วิเศษชัยชาญ เที่ยวย้อนยุคตลาดโบราณ

เที่ยวย้อนยุคตลาดโบราณ ด้วยเส้นทางสายเก่าเล่าอดีต ในชุมชนเก่าแก่วันนี้กลับมาคึกคักกันอีกครั้ง ​

นุ บางบ่อ ... เรื่อง / ภาพ อาคารไม้เก่าสองชั้นหลังใหญ่ตั้งอยู่ริมลำน้ำน้อย สภาพค่อนข้างทรุดโทรมจนยากจะเยียวยา หน้าต่างหลายบานที่ชั้นบนไม่ถูกเปิดมานานหลายปีแล้ว หลังคาสังกะสีมีสนิมค่อยๆ ก่อตัวลุกลาม บ่งบอกถึงความผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายฤดูกาล แต่ก็ยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างไม่บกพร่อง และสร้างความเพลิดเพลินราวกับเสียงตนตรีขับกล่อมให้แก่ผู้อาศัยในวันที่สายฝนโปรยปราย
ที่ชั้นล่างเสาบางต้นตั้งอยู่ในสายน้ำยังคงพอยืนหยัดตั้งหยั่งค้ำยัน ให้อาคารไม้หลังนี้อยู่ยงเป็นอนุสรณ์ว่า ครั้งหนึ่งอาคารไม้ และบริเวณท่าน้ำแห่งนี้เคยขวักไขว่ไปด้วยผู้คนเดินทางมากหน้าหลายตา ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในบริเวณนี้ต่างรู้กันดีว่า อาคารหลังนี้เคยเป็นโรงแรมมาก่อน <TABLE cellPadding=5 border=0><TBODY><TR><TD width=162></TD><TD width=611>นั่นแสดงว่าในอดีตบริเวณนี้ต้องเป็นแหล่งชุมชน หรือต้องเคยเป็นเมืองใหญ่ ซึ่งมีชัยภูมิที่ดี ขณะนี้ความคิดของผมพลันนึกถึงชื่อของที่นี่ที่ สมเด็จพระนเรศวรมหาราช ทรงพระราชทานนามว่า "แขวงเมืองวิเศษชัยชาญ" นับเป็นชื่อที่มีความหมายเหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง



</TD><TD width=162></TD></TR><TR><TD width=162></TD><TD width=611>จากชื่อ แขวงเมืองวิเศษชัยชาญ ที่มีการคมนาคมทางในลำน้ำน้อยเป็นหลัก ต่อมาในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ ลำน้ำน้อยตื้นเขิน การเดินทางทางเรือเริ่มไม่สะดวก ทางราชการจึงได้ย้ายแขวงเมืองวิเศษชัยชาญ ไปตั้งที่ตำบลบางแก้ว ที่อยู่ติดกับริมแม่น้ำเจ้าพระยา (ซึ่งเป็นที่ตั้งของศาลากลางจังหวัดอ่างทองในปัจจุบัน) พร้อมกับเปลี่ยนชื่อใหม่ว่า "เมืองอ่างทอง" ส่วนแขวงเมืองวิเศษชัยชาญ ถูกลดฐานะเป็นเพียงอำเภอเรียกว่า "อำเภอไผ่จำศีล" ขึ้นอยู่ในความปกครองของเมืองอ่างทอง </TD><TD width=162></TD></TR><TR><TD width=162></TD><TD width=774 colSpan=2>จนกระทั่งถึงสมัยรัชกาลพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าให้เปลี่ยนชื่อเป็น "อำเภอวิเศษชัยชาญ" และเมื่อปี พ.ศ.2522 ได้ย้ายที่ว่าการอำเภอมาตั้งอยู่ริมถนนสายโพธิ์พระยา-ท่าเรือ หมู่ 7 ต.ศาลเจ้าโรองทอง อ.วิเศษชัยชาญ จ.อ่างทอง ซึ่งเป็นที่ตั้งของที่ว่าการอำเภอหลังปัจจุบัน



</TD></TR><TR><TD width=162></TD><TD width=774 colSpan=2>ชุมชนวิเศษชัยชาญที่เคยมีวิถีผูกพันกับลำน้ำน้อย ปัจจุบันได้เปลี่ยนไปบ้างตามกาลเวลา ถนนหนทางตัดผ่านเข้ามาหลายสาย การเดินทางจึงสะดวกมากขึ้น แต่ถึงกระนั้นวิถีชีวิตอาคารบ้านเรือนในตลาดวิเศษชัยชาญบางส่วนยังคงสภาพเดิมไว้ให้นักเดินทาง นักท่องเที่ยวได้พบเห็นอยู่



</TD></TR><TR><TD width=162></TD><TD width=611>ตลาดเก่าวิเศษชัยชาญ เป็นตลาดเก่าแก่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำน้อย เคยเป็นตลาดที่มีความรุ่งเรืองมาก เป็นท่าเรือขนส่งที่ผู้คนใช้เดินทางล่องลงมากรุงเทพฯ หรือเดินทางขึ้นไปภาคเหนือ </TD><TD width=162></TD></TR><TR><TD width=162></TD><TD width=611>ผู้เฒ่าผู้แก่ในตลาดแห่งนี้เล่าว่า "สมัยก่อนหากจะเข้ากรุงเทพฯ ผู้โดยสารจะต้องมาลงเรือที่ท่าเรือตลาดวิเศษชัยชาญ ตั้งแต่เวลา 10.00 น. เรือโดยสารจะล่องลงมาเรื่อยๆ ใช้เวลาประมาณ 17 ชั่วโมง จะถึงท่าเตียนที่กรุงเทพฯ เวลาประมาณ 04.00 น. หรือ ตี 4 ของวันรุ่งขึ้น" ผมมองนาฬิกาข้อมือแล้วก็รู้สึกเหนื่อยแทนผู้คนในสมัยนั้น แต่ก็ยังอยากเห็นภาพการเดินทาง ภาพของตลาดที่เคยรุ่งเรืองคลาคล่ำไปด้วยผู้คนเดินทาง และที่อยากเห็นที่สุดคือเรือลำใหญ่ที่ใช้เป็นเรือโดยสาร ว่าจะมีความน่าอภิรมย์ขนาดไหน ตอนนี้กาลเวลาทำให้สิ่งที่ผมอยากเห็นหายไป คงเหลือไว้เพียงอาคารบ้านเรือน ร้านค้า โรงแรมเก่าที่ราคาเข้าพักในสมัยนั้นเพียงคืนละ 20 บาท ไว้ให้ผมเห็นแล้วจินตนาการต่อไป </TD><TD width=162></TD></TR><TR><TD width=162></TD><TD width=611>ที่ท่าเรือนี้ผมพบกับเรื่องแปลกอีกเรื่องหนึ่ง ขณะที่ผมนั่งปล่อยจิตนาการย้อนอดีตอย่างเพลิดเพลิน สายตาก็ไปสะดุดอยู่ที่เรือลำหนึ่ง เป็นเรือที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กมีเหล็กเป็นโครงสร้าง ในเรือมีคนบังคับเป็นชายสูงวัย ผมทราบชื่อภายหลังว่าชื่อ คุณลุงดิเรก สีเงินยวง ผมเฝ้าสังเกตเรือลำนี้อยู่สักพักใหญ่ ก็ยังมองไม่เห็นถึงที่มาของพลังงานการขับเคลื่อน เรือลำนี้ข้ามฝั่งไปมาเพื่อรับส่งผู้โดยสารเพื่อข้ามไปยังอีกฟากหนึ่ง ไม่มีคนพาย ไม่มีเครื่องยนต์ไม่มีเสียงรบกวน มีเพียงคนบังคับเรือที่คอยควบคุมหางเสือเท่านั้นเอง </TD><TD width=162></TD></TR><TR><TD width=162></TD><TD width=611>ความสงสัยรุมเร้าจนผมต้องลงเรือลำนี้ แล้วถามคุณลุงดิเรก ว่าเจ้าเรือข้ามฟากแม่น้ำน้อยนี้มันแล่นออกจากท่าได้ยังงัยกัน... คุณลุงอธิบายว่า "เรือลำนี้ใช้หลักการง่ายๆ พลังงานในการพาเรืออกจากท่าแล่นข้ามฟากไปได้นี่ก็เพราะ กระแสน้ำที่ไหลผ่านใต้ท้องเรือ ทางด้านหัวเรือจะมีแผ่นเหล็กคล้ายหางเสือ ผู้ควบคุมก็จะต้องคอยพลิกไปในทิศทางทแยงกับกระแสน้ำ เพื่อให้กระแสน้ำผลักดันแผ่นเหล็กนั้น ซึ่งจะส่งผลให้เรือนั้นเคลื่อนที่ออกไปได้ โดยที่ไม่ต้องใช้พลังงานอื่น และด้านหัวเรือก็มีเชือกผูกติดกับรอกข้ามลำน้ำ เพื่อให้เรือไปตามเส้นทางที่ต้องการ ซึ่งก็คือฝั่งตรงข้าม" </TD><TD width=162></TD></TR><TR><TD width=162></TD><TD width=611>เจ๋งจริงๆ ครับคุณลุง คิดได้ยังไงครับเนี่ย... ปกติผมเห็นแต่คนพายเรือ หรือติดเครื่องหนวกหูข้ามฝั่งไปมา แต่เรือลำนี้ใช้กระแสน้ำเป็นพลังงาน ไม่สิ้นเปลือง ไม่เหนื่อย ไม่หนวกหู สุดยอดจริๆ กับภูมิปัญญา ช่างเหมาะสมกับช่วงนี้ที่ราคาน้ำมันสูงขึ้นพร้อมกับความต้องการของมนุษย์ นี่ถ้าหากเราคิดใช้พลังงานแบบนี้มาทดแทนในส่วนที่ทดแทนได้ ผมคิดว่าเราก็จะช่วยชาติได้อีกวิถีทางหนึ่งนะ </TD><TD width=162></TD></TR><TR><TD width=162></TD><TD width=611>ในตลาดวิเศษชัยชาญ ที่ผมเดินผ่านมาก่อนถึงท่าเรือนี้ ผมได้เห็นร้านค้าเก่าๆ เช่นร้านขายยาแผนโบราณ ที่รวมสูตรยาจีนเก่าแก่หายาก ซึ่งเปิดกิจการมากว่า 80 ปี ร้านขายของชำนายหนู ที่เป็นร้านขายของชำรายแรกๆ ของตลาดนี้ ก็ยังความเป็นเอกลักษณ์ไว้ ร้านขายขนมไทย รวมไปถึงร้านขนมครกทรงเครื่อง ร้านนี้แปลกสำหรับผมมาก คือนอกจากตัวร้านซึ่งเป็นบ้านเก่าแล้ว ขนมครกหน้าทรงเครื่องนั้นโรยหน้าด้วยกะทิสด และเนื้อกุ้งบดคลุกเคล้ากับส่วนผสมมีรสชาติหวานมัน หอมอร่อยจริงๆ ผมไม่เคยทานขนมครกที่ไหนอร่อยเท่านี้มาก่อน หากใครมีโอกาสเดินทางไปตลาดวิเศษชัยชาญลองไปชิมกันดูรับรองไม่ผิดหวัง ร้านนี้เขาเปิดตั้งแต่ 7.00 - 11.00 น. หากไปไม่ถูก ลองดูตามที่อยู่ด้านล่างครับ </TD><TD width=162></TD></TR><TR><TD width=162></TD><TD width=611>การเดินเที่ยวชมตลาดเก่าของอำเภอวิเศษชัยชาญในวันนี้ ทำให้ผมคิดถึงอดีต และอนาคตของตัวเอง ความเป็นอยู่ที่เรียบง่ายไม่วุ่นวายนั้นเพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ.. ห้างสรรพสินค้าในกรุงเทพฯ และในตัวจังหวัด กำลังผุดขึ้น ตรงข้ามกับร้านค้าเก่าแก่ที่กำลังผุพัง ไม้ทุกแผ่นที่ประกอบเป็นตัวบ้านด้วยช่างไม้ฝีมือละเอียด กำลังจะลาเราไป อีกไม่กี่วันเราก็จะไม่ได้เห็นภาพแห่งอดีตแบบนี้กันอีกแล้ว ไปเถอะครับไปเที่ยวกัน ก่อนที่ทุกอย่างจะไม่อยู่รอให้เราได้สัมผัสอีกต่อไป

"นุ บางบ่อ"



​

</TD><TD width=162></TD></TR></TBODY></TABLE>

 

ไผ่ก็ชอบวิถีชนบท ตอนนี้ถ้าห่มหนังเสือ คงมีคนคิดว่าเป็นฤๅษี