กรรมพรากลูกจากแม่หมา

เป็นเรื่องสมัยเด็กๆนะครับ นานจนลืมไปแล้ว แต่พอดีมีเรื่องที่ทำให้นึกถึง ก็เลยมาเล่าสู่กันฟัง

บ้านผมเป็นบ้านในสวนผลไม้ที่จังหว้ดภาคตะวันออก ทุกบ้านแถวนั้นจะเลี้ยงหมาเอาไว้เฝ้าบ้าน บ้านฃะ 2-3 ตัวขึ้นไป
บ้านผมก็เหมือนกัน ตอนนั้นน่าจะ 4 ตัวได้ ถ้าจำไม่ผิด

วันนึง หมาตัวเมียก็ท้องขึ้นมา แล้วไปซุกในกองไม้คลอดลูกอยู่ในนั้น
ใครเข้าใกล้รังก็ไม่ได้ แม่หมาทั้งขู่ ทั้งคำราม ทั้งทำท่าจะพุ่งออกมากัด
แน่นอนครับ ยกเว้นผม ผมเป็นคนเอาข้าวไปส่งมันที่รังทุกวัน
มันทำแค่แยกเขี้ยว ส่งเสียงหงิงๆ แล้วหมอบลงวิ่งไปมารอบๆ ทำท่าเหมือนหวงลูก เวลาผมเอามือไปเล่นกับลูกมันเท่านั้น

ทีนี้ แถวบ้านสวนที่ผมอยู่ จะมีการกระทำอย่างนึง ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าวัฒนธรรม หรือธรรมเนียมปฎิบัติกันได้หรือเปล่า
คือถ้ารู้ว่าหมาบ้านไหนมีลูก เราจะไปขอลูกหมามา ถ้าเราอยากได้
หรือถ้าหมาบ้านเรามีลูกเราก็จะไปเดินถามชาวบ้านว่า มีใครอยากได้ลูกหมาไปเลี้ยงหรือเปล่า ใครที่อยากได้ก็จะมาเอาไปตั้งแต่หมายังตัวเล็กๆอยู่

สมัยนั้นก็ยังไม่เข้าใจว่า จะทำกันไปทำไม ลูกหมาคนอื่นเราเอามาไม่รู้สึกอะไร เพราะอยากได้
ลูกหมาของเรา ทำไมต้องยกให้คนอื่นด้วย กำลังน่ารัก เสียดาย...
โตมาหาเงินเองได้ซักพักถึงได้เข้าใจว่า หมาเยอะ ค่าอาหารหมาก็เยอะตามไปด้วย
หนึ่งสวน หมา 2-3 ตัว ครอบครัวฐานะล่างๆหน่อย ก็จ่ายค่าข้าวหมากันแย่แล้ว
บ้านผมมี 4 คลอดมาอีก 6 รวมเป็น 10 ลำพังค่าใช้จ่ายสารพัดในบ้าน ค่าสวน ค่ารถ ค่าเล่าเรียนลูก 2 คน ที่พ่อแม่ต้องจ่ายทุกเดือน ก็คงจะแย่อยู่แล้ว
การเอาลูกหมาให้คนอื่น ก็คงเป็นวิธีลดค่าใช้จ่ายทางนึง

 

แต่เรื่องมันไม่ธรรมดาเหมือนหมาบ้านอื่นนะสิครับ
แม่หมามันหวงลูกมาก คนที่มาเอาลูกมันไม่มีใครเข้าใกล้รังมันได้ มันพุ่งออกมากัดหมด แม้แต่พ่อผมมันก็ไม่เว้น
3 วันก็แล้ว 7 วันก็แล้ว ทำยังไงก็ไม่มีใครตีซี้กับแม่หมาได้ซักคน
จนวันนึง พ่อผมคงสังเกตุได้ว่า มันมีปัญหากับทุกคน ยกเว้นผม
ท่านก็เลยให้ผมไปอุ้มแม่หมาออกมา

ไม่ได้อยากจะทำนะครับ เพราะรู้อยู่เต็มอกว่า มันหวงลูกขนาดไหน
แต่ก็รู้ว่า ถ้าหันไปบอกท่านพ่อว่า ไม่ทำ เรื่องเหตุผลนี่ ไม่ต้องคุยเลยนะครับ โดนซัดติดข้างฝาก่อนแน่นอน ข้อหากบฐต่อผู้นำครอบครัว
เราก็ไปเรียกมันออกมา มันก็กระดิกหางวิ่งมาหมอบลงส่งเสียงหงิงๆ
ผมลูบหัวมัน 2-3 ที แล้วก็อุ้มมันออกมา

แต่พระเจ้า....ให้ตายเหอะ
มองตามันแล้วสะท้อนใจบอกไม่ถูก เหมือนมันกำลังจะบอกว่า ช่วยด้วย....!!!
ตอนมันหมอบที่เท้าผม มันก็ยังหันไปเห่าใส่คนที่ยืนอยู่ห่างๆออกไปรอบๆ เป็นระยะๆ สลับกับทำเสียงหงิงๆใส่ผม

ผมก็กัดฟันอุ้มมันขึ้นมา แล้วเดินออกจากรังหมา ไปที่เขตุบ้าน
เสียงมันที่ทั้งเห่า ทั้งหอน ตอนที่ผมจับมันเอาไว้ ตอนที่คนเริ่มรื้อกองไม้ออก เพื่อเอาลูกหมาไป มันเหมือนใจจะขาดบอกไม่ถูก
ใครเคยไปนั่งหอนกับหมาตอนกลางคืนบ่อยๆ หรือเคยฟังเสียงหมาเห่าบ่อยๆ จะเข้าใจนะครับ ว่ามันไม่ได้สักแต่เห่าหรือหอน
ลักษณะเสียงของมัน สีหน้า ท่าทางของมัน จะสื่อถึงอารมณ์ของมันได้

พอเรื่องเงียบ ชาวบ้านแยกย้ายกันออกจากสวนไปพร้อมลูกหมา ทั้งหมดแล้ว ผมก็ปล่อยมันลง
แม่หมาครึ่งวิ่ง ครึ่งเดิน กลับไปที่รัง เดินวนไปวนมา ดมกลิ่นฟุดฟิดไปรอบๆ มุดเข้ามุดออก ซากรัง แล้วก็วิ่งกลับมาหาผมมาดมๆที่เท้าผมแล้วก็วิ่งกลับไปกลับมาที่รังหลายรอบ

 

เรื่องสะเทือนใจมันเริ่มตั้งแต่ตรงนี้ครับ
มันไม่กลับมานอนในเขตุบ้าน มันนอนที่ซากรังที่โดนรื้อกระจุยไปแล้ว เดินวนไปวนมา ดมกลิ่นอะไรซักอย่างวนไปวนมา แล้วหอนเสียงสูงๆเป็นพักๆ อยู่หลายวัน
ประมาณซัก 3-4 วัน มันก็เลิกทำ คงจะรู้แล้วว่า ไม่มีลูกอีกแล้ว

แต่เรื่องยังไม่จบ หลังจากนั้นก็ดูมันซึมๆ หงอยๆไป ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
ซักพักนึงก็สังเกตุเห็นว่า ตามหนังมันมีน้ำเหลืองไหลออกมา ขนมันเริ่มหลุด ไม่กินอาหาร
น่าจะ 2 อาทิตย์หลังรังแตกได้ วันนึง...พอกลับมาจากโรงเรียน พ่อบอกว่ามันตายแล้ว....
ตอนนั้นนะครับ คิดอยู่อย่างเดียวว่า เราทรยศความไว้วางใจที่มันมีให้ ไปร่วมมือกับชาวบ้านพรากลูกพรากแม่ออกจากกัน
รู้ทั้งรู้ เห็นทั้งเห็นว่า มันหวงของมันขนาดไหน ก็ยังทำกับมันได้ลงคอ
คิดวนเวียนอยู่แต่แบบนี้ไปหลายวัน เสียใจมาก รู้สึกเหมือนทำให้มันตรอมใจตาย (ความคิดของเด็กประถมนะครับ)

แล้วเรื่องก็ผ่านไป หมาอีกหลายรุ่น เข้ามาให้เลี้ยง ให้เล่นด้วยจนลืมเรื่องเก่าๆไปหมด
อายุหมาแถวสวนจะสั้นมาก ไม่ได้แก่ตายซักตัว ตัวไหนไล่เห่าเขา เขาก็เอายาเบื่อมาโยนให้กิน
ตัวไหนเงียบๆก็ยังตายเวลาไปกินหญ้าอีก
ถ้าใครสังเกตุนะครับ มันจะมีเวลาที่หมาไปกินหญ้า แล้วอาเจียนออกมา ตอนที่มันไม่สบาย
ทีนี้ หมาแถวสวน เวลามันกินหญ้า มันจะกินยาฆ่าหญ้าที่ชาวบ้านเขาฉีดเอาไว้เข้าไปด้วย หมารุ่นนึงอยู่ได้ 3-4 ปี ก็ตายแล้ว
กว่าจะโตเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้นี่ เปลี่ยนหมาไปจนจำกันไม่หวาดไม่ไหว

 

ทีนี้ มาเล่าเรื่องนี้ทำไม...
คือแม่ผม ถูกยิงตาย
แล้วทีนี้ ผมเป็นคนที่นั่งสมาธิแล้วเห็นโน่น นี่ นั่นบ้าง นิดๆหน่อยๆ
วันนึงก็เกิดสงสัยขึ้นมา ว่าก่อนแม่จะตาย เวลาไปทำบุญ หรือไปดูดวง ทั้งหลายหมอดู ทั้งหลายพระสงฆ์องค์เจ้า ก็พากันทักเป็นเสียงเดียวกันหมด
ว่าจะตายแล้วนะ ให้ไปสะเดาะเคราะห์ โน่น นี่ นั่น ไปเรื่อย
คือ ไม่มีใครบอกว่าดวงตก หรือดวงไม่ดีนะครับ ทุกคน ทุกองค์ บอกว่าดวงถึงฆาต ต้องตาย ถ้าไม่รีบสะเดาะเคราะห์

ผมเข้าใจว่า แม่ไปคุยกับพระที่แม่นับถือองค์หนึ่ง เรื่องวันเวลา และพิธีสะเดาะเคราะห์ไว้แล้ว
แต่ก็ยังไม่วายเผื่อใจไว้ เรียกผมไปคุย ฝากฝังเรื่องโน้น เรื่องนี้ ถ้าแม่ต้องตายไปจริงๆ
ฝากกับเด็กมหา'ลัยปี1 นะครับ.....(-_-)"....เราก็เออออห่อหมก รับปากไปงั้นๆ ก็รู้อยู่แหละว่าทั้งหมอดู ทั้งพระทักเป็นเสียงเดียวกัน ว่าตายแน่ แต่ไม่เชื่อ...ไร้สาระมาก

ทีนี้บทจะตายขึ้นมา แม่ขับรถไปซื้อของ รถติดฟิล์มดำรอบคัน พอจอดเพื่อรอจังหวะเลี้ยวหน้าปากซอย
ก็มีมอเตอร์ไซค์วิ่งมาเทียบด้านคนขับ ควัก 11 มม.ออกมาจ่อยิงเข้าหัวแม่ผม 2 นัด เข้าแขนน้องชายผม กระดูกแขนแตกเป็นชิ้นๆ ทุกวันนี้เหล็กดามกระดูกแขนยังไม่ได้เอาออก
(เรื่องน้องนี่อาจจะแยกมาเล่าใหม่สั้นๆอีกเรื่องทีหลัง เกี่ยวกับหมาเหมือนกัน)
ชาวบ้านแถวนั้นเล่าว่าเห็นคนๆนี้ขับมอเตอร์ไซค์วนไปวนมาหลายวันแล้ว เพื่งจะรู้ว่ามันมาทำไมก็วันนี้แหละ...

เรื่องแม่ผมลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งไทยรัฐ สรุปว่าตายจริงๆ (เรื่องนี้ 20 กว่าปีมาแล้วนะครับ คดีหมดอายุความไปแล้ว คนที่เกียวข้อง ถ้าไม่ตาย ก็แก่จวนจะลงโลงกันหมดแล้ว)
ตำรวจจับคนร้ายได้ คนร้ายสารภาพกับตำรวจว่ายิงผิดตัว
ส่วนตำรวจก็มาสารภาพกับพ่อผมว่า เอาผิดไม่ได้ มีใบสั่งมาที่ท้องที่ว่าให้ปล่อย
พ่อผมเลยเอาเรื่องไปร้องเรียนที่กรมตำรวจกลางที่กรุงเทพ (เรียกผิดหรือเปล่าไม่รู้นะ จำชื่อหน่วยงานไม่ได้)
ส่วนกลางก็แทงเรื่องมาให้ตามจับมาให้ได้ ก็จับมาได้อีก แล้วส่วนกลางก็มาสารภาพอีกว่า มีใบสั่งไปที่ส่วนกลางให้ปล่อยตัวออกไปอีก
แถมเรื่องยังไม่จบ เพราะคราวที่แล้วยิงผิดตัว คราวนี้คนยิงต้องแก้มือใหม่ ให้ระวังตัวกันเป็นพิเศษด้วย

*****เรื่องนี้พ่อผมเล่าให้ฟังก่อนแยกย้ายกันทิ้งบ้านสวนไปนะครับ ผมไม่เกี่ยว.....(-_-)".....
คือวันนึง ท่านพ่อก็เรียกให้ไปนั่งฟังว่า คนสั่งฆ่าคือใคร ไม่ได้บอกให้ไปแก้แค้นเหมือนหนังจีนนะครับ แต่บอกให้รู้ที่มาที่ไปเฉยๆ ว่าเรื่องมันเป็นมาเป็นไปยังไง ทำไมต้องโดนยิงด้วย
คือตำรวจไม่ได้มาบอกว่า ปล่อยตัวไปแล้วอย่างเดียว แต่มาบอกด้วยว่าใครสั่งยิง สั่งยิงจากเรื่องอะไร แล้วใหญ่แค่ไหน ทำไมต้องปล่อยออกมาให้ยิงแก้มือกันอีกรอบ
จากนั้นพวกเราก็ไม่เข้าสวนไปอีกหลายปี เพราะคนแถวๆนั้นมาบอกพ่อว่า มีคนแปลกหน้ามาด้อมๆมองๆแถวๆสวนเกือบทุกวัน แล้วใครจะไปอยู่ล่ะครับ...
บ้านแตกกันปีนั้นเลยทีเดียว น้องผมไปอยู่กับน้า ผมเข้ากรุงเทพไปอยู่หอพัก พ่อย้ายที่อยู่ไปเรื่อยๆ ที่สวนก็นานๆไปที หลังจากเรื่องเงียบไปหลายปีแล้ว

 

......นอกเรื่องไปซะไกล..........กลับมาเข้าเรื่องต่อละกัน....
มาวันนึงตอนสมัยยังหนุ่มๆอยู่ ก็มานั่งคิดว่า เออคนเรา(ท่านแม่ผมเอง) มีคนทักถึงขนาดนั้น เตรียมตัวไว้แล้ว นัดวันเวลาสะเดาะเคาะห์ไว้แล้ว
พอวันจะไป ไม่ไปซะงั้น คืออยู่ดีๆปีนั้น ผลไม้มันติดดอกออกผลเยอะเป็นพิเศษ เยอะขนาดแม่ผมวุ่นอยู่แต่กับการดูแลต้นไม้ ไม่ยอมไปตามนัด(หรือลืมก็ไม่รู้)

ก็เลยทำตามสูตร คือนึกถึงเรื่องที่อยากรู้ขึ้นมา ตั้งคำถามไว้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็เข้าสมาธิไป ปรากฎว่าภาพแม่หมาตอนต้นเรื่องมันโผล่ขึ้นมาในสมาธิเป็นฉากๆ
แทบจะดรามาคาบัลลังค์สมาธิกันอีกรอบเลยทีเดียว

คือเรื่องของแม่ผมว่าทำไมต้องตาย ไม่ชัวร์นะครับว่าเห็นอะไร ขอยกไว้แล้วกัน แต่ที่แม่ตัดสินใจไม่ไปสะเดาะเคราะห์เพราะกรรมของผมที่ไปทำกับหมาไว้ เลยต้องเสียแม่ไป
คือมันเป็นกรรมร่วมนะครับ แม่ต้องตายเพราะกรรมปาณาติปาตที่เคยทำไว้ บวกกับลูก(รวมพ่อกับน้องด้วย)ต้องเสียแม่เพราะกรรมใหม่ที่ไปพรากแม่ลูก(หมา)ออกจากกัน
คือต่อให้ไม่เกี่ยวข้อง ไม่ได้ลงมือทำ ไม่ได้ออกความเห็น แค่ยืนดูแล้วเอาใจช่วย หรือชื่นชมยินดีในกรรมนั้นๆ ก็โดนหางเลขไปด้วยนะครับ ไม่มีเว้น

ตอนที่ประเทศไทยแบ่งเป็นสีๆ แล้วมีคนกลุ่มใหญ่ๆ ออกไปประท้วง ไปก่อม็อบ ไปสร้างความแตกแยก ไปสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านชาวช่องเค้าเนี่ย
คนที่อยู่หน้าทีวี แล้ว ส่งแรงใจไปเชียร์เนี่ย โดนด้วยนะครับ ต่อให้ไม่เคยรู้เหนือรู้ใต้อะไรกับเค้าเลย แค่ดูแล้วสะใจกับเรื่องแย่ๆที่พากันทำออกมาให้เห็นทีวี ก็โดนหางเลขไปด้วยไม่มีเว้นเหมือนกัน
กุศลกรรมเปิดช่องเมื่อไร เป็นได้โดนกันทั่วหน้าแน่นอน

เห็นปุ๊บนี่เข้าใจเลยนะครับ (คืออาการรู้ในสมาธิเนี่ย มันจะออกแนวแว๊บเดียวเข้าใจตั้งแต่ต้นจนจบ) คนที่ญาติตาย คนที่คนรักตาย คนที่ลูกตาย อะไรแบบเนี้ย
กรรมมันจัดสรรมานะครับ ให้คนที่ต้องสูญเสียกับคนที่ต้องตายมาอยู่ร่วมกัน
บังเอิญเกิดมาเจอกัน บังเอิญต้องตาย บังเอิญต้องสูญเสีย บังเอิญยิงผิดตัวนี่....ไม่มีนะครับ กรรมจัดสรรล้วนๆ
ถ้าใครคนใดคนหนึ่งไม่พร้อม เดี๋ยวมันจะจัดกิจกรรมเสริมให้พร้อมไปเอง ไม่ต้องกังวลไป...
แถมถ้าเราตามไปดูกิจกรรมเสริม มันก็จะมีที่มาที่ไปของมันเองอีกต่างหาก
ต่อให้เป็นผู้ทรงฌาน มียถากัมมุตาญาณ ตามความเข้าใจของผมนะครับ ถ้าไม่ใช่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว จะดูให้แทงทะลุตลอดเรื่องเนี่ย....ยากครับ กำลังในการรู้เห็นมันจำกัดจำเขี่ยมาก

ทีนี้พอจะออกสมาธิ ก็ตั้งใจขออโหสิกรรม บวกกับอุทิศส่วนกุศลให้บรรดาหมาๆแมวๆ ทั้งหลายที่เคยเลี้ยงดูปูเสื่อกันมาตลอดหลายๆชาติที่ผ่านมา....
แม่เจ้า....เห็นภาพหมากับแมวตรงหน้าโผล่มาแว๊บนึง สั้นๆ ไม่ใช่แค่ 10-20 ตัวนะครับ เห็นเป็นหมากับแมว นั่งหน้าสลอนอยู่ข้างหน้าเป็นกองทัพนับไม่ถ้วนเลยทีเดียว
ตัวหน้านั่งสุดก็ตัวต้นเรื่องนี่แหละครับ รู้สึกว่ามันยิ้มอยู่ กระดิกหางดิ๊กๆ ประมาณว่า เค้าไม่ได้โกรธลูกพี่แล้วนะ...ประมาณนี้....ใจชื้นขึ้นเป็นกอง
คือไม่รู้ว่าเห็นมันจริงหรือเปล่านะครับ แต่เห็นแล้วสบายใจมาก รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างที่มันแย่ๆในใจ มันถูกยกออกไปเลยทีเดียว

 

สรุปนะครับ

เรื่องแรก
พระพุทธองค์ตรัสว่า....
"เรามีกรรมเป็นของตน เป็นทายาทแห่งกรรม มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่ง
จักทำกรรมใด ดีก็ตาม ชั่วก็ตาม เราจักเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น"

อันนี้จริงนะครับ เรื่องในโลก...ไม่มีคำว่าบังเอิญ เรื่องดีก็ตาม เรื่องร้ายก็ตาม ที่เราต้องไปเจอ ไปแบกรับ เป็นผลจากเหตุที่ทำเอาไว้ทั้งนั้น
เพราะฉนั้นเหตุใหม่ๆ ที่เราทำเพิ่มทุกวัน ทุกวันเนี่ย ให้แน่ใจนะครับว่าเราทำเรื่องดีๆอยู่ ต่อให้ไม่ใช่เรื่องดี ก็ให้แน่ใจนะครับว่ามันไม่ใช่เรื่องร้ายๆ
เพราะเหตุร้ายๆ ไม่ว่าจาก กายกรรม วจีกรรม หรือมโนกรรมก็ดี ถ้าจังหวะเปิดเมื่อไร บุญกุศลขาดช่วงลงเมื่อไร ผลร้ายๆมันเล่นเราแน่

เรื่องสอง เรื่องการอุทิศบุญกุศล
เวลาอุทิศส่วนกุศลให้ พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ หรืออะไร หรือใครที่เกี่ยวข้องกับเราก็ตาม
หรือแม้แต่สัตว์เลี้ยง อย่างกรณีของผม ก็อุทิศเผื่อให้ท่านที่เคยเกี่ยวข้องกันมาในชาติก่อนๆด้วยนะครับ
ตัวอย่างเช่น ทำบุญให้พ่อแม่ ที่ล่วงลับไปแล้ว...ก็อุทิศส่วนกุศลเผื่อไปให้พ่อแม่ของเรา ในชาติก่อนๆ กำเนิดก่อนด้วย
เพราะจริงๆแล้ว ถ้ารวมไปถึงชาติก่อนๆ กำเนิดก่อนๆด้วยเนี่ย เรามีกันเยอะมาก เยอะจนลำดับญาติกันไม่ถูกเลยทีเดียว

มีอยู่ครั้งนึง ทำแบบเดียวกันนี่แหละ คือตอนออกจากสมาธิก็ตั้งใจ ขออโหสิกรรม และอุทิศส่วนกุศล ให้กับพ่อแม่ของตัวเองทั้งในชาตินี้ รวมไปถึงในชาติก่อนๆ กำเนิดก่อนๆด้วย
เห็นแว๊บนึงในสมาธิเหมือนกัน หมาแมวที่เคยเลี้ยงเนี่ย ว่ามากันเป็นกองทัพแล้ว พ่อแม่นี่เรียกว่ามึดฟ้ามัวดินเลยทีเดียว เยอะกว่าหมาแมวหลายเท่า...
ท่านเหล่านี้ หลายท่านไม่ได้อยู่สบายนะครับ แล้วก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมคนอื่นอุทิศส่วนกุศลไปให้ท่านรับไม่ได้ ต้องเป็นคนที่เคยเป็นญาติเป็นลูกหลานกันมาก่อนเท่านั้น ถึงจะรับได้

ถ้าคุณเป็นคนนึงที่หลวมตัวมาอ่านเรื่องนี้แล้ว ก็อย่าลืมนะครับ
1.คิดดี พูดดี ทำดี
2.เวลาอุทิศส่วนบุญส่วนกุศล ให้อุทิศให้กับผู้ที่เคยเกี่ยวข้องกันมาในชาติก่อนๆด้วย ตัวอย่างเช่น พ่อเราแม่เรา ในชาติก่อนๆกำเนิดก่อนๆ เป็นต้น

 

คุณเจ๋งมากครับ ช่วยตัวเองก่อนมีทุนก่อนแล้วค่อยช่วยคนอื่น และ มี step ที่ดี มาถูกทางแล้ว ขออนุโมทนาครับ

 

หลวงพ่อจรัญท่านบอกว่ากรรมที่ต้องใช้นั้น ยังมีดอกเบี้ยด้วยค่ะ

 

อนุโมทนา สาธุครับ ท่านมีประสพการณ์แล้วนำมาเป็นอุทาหรณ์ให้คนอื่นๆได้ตระหนักนั้นก็เป็นกุศลกรรมอย่างหนึ่ง ครับ ทุกอย่างมึเหตุมีปัจจัย ทึ่เผชิญอยู่นี่หรือที่เห็นที่รู้นี่คือผลของเหตุและปัจจัยนั้นๆ ครับ ขอให้ทุกท่านสร้างแต่เหตุและปัจจัยที่ดีนะครับ เวลารับผลจะได้ผลที่ดีครับ สาธุ

 

สุดยอดครับ สาธุ ครับ ทำให้เห็นภาพ เรื่องบาป บุญ เวรกรรม ได้ชัดเจนมากครับ ทำให้ผมยังคงเชื่อในความดีอยู่ต่อไปครับ

 

เห็นด้วยกับหลวงพ่อ เพราะเจอกับตัวเองมาแล้ว ดอกเบี้ยก็เยอะจนเข็ดเลยล่ะ

 

ขอบคุณที่นํามาเล่าค่ะ เคยเอาลูกของแมวข้างถนนไปให้ศูนย์3ตัว เพื่อเขาจะได้มีบ้านที่ดีอยู่ไม่ทราบเป็นบุญหรือบาป:'(

 

เว็บน่าจะทำให้แชร์ในเฟสบุ๊คและในไลน์ได้ด้วยนะคะ อยากแชร์เรื่องราวดี ๆ แบบนี้ให้คนอื่นอ่าน เผื่อว่ามีใครบางคนกำลังคิดเดินทางผิดอยู่ จะได้กลับตัวกลับใจทัน

 

**********************
ดูมุมล่างซ้ายมือสุดสิคะ สาธุค่ะ

 

ของผมสดๆร้อนๆ ไปเก็บเอาลูกแมวที่แม่แมวทิ้งมาปฐมพยาบาลหาหมอ ป้อนนม สุดท้ายไม่รอดตายคาคลีนิก หมอบอกติดเชื้อรุนแรงตั้งแต่คลอด แม่แมวถึงทิ้ง อีกไม่ถึงอาทิตย์พากันมาให้เลี้ยงถึงสองตัว แมวแก่มาก่อน แมวเล็กมาที่หลัง ผมนึกถึงกรรมเวรที่พาลูกแมวที่แม่ทิ้งมาตายเลย กรรมละเอียดอ่อนจริงๆ ลูกแมวที่ตายตัวผู้ ที่มาให้เลี้ยงตัวผู้ทั้งตัว แมวเด็กสีเดียวกับลูกแมวที่ตายเลย

 

อ่านแล้ว ต้องอุทิศส่วนบุญกุศลให้ พ่อแม่ ในชาติก่อนๆๆ ด้วย
ขอบคุณครับ

 

ชอบวิธีการเล่าเรื่องมากเลยคะ อ่านแล้วรู้สึกสบาย ลื่นไหล น่าติดตาม และยังได้ข้อคิด
เรื่องของกรรม ผลของกรรม และการอุทิศผลบุญ อนุโมทนาด้วยคะ

 

แล้วคนสั่งยิงเขายิงจากเรื่องอะไรใหญ่ขนาดไหนทําไมต้องปล่อยออกมาให้ยิงแล้วจะยิงใครครับ

 

ดีใจที่ได้เข้ามาอ่านค่ะ และขอแสดงความเสียใจกับเรื่องคุณแม่ ถึงแม้เรื่องจะนานมาแล้วและถึงแม้คุณจะบอกมันเป็นผลกรรมจากการพรากลูกหมากับแม่หมาก็ตาม กว่าคุณจะรื้อฟื้นความทรงจำต่างๆมาเล่าถ่ายทอดเรื่องกฏแห่งกรรมที่มีอยู่จริงให้เพื่อนๆในเว็ปได้อ่าน กว่าคุณและครอบครัวจะผ่านสถาณการณ์ต่างๆมาได้ก็คงเป็นทุกข์แสนสาหัสมากเลยทีเดียว ขอบพระคุณนะคะที่นำมาถ่ายทอดให้เพื่อนๆทุกคนได้เตือนสติก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไป บางครั้งเรื่องที่เราทำอาจจะคิดว่าเล็กน้อยเพราะเราเป็นฝ่ายกระทำจึงไม่ได้จดจำในสิ่งที่เราได้ทำอะไรกับใครไว้สักเท่าไร แต่ผู้ที่ถูกกระทำมักจะจดจำได้อย่างแม่นยำ
จนเกิดการผูกพยาบาทอาฆาตแค้นโดยไม่รู้ตัว โชคยังดีที่คุณได้ปฏิบัติธรรมมีสมาธิจนสามารถเห็นได้ว่าเหตุที่เกิดมันมีที่มาที่ไปอย่างไร แต่ก็ยังมีคนอีกจำนวนมากมายเลย(รวมดิฉันด้วย)ที่ยังต้องก้มหน้าก้มตาชดใช้กรรมที่เคยก่อถึงแม้จะจำไม่ได้ว่าไปทำอะไรใครไว้ ดิฉันเองก็ยังพยายามไม่พอในการปฏิบัติ ยังเป็นคนดีไม่มากพอ ในทุกๆวันก็ยังพรั้งเผลอกระทำผิดโดยไม่ได้ตั้งใจอยู่ทุกๆวัน แต่ก็จะพยายามให้มากขึ้นอีกค่ะ

 

คาดเดาไม่น่ายากคนสั่ง ก็น่าจะเป็นคนในวงการเ้ดียวกัน มีตำแหน่งสูง แต่ไม่เผยตัว สังเกตว่ารู้ทริคทางหนีทีไล่ ในการเลี่ยงบาลีทางกฏหมาย เป็นอย่างดี