

อย่างเห็นสัตว์ตายตามท้องถนน อย่างนี้ก็อธิษฐานอุทิศบุญให้เขาอะค่ะ

ยิ่งเวลาไปนอนต่างที่ต่างถิ่นนี่ ยิ่งแผ่อุทิศบุญให้เขาทั้งหลายไปทั่วๆเลยจ้ะ

คิดไปเองว่า เขาจะได้พอใจ แล้วไม่มารบกวนเราอะจ้ะ

 

ถ้านอนต่างถิ่นต่างที่...
เอ่อ..ยังเอาตัวไม่ค่อยจะรอดเหมือนกัน ให้พ่อพิษฯ ผู้เชี่ยวชาญมาแนะนำดีกว่าค่ะ ^^"

มีเรื่องนึงนึกได้เรื่องเมตตาไม่มีประมาณ เรื่องนี้ต้องเผาพี่มุ่งเต็มใจ หุหุ

วันที่เราไปวัดปทุมฯ กันแล้วตอนบ่ายนางฟ้ากลับพร้อมพี่มุ่งฯ อันเนื่องด้วยบ้านอยู่ฝั่งธนฯเหมือนกัน พี่แกเลยอาศัยไปลงกลางทางด้วย

เราขับรถออกจากวัดปทุมฯ
พี่มุ่งแกก็คุยจ๋อยๆๆ เราก็ฟังอือๆ ออๆ เม้าท์แตกไปกะแก
วันนั้นไม่รู้เป็นอะไร วนรถผิดๆถูกๆไปตลอดทาง วนรถไปตามเส้นทางเส้นหนึ่งเป็นสี่เหลี่ยมๆ ไปตามเรื่องตามราว... สุดท้ายมาลงที่เอเชียหัวช้าง...เข้ามาบุญครอง

เรานั่งกุมพวงมาลัยมองไฟแดงไปคิดไปด้วยว่า
อะไรกันเนี่ยกะอิแค่จากตรงนี้กลับบ้านร้อยวันพันปีไม่เคยหลง วันนี้มันเป็นอะไรของมันกันเนี่ย!!!
พี่มุ่งแกหันมาทำหน้ายิ้มแย้มเป็นกระด้งพร้อมบอกว่านี่เรา เดินทางตามขบวน.....เลยนะ ดีจังได้แผ่เมตตาให้ตลอดทางเลย

-*- พี่ขราถ้าจะแผ่เมตตาตลอดทางก็บอกน้องซักนิดก็ได้นะ
เล่นเอาประสาทเสียไปเลยว่า เดี๋ยวนี้ความจำเสื่อมขนาดหลงทางกลับบ้านไม่ถูกซะแล้วววว

 

ไปก่อนน้า แล้วจะมาเยี่ยมอีกจ้า ^^

 

มีคนร่วมชะตากรรมกะเราแว้วววว . . .