ต้องอาบัติปาราชิกแล้ว ต้องทำอย่างไร?

สมเด็จองค์ปัจจุบัน ทรงมีพระเมตตาตรัสสอนเรื่องนี้ไว้ มีความสำคัญดังนี้

๑."เจ้าก็รู้ว่า ไม่มีอะไรจักเที่ยงเท่ากฎของกรรมใช่ไหม (ก็รับว่าใช่) เพราะฉะนั้น ให้ดูเยี่ยงอย่างของพระเทวทัตในพุทธันดรนี้ สุดท้ายเขากลับใจ สำนึกในบาปที่ตนทำมากล่าวขออโหสิกรรมก่อนตาย แล้วพระเทวทัตลงอเวจีมหานรกใช่ไหม" (ก็รับว่าใช่)

๒."กรณีภิกษุผู้ต้องอาบัติปาราชิกในปัจจุบันก็เช่นกัน กฎของกรรมก็เป็นกฎของกรรมดีก็ส่วนดี ชั่วก็ส่วนชั่ว แต่ถ้ากรรมที่เป็นกุศลกรรมหนุนอยู่บ้าง กลับใจได้ กรรมที่เป็นอกุศลก็จักส่งผลไม่ยาวนาน อย่างเช่นพระเทวทัต เป็นต้น


๓."ดูตัวอย่างพระเจ้าอชาติศัตรู ประหารบิดาก็จัดเป็นอนันตริยกรรม แต่กรรมดีที่สำนึกตัวกลับใจได้ ขอขมาพระรัตนตรัย และ เป็นประธาน จัดให้มีการปฐมสังคายนา ทำบุญทำทานหนีบาปกันอย่างมากมาย จัดว่าท่านได้เข้าถึงพระไตรสรณคม์แล้ว และมีศรัทธากล้าในพระพุทธศาสนา แต่กฎของกรรมก็คือกฎของกรรมจักชดใช้วาระแห่งกฎของกรรมนั้น เพียงแต่ความสำนึกที่กลับใจได้ทำกรรมดี ได้ช่วยให้กฎของกรรมชั่วผ่อนหนักให้กลับเป็นเบา แทนที่พระเจ้าอชาติศัตรูจักลงอเวจีมหานรก กลับไปลงแค่โลหะกุมฎีมหานรกเท่านั้น

๔."เนื่องจากกฎของกรรมนั้นเที่ยงเสมอ กรรมใครก็กรรมมัน ดังนั้น การจะให้หมดวาระกรรม ก็จะต้องหมดที่ใจของตนเอง โดยอาศัยหลักกรรมทั้งหลายมาแต่เหตุ หาต้นเหตุแห่งกรรมนั้นให้พบแล้วแก้ไขเสีย กรรมทุกชนิดเกิดที่ใจก่อนทั้งสิ้น"

๕."ในทางปฎิบัติก็อาศัยหลัก ศีล สมาธิ ปัญญา รักษาศีลจนกระทั่งศีลรักษาจิตเราไม่ให้กระทำผิดศีลอีก เป็นอธิศีล ใช้สังโยชน์ ๑๐ เป็นเครื่องวัด ก็ตัดข้อที่ ๑-๒-๓ ได้ ก้พ้นกรรมที่ต้องตกอบายภูมิ ๔ ได้ถาวร ต่อไปก็รักษาอารมณ์จิตของเราให้เป็นสมาธิ หรือ ทรงฌาน จนกระทั่งสมาธิรักษาจิตของเราไม่ให้เกิดอารมณ์ ๒ คือพอใจ (ราคะ,โลภะ) กับไม่พอใจ (ปฎิฆะและโทสะ) เป็นอธิจิต ตัดสังโยชน์ข้อที่๔-๕ ได้ ก็พ้นจากการเกิดมีร่างกายในโลกมนุษย์ได้อย่างถาวร ขั้นสุดท้าย ก็ตัดสังโยชน์ที่เหลืออยู่อีก ๕ ข้อ ซึ่งเป็นอารมณ์หลงละเอียดทั้งสิ้น ทั้งหมดรวมลงในข้อที่ ๑๐ คือ อวิชชา จุดนี้ต้องอาศัยอธิปัญญา รู้แจ้งเห็นจริงในเรื่องกองสังขารแห่งกายและแห่งจิต ก็พ้นจากการเกิดเป็นนางฟ้า เทวดา และพรหมอย่างถาวร จุดที่ต้องไปก็คือพระนิพพานเท่านั้น"

๖."ให้ใช้พรหมวิหาร ๔ ให้จงหนัก ใคร่ครวญดูตามที่ตถาคตเคยตรัสสอนมา จงอย่าสนใจจริยาของผู้อื่น กรรมของผู้อื่น ใครเขาทำกรรมชั่วเขาก็ตกเป็นทาสของกิลสก็น่าสงสารอยู่แล้ว จงอย่าไปซ้ำเติมเขา จักเข้าตนเองเพราะจิตเราไปยินดียินร้ายกับกรรมชั่วของเขา เป็นการเบียดเบียนตัวเราเอง สร้างกรรมต่อกรรมให้เกิด มิใช่ตัดกรรม หากเข้าใจจุดนี้การตัดกรรมก็เร็วขึ้น จึงต้องใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็น เอาพรหมวิหาร ๔ เป็นหลักวางอารมณ์ของจิตให้ถูก ถ้ามีความเพียรให้ถูกทางจริง ๆ ไม่ช้าก็หลุดได้ อย่างตอนที่เจ้าเพียรรักษาศีลนั้นแหละ แม้แต่ยุงตัวเล็ก ๆ เจ้าก็ตีเขาไม่ลง ทำร้ายเขาไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ยุงทำประโยชน์อะไรไม่ได้ นี่เขาเป็นคนนะ ยังทำประโยชน์ได้ ถ้าวาระกรรมที่เป็นกุศลให้ผลกับเขา หรือว่ายุงมันด่าไม่เป็นเหมือนคน พวกเจ้าเลยไม่โกรธยุงนานเหมือนโกรธคน คิดทบทวนให้ดีๆเพราะอารมณ์ปฎิฆะหรือไม่พอใจ ไม่ช่วยให้จิตของพวกเจ้าผ่องใสได้หรอก พยายามคิดเสียให้เข้าใจในธรรมะจุดนี้ แล้วพวกเจ้าจักเข้าถึงธรรมดาแห่งธรรมนี้"


ที่มา : ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น เล่ม ๗ รวบรวมโดย พล.ต.ท. นพ. สมศักดิ์ สืบสงวน หน้า ๑๙๖ - ๑๙๙

 

สาธุ ๆๆ

 

ไม่พ้นครับ หากต้องอาบัติปราชิกแล้วก็เปรียบเหมือนกับตาลยอดด้วนหรือคนที่ตายไปแล้วไม่มีทางที่จะฟิ้นคืนกลับมาได้อีกแล้วคือขาดจากการเป็นภิกษุและไม่สามารถที่จะบวชใหม่ได้อีกไม่ว่าในกรณีใดทั้งสิ้น แต่ท่านมิได้ห้ามสวรรค์ห้ามนิพพานเหมือนกับผู้ที่ทำอนันตริยกรรม คือยังไปสวรรค์ได้บรรลุมรรคผลได้ตามกำลังบารมีตัว ส่วนพระเทวทัตและพระเจ้าอาชาติศัตรูนั้นทั้งสองท่านกระทำอนันตริยกรรมนะครับไม่ว่าจะกลับใจจะหนักจะเบาอย่างไรก็ต้องไปนรกก่อนสถานเดียว

 

เหตุก็ส่วนเหตุ ผลก็ส่วนผล

เหตุที่ปราชิก กระทำไว้แล้ว มีผลคือวิบากกรรมย่อมให้ผลเมื่อถึงเวลาของมัน นั่นคือรอรับกรรมในส่วนนี้ ทั้งกรรม และเศษกรรม

ส่วนการสำนึกได้ กลับใจได้ ตรงนี้ก็เป็นกรรมอีกวาระหนึ่งถัดมา ืก็ย่อมให้ผลคือวิบากกรรมที่ดีตามมาเช่นกันเพราะจิตสำนึกได้เกิดปัญญารู้ทันกิเลส รู้ทันความผิดของตน

ฉนั้น เวลาเราพิจารณาอะไร ขอให้แยกแยะมันคนละเหตุการคนละเรื่องกัน ผลที่ได้รับจึงแตกต่างกัน ไม่เกี่ยวกันทั้งหมดครับ

เหมือนการพิจารณาคดี
ความผิดก็ส่วนความผิด โทษย่อมให้ผลตามนั้น
ความดีก็ส่วนความดี ผลดีย่อมให้ผลของมัน
แต่ความดีจะช่วยให้โทษจากความชั่วเบาลงได้นั้นก็แล้วแต่กรณี ครับ
แต่ในหลักกฏแห่งกรรม ถือว่าไม่เกี่ยวกัน ดำก็คือดำ ขาวก็คือขาว ครับ สาธุ

 

ตอนผมเป็นพระภิกษุ เคยต้องอาบัติปาราชิกข้อเสพเมถุน ครับ
จากนั้นก็ออกมาเป็นฆารวาส ไม่นานนัก ก็บรรพชาอุปสมบทอีกครั้ง
ด้วยความลังเลสงสัย ว่าอาจจะไม่ต้องอาบัติปาราชิกในครั้งแรก
เป็นฆารวาสห่มเหลืองอยู่ 2 ปีกว่า
ตอนนี้เป็นฆารวาส ถือศีล 5 ครับ

ขอเตือนพระภิกษุที่ต้องอาบัติปาราชิก
ให้รีบ ตั้งอยู่ในภูมิแห่งสามเณร บำเพ็ญศีล ๑๐ หรือ
เป็นฆารวาส ถือศีล 5 ศีล 8 ครับ อย่ารอช้า ยังพอมีโอกาสเห็นแสงสว่างได้บ้าง
ผมเองยังไม่รู้อนาคตเลย ว่าจะพ้นอบายภูมิ นรก เปรต อสุรกาย เดรัชฉาน หรือไม่

แต่ถ้าปาราชิกแล้ว หากยังครองผ้าเหลืองอยู่ จะมีแต่ " นรก " เป็นที่ไปถ่ายเดียว ครับ
ลองศึกษาจาก " อัคคิขันโธปมสูตร " ครับ

http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=23&A=2629&Z=2793

 

===================

สาธุครับ

 

ถ้ามีโอกาสผู้สนใจก็อ่านไตรปิฏกเพิ่มเติม แต่ที่เห็นมาถ้าพระรูปนั้นชื่อไม่ดัง หรือปิดข่าวดีๆ คนอื่นๆก็ไม่ค่อยรู้ บางรูปยังไปร่วมปลุกเสกวัตถุมงคลเฉย สังคมพระท่านมักเกรงใจกัน บางรูปถ้าสึกไปก็ทำอาชีพอื่นไม่เป็น

 

กรรมก็ยิ่งหนักมากขึ้นนะซี่ ให้คนกราบไหว้เพราะยังห่มเหลืองอยู่ ไปปลุกเสกยิ่งกรรมใหญ่ สึกเถอะหากินไม่เป็นก็มาเป็นผ้าขาวดีกว่า กรรมจะได้ไม่เพิ่ม

 

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=1&A=5569&Z=6086&pagebreak=0

ข้างบนเป็นพระวินัย เรื่องปาราชิก 4 สิกขาบทที่ 1 ครับ
อาจจะมีรายละเอียดที่ท่านยังไม่รู้ครับ

ส่วนปาราชิกสิกขาบทที่ 2,3 และ 4 ก็ต้องศึกษาโดยละเอียด
เช่นเดียวกันครับ เพราะหากภิกษุละเมิดอาบัติปาราชิก เพราะ " ไม่รู้ "
ก็ถือว่า ได้ต้องอาบัติปาราชิกแล้วครับ



สาเหตุที่ทำให้ภิกษุ ต้องอาบัติ

การที่ภิกษุต้องอาบัตินั้นมีสาเหตุหลายอย่าง ทั้งที่ต้องโดยมีเจตนาและไม่มีเจตนา การที่จิตคิดเพียงอย่างเดียว ยังไม่ทำให้ภิกษุต้องอาบัติ เพราะจิตจะคิดจะนึกอะไรก็ได้ตามธรรมชาติของจิต ถ้าไม่ประกอบด้วยการกระทำ คำพูด ภิกษุคิดอยู่ในใจ ยังไม่ทำให้ต้องอาบัติ เช่น คิดจะฆ่าเขา คิดจะลักขโมย คิดจะด่า เป็นเพียงความคิดที่คิดไปเท่านั้นยังไม่ได้ลงมือฆ่า ยังไม่ได้ลงมือลักขโมย ยังไม่ได้ออกปากด่า แต่ถ้าคิดจะฆ่าเขาและลงมือทุบตีก็เป็นอาบัติ สาเหตุที่ภิกษุต้องอาบัติมี ๖ อย่าง คือ

(๑) ต้องอาบัติเพราะไม่ละอาย แม้รู้อยู่ว่าทำอย่างนี้แล้วเป็นอาบัติก็ยังขืนทำลงไปเพราะไม่มีความละอายแก่ใจ

(๒) ต้องอาบัติเพราะไม่รู้ว่าเป็นอาบัติ ไม่รู้ว่าสิ่งนี้ควรทำสิ่งนี้ไม่ควรทำ เพราะไม่เอาใจใส่ศึกษาพระธรรมวินัย จึงผิดอาบัติโดยไม่รู้ตัว

(๓) ต้องอาบัติเพราะสงสัยแต่ยังขืนทำลง เกิดความไม่แน่ใจสงสัยในสิ่งที่จะกระทำว่าเป็นอาบัติหรือเปล่า แม้มีความสงสัยแต่ก็ยังขืนทำลงไปโดยไม่สอบถามจากผู้รู้ก่อน

(๔) ต้องอาบัติเพราะสำคัญว่าควรในสิ่งที่ไม่ควร เช่น เวลาบ่ายแล้วเข้าใจว่ายังไม่บ่าย จึงฉันอาหาร เห็นเนื้อหมีหรือเนื้อเสือซึ่งเป็นเนื้อที่พระฉันไม่ได้เข้าใจว่าเนื้อหมูซึ่งเป็นเนื้อที่พระฉันได้จึงฉัน เป็นต้น

(๕) ต้องอาบัติเพราะสำคัญว่าไม่ควรในสิ่งที่ควร เช่น เวลาเช้ายังไม่บ่าย เข้าใจว่าบ่ายแล้ว แต่ก็ยังฉันอาหาร น้ำปานะที่ฉันได้ เข้าใจว่าฉันไม่ได้ แต่ก็ยังฉัน เป็นต้น

(๖) ต้องอาบัติเพราะลืมสติ เช่น ลืมเก็บจีวรอธิษฐานไว้กับตัวจนตะวันขึ้นวันใหม่, ลืมใช้อดิเรกจีวรเกิน ๑๐ วันโดยไม่ได้วิกัปป์ เป็นต้น

 

อีกกรณีหนึ่งก็คือพระท่านไม่รู้ตัว อย่างมีเด็กมาเล่นที่วัดแห่งหนึ่งแอบเอาพระเครื่องของยายที่บ้าน ที่วางไว้บนหิ้งมาอวดพวกพระบวชใหม่ที่วัด เจ้าอาวาสซึ่งเป็นถึงระดับเจ้าคณะมาเจอเข้า ก็ชอบเพราะพระเครื่ององค์นั้นดูดี(แต่เก๊) ขอเด็กไว้บูชาในกุฏิ เด็กก็เกรงใจเอาให้ท่านไป ต่างฝ่ายต่างก็ดีใจ อย่างนี้ก็ต้องปาราชิกแล้ว โดยไม่รู้ตัว

 

http://palungjit.org/threads/ปาราชิก-แล้วกลับมาบรรพชาอุปสมบทอีก.483479/


เรื่องของผม อาจจะเป็นประโยชน์กับท่าน ที่ต้องอาบัติปาราชิก น่ะครับ