การเจริญเมตตาจิตอันไม่มีประมาณ

กรณียเมตตสูตร

"...
มารดาถนอมบุตรคนเดียว ผู้เกิดในตน ด้วยการยอมสละชีวิตของตนแทนฉันใด

พึงเจริญเมตตาจิตอันกว้างใหญ่ อันหาประมาณมิได้ ในสัตว์ทั้งปวง แม้ฉันนั้นเถิด

พึงเจริญเมตตาจิตอันกว้างใหญ อันหาขอบเขตมิได้ อันไม่มีเวร ไม่มีศัตรูคู่ภัย
ไปในสัตว์โลกทั้งสิ้น ทั้งในทิศเบื้องบน ในทิศเบื้องต่ำและในทิศขวาง

ผู้เจริญเมตตาจิตอย่างนี้นั้น ปรารถนาจะตั้งสติในเมตตาฌานให้นานเพียงใด
ท่านผู้นั้นจะอยู่ในอิริยาบถ ยืน เดิน นั่ง หรือนอนก็ตาม พึงเป็นผู้ปราศจากความท้อแท้
ก็จะตั้งสติไว้ได้นานเพียงนั้น

บัณฑิตทั้งหลาย กล่าวเมตตาพรหมวิหารธรรม นี้ว่าเป็นพรหมวิหารในพระศาสนานี้

บุคคลผู้นั้นละความเห็นผิด คือ สักกายทิฐิได้ เป็นผู้มีศีล
ถึงพร้อมแล้วด้วยญานทัสสนะ(ได้ดวงตาเห็นธรรม คือ โสดาปัติมรรค)

สามารถกำจัดความยินดีทั้งหลายในกามเสียได้
(ด้วยอนาคามิมรรค)

ย่อมไม่ถึงซึ่งการนอนในครรภ์อีก โดยแท้ทีเดียวแล.(ไม่เกิดอีก)

..."