anchalee_mata39

เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ มีมารยา เราจักเป็นผู้ ไม่มีมารยา เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ กระด้าง เราจักเป็นผู้ ไม่กระด้าง เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ดูหมิ่นท่าน เราจักเป็นผู้ ไม่ดูหมิ่นท่าน เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ว่ายาก เราจักเป็นผู้ ว่าง่าย เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ มีมิตรชั่ว

เราจักเป็นผู้ ไม่ลบหลู่คุณ เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ แข่งดี เราจักเป็นผู้ ไม่แข่งดี เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ริษยา เราจักเป็นผู้ ไม่ริษยา เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ตระหนี่ เราจักเป็นผู้ ไม่ตระหนี่ เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ โอ้อวด เราจักเป็นผู้ ไม่โอ้อวด

เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ฟุ้งซ่าน เราจักเป็นผู้ ไม่ฟุ้งซ่าน เมื่อผู้อื่น มีวิจิกิจฉา เราจักเป็นผู้ ข้ามพ้นวิจิกิจฉา เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ มักโกรธ เราจักเป็นผู้ ไม่มักโกรธ เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ผูกโกรธ เราจักเป็นผู้ ไม่ผูกโกรธ เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ลบหลู่คุณ

เราจักเป็นผู้ มีสัมมาสติ เมื่อผู้อื่น มีมิจฉาสมาธิ เราจักเป็นผู้ มีสัมมาสมาธิ เมื่อผู้อื่น มีมิจฉาญาณะ เราจักเป็นผู้ มีสัมมาญาณะ เมื่อผู้อื่น มีมิจฉาวิมุตติ เราจักเป็นผู้ มีสัมมาวิมุตติ เมื่อผู้อื่น มีถีนมิทธะกลุ้มรุม เราจักเป็นผู้ ปราศจากถีนมิทธะ

เมื่อผู้อื่น มีมิจฉาวาจา เราจักเป็นผู้ มีสัมมาวาจา เมื่อผู้อื่น มีมิจฉากัมมันตะ เราจักเป็นผู้ มีสัมมากัมมันตะ เมื่อผู้อื่น มีมิจฉาอาชีวะ เราจักเป็นผู้ มีสัมมาอาชีวะ เมื่อผู้อื่น มีมิจฉาวายามะ เราจักเป็นผู้ มีสัมมาวายามะ เมื่อผู้อื่น มีมิจฉาสติ

เราจัก เว้นขาดจากการพูดเพ้อเจ้อ เมื่อผู้อื่น มากด้วยอภิชฌา เราจักเป็นผู้ ไม่มากด้วยอภิชฌา เมื่อผู้อื่น มีจิตพยาบาท เราจักเป็นผู้ ไม่มีจิตพยาบาท เมื่อผู้อื่น มีมิจฉาทิฏฐิ เราจักเป็นผู้ มีสัมมาทิฏฐิ เมื่อผู้อื่น มีมิจฉาสังกัปปะ เราจัก เป็นผู้มีสัมมาสังกัปปะ

เมื่อผู้อื่น ไม่ประพฤติพรหมจรรย์ เราจักเป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์ เมื่อผู้อื่น พูดเท็จ เราจักเว้นขาดจากการพูดเท็จ เมื่อผู้อื่นพูดส่อเสียด เราจัก เว้นขาดจากการพูดส่อเสียด เมื่อผู้อื่นพูดคำหยาบ เราจัก เว้นขาดจากการพูดคำหยาบ เมื่อผู้อื่น พูดเพ้อเจ้อ

จุนทะ ! สัลเลขธรรม(ความขูดเกลา)เป็นสิ่งที่เธอทั้งหลายพึงกระทำในธรรมทั้งหลายเหล่านี้ กล่าวคือ; เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ เบียดเบียนเราจักเป็นผู้ ไม่เบียดเบียน เมื่อผู้อื่น กระทำปาณาติบาต เราจักเป็นผู้ ไม่ทำปาณาติบาต เมื่อผู้อื่นกระทำ อทินนาทาน เราจัก เว้นขาดจากอทินนาทาน

คือนิพพานในทิฏฐธรรมเดียว. (สัมโพธิสูตร ) ราหุล! เมื่อบุคคลเจริญ กระทำให้มากซึ่งอานาปานสติอย่างนี้แล้ว ลมอัสสาสะ(ลมหายใจเข้า) ปัสสาสะ(ลมหายใจออก) อันจะมีเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อจะดับจิตนั้นจะเป็นสิ่งที่เขารู้แจ้งแล้วดับไปหาใช่เป็นสิ่งที่เขาไม่รู้แจ้งไม่(พุทธวจน)

เจริญ อสุภะ เพื่อละ ราคะ เจริญ เมตตา เพื่อละ พยาบาท. เจริญ อานาปานสติ เพื่อตัดเสียซึ่งวิตก. เจริญ อนิจจสัญญา เพื่อถอน อัสมิมานะ. ภิกษุ ท.!เมื่อภิกษุมีอนิจจสัญญา อนัตตสัญญาย่อมตั้งมั่น; ผู้มีอนัตตสัญญา ย่อมถึงการถอนเสียได้ซึ่งอัสมิมานะ

ประกอบด้วยปัญญาเครื่องให้รู้ซึ่งความเกิดและความดับ(อุตยตฺถคามินี) อันเป็นปัญญาที่เป็นอริยะ เป็นเครื่องเจาะแทงกิเลส ให้ถึงซึ่งความสิ้นทุกข์โดยชอบ. ภิกษุ ท.! ภิกษุผู้ตั้งอยู่ในธรรม ๕ ประการเหล่านี้แล้ว พึงเจริญธรรม ๔ ประการ ให้ยิ่งขึ้นไปคือ;

จักเป็นผู้มีความเพียรอันปรารภแล้ว เพื่อละซึ่งอกุศลธรรมทั้งหลาย เพื่อการถึงพร้อมแห่งกุศลธรรมทั้งหลาย มีกำลัง(จิต) มีความบากบั่นมั่นคง ไม่ทอดธุระในกุศลธรรมทั้งหลาย. ภิกษุ ท.! นี้เป็นสิ่งที่หวังได้สำหรับภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีพวกพ้องดี; กล่าวคือจักเป็นผู้มีปัญญา

วิริยารัมภกถา(เรื่องมีความเพียร)สีลกถา(เรื่องศีล)สมาธิกถา(เรื่องสมาธิ)ปัญญากถา(เรื่องปัญญา)วิมุตดิกถา(เรื่องวิมุตติญาณทัสสนะ) เธอจักเป็นผู้ได้โดยง่าย ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบากซึ่งกถาเช่นนี้; ภิกษุ ท.! นี้เป็นสิ่งที่หวังได้สำหรับผู้ที่มีมิตรดี มีสหายดี มีพวกพ้องดี;กล่าวคือ

ภิกษุ ท.! นี้เป็นสิ่งที่หวังได้สำหรับภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีพวกพ้องดี; กล่าวคือ กถาเป็นเครื่องขูดเกลาอย่างยิ่ง เป็นธรรมเครื่องสบายแก่การเปิดโล่งแห่งจิตได้แก่อัปปิจฉกถา(เรื่องปรารถนาน้อย) สันตุฏฐิกถา(เรื่องสันโดษ)ปวิเวกกถา(เรื่องความสงัด)อสังสัคคกถา(เรื่องไม่คลุกคลี)

ภิกษุ ท.! นี้เป็นสิ่งที่หวังได้สำหรับภิกษุผู้มีมิตรดี(กลฺยาณมิตร) มีสหายดี(กลฺยาณสหาย)มีพวกพ้องดี(กลฺยาณสมฺปวงฺก)คือ จักเป็นผู้มีศีล สำรวมด้วยการสำรวมในปาฏิโมกข์ ถึงพร้อมด้วยมารยาทและโคจรมีปกติเห็นเป็นภัยในโทษทั้งหลาย แม้มีประมาณน้อยสมาทานศึกษาในสิกขาบททั้งหลายอยู่;

ภิกษุ ท.! ความหวั่นไหวโยกโคลงแห่งกายก็ตาม ความหวั่นไหวโยกโคลงแห่งจิตก็ตาม ย่อมมีไม่ได้ เพราะการเจริญทำให้มากซึ่งอานาปานสติสมาธิ.(กัปปินสูตร มหาวาร. สํ.๑๙/๓๙๙-๔๐๐/๑๓๒๒-๑๓๒๖.)

ภิกษุ ท.!อานาปานสติ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว อย่างนี้แล ย่อมมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่. ภิกษุ ท.! เมื่ออานาปานสติ อันบุคคลเจริญทำให้มากแล้วอยู่อย่างนี้ อานิสงส์อย่างใดอย่างหนึ่งในบรรดาผล ๒ ประการเป็นสิ่งที่หวังได้. คืออรหัตผลในปัจจุบัน หรือถ้ายังมีอุปาทิเหลืออยู่ก็จักเป็น อนาคามี (พุทธวจน)

เราเป็นผู้เห็นซึ่งความจางคลายอยู่เป็นประจำ หายใจเข้าและหายใจออก เราเป็นผู้เห็นซึ่งความดับไม่เหลืออยู่เป็นประจำ หายใจเข้าและหายใจออก เราเป็นผู้เห็นซึ่งความสลัดคืนอยู่เป็นประจำ หายใจเข้าและหายใจออก

เราเป็นผู้ทำจิตให้ปราโมทย์ยิ่งอยู่ หายใจเข้าและหายใจออก เราเป็นผู้ทำจิตให้ตั้งมั่นอยู่ หายใจเข้าและหายใจออก เราเป็นผู้ทำจิตให้ปล่อยอยู่ หายใจเข้าและหายใจออก เราเป็นผู้เห็นซึ่งความไม่เที่ยงอยู่เป็นประจำ หายใจเข้าและหายใจออก

หายใจเข้าและหายใจออก เราเป็นผู้รู้พร้อมเฉพาะซึ่งสุข หายใจเข้าหายใจออก เราเป็นผู้รู้พร้อมซึ่งจิตตสังขาร หายใจเข้าและหายใจออก เราเป็นผู้ทำจิตตสังขารให้รำงับอยู่ หายใจเข้าและหายใจออก เราเป็นผู้รู้พร้อมเฉพาะซึ่งจิต หายใจเข้าและหายใจออก