จิตก่อนตายจะดีได้อย่างไร

กราบเรียนถามผู้รู้ด้วยค่ะ

เคยทราบมาว่าตอนที่คนเราจะตายนั้น หากจิตก่อนตายเป็นอย่างไรก็จะไปเกิดตามภพภูมิที่สอดคล้องกับสภาวะของจิต

ทีนี้วันก่อนดิฉันปวดท้องมาก ขนาดหมดแรง มือเย็น เหงื่อตก รู้เลยว่าคนจะตายมันทรมานอย่างนี้เอง

หากตายด้วยความทรมาน จิตก่อนตายจะมีสภาพดีไปได้อย่างไร หากว่าอยู่ดีๆหมดลมไปเฉยๆก็ว่าไปอย่าง

พวกที่ตายด้วยอุบัติเหตุ อาการของโรคกำเริบ หรือโดนเขาฆ่าตาย ต่อให้ทำกรรมดีมาทั้งชาติ หากจิตก่อนตายเกิดทรมานหรือกังวลอะไรสักอย่าง ก็ต้องลงอบายภูมิหรือคะ?

 

หุหุ ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนน่ะครับว่าผมไม่ได้เป็นผู้รู้อะไรมากมาย เพียงแต่เคยถามคำถามนี้กับผู้รู้แล้วท่านก็ตอบมาหน่ะคับ เอาเป็นว่าที่คุณเข้าใจนั้นถูกแล้ว จิตก่อนตายเป็นยังไงก็จะได้ไปอย่างนั้น คือหากจิตเศร้าหมองก็จะไปไม่ดี หากจิตแจ่มใสก็จะไปดี แต่ก็มีวิธีแก้ครับ คือก่อนอื่นเราต้องนึกถึงความตายอยู่เสมอ ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ วันนี้ ตอนนี้ เราก็อาจจะตายได้ อย่างผมตอนนี้นั่งพิมพ์อยู่ เครื่องบินอาจจะตกลงมาหล่นทับใส่หัวก็เป็นได้ ดังนั้นคนเรามีโอกาสตายได้ทุกเมื่อ ควรพิจารณาความตายเป็นนิจ เป็นมรณานุสสติครับ พอพิจารณาแล้วหากเราปรารถนาภพใด ไม่ว่าจะสวรรค์ พรหม พระนิพพาน ก็ขอให้นึกถึงสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หรือพระอริยะเจ้าที่นับถือไว้น่ะครับ ว่าขอให้พุทธบารมี ธรรมบารมี อริยะสังฆบารมีโปรดดลบันดาลให้ลูกได้ไปใน...(ภพภูมิที่ต้องการ) ตายก็ช่างมัน ขอถวายทุกอย่างเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา อริยสังฆบูชา ทั้งความดี กาย วาจา ใจ ฯลฯ เป็นพุทธานุสติ ธรรมานุสติ สังฆานุสติ ละก็ควรที่จะทำบ่อย ๆ น่ะครับ เผื่อเวลาตายเราจะนึกขึ้นมาได้โดยอัตโนมัติ แม้เสี้ยววินาทีก็ตาม ทีนี้เวลาจะตายรับรองครับนึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ รับรอง ไม่ลงอบายภูมิแน่ ถึงแม้จะทำบาปมามากขนาดไหนก็ตาม แต่เมื่อหมดบุญในการระลึกนั้นแล้วก็ต้องไปชดใช้กรรมน่ะคับ นอกจากจะต่อบุญบนสวรรค์ คือทำบุญหนีบาป หุหุ เท่าที่รู้ก็มีแค่นี้แหละครับ ผิดพลาดประการใดก็ ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

 

ขอบคุณคุณ Golf Kung มากค่ะที่ให้คำแนะนำ ขอน้อมนำไปปฏิบัติค่ะ ;>

 

หุหุ ม่ายเปงรายครับ ยินดีเสมอ

 

เอ.... รู้สึกคล้ายๆกับว่า มันจะไปตามความปราถนานะ ไม่ใช่ตามความรู้สึกอ่ะ ถ้าก่อนตายเราอยากจะได้อะไรเป็นอะไรมันก็จะติดตัวเราไปด้วย แล้วก็ส่งให้เราไปตามนั้น แต่ความเจ็บปวดทรมานก่อนตายรู้สึกว่ามันจะไม่ติดตัวเราไปด้วยอ่ะนะ ดังนั้นความรู้สึกก่อนตายก็จะไม่ส่งผลให้เราไปภพภูมิไหนทั้งสิ้น...

แต่ถ้าเป็นความปราถนาก่อนตาย อย่างเช่นเราถูกทรมานจนตาย โดยที่เราไม่มีความผิดอะไร เราก็จะรู้สึกเจ็บแค้นต่อการกระทำของคนที่ฆ่าเรา และความเจ็บแค้นนั้นๆก็จะทำให้เราเกิดความปราถนาที่จะแก้แค้น ปราถนาที่จะสร้างหายนะให้กับคนที่มาทำร้ายเรา และความปราถนานี้ก็จะเป็นตัวส่งเราไปยังภพภูมิที่จะสามารถที่จะแก้แค้น ชำระความอาฆาตที่มีอยู่ให้หายไปได้... บางทีก็อาจจะได้ไปเกิดเป็นสัพเวสี ผีไม่มีร่างที่มีพลังอำนาจอันมหาศาล ที่มนุษย์ผู้ใดไม่สามารถต่อกรได้ เพื่อที่จะไปแก้แค้นควงความเจ็บปวดทรมาณคืนจากไอ่คนที่ทำให้มันตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็ได้นะ ( แต่ยังไงก็ไม่ได้เกิดเป็นเทวดาเด็ดขาด จะขึ้นสวรรค์ได้ต้องทำบุญเท่านั้นครับ คนอื่นทำบาปให้แล้วเราขึ้นสวรรค์เพื่อที่จะทวงบาปจากคนอื่นไม่ได้ครับ ต้องทำบุญเองเท่านั้นครับ )

เออ แต่ที่ยังไม่เข้าใจคือ ไอ่พวกผีพวกนี้ มันไม่ได้มีอายุขัยเหมือนคน แล้วพอมันไปเกิดเป็นผีแล้วมันก็อยู่ในสภาพที่ไม่ได้รับความสุขในการดำรงอยู่ ถึงมันจะไม่มีวันตายแต่มันก็ไม่ได้อยุ่อย่างมีความสุข เมื่อมันไม่มีความสุขแสดงว่าชีวิตมันมีบาป แล้วในเมื่อมันไม่มีอายุขัยไม่มีวันตาย เหมือนมนุษย์แล้ว ถ้าใช้บาปหมดแล้วมันจะเป็นยังไงหว่า พอใช้บาปเสร็จปุ๊บมันก็จะตายทันทีแล้วก็ไปเกิดใหม่เป็นคนรึไงหว่า น่าสงสัยเจงเจง
(b-ng)

 

จิตกับประสาท

ถ้ายังไม่ตาย จิตก็ยังอยู่กับกาย ความรู้สึกเป็นเรื่องของประสาท ประสาทใช้งานไม่ได้ แต่จิตใช้งานได้อยู่ สำหรับคนที่ป่วยที่ไม่รู้สึกตัวนะ ประสาทมันอยู่เหนืออำนาจของจิต บังคับประสาทไม่ได้ ก็อย่างที่ดิ้นตูมๆ มันเรื่องของประสาท

ประเภทที่ป่วยไม่รู้สึกตัว ภาษาหมอเขาเรียก "โคม่า" คนโบราณเขาเรียก "ตรีทูต" จิตมันยังทำงานอยู่ เวลาพูดเขาไม่ได้ยินเพราะประสาทไม่ทำงาน มันไม่รับเสียง แต่จิตทรงตัว พอเริ่มป่วยใหม่ๆ ถ้าจิตยึดอะไรอย่างมั่นคง มันจะยึดตลอด

ฉะนั้น ถ้าหากว่าเราให้มันจำในกุศล มันก็จะจำตลอด ช่วงเช้าตั้งอารมณ์ให้ดี จิตมันจะจำตลอดวัน

จากหนังสือ "พ่อสอนลูก" หน้า267-268