หมาขึ้นสวรรค์ นายลงนรก

อ่านนิทานสำหรับเด็ก เขียนโดย พระสารประเสริฐ (ตรี นาคประทีป) ได้คติดี จึงขออนุญาตคัดลอกมาลงพิมพ์ให้อ่าน เป็นอนุสติเตือนใจดังนี้ครับ

เด็กน้อยใจร้ายคนหนึ่งไปทะเลสาบลึก เล่นทอยกระเบื้องบนน้ำ เล่นอย่างไรทราบไหม เด็กนั้นมีแผ่นกระเบื้องเต็มกระเป๋า เป็นกระเบื้องแบนๆ เราะไว้กลมๆ หยิบออกมาทีละแผ่น ทอยลงไปตามพื้นน้ำทะเลสาบ โดยทำให้แผ่นกระเบื้องแล่นแฉลบบนผิวน้ำ สะท้อนขึ้นลงตั้งสามสี่ครั้งจึงจม

หมาของเขานั่งห่างออกไปเล็กน้อย คอยดูนายอยู่ ทันทีทันใดนั้น มีน้ำกระเด็นพรวดขึ้นมา เด็กพลัดตกลงหาดเลน

ยิ่งดิ้นยิ่งจม จวนจะมิดตัวอยู่แล้ว หมากระโดดตามลงไป เอาปากงับที่เสื้อ ลากขึ้นบกได้ แต่เด็กร้ายกลับโกรธ เพราะหมาใจดีนั้นทำเสื้อขาดหน่อยหนึ่ง

เด็กนั้นจึงผลักหมากตัญญูตกลงไปในทะเลลึก เป็นเชิงบังคับให้หมวก แล้วแกล้งเอากระเบื้องรุมปามัน ต้องหลบจนแทบจมโคลน

มีหมาป่าดุกำลังหิว มองเห็นการกระทำนั้น คิดว่าหมาน่าสงสารตัวนั้นคงดีใจที่เห็นนายใจร้ายได้รับอันตราย จึงเข้าไปใกล้กระซิบว่า "ปล่อยให้ข้ากินมันเสีย"

แต่หมานั้นแสร้งเป็นหูข้างหนึ่งหนวก เมื่อหมาป่าพูดจนขี้เกียจแล้ว ก็กระโดดไปที่เด็กนั้น ฝ่ายหมามีคุณก็กระโดดตามขึ้นไป ขัดขวางต่อสู้เต็มกำลัง จนขับหมาป่าไปได้

เด็กชั่วที่หนีไปซ่อนหลังพุ่มไม้ ถือไม้ท่อนใหญ่ไว้ด้วย หมาดีวิ่งไปหานาย แสดงความดีใจในการมีชัย แต่เด็กนั้นตวาดด้วยเสียงโกรธ "ไปให้พ้น ไอ้หมาสกปรก ทำไมเองไปกัดกับหมาป่าตัวนั้น ทำให้ข้าตกใจ ไอ้สัตว์พาลทะเลาะ" แล้วก็หวดลงไปที่สัตว์น่าสงสาร ทั้งเอากระเบื้องขว้างไล่ไปให้พ้น

แต่หมาน่าสงสารก็มิได้หย่อนความกตัญญู ยังวิ่งตามนายน้อยใจร้ายของมันต่อไป เด็กนั้นแอบเข้าไปปีนต้นไม้ในสวนแห่งหนึ่ง ขโมยปลิดผลไม้ ทั้งที่รู้ว่าต้นไม้นั้นเป็นของชาวสวนอำมหิตไม่เคยอภัยขโมยคนใดเลย แต่ขณะนั้นนึกเสียว่าเจ้าของคงไปจ่ายตลาด จึงปลิดผลไม้ พลางทุ่มติดๆ กันไปที่หมา

ทันใดนั้นเจ้าของสวนถือปืนวิ่งไล่ออกมา จ้องเล็งไปที่เด็กนั้น พร้อมกับตะโกนบอกว่า "ต้องให้ค่าลูกไม้ของข้า ไม่อย่างนั้น ยิงเดี๋ยวนี้"

เด็กชั่วไม่มีทรัพย์ติดตัวเลย นอกจากแผ่นกระเบื้อง หมดหวังแล้วตะโกนเรียกหมาด้วยความกลัว "ช่วยด้วย หมาข้า ช่วยข้าด้วย"

เราท่านย่อมรู้อยู่ด้วยกันว่า ธรรมดาหมาไม่เคยขึ้นต้นไม้ แต่หมาประหลาดตัวนี้สามารถตะกายพรวดๆ ขึ้นไปตามลำต้น ราวกับเป็นสัตว์ที่ทำด้วยยาง เอาฟันกัดเกาะกิ่งไม้ขึ้นไป จนถึงนาย ก็เอาตัวไปกันพอดี

เจ้าของสวนลั่นปืนเปรี้ยง ลูกปรายเข้าฝังในตัวหมาผู้กล้าหาญและน่าสงสาร มันตกลงมาหันหน้าลืมตาที่กำลังจะตายไปยังเด็กร้าย ขอความช่วยเหลือบ้าง แต่เด็กคนนั้นกระโดดลงได้ วิ่งหนีเอาตัวรอดไปฉิบ ไม่ผิดอะไรกับขโมยวิ่งอ้าว

เหตุการณ์ต่อไปนี้ เจ้าของสวนเห็นกับตา ควันที่ออกจากปลายปืน ไปลอยคลุมอยู่รอบตัวหมาที่กำลังจะสิ้นใจเป็นที่โบกลูบให้เพื่อเปลี่ยนร่างใหม่ สัตว์กตัญญูตัวนั้นไม่สกปรก และถูกเลี้ยงอย่างแสนเลวอีกต่อไปแล้ว

แต่จะเป็นผู้ที่งดงาม และแพรวพราวด้วยรัศมีอันรุ่งเรือง ขณะนอนร่อแร่อยู่นั้น หน้าแหงนขึ้นไปบนฟ้า มีเสียงฟ้าร้องครืนๆ แล้วเจ้าของสวนเห็นหมานั้นลอยสูงขึ้นไปทุกที หายไปในกลุ่มเมฆอันสูงสุด

เพราะ ณ วันนั้น สวรรค์ต้องการเทวดาอีกตนหนึ่ง ไม่มีใครในดินแดน ที่ทรงคุณความดีเท่าหมาน่าสงสารและสกปรกตัวนั้น

ส่วนเด็กร้ายนั้นเป็นอย่างไร ก็คงกระทำสิ่งร้ายอยู่ตลอดไป ลงท้ายที่ต้องโทษอย่างหนัก ไม่มีใครเอาใจช่วยสักคนเดียว

ไม่ทราบว่าเป็นนิทานชาดก หรือท่านแต่งขึ้นมาเอง แต่สะท้อนความจริงอย่างหนึ่ง สันดานชั่วดุจเด็กน้อยคนนี้ ก็ยังคงชั่วตลอดไป มองหมาที่ตนเลี้ยงตามมีตามเกิดว่าเลว ไม่มีค่าอะไร เหม็นก็เหม็น สกปรกก็สกปรก (ทั้งที่มันเหม็น มันสกปรก ก็เพราะตน ในฐานะเจ้าของหมา ไม่อาบน้ำชำระร่างกายให้มัน มันก็ต้องเหม็น และสกปรก) เวลามันมาอยู่ใกล้ ก็ตะเพิดหนี ทำให้เสียบรรยากาศ ทำให้มีมลพิษทางตา ทางจมูก

แต่ถึงนายจะดุร้าย รังเกียจอย่างไร หมามันก็มีความกตัญญู รู้คุณที่นายให้ข้าวน้ำมันกิน แม้จะให้อย่างเสียไม่ได้ ก็ถือว่าเป็นบุญคุณที่ต้องทดแทน นับว่าเป็นความคิดที่ประเสริฐแท้ จนเราเวลาอ่านเรื่องนี้ อยากจะเปลี่ยนใจหมาตัวนี้มาเป็นใจคนจริงๆ พับผ่า

เมื่อนายมีภัย ตกน้ำ ก็กระโดดลงไปช่วย โดยเอาปากงับชายเสื้อ ดึงขึ้นจากน้ำ แม้ว่านายใจร้ายจะโกรธหาว่าทำให้เสื้อขาด จะทุบจะตีมันมันก็ไม่ว่าอะไร พอหมาป่ามันไล่ขยำนายใจร้าย หมากตัญญูก็กระโดดเข้าช่วย ต่อสู้กับหมาป่าสุดชีวิต จนไล่มันหนีไป

เจ้านายใจโหด แทนที่จะขอบคุณมัน กลับขว้างปามัน หาว่าไปกัดกับหมาป่าทำไม ส่งเสียงโฮกฮากๆ หนวกหู ทำให้เขาตกใจแทบตาย แล้วก็ตะเพิดไล่ไม่ให้มาใกล้

เมื่อนายมัน มากด้วยความหยาบช้า นิสัยโลภโมโทสัน มีแล้วไม่พอ ไปขโมยผลไม้ชาวสวน ถูกเจ้าของเขาจะเอาปีนยิง วิ่งขึ้นต้นไม้ เจ้าของสวนว่า ถ้าไม่เสียค่าปรับจะยิงให้ตาย จวนตัวไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะทรัพย์เสียค่าปรับตัวเองก็ไม่ จวนตัวเข้าร้องเรียกให้หมาช่วย ด้วยความกตัญญู หมาผู้น่าสงสารปีนขึ้นไปช่วย เอากายบังลูกปืนที่เจ้าของสวนยิงนายผู้ชั่วช้าของมัน

เจ้านายผู้ใจร้ายรอดตัว เพราะหมากตัญญูช่วย รีบวิ่งหนี ไม่ดูดำดูแดงสัตว์ผู้น่าสงสาร ในใจคงนึกด่าหมาว่า ไอ้หมาหน้าโง่ เสือกเอาตัวมาขวาง เลยถูกยิงตาย สมน้ำหน้า อะไรประมาณนั้น

ถ้านึกเช่นนี้จริง ก็ไม่สมควรเป็นมนุษย์หรือคนแล้วละครับ ขนาดเขาช่วยจนตัวตาย ยังนึกว่าเป็นความผิดอีก

สงสารหมาผู้น่าสงสาร อุตส่าห์อุทิศ "ชีวิต" ทั้งชีวิตเพื่อกระตุกให้นายใจบาป สำนึกในผิดชอบชั่วดี จะได้กลับเนื้อกลับตัว ก็ไม่สำเร็จ เด็กร้ายนั้นยังคงเหิมเกริมทำสิ่งร้ายๆ เหมือนเดิม หรือหนักข้อยิ่งกว่าเดิมก็ได้ ใครจะไปรู้