จิตเที่ยง

--- ตรงนี้ถูกต้อง การเลิกทำสีลพตปรามาสได้ ตัวนักภาวนาจะต้องรู้จักธรรม ที่ทำให้เกิดปัญญาตรงนี้ขึ้นมาก่อน
ซึ่งกว่าจะเกิดปัญญาตรงนี้ขึ้นมาก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก

--- การรู้จักธรรมที่ทำให้เกิดปัญญา เป็้นการ"รู้ทุกข์" ว่าทั้งสุข-ทั้งทุกข์-และกรรม ทั้งหลายไม่ได้เกิดจากผู้อื่นบันดาล ดังนั้นผู้ที่มีปัญญามาเห็นถึงขั้นนี้ จึงต้องผ่านการเพียรสดับ หรือปฏิบัติมาแล้วอย่างมาก

--- โสดาปฏิยังคะ ผู้ซึ่งไม่ทำเดรัจฉานวิชชา นับถือ-กราบไหว้สิ่งอื่นที่นอกเหนือจากพระรัตนไตร จึงนับว่า"เป็นผล" จากปัญญาที่หมั่นอบรมมากจากการรู้ทุกข์ในข้างต้น "ไม่ได้เกิดจากแจ้งผลแล้ว จึงมาเลิกกราบไหว้สิ่งเหล่านี้ในภายหลัง"

--- จากนั้นจึงเข้าสู่ฐานของการมี "สัมมาทิฐิ" จึงจะเริ่มเดินปัญญาอย่างถูกตรงไปเอง การแจ้งวิมุติซึ่งเป็นผลก็มาจากฐานในข้อนี้

--- กว่าที่จะมามีสัมมาทิฐิตรงในจุดนี้ได้ ไม่ง่ายเลย ดังจะเห็นได้จากว่านักภาวนาโดยทั่วไป ยังมีอาการที่เรียกว่า
"ขอซักนิดน่า" ไหว้นั่นนิด ละเมิดสีลพตปรามาส นั่นหน่อย คงไม่เป็นอะไรมั้ง เพราะยังไงเราก็ยังนับถือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์อยู่ หรือนั่งสมาธิ และไปเห็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เทพ พรหมมาร ทั้งหลาย ก็ยังเผลอไปอนุโมทนา สาธุกับความศักดิ์สิทธิของท่่านเหล่านั้น นีอาการมันเป็นแบบนี้

--- สรุปดังนี้ว่า กว่าจะมีปัญญาอบรม บ่มเพาะจิต ให้เลิกทำสีลพตปรามาสได้ แบบ 100% ชนิดที่เรียกว่า ใจไปเห็นก็ไม่เอา รู้สึกว่าไม่ใช่สิ่งที่ช่วยให้ตัวเองพ้นทุกข์นั้น โดยที่ไม่มีอาการไม่ขมิบจิตหลอกตัวเอง ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายสักเท่าไร เ่ลย นักภาวนาควรจะกำหนดรู้ ทุกข์ และสมาทานสัมมาทิฐิ ในเรื่องสีลพตปรามาส เอาไว้ก็เป็นเรื่องดีนะครับ

^^

 

"เจอมาหลายท่านที่พูดแบบนี้"
ดีละ ท่าน tboon แสดงว่าไม่ใช่มีแต่ผม


"อันนี้ใครที่เป็นคนสั่งการ"
ถ้าเป็นนักภาวนา สภาวะนี้เขาเรียกว่า จิตสอนจิต หรือเรียก ธรรมผุดมาอบรมจิต
เกิดเองเป็นเอง ไม่มีใครสั่ง

 

นี้เห็นชัดเลย หาจิตเจ้าของไม่เจอ

เหมือนคนวิดน้ำ(พิจารณาขั้นห้า)เพื่อหาปลา(ดวงจิต)
แต่หาปลาไม่เจอ เจอแต่น้ำ

"กิจในการภาวนา จะอยู่แค่เพียง การพิจารณา รูป สังขาร วิญญาณ สัญญา เวทนา
เที่ยง หรือ ไม่เที่ยง กิจอื่นไม่มีอีก"

ท่านนิวรณ์ จบกิจ เพียงแค่นี้ ก็ตามสบายนะ

หาจิตตัวเองเจอเมื่อไหร่ค่อยมาคุยกัน ผมขี้เกียจเขียนมาก

 

มรรค มันมีหนึ่งเดียวฮับ

เหน แจ้ง ละ พ้น มันจะขณะจิตเดียว ไม่ใช่
เหน แล้วถอน วิ่งกลับบ้าน มานั่งทำสภาวะ
แล้ว ขมิบจิตธรรมเกิด ธรรมลำพึง แล้วเอา
เฮียอะไรไม่รู้ ไปตัด

สังขตธรรม อสังขตธรรม ไม่รู้จัก ไม่เข้าใจ
ใส่ใจให้ดี มรรคขมิบจิตสองจังหวะ เหน
เฮียอะไรมา พยามารขำขี้เล็ด

 

เหนมานักต่อนักแล้ว ประเภทไปแจ้งอะไรมา
สักอย่าง แล้วมานั่งสุขมาก ทุกขมาก อยาก
ได้สภาวะอย่างนั้นอีก คราวนี้ พกฮี ครรภ
กำเหนิดอริยะเข้าไปด้วย กะว่า สุกสว่าง
แล้วออกมานั่งเจ็ดเป็ดจะไม่มีอีก

ตายายห่านกันไปเยอะ

อาการ ลูบคลำ ชัดขนาดนั้น มองไม่ออก

มรรคมีหนึ่งเดียว ขณะเดียว แจ้งมุมไหน
ก้ต้องพ้นขณะนั้น หาไม่เจอ ปรารภว่า
นอกจากไตรลักษณ์ยังมี ญานขยะอย่างอื่น
ดลบรรดาลมรรคผลให้ได้

เป็ดมันนอนตาพริ้ม จิกยิ้มนอนรอ

 

ปากนึง ปรารภ โสดาปฏิยังคะค่ะจ๊ะจ๋า

แต่พอ จะอ้าง เหนจิต โน้นนน ไปโน้น
ไปคว้าเอาตรรกะ เล็งผลเลิศ ลูบคลำ
เอา อาสวะขยะญาณ สำเร็จเปน อรหันต์
มาบอกว่าตนมี เดี๋ยวเอาไปตัด

อะไรแบบนี้ แนะนำให้ไปถาม ยายสำอาง โอภากุล ก่อน

 

นั้นก็ต้องใช้หลักกาลามาสูตร อย่าเพิ่งเชื่อ ต้องให้ประจักษ์ด้วยเอง

 

ผมยกมาให้อ่านอีกครั้ง
ฐีติภูตํ อวิชฺชา ปจฺจยา สงฺขารา อุปาทานํ ภโว ชาติ
คนเราทุกรูปนามที่ได้กำเนิดเกิดมาเป็นมนุษย์ล้วนแล้วแต่มีที่เกิดทั้งสิ้น กล่าวคือมีบิดามารดาเป็นแดนเกิด ก็แลเหตุใดท่านจึงบัญญัติปัจจยาการแต่เพียงว่า อวิชฺชา ปจฺจยา ฯลฯ เท่านั้น อวิชชา เกิดมาจากอะไรฯ ท่านหาได้บัญญัติไว้ไม่ พวกเราก็ยังมีบิดามารดาอวิชชาก็ต้องมีพ่อแม่เหมือนกัน ได้ความตามบาทพระคาถาเบื้องต้นว่า ฐีติภูตํ นั่นเองเป็นพ่อแม่ของอวิชชา ฐีติภูตํ ได้แก่ จิตดั้งเดิม เมื่อฐีติภูตํ ประกอบไปด้วยความหลง จึงมีเครื่องต่อ กล่าวคือ อาการของอวิชชาเกิดขึ้น เมื่อมีอวิชชาแล้วจึงเป็นปัจจัยให้ปรุงแต่งเป็นสังขารพร้อมกับความเข้าไปยึดถือ จึงเป็นภพชาติคือต้องเกิดก่อต่อกันไป ท่านเรียก ปัจจยาการ เพราะเป็นอาการสืบต่อกัน วิชชาและอวิชชาก็ต้องมาจากฐีติภูตํเช่นเดียวกัน เพราะเมื่อฐีติภูตํกอปรด้วยวิชชาจึงรู้เท่าอาการทั้งหลายตามความเป็นจริง นี่พิจารณาด้วยวุฏฐานคามินี วิปัสสนา รวมใจความว่า ฐีติภูตํ เป็นตัวการดั้งเดิมของสังสารวัฏฏ์ (การเวียนว่ายตายเกิด) ท่านจึงเรียกชื่อว่า "มูลตันไตร" (หมายถึงไตรลักษณ์) เพราะฉะนั้นเมื่อจะตัดสังสารวัฏฏ์ให้ขาดสูญ จึงต้องอบรมบ่มตัวการดั้งเดิมให้มีวิชชารู้เท่าทันอาการทั้งหลายตามความเป็นจริง ก็จะหายหลงแล้วไม่ก่ออาการทั้งหลายใดๆ อีก ฐีติภูตํ อันเป็นมูลการก็หยุดหมุน หมดการเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏฏ์ด้วยประการฉะนี้


ประโยคนี้นี้น่าสนใจ
ฐีติภูตํ ได้แก่ จิตดั้งเดิม เมื่อฐีติภูตํ ประกอบไปด้วยความหลง

คุณเข้าใจว่าอย่างไร
(อยากคุยสนทนาธรรม ตามกาลเวลา เป็นมงคลอันสูงสุด)

 

ผมอ่าน แบบ กัเหรี่ยง

ฐีติภูตัง........

ไม่ได้เกี่ยว ฮาอะไรกับ จิต ไม่ใช่ไวพจน์
ของ จิต

มันเปนสำนวน เล่านิทาน

ประมาณ


กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

ถ้าเอา สำนวนคนเทือกเขาหิมาลัย

ก้จะประมาณว่า

เวลาช้านานตั้งตระหง่านดังขุนเขา ความไม่รู้
เปนปัจจัยให้สังขารทั้งหลายบังเกิด.....

 

ผมตั้งกระทู้ เพื่อให้คุยกัน แต่ไม่ได้หมายความว่าให้เชื่อ
เพราะภูมิจิตภูมิธรรมแต่ละคนต่างกัน ไม่เท่ากัน
เวลาใครแสดงความเห็นออกมา มันน่าสนใจในมุมที่เขามอง

มันมีประโยชน์มาก กับเจ้าของกระทู้ และผู้ค้นหาความจริง

 

ฐีติภูตัง ที่หลวงพ่อพุธ กล่าวแก้ให้...

ก้โน้นนนน ไปโน้น ไปโลกุตรจิต ไปโน้น

ทั้งๆที่ ธรรมบท กำลังอธิบาย ปัจจัยการ
ของอวิชชา

 

ประโยคนี้ ก็น่าสนใจ
เมื่อมีอวิชชาแล้วจึงเป็นปัจจัยให้ปรุงแต่งเป็นสังขารพร้อมกับความเข้าไปยึดถือ

 

ตะกี้ กล่าวเรื่อง การกล่าวแก้ของพระ เพื่อแก้คำสอนพระ หรือ แก้กรณีเกิดวิวาทะ(ไม่ใช่
ทะเลาะ วิวาท แปลไทยๆ ง่ายๆ คือ เกิดการแตกประเด็น ไปต่างๆนานามือ )

เหมือนกรณี เถียงกัน " นิพพาน อัตตา หรือ อนัตตา "

ก็มีพระท่านหนึ่ง มาแก้สถาณการณ์ กล่าวว่า " นิพพาน คือ นิพพาน "

ถ้า คนฉลาดมีปฏิภาณ มีธรรมเป็นใหญ่ก็ร้อง " อ๋อ ทำนิพพานให้แจ้งก็จบ "

แต่ถ้า ยังปลิ้นนิดปลิ้นหน่อย ก็คงจะ ค่อนแคะ ว่า เป็นอาการคนที่ไม่เข้าใจว่า "พูดอะไรออกมา"

จริงๆ ท่านไม่ได้มีเจตนาจะ สอนให้จำกันไปผิด เซเบลอไปกันใหญ่

ท่านแค่มุ่งหวังให้ ละกิเลส ประจักษ์นิพพาน เสียก็เท่านั้น


เหมือนคำว่า ฐีติภูตัง ก็แปลกันไป ไปเปิด พระไตรปิฏก ก็ แปลกันไปร้อยแปด
เพราะ คนแปลมีหลายทีม หลายองค์ [ แต่เอาเข้าจริงๆ คำนี้ ไม่มีในพระไตรปิฏก
ก็เลยเกิดอาการ จับร่องรอยที่ปรากฏ วิญญาณฐิติ ไปบวกกับ ธรรมภูติ(ไวพจน์
ของ ตถาคต) ก็เลยไปโน้น ไปโลกุตรจิต ก็ไม่แปลก ]

 

ฐีติภูตํ อวิชฺชา ปจฺจยา สงฺขารา อุปาทานํ ภโว ชาติ


ความเป็นมาจะเป็นยังไงก็แต้แด่ ที่แน่ๆ สัจจธรรม ปัจจุบันชาตินี้
ความไม่รู้ ก็เป็นปัจจัยการให้สังขาร แน่นอน ........ควรกำหนดฮู้อุปทานนั้น

 

ประโยคนี้ ก็น่าสนใจ
จะตัดสังสารวัฏฏ์ให้ขาดสูญ จึงต้องอบรมบ่มตัวการดั้งเดิมให้มีวิชชารู้เท่าทันอาการทั้งหลาย

 

ไหนๆ ก็ สนุกกับการแปล เป็นพวก พหุสัจจ เข้ามาแว้ว

สิ่งที่ควรกำหนดฮู้ ไม่ใช่ พหุสัจจ( สิ่งที่แปรออกมาจาก ความว่างของจักรยานเดิม )

แต่เป็น ความ "ปราโมทย์" ที่มันมีรสชาติ แหวกออก จาก ขอบข่ายที่มองไม่เห็น

ล่วงส่วนไปเรื่อยๆ

ล่วงส่วนไปแล้ว ไม่มีกลับมา ต่อใหม่

ริบกิ่ง ก้าน ใบ ไปเรื่อยๆ จน มันขาด!! สมุทเฉท ไม่ต้องวิ่งกลับบ้าน ไปหาอะไรมาตัด

เพราะกิจของการตัด มันตัดมาตั้งแต่ต้น ไปเรื่อยๆ จน ผลั๊วะ !!!


มรรค มีหนึ่งเดียว ไม่ต้องใช้ ไดเกียวทูทรี


ปล.ลิง : ตัดแบบตรรกศาตร์นักคิด คือ ตัดแบบหายไป ไม่เกิด ไม่มี
ตัดแบบนักปฏิบัติ มันอยู่ของมันที่เดิม!!ไม่ได้หายไปไหน ไม่โทษมัน
ไม่เอามัน หมดอุปทานลูกเดียว

 

ในกระทู้ "จิตเที่ยง" เป็นเหมือนโจทย์ตั้งมาถามว่า
จิตเที่ยง จริงหรือไม่..
ถ้าบรรดานักศึกษาธรรมะฝ่ายที่เห็นว่า จิตเที่ยง
ก็ตอบว่า จิตเที่ยงเพราะ ..ความคิดเห็นตนเอง.... หรือ ยกพระสูตรมาโชว์
หรือคำสอนของอาจารย์มาโชว์

นักศึกษาฝ่ายที่เห็นว่า จิตไม่เที่ยงเพราะ....ความเห็น
ของตน หรือยกพระสูตร หรือคำสอนอนุศาสนาจารย์
มาโชว์
นักเรียนอย่างลุงแมวก็ได้อ่าน ความเห็นทั้งฝ่ายจิตเที่ยง และฝ่ายจิตไม่เที่ยง และนักเรียนคนอื่นๆ
ก็ได้อ่านเหคุผลแบบชัดๆ จากทั้ง ๒ ฝ่ายเช่นกัน

การแสดงความคิดเห็นตามกระทู้ส่วนใหญ่
ผู้แสดงเป็นเหมือนครูที่ออกมาขึ้นศอกศอกลง
เข่า แย๊บๆ ฮุกฮุกกัน.,บางทีกอดกันเล่นวงใน
จนนักเรียนมองไม่รู้
ว่าใช้อาวุธอะไรกัน....
อ่านจบแล้วยังไม่รู้เหมือนเดิมว่า" จิตเที่ยง" หรือ
"ไม่เที่ยง"
ตอนนี้ผมยังไม่รู้ " ว่าเที่ยงหรือไม่เที่ยง"ครับ

 

" เอกัง นามกิง " ธรรมหนึ่ง

ธรรมะนั้น ไม่ได้ ศึกษาเพื่อการบัญญัติ อย่างใดถูก อย่างใดผิด

แต่จะอาศัย ระลึกเห็น สภาพธรรมสองอย่าง สองข้าง เพื่อ
เฝ้นหา การพรากออกจาก ความแตกต่างทั้งสอง แล้วเห็น ธรรมหนึ่ง
[ จริงๆ ผู้เห็นธรรมคู่ จิตย่อมพรากออก วางลง แล้วสัมผัส ธรรมหนึ่ง
อยู่แล้ว แต่ทว่า ไม่เข้าใจ สภาพธรรม ที่กำลังเห็นว่า มีประโยชน์
อย่างไรต่อการ สิ้นไปของอาสวะ พอไม่กำหนดรู้ ก็พลัดตกทันที
กลับมา ฉวย หรือ เสวย หรือ จิตมันเสพอาหารเชนนิวรณ์ ทำให้
อวิชชามันเกิด ไปเสีย ]

อานาปานสติ เป็นกองสัญญา อาศัยความ ระลึกได้ใน ความแตกต่าง
ของการความแตกต่างของอาการกองลม 6อย่าง(ธรรมคู่) เพื่อ
เข้าไปเห็น ธรรมหนึ่ง

ดังนั้น

การปฏิบัติ ไม่ใช่เพื่อศึกษา ทำอย่างไรจึงจะถูก แล้วค่อยลงมือ

แต่จะอาศัย การล้มลุกคลุกคลาน คลุกฝุ่น ตรงหน้านี่แหละ
แล้ว พบแจ้ง สัจจธรรม เข้ามาเลย ไม่ใช่ โน้น ไปโน้นน

ไปหา อาสนะขยะยาน กลับเข้ามา ตัด

อนึ่ง

ผู้ที่เข้าถึงธรรมได้ จะต้องเป็น ผู้มีปัญญาดี ไม่ใช่ปัญญาทราม
ที่เอาแต่ปลิ้น ไม่ใส่ใจ กำหนดรู้ทุกข์เพื่อการสิ้นสุดของสังสารวัฏ
เกิดพยาคติ วิหิงสาวิตก กลัวอดอยากปากแห้ง ทั้งที่ ทราบชัด
ว่า ทำดีย่อมได้ดี เว้นแต่ยังมีความเห็นว่า ทำดีแล้ว"ตน"ได้แต่ของชัวร์!!!

อสอง บุคคลชนใดที่ได้ยิน ธรรมะ แล้ว สนใจ เข้ามาเงี่ยโสตสดับ
พึงทราบว่า บุคคลนั้นๆมี บารมีมาแสนอสงไขทัศแล้ว ไม่เช่นนั้น
ได้ยิน พุทธ จะไม่เข้ามาหา

 

กินอิ่ม นอนหลับ ต่อครับ
ครับ ผมตั้งใจตั้งกระทู้ถกธรรมครับ
เพราะเป็นบอร์ดกระทู้ความเห็น

ทุกคนมีสิทธ์คิดต่าง เห็นต่างไม่มุ่งให้เชื่อ หรือเอาเป็นข้อมูลอ้างอิง
และจะไม่สรุป ภูกผิด เพราะทุกท่านต่างมี ภูมิจิตภูมิธรรมเป็นของตัวเองอยู่แล้ว

 

ท่านนิวรณ์เขียน ก็เขียนตามภูมิจิตภูมิธรรมเป็นของตัวเอง
ก็เชิญครับ เขียนไปเลย

แต่ขอร้องเขียนให้เป็นภาษาคนที่อ่านง่าย (ภาษาคนนะครับ )
อย่าเขียนยกตน ข่มคนอี่น ให้เกียติกันบ้าง เราไม่ได้มาฆ่ากัน ก็เท่านั้น
บอร์ดก็เจริญ