anchalee_mata39

ถูกต้องเลยค่ะคุณพุทธะธรรมเพราะเราไม่อยู่กับปัจจุบันจึงทำให้เราสับสนเลยเดินต่อไม่ถูก ก็ต้องขอกราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูงที่ช่วยชี้นำทางสว่างให้ ณ เวลานี้คงค้นหาบุคคลเช่นคุณยากมากๆๆๆๆๆ ถ้าจะเรียกอาจารย์ก็ถูกต้องแล้วนะคะคุณอาจารย์

สวัสดีค่ะ ขอบคุณมากเลยเริ่มเข้าใจดีขึ้น คงจะไม่วกไปวนมาอีก ขอโทษทีช้าหน่อย แต่จะใช้ความเพียรให้มากอย่าเพิ่งรำคาญแล้วกัน คอยดูจิตดูกายอย่างสมำ่เสมอ เผลอเมื่อไรก็คอยดึงกลับค่อยๆขับเคลื่อนไปเรื่อยๆ จะไม่เร่งถ้าเร่งเมื่อไรเหมือนกับเราหวัง ดีขึ้นมากค่ะ

ไม่ต้องเอาจริงเอาจังอะไรในเรื่องการภาวนาเพราะการจะละวางการจะเข้าถึงนั้นไม่ได้ใช้ความอยากที่มากจนเกินไป การใช้ความคิดมากจะฟุ้งซ่าน การบรรลุในเเต่ละขั้นตอนล้วนอาศัยปัญญาเพียงอย่างเดียวโดยเเท้ ที่เป็นตัวชี้ขาด ส่วนธรรมข้อสนับสนุนคือ สมาธิ สติ วิริยะ เเละศรัทธานั้นเป็นองค์ประกอบเเละอยู่ในส่วนที่สมดุลกันถูกเวลากัน ลองไปทบทวนดูนะครับ สวัสดี

เเละก็เวลาเราทำงานพระองค์ก็สอนจิตต้องอยู่กับการงาน อย่าไปหนีออกจากการงานที่เราทำอยู่หรือไปคิดเรื่องการพ้นทุกข์ การภาวนา อันนั้นเป็นการกระทำผิดเเต่ความเห็นนั้นถูก(ในทางพ้นทุกข์) ที่ว่าทำผิดเพราะเราไม่อยู่กับปัจจุบัน ปัจจุบันทำอะไรต้องรู้ต้องอยู่ตรงนั้น ตัวอย่างเช่นพระองค์ทรงสอนว่า เดินก็รู้ว่าเดิน นั่งก็รู้อยู่ว่านั่ง

ส่วนความศรัทธาในพละธรรม5นั้นเป็นความเลื่อมใสที่จะประกอบกรรมดีเป็นส่วนหนึ่งในองค์มรรคคือความเห็นถูก ความดำริตรึกคิดถูก ความเพียรชอบ เเต่กับตัวบุคคลที่ อ.กล่าวมามีส่วนใหนไปเกี่ยวกับทางสายกลางในอริยมรรค อันนี้ก็ลองไปเทียบกันดู สุขในอายตนะเป็นทุกข์ สุขในจิตที่ภาวนาไม่ต้องกลัว

สวัสดีครับ เรื่องความศรัทในตัวบุคคลไม่เกี่ยวข้องกับความศรัทธาที่เป็นในพละ5เพราะอย่างที่บอกไว้ความรู้สึกของเรากับความพอใจของเราความไม่พอใจของอารมณ์จากอายตนะ6ที่ไปผัสสะนั้นเรียกว่ากรรมเกิดขึ้นเเล้ว ยิ่งเป็นเรื่องของโลกเเล้วเชื่อถือไม่ได้ เราไปให้น้ำหนักก็เพราะเราหลงยึดเพราะความอยาก

การที่่เราเพียรพยายามจะทำในสิ่งที่เราต้องการให้ผ่านได้นั้น ไม่ใช่ว่าเราจะทำได้อย่างที่คิด บางครั้งเราอยากจะหนีเมื่อเริ่มรู้สึกรำคาญความวุ่นวายที่เข้ามากระทบ เรากต้องอดทนๆๆๆๆๆเพราะเรามีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบในทุกๆเื่รื่อง ขอระบายหน่อยเจ้าค่ะคุณพุทธะธรรมนำทาง

จึงต้องขอทบทวนและลบข้อมูลเดิมๆทิ้งให้หมดน่าจะต้องล้างสมองคงจะดีเนอะ สำหรับความศรัทธาต่อการปฏิบัตินั้นในพุทธวจนะคงจะต่างกันใช่ไหม.......

สวัสดีค่ะ ขอพูดถึงเรื่องความศรัทธาสักหน่อยเถิด เพราะถ้าศรัทธาโดยไม่พิจารณาให้ดีก็จะเสียความรู้สึกเหมือนที่เราเคยประสบ นี่พูดถึงศรัทธาในตัวบุคคล เท่าที่จำได้ทุกท่านที่เราเคยศรัทธา ไม่ว่าจะสีเหลืองสีขาวสีทั่วไปเหมือนกันทุกราย

สุขกับทุกข์มันเป็นของคู่กันจริงๆ วันนี้สุขพรุ่งนี้ทุกข์ สุขได้ก็ไม่นาน ทุกข์ได้ก็ไม่นาน ส่วนการปฏิบัติที่เราจริงจังมากๆมันก็ไม่ได้ ตอนแรกก็งงกับตัวเองเหมือนกัน อ่านกระทู้ของคุณก็ว่าพอรู้พอเข้าใจถ้ามันไม่เกิดกับตนเองก็คงจะรู้แบบไม่เต็มเปี่ยมตื่นแล้วเบิกบานแล้วจ้า...

สวัสดีค่ะคุณพุทธะธรรมสิ่งที่คุณแนะทางให้ถ้ามันไม่เกิดขึ้นกับตนเองที่บอกว่ารู้หรือเข้าใจแล้วนั้นไม่ใช่เลย เพิ่งจะรู้ว่าอะไรที่เราอยากหรือต้องการมัน มันไม่ได้หรอกแต่เมื่อเราไม่ต้องการ เราเข้าถึงได้ นี่คือปัจจัตตังใช่ไหม เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณมากเลย

[IMG]

การรู้อริยสัจ นั้น สิ่งเเรกคือ ความเห็นถูกต้องในธรรมชาติว่าเป็นธรรมดาเกิด-ดับไปได้เป็นความทุกข์เเละไม่ใช่ตัวตน เเค่เห็นข้อเท็จจริงนี้ให้ถ่องเเท้ให้เข้าใจ เเล้วก็จะรู้ว่าโลกนี้ไม่มีอะไรมันก็ปรกติธรรมดาๆอยู่อย่างนี้ คือมีทุกข์

สวัสดีตอนค่ำ สาเหตุที่เรายังต้องประสพอารมณ์ที่ไม่ต้องการ หรือประจวบกับสิ่งไม่ชอบ ไม่พอใจ ก็เพราะ ผัสสะ คือสิ่งกระทบเเละเป็นตัวกรรมคือการกระทำอันมีผลต่อเวทนา นี่เป็นธรรมชาติ เรามีหน้าที่รู้เเละเห็นมันว่ายังเกิด-ดับ ยังไม่เที่ยงเป็นทุกข์ เเละ ไม่ใช่ตัวตน นีคือจุดสำคัญ

สวัสดีค่ะ เหตุการณ์ทุกเหตูการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้เบื่อหน่ายเหมือนเมื่อก่อนเริ่มวางๆได้บ้างทำให้เราอดทนได้มากขึ้น จะรู้สึกอึดอัดกับคนใกล้เราที่บอกเขาไม่ได้ ก็คงต้องเป็นไปตามกรรมใช่ไหมคะ ด้วยความเพียรต่อการปฏิบัติเพิ่มทวีคูณ คงต้องมีสักวันได้พ้นทุกข์ ขอพุทธะธรรมนำทางเจ้าค่ะ

สวัสดีครับ อ.ความปกติในธรรมชาติก็เป็นอยู่อย่างนี้ ความสมหวัง ไม่สัมหวัง ความสุขทุกข์อะไรก็ล้วนมีอยู่เป็นปกติอย่างนี้ เเละก็มีการเปลี่ยนเเปลงตลอดเวลา นี่คือความจริง ความปกติธรรมดา เเต่ถ้าไม่เป็นอย่างนี้ซิมันจะไม่ธรรมดา มองเห็นตรงนี้ให้ได้ก็เห็นความจริง

สวัสดีค่ะวันนี้รู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่มีอะไรแน่นอนเลยแปรผันได้ทุกวัน นั่นแหละทำให้เราชินชากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเรา ช่างมันเถิดอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด รับมันให้ได้ อยู่ให้ดีอยู่ให้เป็นก็แล้วกัน ธรรมชาติคงสอนให้เราเรียนรู้สู้ต่อไปจ้า...ขอระบายหน่อยนะจ๊ะคุณอาจารย์

สวัสดีครับอาจารย์ พระท่านว่ามนุษย์ทั้งหลายเเตกต่างกันที่ความเพียร เเละพระองค์สรรเสิญมนุษย์ผู้มีความเพียรในการนำตนไปสู่หนทางที่จะพ้นทุกข์ทั้งหลายเสียได้อันเป็นหนทางของบุคคลผู้ประเสริฐ นั้นคืออริยมรรคองค์8

พยายามที่จะไม่คิดถึงมัน เสียเวลาไปสิบกว่าปีคิดว่าเดินถูกแล้วใช่แล้ว ไม่วอกแวกออกนอกทาง ที่ไหนได้ เฮ้อ :'( "บุญเก่าคงหลงเหลืออยู่น้อยนิด" จึงได้มีโอกาสพบทางสว่างต้องขอขอบพระคุณพุทธะธรรมนำทาง "ไม่ต้องการไปไหนอีกแล้วขอบอกว่าขยาด

สวัสดีค่ะมีความคิดคล้อยตามคุณ ไม่รู้จะไปหาครูบาอาจารย์ที่ไหนอีกให้เสียเวลาทำไม เรียนรู้มาแล้วก็ต้องมาลบข้อมูลให้หมด สู้ตั้งใจทำตามคำสอนของพระพุทธองค์ทำบ่อยๆ อย่างสมำเสมอค่อยเป็นค่อยไปตามโอกาสที่มี วันนี้ไม่ผ่าน วันต่อๆไปคงจะถึงเข้าสักวัน เพียรพยายามให้กำลังใจตนเองเพื่อตนเอง "ทำวันนี้ให้ดีที่สุด"ขออ่านกระทู้ธรรมไปก่อนเน้อ