สิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นทุกข์

ที่ยังเสวยทุกข์กันบ้าง เสวยสุขกันบ้าง เพราะยังเกาะติด
ยึดมั่นถือมั่น
ในสิ่งที่เป็นอนิจจัง แปรปรวนทั้งเป็น
สิ่ง
ภายนอกเช่นรูป เสียง กลิ่น รส โผฏทัพพะ
สิ่งแปรปรวนภายในเช่น กาย เวทนา สัญญา
สังขาร วิญญาณ
ดังนั้น ถ้าพิจารณาได้ถ่องแท้ว่าสิ่งเหล่านี้
แปรปรวนจริง แตกดับจริง
จนมีปัญญาปล่อยความยึดมั่นถือมั่น
นิพพานก็ปรากฎทุกข์หมด
โดยสิ้นเชิง
แล้วจะต้องไป
ทำอะไรอีกคับ

 

ลำพังการผ่านการปล่อยวางทางร่างกายนี้ผมว่าก็ยากอยู่นะครับ
เพราะมันต้องผ่านเรื่องความกลัวตายด้วย

จิตมันจะดิ้นล้นหาที่ยึดเกาะเสมอครับ เวลามีเหตุที่น่าระทึกขวัญ

 

ใช่ใช่ใช่คับต้องพิจารณาจนกว่ามันจะปลง

 

ต้องมี ปัจจัยหรือเหตุอันควรพอเหมาะพอดี ถูกเข้าดังผัว๊ะ

ถึงรู้ทุกข์อริยสัจ

ดั่งคำพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ความประสบสิ่งไม่เป็นที่รัก เป็นทุกข์
ความพรัดพรากจากสิ่งที่รัก เป็นทุกข์
ปรารถณาอันใด ตั้งอยู่ไม่ได้เป็นทุกข์

ภรรยาเคยทำดีกับเรามามาก ทั้ง ให้อาหารให้น้ำทุกเช้า มีความระลึกถึงกัน ทั้งความไม่รู้ ความไม่เข้าใจ ทั้งเรียกร้อง

เมื่อก่อนเราไม่เคยได้ยินได้รู้มาก่อนว่า

นี้ทุกข์

 

ทุกสิ่งที่ไม่เที่ยง แปรปรวนได้
เป็นทุกข์หมด
ไม่ว่ากายเรากายเค้า จิตเราจิตเขา ไปยึดมั่น
ถือมั่นหรือให้ความสำคัญมั่นหมาย
ว่าจะต้องเป็นอย่างนี้ อย่างนั้นไม่ใช่
มั่นหมายไม่ได้ ถ้าเหตุไม่มี
ไม่เป็นตามที่ใครหมายมั่น

 

เป็นอนัตตา เพราะความไม่รู้ทุกข์อริยสัจ

 

ปลงนี้ได้จากจิตยอมรับสภาพตามความเป็นจริง

เครื่องสอบอารมณ์ในเรื่องความกลัวในยุคนี้ก็มีหลากหลายอยู่นะครับ
ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้มีโอกาสในแบบพระสงฆ์ที่ท่านต่างๆเหล่านั้น
เข้าป่าไปแล้วไปพบกับสัตว์ป่าที่ดุร้ายต่างๆ ก็ตาม

การได้เห็นหรือได้ฟังมาเฉยๆ
มันไม่เหมือนสถานการณ์ที่เราไปสัมผัสด้วยตัวเองนะครับ
เครื่องเล่นนี้ผมเคยลองละ 2 ครั้ง
ก็พอจะเห็นอาการโมหะที่มีอยู่ในจิตอยู่พอประมาณครับ

เวลาความกลัวเกิดขึ้นมาจริงๆ จิตจะไม่ยอมรับสภาพตามความเป็นจริงหรอกครับ
จิตมันจะมีสภาพเล่นซ่อนแอบ ไม่อยากออกไปรับรู้รับสภาพอะไรๆทางภายนอก

หลงนี้มันมีวิถีที่จะไปในที่ที่ไม่รู้ การที่เรามีสติรู้ว่าไม่รู้ นี้ก็คือการรู้อยู่ว่าหลง
หรือ ณ ขณะนี้จิตมีโมหะก็รู้ตามความเป็นจริงว่าจิตมีโมหะ

ส่วนหลงแบบแท้ๆเลยคือหลงว่าเรานั้นไม่หลงนี้หละครับ
คือไม่สามารถรู้ตัวเองได้ว่าเรากำลังหลงอยู่
อย่างเช่น ในความเป็นจริงให้ลงไปในบ่อจระเข้แล้วจะเกิดความกลัว
แต่ก็ยังติดอยู่ในความไม่จริงหรือหลงอยู่ว่าเรานั้นไม่กลัวหรอกหากต้องลงไปในบ่อจระเข้
การทบทวนอยู่ในความไม่จริงแล้วเชื่อตามนั้น
ไม่สามารถปลงหรือยอมรับสภาพตามความเป็นจริงได้

 

ถ้ายังรู้ว่าจระเข้เป็นๆ งับคนให้ตายได้
และรู้ว่าพลังเมตตาในตนยังน้อย
คุ้มครอง
ตนเองยังไม่ได้ จึงไม่ยอมกระโดดลง
ไปในบ่อจระเข้
นี่คือไม่หลง แต่มีสติ สมาธิปัญญา

 

ตามความเข้าใจผม วิธีนี้เป็นการฝึกดูจิต การมีสติกับผู้ดู เหมือนผู้ใหญ่ดูเด็กเล็ก
แล้วก็ตามกำกับจากการเฝ้าดูจิตว่าอันไหนควรทำอันไหนไม่ควรทำ

ก็เป็นอาการเดียวกับที่ลุงพิมพ์อะครับในเรื่องสำคัญมั่นหมาย
ว่าจะต้องเป็นอย่างนี้ อย่างนั้นไม่ใช่
ก็ถือเป็นการฝึกสติ สำรวมระมัดระวังจิต ไม่ให้ไปผิดทาง

แต่ในส่วนที่ว่า ไม่ยึดมั่นถือมั่นกายเรากายเขา จิตเราจิตเขา
อันนี้น่าจะพ้นเรื่องที่จะต้องไปคอย สำรวมระมัดระวังจิตไปแล้วครับ
เป็นการให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเลย
โดยไม่ต้องไปคอยกำกับ บังคับบัญชาอะไรๆ

การเข้าไประงับ ยับยั้ง ก็คือ การเข้าไปกระทำในรูปแบบหนึ่ง

 

อันนี้เอาไปเทียบเคียงเทศน์ของหลวงพ่อชา สุภัทโธ ที่ท่านสยบความกลัวผี จะได้อุบายในการหาทางออก..

ต้องหาฟังเองถึงจะเข้าใจจะได้อุบายเอง..

 

มรณานุสติ..จะช่วยได้

ปล. ตนรักชีวิต เขารักชีวิต สัตว์ทั้งหลายก็รักชีวิต

ตนก็ตาย เขาก็ตาย สัตว์ทั้งหลายก็ตาย ต่างเป็นเพื่อนทุกข์ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น

**เมตตา**

 

+++ หาก "เห็นความไม่เที่ยง" ด้วย "การดู/การคิด"
+++ มันก็จะเป็นแบบ "พิการ" ทางสติ
+++ ก็จะพูดแบบ "จิตพิการ" คือ
+++ สัพสิ่ง "ไม่เที่ยง เกิด/ดับ" แม้กระทั่ง "สติ"
+++ ตรงนี้เป็นอาการของ "จิตพิการ สติบกหร่อง"

+++ หาก "เห็นความไม่เที่ยง" ด้วย "อาการรู้/ไม่มีคิด"
+++ มันก็จะเป็นแบบ "สมบูรณ์" ทางสติ
+++ ก็จะพูดแบบ "จิตอันมีสติเป็นพี่เลี้ยง" คือ
+++ สัพสิ่ง "ไม่เที่ยง เกิด/ดับ" ยกเว้น "สติรู้"
+++ ตรงนี้เป็นอาการของ "สติที่ไร้ สังขารบดบัง"

+++ หาก "ดู" สิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นทุกข์
+++ เมื่อสิ่งไม่เที่ยง "แปรปรวนอนิจจัง" ผู้ดูก็ "แปรปรวนร่วม"
+++ เรียกง่าย ๆ ว่า "เมื่อมันแปร ผู้ดู ก็แปร (อารมณ์)"
+++ ผู้ที่ "พิการ" ทางจิต ย่อมเป็น "เช่นนี้เอง (ตถตา)"

+++ หาก "รู้" สิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นทุกข์
+++ เมื่อสิ่งไม่เที่ยง "แปรปรวนอนิจจัง" ผู้ที่เป็น "สภาวะรู้" ย่อม "ไร้การแปรปรวนร่วม"
+++ เรียกง่าย ๆ ว่า "เมื่อมันแปร ผู้เป็นสภาวะรู้ ไม่แปร"
+++ ผู้ที่ "สมบูรณ์" ทางจิต ย่อมเป็น "เช่นนี้เอง (ตถตา)"

 

เคยฟังเรื่องน้ำไหลนิ่ง ตามความเข้าใจผม
นิ่งนี้คือ สภาวะรู้
น้ำไหลนี้คือธรรมารมณ์
(จำได้แต่ชื่อเรื่องที่เคยฟัง แต่เล่ามาว่าไงบ้างผมลืมไปละ)

กลัวก็นิ่ง กล้าก็นิ่ง ไม่เลือกข้างแบ่งฝักแบ่งฝ่ายว่าต้องอยู่ฝ่ายกล้าอยู่อยู่ฝ่ายกลัว
ก็เป็นเสมือนการ รู้แบบอุเบกขา รู้ตามความเป็นจริงไปเรื่อยๆ จนเข้าใจธรรมารมณ์ทั้งปวง

เป็นสมาธิที่มีวิปัสสนาในตัวเอง ประมาณนั้น

 

ถ้าเราจำไม่ผิด หลวงปู่ชอบสอนหลวงปู่บุญฤทธิ์ว่า..ถ้าจะให้หายกลัวให้กำหนดจิตลงไปตรงนี้(แล้วท่านชี้นิ้วลงไปที่กลางหน้าอกหลวงปู่บุญฤทธิ์)กำหนดลงไปลึกๆ

หรือท่านจะกลับไปฟังเทศน์หลวงพ่อชา สุภัทโธ ใหม่ก็ได้ การฟังธรรมต้องฟังอย่างสงบตั้งใจฟัง(เคารพธรรม) แล้วน้อมลงสู่ใจ

การน้อมลงสู่ใจนั้นละคือการปล่อยสภาวะธรรมให้ไหลไปตามคำสอน หรือจะเรียกว่าปฏิบัติไปพร้อมกับการฟังธรรมก็ได้...

 

เทศน์ของหลวงพ่อชาที่ท่านธุดงค์ไปกับผ้าขาว..แล้วไปนั่งภาวนาในป้าช้า

 

ถ้าจะให้ดีใช้นิ้วชี้ให้เป็นประโยชน์..

ไม่ว่าเรื่องอะไรหรือทำอะไรอย่าชี้ไปที่อื่น สิ่งอื่น ให้ชี้เข้าหาตัวเอง..

นี่แหละอุบายแก้ไขตัวเอง..

 

ใจที่ไม่ไหลตามกิริยาอาการของ
จิตและธรรมารมย์ต่างๆ
ได้แต่รู้(จิตพุทธะได้แค่รู้ไม่อาจ
เคลื่อนไหวปรุงแต่งอะไรได้)

 

การน้อมลงสู่ใจนั้นละคือการปล่อยสภาวะธรรมให้ไหลไปตามคำสอน
หรือจะเรียกว่าปฏิบัติไปพร้อมกับการฟังธรรมก็ได้

การไหลไปตามคำต่างๆได้ ตามความเข้าใจผมนี้ต้องเข้าใจในเรื่อง วจีสังขาร นะ
ซึ่งมันก็ไม่ได้ไหลตามกันไปได้ง่ายนะ

มันพอๆกับการแกะเพลงเลยทีเดียวว่าคำที่กล่าวในคำๆหนึ่งนั้นมันคือสภาวะไหน
แล้วหากเราไม่มีสภาวะนั้นๆเคยผ่านมา ก็จะเป็นการได้ความจำแบบว่างเปล่าอีก

หากจะทำได้จริงๆ แบบฟังแล้วปฏิบัติตามไปได้เลยแบบไหลลื่น
อันนั้นคงอยู่ในกลุ่มที่ เรียนรู้แล้วปฏิบัติไปได้เลย หรือ ที่บรรลุธรรมได้เร็ว

1.เรียนรู้เร็ว ปฏิบัติได้เร็ว
2.เรียนรู้ช้า ปฏิบัติได้เร็ว
3.เรียนรู้เร็ว ปฏิบัติได้ช้า
4.เรียนรู้ช้า ปฏิบัติได้ช้า

 

การฟังแล้วน้อมลงสู่ใจ การฟังนั้นก็เข้าถึงใจ

 

การฟังแบบทั่วไปเพียงแค่เข้าใจแต่ไม่เข้าถึงใจ

ดู พระอัญญาโกณทัณญะ..