โทษแห่งมุสาวาท

<!--images-->โทษแห่งมุสาวาท



.......ก่อนจะกล่าวถ้อยคำใดๆ ออกไป เรามั่นใจหรือไม่ว่ามันเป็นความจริง เพราะ การโกหก
หลอกลวงนั้น คือการทำลายคุณค่าของตนเอง ดังที่ปุโรหิตผู้หนึ่งได้ทำลายคุณค่าของตนจน
หมดสิ้น ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ


กักการุชาดก


........ในอดีตกาล เมื่อครั้งพระเจ้าพรหมทัตครองกรุงพาราณสี พระองค์ได้จัดให้มีมหรสพครั้งใหญ่
ขึ้น โดยมีเหล่ามนุษย์ นาค ครุฑ ภุมมัฏฐกเทพดา พากันมาชมมหรสพเป็นจำนวนมาก ในครั้งนั้น
มีเทพบุตร ๔ องค์ ลงมาจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เพื่อมาชมมหรสพ เทพบุตรทั้ง ๔ องค์นั้นล้วนมี
พวงมาลัยดอกไม้ทิพย์ ประดับรอบศีรษะ กลิ่นดอกไม้ทิพย์นั้นได้หอมฟุ้ง ตลบอบอวลไปทั่วพระนคร
พวกมนุษย์จึงเที่ยวสืบหากันว่า ผู้ใดที่ประดับดอกไม้ซึ่งมีกลิ่นหอมเช่นนี้

เทพบุตรเหล่านั้น จึงเหาะมาแสดงตนให้ปรากฏอยู่ในอากาศ ตรงหน้าพระราชวัง มหาชน
ที่มาประชุมอยู่ ณ ที่นั้นจึงถามว่า

" พวกท่านมาจากสวรรค์ชั้นไหน มาเพื่อกิจธุระอันใด "

" เรามาจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ มาเพื่อชมมหรสพ " เทพบุตรเหล่านั้นตอบ

พวกมนุษย์จึงถามต่อไปว่า " ดอกไม้ทิพย์ที่ท่านสวมศีรษะมานั้นมีชื่อว่าอะไร "

เมื่อมนุษย์ทั้งหลายได้ทราบว่าเป็นดอกฟักทิพย์ จึงได้กล่าวขอต่อเทพบุตร เพื่อจะขอทัดทรงบ้าง
เหล่าเทพบุตรจึงตอบว่า

" ดอกไม้ทิพย์เหล่านี้มีอานุภาพมาก สมควรแก่หมู่เทพดาพวกเดียวเท่านั้น ไม่สมควรแก่ผู้ไม่มีศีล
ไม่มีปัญญา มีอัธยาศัยน้อมไปในทางชั่วช้าลามก ซึ่งมีอยู่ในมนุษย์โลก "

เมื่อตอบดังนี้แล้ว เทพบุตรองค์ที่ ๑ จึงกล่าวว่า

" ผู้ใดไม่ลักสิ่งของของผู้อื่น ไม่พูดเท็จ ได้รับยศแล้วไม่มัวเมา ผู้นั้นแลสมควรประดับดอกฟักทิพย์ "

.......ครั้งนั้นปุโรหิตของพระเจ้าพาราณสีได้ฟังคำของเทพบุตรองค์ที่ ๑ แล้ว จึงคิดว่าคุณสมบัติเหล่านี้
ไม่มีในตัวเราสักอย่าง แต่เราจะโกหกเพื่อจะรับเอาดอกฟักทิพย์มาประดับศีรษะ เพื่อให้มหาชนทั้งหลาย
เข้าใจว่า เราเป็นผู้บริบูรณ์ด้วยคุณสมบัติเหล่านี้ จึงกล่าวว่า

" ข้าพเจ้าเป็นผู้มีคุณสมบัติเหล่านี้ครบทุกอย่าง "

ครั้นรับเอาดอกฟักทิพย์จากเทพบุตรนั้นมาประดับศีรษะตน แล้วก็ขอจากเทพบุตรองค์ที่ ๒ ต่อไปอีก

เทพบุตรองค์ที่ ๒ กล่าวว่า

" ผู้ใดแสวงหาทรัพย์ได้มาโดยชอบธรรม ไม่หลอกลวงเอาทรัพย์ของผู้อื่น เมื่อได้ทรัพย์แล้วไม่
ประมาทมัวเมา ผู้นั้นแลย่อมสมควรประดับดอกฟักทิพย์ "

ปุโรหิตจึงโกหกว่าตนมีคุณสมบัติเหล่านี้ครบทุกประการ จากนั้นก็รับเอาดอกฟักทิพย์จากเทพบุตร
องค์ที่ ๓ ต่อไปอีก

เทพบุตรองค์ที่ ๓ ได้กล่าวว่า

" ผู้ใดมีจิตไม่จืดจางเร็ว และมีศรัทธาไม่คลายง่ายๆ ไม่บริโภคของอร่อยแต่ผู้เดียว ผู้นั้นแลย่อม
สมควรประดับดอกฟักทิพย์ "

ปุโรหิตก็รับสมอ้างอีกเช่นเคย เมื่อรับเอาดอกฟักทิพย์มาสวมศีรษะของตนแล้ว ได้กล่าวขอต่อ
เทพบุตรองค์ที่ ๔ ต่อไปอีก

เทพบุตรองค์ที่ ๔ จึงกล่าวว่า

" ผู้ใดไม่ด่าว่าสัตบุรุษทั้งในที่ต่อหน้าและลับหลัง พูดอย่างใดทำอย่างนั้น ผู้นั้นแลสมควรประดับ
ดอกฟักทิพย์ "

ฝ่ายปุโรหิตก็กล่าวรับอีก พร้อมทั้งรับดอกฟักทิพย์จากเทพบุตรองค์ที่ ๔ มาสวมศีรษะตนเหมือน
กับทุกครั้งที่ผ่านมา

เมื่อเทพบุตรทั้ง ๔ ให้พวงมาลัยดอกฟักทิพย์แก่ปุโรหิตแล้ว ก็พากันกลับสู่สวรรค์

.......ในขณะนั้นเอง ปุโรหิตเกิดอาการเจ็บปวดศีรษะแปลบปลาบ เหมือนกับถูกทิ่มแทงด้วยปลาย
มีดที่แหลมคม ทั้งปวดตึงราวกับศีรษะถูกรัดไว้ด้วยเชือกเหล็ก ต้องล้มลงกลิ้งเกลือกไปมาอยู่ ณ ที่
นั้นเอง มหาชนทั้งหลายต่างพากันถามว่าเกิดอะไรขึ้น ปุโรหิตจึงสารภาพว่า

" เราพูดเท็จ เพื่อขอดอกฟักทิพย์จากเทวดามาสวมศีรษะของเรา ขอท่านทั้งหลายจงช่วยกันปลด
พวงมาลัยดอกฟักทิพย์ออกจากศีรษะของเราด้วยเถิด "

คนทั้งหลายได้ช่วยกันปลดพวงมาลัยดอกฟักทิพย์อย่างสุดกำลังความสามารถ แต่ก็ไม่อาจปลด
ออกได้ จึงพากันหามปุโรหิตไปส่งยังเรือนของเขา ปุโรหิตได้ร้องไห้คร่ำครวญ ต้องทนทุกข์ทรมาน
อยู่นานถึง ๗ วัน

พระราชาทรงปรึกษากับหมู่อำมาตย์ว่า จะทำอย่างไรจึงจะช่วยปุโรหิตผู้ไม่มีศีล ให้รอดพ้นจาก
ความตายได้ อำมาตย์ทั้งหลายจึงกราบทูลว่า " ขอให้จัดมหรสพขึ้นใหม่ เทพบุตรทั้ง ๔ นั้น คงจะมา
ชมอีก "

พระองค์ทรงเห็นชอบด้วย จึงโปรดให้จัดมหรสพขึ้นอีก เทพบุตร ๔ ก็มาปรากฏกายแก่มหาชน
อีกครั้ง ปุโรหิตจึงกล่าวอ้อนวอนเทพบุตรเหล่านั้นว่า " ขอเทพบุตรทั้งหลายจงช่วยชีวิตข้าพเจ้าด้วยเถิด "

เทพบุตรทั้ง ๔ พากันติเตียนปุโรหิตนั้น ในท่ามกลางมหาชนว่า " ดอกฟักทิพย์เหล่านี้ ย่อม
ไม่สมควรแก่ผู้ไม่มีศีล ไม่มีกัลยาณธรรมเช่นท่าน ท่านได้หลอกลวงพวกเราจึงได้รับผลแห่งมุสาวาท
นั้น "

ครั้นกล่าวติเตียนแล้ว จึงปลดพวงมาลัยนั้นออกจากศีรษะปุโรหิต จากนั้นก็ให้โอวาทแก่มหาชน
ให้ตั้งอยู่ในศีล แล้วพากันกลับไปสู่สรางสวรรค์

พวงมาลัยดอกไม้อันงดงาม ที่กลับกลายเป็นความแหลมคมเข้าทิ่มแทง จะสร้างความเจ็บปวด
ได้ก็เพียงกาย แต่ความเจ็บปวดรวดร้าวใจของปุโรหิตผู้นั้น ไหนเลยจะบรรเทาลงได้ จากบุคคล
ผู้เคยเป็นที่เคารพนับถือ กลับต้องมีชีวิตเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างน่าอับอาย แต่...ปุโรหิต
ผู้น่าสงสารจะรู้หรือไม่ว่า ความทุกข์เหล่านั้นยังมิใช่โทษทัณฑ์ที่แท้จริง

เพราะ การที่ใครสักคนจะกล่าวคำเท็จได้นั้น เขาจะต้องบิดเบือนความจริงในใจ ต้องทำลาย
สัจธรรมที่มีอยู่ในใจ คำเท็จของเขาจึงทำลายใจเขาก่อนใคร และทำลายใจเขามากกว่าใคร ยิ่งกล่าว
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใจของเขาจะยิ่งทรุดโทรมเสื่อมสมรรถภาพลงไป

นี่คือ ผลอันร้ายกาจของการโกหกหลอกลวง



จากหนังสือ.....



ศีล....เป็นที่ตั้งแห่งความดีงาม

พระมหาสุวิทย์ วิชฺเชสโก ป.ธ. ๙