ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

พรมลิขิต บันดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล...

 

@SMING พบอะไรจ๊ะ
เล่าต่อ เวทย์มนต์ คาถาในเมืองบังบด

ยังมีใครสนใจอยากฟังมั้ย

 

:love::love::love::love:

 

หมู่บ้านก็ย่อมมีหัวหน้า ชาวบังบดรู้คาถากันแต่เล็ก แต่ไม่ใช่คาถาอะไรมากมาย เป็นคาถาป้องกันสัตว์ร้าย สวดมนต์เพื่อให้แคล้วคลาดปลอดภัย อาจารย์ที่สอนคาถาก็พวกฤาษี สอนต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น คาถาเสกว่านต่างๆ มักมีคนเล่าถึงพระพุทธรูปในหมู่บ้านบังบด แต่หมู่บ้านที่ฝันถึงนั้น ไม่มีพระพุทธรูป ไม่มีวัด ชาวบังบดบางกลุ่มนับถือฤาษีด้วยซ้ำ พวกที่นับถือพระก็มาจากนับถือผู้ทรงศีล หรือพระธุดงค์ ชาวบ้านที่นั่นยึดติด ชอบพวกธาตุกายสิทธิ์มากกว่า ดูจะเป็นความโลภ หรือความอยากเพียงอย่างเดียวที่สัมผัสได้จากบังบด

 

ม่านบังตา คือ เวทย์มนต์ระดับสูง ที่หัวหน้าหมู่บ้านสืบทอดมาช้านาน สำหรับบังตาหมู่บ้าน ไม่ให้พวกชอบสอดส่ายจากมิติอื่น ภพอื่น มาทำลายความสงบ เล่าว่าได้เรียนจากฤาษีผู้มีเมตตา มันไม่ใช่มิติทับซ้อน แต่เป็นอีกที่หนึ่ง คนที่จะไปเจอได้ ต้องกำหนดจิตไป หรือมีพลังจิตสูงกว่าหัวหน้าหมู่บ้านเมืองบังบด แต่คนในโลกปัจจุบันคงยากมากที่จะไปได้ เหมือนคลื่นที่นั่นเป็นเพลงไทยเดิม แต่จิตคนสมัยนี้ เหมือนเพลงร็อค ยากที่จะจูนถึงกัน

 

หมู่บ้านนั้น อยู่ในหุบเขา ลานโล่งกลางหมู่บ้าน ดินเนื้อละเอียด อุ่น ไม่มีใครใส่รองเท้า ไม่ใช่บ้าน หลังใหญ่ แต่เป็นบ้านเหมือนทำจากไม้ไผ่ ผนังทำจากไม้สาน คล้ายบ้านคนอีสาน ชาวบังบดไม่ชอบตัดไม้ หากจะนำไม้มาทำประโยชน์ ต้องขอเทพาอารักษ์ทุกครั้ง บ้านปลูกอยู่ตามชายเขาขึ้นไป หลุดพ้นจากหมู่บ้าน เป็นป่าที่มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่น ต้นไม้ใหญ่ ไม่เคยเห็นบนโลกนี้ เหมือนต้นยางใหญ่ แต่เปลือกเรียบเนียน มองขึ้นไปไม่เห็นท้องฟ้า มีแต่ร่มเงาของต้นไม้ มีแต่ชาวบังบดเท่านั้นที่มีคาถาเปิดป่า เพื่อเข้าไป ถ้ามีคนหรือภพอื่นหลุดไป ก็จะสิ้นสุดที่หมู่บ้าน ไม่สามารถผ่านไปแดนลี้ลับอื่นๆ

 

รอคนฟังต่อ ... หรือจะเลิกเขียน ...

 

ป่าลี้ลับ ต้นไม้ที่เราเคยเห็นบนโลก มักขึ้นแยกๆกัน แต่ต้นไม้ที่นั่น นอกจากสูง แผ่กิ้งก้านสาขา ยังขึ้นพันกัน เป็นกลุ่มๆ บางที่ไม่สามารถทะลุไปได้ ต้นไม้เกาะเกี่ยวกันแน่น มีเถาวัลย์ยักษ์ บางอันก็เป็นเถาวัลย์ประเภทมีฝักใหญ่ ห้อยระโยงระยาง หากไม่มีนกสีสันสวยแปลกตา ป่านั้นคงน่ากลัวมากทีเดียว ที่ว่าน่ากลัว เพราะต้นไม้ เหมือนมันเคลื่อนย้ายได้เอง ต้นไม้มีชีวิต เถาวัลย์บางอัน ก็เลื้อยไปมา ไม่ใช่สิ่งที่เคยเห็นด้วยตาเนื้อ หากผู้มีฤทธิ์สามารถผ่านป่าไปได้ จะพบลำธาร ข้ามไปจะเป็นป่าโปร่ง แต่เต็มไปด้วยถ้ำ ถ้ำเล็กถ้ำน้อย ถ้ำทะลุถึงกัน และเต็มไปด้วยธาตุกายสิทธิ์ บางถ้ำเป็นถ้ำเหล็กไหล ... แม้แต่ชาวบังบดที่มีคาถาเรียกธาตุ หากไม่ได้ฝึกซ้อม หรือจิตไม่สงบ ก็ไม่สามารถเรียกธาตุได้ เพราะเหล็กไหลที่นั่น มีชีวิตจิตใจ ไม่ใช่แค่หินที่งอกขึ้นมาเหมือนหินงอกหินย้อย เต็มไปด้วยพลังงาน ชาวบังบดบางคนหาทั้งชีวิต ยังไม่ได้ซักก้อน

 

ติดตามอ่านอยู่จ้าาา เขียนต่อเถอะ

 

ฤาษี คิดนานก่อนเขียนเรื่องนี้กลัวกระทบ ขออนุญาตก่อนว่าเป็นความฝันของเราเท่านั้น หากขัดเคืองใจท่านใด ขออภัยไว้ล่วงหน้า

 

ฤาษีที่เราเห็นในนิทานพื้นบ้านที่เราเคยดู เคยฟัง มักเป็นคนแก่ใจดี ถือไม้เท้า เป็นพระอาจารย์ของคนนั้นคนนี้ แต่ฤษีในฝัน ที่อยู่แดนถ้ำ หรือแดนภูเขาที่ติดกับป่า ขอตั้งชื่อป่านั่นว่า ป่าทมิฬ ที่นั่นเป็นแหล่งชุมนุมฤาษี ฤาษีมักชอบที่สงัด โดดเดี่ยว มักแฝงตัวแฝงตน บางตนนั่งบนหินผา บางตนยืนขาเดียวบนลานกว้าง บางตนยืนชูแขน บางตนก็บูชาไฟเป็นกลุ่มๆ บางตนก็ร่ายคาถาตลอดเวลา บางตนปฏิบัติจนโดยรากไม้พัน บางตนอยู่ในถ้ำใหญ่ นุ่งหนังเสือ แต่ไม่ใช่หนังเสือที่มีขนฟู มันเหมือนหนังแห้ง ขนฟีบติดหนัง สีดูคล้ำเข้ม ทุกตนดูซูปผอม ขอเรียกตามใจว่า ฤาษีสายเวทย์ แต่ละท่านเพียงได้มองเห็นรู้สึกถึงพลังงานที่รุนแรง เหมือนโดนกดอัด และทุกตนไม่ชอบให้ใครยุ่งเกี่ยว หากพบเจอให้แสร้งทำไม่เห็น หากประกอบพิธีบูชาไฟ อย่าได้ริบังอาจ ให้รีบหลบ ไม่เช่นนั้นตัวคงเป็นจุล เพราะโดนไฟโลกันต์เผา ฤาษีอีกพวกยิ่งดุร้าย พวกนี้อยู่ในถ้ำ บางตนมีวิชา หรือไปตามสายฤาษี สามารถกลายร่างได้ แต่ที่น่ากลัวคือ ฤาษีสมิง คือแปลงกายเป็นเสือ ที่ตัวใหญ่ และน่ากลัวมาก แต่ถ้าไปในโลกทิพย์แล้ว แม้ไม่ได้เห็นฤาษี แต่ถ้าในบริเวณนั้นเป็นถิ่นฤาษี ท่านจะวางเวทย์ไว้ ไม่ให้เข้าไกล้อณาเขต หากเผลอเข้าไป ไม่รู้ตัว กายทิพย์อาจบาดเจ็บ หรือกระเด็นกระดอนไปไกลได้ หากพบสัตว์สวยงามแปลกๆ โดยเฉพาะนก อย่าแตะต้อง อาจเป็นการทดลองวิชาของฤาษี จากที่เล่ามา ฤาษีคงยากจะรับใครเป็นศิษย์ ยากมากกก นอกจากสายสัญญานำพาให้พบ และในแดนภูเขาและป่าทมิฬไม่มีฤาษีประเภทที่มีครอบครัว เป็นแดนฝึกวิชา ลองวิชา แม้แต่ชาวบังบดเองก็รู้ เมื่อเข้าไปค้นหาธาตุกายสิทธิ์ ยังไม่กล้าเข้าไปบางแดน บางถ้ำ มีเรื่องฤาษีอีกเยอะ แต่ฤาษีสายเวทย์ไม่ชอบเล่าเรื่องราวของตน เป็นความลับ ลี้ลับ ที่สัมผัสได้เฉพาะสายสัญญาบางท่านเท่านั้น

 

ฤาษีบางตน ไม่รู้ว่าอยู่มากี่กัปกัลป์ ในดวงตาของท่าน เหมือนมองไปในจักรวาลหรืออวกาศ มันกว้างใหญ่ ไร้ขอบเขต ไม่เคยเห็นฤาษีตนใดพูด มีแต่พูดด้วยจิต เสียงเหมือนเราฟังลำโพงรอบทิศทาง ไม่ดังเหมือนตะคอก แต่ก็เสียงดัง เวลามองตาพระปฏิบัติ เหมือนเราจะเห็นความกว้างใหญ่ แต่มันเยือกเย็นเป็นสุข แต่ตาของฤาษีสายเวทย์ นั้นเหมือนตาเสือ เหมือนตัวเราจะละลาย เหมือนโดนสะกด ท่านเหมือนอยู่ไกลโพ้นบนหุบเขาแต่รู้สึกได้ เหมือนอยู่ตรงหน้าเรานั่นเอง ท่านไม่ได้ต้องการของบูชา สิ่งที่ต้องการคือการเคารพด้วยจิตเท่านั้น นี่คือฤาษีที่มีเมตตาในสายเวทย์แล้ว แต่ฤาษีโดยทั่วไป ไม่ชอบมนุษย์

 

หากมีท่านใดคัดค้าน หรือขัดเคือง จะหยุดเขียนเรื่องฤาษี

 

เออ เออ จริงแฮะ...

 

คนกับสัตว์ร้าายนี่เป็นอะไรที่ประหลาดมาก

 

โห เพิ่งรู้นะคะเนี่ยว่าฤษีบางตนอายุหลายกัปป์ งั้นก็อายุมากกว่าโลกของเราซะอีกนะซิ
งั้นช่วงเวลาที่โลกแตก ฤษีพวกนี้ไปอาศัยอยู่ที่ไหน?

 

ปูเสื่อรอท่านๆมาเฉลย ร่วมแจม..หุหุ

 

มาติดตามอ่านค่ะ น้องจารุจุณ .กำลังสนุกเล่าต่อเลยค่ะ

​

 

หุบเขาอัคคี จะเขียนเรื่องนี้ คอมเด้ง คอมดับ ไปหลายรอบ

รอยต่อแห่งป่าทมิฬ แต่มีส่วนหนึ่งติดกับ หุบเขาอัคคี ที่เรียกกันเช่นนั้น เพราะเป็นเขาที่เต็มไปด้วยถ้ำ และหินอีคคี ดินแดนแห่งความร้อนระอุ ไม่มีต้นไม้ใบหญ้า มีหินบางส่วนละลายเพราะความร้อนเหมือนลาวา บางส่วนก็มีไอน้ำพุ่งพวยจากใต้ดิน หินสีดำ หินสีเทา ไม่มีท้องฟ้า มันเป็นสีเทาเพราะไอหินและน้ำ
เจ้าของดินแดนแถบนี้ คือ ยักษา เป็นด่านหน้าของดินแดนยักษ์ มีทหารยักษ์น่ากลัวเต็มไปหมด คอยป้องกันการเข้าและออกดินแดน ยักษ์ที่ปกครองดินแดงแถบนี้ คือ ยักษ์แดง นอกจากจะโมโหร้าย ผิวกายแดง ดวงตายังมีจักระแดงอีกด้วย ยักษ์ที่นี่มีมนต์มายามาก มีฤทธิ์มาก และไม่ค่อยมีเหตุผล และที่สำคัญ ไม่ต้อนรับเผ่าพันธ์ใดมั้งนั้น แม้แต่ผู้ทรงศีล หรือฤาษี ก็มิอาจผ่านแดนไปได้ ส่วนมนุษย์คงทนความร้อน และกลิ่นอันฉุนเฉียวเหมือนกลิ่นของกำมะถันไม่ไหว

 

บึงบัว
อีกแดนที่ติดต่อกับป่าทมิฬ คือบึงบัวยักษ์ บัวยักษ์ขนาดใหญ่ขนาดที่คนลงไปนั่งไปนอนได้ หลายๆท่านในที่นี้ คงเคยนิมิตถึง เพราะเป็นทางผ่านลงไปดินแดนแห่งวังนาคินทร์ บึงบัวนั้นไม่รู้จะวัดด้วยสิ่งใด มันกว้างขวางสุดประมาณ มีบางส่วนติดต่อกับป่าหิมพานต์ ที่บึงนั้นเป็นแหล่งชุมนุม ไม่ว่าจะเป็นนาค หรือยักษ์ ฤาษี คนธรรพ์ กินรี มักมาที่บึงบัวนี้ กล่าวกันว่า หากแม้นได้สูดดมเกสรดอกบัว ราวกับได้เสพอาหารทิพย์ของทวยเทพ รู้สึกอิ่ม มีความสุข เหล่าคนธรรพ์ก็จะร่ายร้องทำนองเพลง แม้แต่ยักษายังชอบมาที่ริมบึง เพื่อชื่นชม แต่เผ่าพันธ์ุที่เป็นใหญ่ดูแลบึงบัว คือพญานาคตระกูลสีดำ บางตนจำศีลอยู่ใต้บึงบัวมาเนิ่นนาน