เที่ยวเมืองนรก...ตอน ท่องแดนตัดลิ้นร้อยแก้มนรกน้อย

เที่ยวเมืองนรก
ครั้งที่ 47 วันที่ 11 มีนาคม พ.ศ. 2521
ตอน ท่องแดนตัดลิ้นร้อยแก้มนรกน้อย


ท่านอรหันต์จี้กงเสด็จตรัสเป็นกลอนมีความว่า :

โลกมนุษย์ วุ่นวายหนอ มิควรยุ่ง
เนื้อนาบุญ ปลอดภาษี หว่านไถนา
ถูกคลื่นหลัง ซัดคลื่นหน้า ในคงคา
ชั่วพริบตา ใบไม้ร่วง อีกคราเอย


อรหันต์จี้กง : อ่านตามคำกลอนนี้แล้ว อาจมีคนพูดว่าอาตมานั้นเป็นผู้ที่หมดความมานะ เป็นผู้สิ้นหวัง ก็แล้วแต่คนจะพูดไป อาตมาก็ไม่มีปัญญาที่จะไปห้ามปรามได้ ความมีมานะบากบั่น คล้ายกับการไต่บันได หากคิดแต่จะมุ่งก้าวหน้าไปเรื่อยๆ เมื่อบรรลุถึงขั้นสุดแล้ว ไม่รู้จักยับยั้งฝีเท้าก็จะต้องร่วงหล่นลง ร่างกายก็จะย่อยยับแหลกลาญไม่มีชิ้นดี ดังนั้นชาวโลกควรจะสำนึกรู้ตัว ชีวิตของผู้คนในชาติหนึ่งมิได้ยืนอยู่ยงยาวนานอะไรนักหนา ห้องหอ บ้านช่อง ตึกรามนั้นเพียงให้ท่านได้ยืมอาศัยอยู่ได้ไม่กี่สิบปีเท่านั้นเอง ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่มีวิธีใดที่จะยึดอยู่ได้ตลอดกาล เมื่อเหยียดแข้งเหยียดขานอนแผ่เมื่อใด ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะสูญสิ้น พวกลูกหลานก็จะเชิญให้ท่านย้ายไปอยู่ยังแหล่งอื่น ลูกคลื่นในแม่น้ำคลื่นลูกหลังซัดไล่คลื่นลุกหน้า คนรุ่นใหม่เข้ามาแทนคนรุ่นเก่า หากไม่สำนึกรู้ตัวโดยเร็ว รอคอยจนฝุ่นไอ(ผืนดิน) เต็มตัว(กลบหน้า) มองไม่เห็นวี่แววหน้าตาแห่งความสดใสใหม่แล้ว เวลานั้นก็จะกลายเป็นบุคคลในอดีตกาลเสียแล้ว วันนี้เตรียมท่องนรก เจ้าหยางเซิงจงขึ้นดอกบัวเสีย

หยางเซิง : ขอรับคำบัญชา คำสวดมนต์หน้าศาลเจ้าได้ดังกังวานขึ้น คือเสียงดนตรีที่สวดส่งผู้คนกลับขึ้นไปสู่แดนตะวันตก

อรหันต์จี้กง : เสียงสวดเร่าให้คนตื่นขึ้น คนตายแล้วไม่มีวันกลับ เราไปนรกกันเถิด...ถึงแล้วละ เจ้าหยางเซิงลงจากดอกบัวเสีย

พัศดี : ยินดีต้อนรับท่านอาจารย์และท่านหยางเซิงแห่งสำนักเซี้ยเฮี้ยงตึ้งมาเยี่ยมชมคุกนี้ และคุกนี้คือ

 

หยางเซิง : ขอบคุณมากที่พัศดีให้ความร่วมมือ

พัศดี : วิญญาณโทษออกมาแล้ว ท่านหยางเซิงจงสอบถามได้ทุกประการ

หยางเซิง : ขอถามคุณยายผู้นี้ว่า ท่านมารับโทษยังที่นี่ด้วยเหตุใดมิทราบ?

วิญญาณโทษ : ฉันเพียงแต่พูดพล่อยไปเท่านั้น มิได้ทำความผิดอะไรเลยนี่!

อรหันต์จี้กง : ฆ่าคนด้วยคำพูดมิใช่ความผิดดอกหรือ? เธอไม่พูดความจริงต้องถูกลงโทษให้หนักกว่านี้อีก

วิญญาณโทษ : เอาล่ะค่ะ! อีฉันจะพูดความจริงก็แล้วกัน ตอนมีชีวิตอยู่อีฉันชอบอิจฉาริษยาคนอื่นมาก มักจะยุยงให้แตกกันเสมอๆ เคยใช้วาจากล่าวร้ายให้โทษผู้อื่น ทำให้เกิดความบาดหมางปั่นป่วนในครอบครัว พี่น้องต้องแตกแยกออกจากกัน ทำให้พ่อแม่ที่แก่เฒ่าขาดจากการเลี้ยงดูสงเคราะห์ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรที่ให้ทำผู้อื่นต้องรับเคราะห์กรรมนี่

พัศดี : เธอเป็นหญิงประเภท