หลวงปู่ดู่กับในหลวง

เมื่อหลายสิบปีก่อน ครั้งที่มีข่าวในหลวงรัชกาลที่ 8 เสด็จสวรรคตหลวงปู่เคยเล่าว่า
ท่านเกิดความสลดสังเวชมาก ว่าคนไทยหลายคน ยังขาดกตัญญูกตเวทิตาคุณต่อพระเจ้าอยู่หัวท่านคิดอยู่เสมอว่า ทำอย่างไรจะให้คนไทยมีความรักชาติศาสนา และพระมหากษัตริย์ องค์ท่านเองนั้นตั้งแต่บัดนั้นจนกระทั่งทุกวันนี้ แม้กาลเวลาล่วงเลยไปหลายสิบปี กิจวัตรอันหนึ่งที่ท่านทำอยู่มิได้ขาดคือ การสวดมนต์ถวายพระพรแด่ในหลวงทุกวันตลอดมาขอให้พระองค์มีพระชนมายุยิ่งยืนนานเป็นมิ่งขวัญคนไทยตลอดไป

หลวงพ่อยังได้กล่าวไว้อีกว่าเพราะพระเจ้าแผ่นดิน(ร.9) ท่านปฏิบัติ(ธรรม)ต่อไปพุทธศานาในเมืองไทยจะเจริญขึ้นเพราะท่านเป็นผู้นำเป็นแบบอย่าง
สมัยหนึ่งเมื่อหลวงปู่ดู่ ยังทรงสังขารอยู่นั้นบ่ายของวันที่แดดร่มลมตก จู่ ๆ ท่านก็เปรยกับคณะศิษย์ที่ประกอบด้วย "คนตาดี" หลายคนว่า
"พวกแกลองดูทีซิว่า มีพระรูปไหนอยู่กับในหลวงบ้าง"

เข้าใจว่าท่านคงหมายถึงกายทิพย์ หรือ บารมีที่พระมหาเถระแต่ละองค์อธิษฐานพิทักษ์รักษาในหลวงศิษย์ท่านหนึ่งก็ "เข้าที่" ตามหลวงปู่สั่ง พักหนึ่งก็ลืมตาแล้วตอบว่า "หลวงพ่อเกษมครับ" หลวงปู่ยิ้มแล้วว่า "นั่นองค์หนึ่งละ มีใครอีก" ศิษย์แสนซนคนหนึ่งตอบทันที "หลวงพ่อนั่นแหละครับ" ท่านมองหน้าแล้วถาม "ทำไมแกจึงว่าอย่างนั้น" ศิษย์จอมซนอธิบายว่า "อ้าว ก็หลวงพ่อรู้ได้ว่ามีองค์นั้น องค์นี้อยู่กับในหลวง แสดงว่าหลวงพ่อก็ต้องไปมาด้วยน่ะสิ ไม่อย่างนั้นจะรู้ได้ยังไง"

เมื่อเข้าเนื้อท่านโบกมือให้ยุติเรื่องทันที ศิษย์ก็ถึงที่ยิ้มไป...
นี่คือเรื่องเล่า ที่อาจบอกได้ว่ายังมีอะไร ๆ ในโลกที่เราผู้ครองความเป็นปุถุชนยังเข้าไปไม่ถึงอีกมาก สิ่งที่เราไม่รู้ ไม่ได้แปลว่าจะไม่มี
ค่ำของวันหนึงเป็นที่เลื่องลือกันมานานปากต่อปากรุ่นต่อรุ่นนานมาแล้วสมัยหลวงพ่อดู่ยังไม่ย่างเข้าวัยชรามากนัก มีรถคันหนึงขับเข้ามาในวัดสะแกและมีคน 2 คนลงจากรถมุ่งไปยังกุฎิหลวงปู่ ภายหลังเป็นที่ทราบมาว่าเป็นพ่อกับลูกสาวมากราบนมัสการหลวงปู่ โดยมากันเองพร้อมคนขับรถและผู้พ่อใส่แว่นดำ พอมาถึงหลวงปู่ก็ได้จัดแจงรออยู่แล้วเสมือนรู้ทั้งๆที่ไม่ได้มีการนัดหมายก่อนมา
พ่อลูกคู่นั้นได้สนทนากับหลวงปู่ประมาณชั่วโมงจึงได้กราบลาหลวงปู่ หลวงปู่ได้ให้พร และยังแซวว่า "มาแบบเงียบๆนี้และดีเพราะเดี๋ยวคนจะล้นวัด" ทั้งหลวงปู่กับพ่อลูกคู่นั้นได้หัวเราะอย่างรู้กัน

หลังคุณพ่อและลูกสาวออกมาจากกุฎิหลวงปู่คุณพ่อและลูกสาวก็ได้ให้คนขับรถขับมาเทียบหน้าวัดพอมาถึงคนลูกสาวก็ได้ลงมาซื้อข้าวแกงกับแม่ค้าแถวนั้นโดยผู้พ่อก็ลงมาสมทบด้วย และพูดคุยกับแม่ค้าอย่างไม่ถือตัวและเป็นกันเองระหว่างนั้นแม่ค้าผู้นั้นก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมพ่อลูกคู่นี้ช่างคุ้นหน้าเสียจริง จนทั้งคู่ได้กลับขึ้นรถและขับออกไปแม่ค้าจึงได้ถึงบางอ้อด้วยความตื้นตัน หลังจากนั้นมีผู้เห็นพ่อลูกคู่นั้นได้มาในลักษณะเดียวกันอีก 2-3 ครั้ง โดยมีบางครั้งผู้พ่อมาคนเดียวก็มี

พ่อลูกคู่นั้นจะเป็นใครอันนี้ก็แล้วแต่ผู้อ่านจะคิดพิจารณาถ้าคิดๆดูคงพิจารณาออกไม่ยาก หากรู้แล้วก็ขอให้ประทับความซึ้งใจนี้ไว้ในจิตเป็นบุญที่ได้รู้ก็พอ
แหมก็คนลูกสาว เมื่อวันเปิดพิพิธพันธ์หลวงปู่ดู่ที่วัดสะแกเมื่อปี 2535 ก็ยังมาร่วมงานอยู่เลย..



ขอบพระคุณข้อมูลจาก เพจ ศูนย์บรรเทาทุกข์ผี ทั่วประเทศ

https://www.facebook.com/%E0%B8%81%E0%B8%B3%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%9E%E0%B8%B8%E0%B8%97%E0%B8%98%E0%B8%A0%E0%B8%B9%E0%B8%A1%E0%B8%B4-%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%94%E0%B8%9C%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%8D%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1-1101236199896160/?fref=photo

 

จดหมายที่หลวงพ่อเกษม เขมโก เขียนถึงพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
หลวงพ่อเกษมท่านเคร่งครัดอยู่ป่าช้าตามระเบียบธุดงค์วัตร์ ผู้ปฏิบัติธรรมท่านใดก็ตามที่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้เชื่อเหลือเกินว่าจะต้องมีกำลังใจและมีความเพียรในการปฏิบัติยิ่ง ๆ ขึ้นไปแน่นอนครับ


ภาพจากวิทยานิพนธ์ เรื่อง โสสานิกธุดงค์ในพระพุทธศาสนา : กรณีศึกษาหลวงพ่อเกษม เขมโก ( ๒๕๔๙ ) มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ชื่อผู้วิจัย : พระครูสิริกิจจาภรณ์ (เสริม กตกิจฺโจ)

 

ในสมัยที่หลวงดู่ปู่มีชีวิต ท่านจะกำชับให้ลูกศิษย์ของท่านเอาบุญจากการภาวนา รวมเข้ากับบุญของพระพุทธเจ้าและพระอรหันตสาวกทั้งหลาย ถวายให้ในหลวง รวมทั้งแผ่เมตตาให้เทพเทวาผู้ปกรักษาพระองค์ท่านให้มีความสุข แล้วก็กรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวรของพระองค์ท่านให้ไปเกิดในสุคติภูมิ

หลวงปู่ดู่กล่าวว่า หากไม่มีในหลวง พระพุทธศานาก็ตั้งอยู่ไม่ได้
หลายครั้ง ที่ลูกศิษย์จะรับทราบได้ว่าหลวงปู่จะเข้าที่เพื่ออธิษฐานช่วยในหลวงในยามที่พระองค์ทรงพระประชวร)

นอกจากนี้ ท่านยังกำชับให้แผ่เมตตาให้ประเทศชาติ ดังเช่นการอธิษฐานช่วยประเทศชาติของหลวงปู่เกษม เขมโก สุสานไตรลักษณ์ ด้วยเช่นกัน
(หลวงปู่เกษมจะมีคาถากำกับด้วยว่า รัฐะ ปาลา สมัคคา สทา โหนตุ)

สรุปก็คือ นักปฏิบัติต้องไม่ลืมประเทศชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์
เพราะสามสถาบันนี้เกื้อกูลให้เราได้รับความร่มเย็นเป็นสุข ได้รับความสัปปายะแก่การปฏิบัติธรรมสืบต่อกันมาถึงปัจจุบัน

 

มีอยู่ปีหนึ่งที่ประชาชนชาวไทยทุกหย่อมหญ้า มีความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยในพระอาการประชวรของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๙ เพราะจากข่าวคราวที่ออกมานั้น พระอาการของพระองค์อยู่ในขั้นน่าวิตกเป็นอย่างยิ่ง ประชาชนชาวไทยทั้งหลายไม่ว่า บรรพชิต ข้าราชการ ประชาชน ต่างบำเพ็ญกุศลเพื่อถวายพระราชกุศลให้พระองค์หายจากพระอาการประชวรในครั้งนั้น ตั้งแต่การบำเพ็ญภาวนา สร้างพระ ทำบุญตักบาตร ผู้เขียนคิดว่าเราก็ภาวนาแล้ว น่าจะทำอะไรสักอย่างหนึ่ง เพื่อให้หลวงปู่ช่วยพระเจ้าแผ่นดิน ทั้งๆ ที่รู้ว่า นับตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๙๕ เป็นต้นมา ไม่มีวันใดเลยที่หลวงปู่จะว่างเว้นจากการถวายพระราชกุศลให้กับในหลวง...

ผู้เขียนฝันไปว่า หลวงปู่ทวดท่านบอกว่า "ให้เขียนชื่อพระเจ้าอยู่หัว วันเดือนปีเกิดของพระองค์ด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านหนึ่งเขียนตีตารางเป็นร้อยแปดตา เอาไปให้อาจารย์ของเธอทำ ท่านรู้เองแหละว่าจะทำอย่างไร" เมื่อผู้เขียนทำเสร็จแล้วฝากคนไปถวายหลวงปู่ ตารางทั้งร้อยแปดนั้น ท่านเขียนอักขระเกี่ยวกับพุทธคุณร้อยแปดลงทุกช่อง เมื่อเขียนเสร็จแล้วท่านอธิษฐานจิต เพื่อให้นำไปบรรจุในองค์พระที่ท่านสร้างขึ้น แต่ที่สำคัญคือ แทนที่จะให้คนอื่นไปทำ หลวงปู่กลับเป็นผู้ทำและเทเอง บรรจุเองทั้งหมด ด้วยดวงจิตที่มุ่งมั่น ถวายความจงรักภักดีแด่พระเจ้าแผ่นดิน เมื่อเทเสร็จเป็นองค์พระแล้ว ท่านก็นำมาอธิษฐานให้กับพระเจ้าอยู่หัว ท่านกล่าวว่า "องค์อื่นๆ ตั้งแต่ที่มีมารัชกาลที่ ๑ ถึง ๘ ขอให้ขึ้นไปสถิตที่วิมานของแต่ละท่าน ส่วนรัชกาลที่ ๙ นี่ขอให้อยู่ก่อน เพื่อช่วยเหลือประเทศชาติ ให้รอกพ้นภยันตรายเสียก่อน" แล้วท่านก็พูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก" สิ่งที่น่าปิติยินดีของปวงชนชาวไทยก็คือ พระอาการของพระเจ้าอยู่หัวซึ่งอยู่ในขั้นที่วิกฤต แม้แต่พระองค์เองยังกล่าวว่า ได้ไปอยู่ในแดนสนธยา ก็กลับคืนดีเหมือนเก่า

ทั้งนี้ไม่ได้หมายความว่า เกิดจากหลวงปู่องค์เดียว แต่ผู้เขียนต้องการเน้นถึงจุดที่ท่านรับเอาเป็นธุระ ในการทำพระครั้งนี้ต่างหาก ที่ทำให้รู้ซึ้งในน้ำใจของหลวงปู่ที่มีต้อพระเจ้าอยู่หัว เพราะท่านจะสั่งเสมอว่า เมื่อทำบุญหรือทำสมาธิครั้งใด อย่าลืมอุทิศกุศลให้กับ ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ อันเป็นการแสดงความกตัญญูต่อแผ่นดินที่อาศัย ต่อพระพุทธศาสนา และต่อองค์พระเจ้าอยู่หัวของเรา

หมายเหตุ
ผู้เขียนคือ อ.ศุภรัตน์ แสงจันทร์

 

น้ำใจหลวงปู่ดู่ที่มีต่อในหลวง

มีอยู่ปีหนึ่งที่ประชาชนชาวไทยทุกหย่อมหญ้า มีความรู้สึกห่วงใยต่อพระอาการประชวรของในหลวง ร.9 เพราะจากข่าวคราวที่ออกมานั้น พระอาการของพระองค์อยู่ในขั้นน่าวิตกเป็นอย่างยิ่งประชาชนชาวไทยทั้งหลายไม่ว่า พระ ข้าราชการ ประชาชนต่างบำเพ็ญกุศล เพื่อถวายให้พระองค์หายจากอาการประชวรในครั้งนั้น ตั้งแต่การบำเพ็ญภาวนา สร้างพระทำบุญตักบาตร อาจารย์ศุภรัตน์คิดว่าเราก็ภาวนาแล้ว น่าจะทำอะไรสักอย่างหนึ่ง เพื่อให้หลวงปู่ช่วยพระเจ้าแผ่นดิน ทั้งๆที่รู้ว่านับตั้งแต่ พศ ๒๔๘๕ เป็นต้นมา ไม่มีวันใดเลยที่ หลวงปู่จะว้างเว้นจากการถวายพระราชกุศลให้กับในหลวง
อาจารย์ศุภรัตน์ฝันไปว่า หลวงปู่ทวดท่านบอกว่า "ให้อาจารย์เขียนชื่อพระเจ้าอยู่หัว วันเดือนปีเกิดของพระองค์ด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านหนึ่งเขียนตีตารางเป็นร้อยแปดตา เอาไปให้อาจารย์ของเธอทำ ท่านรู้เองแหละว่าจะทำอย่างไร"เมื่ออาจารย์ทำเสร็จแล้วฝากคนไปถวายหลวงปู่ ตารางทั้งร้อยแปดนั้น ท่านเขียนอักขระเกี่ยวกับพุทธคุณร้อยแปดลงทุกช่อง เมื่อเขียนเสร็จแล้วท่านอธิษฐานจิต เพื่อให้นำไปบรรจุในองค์พระที่ท่านสร้างขึ้นแต่ที่สำคัญคือ แทนที่จะให้คนอื่นไปทำ หลวงปู่กลับเป็นผู้ทำและเทเองบรรจุเองทั้งหมด ด้วยดวงจิตที่มุ่งมั่นถวายความจงรักภักดีแด่พระเจ้าแผ่นดิน เมื่อเทเสร็จเป็นองค์พระแล้ว ท่านก็นำมาอธิษฐานให้กับพระเจ้าอยู่หัว ท่านกล่าวว่า "องค์อื่นๆตั้งแต่ที่มีมารัชกาลที่ ๑ ถึง ๘ ขอให้ขึ้นไปสถิตที่วิมานของแต่ละท่าน ส่วน รัชกาลที่ ๙ นี่ขอให้อยู่ก่อน เพื่อช่วยเหลือประเทศชาติให้รอดพ้นภยันตรายเสียก่อน แล้วท่านก็พูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก"สิ่งทีน่าปิติยินดีของปวงชนชาวไทยก็คือ พระอาการของในหลวง ซึ่งอยู่ในขั้นวิกฤต แม้แต่พระองค์เองยังกล่าวว่าได้ไปอยู่ในแดนสนธยา ก็กลับคืนดีเหมือนเดิม
ทั้งนี้ไม่ได้หมายความว่า เกิดจากหลวงปู่องค์เดียว แต่ผู้เขียนต้องการเน้นถึงจุดที่ท่าน รับเอาเป็นธุระในการทำพระครั้งนี้ต่างหาก ที่ทำให้รู้ซึ้งในน้ำใจของหลวงปู่ที่มีต่อในหลวงเพราะท่านจะสั่งเสมอว่า เมื่อทำบุญหรือทำสมาธิครั้งใด อย่าลืมอุทิศให้กับ ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ อันเป็นการแสดงกตัญญูต่อแผ่นดินที่อาศัย ต่อพระพุทธศาสนา และองค์พระเจ้าอยู่หัวของเรา ในร้อยแปดตารางนั้นหลวงปู่ได้ลงคาถาที่เรียกว่า อิติปิโสรัตนมาลา อันประกอบด้วย พุทธคุณ ๕๖ คาถา ธรรมคุณ ๓๘ คาถา และสังฆคุณ ๑๔ คาถา รวมเป็น ๑๐๘ คาถา