ผลบุญ 4 ระดับ

ผลของบุญจะมีอยู่กับตัวเรา ๔ ระดับ คือ ..

1.ระดับจิตใจ เป็นบุญที่เกิดผลทันที คือ ทำความดีปุ๊บก็เกิดปั๊บไม่ต้องรอชาติหน้า เกิดขึ้นเองในใจของเราทำให้
-สุขภาพทางใจดีขึ้น คือ มีใจเยือกเย็น ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวต่อคำยกยอ หรือตำหนิติเตียน
-สมรรถภาพของใจดีขึ้น คือ เป็นใจที่สะอาด ผ่องใส ใช้คิดเรื่องราวต่าง ๆ ได้รวดเร็ว ว่องไว ลึกซึ้ง กว้างไกล รอบคอบ เป็นระเบียบ และตัดสินใจได้ฉับพลันถูกต้องไม่ลังเล

2.ระดับบุคลิกภาพ คนที่ทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนาอย่างสม่ำเสมอ จะทำให้มีใจที่สงบ แช่มชื่น เบิกบาน ชุ่มเย็น นอนหลับสบาย ไม่มีความกังวลหม่นหมอง หน้าตาผิวพรรณจึงผ่องใส ใจเปี่ยมไปด้วยบุญไม่คิดโลภอยากได้ของใคร ไม่คิดสร้างความเดือนร้อนให้ใคร มีแต่คิดช่วยเหลือเขา จึงมีความมั่นใจในตัวเอง มีความองอาจสง่างามอยู่ในตัว ไปถึงไหนก็สามารถวางตัวได้พอเหมาะพอดี บุคลิกภาพย่อมดีขึ้นเป็นลำดับ

3.ระดับวิถีชีวิต วิถีชีวิตของคนเรา เกิดจากการสรุปผลบุญและผลบาป ที่เราได้ทำมาตั้งแต่ภพชาติก่อน ๆ จนถึงภพชาติปัจจุบัน เป็นผลของบุญระดับจิตใจ และระดับบุคลิกภาพ รวมกันชักนำให้เราได้รับสิ่งที่น่าปรารถนาตอบสนองมาจากภายนอก เช่น ได้รับลาภ ยศ สรรเสริญ สุข การที่เราทำดีแล้ววิถีชีวิตของเราจะดีเต็มที่หรือไม่นั้น ขึ้นกับบุญเก่า หรือบาปในอดีต ที่เราเคยทำไว้ด้วย จึงเป็นเรื่องที่สลับซับซ้อน ทำให้บางคนเข้าใจผิด คิดว่าทำดีแล้ว ไม่ได้ดี เพราะบางครั้งขณะที่เราตั้งใจทำความดีอยู่กลับถูกใส่ร้ายป้ายสี หรือประสบเคราะห์กรรม ทำให้หมดกำลังใจในการทำความดี

แท้จริงแล้ว ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะในขณะนั้น ผลบาปที่เราเคยทำในอดีตกำลังส่งผลอยู่ แต่บุญที่กำลัง ทำอยู่ปัจจุบันย่อมไม่ไร้ผล เมื่อเราตั้งใจทำบุญไปโดยไม่ย่อท้อ บุญย่อมจะส่งผลให้ในเวลาที่สมควรต่อไป

4.ระดับสังคม เมื่อเราทำความดีมาแล้วอย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะไปอยู่สังคมใด บุญก็จะส่งผลให้เป็นบุคคลที่สังคมยอมรับนับถือได้เป็นผู้นำของสังคมนั้น และจะเป็นผู้ชักนำสมาชิกในสังคมให้ทำความดีตามอย่าง ทำให้เกิดความสงบร่มเย็น ความเจริญก้าวหน้าขึ้นในสังคมนั้น ๆ โดยลำดับ

สรุป..ความดีทุกอย่างที่เราทำไว้ แม้จะไม่ให้ผลในปัจจุบันทันตา ก็ไม่สูญเปล่า ความดีเหล่านั้นจะรวมกันเข้าปรุงแต่งจิตใจให้ดีขึ้น สิ่งนี้แหละคือ

 

ผลของบุญจะมีอยู่กับตัวเรา ๔ ระดับ คือ ..
(ระดับไหน ดีที่สุดครับ....)

สรุป..ความดีทุกอย่างที่เราทำไว้ แม้จะไม่ให้ผลในปัจจุบันทันตา ก็ไม่สูญเปล่า ความดีเหล่านั้นจะรวมกันเข้าปรุงแต่งจิตใจให้ดีขึ้น สิ่งนี้แหละคือ “บุญวาสนา”..
(เห็นหัวข้อสรุป นี้ ทำให้ผมคิดถึงเรื่องจริงในอดีต เมื่อ 6 ปี ที่ผ่านไปแล้ว)
ชีวิตที่มุ่งมั่น ฟันฝ่า การงานทุกอย่าง โดยไม่คิดมุ่งหวังพึ่งบุญในอดีตเลย....

สมคำที่ว่า "อย่าหมิ่นเงินน้อย อย่าคอยวาสนา"

ห้วงเวลานั้น ผมก็มุ่งมั่น ตั้งใจทำงานอย่างมาก เพราะต้องสู้เพื่อฐานะ และการเงิน....
เพื่ออนาคตที่ดี เป็นผู้นำครอบครัวที่ดี ๆ
เหมือนกันคนอื่น ๆ ที่เขาประสบกับความสำเร็จในชีวิต....
และ ก็มุ่งหวังอย่างยิ่งในวาสนา ว่า คงมีสักวันที่น่าจะมีความหวัง ว่า....
น่าที่จะสมหวัง ในบุญ และวาสนา ที่เคยทำไว้บ้างในอดีต....

แต่ก็เพียงจะมีโอกาสสำเร็จในบุญวาสนาเล็ก ๆ น้อย ได้บ้าง ก็พอได้ชื่นใจ เท่านั้นเอง....

เมื่อเวลา 6 ปี ผ่านไป ....

เดี๋ยวนี้ ผมก็ได้ทราบแล้วว่า ผมไม่มีวาสนา กับเขาเสียเลย....
เพราะว่าบุญวาสนา ก็ไม่แน่นอน จากที่เคยมีมา ได้มา ก็หมดไป ก็เสื่อมไป หายไป....

โอ้ อนิจจัง แม้แต่วาสนา ก็ไม่เที่ยงแท้เลยหนอ.... อนัตตา.... ไปเสียแล้ว....
(โธ่ น้องวาสนา....)