จิตเที่ยง

หลักการศึกษาพุทธธรรม สามอย่าง คือ ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ

 

จิตอยู่ที่จอมปลวกหรือ

 

ความหมาย ขันธ์ ตามที่ถามหรือเปล่าครับ

 

ท่านมาจากดิน ถามผมมา "แล้วคุณเชื่อใคร"

เหมือนเราขับรถจากหนองคายจะไปวัดพระแก้ว ที่กรุงเพท
แต่ไม่รู้วัดพระแก้วอยู่ตรงไหน
เราก็หาแผนที่มาค้นหาที่ตั้งของวัด

จากนั่นก็ขับรถไปตามถนนจากหนองคาย
ขับรถไปมีป้ายบอกว่าทางไป กรุงเทพ

ขับไปถึงรังสิตเจอถนนหลายสาย ทำให้งง
เลยแวะถามคนข้างทางชื่อบัว "วัดพระแก้วไปทางไหน"

จากนั้นขับรถไป วนไป วนมา จนเจอ ทางเข้าวัดพระแก้ว
จากนั้นบอกตัวเองว่า "ถึงแล้วที่หมายปลายทาง"

ถามว่าเราถึงปลายทางเพราะเหตุใด?(เชื่อใคร)
เชื่อแผนที่หรือ?
เชื่อป้ายบอกทางหรือ?
เชื่อชายชื่อบัวหรือ?
เชื่อถนนหรือ?
เชื่อรถที่ขับหรือ?
เชื่อตัวเองหรือ?

ผมเขียนอย่างนี้คุณจะว่าอย่างไร?อยากทราบผมเชี่อใคร

 

บางครั้ง มันวิ่งออกจากรู ไปนอนอาบแดดกลางทุ่งนา(ถอดจิตออกจากกายเนื้อท่องนรก)

 

คุณถามความเข้าใจผม มิใช่หรือ?

 

ท่านมาจากดินไม่ตอบ ก็ไม่เป็นไรครับ(มันก็แค่สนทนาตามกาล)
เพราะความเข้าใจเป็นเรื่องเฉพาะบุคคล

 

ว่าด้วยเรื่องของจิต

จิตวิมุตติ
จิตอวิชชา
จิตตสังขาร
จิตวิญญาณ
เมื่อเกิดมาเป็นคน(จิตครองขันธ์ห้า อายตนะหก)
จิตใจ
จิตผัสสะ

 

เป็นเครื่องมือให้จิตออกทำงาน เพื่อตอบสนองอำนาจของจิต

โอเคนั่นคือขันธ์ ตามความเข้าใจของคุณกล่องไม้ขีด

 

นี่คือความหมายจิตของคุณกล่องไม้ขีด ว่ามันอาศัยอยู่ที่จอมปลวก ทีนี้จอมปลวกมีรู จิตก็ออกจากรูไปตากแดดตากลม กล่าวคือ ไปท่องนรก

 

ถามคุณกล่องไม้ขีดไฟ คุณไปเรียนมาจากสำนักไหนขอรับ (ถ้าจำไม่ผิด เห็นว่าเรียนจากแถวๆวังน้อยหรือไรนี่แหละ)

 

คัดคาถาธรรมบทที่ว่าด้วยเรื่องจิตมาให้คุณกล่องไม้ขีดไฟพินาดูสิว่าจิตน่าจะอยู่ตรงไหน


ทูรงฺคมํ เอกจรํ - อสรีรํ คุหาสยํ
เย จิตฺตํ สญฺญเมสฺสนฺติ - โมกฺขนฺติ มารพนฺธนา.

ชนเหล่าใด จักสำรวมจิต อันไปในที่ไกล เที่ยวไปดวงเดียว ไม่มีรูปร่าง มีถ้ำคือกายนี้เป็นที่อาศัย ชนเหล่านั้น จะพ้นจากบ่วงแห่งมาร.


สุทุทฺทสํ สุนิปุณํ - ยตฺถกามนิปาตินํ
จิตฺตํ รกฺเขถ เมธาวี - จิตฺตํ คุตฺตํ สุขาวหํ.

บุคคลผู้มีปัญญา พึงรักษาจิต ที่เห็นได้ยากแสนยาก ละเอียดยิ่งนัก มักตกไปในอารมณ์ตามความใคร่ จิตที่คุ้มครองไว้ได้แล้ว เป็นเหตุนำความสุขมาให้.


อภิตฺถเรถ กลฺยาเณ - ปาปํ จิตฺตํ นิวารเย
ทนฺธํ หิ กรโต ปุญฺญํ - ปาปสฺมึ รมตี มโน.

บุคคลพึงรีบขวนขวายในความดี (บุญ) พึงห้ามจิตเสียจากความชั่ว (บาป)
เพราะเมื่อบุคคลทำความดีช้าอยู่ ใจจะยินดีในความชั่ว.



ยถา อคารํ ทุจฺฉนฺนํ - วุฏฺฐิ สมติวิชฺฌติ
เอวํ อภาวิตํ จิตฺตํ - ราโค สมติวิชฺฌติ
ยถา อคารํ สุจฺฉนฺนํ - วุฏฺฐิ น สมติวิชฺฌติ
เอวํ สุภาวิตํ จิตฺตํ - ราโค น สมติวิชฺฌติ.


ฝนย่อมรั่วรดเรือนที่มุงไม่ดี ฉันใด
ราคะย่อมเสียดแทงจิตที่ไม่ได้อบรมแล้ว ฉันนั้น
ฝนย่อมรั่วรดเรือนที่มุงดีแล้วไม่ได้ ฉันใด
ราคะก็ย่อมเสียดแทงจิตที่อบรมดีแล้วไม่ได้ ฉันนั้น


ทุนฺนิคฺคหสฺส ลหุโน - ยตฺถ กามนิปาติโน
จิตฺตสฺส สมโถ สาธุ - จิตฺตํ ทนฺตํ สุขาวหํ.

การฝึกจิตอันข่มได้ยาก เป็นธรรมชาติเร็ว มักตกไปในอารมณ์ความใคร่ เป็นการดี
จิตที่ฝึกดีแล้ว เป็นเหตุนำความสุขมาให้.


สุทุทฺทสํ สุนิปุณํ - ยตฺถกามนิปาตินํ
จิตฺตํ รกฺเขถ เมธาวี - จิตฺตํ คุตฺตํ สุขาวหํ.

บุคคลผู้มีปัญญา พึงรักษาจิต ที่เห็นได้ยากแสนยาก ละเอียดยิ่งนัก มักตกไปในอารมณ์ตามความใคร่ จิตที่คุ้มครองไว้ได้แล้ว เป็นเหตุนำความสุขมาให้.


อนวฏฺฐิตจิตฺตสฺส - สทฺธมฺมํ อวิชานโต
ปริปฺลวปสาทสฺส - ปญฺญา น ปริปูรติ.

ปัญญาย่อมไม่บริบูรณ์แก่ผู้มีจิตไม่มั่นคง ไม่รู้แจ้งพระสัทธรรม มีความเลื่อมใสอันเลื่อนลอย.

ผนฺทนํ จปลํ จิตฺตํ - ทุรกฺขํ ทุนฺนิวารยํ
อุชุํ กโรติ เมธาวี - อุสุกาโรว เตชนํ
วาริโชว ถเล ขิตโต - โอกโมกตอุพฺภโต
ปริผนฺทติทํ จิตฺตํ - มารเธยฺยํ ปหาตเว.

จิตเป็นธรรมชาติดิ้นรน กวัดแกว่ง รักษายาก ห้ามได้ยาก
นักปราชญ์ ย่อมกระทำจิตให้ตรง เหมือนช่างศรดัดลูกศร ฉะนั้น
จิตนี้อันโยคาวจรยกขึ้นยกขึ้นจากอาลัยคือกามคุณ ๕ ซัดไปในวิปัสสนากรรมฐาน เพื่อละบ่วงมาร ย่อมดิ้นรน เปรียบเหมือนปลาที่ถูกจับขึ้นจากที่อยู่คือน้ำ โยนไปบนบก ดิ้นรนอยู่ ฉะนั้น.



กุมฺภูปมํ กายมิทํ วิทิตฺวา
นครูปมํ จิตฺตมิทํ กเถตฺวา
โยเธถ มารํ ปญฺญาวุเธน
ชิตญฺจ รกฺเข อนิเวสโน สิยา.

บัณฑิตรู้จักกายนี้ อันเปรียบเสมือนหม้อ กั้นจิตนี้อันเปรียบเสมือนนคร
พึงรบมารด้วยอาวุธคือปัญญา พึงรักษาความชนะที่ชนะแล้ว และพึงเป็นผู้ไม่ติดอยู่.


ทิโส ทิสํ ยนฺตํ กยิรา - เวรึ วา ปน เวรินํ
มิจฺฉาปณิหิตํ จิตฺตํ - ปาปิโย นํ ตโต กเร.

จิตที่บุคคลตั้งไว้ผิด พึงทำเขาให้เลวทรามยิ่งกว่าความฉิบหายที่โจรเห็นโจร หรือคนมีเวรเห็นคนมีเวรทำให้แก่กัน.


น ตํ มาตา ปิตา กยิรา - อญฺเญ วาปิจ ญาตกา
สมฺมาปณิหิตํ จิตฺตํ - เสยฺโย นํ ตโต กเร.

มารดาบิดา ก็หรือว่าญาติเหล่าอื่น พึงทำเหตุนั้นให้ไม่ได้
จิตที่บุคคลตั้งไว้ชอบแล้ว พึงทำเขาให้ประเสริฐกว่าเหตุนั้น.

อภิตฺถเรถ กลฺยาเณ - ปาปา จิตฺตํ นิวารเย
ทนฺธํ หิ กรโต ปุญฺญํ - ปาปสฺมึ รมตี มโน.

บุคคลพึงรีบขวนขวายในความดี พึงห้ามจิตเสียจากบาป (ความชั่ว)
เพราะเมื่อบุคคลทำความดี (บุญ) ช้าอยู่ ใจจะยินดีในบาป (ความชั่ว)


อธิเจตโส อปฺปมตฺชโต
มุนิโน โมนปเถสุ สิกฺขโต
โสกา น ภวนฺติ ตาทิโน
อุปสนฺตสฺส สทา สตีมโต.

ความโศกทั้งหลาย ย่อมไม่มีแก่ผู้มีจิตมั่นคง ผู้ไม่ประมาท ผู้เป็นมุนี ศึกษาอยู่ในทางแห่งโมนปฏิบัติ ผู้คงที่ ผู้สงบระงับแล้ว ผู้มีสติทุกเมื่อ.

 

ยกมาก็ดีแล้ว แล้วทำไมไม่ยกนี้มานะครับ
ทำความดี ละเว้นความชั่ว ทำจิตให้บริสุทธิ์

 

จะทำยังไงดีจะทำยังได้ จิตมันอยู่ที่จอมปลวกเสียแล้วนี่

 

แถวๆนั้น มีสำนักเรียนอะไรครับ

 

หรือว่าศึกษาจนมึนงง

จนลืม คำสอนปฐมแห่งคำสอนพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ว่าสอนอะไร

(อย่าไปสนใจเลยว่าสำนักไหน มีแต่เถียงกัน)
เอาสำนักพลังจิตนี้ น่าเรียนที่สุด

 

ที่คุณขับไปเนี่ย
ถึงที่หมายปลายทางแล้วยัง ? พยากรตนเองได้ไหม ?
หรือแค่ยังเชื่อๆ หมายๆ เหมือนๆ ต้องอ้างคนนั้นอ้างคนนี้
เสียดายนั่นนี่ เกิดไม่ทันไปนู่น

 

สวัสดีคุณขาจอน จอนมาแล้วแล้ว หายไปไหนมาครับ?
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม ( พระธรรม เป็นสิ่งที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว ) สันทิฏโก ( เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติ พึงเห็นได้ด้วยตนเอง ) อะกาลิโก ( เป็นสิ่งที่ปฏิบัติได้ และให้ผลได้ไม่จำกัดกาล ) เอหิปัสสิโก ( เป็นสิ่งที่ควรกล่าวกับผู้อื่นว่า ท่านจงมาดูเถิด ) โอปะนะยิโก ( เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว ) ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญูหีติ. ( เป็นสิ่งที่ผู้รู้ พึงรู้ได้เฉพาะตน ดังนี้ ฯ )

 

ไม่ตอบ... งั้นถามใหม่
คราวนี้ขอสามตัวตรงชัดๆ นะ
"วัดพระแก้วที่คุณถึงแล้วคือ......"

 

ตอบชัดแล้วครับ
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม ( พระธรรม เป็นสิ่งที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว ) สันทิฏโก ( เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติ พึงเห็นได้ด้วยตนเอง ) อะกาลิโก ( เป็นสิ่งที่ปฏิบัติได้ และให้ผลได้ไม่จำกัดกาล ) เอหิปัสสิโก ( เป็นสิ่งที่ควรกล่าวกับผู้อื่นว่า ท่านจงมาดูเถิด ) โอปะนะยิโก ( เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว ) ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญูหีติ. ( เป็นสิ่งที่ผู้รู้ พึงรู้ได้เฉพาะตน ดังนี้ ฯ )