อยากฝึกสมถะให้เกิดฌาน๔ แต่จิตมักวนเข้าเป็นวิปัสสนาตลอด

จขกท นั่งสมาธิเก่งจังเลยนะครับ
ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง นั่งเก่งเหมือนกัน5นาทีหลับลงภวัค์จิต หลับง่ายเป็นเแมวเลย
ร้องเหมี๊ยวๆ ประเดี๋ยวก็มา

 

ลูกดำรงค์เป็นคนตลก เหมี๊ยว

 

ไม่ใช่เธอหรอกนานา เพื่อนฉันที่หลับง่ายเปงแมว เขา គួរឱ្យស្រលាញ់ เมี๊ยววว ๆ

 

อยากฝึกสมถะให้เกิดฌาน๔ แต่จิตมักวนเข้าเป็นวิปัสสนาตลอด

+++ คำว่า "สมถะ VS วิปัสสนา" นั้น ให้ "รู้จักอาการคร่าว ๆ" เอาไว้ก่อน
+++ อาการของ "สมถะ" นั้นมีอาการ "ปิด" สิ่งภายนอก จะเรียกว่า "ปิดจิต" ก็ได้
+++ ส่วนอาการของ "วิปัสนา" นั้นมีอาการ "เปิด" รับสิ่งภายนอก จะเรียกว่า "เปิดจิต"
+++ ภาษา "เปิดจิต กับ ปิดจิต" นี้ เป็น "ภาษาเฉพาะ" ของ "ผู้อาวุโส" ท่านหนึ่ง
+++ เคย "จิตสื่อสารกัน" แล้ว ท่านใช้คำนี้ ก็รู้สึกว่า "ชี้ได้ตรงอาการมาก"

+++ อาการ "ปิดจิตสมถะ" นั้น จะ รู้/รู้สึก แต่เพียงเฉพาะ "ตน" เท่านั้น
+++ ส่วนอาการ "เปิดจิตวิปัสสนา" นั้น จะ รู้สึก "ตน" รวมทั้ง "สภาวะแวดล้อมรอบข้างด้วย"
+++ แต่ อาการที่เป็น "สมถะ" จะอยู่ที่ "รู้สึกตน (เวทนากาย)" ณ ขณะ "เปิดจิตวิปัสสนา"
+++ อาจจะ "ไม่เคยฟัง จากที่อื่นมาก่อน ก็ไม่เป็นไร" อาการนี้เป็นอาการของ "สัมปชัญญะรอบด้าน"

+++ แบบเดียวกับ "นั่งอยู่ในน้ำก้นสระ" จะรู้สึกตัว พร้อมกับ รับรู้น้ำรอบตัว รวมเสียงในน้ำ ทั้งหมด
+++ ตรงนี้เป็น "ตัวอย่าง" อธิบายในกรณี "จิตเปิด" ถ้าเคยเล่น "นั่ง/เดิน" ในน้ำ จะเข้าใจได้ชัดเจน

+++ ณ ตรงอาการ "รู้สึกตัว/สัมปชัญญะ" นั้น เฉพาะส่วนนี้ จัดเป็น "สมถะ"
+++ ณ ตรงอาการ "รับรู้รอบด้าน/สติ" เฉพาะส่วนนี้ จัดเป็น "วิปัสสนา"

+++ หากเข้าใจตรงนี้ ก็จะ "สามารถทำ สมถะ+วิปัสสนา ณ ขณะเดียวกัน ได้"
+++ และ "ความละเอียด + ความลึกที่วัดด้วย เบอร์ฌาน" จะเป็น อันเดียวกัน

+++ ดังนั้น ถ้าทำ "สมถะแบบจิตเปิด" ก็จะเป็น วิปัสสนาไปในตัว
+++ ที่สำคัญคือ สามารถเป็น "ฌานสมาบัติ ณ ขณะวิปัสสนา" ได้โดยตรง

+++ ผมผ่านตรงนี้มานานมากแล้ว แต่การใช้ภาษาตรงนี้ ได้มาจาก "ผู้อาวุโส" ท่านหนึ่ง
+++ อาจจะเคยหยิบ "คำศัพท์นี้" มาใช้ในกระทู้เก่า ๆ อยู่บ้าง แต่แทบจะไม่ได้ใช้
+++ เห็นเล่าถึง สมถะ/วิปัสสนา จากโพสท์แรก ๆ จึงนำมากล่าวไว้ ณ ที่นี้

+++ ส่วนเรื่อง "แยก กาย/ใจ" นั้น ไม่ต้องไปพะวงอะไรมาก
+++ เอาจากใน "ตัวอย่าง นั่งในน้ำ" ก็ได้
+++ หาก "ดำรงค์ สติ+สัมปชัญญะ ได้อย่างมีเสถียรภาพ"
+++ จะเกิดอาการ "น้ำ แยกกันกับ กาย" ได้ไม่ยาก

+++ หากอยู่ที่บ้านตามปกติ ใช้ "ลม/อากาศ รอบกายแทน ก็ได้"
+++ แต่อาจจะ ยากกว่าในน้ำอยู่บ้าง เพราะ "อุณหภูมิ/ความดัน (มิติ/ภูมิ)" ต่างกัน

+++ หัดฝึก "ปรับความรู้สึกตัว ให้สอดคล้อง กับสภาวะรอบข้าง"
+++ ก็จะ "ได้ สมถะ+วิปัสสนา" ในเวลาเดียวกัน
+++ แล้วก็จะได้อาการ "ดำรงค์สติสัมปชัญญะเสถียรภาพ รู้ สถานการณ์ ณ ขณะนั้น ๆ"
+++ นอกจาก "รู้ธรรมเฉพาะหน้า" แล้ว ยังสามารถ "ปรับความรู้สึกตน ให้เข้ากับ ธรรม" ได้ด้วย
+++ ตรงนี้ "ฝึกทำ ได้ตลอดเวลา โดย ไม่ต้องคิดอะไรมาก" นะครับ

 

ปัจจัยที่โยม ปวีร์ พร้อมทั้งโยมร่อนและทุกคนได้ทำบุญมา ได้ใช้จ่ายในการทำระบบโซล่าเซล นะ เพราะระบบท่อน้ำหลวงพี่ที่อยู่ที่วัดโน้นได้ทำเสร็จก่อนแล้ว

ตามนี้เลย นะ โยมนะ..

อนุโมทนาสาธุ..

 

ตอนนี้ใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้ว เรื่องปั๊มน้ำ น้องชายที่อยู่ระยองและเพื่อนๆได้แสดงความจำนงไว้แล้ว ว่าจะซื้อถวาย..

ด้วยอานิสงค์การบวชแท้ๆทำให้สายบุญสืบต่อเนื่องไม่หยุด..

ตั้งใจว่าจะทำให้เสร็จก่อนออกพรรษา แต่นี่คงเสร็จสมบูรณ์ก่อนเข้าพรรษา..

อนุโมทนาสาธุ กับทุกท่านด้วย..

 

อาตมาหลับอยู่ เมื่อถึงเวลาอันสมควร นักอภิญญาทั้งหลายมาปลุกเองนะ..

ช่วงนี้อาตมาจะใช้ชีวิตแบบธรรมดาสามัญทั่วๆไป..

 

ของท่านโกเอ็นก้า เราเคยไปหลักสูตร ๑๐ วัน ๒ ครั้งค่ะ ครั้งแรกไปได้ครบ ๑๐ วัน จบหลักสูตรอย่างมีความสุข (ต่างกับตอนไปยุวพุทธฯปฏิบัติครั้งแรกในชีวิตมากค่ะ ที่ออกมาแล้วทุกข์หนักมาก) ส่วนครั้งที่ ๒ เราก็ไปหลักสูตร ๑๐ วันค่ะ แต่อยู่ไม่ครบอยู่ได้แค้ ๔ คืน เพราะไข้ขึ้นสูงมาก เป็นหวัดใหญ่พันธุ์เอค่ะ ต้องออกจากหลักสูตรกลางคันมานอนโรงพยาบาล แบบนี้เรียกว่ากรรมทำให้ไม่สำเร็จในบุญได้มั๊ยคะ จำได้ว่าตอนนั้นร้องไห้เสียใจมาก เพราะยังไม่อยากออกจากการปฏิบัติเลยค่ะ อยากอยู่ให้ครบ ๑๐ วัน แต่ร่างกายไม่ไหวจริงๆค่ะ

เห็นเช่นเดียวกับคุณอัมนานาปาลีเลยค่ะ เราตั้งใจไว้แล้วค่ะ จะสอนหลานเรื่องธรรมะ เราคิดว่าธรรมะนี่แหละจะเป็นเกร่าะป้องกันใจที่ดีที่สุด ในการใช้ชีวิตอยู่ในสังคมทุกวันนี้อย่างสงบสุข เข้มแข็ง และให้มีศีลธรรม เราอยากให้เขารู้และเข้าใจในความเป็นพุทธ พุทธที่เข้าใจหลักที่แท้จริง ไม่ใช่แค่เป็นเพียงพุทธในบัตรประชาชนค่ะ นี่คือสิ่งที่เราตั้งใจสอนหลาน และกำลังทำอยู่ค่ะ หลานสาวคนนี้เราเลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิดเลยค่ะ เราเป็นพี่เลี้ยง แม่เขาทำงานค่ะ หลานเลยรักเรามากแยกจากกันไม่ได้ เราก็รักและห่วงหลานมากเหมือนกันค่ะ หลานสาวเราตอนนี้ ๗ ขวบแล้วค่ะ ปีหน้าจะให้นางไปฝึกหลักสูตรเด็กที่ยุวพุทธค่ะ เพราะเราเองก็เริ่มต้นจากยุวพุทธเช่นกัน ตอนนี้ฝึกให้นางดูแลตัวเองให้ได้ดีก่อน เพราะของยุวพุทธต้องไปนอนค้าง ๓ คืน ๔ วันค่ะ หลักสูตรเด็กนะคะ หลานเราก็รู้ค่ะว่าเกิดมาทุกคนต้องตาย รวมทั้งตัวเขาด้วย เราเคยสอนไว้

จะว่าไปเพราะมีหลานสาวนี่แหละ ที่ทำให้เปลี่ยนชีวิตและสันดานเรา เพราะถ้าไม่มีเขามาเกิด เราก็คงไม่ได้เขาหาพระธรรมค่ะ เราไปปฏิบัติธรรมครั้งแรกก็เพราะเขา เราไปแก้บน เราช่วยพี่สาวบน ว่าขอให้เขาเป็นลูกสาวแล้วเราจะไปปฏิบัติธรรม ซึ่งเราไม่เคยคิดจะไปทางธรรมนี้ด้วยตัวเองเลยค่ะ

พี่สาวเราอยากได้ลูกผู้หญิงค่ะ พอนางเป็นผู้หญิงจริงๆก็เลยต้องมาแก้บนค่ะ เพราะมีหลานคนนี้เราเลยอยากเป็นคนดีด้วยค่ะ ไม่อยากทะเลาะเบาะแว้งให้หลานเห็น ตอนเราไปปฏิบัติธรรมครั้งแรกไปได้แค่ ๒ วันเราก็มีสภาวะทางธรรมเกิด ปกติเรานั่งที่บ้านไม่ถึง ๕ นาทีก็ทรมานค่ะ คันยุกยิกอยู่ไม่สุข แต่นั่งที่ยุวพุทธฯกลับก้าวหน้าผิดปกติ แต่เราไม่เคยมีความรู้ทางธรรมเลยค่ะ

จนคืนที่ ๔ หรือที่ ๕ นี่แหละ เราเจอสิ่งแปลกๆและน่ากลัวมาทดสอบเรา แต่ตอนนั้นเราจิตใจไม่เข้มแข็งอย่างรุนแรงเลยค่ะ พยายามกำหนดจิตว่ากลัวหนอๆตามอาจารย์สอน ก็เอาไม่อยู่ค่ะ เราเลยระลึกถึงพระพุทธคุณ ตอนนั้นมีคนมาแจกพระธาตุให้ผู้ปฏิบัติทุกคนค่ะ เราก็ได้รับมา เราเก็บไว้ข้างหัวนอน พอเราระลึกถึงพระพุทธคุณ เราก็รู้สึกว่ามีแสงสว่างว้าบ และมีไออุ่นมาจากด้านหัวนอนที่เราเก็บพระธาตุค่ะ แล้วสิ่งน่ากลัวนั้นก็หายไป แล้วเราก็กลับมาปกติค่ะ แต่สติเกือบแตกไปเลย หลอนเลย มีอาการกลัวจนนอนไม่ได้ตั้งแต่คืนนั้น ไม่กล้านอนหลับค่ะ เพราะตอนนั้นเรารู้ว่าถ้าหลับก็เหมือนยังออกจากสมาธิไม่ได้ เหมือนอยู่กับมันตลอดเวลา แล้วเราก็ควบคุมไม่เป็นไม่มีความรู้เลยค่ะ กินก็น้อย นอนก็ไม่ได้ แต่ก็อยู่จนครบหลักสูตรตอนนั้นนะคะ กลับบ้านมาอิดโรย โทรมมาก เหมือนติดอยู่ในสมาธิตลอดเวลา และมีอาการแปลกๆ เช่นรอบตัวมันเคลื่อนไหวช้าลง กลัวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่กล้านอนตอนกลางคืน กลัวบาปกรรม กลัวเจ้ากรรมนายเวร ไม่กล้าสวดมนต์นั่งสมาธิ แต่สิ่งดีๆที่ได้กลับมาคือเราเชื่อในพระพุทธเจ้า รักพระพุทธเจ้ามาก และกลัวบาปกรรม จนเราต้องพยายามเปลี่ยนตัวเองนับแต่นั้นค่ะ

ตอนนั้นทุกคนในบ้านก็ตกใจและห่วงมากค่ะ แต่ดีว่าพี่สาวเรากับแม่เราเชื่อเรื่องธรรมะและการปฏิบัติค่ะ ถึงแม้จะมีความรู้ไม่มากแต่พวกเขาก็เข้าใจเรา ตอนนั้นสิ่งแปลกๆที่เราได้กลับมาเรารับไม่ได้เลยค่ะ มีแต่คนอยากได้แต่เราไม่อยาก อยากเอามันออกไป แม่เลยพาไปหาพระที่วัดมหาธาตุค่ะ พระท่านก็บอกให้เราแผ่เมตตาเยอะๆ เราก็ไม่เข้าใจว่าแผ่ทำไม แผ่เพื่ออะไร แผ่แล้วจะหายจากตรงนี้ได้ยังไง (แต่ตอนนี้เข้าใจทุกอย่างแล้วนะคะ) จนสุดท้ายเลยต้องไปหาจิตแพทย์ กินยาจนทุกวันนี้ก็ยังต้องกิน

เรื่องของเรายาวค่ะ ไหนเล่าแล้วก็ขอเล่าให้จบนะคะ แต่จะขอต่ออีกเม้นหนึ่งแล้วกันเพื่อความสะดวก เล่าเป็นธรรมทานนะคะ

 

ตามอ่านจนจบเลยคุณนิค ไม่เคยเข้ายุวพุทธเลยค่ะ เลยมองภาพไม่ออก แต่ก็ดีล่ะ ให้เขาฝีกแต่เด็ก อาจจะคุณนิคทำสมถะบ่อยๆมั้งคะ เวลาโกรธ ถึงได้รุนแรง คนอื่นไม่แน่ใจเหมือนกัน
แต่เราเป็นค่ะ เวลาออกจากสมาธิลองสูดหายใจแรง ๆสัก 10 ครั้งลองดูนะคะ

 

การสูดลมหายใจลึกๆ ช้า จะทำให้พลังชีวิตตื่นตัวค่ะ

 

หมอวินิจฉัยว่าเราเป็นโรควิตกกังวล มีอาการแพนิคจากความกลัวในคืนนั้นด้วย แล้วก็มีซึมเศร้า เพราะเราเล่าอาการก่อนไปปฏิบัติธรรมด้วยค่ะ เราโมโหร้าย ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ดี เคยอยากตายด้วยค่ะ แต่ไม่กล้าฆ่าตัวเอง ยังมีความกลัว

นั่นล่ะค่ะ เลยทำให้เรารู้ตัวว่าเราคงป่วยมานาน ก่อนจะมาปฏิบัติธรรม พอมาปฏิบัติจิตเราอ่อนแอมาก สมาธินำสติ เลยเกือบบ้า ตอนนั้นเรานึกมาได้ว่าตอนเราปฏิบัติฯ เราได้เคยตั้งจิตอธิษฐานต่อหน้าองค์พระประธานที่ยุวพุทธฯค่ะ ที่หอประชุมจะมีพระประธานองค์ใหญ่ตั้งอยู่ คือขอให้ตัวเรามีสติสัมปชัญญะอยู่ทุกเมื่อ ก็ไม่รู้ทำไมถึงอธิษฐานแบบนั้น เราเชื่อว่าเพราะเราอธิษฐานแบบนั้น ในภาวะที่จิตมีสมาธิสูง เลยทำให้เราไม่บ้าจนหลุดโลกค่ะ ยังไม่ถึงขั้นเป็นจิตเภท ตอนนั้นเรากลัวตัวเองจะเป็นบ้ามากค่ะ แต่ก็ยังมีสติเลยพาตัวเองไปหาหมอ

ตอนแรกหมอก็ให้ยามาหลายตัวค่ะ มียานอนหลับด้วย แต่เราหลับเองได้ค่ะ ทุกวันนี้ก็กินยาแค่ตัวเดียว ไม่มียานอนหลับ และวันละ ๑ เม็ดเท่านั้นค่ะ อาการของเราก็ดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ แต่ยังไม่กล้านั่งสมาธิอยู่ และก็ยังไม่เลิกทะเลาะกับที่บ้าน คือ ยาควบคุมได้เพียงเล็กน้อย พอเจอสิ่งเร้าก็ใส่ไม่ยั้ง แต่สิ่งที่เริ่มเปลี่ยนคือเราจะเห็นความทุกข์ในใจหนักมากทุกครั้งที่ทะเลาะกับที่บ้าน เราจะเสียใจ และทุกข์มาก ใจบอกว่าไม่อยากเป็นคนเลวแบบนี้ ไม่เอาแล้ว อยากพ้นจากความทุกข์นี้ รู้สึกบาปเหลือเกิน

เราเลยหันมาสวดมนต์ค่ะ เริ่มสวดมนต์ก่อนเรื่อยๆ แต่ยังไม่กล้านั่งสมาธิ ก็ดีขึ้นมาเล็กน้อยค่ะ จนเวลาผ่านไป ๔ ปี มีโอกาสไปเจออาจารย์กรรมฐานท่านหนึ่ง ท่านเป็นหมอดูมีญาณค่ะ ท่านดูกรรมให้เรา แล้วท่านก็บอกเรื่องกรรมเก่า แล้วท่านก็บอกว่าเรานั่งสมาธิได้ แล้วสอนว่าให้นั่งยังไง เราก็เลยกลับมานั่งสมาธิได้อีกค่ะ แต่ก็ค่อยๆเริ่มทีละน้อยๆทำที่บ้าน จนประมาณปีหนึ่งได้ค่ะ เลยลองกลับปฏิบัติธรรมอีก แต่ครั้งนี้เลือกไปท่านโกเอ็นก้าค่ะ เหมือนธรรมะจัดสรร คือ ได้ไปทางวิปัสสนาก่อนค่ะ ฝึกสติ เลยเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราถนัดวิปัสสนามากกว่าสมถะ

ก็ตั้งแต่ไปปฏิบัติธรรมที่ท่านโกเอ็นก้า กลับบ้านเราก็ไม่ทิ้ง แต่อาจจะไม่เป๊ะ แต่ก็เน้นดูกาย ดูใจค่ะ จากเดิมสัปดาห์ละครั้ง จนทุกวันนี้ก็ทำเกือบทุกวัน บางสัปดาห์ก็ทำทุกวัน ถ้าสมาธิดูกายใจก็วันละ ๑ ชั่วโมงค่ะ และเวลาปกติเราก็ดูกายดูใจตลอด ๒๔ ชั่วโมงค่ะ หลุดบ้าง อะไรบ้างก็ยังมี ผลที่ได้คือเลิกทะเลาะกับแม่ กับที่บ้านได้ค่ะ แต่ก็ยังมีทุกอารมณ์ แต่ไม่แสดงออกมาทางวาจา และกายค่ะ ให้มันอยู่ในจิต ทุกข์ในจิตอย่างเดียว แล้วก็มีฝึกแบบดูลมหายใจตัวเองค่ะ เพื่อระงับความโกรธ ความฟุ้งซ่าน ทุกวันนี้ใจเบาไปเยอะมาก ดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ยังมีทุกข์อยู่ค่ะ แต่มันเบา มันไม่ได้เก็บกดไว้แบบแต่ก่อนจนล้นใจ โกรธก็หายเร็วขึ้น ยังรู้ทุกข์สุขความเกิดดับเกิดดับสลับไปมาอยู่อย่างนี้ชัดเจนมากค่ะ

ยังคงกินยาอยู่ค่ะ และเข้าใจตัวเองด้วยค่ะว่ากายเราป่วย คือ สารสื่อสมองเราหลั่งผิดปกติ อันนั้นคือกายป่วยค่ะ แต่ใจเราไม่ป่วยค่ะ เลยจำเป็นต้องกินยาควบคุมสารในสมองอยู่ และยอมรับด้วยว่าอาการที่เราเป็น เป็นเรื่องของกรรมค่ะ เราด่าพ่อแม่ เราด่าทุกคน เราคิดลบ ก็ยอมรับในสิ่งที่ควรต้องได้รับค่ะ ใจเราไม่ป่วยค่ะ คือ เราไม่เคยคิดฆ่าตัวตายอีก เวลาเจอทุกข์เราคิดว่ามันคือแบบทดสอบค่ะ และเราต้องผ่านไปให้ได้ แต่ก่อนเราเคยคิดตอนด่าพ่อแม่ว่าจะตกนรกก็ช่าง ไม่แคร์ ขอให้ได้ปล่อย ขอให้ได้เถียง ฉันไม่ยอม ฉันต้องชนะ

ทุกวันนี้เรากลัวตกนรกแล้วค่ะ เราบอกกับตัวเอง ฉันตายไปต้องไม่ตกนรก เราต้องไปดี เราต้องแก้ไขจิตตัวเองให้ได้ เราเคยโทษคนทั้งโลกว่าเขาทำร้ายเรา ไม่เคยโทษตัวเอง ตอนนี้เรารู้แล้วค่ะ คนที่ทำร้ายเราคือตัวเราเอง ไม่ใช่คนอื่น เวลาเราคิดลบเราก็โทษตัวเองว่าเลวค่ะ แต่ไม่ได้โทษเพื่อประชดชีวิตนะคะ เรารู้ตัวว่าเลว รู้ตัวว่าโง่อย่างจริงใจเพื่อพัฒนาตัวเองให้ดีกว่าเดิมค่ะ เรายังไม่คิดว่าตัวเองฉลาดค่ะ เราว่าคนที่ฉลาดจริงๆคือคนที่เป็นอรหันต์ค่ะ ตราบใดยังไม่ถึงขั้นนั้น ก็ยังโง่ยังเลวค่ะ

ทุกวันนี้เราใช้ชีวิตแทบทุกลมหายใจอยู่กับสติเลยค่ะ แต่ยังมีหลุดบ้างนะคะ จะพยายามรู้ตัวตลอด เราเชื่อในเรื่องจิตสุดท้ายก่อนตาย เราไม่รู้ว่าเราจะตายตอนไหนเราจึงพยายามอภัยให้ทุกคนที่เราเคยเกลียดโดยใช้พรหมวิหาร ๔ เข้าช่วยค่ะ เราพอแล้วค่ะ ความโกรธ ความขุ่นแค้นใจ ความพยาบาท ริษยา ทำให้เราเหนื่อยเหลือเกินค่ะ เรารู้สึกไม่ดีมากๆเวลาเราโกรธใคร เหนื่อยจริงๆจากใจเลย

หลายเดือนมานี้ เราพยายามทำตัวเองให้อยู่กับสติ ควบคุมใจ วาจา และกาย รักษาศีล กรรมบท และใช้พรหมวิหาร ๔ ค่ะ เราปฏิบัติตามคำสอนของหลวงพ่อฤาษีวัดท่าซุงค่ะ ขอหนีเข้านิพพานแล้วค่ะ ตอนนี้เราก็ยังมีเลวค่ะ เมื่อหลายวันมาแล้วยังมีเถียงกับพี่สาวอยู่บ้าง แต่ไม่หนักเท่าสมัยก่อน และเราเองนี่แหละ ที่รู้สึกทุกข์ใจมากเลยค่ะ ก็นั่งดูอารมณ์รู้ตัวว่าอนุสัยกิเลสเยอะมากกกก เพราะกว่าอารมณ์โกรธจะดับหลายชั่วโมงเลยค่ะ ถ้าเป็นแต่ก่อนเราอาละวาดทำลายข้าวของ และอาจทำร้ายร่างกายได้เลยค่ะ

จริงๆที่มาถามเรื่องการปฏิบัติ ก็เพราะเราอยากปฏิบัติตามหลวงพ่อฤาษีค่ะ สนใจมโนมยิทธิ เพราะหลวงพ่อท่านบอกถ้าเราได้เห็นอะไรบ้าง เช่น ระลึกชาติได้บ้างก็จะไปถูกทางมากขึ้นค่ะ เราแค่อยากรู้ว่าครอบครัวเราเคยมีเวรกรรมอันใดต่อกันมาค่ะ เรารู้จะได้ปล่อยวาง แต่ใจจริงเราต้องการสติปัญญามากกว่าค่ะ และตอนนี้ก็เข้าใจแล้วว่าเราควรปฏิบัติอย่างไรต่อไป ส่วนที่เหลือก็ปล่อยให้ธรรมะจัดสรรค่ะ ถ้าเราจะได้ก็คงได้ในสักวัน ถ้าไม่ได้ก็ช่างมันค่ะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ

 

เราไม่รู้ว่าของเก่าให้อดีตชาติเราฝึกอะไรมานะคะ แต่ชาตินี้บอกเลยค่ะเราไม่เคยฝึกอะไรมาเลยค่ะ ไม่เคยสนใจเรื่องธรรมเลยค่ะ เป็นคนบาปมาก่อน ตอนไปยุวพุทธฯ เราก็ไปแบบโง่ๆเลยค่ะ ออกจะลองดีด้วย อยากไปพิสูจน์ว่านั่งสมาธิแล้วมันจะได้อะไรจริงมั๊ย เขาให้ทำอะไรก็ทำ ปิดวาจาเคร่งครัด คนในครอบครัวไม่มีใครคิดค่ะว่าเรากลับมาจะได้อะไร เรายังไม่คิดเลยค่ะ เพราะเราไม่เคยสวดมนต์ ไม่เคยนั่งสมาธิจริงจัง นั่งแค่ ๕ นาทียังแทบแย่เลยค่ะ เรียกว่าไม่เอาทางธรรมเลย แถมลบหลู่เล็กๆด้วย

ส่วนที่ยุวพทธฯ ให้ฝึกแนวสติปัฏฐาน ๔ ค่ะ มีกำหนดย่อยคือดูอิริยาบถตัวเอง มีเดินจงกรม และนั่งสมาธิยุบหนอพองหนอค่ะ

แต่ตอนนั้นด้วยความไม่รู้ ความโง่ จริงๆเขาเน้นสมาธิคือสมถะน้อยมากค่ะ แต่เราดันติดใจการนั่งสมาธิเพราะเจอสภาวะแปลกๆเยอะแยะ เพลินค่ะ นั่งแล้วสงบ พอเผลอก็เข้าสมาธิตลอด ยึดติด หลงค่ะ เลยไม่ค่อยใส่ใจเรื่องกำหนดย่อย และจงกรม สมาธินำสติ บวกกับเราคงป่วยทางจิตด้วย เลยเกือบหลุดเกือบบ้า เพิ่งมาเข้าใจก็ตอนที่ปัญญาเริ่มเกิดแล้วค่ะ หลังๆเราเลยเน้นฝึกวิปัสสนา สมถะเลยน้อยไปหน่อยค่ะ

 

ถามนิดหนึงค่ะ คุณหมอได้ให้ยากินด้วยหรือเปล่าคะ

 

น่าเห็นใจ จขกท แต่เรื่องไม่ดีมันก็ผ่านไปแล้วนะครับ เป็นอดีตไปแล้ว ปล่อยวางมันไปครับ

 

ใช่ค่ะเวลาเรานั่งสมาธิ เราจะรู้สภาวะรอบตัวตลอด ทั้งเสียง กลิ่น แสง อุณหภูมิ เราพยายามไม่ดิ่งจนปิดโลกค่ะ เพราะสติยังไม่เข้มแข็ง กลัวหลุดเหมือนกัน

ตอนนี้เรามั่นใจสติเราในระดับหนึ่งค่ะ เลยสนใจเข้าสมถะให้มากขึ้น แต่พอลองแล้ว ก็ไม่ดิ่งเลยค่ะ ประเด็นที่ตั้งกระทู้ถามคือแบบนี้ค่ะ

 

ให้ค่ะ และยังกินอยู่ทุกวันนี้ค่ะ เลยไม่รู้ว่าเพราะกินยาอยู่เลยมีส่วนกับการทำสมาธิหรือเปล่าน่ะค่ะ

 

ขอบคุณค่ะ ปล่อยวางไปมากกกกกแล้วค่ะ ทุกวันนี้มีความสุขขึ้นมากกกก เบามากกกก คือดีมากๆจนไม่รู้จะบอกยังไง เราถึงต้องการให้หลานเราเข้าถึงธรรมค่ะ

 

การที่คุณนิคได้รับยา เพราะว่าจะได้ปรับเคมีค่ะ เพราะสมองสร้างเคมีไม่สมดุลย์ สักพักจะดีขึ้น แต่คุณนิค หันมาเอาดีทางสมาธิ นับว่าดีมาก สมาธิรักษาได้ทุกอย่าง เข้าใจบางอย่างเราสลัดเหตุการณ์ในอดีตไม่ออก แต่เราก็อย่ายอมให้มันมาทำร้ายเราได้ค่ะ จะพยายามติดต่ออ่านและพูดคุยกับคุณนิคค่ะ

 

ถ้าเรื่อง สมาธิ ท่านธรรม- ชาติ แนะนำได้ดีมากๆ ค่ะ
เราเองยอมรับท่านเลย

 

เดวๆเธอเปงหมอ...?