anchalee_mata39

สวัสดีครับอาจารย์ ก็ทบทวนเอาไว้เวลาได้ไปพิจารณาจะเห็นข้อเท็จจริงที่ซ่อนอยู่ในตัวธรรมะนั้น เหมือนอย่างที่ผมยกเอาเหตุการณ์ต่างๆที่ตัวเองประสพมาเเล้วอธิบายข้อถูกข้อผิด ข้อธรรม ได้สอดคล้องเเละจะมีความปิติ-สุข ในการกระทำ

สัมมัปปธานสี่...อิทธิบาทสี่...อินทรีย์ห้า...พละห้า...โพชฌงค์เจ็ด...ย่อมถึงซึ่งความไพบูลย์ได้แท้. ธรรมสองอย่างของเขาคือสมถะและวิปัสสนา ชื่อว่าเข้าคู่กันได้อย่างแน่นแฟ้น... (อุปริ.ม.๑๔/๕๒๓-๕๒๕/๘๒๘-๘๓๐.)

อย่างเต็มที่ ในบุคคลผู้รู้เห็นอยู่เช่นนั้น). ด้วยอาการอย่างนี้เป็นอันว่า อริยอัฏฐังคิกมรรค(อริยมรรคมีองค์๘)แห่งบุคคลผู้รู้เห็นอยู่เช่นนั้น ย่อมถึงซึ่งความบริบูรณ์แห่งภาวนาด้วยอาการอย่างนี้. เมื่อเขาทำอริยอัฏฐังคิกมรรคให้เจริญอยู่อย่างนี้ สติปัฏฐานสี่.....

ความเพียรของผู้รู้ผู้เห็นอยู่เช่นนั้นเป็นสัมมาวายามะ, สติของผู้รู้ผู้เห็นอยู่เช่นนั้นเป็นสัมมาสติ,สมาธิของผู้รู้ผู้เห็นเช่นนั้นเป็นสัมมาสมาธิ.ส่วน กายกรรม วจีกรรม และอาชีวะของเขา บริสุทธิ์มาแล้วแต่เดิม;(ดังนั้นเป็นอันว่าสัมมากัมมันตะ สัมมาวาจา สัมมาอาชีวะ มีอยู่แล้ว

ความกระวนกระวาย ทางกายและจิตก็ละไป;ความแผดเผา ทางกายทางจิตก็ละไป;ความเร่าร้อน ทางกายและจิตก็ละไป; บุคคลนั้นย่อมเสวยความสุขทั้งทางกายและทางจิต ทิฏฐิ ของผู้รู้ผู้เห็นอยู่เช่นนั้นเป็นสัมมาทิฏฐิ ความดำริของผู้รู้ผู้เห็นอยู่เช่นนั้นเป็นสัมมาสังกัปปะ,

เมื่อบุคคลนั้นไม่กำหนัดยินดีแล้ว ไม่ประกอบพร้อมแล้ว ไม่หลงใหลแล้ว มีปกติเห็นโทษอยู่;ปัจจุปาทานขันธ์ ย่อมถึงซึ่งความไม่ก่อขึ้นอีกต่อไป และตัณหา อันเครื่องนำมาซึ่งภพใหม่ประกอบอยู่ด้วยความกำหนัด ด้วยอำนาจแห่งความเพลิน ทำให้เพลินอย่างยิ่งในอารมณ์นั้นๆ ของบุคคลนั้นย่อมละไป;

อันอาศัยนิโรธ(ความดับ) อันน้อมไปเพื่อโวคสัคคะ(ความสละ,ความปล่อย); ภิกษุ ท.! โพชฌงค์ทั้ง ๗ อันบุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว อย่างนี้แล ย่อมทำวิชชาแวมุติให้บริบูรณ์ได้, ดังนี้. (ปฐมภิกขุสูตร มหาวาร. สํ. ๑๙/๔๒๔/๑๔๐๒-๑.)

โพชฌงค์ทั้ง ๗ อันบุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว จึงจะทำให้วิชชาและวิมุติให้บริบูรณ์ได้ ย่อมเจริญ สติสัมโพชฌงค์ ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์ วิริยสัมโพชฌงค์ ปิติสัมโพชฌงค์ ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ สมาธิสัมโพชฌงค์ อุเบกขาสัมโพชฌงค์ อันอาศัยวิเวก(ความสงัด) อันอาศัยวิราคะ(ความจางคลาย)

เพราะหลุดพ้นไปก็ตั้งมั่น เพราะตั้งมั่นก็ยินดีในตนเอง; เพราะยินดีในตนเองก็ไม่หวั่นไหว; เมื่อไม่หวั่นไหวก็ปรินิพพานเฉพาะตน; ย่อมรู้ชัดว่า"ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำได้ทำสำเร็จแล้ว กิจอื่นที่จะต้องทำเพื่อความเป็นอย่างนี้ มิได้มีอีก"ดังนี้ ขนฺธ.17/66/105.

ถ้าราคะในรูปธาตุ ในเวทนาธาตุ ในสัญญาธาตุ ในวิญญาณธาตุ เป็นสิ่งที่ภิกษุละได้แล้ว; เพราะละราคะได้ อารมณ์สำหรับวิญญาณก็ขาดลง ที่ตั้งของวิญญาณก็ไม่มี. วิญญาณอันไม่มีที่ตั้งนั้นก็ไม่งอกงาม หลุดพ้นไปเพราะไม่ถูกปรุงแต่ง;

ภิกษุ ท! ผู้ใดจะพึงกล่าวอย่างนี้ว่า"เราจักบัญญัติ ซึ่งการมาการไป การจุติ การอุบัติ ความเจริญ ความงอกงาม และความไพบูลย์ของวิญญาณ โดยเว้นจากรูป เว้นจากเวทนา เว้นจากสัญญา เว้นจากสังขาร"ดังนี้นั้น นี่ไม่ใช่ฐานะที่จักมีได้เลย

สวัสดีค่ะคุณ อ. พรุ่งนี้ตนเองจะไปบวชเนกขัมมะ เพื่อใช้สถานที่ในการปฏิบัติในสิ่งที่เรียนรู้มาว่าจะบรรลุถึงคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าได้มากน้อยเพียงใด ครั้งนี้ไปคนเดียวคงมีเวลาเป็นของตนเองมากอยู่ เพราะไม่ต้องกังวลต่อคนรอบข้าง เก้าวันนี้คงจะมีความก้าวหน้าไม่มากก็น้อยต่อการปรารภความเพียร

สวัสดีค่ะคุณ อ.บรรยายได้บรรยากาศดีมากสามารถมองเห็นภาพได้อย่างชัดเจน เชื่อแล้ว ว่ามีความจำดีเป็นเลิศ จะรู้สึกว่าเหตุการณ์เหล่านั้นเหมือนผ่านไปไม่นานนี่คือความทรงจำที่ประทับใจใช่หรือเปล่าหนอ อ่านข้อความแล้วเหมือนยืนอยู่ชายหาดจริงๆนะเนี่ย ให้คะแนน100คะแนนเต็มเจ้าค่ะ

[IMG]
สวัสดีครับอาจารย์ กินเจ เเล้วทนปะทัดได้ (เป็นความเชื่อส่วนตัว) rabbit_run_away

สวัสดีครับ อ. ความกลัวตัวนี้เเหละตัวชี้ขาด ความมีตัวตนอันยึดถือเอาไว้เท่าไหร่ ยึดไว้มากย่อมกลัว ย่อมวิตกกังวลมาก ถ้ายึดไว้น้อย ความอะไรต่างๆนาๆย่อมลดน้อยไป ก็ไม่กลัวเเม้กระทั่งความตายอย่างก็ไม่ต้องไปพูดอีก นี้คือจุดบอกความก้าวหน้าที่สำคัญ เเต่ก็จะมีความกลัวชนิดพิเศษมากกว่านี้เข้ามาอีกก็ให้พิจารณาไป จะเห็นเอง

ซึ่งก่อนหน้านี้เราจะรู้สึกว่ามันทุกข์มากๆ แต่เดี๋ยวนี้กลับไม่กลัว เพราะว่ามันเกิดขึ้นกับตัวเราเองจึงรู้ว่าเรารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ไม่ใช่พูดแต่ปาก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเหมือนต้องการให้เรารู้ตัวตนที่แท้จริงของเราเพื่อเป็นเครื่องพิสูจน์หรือยืนยันให้กับตนเองใช่ไหมคะคุณอ.ว่าเราจะสอบผ่านต่อการเรียนรู้ของพระผู้มีพระภาคเจ้าหรือไม่

สวัสดีค่ะคุณ อ.อยากจะบอกว่า เกิดแล้ว แก่แล้ว เจ็บแล้ว เหลือแต่ความตายเท่านั้นที่จะมาเยี่ยมเยือนเราวินาทีใดก็ไม่รู้เนอะ ถึงเวลานี้ไม่รู้สึกว่ากลัวมันเลย เพราะสิ่งที่แน่ๆคือความไม่แน่ตรงนี้เองที่เมื่อเราเจอะเจอกับความเจ็บป่วย หรือเจ็บปวดทั้งๆที่เป็นความทรมาร แต่เราก็จะรู้สึกว่ามันเป็นธรรมดาของสังสารวัฏ

..เพราะต่อไปนี้มันจะมีเครื่องกรอง เครื่องสกัดกั้น(สติ) สิ่งที่ไม่ถูกต้อง อันเป็นของหยาบ ออกไป จิตอันละเอียดเพราะมีองค์อริยมรรค คอยนำทางก็ไม่ต้องไปกังวลอะไร จะเห็นว่าเรื่องอะไรๆ ก็จะจัดการได้เเบบสบายๆเพราะเราอยู่เหนือสิ่งเหล่านั้นไปเเล้ว

สวัสดีครับ อ.เรื่องที่ว่าเอามายึดถือหรือเป็นคติประจำใจ ถึงในตอนนี้เเล้วอะไรที่ถูกที่ควร อ.ก็สามารถพิจารณาได้เองเเล้วเพราะ ตนเองประกอบด้วยความเห็นชอบ ความดำริชอบ วาจาชอบ การงานชอบ อันเป็นเบื้องต้นของทางถูกทางชอบ ก็ไม่ต้องกลัวผิดอะไรอีกเเล้ว

วันนี้รู้สึกว่าทำอะไรก็ดูดีไปหมด เพราะเราสามารถทำเรื่องที่ยากให้มันง่ายขึ้น ปัญหาต่างๆจึงไม่เกิด การที่คนเราทำอะไรอย่างมีสติอยู่ตลอดเวลา ปัญญาจึงเกิดอย่างคาดไม่ถึงว่าเราจะทำได้ หรือแก้ปัญหาในเรื่องนั้นๆได้เป็นอย่างดี นี่คือสิ่งที่ทำให้เรามีความปิติ ต่อการเดินในเส้นทางธรรม