anchalee_mata39

สวัสดีค่ะคุณ อ. มีคำพูดประโยคหนึ่งซึ่งพูดออกมาแล้วให้รู้สึกว่ามีความหมายมากซึ่งเราสามารถทำได้ด้วยดี แต่ไม่ใช่คำจากพุทธวจนะ " ลมหายใจที่เหลือ ลูกขอ เพื่ออุทิศ เพื่อเสียสละ "และอีกประโยคที่ตนเองใช้เป็นคติประจำตัวมาตลอด"เวลาที่เหลือขอยู่เพื่อแก้ไขและพัฒนา"ตัวเองจะรู้สึกว่าเราจะอยู่อย่างมีค่า

สวัสดีครับ อ. การสาธยาย ถ่องบ่นซึ่งธรรมวินัยหรือเเสดงต่อสาธุชนหรือภิกษุสงฆ์เเละก็ใคร่ครวญอยู่ในใจ รวมทั้งการทำสมาธิภาวนา ล้วนอยู่ในพื้นฐานหลักการในการได้มาซึ่งการบรรลุธรรมนั้นๆ

ที่เขียนมาทั้งหมดเป็นการทบทวนความจำให้กับตนเองมิได้บอกกล่าวคุณ อ.นะคะ เพราะคุณรู้มากกว่าศิษย์อยู่แล้ว พอดีมีเวลาว่างจึงใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์กับตนเอง จะได้สะสมข้อธรรมของพระพุทธองค์เพื่อให้เกิดปัญญากับตนเอง แต่ก็ต้องรบกวนให้คุณ อ.ช่วยอ่านเผื่อมีข้อธรรมที่ผิดพลาดจะได้แก้ไขให้ถูกต้อง

สาวกของเดียรถีย์ทั้งหลายก็ตาม ถึงกระนั้นภิกษุนั้น เราก็เรียกว่าผู้มีการอยู่อย่างผู้เดียวโดยแท้ข้อนั้นเพราะตัณหานั้นอันภิกษุนั้นละเสียได้แล้วเพราะเหตุนั้นภิกษุนั้นเราจึงเรียกว่า"ผู้มีการอยู่อย่างผู้เดียว"ดังนี้แล(สฬา.สํ.๑๘/๔๓-๔๔/๖๖-๖๗.)

มิคชาละ' ภิกษุผู้นี้ไม่ประกอบพร้อมแล้วด้วยการผูกจิตติดกับอารมณ์ด้วยอำนาจแห่งความเพลินนั่นแล เราเรียกว่า "ผู้มีการอยู่อย่างผู้เดียว" ภิกษุผู้มีการอยู่ด้วยอาการอย่างนี้แม้อยู่ในหมู่บ้านอันเกลื่อนกล่นไปด้วยภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกาทั้งหลาย, ด้วยพระราชา มหาอำมาตย์ของพระราชาทั้งหลาย,ด้วยเดียรถีย์

มีลักษณะน่ารัก เป็นที่เข้าไปตั้งอาศัยอยู่แห่งความใคร่เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัดย้อมใจมีอยู่,ถ้าหากว่าภิกษุย่อมไม่เพลิดเพลิน ไม่พร่ำสรรเสริญ ไม่สยบมัวเมาซึ่งรูปนั้นไซร้นั่นแหละ,นันทิย่อมดับเมื่อนันทิไม่อยู่ สาราคะย่อมไม่มีเมื่อสาราคะไม่มีอยู่สัญโญคะย่อมไม่มีมิคชาละ'

เป็นที่ทำการลับของมนุษย์ เป็นที่สมควรแห่งการหลีกเร้น เช่นนี้แล้วก็ตาม,ถึงกระนั้นภิกษุนั้นเราก็ยังคงเรียกว่าผู้มีการอยู่อย่างมีเพื่อนสองเพราะเหตุว่าตัณหานั่นแลเป็นเพื่อนสองของภิกษุนั้น มิคชาละ' รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมมารมณ์ ทั้งหลายอันจะพึงเห็นได้ด้วยจักษุเป็นสิ่งที่น่าปรารถนา น่ารักใคร่ น่าพอใจ

มิคชาละ' ภิกษุผู้ประกอบพร้อมแล้ว ด้วยการผูกจิตติดกับอารมณ์ด้วยอำนาจแห่งความเพลิน
นั่นแล เราเรียกว่า"ผู้มีการอยู่อย่างมีเพื่อนสอง"มิคชาละ' ภิกษุผูมีการอยู่ด้วยอาการอย่างนี้แม้จะส้องเสพเสนาสนะอันเป็นป่าและป่าชัฏซึ่งเงียบสงัดมีเสียงรบกวนน้อย มีเสียงกึกก้องรบกวนครึกโครมน้อยปราศจาคลมจากผิวกายคน

สวัสดีค่ะคุณ อ.จิตมีตัณหาเรียกว่าอยู่สองคน จิตไม่มีตัณหาเรียกว่าอยู่คนเดียวผู้เพลิดเพลิน พร่ำสรรเสริญ สยบมัวเมาซึ่งรูปนั้นอยู่นั่นแหละ,นันทิ(ความเพลิน)ย่อมเกิดขึ้น เมื่อนันทิมีอยู่,สาราคะ(ความพอใจอย่างยิ่ง)ย่อมมี เมื่อสาราคะมีอยู่,สัญโญคะ(ความผูกจิตกับอารมณ์)ย่อมมี

สวัสดีค่ะคุณ อ.ขอบคุณมากค่ะที่แนะนำให้ดู ดีจังเลยมีภาพให้ดูด้วย ไม่ได้เข้ามาหลายวันเพราะต้องไปอบรมสัมนาที่อยุธยาเรื่องการพัฒนาการเรียนรู้แบบบูรณาการศิลปะกับภูมิปัญญาไทย ได้รับคำสั่งแบบงงๆผอ.บอกว่าต้องไปทั้งหมดในหมวดศิลปะก็เลยต้องไปแต่ไม่งง ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงต้องบ่นหลายตลบ

เเละผู้ที่ไม่เหินห่างจากฌาณเเละมีศีลอันบริสุทธิ์บริบูรณ์ดีเเล้วผู้นั้นย่อมเป็นผู้ที่ลาดเอียงเทเอียงไปสู่มรรผลนิพพาน อันผลที่หวังได้ก็มีทั้ง ที่เป็นทางฝ่ายโลกเเละฝ่ายธรรม คือเอกลาภปัจจัย จนถึงมรรผลนิพพาน
วัดป่าบ้านผือ July 21st 2010
เเละนี่เป็นลิงค์ที่มีภาพด้วย มีหลายตอน ได้มาใหม่

เป็นทางถูกทางชอบ อันพระองค์ยกย่องสรรเสิญ ธรรมทั้งหลายย่อมทนต่อการเพ่งพินิจ เมื่อใตร่ตรองพินิจพิจารณาลงไป ก็จะเกิดความรู้ตาม เห็นตามเมื่อรู้ตามเห็นตาม จิตย่อมปราโมทย์ปิติยินดีเเละมีความสุขอยู่กับธรรม เมื่อมีจิตทีสุขอยู่จิตนั้นย่อมตั่งมั่น (มีสมาธิ)เมื่อมีสมาธิย่อมมีปัญญาเป็นเครื่องชำเเรกกิเลส ทั้งหลายลงไปได้

สวัสดีครับ .อ การใคร่ครวญการสาธยายธรรม การเเสดงซึ่งธรรมอันทรงไว้ได้ไว้ดีไว้ถูกต้องเเล้ว ต่อภิกษุสาวก ต่อสาธุชน หรือถ่องบ่นไปด้วยตนเอง หรือคิดอยู่ในใจ หรือกระทำไปในการภาวนาพระองค์ว่าเป็นการปฎิบัตซึ่งทางที่จะบรรลุธรรมได้อันมีอยู่5ประการ

สวัสดีค่ะคุณ อ.การเขียนข้อความทั้งหมดนี้ตนเองเขียนเพื่อทบทวนความจำ ถ้าพิจารณาแล้วไม่เหมาะสมไม่ถูกต้องก็ชี้แนะบอกกล่าวได้นะคะ พอดีอยู่ว่างๆก็เลยใช้เวลาว่างให้กับตนเอง

สมฺมา ปสฺสํ นิพฺพินฺทติ เมื่อเห็นอยู่โดยถูกต้อง ย่อมเบื่อหน่าย นนฺทิกฺขยา ราคกฺขโย เพราะความสิ้นไปแห่งนันทิจึงมีความสิ้นไปแห่งราคะ ราคกฺขยา นนฺทิกฺขโย เพราะความสิ้นไปแห่งราคะจึงมีความสิ้นไปแห่งนันทิ นนฺทิราคกฺขยา จิตฺตํ สุวิมตฺตนฺติ วุจฺจตีติ เพราะความสิ้นไปแห่งนันทิและราคะกล่าวได้ว่า"จิตพ้นแล้วด้วยดี" ดังนี้

เมื่อปัสสัทธิมี,ความน้อมไปย่อมไม่มี เมื่อความน้อมไปไม่มี, การไปการมาย่อมไม่มี เมื่อการไปการมาไม่มี,การเคลื่อนและการบังเกิดย่อมไม่มี เมื่อการเคลื่อนและการบังเกิดไม่มี,อะไรๆ ก็ไม่มีในโลกนี้ ไม่มีในโลกอื่น ไม่มีในระหว่างแห่งโลกทั้งสอง นั่นแหละคือที่สุดแห่งทุกข์ละ (จากพุทธวจน)

เพราะมีชาติเป็นปัจจัย ชรามรณะโสกะปริเทวะทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลายจึงเกิดขึ้นครบถ้วน ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมีด้วยอาการอย่างนี้ ตัณหาคือเครื่องนำไปสู่ภพใหม่ อันเป็นเหตุเกิดทุกข์ ความหวั่นไหวย่อมไม่มี แก่บุคคลผู้ตัณหาและทิฏฐิไม่อาศัยแล้ว เมื่อความหวั่นไหวไม่มี,ปัสสัทธิย่อมมี

ทุกข์ใดๆที่เกิดขึ้นแล้วทั้งในอดีต ปัจจุบัน และอันจะเกิดขึ้นในอนาคต ทุกข์ทั้งหมดนี้ มีฉันทะเป็นมูล มีฉันทะเป็นเหตุ เพราะว่าฉันทะ (ความพอใจ) เป็นมูลเหตุแห่งทุกข์ เมื่อมีความพอใจย่อมมีตัณหา เพราะมีตัณหาเป็นปัจจัยจึงมีอุปาทาน เพราะมีอุปาทานเป็นปัจจัยจึงมีภพ เพราะมีภพเป็นปัจจัยจึงมีชาติ

สวัสดีค่ะคุณ อ.ไม่มีหรอกค่ะคนที่คิดแบบคุณ เพราะคนที่มีตำแหน่งเขาไม่ได้คืดว่าเรียนไปเพืื่อความพ้นทุกข์ ถ้าคิดเหมือนคุณทุกคนเมืองไทยคงไม่เป็นเช่นนี้หรอก แม้แต่พระสงฆ์ที่ไปทำ ดร.ที่อินเดียก็เพื่ออะไรล่ะ อ้างว่าไปเผยแผ่ศาสนาพุทธในต่างประเทศกัน ไปสร้างวัดไทยในต่างประเทศแล้วเมืองไทยล่ะได้แค่ไหน

เเละที่สำคัญหลักสูตรเเละบทเรียนที่สอนส่วนใหญ่ก็เป็นการบัญญัติเพิ่มเติมในเรื่องที่พระองค์ไม่ตรัสสอนไว้ เช่นเรื่องลำดับชั้นของ สมาธิ เรือง เจตสิก ฯนี่คือความขาดสูญผู้เป็นมูลราก ในการถ่ายทอดบอกสอน (เหตุของความเสื่อม)ที่พระองค์ตรัสไว้