สร้างกุศลมากๆ เพื่อให้เพื่อนชั่วลอยนวล ผิดหรือถูก

ผมมีเพื่อนรักอยู่คนหนึ่งสนิทกันมาก คบกันมา 30 ปีแล้ว พึ่งพาอาศัยกันได้ทุกเรื่อง เราทั้งคู่เหมือนกันตรงที่เชื่อในเรื่องกฏแห่งกรรม ยึดมั่นในพระพุทธศาสนา ชอบทำบุญทำกุศล แต่ต่างกันตรงที่ ผมจะปฏิบัติธรรมด้วย ส่วนเพื่อนผมจะชอบประพฤติชั่ว โดยให้เหตุผลว่าเพื่อความอยู่รอด ทุกอย่างที่เป็นเรื่องชั่วๆ แล้วเขาได้ประโยชน์ เขาทำหมด เรียกว่าศีล 5 ไม่มีเลย ชั่วสุดๆ อย่าให้สาธยายเลย ท่านอ่านแล้วอาจจะงง ว่าตอนแรกผมบอกว่าเราเหมือนกันตรงที่เชื่อในเรื่องกฏแห่งกรรม ยึดมั่นในพระพุทธศาสนา ชอบทำบุญทำกุศล แต่ทำไมเขาชอบทำชั่วหล่ะ คือยังงี้ครับ เขาบอกว่าจิตใจเขาไม่อยากทำแต่เขาก็ต้องทำเพราะมันจำเป็น เขาเป็นคนขี้สงสารนะครับ ชอบช่วยเหลือผู้อื่น ชอบทำบุญ และชอบอนุโมทนาเวลาที่เห็นใครทำกุศล พอผมไปรู้เรื่องมาว่าเขาไปทำอะไรมาผมก็มักจะเทศน์สั่งสอน เขาก็ฟังนะแต่ก็ยังทำอยู่ เพราะเขามีความเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า "บาปก็เหมือนเกลือบุญก็เหมือนน้ำถ้าเราเติมน้ำลงไปมากรสชาติของเกลือก็จะจางลง แต่เกลือก็ยังอยู่ไม่ได้หายไปไหน เพียงแต่มันไม่สามารถแสดงรสเค็มออกมาได้เพราะเติมน้ำลงไปมาก มันก็เหมือนกับเราทำชั่วแต่ก็ทำความดีให้มากๆ กรรมจะได้ตามไม่ทัน" เรื่องเกลือกับน้ำนี้ผมเป็นคนสอนเขาเองครับ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะตีความออกมาอย่างนี้ มันทำให้เขาทำชั่วแล้วทำดีให้มากๆกรรมจะได้ตามไม่ทัน

ถึงเขาจะทำชั่วมากแค่ไหนผมก็ยังรักเพื่อนคนนี้มากครับ คิดว่าสักวันกรรมก็คงจะตามทัน ดังนั้นจึงคิดว่าสิ่งเดียวที่ผมจะทำให้เขาได้ก็คือการทำกุศลให้มากที่สุดแล้วอุทิศให้เขารวมทั้งสิ่งศักดิ์สิทธิ์และเทวดาที่คุ้มครองตัวเขา ให้ได้รับบุญนี้ด้วย เพื่อให้เขารอดพ้นจากภัยอันตรายทั้งหลายทั้งปวง อยากให้เขามีชีวิตที่ดี และมีความสุข ถ้ากรรมตามทันเขาก็จะผ่อนหนักให้เป็นเบาได้ ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้เขาได้รับกรรมเลย และเป็นที่น่าอัศจรรย์ตรงที่เวลาผมทำกุศลให้เขา เขาก็จะรับรู้ได้ ทั้งๆที่ผมแอบทำให้ และน่าอัศจรรย์กว่านั้นอีกตรงที่ เขามักจะรอดพ้นจากเหตุการณ์ร้ายๆต่างๆได้อย่างไม่น่าเชื่อหลายครั้ง เขาบอกว่าเขามักจะเห็นอะไรบางมาคอยช่วยเหลือเขาทุกครั้งเวลาที่เขาตกอยู่ในอันตราย ผมก็เลยคิดว่าความเชื่อของเพื่อนผมน่าจะเป็นจริง กรรมอันเดียวที่ตามทันก็คือไม่สบายใจเท่านั้น ทำบุญซะก็หาย เมื่อเห็นดังนั้นผมกับเพื่อนก็ตั้งใจทำบุญกันมากขึ้น ส่วนผมก็จะสวดมนต์ และปฏิบัติธรรมด้วย ชีวิตของเพื่อนผมก็อยู่ดีมีสุขจนทุกวันนี้ ผมไม่เคยส่งเสริมให้เขาทำชั่วนะครับ แล้วผมก็จะมารู้ที่หลังทุกทีหลังจากที่เขาทำไปแล้ว ผมก็ได้แต่ห้ามปราม เขาก็ไม่สนใจ กลับได้ใจทำความชั่วต่อไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งวันหนึ่งผมมีความรู้สึกว่า ผมเองรู้อยู่แก่ใจว่าเพื่อนผมเลวขนาดไหน แต่ก็ยังสร้างกุศลเพื่อช่วยเหลือเขา เอ....ผมจะผิดรึเปล่า แล้วการกระทำแบบนี้มันทำให้เพื่อนผมได้ใจว่าเขามีบุญคุ้มครองอยู่มาก เขาจะไม่เป็นอะไร เลยไม่เลิกทำชั่ว มีคนมากมายต้องเดือดร้อน ทุกข์ทรมานเพราะการกระทำของเขา ถ้าเขาไม่ได้รับผลกรรมที่เขาก่อ เขาก็คงจะไม่หยุดแน่ ตอนหลังนี้เวลาผมทำบุญผมก็จะไม่แผ่ส่วนกุศลให้กับเขา ตรงกันข้ามผมกลับอธิษฐานขอให้ผลกรรมตามทันเขาโดยเร็วที่สุด เพื่อไม่ให้คนอื่นต้องเดือดร้อนต่อไป ผมทราบครับว่าการทำแบบนี้มันไม่ดี เวรกรรมใครก็เวรกรรมมัน มีคนแนะนำว่าผมไม่น่าเข้าไปยุ่ง น่าจะตั้งใจปฏิบัติธรรม แล้วไปนิพพานคนเดียวดีกว่าไม่ต้องสนใจใคร ใครจะเป็นยังไงก็ปล่อยมัน แต่ผมก็ทำไม่ได้ครับ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอครับ เพราะผมก็เหมือนมีส่วนที่ทำให้เขาคิดอย่างนี้ ผมรักเพื่อนไม่อยากให้เขาทำชั่วต่อไป แล้วก็ไม่อยากให้ใครต้องเป็นทุกข์เพราะเพื่อนผมอีก ผมทำถูกหรือผิดครับ ที่ไปอธิษฐานจิตแบบนั้น

 

ขอตอบนะครับควรมิควรแล้วแต่จะพิจารณากระผมผู้รู้น้อยด้อยปัญญาขอตอบ

เพื่อนคุณถือได้ว่ามีมิจฉาทิฐิ ประการหนึ่ง ถือได้ว่ามีความประมาทในการใช้ชีวิตอีกประการหนึ่ง...

เมื่อตราบใดที่กรรมชั่วยังไม่ให้ผลคน คนที่ทำชั่วก็จะยังยิ้มเยาะอย่างสบายใจ
ที่คุณทำดีช่วยเพื่อนนั้นกระผมเห็นว่าทำควรแล้วชอบแล้ว

แต่ว่ามันเป็นวาระกรรมของเขาที่เข้ามาทำให้เขาต้องมีมิจฉาทิฐิ บางทีเราควรทำใจวางอุเบกขาเสียบ้าง สัตว์โลกเป็นไปตามกรรม คนมีมิจฉาทิฐิช่วยยากมากๆ คนป่วยกายช่วยพอได้ แต่คนป่วยใจหนะหนักมากๆ /...โมทนา