เรื่อง นิมิตแก้กรรม

<TABLE style="FONT-SIZE: 12px" cellSpacing=0 cellPadding=0 width=560 align=center border=0><TBODY><TR style="FONT-SIZE: 12px" vAlign=top><TD class=title style="FONT-SIZE: 12px" width=278 height=65><!-- InstanceEndEditable --></TD><TD class=txt9 style="FONT-SIZE: 12px" align=right width=282>

<!-- InstanceBeginEditable name="name" -->
ทศพล ใจตั้ง<!-- InstanceEndEditable -->
​

</TD></TR><TR style="FONT-SIZE: 12px" vAlign=top><TD style="FONT-SIZE: 12px" colSpan=2><!-- InstanceBeginEditable name="txt" --><TABLE style="FONT-SIZE: 12px" cellSpacing=0 cellPadding=10 width=560 border=0><TBODY><TR style="FONT-SIZE: 12px"><TD style="FONT-SIZE: 12px" height=80>ตั้งแต่เด็กจนถึงอายุ ๑๕ ปี ผมอยู่จังหวัดแพร่ พ่อแม่ยากจนต้องหาเช้ากินค่ำ เด็กบ้านนอกส่วนมากจะชอบยิงนกและสัตว์ต่าง ๆ มาเป็นอาหาร พอผมจบ ป.๖ พ่อแม่ไม่มีเงินส่งเสียให้เรียนก็ให้ไปเลี้ยงควาย ทุกวันที่ไปเลี้ยงควายจะมีหนังสติ๊กคู่กาย เจอนกยิงนก เจอหนูยิงหนู แม้กระทั่งไก่ หมา วัว ควาย ยิงหมด โดยไม่คิดว่าสัตว์ทั้งหลายจะเจ็บปวดและรักชีวิตเหมือนคนเราเหมือนกัน

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="FONT-SIZE: 12px" cellSpacing=0 cellPadding=10 width=560 border=0><TBODY><TR style="FONT-SIZE: 12px"><TD style="FONT-SIZE: 12px" align=right height=65>เมื่ออายุได้ประมาณ ๑๕ ปี ผมได้ไปล่าหมูกับชาวบ้านประมาณ ๘๐ - ๙๐ คน ในป่าลึกแห่งหนึ่ง ผมไม่ใช่มือปืนแค่เป็นตัวส่งเสียงไล่ให้หมูวิ่งออกมาให้มือปืนยิง และก็ได้ผล หมูถูกยิงแล้วก็วิ่งไปตายไกลเกือบหนึ่งกิโลเมตร พอแล่เนื้อเสร็จก็แย่งเนื้อกัน ผมกับพี่เขยได้คนละ ๒ กอง บางคนที่ไม่ได้ก็ไม่พอใจ

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="FONT-SIZE: 12px" cellSpacing=0 cellPadding=10 width=560 border=0><TBODY><TR style="FONT-SIZE: 12px"><TD style="FONT-SIZE: 12px" height=50>จากนั้นผมมาอยู่กรุงเทพฯกับพี่สาว มาทำงานทำเครื่องประดับ เริ่มจากเป็นลูกน้องมาเป็นเถ้าแก่ในปัจจุบัน ผมเป็นคนชอบทำบุญ เช่นถวายสังฆทานทุกเดือน พิมพ์หนังสือสวดมนต์แจก ทอดผ้าป่า ทอดกฐิน ฯลฯ

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="FONT-SIZE: 12px" cellSpacing=0 cellPadding=10 width=560 border=0><TBODY><TR style="FONT-SIZE: 12px"><TD style="FONT-SIZE: 12px" align=left width=111></TD><TD style="FONT-SIZE: 12px" width=449>ปี ๒๕๔๖ ผมได้ไปปฏิบัติกรรมฐานที่วัดอัมพวัน ในวันที่สองหลังจากรับศีล ๘ ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติอย่างจริงจัง ตามที่ครูศิษยาสอนให้ปฏิบัติแบบยุบหนอ-พองหนอตามวิธีของหลวงพ่อจรัญ โดยหากมีเวทนาเกิดขึ้นตรงไหน ผมก็จับเวทนาตรงนั้น แล้วก็เอาจิตไปจับบริกรรมว่ารู้หนอ รู้หนอ เรื่อยๆ

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="FONT-SIZE: 12px" cellSpacing=0 cellPadding=10 width=560 border=0><TBODY><TR style="FONT-SIZE: 12px"><TD style="FONT-SIZE: 12px" height=35>ความเจ็บปวดนั้นรุณแรงขึ้นจนผมควบคุมไม่ได้ แต่ใจรู้สึกอยู่ที่ลิ้นปี่เสมอว่ารู้หนอ เจ็บหนอ

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="FONT-SIZE: 12px" cellSpacing=0 cellPadding=10 width=560 border=0><TBODY><TR style="FONT-SIZE: 12px"><TD style="FONT-SIZE: 12px" height=65>พอรู้หนอเจ็บหนอไปเรื่อย ๆ ความรู้สึกมันก็จี๊ดขึ้นสมอง อาการนี้เป็นเพราะเราได้ทำอะไรกับสัตว์ตัวใดมา มันจะรู้โดยอัตโนมัต ไม่ว่าจะเป็นหนู นก หมา ไก่ หรือควาย

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="FONT-SIZE: 12px" cellSpacing=0 cellPadding=10 width=560 border=0><TBODY><TR style="FONT-SIZE: 12px"><TD style="FONT-SIZE: 12px" height=50>ผมได้ใช้กรรมรวมไปถึงกบ เขียด ปลา และสัตว์เล็ก ๆ ทั้งหลายด้วย สำหระควายนั้นผมไม่ได้ฆ่า เพียงแต่ยิงหนังสติ๊กใส่เท่านั้น ส่วนหมูนั้นผมต้องชดใช้กรรมนานมาก
ผมขอขอบพระคุณหลวงพ่อ ตลอดจนถึงแม่ใหญ่ครูศิษยา และครูบาอาจารย์ทั้งหลาย ที่ทำให้ผมสำนึกถึงผลกรรมของการกระทำในอดีตของผม


ที่มา หนังสือกฎแห่งกรรม เล่ม 18
http://www.jarun.org/v5/th/lrule18r33.html


</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE>