แค่คิดจะทำบาป...ก็ถูกลงโทษ

<CENTER>แค่คิดจะทำบาป...ก็ถูกลงโทษ</CENTER>
สวัสดีครับทุกท่านที่ได้อ่านเรื่องของกระผม บอกนะก่อนว่าผมปกตินิสัยเรียบร้อย ถ้ามีใครเขารู้ว่าผมทำแบบนี้ คงไม่มีใครจะเชื่อแน่เลยถ้าไม่เห็นกับตาตัวเอง ผมคนหนึ่งที่จะขอสารภาพบาป ที่ไม่อาจจะลบเลือนไปจากหัวสมองของตัวกระผมเองได้ ตอนที่ผมยังเรียนอยู่ม.3 นั้นครอบครัวของกระผมมีฐานะพอกิน แต่คนอื่นมองว่าครอบครัวผมมีฐานะดีมีเงิน เพราะพี่สาวทำงานอยู่กรุงเทพ ฯ แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลยผมยอมรับว่ากว่าผมจะจบ ม.3 มาได้เกือบตายได้นะ สำหรับคนที่บ้านผม สำหรับยายที่ดีที่สุดของผม มาเข้าเรื่องเลยดีกว่านะครับ ตอนที่ผมเรียนอยู่นั้นได้รู้จักพี่ผู้หญิงคนคนหนึ่งอยู่คนละหมู่บ้านชวนไปเที่ยวไปเที่ยวในตัวเมือง โดยที่เขาเรียนอยู่ในเมืองอยู่แล้ว แต่ผมเรียนอยู่ออกจะบ้านนอก แต่อยากชวนเขาไปเที่ยวในเมืองตอนกลางคืนกับพี่คนที่ชวนไป ว่าวันศุกร์หน้าไปเที่ยวกัน ได้รับปากเขาไว้แต่ผมไม่มีเงินหรอกครับ หาไม่ได้ด้วยว่าจะเอาเงินมาจากที่ไหน แต่ในความคิดของกระผมก็คิดได้ว่าญาติของเราเขาขายของ เราต้องขโมยเงินของเขา คิดว่าในห้องเขาชั้นบนคงมีเงินแน่ แต่แค่คิดยังไม่มีโอกาส แต่ว่าอีกวันมีโอกาส เพราะข้างบ้านของญาติถัดไปสองหลังเขามีงานศพกัน เขาคงไม่อยู่บ้านหลอก เราก็ได้โอกาสจะเข้าไปในบ้านของเขา โดยกระผมแอบอยู่บ้านอีกหลังในป่าแอบอยู่ใต้ต้นมะมาว กระผมจำได้ดีเลย คิดว่ามีใครอยู่ข้างบนบ้านหรือเปล่านะ จะวิ่งขึ้นไปขโมยเงินของเขา แต่ขณะที่ซุ่มอยู่ใต้ต้นมะนาวข้างบ้านเขานั้น ผมได้เห็นคนตัวใหญ่ ๆ เป็นเงา แต่ไม่เห็นหน้าดูรูปร่างเขาแล้วนะ เป็นผู้ชายแต่หุ่นดีนะ ผมว่าตัวใหญ่สูงครับ เป็นนายแบบได้นะ ผมคิดว่าเขาคนนั้นคงไม่แก่สักเท่าไหร่หลอกนะครับ ขณะผมซุ่มอยู่ ผมมองเขาตลอดเลย รู้หรือเปล่าครับว่าเขาจะทำอะไร ตอนนั้นผมยังรู้สึกขนลุกขึ้นมาเลยครับ เขาเดินไปมา แต่เขาไม่เห็นผมนะ ผมจำได้ว่าตาผมมองเขา แต่ไม่เห็นหน้าตาเขาเลย เห็นแต่รูปร่างเงาดำๆ เขาเดินไปมา เขาเดินจนไปถึงบ่อน้ำ ตอนนั้นผมแค่กระพริบตา พอลืมตาเขาหายไปแล้วครับแต่ผมก็ไม่เอะใจว่าเขาเป็นผี แต่ผมคิดว่าเขาเป็นคน แต่เดินเร็ว ผมก็คิดได้ว่าไม่ขโมยละเงิน กลับไปนอนปกติ อีกหนึ่งวันหรือสองวันต่อมา ผมนอนนอกห้องปกติ นอนกับยายในห้อง ผมทำการบ้านอยู่ข้างนอก วันนี้คิดว่าจะนอนข้างนอก ตัวเองรู้สึกว่าตาลายเหมือนจะไม่สบายนอนดีกว่า รู้ตัวอีกที่มาอยู่บ้านใคร คิดในใจว่าเรามาได้ไง ใครพาเรามา เรามาทำอะไรที่บ้านเขา คุณผู้อ่านครับ ตรงนี้แหละผมคิดได้ว่า ผมเคยอ่านว่าคนตายแล้วไปไหน เขาบอกว่า เขาไปที่หนึ่ง มีความมืดแล้วเจอคนมากมาย และหน้ากลัว แต่ผมไม่ถึงกับแบบนั้นนะครับ ผมแค่ว่าผมอยู่ที่ไหนทำไมมันมืดน่ากลัวมาก มันมืดมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง ขนาดมือเรายังมองไม่เห็นเลย แล้วผมรู้สึกอีกทีว่าไปหาอะไรทาน ห้องครัวของเขา แต่ไม่รู้สึกอีกว่าเดินไปไหนมีเสียงคนเอะอะอะไรกัน แล้วรู้สึกตัวเป็นพักๆ นะครับว่า เขาจับผมไว้ ตบหน้าผม แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บรู้สึกชา ๆ หน้า ตอนนั้นผมเหมือนคนบ้านะครับ เขาถามอะไรผม ผมพยายามจะตอบ แต่พูดไม่ได้ครับ แต่ก็ไม่รู้สึกตัว อีกสักพักก็รู้สึกตัว จะเป็นแบบนี้ตลอด มันทรมานมากครับ เขาเห็นผมพูดไม่รู้เรื่อง ก็พากลับไปหาพ่อแม่ยายที่บ้าน แต่ไม่รู้ว่าตอนนั้นกี่โมงแต่คิดว่าก็ประมาณ 5 ทุ่มถึงเที่ยงคืนได้ ตอนสุดท้ายที่ผมจะรู้สึกดีขึ้น มีคนมาบ้านผมเต็มไปหมดเลย จ้องมาที่ผมคนเดียว ผมจำได้ดีที่สุดในคืนนั้น พ่อและอาจารย์หมอถามผมว่าอยากจะทานอะไร แต่ผมอยากจะพูดนะแต่มันพูดไม่ออก แต่จำได้ว่าอยากทานลาบเลือดนะครับ ยายผมเล่าให้ผมฟังว่าตอนนั้นผมพยายามจะออกจากบ้านผมตลอด ในคืนนั้นอ้างว่าจะไปฉี่บ้าง ไปซักถุงเท้าบ้าง เขาบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยซักมันดึกแล้ว แต่ก็ไม่เชื่อ คืนนั้นผมโดนขังอยู่ในห้องกับยาย โดนยายล็อกห้องไว้หมด เวลาผมจะไปฉี่ข้างนอก ยายให้ฉี่ในห้องแหละครับ พอถึงตอนเช้าไม่ได้ไปโรงเรียนหลอกครับ วันนั้นมีแต่สายสิญจน์เต็มข้อมือผมหมดเลย พ่อและอาจารย์หมอเขาเรียกผมไม่ทานข้าวด้วย ตอนเช้าผมทานไม่ได้ครับ ผมเห็นกับข้าวมีแต่ตัวหนอนเต็มไปหมดเลยครับ วันนั้นทั้งวันได้แต่ดื่มน้ำแดงครับ ทานข้าวไม่ได้ เพราะเห็นตัวหนอน นี่ก็เป็นเรื่องที่กระผมได้เจอะเจอกับตัวเองจริงๆ และคิดว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ลืมไม่ลงครับ ตั้งแต่หลายปีตอนนี้ผมก็ อายุ 25แล้วรู้ตัวเองว่าทำสิ่งดี ๆไว้ให้มาก พยายามหาเรื่องธรรมมะมาดูบ้างนะครับ จะได้เตือนตัวเองว่าจะทำอะไรลงไป ให้จงได้คิดสักนิดก่อนว่าจะได้รับผลดีหรือร้ายต่อเราเอง และผมเชื่อเสมอว่าเวรกรรมมีจริงครับ</PRE>