สงสัยคำว่า"ไม่มีเรา"

วจีกรรมที่ไม่มีคนพูด
อยู่ดีๆวจีกรรมมีเอง เขียนยังมีคนเขียน
พูดยังมีคนพูด ให้ไปดับที่วจีกรรม
ไม่ดับเหตุที่มาของวจีกรรม
เมื่อไหร่มันจะหมดคับ

 

จิตเที่ยง แต่เจตสิกไม่เที่ยง เวลาพระสอนกรรมฐานเขาพูดว่าจิตไม่เที่ยง ต้องนึกไปทางเจตสิก เกิดดับ เพราะมันเป็นไตรลักษณ์ มันเปลี่ยนแปลงตลอด

จิตตายมั้ย สังเกตุง่ายๆ ถ้านับ พ.ศ2500กว่าปี อวิชชาพาจิตมาเวียนตายเวียนเกิด จิตมันตายป่ะหล่ะ

 

จิต หรือ วิญญาณ

เป็น ปรมัตถธรรม เหมือนกับ ดิน ( สภาพแข็ง อ่อน)
มันไม่สามารถ กระจายองค์ประกอบไปได้มากกว่านี้

จึงชื่อว่า ปรมัตถ์ ส่วนสุดในการบัญญัติเรียก

จิต หรือ วิญญาณ จึงไม่ใช่ไป แยกได้ว่า มีที่มา
จากสิ่งนั้น สิ่งนี้อีก

ขันธ์5 สิ้นสุดตรง จิต เวทนา สัญญา สังขาร รูป(ดิน เป็นต้น)

ผู้งอ คงเคยได้ยิน จิตพุทธะของฮวงโป ที่พูดถึงสุขุมรูป
กล่าวทำนอง จิต เป็นอะไรที่ ถอดแบบ มาจาก สิ่งสุขุม
ลุ้มลึกยิ่งกว่า ....

ถ้า ผู้งอ สามารถแทงตลอด ปรมัตถบัญญัติ ประกาศ
ขึ้นใช้เพื่อสื่อสารกบ มนุษยด้วยกันยังไง ก็จะแยกได้
ว่า แยกรูปถอด ก็จัดเป็นการบัญญัติ ที่ต้อง กวาดทิ้ง
ไม่เอาเข้า นิพพาน ไปด้วย

 

ไม่มีเรา บรรลุเลย

 

แล้วอะไรเข้านิพพานคับมีหรือไม่มี

 

ก็ต้อง หมั่นสดับ หมายถึง ต้อง หัดภาวนา เข้าไปเห็นเองบ่อยๆ

การหมั่นสดับธรรม ของ พุทธ ไม่ใช่ การ จ๊ะจ๋า

แต่เป็น การเห็น หนทางอันปราศจาก ผู้แสดง ผู้ฟัง
( ซึ่งเห็นได้ ทุกรูปนาม ที่มี ความเพียร แยบคาย)

พอหมั่นสดับเป็น ผู้งอ จะเห็นว่า วจีสังขาร วิตก วิจาร
เกิดจาก ผัสสะ เป็นเหตุ

ผัสสะ นั้น พ้นการควบคุม แปรปรวนไปเรื่อย จิตกระทบ
ก็เกิด วจีสังขารตลอดเวลา เพียงแต่ บาง วจี มันเกิด
เวทนาร่วม ก็เกิดเป็นอาการ ฟ้าแล๊บ แว๊บคิด

พอฟ้าแล๊บ แว๊บคิด ไม่ไป เออะ อะไร ก็จะเห็นมันเกิด
ดับไปตาม ผัสสะ กระทบ

พอเห็นได้แบบนี้บ่อยๆ ก็จะ ทวนไปเห็น เหตุ คือ

ผัสสะ นั่นเอง เกิด ดับ

 

ไปเอาคำภาษาไทยมาใช้ไง

คำว่าตาย
ตายภาษาไทย คือ ตายหลอก นั่นคือ ตายแลวก้เกิด เกิดแล้วก็ตาย ย่อลงมาก็คือ เกิดดับ เป็นสันตติ

ตายจริงๆ คือ นิพพาน

จิตเกิด ดับ สืบต่อเป็นสันตติ อย่าลืม คำว่า สืบต่อเป็นสันตติ
เจตสิก ก็เกิดพร้อมกับจิต ดับไปพร้อมกับจิต

เพราะสันตติ จึงทำให้มองไม่เห็นว่า ไม่เกิดดับ

หลวงปู่หล้า นี่ท่าน ชัดเจน ขนาด ว่า ใครว่าจิตไม่เกิดไม่ดับ ผุ้นั้นเป็นมิจฉาทิฐิ

 

กะเพราะมีเรา
จึงสงสัยว่ามีเราหรือไม่มีเรา

 

คน เคยกิน ของอร่อย รู้รส ประจักษ์กับตัว

ไปเจอ เพื่อน หรือ พ่อแม่ เราก็ จะกตัญญู
ต้องการให้เขาได้ ชิม บ้าง

ทีนี้ มันก็ขึ้นกับว่า เราจะ อาศัย วจีสังขาร
แล่นไปตาม ผัสสะ ใด ยังไง

กาละ เทศะ แบบไหน

เขาได้ยินแล้ว จะไม่ปฏิเสธ เกิดความสนใจ
เงี่ยะโสต สดับ

อุบายใด ใช้เพื่อให้ พ่อแม่ ฯลฯ เกิดสัทธา ก็ให้
อนุโลม อุบายนั้น

อุบายใด ทำให้กิเลสสิ้นได้ อุบายเหล่านั้น
เป็น คำชี้ทางทั้งหมด( คำตถาคต ทั้งหมด)

 

หากไม่มีเราเท่ากับไม่มีอะไรเลย
แล้วอะไรไปรู้ว่าไม่มีอะไรคับ

 

จิตไม่เคยตาย

ฝั่งมีสองฝั่ง
ฝั่งสมมุติกับฝั่งวิมุติ

ฝั่งสมมุติคือฝั่งที่จิตกำลังท่องเที่ยวเวียนเกิดเวียนว่าย
ในวัฏฏะเกิดในภพน้อยภพใหญ่ ไม่รู้จุดจบเพราะมี
เชื้อเกิดพาให้เกิดอยู่ร่ำไป

ฝั่งวิมุติคือฝั่งที่จิตหมดเชื้อเกิดแล้วหรือเรียกฝั่งพระ
นิพพานเป็นที่อยู่ของจิตพระอรหันต์หมดจดจากกิเลสทั้ง
หลายไม่ต้องแบกขันธ์ห้าอีกต่อไป

จิตมีมาแต่เดิมเหมือน
ธาตุดินน้ำลมไฟมีมาแต่เดิม

จิตฝั่งวิมุติมาจากจิตฝั่งสมมุตินั้นแล
เมื่อสามารถทำลายเชื้อเกิดได้แล้ว
เรียกว่าสามารถทำจิตให้บริสุทธ์แล้ว

จิตก็จะดีดไปฝั่งวิมุติโดยอัฒโนมัติ

..
พระศาสดาจิงสอน
ละชั่ว
ทำดี
ทำจิตให้บริสุทธ์

..

 

ก็ นะ จะเห็นว่า มันจะ วนๆ

ทั้งนี้เพราะ แสวงหาธรรม ด้วยการ ตรึก ตีความ ปรัชญา

ธรรม ไม่อาจปรากฏ หยั่งลงให้ รู้ได้ ด้วยวิธีเหล่านี้

แต่ อย่างไรก็แล้วแต่ พึงทราบว่า

นิพพาน เป็น นามธรรม

นามธรรม ในทาง บัญญัติ หมายถึง ธาตุที่ทำกิจ "รู้" ได้

นิพพาน จึงเป็น อสังขต ไม่เกิดร่วมกับ สิ่งอื่น
จะเอา จิต เข้าไป ผสมกับ นิพพาน เป็นเรือง ไร้สาระ
ของพวก เดียรถีย ที่ สุกเอาเผากิน ทำสมถะเป็นพิธี
สุดท้าย เดาส่งเดช เป็นคำตอบสุดท้าย

 

พระพุทธเจ้า ท่านใช้คำว่า จิตหลุดพ้นก็รู้ ว่าจิตหลุดพ้น

แต่เวลาคุยกะคนอื่นก็ต้องอาศัยสรรพนาม

 

มีสองเพียงคำตอบคับ
มีเรา กับ เราไม่มี

ไม่มีเราไม่ต้องอธิบายคับ
มีเราต้องอธิบายคับว่ามียังไง

 

ใช่อ่ะ ก็จะมาเถียงแต่สรรพนาม
ที่สมมุติ เอาเราออกไป เอาเราออกไป เอาเราออกไป ให้เหลือแค่จิต ตรงนี้ไม่ต้องไปขัดแย้งกับโลก แล้วแต่โลก และไม่มีเรา

 

พระพุทธเจ้าไม่ได้บอกว่า
เธอจงเอาดอกบัวไปนิพพาน
ดอกบัวไม่ติดตมแล้วก็ต้องปล่อยวางไม่ใช่หรือคับ

 

เข้าเป้า

แต่พึงทราบว่า

การตรึกเข้าเป้า เป็น เพียง อุบาย ส่ง

เหมือน เราโยนโฟมลงในน้ำ แล้ว อาศัย วิ่ง
เหยียบ ข้ามไปอีกฝั่ง

ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง

แต่พอถึงแล้วละก้อ

อะอื้ม !!!

 

ยกตัวอย่าง นักปฏิบัติ สองพวก

พวกเอาแต่ส่วนผลมาพรรณนา แต่ไม่รู้ มรรค
กะพวก ทำเหตุอย่างเดียวรู้มรรค

พวก สร้างเหตุ จะไปไวกว่าเอาแต่ผลงานมาพูด

ตำราก้บอกอยู่แล้ว อะไรก้ไม่เที่ยง สัพเพธัมมาอนัตตา

ฉะนั้น จิตไม่ใช่เรา ก็รู้แต่ ตามตำรา

หากจะรู้ตามตำราได้จริง ต้อง ลงมือทำ ก็มีแค่นั้นเอง

บางพวกก็ กลัวจนกะแดะ กับคำว่า เรา

ก็ยอมรับตามเป็นจริง ว่ามีเรา ตรงๆก็หมดปัญหา
แล้วก็มาภาวนาตามวิธี เพื่อให้ พ้นความเป็น เรา

 

นั่นซิ แล้ว ใครละบอก
แต่ มันต่าง ตรงที่ว่า

ไม่มีหรอก ที่ต้องมาออกคำสั่งว่า

ดอกบัวไม่ติดตมแล้วก็ต้องปล่อยวาง โหล่ย โถ่วว

 

จิต ไม่ใช่เรา เป็น คำของ ศาสดา
ไม่ใช่ กระแดะ

สาวก ไม่สามารถ สร้างคำสอนได้

สิ่งที่ สาวก อาศัย สาวก ด้วยกัน ก้เพียง
แต่ ฐานะ พยานของธรรมไม่ใช่เพราะ
คำสอนสาวก สามารถพากันไปเหยียบ
ธรรมคุณ พุทธคุณหากว่า กระแดะ ได้