แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

ดูจากหัวและหางแล้ว ใช่ งูเหลือมปากเป็ดค่ะ
สังเกตดีๆ จะเห็นลิ้นมันด้วยนะคะ
ถ้าได้งูเหลือมปากเป็ดในที่ที่ไม่สมควร เช่น
ห้องน้ำ บ่อโคลนสกปรก หรือลำตัว
มีรอยแผล อย่าเก็บไว้นะคะ เพราะมันจะให้
คุณในด้านตรงข้าม (**เป็นความเชื่อ
โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม อิอิ)

เวลาได้งูเหลือมปากเป็ดมา ส่วนใหญ่จะรอด
หลายวันเลยค่ะ ตายยากกกกกกกก แต่ของน้องสาว
แป๊ปเดียว เขาก็เปลี่ยนภพแล้วค่ะ

หมายเหตุ..นอกจากเรื่องโชคลาภแล้ว ก็ยังเชื่อกันว่า
บ้านไหนมีงูเหลือมปากเป็ด ขโมยจะไม่ค่อยขึ้นบ้านค่ะ :boo:

 

เคยเห็นมันแลบลิ้นแผล่บๆ ด้วย ต้องสังเกตุดีๆ ถึงจึงเห็น

ครั้งแรกเจอบนพื้นบ้านค่ะ กะลังกวาดขยะอยู่
(เพิ่งรู้นะเนี่ย เจอแบบนี้เอง มิน่าถึงไม่มีลาภไรเลย ดีนะที่เค้าไปซะเอง )

ครั้งที่สองเจอที่หิ้งพระ แต่ก็ไม่ได้ให้ลาภอะไรเหมือนกัน หรือว่าให้เเล้ว แต่ไม่รู้ตัวหว่า เพราะไม่เห็นเป็นเงินทอง ข้าวของ หรือเลขสามตัว สองตัว อิ อิ

 

ยู้ฮูๆๆ!! คนเล่านิทานหายไปอีกแล้ว
ปล่อยให้"ยายแก้ว" นั่งมองชะเง้อหา
ไม่มีหมึก กุ้ง หอย ปู ปลา
แม้เรียกหา แมวเหมียว คงไม่มา

ปล.ปล่อยโฮดีปะเนี่ย แหะๆๆ .(ไม่กวนแระคะ จะรออ่านในมุม เงี้ยบเงียบ หุหุ

 

หนุ่มสักอยู่กะสาวเจ้าได้ไม่นานให้รู้สึกคิดถึงอาจารย์ขึ้นมา ด้วยว่าป่านนี้ท่านคงรอคอยการกลับไปของเราพร้อมด้วยว่านไพรดำ ของดีของวิเศษจากพงพนา (ได้สุขสมอารมณ์หมายแล้วค่อยนึกถึงอาจารย์เนอะ ^_^) สักเอ่ยปากชวนศรีภรรยาไปกราบอาจารย์ด้วยกัน แต่กรุ้มกริ่มนางมิอาจออกไปสู่โลกภายนอกได้เกินหนึ่งวัน พอดวงอาทิตย์ขึ้นรุ่งอรุณวันใหม่ หากยังอยู่ภายนอกเขตแดนร่างกายจะค่อยๆแก่เฒ่าลงเรื่อยๆ! และถึงแก่ความตายในที่สุดเมื่อดวงอาทิตย์ตกลาลับจากท้องฟ้าในวันนั้น! ถ้ากลับทันไม่เป็นไร... (เพราะเวลาในมิติเร้นลับต่างจากเวลาในมิติภพมนุษย์)

ปล.ที่มาเล่าต่อช้าเพราะเค้าอยากให้เว้นช่วงนิดนึง แสดงให้เห็นชัดๆว่า ระยะเวลาแห่งความสุขที่สักอยู่ในเมืองลับแลนั้นเพิ่งจะผ่านไปแค่สามวันเอง แต่ความจริงผ่านไปอาทิตย์กว่าแล้ว!...ทำนองว่าผู้เขียนลาหยุดไปสามวัน แต่คุณผู้อ่านรอคอยมาเป็นอาทิตย์ไม่เห็นมาเล่าต่อซะที อะไรประมาณนั้น (อ่ะแก้ตัวกันเห็นๆ มีข้ออ้างแถไปได้เรื่อยๆ เป็นความสามารถพิเศษเฉพาะตัว อะไรจะโม้ได้เนียนถึงเพียงนี้เนอะ ^_^)

พอได้มีรอยยิ้มขึ้นมาบ้างแระต่อๆครับ

อันว่าช่วงระยะเวลาของความสุขนั้น มันช่างผ่านไปรวดเร็วซะเหลือเกินนะท่าน เมื่อเทียบกับช่วงเวลาของความทุกข์แล้วดูมันช่างยาวนานแสนนาน ไม่รู้จะสิ้นสุดลงวันไหน ตาสักวัยห้าสิบรำพึงนึกถึงเรื่องราวอันหวานชื่นครั้งอดีต แกขยับแว่นสายตาหนาเตอะแล้วถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะเดินเรื่องราวต่อไป

ด้วยว่านายสักเป็นกำพร้าไร้ญาติขาดมิตร ตั้งแต่จำความได้ก็อาศัยอยู่กินในวัด มีหลวงพ่อพระอาจารย์คอยอบรมสั่งสอน ท่านเป็นเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีอยู่ สรรพวิชาอาคมท่านถ่ายทอดให้จนหมดสิ้นไม่มีปิดบังอำพราง แต่สติปัญญาของผู้รับนั้นมีจำกัด ผลจึงอยู่ที่บุญวาสนา...(เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่นท่านให้เรียกพระอาจารย์ หรืออาจารย์เฉยๆได้เพื่อป้องกันเสียงนินทราครหา ว่าท่านแอบไปมีลูกที่ไหนมาเปล่า! แต่ถ้าอยู่ลำพังสักจะเรียกหลวงพ่อ หรือท่านพ่อเฉยๆ)

"สักเอ๋ย หากครั้งนี้เอ็งผ่านวิบากกรรมไปได้พ่อจะให้เอ็งบวช...แต่ดูท่าว่าเอ็งคงไม่รอด เข้าป่าครั้งนี้หากไม่สามารถนำว่านไพรดำกลับมาได้ แสดงว่าจิตเอ็งยังไม่มั่นคงพอ ทุกอย่างก็แล้วแต่บุญแต่กรรมเถอะนะลูก"

สักกราบลาหลวงพ่อพระอาจารย์ เสียงนั้นยังคงก้องดังอยู่ในโสตประสาท ที่แท้ท่านออกอุบายให้เขาไปฝึกทำสมาธิเพ่งกสิณดินในป่า หากฝึกถึงขั้นจิตทรงฌานละเอียดได้ จะเป็นผู้มีฤทธิ์ทางใจโน้มจิตไปเพื่อการณ์สิ่งใด ก็จะสำเร็จสมดั่งใจหมาย แต่น่าเสียดาย ตบะมาแตกซะก่อน!

"คิดอะไรอยู่รึพี่สัก เห็นนิ่งเงียบไป น้องได้บอกเหตุผลไปตามความจริงแล้ว พี่อย่าได้ขุ่นข้องหมองใจไปเลยนะ"

กรุ้มกริ่มอิงแอบแนบกาย ชายหนุ่มเผยวจีขับตอบนิ่มอนงค์น้อง...

"พี่คิดถึงอาจารย์ เกิดสังหรณ์ใจว่าหากมีโอกาสได้กลับออกไปครั้งนี้ท่านอาจละสังขารเสียก่อน...แต่เมื่อกฎเมืองให้พี่ต้องอยู่ดูแลเจ้า พี่ก็จำต้องรักษาสัจจาที่ให้ไว้" (สักเป็นคนมีวิชาอาคมถือของถือครูมาแต่เล็กแต่น้อย จึงเป็นผู้มีสติพูดจาอย่างระมัดระวังไม่พลั้งเผลอพูดอะไรออกมาง่ายๆ)

ในเมืองลับแลเอราวัณนั้นหากใครได้มีโอกาสเข้าไปด้วยกายเนื้อธรรมดา จะไม่รู้สึกหิวหรืออยากกินอาหารอะไรมากมายนัก เหมือนกับว่าลืมรสชาติอาหารที่เคยกินๆมาไปโดยสิ้นเชิง คงเป็นผลจากการปรับธาตุดื่มน้ำในบ่อ และสภาพแวดล้อมที่ดีเยี่ยม บรรยากาศที่บางเบาไร้มลพิษทำให้ร่างกายสดชื่น ไม่รู้สึกหิวกระหายเหนื่อยล้า จึงปราศจากโรคภัยไข้เจ็บทั้งปวง จะมีก็แต่โรคทางใจ พอหมดบุญจิตก็เศร้าหมองใจหดหู่ ทั้งชายและหญิงไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ พอถึงเวลาตายแล้วจะเผลอพูดคำไม่จริงออกมา นั้นแหละคือการตายจากของพวกเขา!...ส่วนพวกที่เลือกเดินข้ามธารน้ำลืมเลือนออกนอกเขตแดนไปก็ไม่รอดอยู่ดี อยู่ได้เต็มที่ไม่เกินหนึ่งวัน ร่างกายจะยิ่งแปรสภาพหนักกว่าเดิม แถมเวลาตายศพไม่สวยอีกต่างหาก! ลองจินตนาการเอาเอง! เดินๆไปแก่ลงเรื่อยแก่ลงเรื่อยแล้วตายในที่สุด...เพราะงั้นคนที่เป็นเชื้อสายเผ่าพันธ์โดยตรงจึงไม่นิยมออกไปตายนอกเขต(เว้นพวกที่เป็นต้นกำเนิดความผิดครั้งแรก มันก็ต้องมีโปรโมชั่นกันหน่อยเพราะเป็นความผิดหมู่ ต้องออกไปประจานให้โลกรู้นานหน่อย...แต่ยุคหลังเสียใจด้วย หมดโปรแล้วตายเรียบ! ^_^) แต่สักไม่งั้นเพราะเขาเป็นคนนอก แค่ออกไปแล้วกลายเป็นคนหลงยุค กลับสู่วัยเดิม! ส่วนลูกชายก็เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ปรารถนาที่จะพบเจอแม่ จึงเร้าให้สักร่างแผนที่นำทางเยือนถิ่นมาตุภูมิ แต่สักลืมไปหมดสิ้นแล้ว ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน รู้เพียงว่าเป็นบริเวณที่มีหินโขดมหึมาหลายสิบก้อน ตั้งเด่นอยู่กลางสายธาร จึงเที่ยวออกตามหาคนรู้จัก "ลับแลเอราวัณ" ก็เลยมาเจอโม้นิทาน!

อ้าว! เกือบจบแล้ว ยังไม่ทันเฉลยที่ค้างไว้เลย เลื่อนไปตอนหน้าแล้วกันครับ...

 

สนุกและได้ข้อคิดมากมายจริงๆ

 

แมวเหมียว เที่ยวไป ไกลถิ่นที่
ฤาไม่มี มุขใหม่ ให้กังขา
แฟนคลับรอ ตาแป๋ว แกร่วไปมา
อย่ามัวช้า มะมาเล่า เฝ้านิทาน

 

หรือว่า..คนที่ลับแลเอราวัณ จะจับเหมี่ยวน้อยเอาไว้..แย่แล้ว..ทำไงดีอ่ะ :boo:

 

มาแล้วๆ มีปัญหารบกวนจิตใจนิดหน่อยเลยพักผ่อนยาวนาน (k)

 

ขอบคุณที่ติดตาม หวังว่าคงได้รับสิ่งดีๆกลับไปนะครับ

 

เรื่องราวลี้ลับยังคงดำเนินต่อไป ตราบที่เสียงเพรียกแห่งใจเธอยังคงส่งถึงฉัน ผู้กระทำหน้าที่อย่างเดียวดาย นานเท่าไหร่แล้วที่ฉันทำหน้าที่อยู่ตรงนี้ และแล้วเธอคนนั้นก็ปรากฎตัวขึ้น! มันไม่ใช่ความเพ้อฝัน หรือเหตุบังเอิญใดๆ แต่นางนั้นมีตัวตนอยู่จริงๆ! เธอทำให้ดวงจิตที่เคยสดใสร่าเริงถูกแทรกแซง พลังบางอย่างกำลังเติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย อานุภาพกระแสแห่งความผูกพันแต่ครั้งปางบรรพ์ กำลังเข้าครอบงำทุกดวงจิต ทว่ามันแฝงไปได้ความเศร้าเสียดแทงใจข้ายิ่งนัก เพราะนางเป็นคนมีอดีตอันขมขื่นจากคู่เทียมมาแล้วนั้นเอง!

นิทานปริศนาที่เคยโม้ได้อย่างไหลลื่นหยุดชะงังลงโดยพลัน(ขออภัยจากใจจริง) หรือนี้เป็นเพียงบททดสอบที่ฉันต้องฟันฝ่าไป

"เดี๋ยวเธอจะได้เจอคู่บารมีที่เคยบำเพ็ญร่วมกันมา แล้วเธอจะรักเขา...แต่ฉันสงสารเธอจัง(หมอดูในนิมิตเข้าสวมกอดแสดงความห่วงใย)"

คำทำนายจากหมอดูในนิมิตฝัน ยังคงก้องอยู่ในจิตนาง ผู้มีอดีตชาติเกี่ยวข้องกับพญานาคราช 9 เศียร และอดีตเด็กกินท้อของพระแม่กวนอิมโพธิสัตว์เจ้า นางมีสัมผัสพิเศษ และถือเคร่งทานเจมาได้สี่ปีแล้ว ในความรู้สึกเมื่อพบเจอข้าพเจ้าเหมือนเป็นรักแรกพบ แต่ข้าพเจ้ากลับไม่รู้สึกอะไรเลย(ซะงั้น... ว่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ฮา)

"ในห้วงสมาธินึง เขามาแสดงให้เห็น คล้ายกับในหนังจักรๆวงศ์ๆ ผู้ชายจูงมือผู้หญิงอย่างทนุถนอมพร้อมลูกน้อยกำลังย่างกรายขึ้นจากมิติลี้ลับ เหมือนพวกเราเป็นพญานาคราชกำลังขึ้นไปเที่ยวบ้านเมืองมนุษย์!...เข้าเปิดให้เห็นแค่นั้นค่ะ"

เธอบอกข้าพเจ้าอย่างนั้น พร้อมออกอาการประทับใจอย่างสุดซึ้ง

"อดีตก็ผ่านมาแล้ว เราอย่าไปยึดติดอะไรกับมันมากนักเลย"

อ่ะห๋า อะไรจะเป็นสุภาพบุรุษได้ถึงปานนี้นะเรา (อิอิอิๆ ^_^)

"แล้วพี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างรึ?"

"ก็เฉยๆ นิ"

"แล้วเราฝันเห็นพี่บ้างป่าว"

"ฝันเห็นบ่อยๆค่ะ!"

แต่พี่ไม่ค่อยฝันถึงเราเลยอ่ะ...

(โธ่! เวร *_*)

เหตุการณ์จะเป็นเช่นไร ถ้ามีใครอยากฟังต่อเดี๋ยวจัดให้...เนื่องจากเป็นเรื่องส่วนตัวขอเสียงสนับสนุนสัก 3 เสียงแล้วกัน ^_^

มาต่อเรื่องลับแลเอราวัณ

"ความสุขแท้จริงแสนสั้นนัก
สักพักทายาทอุบัติแล้วหนา
ชายหนุ่มเอาใจใส่มิสร่างซา
ออกหาภัตตามาเลี้ยงดูแล"

เมื่อความต้องการอาหารบังเกิดขึ้น ชายหนุ่มจึงออกหาเนื้อสัตว์ทั้งหลายบรรดามีมาบำรุงครรภ์ ไม่ว่าจะเป็นไก่ หมู่ ปลา ฯลฯ สักออกแสวงหาตามที่ตนได้พิจารณาไว้ ว่าสิ่งเหล่านี้น่าจะเป็นของที่มีประโยชน์มีคุณค่าทางสารอาหาร (ดูๆไปก็น่ารักดีนะ เค้ามีความเป็นห่วงเป็นใยคู่ชีวิตดีมากเลย)

แล้วทีนี้ก็มานั่งเสียใจ ด้วยความที่ตนไม่เคยทำบาปฆ่าสัตว์ตัดชีวิตมาก่อน เพราะแต่ไหนแต่ไรมาก็กินอยู่กับวัด จึงมาปรึกษาภรรยา

"ไม่บาปหรอกพี่ สัตว์พวกนั้นถึงคราวแล้วจึงมาตายด้วยน้ำมือเรา ความจริงเขาหมดอายุไขยไปนานแล้ว วิญญาณออกจากร่างเที่ยวไปตามยถากรรม จึงปรากฎภาพนิมิตให้เราเห็นเหมือนกับว่าเขายังมีชิวิตอยู่ แล้วดลใจให้เราเกิดความอยากจะกินขึ้นมา...ถ้าสัตว์ตัวใดยังไม่ถึงคราวตายรับรองว่าเราจะไม่เกิดความอยากกินพวกเขาแน่นอน ถึงจะฆ่าเล่นๆเพื่อความสนุกสนาน ก็จะแคล้วคลาดพวกเขาจะรอดตายอย่างปาฎิหาริย์ทุกครั้งไป...นี้เป็นกฎเมืองที่เขามีระเบียบป้องกันการละเมิดศีลปาณาติบาตไว้อย่างยั้งยืน (แต่จิตที่คิดจะฆ่า อย่างไรเสียก็ถือเป็นอกุศลจิตอยู่ดี...เห็นมั้ยกิจของมหาโพธิสัตว์เจ้าผู้มีบารมีธรรมสูง ประทานแดนให้แล้วยังมีความละเอียดแยบคายในการกำหนดเขตอภัยทานครอบไว้...สืบเนื่องมาจากชนกลุ่มนี้วิงวอนร้องขอความไม่เบียดเบียนอันเป็นปถมเหตุมาแต่ตน ผลจึงสืบเนื่องมาสู่ปัจจุบัน)

ทีแรกคิดว่าสัตว์พวกนั้นถูกเสกขึ้นด้วยฤทธิ์ จากใบไม้ใบไร้ ฆ่าตายอย่างไงก็ไม่บาป แต่เปล่าเลย สัตว์พวกนี้เขามีการเจริญเติบโตสืบเผ่าพันธุ์กันปกติธรรมดาเป็นไปตามอำนาจกฎแห่งกรรมล้วนๆ ถ้าเสกขึ้นด้วยฤทธิ์จะไม่สามารถเจริญเติบโตสืบเผ่าพันธุ์มีลูกมีหลานได้! ดูอย่างมัคลีผลนั้นไงถูกเสกมาเพื่อเป็นเครื่องบำบัดความใคร่ ออกลูกออกหลานได้ที่ไหน แต่เขามีจิตวิญญาสถิตอยู่ แต่ละนางมาและไปตามวาระกรรมของเขา ต้นแม่ก็ทำหน้าที่ออกลูกเป็นหญิงสาวตามกาลเวลา แต่เอาไปปลูกขยายพันธุ์ที่ไหนไม่ขึ้นหรอก เพราะธรรมชาติของเสกด้วยฤทธิ์เป็นเช่นนั้นเอง!

และแล้วโชคชะตาก็เล่นตลก เรื่องราวกลับพลิกผันเมื่อลูกชายคนแรกคลอดออกมา สักก็ได้ผิดคำพูดจนได้!

ห่างหายไปนานให้ทายเล่นๆแล้วกันว่า สักผิดคำพูดอะไรเกี่ยวกับลูกชายจึงถูกขับไล่ออกมาจากเมืองลับแลทั้งพ่อและลูก?

 

เหตุการณ์จะเป็นเช่นไร ถ้ามีใครอยากฟังต่อเดี๋ยวจัดให้...เนื่องจากเป็นเรื่องส่วนตัวขอเสียงสนับสนุนสัก 3 เสียงแล้วกัน ^_^

*******
เอาจานด่วนๆ มาเสิร์ฟ ณ บัดนาวเลยน๊ะ

 

ได้โปรดเล่าต่อเถิด
ขอสนับสนุนอีก 1 เสียง ด่วน ด่วน

 

เดา1.เรื่องราวหนหลังของผู้เป็นบิดา
เดา2.เรื่องทำไมที่นี่มีแต่ผู้หญิง
เดา3.เรื่องทำไมปู่ย่า(พ่อของพ่อ)ไม่เห็นมี มีแต่ญาติทางแม่แต่ฝ่ายเดียว
หมดมุขเดา รออ่านดีกว่า

 

"พี่สัก ยังคงจำคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้กับน้องได้ไหม?"

"ได้สิ พี่ไม่เคยลืมเลือน ว่าจะรักเจ้าเพียงหนึ่งเดียวเสมอตลอดไป"

"แต่ยามนี้น้องคลอดบุตรชายให้พี่แล้ว อยากทวนคำถามเดิมว่าพี่ยังคงรักน้องเพียงหนึ่งเดียวอีกหรือ?"...

เหตุเกิดด้วยเรื่องเพียงเล็กน้อยแท้ๆ เหมือนมันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร หากชายหนุ่มเฉลียวใจตอบอย่างมีหลักการณ์ เรื่องคงไม่บานปลายจนถึงขั้นต้องถูกเนรเทศออกไปจากเมือง แต่เหมือนทั้งสองมีบุพเพต่อกันเพียงเท่านี้ สักจึงตอบออกไปตามที่ใจคิด

"บัดนี้พี่แบ่งปันความรักนั้นให้บุตรชายของเราแล้ว เธอทั้งสองจึงได้รับความรักจากพี่คนล่ะเท่าๆกัน!"

กรุ่มกริ้มใจหายแว๊บ! ไม่คิดว่าสิ่งที่นางได้ยินได้ฟังจะไม่เป็นเหมือนดังเดิม (ไม่สิ ตามหลักสัจจธรรมแล้วไม่มีสิ่งใดจะคงอยู่ถาวรเหมือนเดิมตลอดไป...ทุกสรรพสิ่งที่มีความเกิดขึ้น ย่อมถึงความดับไปเป็นธรรมดา เปลี่ยนแปลงไปๆอยู่ทุกขณะ)

"ในเมื่อพี่ผิดคำสัญญาที่เคยให้ไว้น้องก็ขอให้พี่จากไปพร้อมบุตรน้อย บัดนี้เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว ลาก่อน!"

จำใจจำจรลาจาก
จำพรากจากไกลห่วงหา
จำร้างจางไปไกลตา
จำลาจากเจ้าจอมใจ!

ชายหนุ่มอุ้มบุตรน้อยเดินย่าง
ผ่านธารลำน้ำลืมหลง
พ้นเขตใจลืมมิลง
ยังคงติดตราตรึงใจ

ลูกคนเดียวเลี้ยงจนเติบใหญ่
อยู่อย่างคนทนเหงาอย่างนั้น
มิผันคำสัญญาต่อกัน
ฝากลูกไปบอกคำว่า รักเธอ

ลูกพาสะใภ้กราบแม่
กรุ่มกริ้มยังพริ้งเสมอ
แม่ลูกสะอื้นไห้พบเจอ
พ่อฝากบอกรักเธอเสมอจนวันตาย!

จบบริบูรณ์ :VO

 

มาปูเสื่อ..นอนรอ..เรื่องต่อปายยยย
อยากรู้ (เรื่องจริง) ของชาวบ้านแถวๆ นี้นิ อิอิ

 

ยังขาดอีก1เสียง สงสัยไม่อยากให้โม้ม้างงง ^_^

 

งั้นเพิ่มให้ อีก 1เสียง ครับ โอเคยาาาาาาาาาาง อิอิ

 

อ่ะ..นี่ไง ครบแระ..ฉายหนังโลดเลยคร้า

 

ก่อนจะเข้าเนื้อเรื่องขออารัมภบท เพื่อใช้เป็นแนวทางพิจารณา

สัญญาณที่ ๑ สำรวจตนเอง

จิตที่เก็บดีสั่งสมดี หมั่นศึกษาฝึกหัดปฎิบัติธรรมมาแต่ครั้งวัยเยาว์ มีสำนึกในบาปบุญคุณโทษ มีความกตัญญูกตเวที และมีจิตที่อ่อนโยนเปี่ยมด้วยเมตตา ผู้มีของเก่าเป็นฐานจิตมาแต่เดิมเห็นปานนี้ เป็นนิมิตรหมายอันดีที่จะได้พบเจอคู่บารมีธรรมแท้ในช่วงเวลาชีวิตหนึ่ง...

นิมิตรหมายมงคล ครั้งอยู่ในครรภ์มารดา บางคนฝันเห็นพระ แก้วมณี จินดาทรัพย์
บางคนฝันอยู่ในราชวังระโหฐาน บางคนได้เป็นใหญ่ในหมู่วงศ์ศาญาติกา บางคนได้ญาณรู้เห็นเหตุที่เป็นไป เด็กในครรภ์พาให้เห็นเด่นนิมิตร
แจ้งในจิตแจ่มใจแน่แล้วเว่ย ได้ลูกดีมีบุญญาสุขจริงเอย เราท่านเอ๋ยลองถามดูจากบิดรมารดา...

บางท่านลงมาทำหน้าที่โดยตรง เป็นผู้ที่ถูกโปรแกรมฝังในจิตไว้แล้ว ท่านย่อมรู้หน้าที่ในกิจการบำเพ็ญของท่านเองในช่วงชีวิตหนึ่ง ทั้งฝ่ายชายและฝ่ายหญิง คู่ของท่านจะเป็นอะไรที่ชัดเจนมาก เนื่องจากบุคคลกลุ่มนี้มีการสั่งสมคุณงามความดีในวัฎฎะร่วมกันมาแสนยาวนาน ระดับความผูกพันจึงมีพลังมากมายมหาศาล เมื่อมาเจอกันจึงมิใช่แค่คู่รักแบบธรรมดาๆ และบางท่านก็มีคู่บารมีธรรมอยู่ในมิติลี้ลับพิเศษคอยช่วยเหลือเกื้อกูลเติมบารมีธรรมให้กันและกันเสมอ! ซึ่งจะได้ขยายความในโอกาสต่อไป

สัญญาณที่ ๒ ฟันฝ่าอุปสรรค

ชีวิตที่ไร้อุปสรรคย่อมไม่รู้จักความทุกข์เป็นเหตุให้หลงประมาทติดอยู่ในกระแสโลกมายา ถูกความโลภ โกรธ หลง ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ทุกข์ นินทรา ครอบงำได้ง่ายจึงเป็นเรื่องยากที่จะได้พบเจอคู่บารมีธรรมแท้ หากเราท่านเป็นผู้ที่มีจิตเข้มแข็ง และสามารถทำความเข้าใจบทเรียนแห่งความทุกข์ได้อย่างถ่องแท้ ท่านจะได้รับบทเรียนแห่งความสุขเป็นลำดับต่อไป ซึ่งคู่บารมีธรรมแท้ของท่านก็จะมาปรากฎในช่วงเวลานี้เอง ช่วงที่ท่านฟันฝ่าอุปสรรคผ่านบทเรียนแห่งความทุกข์มาได้อย่างโชคโชนแล้ว!

สัญญาณที่ ๓ สั่งสมคุณงามความดี

เมื่อผ่านความทุกข์มรสุมแห่งชีวิตมาได้ระยะหนึ่ง ท่านจะมีการขวนขวายในกิจแห่งบุญกุศล เช่น ออกประพฤติปฎิบัติธรรม หรือแม้แต่การสดับตรับฟังศึกษาธรรมะตามโอกาสเหมาะสม การออกกิจกรรมเพื่อสาธารณะประโยชน์ ทำให้มีโอกาสได้พบกับเพื่อนกัลยาณมิตรกัลยาณธรรมที่มีจริตนิสัยตรงกัน คบหาและดูใจกันเป็นเหตุให้เชื่อมความสัมพันที่ยังยืนในที่สุด

สัญญาณที่ ๔ คู่บารมีธรรมแท้มาเองตามกรรมจัดสรรคไม่ต้องไปแสวงหา

เมื่อท่านปฎิบัติและบำเพ็ญถูกทาง(ขอย้ำว่าบำเพ็ญถูกทาง) ในด้านใดด้านหนึ่งในบารมีสิบทัศ หรือบำเพ็ญแบบครอบคลุม สิ่งหนึ่งที่ท่านสังเกตุได้คือจะมีผู้คนเริ่มสนใจในตัวท่าน อยากเข้ามาพูดคุยหรือทำความรู้จัก ทั้งนี้เพราะกระแสแห่งคุณงามความดีในตัวท่านทำให้คนรอบข้างมีความสุข กิริยาที่แจ่มใสร่าเริง จิตที่อ่อนโยนใครเห็นใครก็อยากอยู่ใกล้ และใครคือคู่บารมีธรรมแท้จะรู้ด้วยเซ้นส์ที่ชัดเจนของท่านเอง

สัญญาณที่ ๕ ธรรมที่เกื้อหนุนไม่หักล้างกัน

บุคคลย่อมเข้ากันได้ลงกันได้โดยธาตุ ธาตุที่ดีย่อมเข้ากับธาตุที่ดีได้ง่าย มี ศีล ศรัทธา จาคะ ปัญญา เสมอกัน มีความคิดความอ่านคล้ายกัน ระลึกถึงกันและกันด้วยความห่วงใยเสมอ (บางคู่ฝันถึงกันบ่อยๆ...เพราะจิตใต้สำนึกบันทึกเรื่องราวต่างๆที่เคยสั่งสมร่วมกันไว้มาก) มีความปรารถนาให้อีกฝ่ายมีความสุขโดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ...

ถ้าอีกฝ่ายเจ็บไข้ได้ป่วย ก็จะค่อยดูแลเอาใจใส่ห่วงใยกันและกันเสมอไม่ทิ้งกันไม่ว่าจะทุกข์ยากลำบากเพียงไหน ไม่นิ่งดูดายปล่อยให้อีกฝ่ายทำประโยชน์ให้ตนเพียงฝ่ายเดียว บางท่านสามารถยอมสละอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งในร่างกายหรือแม้แต่ชีวิตเพื่อต่ออายุไขยให้อีกฝ่ายได้เลยทีเดียว! ถือเป็นคู่บารมีธรรมแท้ที่มีความหนักแน่นมั่นคงมาก...

สัญญาณที่ ๖ ความรู้สึกผูกพันเป็นมากยิ่งกว่าความรัก

มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ รู้สึกอบอุ่นปลอดภัย คุยกันได้ทุกเรื่องเหมือนเป็นคนคนเดียวกัน มีกระแสความผูกพันที่หลากหลายหลอมรวมอยู่ เช่น บางครั้งให้รู้สึกผูกพันเหมือนเป็นพ่อแม่ญาติพี่น้อง บางครั้งรู้สึกเคารพรักเหมือนครูบาอาจารย์ บางเวลาให้รู้สึกห่วงใยเหมือนลูกในอุทรณ์ บางคราวเหมือนเพื่อนที่รู้ใจกันมาก บางขณะเหมือนว่าเธออยู่ใกล้ๆคอยดูแลเอาใจใส่เสมอ บางเวลาเหมือนคนรักเป็นทุกสิ่งมีเพียงฉันและเธอ หลับฝันถึงกันเสมอมีเธออยู่เต็มดวงใจ!

แมวเหมียวตฤณ :VO

 

สำรวจตัวเอง ก่อนเข้าเนื้อเรื่องอ่าาาาาา
เคยถามแม่ว่า ก่อนเราเกิดแม่ฝันไรมัย??
แม่ตอบว่า....ปัดโธ่!! ใครจะไปจำได้นานแล้ว แต่ที่จำได้ แม่ไปขอพระประธานที่วัดแถวบ้าน ว่าขอให้ลูก ออกมาผิวกายสีทองดั่งพระพุทธรูป ด้วยเถิดดดด....