ขอถามผู้รู้จริงเกี่ยวกับกรรม

คือ ดิฉันเห็นคนแก่ผู้ชาย วัยชรา อายุประมาณ 85 ปี แกจะเดินตลอดเหมือนถูกใครบังคับให้เดิน ไม่ว่าจะเป็นเวลาแดดออกเปรี้ยง ๆ หรือวันทีฝนตก แกก็จะเดินไปตามถนนในหมู่บ้าน เฉลี่ยแล้ววันละประมาณ 5-6 รอบ เดี๋ยวนี้่อาการแกหนักกว่าเดิมคือกลางคืนแกก็เดิน พอถามว่าไปไหนแกจะบอกแต่เรื่่องว่าไปเก็บเิงิน(เหมือนไปทวงตังค์) เป็นเงินโบราณ เกี่ยวกับวัด อะไรทำนองนี้ และที่แกเดินจะเป็นระหว่างบ้านกับวัด ไป-กลับ ทุกวัน และที่สำคัญบางทีก็เดินไปถอดกางเกงถ่ายตามข้างทางไป เมื่อสอบถามก็คุยรู้เรื่องบ้่าง เลยอยากทราบว่า แกมีกรรมอะไรที่ทำให้เป็นเช่นนี้และมีวิธีใดที่จะช่วยแกได้บ้าง บอกตรง ๆ เลยสงสารมากเลยค่ะ (bb-flower

 

อืม...ผมก็ไม่ได้เป็นผู้รู้อะไรหรอกน่ะครับ แต่เท่าที่อ่านมาแกคงจะมีกรรมเกี่ยวกับเรื่องเงิน และการยึดติดเรื่องเงินหน่ะครับ ถึงขนาดต้องเดินไปเก็บวันละหลาย ๆ ครั้ง หากปล่อยวางตรงจุดนี้ได้ก็น่าจะดีขึ้น แต่ก็นั้นแหละครับ มันเป็นเรื่องของกรรม ทำไงให้ลดการยึดติด และมีสติ คือรู้ว่าทำอะไรในขณะนั้น ก็คงจะยาก คือเค้าต้องทำด้วยตัวของเค้าเองอ่าน่ะครับ ถึงจะได้ผลดี หากแต่คุณจะไปช่วยก็คงแผ่เมตตาให้ เค้า ให้เจ้ากรรมนายเวร ฯลฯ ที่ทำให้เค้าเป็นอย่างนั้น เมื่อหมดกรรมก็คงจะดีเอง แต่ผมว่าคงไม่หมดง่าย ๆ หรอกครับ เราทำบุญให้เราแผ่เมตตาให้ ผมคิดว่าเป็นการช่วยเหลือได้ในระดับหนึ่งน่ะครับ แต่คุณจะให้เค้าหายเลยก็คงยาก ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำไง มีดบาดมือคนอื่น เราจะเจ็บแทนได้ยังไง ดีที่สุดก็ได้แต่ทำแผลให้ แต่แผลนั้นก็ยังคงอยู่และเจ็บอยู่ แต่เด๋วมันก็หายไปเอง หุหุ อุเบกขาครับ ช่วยได้แค่ไหนก็แค่นั้นครับ

 

อ่า น๊ะ เรามีกรรมเป็นของตนนะ ใครทำใครก็รับ
เขามีกรรมอย่างไรเราไม่รู้ได้ เพราะทุกคนมีกรรม
ฉันไม่อยากให้ทุกคนไปสนใจกรรมของคนอื่น สักเท่าไหร่
เพราะสิ่งที่เราทำได้ก็เพียงแค่ "อุเบกขา" คือ วางเฉยเสีย
แต่จงสนใจตนดีกว่า ขัดเกลา ฝึกฝน ระแวดระวังกรรมของตน
เพราะอย่าลืมไปว่าเราก็มีกรรมเหมือนกัน
ในขณะที่เราสนใจกรรมของคนอื่นอยู่นั้น สักวันกรรมที่เรามี
มันอาจทำให้เราเป็นยิ่งกว่าเขาก้อได้ ทำดีไว้ดีกว่า เขาเรียกว่าทำดีหนีชั่ว
(ทางออกมันอยู่ในตัวของเราเองแหละ ต้องดูเข้าไปข้างในตัวเองจ๊ะ)

 

ขอบคุณทั้งสองท่านที่ให้ข้อคิดค่ะ ก็ทำให้สบายใจไปได้บ้าง ค่ะจะช่วยได้ก็แผ่เมตตา และก็ได้สติตรงที่ทำใจให้ได้ใครทำกรรมอะไรก็ต้องได้รับ แต่ที่แน่ ๆ เมื่อวานนี้มีความสุขที่สุดที่ ได้ให้คนแก่วัย 84 และ 86 ปี (4 คน) ได้มาพบปะพูดคุยอดีตกัน(อดีตทหารสงครามโลก ครั้งที่สอง) ซึ่งเป็นคนต่างถิ่นมาทำสงครามเมื่อเสร็จสิ้นสงครามแล้วไม่ยอมกลับมาตั้งรกรากที่นี่ เห็นแววปิติยินดี ของคนแก่แล้วมีความสุขมากค่ะ เห็นว่าลูก ๆ ของเขาไม่ค่อยมีเวลาดูแลพ่อ ลูก ๆ ของเขาก็เป็นเพื่อนและคนรู้จักกัน เลยไปรับ
ท่านออกมาพบปะเยี่ยมเยียนกันได้ค่ะ
(bb-flower