เด็กขายไก่

โดย บุญเสมอ แดงสังวาลย์
เด็กหญิงวัยสิบขวบเศษ หุงหาอาหารให้แม่ที่นอนป่วยอยู่ในบ้านเล็กๆ ที่อาศัยอยู่เพียงสองคนแม่ลูก พ่อของแกเสียชีวิตไปเมื่อปีกลายด้วยอุบัติเหตุ ส่วนแม่เป็นโรคหอบหืดเรื้อรัง เด็กหญิงจึงต้องรับภาระในการดูแลเล้าไก่อันเป็นอาชีพหลัก และปรนนิบัติแม่ไปตามกำลัง

"ทนเอาหน่อยนะลูก" แม่บอกเสียงเครือ "อีกไม่ช้าแม่คงค่อยยังชั่ว ลูกจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมากอย่างทุกวันนี้ แม่อยากเห็นลูกโตเป็นสาว แม่ยังไม่อยากตาย..."

เด็กหญิงปลอบแม่ แล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน

แต่ก่อนจะไป แกต้องเข้าเล้าไก่หลังบ้าน ไข่มีน้อยเต็มทีจนต้องจับแม่ไก่ตัวหนึ่งใส่เข่งเล็กๆ ปิดฝา แล้วซ้อนท้ายรถจักรยานเอาไปขายแม่ค้าทุกวันก่อนไปโรงเรียน ตกเย็นจะได้มีเงินพอซื้ออาหารและยาเพื่อประทังชีวิตต่อไป

ไก่ทุกตัวจะหลบหนีพลางร้องลั่น คล้ายจะรู้ดีว่าถ้าถูกจับได้จะต้องถูกฆ่าแน่นอน พวกมันยังไม่อยากตาย อย่างน้อยก็พยายามยืดวันตายออกไปให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้

เด็กหญิงรู้ดีว่าแม่ค้าจะเชือดไก่ ลวกน้ำร้อน ถอนขนเอาไปแขวนขายที่ตลาด แม้ว่าแกจะไม่เคยและไม่กล้าฆ่าไก่ก็ตาม

แต่ไก่ก็เป็นอาหารของคน แกเองก็เคยกินไก่ เห็นคนอื่นกินไก่มาตั้งแต่จำความได้แล้ว

ขณะถีบจักรยานผ่านหน้าวัด เด็กหญิงก็เห็นคนแปลกหน้ากลุ่มหนึ่ง แต่งตัวดีทั้งหญิงและชาย กำลังยืนปรึกษาหารือกันอยู่ พอดีหญิงกลางคนผิวขาวผู้หนึ่งเหลือบมาเห็นเธอเข้าจึงกวักมือเรียก ครั้นหยุดรถและได้ยินคำพูดของหญิงผู้นั้นก็ทำให้เธอนิ่งอึ้งไป

"หนูๆ จะเอาไก่ไปไหน? ขายให้ฉันเถอะ ฉันไม่ฆ่ามันหรอก แต่จะปล่อยไว้ในวัดเอาบุญน่ะ"

"ฉันรู้นะว่าหนูจะเอาไปขายในตลาด" ชายคนหนึ่งพูด "เสร็จแล้วเขาก็ฆ่ามันเพื่อขายเอากำไร บาปกรรมเปล่าๆ ขายให้เราจะได้ทั้งเงิน ได้ทั้งบุญ"

"ฉันให้ 50 บาท" หญิงผู้นั้นบอกเมื่อมองผ่านเข่งตาใหญ่ "เอ้า! 80 บาทเลย หนูไม่ต้องไปตลาด ขายไก่ให้เขาฆ่า แต่ไปโรงเรียนได้เลย ช่วยชีวิตไก่ตัวนี้ด้วยนะ"

"ให้แกไป 100 บาทเถอะ" ผู้ชายพูด "เดี๋ยวนี้ไก่ตอนดีๆ ตัวใหญ่น่ะตามร้านข้าวมันไก่ขายตัวละ 500 บาทแล้ว"

หญิงกลางคนพยักหน้า รีบหยิบแบงก์ร้อยออกมาส่งให้เด็กหญิงซึ่งรับมาถือไว้อย่างงงๆ มองดูหญิงนั้นปลดเชือกหยิบเข่งเล็กๆ จากท้ายรถเดินไปปล่อยไก่ที่ประตูวัด มันรีบวิ่งหนีพร้อมกับร้องกะต๊ากๆ คล้ายดีใจที่รู้ว่ารอดพ้นความตายมาได้อย่างหวุดหวิด

แทนที่จะไปโรงเรียนได้เลย เด็กหญิงต้องขี่รถย้อนกลับไปที่บ้าน เข้าเล้าไก่อีกครั้ง พวกมันวิ่งหนีและส่งเสียงร้องเหมือนเห็นมฤตยู แต่เด็กหญิงต้องจับมันหนึ่งตัวไปส่งแม่ค้าที่ตลาดตามสัญญา มิฉะนั้นวันรุ่งขึ้นเขาอาจจะไม่รับซื้อไก่ของเธออีกก็ได้

ขณะที่ผ่านหน้าวัด หญิงชายใจบุญกลุ่มนั้นหายไปแล้ว เด็กหญิงถีบรถเร็วขึ้น เสียงแม่ดังแว่วขึ้นมาในความทรงจำ

"แม่ยังไม่อยากตาย..."

เด็กหญิงเชื่อว่าไม่มีใครอยากตาย ไม่ว่าคนหรือสัตว์ แม้จะรู้ดีว่าในที่สุดก็ต้องตายจนได้ แต่ทุกชีวิตก็ล้วนแต่อยากรักษาลมหายใจของตัวเองไว้ให้ยาวนานที่สุดเท่าที่จะนานได้ทั้งนั้นแหละ

ใกล้ตลาดเข้าไปทุกที เสียงร้องเบาๆ ของแม่ไก่จากท้ายรถดังมาเข้าหูเด็กหญิง คล้ายจะอุทธรณ์ขอความเป็นธรรม

"ฉันยังไม่ถึงกำหนดวันตายไม่ใช่หรือ อย่างเร็วก็พรุ่งนี้ มะรืนนี้ หรืออีกตั้งหลายวัน...ทำไมฉันต้องมาตายแทนแม่ไก่ตัวอื่นที่มีคนใจบุญมาซื้อชีวิตไปแล้วด้วยเล่า?"