ดึงออกจากนรกหลวงพ่อชา สุภทฺโท วัดหนองป่าพง

จากหนังสือ บุญญฤทธิ์ พระโพธิญาณเถร​

หลวงพ่อชา สุภทฺโท วัดหนองป่าพง
อำพล เจน บรรณาธิการ




​

เหตุการณ์ต่อไปนี้ได้เกิดขึ้นในระหว่าง พ.ศ. 2500 กว่า ๆ หลังจากวัดหนองป่าพงตั้งขึ้นเป็นการมั่นคงแล้วหลายปี

มีครูคนหนึ่ง (ขอสงวนนาม) ถูกกล่าวหาว่าขโมยพิมพ์ดีดของโรงเรียนที่ได้ทำการสอนอยู่นั้น เขาเสียใจและเจ็บใจมาก ข้อกล่าวหานี้ทำให้ชื่อเสียงเสียหาย ทั้งยังจะทำให้ต้องถูกโทษถึงขั้นออกจากงาน ผู้กล่าวหาเขานั้นก็รู้ตัวอยู่ว่าเป็นใคร คนขโมยจริง ๆ ก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร แต่ความผิดมาตกใส่เขาด้วยการป้ายความผิดให้อย่างน่าขยะแขยงที่สุด
เขาไม่มีทางจะแก้ไขแก้ตัวให้พ้นผิดที่ไม่ผิดนี้ไปได้ จึงเกิดความแค้นใจอย่างเหลือระงับและผูกพยาบาทอาฆาตผู้กล่าวหาเขาไว้ ถึงกับตั้งใจแน่นอนว่าจะต้องตายกันไปข้าง

เขาเตรียมปืนไว้กระบอกหนึ่ง .
ภรรยาของเขาทราบความรุ่มร้อนใจของสามีได้ดี ตนเองก็กลัดกลุ้มไปด้วย ไม่รู้จะช่วยคลายทุกข์ให้สามีได้อย่างไร ยิ่งได้เห็นสามีเอาปืนออกมาใส่ลูกกระสุน ก็ยิ่งตกใจทำอะไรไม่ถูก

ด้วยเหตุที่ภรรยาของครูคนนี้เป็นผู้ฝักใฝ่ในทางธรรมอยู่มาก เคยไปกราบนมัสการฟังเทศน์หลวงพ่อชาบ่อย ๆ จนมีความเลื่อมใส แต่สามีของเธอไม่เคยรู้จักหลวงพ่อชา ไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยสนใจอะไรทั้งสิ้น ถ้าเขาเป็นผู้มีธรรมอยู่บ้าง เรื่องกลุ้มใจนี้คงไม่ถึงกับจะทำให้ต้องตัดสินใจจะไปฆ่าคนที่แสนโกรธ ธรรมะคงพอบรรเทาได้ด้วยลำพังตัวเขาเอง
ผู้เป็นภรรยามองไม่เห็นหนทางจะเปลี่ยนใจสามีได้ แต่มองเห็นวิธีขัดขวางเขาไว้ได้ชั่วขณะ จึงขอร้องให้สามีไปกราบหลวงพ่อชาเสียก่อน เมื่อกราบแล้วจะไปฆ่าใครก็ตามใจ จะไม่ห้ามเลย ขอให้ทำตามที่ภรรยาขอร้องเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ ขอให้เห็นแก่เธอเถิด

ผู้เป็นสามีจึงกล่าวว่า เพื่อเห็นแก่ภรรยา จะยอมไปกราบหลวงพ่อชาตามที่ขอร้องและหลังจากนั้นอย่ามาห้ามเสียให้ยากอีกเป็นอันขาด
คืนนั้นเป็นคืนวันเพ็ญพอดี รถของสามีภรรยาครูคู่นี้เดินทางมุ่งหน้าสู่วัดหนองป่าพง พร้อมด้วยเพื่อนร่วมทางรวมเป็น 9 คน นอกจากภรรยาของครูผู้กำลังมีไฟพยาบาทเผาใจแล้ว คนอื่น ๆ ทั้ง 8 คนเป็นผู้ที่ไม่เคยมาวัดหนองป่าพงทั้งสิ้น ทุกคนไม่เคยรู้จักหลวงพ่อชามาก่อน
รถแล่นมาถึงกลางทุ่งระหว่างทางก็เกิดติดหล่ม

ดังที่ได้กล่าวมาแล้วว่า วัดหนองป่าพงสมัยสามสิบปีก่อน การเดินทางไปมายากลำบากที่สุด ถ้าเป็นหน้าฝนบางทีต้องใช้เวลาร่วม 3 ชั่วโมงสำหรับระยะทางเพียงแค่ 8 กิโลเมตรเท่านั้น เดี๋ยวนี้ใช้เวลาเดินทางไม่เกิน 10 นาทีก็ถึง
คนแข็งแรงทุกคนในรถช่วยกันนำรถขึ้นจากหล่มสุดกำลังแล้ว ก็ไม่สำเร็จ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ข้างนอกก็มีแต่ความมืด ไม่มีบ้านเรือนผู้คนอยู่ใกล้ ๆ พอได้อาศัยขอกำลังมาช่วยเหลือ ความท้อแท้ใจเกิดขึ้นกับทุกคน เพราะหมดทางที่เอารถขึ้นจากหล่มได้

ใครคนหนึ่งบ่นขึ้นลอย ๆ ว่า