เหตุใดจึงทุกข์ เหตุใดถึงสุข

เหตุเพราะ เราไม่รู้ว่า เมื่อสิ่งนั้น ทำให้เรามีความสุข สิ่งนั้นหละ ย่อมจะทำให้เราประสบความ ทุกข์ ได้เช่นกัน

ทำไมจึงเป็นเช่นนี้ ก็เพราะเรารู่ว่า สุขเกิดขึ้นได้ จากอะไร .....
ทุกข์ ก็เกิดมาได้จากสิ่งเหล่านั้นเอง......

เราไม่เคยรู้ด้วยซ้ำ สุข ตั้งยุ่ที่ใด
(เรารู้สึกว่ามีสุข)ละกัน
เมื่อมีความ ทุกข์ เราพยายาม จะขจัดมันออกไป แต่เราก็ไม่รู้ว่า ทุกข์ อยู่ที่ใด
(เรารู้สึกว่ามีทุกข์)ละกัน

แต่ที่รู้คือ มันอยู่ที่เดียวกัน นั้นคือ ใจ(จิต)
ของเรานี่เอง ทางจะหาให้เจอนั้น
ต้องใช้ สมาธิ+ปัญญา ถึงจะหาเจอ

ถ้าเราไปอยู่ที่"จิตใจ" ก็ทุกข์ทรมานมาก
ถ้าเราไปอยู่ที่ หน้าผาก ก็เผลอกับมายา
ถ้าอยู่ที่ ลมหายใจ ก็ติดกับวิญญาณอีก
ถ้าอยู่ที่ ท้ายทอย ก็วางเปล่า แต่ตกบ่อย

จิตทั้งหลาย ที่กล่าวมา ล้วนมิใช่ของเรา
หรือว่าเป็นเราก็ได้ แต่การที่ไม่ยึด ซะอย่างนึงเลยนั้น ใครทำได้ ก็จะดีมาก

แต่ค่อยๆละไปที่ละจิตเถิด เราไม่ได้เกิดมาเก่ง อยู่ดีๆจะละ ได้ทั้งหมด ทั้งมวล
ก็เกิดขึ้นมา จากเด็ก เติบโตมา วัยรุ่น วัยผู้ใหญ่ วัยชรา (กันทุกคน)ละตายในที่สุด
เหมือนกันนี่หละ เพราะฉะนั้น จึงค่อยๆละ

อันความรู้ ที่ได้รับจากพระธรรม นั้น
ก็เหมือนกัน แต่คนคิดนั้น อาจแตกต่างกันของแต่ละบุคคล เช่น คำว่า "สมุทัย"
เป็นข้อสองในอริยสัจ4.
บางคนบอกว่า สาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์
บางคนบอกว่า ความในใจที่ไม่กล้าบอก
บางคนบอกว่า มันคือสิ่งที่อยู่ ในใจคนนั้น
บางคนบอกว่า ความรู้สึกในใจ ที่ปิดไว้ว่าความหมายของผู้นั้นคือ อะไร........

ก็ต้องตอบว่า คือสาเหตุที่ทำให้ทุกข์
ได้แก่ ความในใจของเราที่ไม่สามารถสลายไปได้นั้นเอง


ทุกข์ สุข
อยู่ตั้งอยู่ ที่ใด
ตั้งยู่ที่จิตใจ (ไม่ใช่ของเรา)หรือเรา
ตั้งอยู่ที่หน้าผาก (ไม่ใช่เรา)หรือเรา
ตั้งอยู่ที่ลมหายใจ(ไม่ใช่เรา)หรือเรา
ตั้งอยู่ที่ท้ายทอย (อาจเป็นเรา)หรือไม่เรา

หรือ ทั้งหมด ไม่ใช่เรา หรือ เราทั้งหมด
จะมาถึงขั้นนี้ได้ ต้อง มีสติ อย่างมาก

สุดท้าย
สิ่งที่อยากรู้ คือ ทุกข์ กับ .... อยู่ตรงไหน
แล้ว ไม่มี ทุกข์ กับ สุข เราจะรู้ที่ตั้งไหม
ก็เพราะ ทุกข์ เกิดมา สุข เกิดมา
จะดับได้ ก็ต้องรู้ ว่า สาเหตุของทุกข์นั้น
ถึงไป หนทางดับ(ไม่ใช่ว่า รู้ว่าใจ)แต่ไม่รู้ใจตรงไหน ก็หาสาเหตุไม่เจอจริงๆ
ละข้ามไปซะแล้ว หนทางดับซะแล้ว
ถ้ารู้ต้นตอมัน คงยากเกินไป(คนที่จะรู้ละเข้าใจได้ คือใครกันเล่า)คนที่พยายามตามหาที่ตั้ง ของใจนี่เอง....,..,..

คือคนที่อยากรู้ การมา การไป ของจิตได้
ทุกข์ มีได้
สุข ก็มีได้

ไม่มีทุกข์ได้
ไม่มีสุขได้

เราจะมี สุข เพียงอย่างเดียว ได้ไหม
เราจะมี ทุกข์ เพียวอย่างเดียว ได้ไหม

เราจะไม่มี ทุกข์ เพียงอย่างเดียวได้ป่าว
เราจะไม่มี สุข เพียงอย่างเดียวได้ป่าว
.

.ถ้ามันได้ เพียงอย่างเดียว ก็ดีมาก
.จงเลือกให้ดีเถิด เอาแบบไหน

.
ลองดูครับ เพื่อใครหาไม่เจอจะได้เจอ
เพื่อใครไม่เข้าใจ จะได้เข้าใจ
.
.
.

 

มีความทุกข์ ก็ปลดปล่อยออกไป เปรียบดังอารมณ์ ที่รุ่มร้อน ถึงเวลาออก ก็พัดออกบินไปคล้ายหยอดน้ำ พ่นออกมา ถึงรู้คราวว่าจิตใจ

 

ปรมัต
ปริยัต
คือสุดยอด ของคำว่าที่สุด เปรียบประดุจ
สำรวม อยู่ในใต้ลา เป็นจริยาของการดำรง
ชีวะจิต ให้ประดิษฐ์สถิตใน อริยาบท ถูกต้องตามกำหนด คือสภาวะธรรม ของคำว่า
สัญจะภารกิจ เปรียบดัจชีวิตที่เป็นทุกข์
ถูกขจัดจนเป็นสุข แล้วอย่าลืม สัจจะธรรม
ที่วกวน ในสากล จักระ..อันกว้างใหญ่..เอ๋ย