การวางอารมณ์เป็นกลางทำอย่างไร

การวางอารมณ์ให้เป็นกลาง เสมือนน้ำที่มองเหมือนมิไหล แต่ว่าลึกลงไปนั้นไหลอยู่(แต่ไหลด้วยพลังของพระธรรมแทนนั้นทำอย่างไรครับ มีวิธีการอย่างไร )
ถ้าไม่ใช้ณานจะทำได้ไหมครับ

 

ไม่ใช่ฌาณ

แต่ ไม่ห่างจากฌาณ

กระบวนการนั้น เป็นเรื่องของ พฤติจิต ที่จะเป็นไปเอง
เมื่อ มนสิการธรรม หรือ "กำหนดรู้ทุกข์"

ทุกข์ที่จะทำให้เกิด พฤตจิตดังกล่าว จะต้องเป็น ทุกขสัจจ

ไม่ใช่ สุข ทุกข์ ในแบบที่โลกเข้าใจ เช่น สุขจากฌาณ
เป็นสุขแบบเนื้อติดฟัน มีสมุทัยเจือ มีความเสื่อม

เมื่อกำหนดรู้ สุขจากฌาณมีความไม่เที่ยง ..นี่จึงเป็น
การมนสิการ ฌาณ ด้วยอาการกำหนดรู้ ทุกขสัจจ

เมื่อ จิตมนสิการการรู้ทุกขสัจจ ได้อย่างถูกต้อง

จิตจะงอกลับ เหมือน ขนนกที่โดนเปลวไฟ จะเกิดการ
ม้วนกลับเข้าหาฐาน

อาการพฤติจิตที่ งอกลับ ทวนกระแสกลับเข้าหาเหตุ

หรือ ต้นกระแสของจิต แสดงตัวเป็นก้อนทุกข์ล้วนด้วยตัวมันเอง

นั่นก็คือ อาการเป็นกลางต่อสังขาร ไม่เข้าไปถือเอา
ด้วยอำนาจ มิจฉาทิฏฐิ เห็น สุข ทุกข์ แบบชาวบ้าน
อีกต่อไป

ลองดูครับ

หากมนสิการถูกต้อง ไม่จำเป็นเลยที่จะต้องไปเพ่ง
ให้จิตเกิดฌาณ แต่กลับจะเห็นว่า ทุกขณะ ทุกกิจ
กรรมใดๆที่เป็นกุศล จะทำทาน สมาทานศีล หรือ
ประกอบจิตน้อมไปในอารมณ์กุศลบ่อยๆ ก็สามารถ
อาศัยระลึก เห็น อาการพฤติจิตงอกลับ สละ สลัด
ล่วงส่วน ไม่กลับเข้าไปหาโลก แต่......

ก็ไม่ห่างโลก ไม่ห่างจากฌาณ ไม่ห่างจากธรรม

มรรคมี องค์8 ชิวๆ

 

อุเบกขา10ประเภทแก้ไข

1. ฉฬงฺคุเปกขา อุเบกขาประกอบด้วย องค์ 6 คือ การวางเฉยในอายตนะทั้ง 6
2. พฺรหฺมวิหารุเปกฺขา อุเบกขาในพรหมวิหาร
3. โพชฺฌงฺคุเปกฺขา อุเบกขาในโพชฌงค์ คือ อุเบกขาซึ่งอิงวิราคะ อิงวิเวก
4. วิริยุเปกฺขา อุเบกขาใน วิริยะ คือ ทางสายกลางในการทำความเพียร ไม่หย่อนเกินไป ไม่ตึงเกินไป
5. สงฺขารุเปกขา อุเบกขาในสังขาร คือการไม่ยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ 5
6. เวทนูเปกฺขา อุเบกขาในเวทนา ไม่ใช่ทุกข์ ไม่ใช่สุข
7. วิปสฺสนูเปกขา อุเบกขาในวิปัสสนา อันเกิดจากเห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
8. ตตฺรมชูฌตฺตุเปกขา อุเบกขาในเจตสิก หรืออุเบกขา ที่ยังธรรมทั้งหลาย ที่เกิดพร้อมกันให้เป็นไปเสมอกัน
9. ฌานุเปกฺขา อุเบกขาในฌาน
10. ปาริสุทฺธุเปกฺขา อุเบกขาบริสุทธิ์จากข้าศึก คือมีสติบริสุทธิ์ เพราะอุเบกขา[1]

 

ทำตามวิธีของ สติปัฏฐานครับ

เช่น

ภิกษุเมื่อเดิน ก็รู้ชัดว่าเราเดิน
เมื่อยืน ก็รู้ชัดว่าเรายืน
เมื่อนั่ง ก็รู้ชัดว่าเรานั่ง
เมื่อนอนก็รู้ชัดว่าเรานอน หรือ
เธอตั้งกายไว้ด้วยอาการอย่างใดๆ
ก็รู้ชัดอาการอย่างนั้นๆ ดังพรรณนามาฉะนี้

.......................

ทำตามได้ จิตจะค่อยเข้าไปสู่ ความเป็นกลางๆ

ฉะนั้น ฝึก ให้ จิตรู้ตามความเป็นจริงของกายของใจ
ไปตามที่เป็น ทั้งอิริยาบทกายเคลื่อน และอารมณ์จิตเคลื่อน



การใช้ ฌาน

ฌานสองประเภท

อารัมมนู ฌานกดข่ม ทำให้น้ำนิ่ง จิตนิ่งจริง
แต่มันไม่รู้ ว่า น้ำนิ่งไหลลึก

ลักขณู ฌาน ที่เป็นอิสระปราศจากการกดข่ม
จิตนิ่ง แม้น้ำจะนิ่ง น้ำจะไหล ก้เห็นถึงความเคลื่อนไหวของน้ำ
เป็นฌาน ที่เกิดจากการเจริญสติปัฏฐาน
ทำให้จิตเข้าถึงความเป็นกลางโดยเที่ยงธรรม

 

ลองมีสัมปะชัญญะ รู้ตัวทั่วพร้อม ดูการไหลของสายน้ำ(สุขทุกข์)เอาฮับ

 

ระงับกิเลสได้มากก็เข้าใกล้
อารมณ์เป็นกลางได้มากครับ
ปุถุชนเวาลากระทบความทุกข์หนักมากๆ
จะเสียใจทุกข์ใจจมลงไปกับความทุกข์แบบสุดๆ
เวลามีความสุขใจดีใจก็จะไหลฟูขึ้นแบบสุดๆ
ถ้าเข้าสู่อารมณ์พระโสดาบันเวลาโดนกระทบ
แบบหนักๆจะเริ่มมีอารมณ์ไม่ขึ้นสุดไม่ลงสุด
เหมือนปุถชน
ระงับความโลภ
ระงับความโกรธพอใจไม่พอใจ
ระงับความหลงไหลในรูปกลิ่นรสเสียงได้มาก
อารมณ์ก็เข้าใกล้ความเป็นกลางได้มาก
ระงับได้น้อยก็เข้าใกล้อารมณ์เป็นกลางไดน้อย
ระงับไม่ได้เลยก็ห่างไกลอารมณ์ความเป็นกลางครับ

 

ระลึกรู้นี้คือเพียร
เพ่งนี้คือพัก

เพ่งไปที่อารมณ์เฉยๆ ก็จะได้ธรรมารมณ์ที่เป็นเฉยๆ

เพ่งดอกไม้แล้วเกิดธรรมารมณ์ว่าดอกไม้นี้สวยดี
ธรรมารมณ์ก็จะติดพ่วงไปกับ ฉันทะ นันทิ ราคะ

เพ่งแบบมีพินิจก็จะเห็นว่า ฉันทะ นันทิ ราคะ
มีสภาพเป็นไตรลักษณ์



ใจ/มโนวิญญาณ มีสภาพนึกคิดปรุงแต่งไปตามที่กระทบ
ปกติเรามีการเพ่งส่งออกกันอยู่แล้ว
แต่จะส่งไปทางไหนก็ขึ้นอยู่กับมโน
มโนนี้เป็นสังขาร ความคิดที่เป็นกุศลมองอะไรมันก็ดี
ความคิดที่เป็นทางอกุศลมองอะไรมันก็เสีย

ปกติเราเพียรสลับกับพัก
การไม่เพียรไม่พัก มีแต่พระพุทธเจ้ากับพระอรหันต์เท่านั้น

หลักสูตรที่ฟังมาจากพระไตรปิฏก
หากฟุ้งซ่านอยู่ให้ทำความสงบ
หากหดหู่ให้ปรารภความเพียร
จริงๆยาวกว่านี้อันนี้พิมพ์ตัดต่อ

เวลาฟุ้งซ่านความคิดจะสะเปะสะปะหลายเรื่อง บลาๆๆ
พอเราบริกรรม หรือ สวดมนต์
หรืออยู่ในกรรมฐานใดกรรมฐานหนึ่ง
นั้นจะทำให้เกิดความสงบ
เมื่อสงบดีแล้วเราก็มาเพ่งพินิจ
พิจารณาบลาๆๆ มันจะไม่ฟุ้ง

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับกรรมฐาน
หากเราอยู่กับอสุภะธรรมารมณ์
มันก็จะออกแนวซอมบี้แลนด์หน่อย
ชวนสำรอกออก ชวนสละออก
ไม่สวยไม่งาม



ธรรมารมณ์ในทางธรรมก็เสมือนเรือที่ว่ายสวนแระแส กิเลส ตัณหา
สวนกระแส กิเลส ตัณหา จนไม่มีเชื้ออะไรบลาๆๆ ให้สวนอีก

ก็ ไม่เพียร ไม่พัก

ผมแจมเท่านี้ละกันแล้วแต่จะพินิจ

 

อานาปานสติกรรมฐาน

 

ณ จุด จุดนี้ ถามเฮียไร้คมคับ

 

น้ำเปรียบเหมือนปัญญา
น้ำมีปริมาณน้อยมันไหลลึกไม่ได้ครับ
น้ำต้องมีจำนวนมากยิ่งมากเท่าไหร่ยิ่งลึกเท่านั้น
น้ำน้อยไหลตื้น
ปัญญามากที่สุดคือพระพุทธเจ้าครับ
บารมีสามสิบทัศคือวิธีทำให้มีธรรมะ
ไม่ทำฌาณให้เกิดมี จะรู้แต่ธรรมภายนอก
ธรรมภายในต้องมีฌาณเป็นพื้นฐานขึ้นวิปัสสนา
จนรู้แจ้งแทงตลอดทั้งภายนอกทั้งภายใน
การวางอารมณ์เขียนบอกไปแล้วครับท่านพลัง

 

การวางอารมณ์ให้เป็นกลางคือเห็นตามความเป็นจริง ไม่ปรุง ได้ยินไม่โกรธที่หู เป็นต้น มีใจที่ปรกติ ทำจิตให้ยิ่ง จิตที่ปราศจากโลภ โกรธ หลง นั่นแหละคือวิมุติ การบรรลุธรรมก็ต้องประกอบด้วย ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวช ที่ชอบละเลยคือเรื่องศีล คนเราควรมีศีล เช่น ศีล 5 ข้อ 5 ห้ามกินเหล้า ฟางว่านกินเหล้า 5-6 ปี/ ครั้ง ทำบุญด้วย มีสติ ตาดู หูฟัง แยกแยะว่าอะไรควรเสพ อะไรไม่ควรเสพ สักกายทิฏฐืคือไม่มีอาการถือ เคารพพระ
รัตนตรัย และไม่กินเหล้า

 

วางไว้ที่ 11..

ไม่สูง ไม่ต่ำ..

เมื่อวางไว้ที่ 11 ได้แล้ว จะเข้าสู่ 12:00 น.ได้ไม่ยาก

 

#ภาพประกอบครับ

 

มันแน่อก.. ต้องยกออก..

 

อิอิ..

วางรูป. ปั้บ..!! นาม ขึ้นในสมอง.. เลย

 

ฝึกวางบ่อย ๆ เด่วก็เก่งคับ..

 

เริ่มที่ ตา.. แล้วค่อยพัฒนาไปที่ หู..

 

ดูจากการเล่าคุณ เบนเนโตะ น่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้าน sicbo นะครับ 55

 

..ที่ได้ดี..

เพราะมี ท่าน แอร์ร่อน แนะนำ คับ..

 

กรู รู..