เวรกรรม อะไร ที่ทำให้ผมถึงไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับหรือไม่มีเพื่อนคบ

เริ่มจาก ผมเป็นคนมีสังคมอยู่แล้ว เป็นคนที่เข้ากับคนง่ายๆ เวลาอยู่ที่ทำงานจะมีเพื่อนเยอะมาก ,, แต่เวลามาเรียนในช่วงเย็น กลับไม่มีใครอยากคุยด้วย ทั้งๆที่เราชวนคนอื่นก่อนนะ แล้วก็เวลาทำงานผมมักจะเป็นส่วนเกินเสมอ มันอึดอัดมากๆ ทั้งๆที่เวลาทำงานมีความสุข แต่พอตอนเย็นต้องไปเรียนเหมือนไม่ใช่ตัวผมเลย ทำอึดอัดมากๆ ทุกๆคนทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ คือเหมือนไม่มีตัวตน 5555 เล่ามาซะยาว ... ผมบอกเลยว่าผมปรับตัวแล้ว ชวนไปไหนมาไหนแล้ว ช่วยเหลือก็แล้ว ....... แล้วปกติผมไม่ใช่คนคิดมากนะ แต่เจอแบบนี้บ่อยๆมันก็ต้องคิดบ้างแหละ ................ ทำแบบนี้ยิ่งทำให้ผมอยากเอาชนะพวกนี้มากๆเลย อยากประสบความสำเร็จเหนือพวกนี้ อยากพิสูจน์ตัวเองว่าเราไม่ใช่พวกที่เป็นรองกว่าคนพวกนี้ ,,, ใครที่ไม่เคยเจอก็คงบอกว่าให้ปรับ ตัวไม่ต้องคิดมาก แต่ ถ้าใครเจออยู่จะรู้เลยว่ามันอึดอัดมากๆเลยนะ


เวรกรรมอะไรกัน ที่ทำให้ผมเป็นที่ดูถูก หรือ มองว่าไม่ได้เรื่องอยุ่เสมอ

 

มีตัง พาเพ่นไปเลี้ยงบ่อยๆ มีเพื่อนกินแน่นอน

 

ไม่อยากได้เลยครับ เพื่อนที่เห็นแก่ผลประโยชน์ ทุกๆวัน ก็เจออยู่แล้ว

 

เรื่องเวรกรรมนี่ผมไม่รู้นะครับ ลองใช้สังคหวัตถุ 4 ช่วยดูนะครับ อีกอย่างคือแผ่เมตตา แผ่ความรู้สึกที่ดีๆให้กับตนเองและผู้อื่นเป็นประจำด้วยรอยยิ้มแห่งมิตรภาพและการทักทายตามความเหมาะสม ยิ้มบ่อยๆครับ เป็นการเปิดประตูแห่งมิตรภาพที่ง่ายที่สุด

แต่ถ้าคิดว่าเป็นเวรกรรมก็ลองหาผู้รู้ช่วยตรวจสอบดูครับ ในเว็บนี้เห็นมีหลายท่านอยู่ครับ

สังคหวัตถุ 4 หมายถึง หลักธรรมที่เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวน้ำใจของผู้อื่น ผูกไมตรี เอื้อเฟื้อ เกื้อกูล หรือเป็นหลักการสงเคราะห์ซึ่งกันและกัน มีอยู่ 4 ประการ ได้แก่

1. ทาน คือ การให้ การเสียสละ หรือการเอื้อเฟื้อแบ่งปันของๆตนเพื่อประโยชน์แก่บุคคลอื่น ไม่ตระหนี่ถี่เหนียว ไม่เป็นคนเห็นแก่ได้ฝ่ายเดียว คุณธรรมข้อนี้จะช่วยให้ไม่เป็นคนละโมบ ไม่เห็นแก่ตัว เราควรคำนึงอยู่เสมอว่า ทรัพย์สิ่งของที่เราหามาได้ มิใช่สิ่งจีรังยั่งยืน เมื่อเราสิ้นชีวิตไปแล้วก็ไม่สามารถจะนำติดตัวเอาไปได้

2. ปิยวาจา คือ การพูดจาด้วยถ้อยคำที่ไพเราะอ่อนหวาน พูดด้วยความจริงใจ ไม่พูดหยาบคายก้าวร้าว พูดในสิ่งที่เป็นประโยชน์เหมาะสำหรับกาลเทศะ พระพุทธเจ้าทรงให้ความสำคัญกับการพูดเป็นอย่างยิ่ง เพราะการพูดเป็นบันไดขั้นแรกที่จะสร้างมนุษย์สัมพันธ์อันดีให้เกิดขึ้น วิธีการที่จะพูดให้เป็นปิยวาจานั้น จะต้องพูดโดยยึดถือหลักเกณฑ์
ดังต่อไปนี้

เว้นจากการพูดเท็จ
เว้นจากการพูดส่อเสียด
เว้นจากการพูดคำหยาบ
เว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ

3. อัตถจริยา คือ การสงเคราะห์ทุกชนิดหรือการประพฤติในสิ่งที่เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น

4. สมานัตตา คือ การเป็นผู้มีความสม่ำเสมอ หรือมีความประพฤติเสมอต้นเสมอปลาย คุณธรรมข้อนี้จะช่วยให้เราเป็นคนมีจิตใจหนักแน่นไม่โลเล รวมทั้งยังเป็นการสร้างความนิยม และไว้วางใจให้แก่ผู้อื่นอีกด้วย

ที่มา : สังคหวัตถุ 4

 

เรื่องปกติ คนในโลกย่อมปรารถนาเป็นที่รัก ที่ชอบที่พอใจ ที่ยกย่อง ที่เคารพนับถือ ที่สรรเสริญ ที่บูชา อันนี้ โลกธรรม ๘

มีสองวิธีปฏิบัติ

หนึ่ง ไม่ไหวหวั่นในโลกธรรม ๘ พิจารณาดูว่าเหตุใดต้องไม่หวั่นไหวในโลกธรรม ๘ ก็สรรพสิ่งมัน อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ในเมื่อสรรพสิ่งแปรปรวน มีขึ้นมีลง ไม่แน่นอน ควรหรือที่จะปล่อยจิตใจขึ้นลงแปรปรวนตามสิ่งเหล่านั้น เดียวหัวเราะ เดียวร้องให้ เดียวสุข เดียวทุกข์ พิจารณาดูจะรู้ว่าตัวเรา จิตเรา เคยได้ดั่งใจเราไหม จิตเรามันขึ้น ลง เราเคารพ นับถือตัวเราได้หรือยัง

จิตเรามีสุขเอง ดับทุกข์เอง จิตนับถือตัวเราเอง นับถือที่ปฏิบัติธรรม เกิดมาคนเดียว ตายคนเดียว แม้มีคนห้อมล้อมเวทนาก็รับคนเดียว ใครจะมารับรู้ ใครจะช่วยเรา

สอง ดูสิว่าทำอะไรให้คนเคารพ สรรเสริญ ยกย่อง ทำไปแล้วได้รับกลับมา ก็แค่ชั่วคราว แล้วแต่เหตุปัจจัย

สิ่งที่ควร คือ พรหมวิหาร ๔ ถ้าทำได้จะก่อสร้างธรรมเกื้อกูลสังคม และตน แต่ไม่ไหวหวั่นไปตามสังคม ดีบริสุทธิ์แท้ ที่พระอริยะสรรเสริญดีกว่า

 

ลักษณะนี้เกิดได้หลายอย่างเหมือนกัน ส่วนใหญ่จะเกิดจากเคยปฏิเสธพ่อ แม่ ทำกรรมกับกับบุพการี ผู้มีพระคุณ หรือเกิดจากการผิดศีลข้อ 1 มา หรืออาจเพราะเรามีกรรมกับกลุ่มคนที่เรียนมา เกิดได้หลายอย่าง

 

มันเป็นตามช่วงอายุหน่ะ อายุมากขึ้นความรู้สึกมันก็จะเปลี่ยนไป เหมือนคนที่แต่งงาน ความสำคัญให้เพื่อนก็จะลดลง ไม่ต้องไปเอาชนะหรอก ปล่อยๆไป เพื่อนไม่ได้จะอยู่กับเราไปตลอด มีแต่ตัวเราเองทั้งนั้น

 

มันอาจเป็นเฉพาะกลุ่มคนที่ไปเรียนนี้ก็ได้ ยิ่งคุณบอกว่าเป็นการเรียนภาคเย็นหลังทำงาน
ทุกคนก็อาจจะเป็นแบบเดียวกันคือมีงานกลางวันตอนเย็นมาเรียน ซึ่งก็ต้องขยันระดับหนึ่งหละถึงได้มาทำสองอย่างนี้

ถ้าคุณอยากให้คนมาคบด้วยก็ต้องทำ ตามหลังสังคหวัตถุ4 นั้นหละครับ
เพียงแต่ต้องเพิ่มขั้นตอนก่อนอีกหนึ่งขั้นคือสร้างสิ่งให้คนมาสนใจ
ในกรณีค่อสถานที่เรียนคุณจะต้องเรียนเก่งเข้าใจเนื้อหา แล้วคุณก็ช่วยอธิบาย
ให้คนอื่นได้ ช่วยทำงานกลุ่มได้ เป็นคนทำให้งานเดิน. เสร็จ คะแนนดี
รับรองมีแต่คนเข้าหาแน่นอน ปัญหาคืออย่าทำตรงข้ามก็แล้วกัน
ทุกคนมีภาระเยอะอยู่แล้วคงไม่มีใครอยากแบกใครเพิ่ม

 

ผมก้อเป็นคนที่ไม่ค่อยจะมีเพื่อนน่ะคับ ที่ทำงานก้อ ไม่ค่อยมีเพื่อน ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงและไม่ค่อยจะชอบคุยกับคนอื่น ถ้าไม่จำเป็นเป็นคนเงียบๆ เลยทำให้ไม่มีเพื่อนเท่าไหร่ ยิ่งมีลูก ก้อจะไม่ค่อยได้ออกไปสังสรรค์เท่าไหร่ ก้อยอมรับในส่วนนี้ ไม่กังวลเท่าไหร่
การไม่มีเพื่อน มันมีสาเหตุ แต่ละคนมีเหตุไม่เหมือนกัน ส่วนของผม ก้อยอมรับและไม่กังวลเท่าไหร่

 

หาอะไรมาทาจั๊กกะแร้

 

เพื่อนกินหาง่ายเพื่อนตายหายาก
ยามเราแบเบาะพ่อแม่ป้อนนมเช็ดอึพาไปหาหมอ
ยามป่วยพ่อแม่พาไปหาหมอเช็ดอึป้อนข้าว
ยามตายพ่อแม่พาไปวัดเก็บกระดูกยามเผาเสร็จ
ในโลกนี้ไม่มีเพื่อนที่ไหนรักเรามากกว่าพ่อแม่ของเราอย่าไปสนใจเรื่องพวกนี้นักเลย

 

ที่คบอยู่นั่น มันกิเลส
เพื่อนแท้ โน่น พระพุทธรูป โน่น

 

อย่าติดกับสังคมนักเลยเรามีหน้าที่อะไรก็ทำไป เพื่อนถ้าจะมีมัน
หาได้ไม่ยากนักในสังคมไทย วิธีที่จะมีเพื่อนมากๆคือทำตัวให้เป็น
ประโยชน์เช่นสะสมความรู้ สะสมทรัพย์ แต่เพื่อนส่วนมากจะเป็น
ตัวถ่วงความเจริญเราซะเป็นส่วนใหญ่หากคบเพื่อนมีเรื่องเงินเข้า
มาเกี่ยวข้องเช่นจ้างมาเป็นเพื่อนการหาเพื่อนไม่ควรมีผลประโยชน์
ต่อกันมากนักควรเลือกเพื่อนที่ดีมีคุณลักษณะตามพระพุทธศาสนา
หรือหาคนที่ชอบอะไรแบบเดียวกับเราจะดีที่สุด การไม่มีเพื่อนเลย
อาจดีกว่าการมีเพื่อนด้วยซ้ำเพราะถ้ามาแบบเป็นปลิงสลัดยากก็
หนักใจเช่นกัน

 

ทางโลกก็อยู่ที่ผลประโยชน์ที่จะมีให้กัน
ทางธรรมก็ความเข้ากันได้ของจริต

ผมก็เคยเป็นเหมือนคุณนี่แหละ Fail เรื่องสังคม เพิ่งมาคิดได้ตอนโดนแม่ตบกบาล ว่า มันให้เงินหรือหาข้าวให้เมิงกินไหม ? นี่คนดูแลเมิงอยู่นี่ ไม่ทวงบุญคุณสักครั้งทำไมไม่รู้ว่ะ โง่เปล่า


เราอาจต้องยอมรับความจริงว่าในยุคนี้การเลือกคบคน ยากกว่าการเลือกรถซะอีก ยังไงเราก็ต้องระวังเพราะผลกระทบจากการคบคนผิด บางทีมันไปถึงชีวิตเราด้วย สภาวะการณ์แบบปัจจุบันคงจะเลี่ยงได้ยากเพราะทุก คนก็กึ่งๆจะถูกบังคับให้ต้องหาประโยชน์ใส่ตัวอยู่แล้ว แต่กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนเรา ถ้าทำกันได้ ก็น่าคิดนะว่าควรทำยังไง มิตรภาพมันจะยั่งยืนหรือเปล่า ?

สังเกตง่ายๆ ถ้าคุณคบกับเพื่อนคนนั้นแล้วพากันเจริญ ควรคบ แต่ถ้าพากันลงเหว คุณก็ควรจะเบรกไว้ที่ปากเหวครับ แต่ทั้งนี้ เวลา สถานการณ์ มันเปลี่ยนไปได้เสมอ ไม่จำเป้นต้องปักใจเชื่อ ว่าจะมีมิตรภาพที่หอมหวาน ตลอดกาล ครับ

 

อาจเป็นเพราะสังคมของเพื่อนในที่ทำงานกับที่เรียนไม่เหมือนกันก้อได้ค่ะ ในเมื่อปรับตัวเต็มที่แล้ว ก้อควรปล่อยวางบ้างนะคะ บางอย่างที่เราอยากได้ ก้อไม่ได้ดั่งใจเราไปทุกอย่างหรอกค่ะ ลองหากิจกรรมที่ทำคนเดียวแล้วมีความสุขสิคะ เช่น อ่านหนังสือ ดูหนัง เข้าฟิตเนส สะสมของที่ชอบ ใช้เวลากับสัตว์เลี้ยง เป็นกิจกรรมผ่อนคลายที่ทำที่บ้านได้ ...เมื่อตัวเรามีเสน่ห์(จากภายใน)เพื่อนจะเข้าหาเราเองค่ะ ขอแค่เราเป็นคนยิ้มแย้มและอัธยาศัยดีค่ะ

เราเป็นคนแบบไหน จะดึงดูดคนแบบนั้นเข้ามาค่ะ

 

เป็นเพื่อนของตัวเองดีที่สุดค่ะ ^_^