แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

"เรื่องบางอย่างก็มิอาจอธิบายให้เข้าใจได้ด้วยคำพูดหรอกนะ ลูกสาวคุณนายมีดวงจิตผูกไว้กับวัตถุสิ่งหนึ่ง ซึ่งมันเกิดมาจากความอาลัย หากจะแก้อาการเจ็บปวดที่ต้นเหตุจริงๆแล้วก็ควรแก้ด้วยการเจริญจิตภาวนา อำนาจของสมาธิจะช่วยให้เธอค้นพบกับวัตถุชิ้นนั้นซึ่งเป็นของเก่าของเธอในครั้งอดีตชาติ!

แต่ฉันขอฝากเตือนลูกสาวคุณนายไว้อย่างนะ "อดีตก็ผ่านไปแล้ว อนาตคก็ยังไม่มา สัญญาทั้งหลายเป็นของไม่เที่ยง จงอยู่กับปัจจุบันแล้วพิจารณาสังขารร่างกายอันไม่จีรังยั้งยืนนี้ ให้เห็นแจ้งตามความจริง เมื่อแสงสว่างแห่งปัญญาปรากฎท่ามกลางใจแล้ว ก็จะถึงซึ่งความสุขอันไพบูลย์ มิต้องกลับมาทนทุกข์ทรมานเจ็บปวดใจอีกในกาลไหนๆเลย"

 

แม้ว่าทรัพย์สมบัติทั้งหลายจะเป็นของพลัดกันชื่นชมก็ตาม แต่ทว่าของบางอย่างก็มีเจ้าของเฉพาะ!...

วิลาสินีนั่งภาวนาอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานปฎิบัติธรรมดังได้กล่าวไว้แล้วในตอนต้น แต่เธอจะรู้หรือไม่ว่า ณ ที่แห่งนี้เคยเป็นที่อยู่อาสัยเก่าของนาคสินีนาคีนาคราชตนหนึ่ง ซึ่งก็คือเธอในกาลบัดนี้!

ด้วยอำนาจจิตที่ผูกพันมายาวนานทำให้นางร่ำไห้ออกมาทุกครั้งมิอยากจากไปไหนอีก ก็นี่เป็นบ้านของนาง นางได้กลับคืนสู่บ้านแล้ว บ้านที่เฝ้ารอคอยใครบางคนคืนกลับมา กลับมาอยู่เคียงคู่กันดังเดิม! ....

"ท่านพี่"

เสียงอุทานอย่างแผ่วเบาในห้วงสมาธิ

นางกำลังเข้าสู่ภวังคจิตอันเป็นอัตภาพภพเดิมในครั้งอดีต!....

 

นางพญานาคีรำพันรัก
ปวดใจนักคนรักมาห่างหาย
นานเพียงไหนแล้วที่คิดถึงเขาอยู่มิรู้วาย
ด้วยคำมั่นที่เคยฝากไว้ "เดี๋ยวพี่จะกลับมา!"

หยาดน้ำตาเอ่อล้นรินอาบสองแก้มอีกแล้ววิลาสินีเอย นาคราชน้อยสีทองผ่องอำพันกำลังคายดวงแก้วมณีสีแดงขนาดใหญ่ภายในบรรจุเรื่องราวต่างๆระหว่างนางกะคนรักเก็บไว้ หากท่านพี่หวนกลับคืนมาคงได้สัมผัสถึงห้องหทัยน้องทุกห้วงความรู้สึก...

แต่กาลบัดนี้ยังไม่เห็นแม้วี่แวว ท่านพี่บำเพ็ญสำเร็จยอดศิลปะวิทยาแล้วหรือไฉน ใยเมินเฉยหทัยน้องไม่แลเหลียว หรือประสบพบเจอชะตากรรมทนทุกข์ทรมานอยู่สถานแห่งใดโปรดจงหวนกลับคืนมา ณ กาลบัดนี้เทอญ!...

"แว๊บบบบ....ตู้ม"

วิลาสินีถอนจิตออกจากสมาธิด้วยหยาดน้ำตานองหน้า พลันสายตาเหลือบมองไปยังวัตถุสิ่งหนึ่งที่ได้ยินเสียงเมื่อสักครู่

แก้วมณีสีแดงขนาดเขื่องตกอยู่ข้างผนังถ้ำ นางเข้าไปโอบอุ้มไว้ในอ้อมกอดประหนึ่งว่าเป็นอวัยวะสำคัญส่วนหนึ่งของร่างกายที่ขาดหายไป!...

 

แก้วมณีอุระนาคราชสีแดงน้ำหนักรวมไม่ต่ำกว่ายี่สิบกิโลกรัมนั้น หาใช่แก้วใสสีแดงธรรมดาทั่วไป หากสังเกตุดูให้ดีแล้วภายในจะเต็มไปด้วยผลึกแก้วหลากสีเล็กบ้างใหญ่บ้างกลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกันรวมอยู่ภายใน ทำให้เกิดมุมมองหลายมิติ และในแต่ละมิตินั้นได้บันทึกเรื่องราวเร้นลับของนางพญานาคีตนหนึ่งไว้!

เทปคลาสเซตกำลังบรรเลงเพลงแห่งชีวิตอีกครั้งหนึ่งแล้ว

"วิลาสินี พี่จะไม่ให้เจ้าน้อยหน้าใคร หลังจากที่พี่สำเร็จฤทธิ์ธานุภาพเป็นผู้มีตบะเดชเดชะอันน่าเกรงขามแล้ว พี่จะสร้างมหานครนาคราชขึ้นมาแล้วยกเจ้าให้เป็นมเหสีเพียงหนึ่งเดียว...วิลาสินี เจ้าต้องรอพี่กลับมานะ"

"แต่ท่านพี่จะลืมทุกอย่างเมื่อลงอาบชำระล้างในสระแห่งนั้น!"

"อย่าได้หวั่นใจไปเลย ด้วยอำนาจแห่งฌานสมาบัติชั้นสูงที่พี่ได้สำเร็จแล้วจะทำให้พี่หวนระลึกถึงอดีตและคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้ต่อเจ้าได้...วิลาสินีพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่กลับมา!"

"ไม่ ท่านพี่ อย่าไปปปปปป!"

"...ได้ความยิ่งใหญ่แล้วเป็นไง? ได้ครองมหานครใหญ่แล้วเป็นไง? เป็นผู้มีศักดานุภาพมากแล้วเป็นไง? น้องไม่เคยอยากได้สิ่งเหล่านี้เลย แค่เพียงขอให้เราได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในถ้ำเล็กๆแห่งนี้น้องก็มีความสุขมากพอแล้ว" (นาคราชน้อยเพ้อรำพันปิ่มจะขาดใจภายหลังคนรักลับลาห่างหาย)

ขึ้นชื่อว่าตัณหาคือความทะยานอยากนั้น เมื่อมันได้เข้ายึดครองจิตใจของผู้ใดแล้วก็รังแต่จะฉุดรั้งดึงผู้นั้นให้จมดิ่งลงสู่ห้วงมหรรนพ ยากที่จะเข้าถึงฝั่งอันเกษมได้!

 

"กะตะเมธรรมา กุสลายัสสมิงสะมะเย กามาวจะรัง กุสสะรังจิตตัง ผัสโสโหติอวิกเขโป...ฉันทาธิปัตเตยยัง วิริยาธิปัตเตยยัง จิตตาธิปัตเตยยัง ฯลฯ"...แววเสียงสวดกุสสลาล่องมาตามสายลม ดรุณีน้อยวิลาสินีให้นึกฉงนสนเท่ห์ในจิต

"คุณแม่ นั้นเสียงพระสงฆ์ท่านสวดมนต์บทอะไร นีฟังแล้วรู้สึกไพเราะเสนาะจับใจยิ่งนัก?"

"เขาเรียกบทสวดพระสหัสสนัย เป็นหนึ่งในบทพระอภิธรรมชั้นสูงในพระพุทธศาสนา น้อยคนนักที่จะศึกษาให้เข้าใจโดยถ่องแท้ พระสงฆ์ท่านนิยมสวดในงานพิธีอวมงคลหรือในงานศพ เพื่อให้คนฟังเกิดความสลดสังเวชปลงตกในวิถีชีวิตเกิดแก่เจ็บตายอะไรทำนองนั้น...เอ๊ะ!หรือว่า...หนูคงไม่คิดอะไรแบบนั้นใช่มั้ยลูก?"

"ใช่ค่ะคุณแม่ ก็คุณแม่พานีเข้าวัดตั้งแต่เด็ก ในเมื่อตอนนี้นีก็เรียนจบแล้ว...นีอยากลองมาบวชถือศีลแบบเคร่งครัดดูบ้าง!"

"โธ่ ลูกแม่ หนูคิดดีแล้วหรือลูก"...

แม่ชีน้อยเคร่งครัดปฎิบัติ
เที่ยวฝึกหัดภาวนารักษาศีล
อาศัยแก้วหทัยนาคอดีตรักช้ำจริง
ปวดร้าวอุราแทบสิ้นเขาทิ้งให้หลงคอย!

 

การรอคอยที่แสนยาวนานมันช่างเป็นความทรมานใจเสียนี่กระไร!
แต่ถึงกระนั้น การที่ใครสักคนจะเชื่อมั่นศรัทธาและเกิดความจงรักในท่านผู้หนึ่งผู้ใดด้วยความบริสุทธิ์จริงใจแล้ว เขาผู้นั้นจะต้องเป็นผู้ที่ประกอบด้วยคุณธรรมอันเป็นเหตุให้จิตตั้งมั่น มีจิตอยู่เหนือสิ่งเร้าที่ผ่านเข้ามากระทบ มิอาจทำให้ใจหวั่นไหวโอนอ่อนไปตามอำนาจสิ่งนั้นๆได้ แม้กาลเวลาจะผ่านมาเนิ่นนานแสนนานสักเพียงไหน แต่ใจดวงนี้จะยังคงเป็นใจดวงเดิมและดวงเดียวของเธอเสมอ!ตลอดไป!

สัญชาติญาณของงูบางชนิด เมื่อปักเดือยลงสู่พื้นปฐพีแล้วหากเหยื่อยังไม่เข้าสู่วิถีของตนตราบใด ตราบนั้นการจะถอนเดือยของตนให้พ้นจากแผ่นพื้นมหาปฐพีแล้วเป็นไม่มี!...

ไม่ช้าไม่นานอุบาสิกาวิลาสินีก็มีจิตตั้งมั่นในองค์แห่งสมาธิฌาน เธอจึงสามารถใช้กำลังของสมาธิตรวจดูเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาแต่ครั้งอดีต...
เวียงวังอันสลับซับซ้อนใต้พื้นพิภพช่างวิจิตพิสดารนัก ในที่สุดเธอก็ค้นไปถึงสถานที่แห่งหนึ่ง แน่นอนมันเป็นเขตแดนของเหล่าพญานาคราชอาศัยอยู่เพื่อเข้าฌานสมาบัติ

ณ สถานที่แห่งนั้นนางได้ประทะกับจิตดวงหนึ่งที่นางรู้สึกคุ้นเคย เธอเป็นพญานาคราชสีทองเจ็ดเศียรมีรัศมีเปล่งประกายงามสง่านัก...

"ท่าน ท่านเจ้าค๊า ท่านจำดิฉันได้มั้ยเจ้าค่ะ"

"ใครกัน มาสกิดจิตเราให้สะท้านหวั่นไหวได้ถึงเพียงนี้...เจ้าเป็นใครกัน?"

"นานแล้วที่ท่านพี่จากไป น้องเป็นจิตของผู้เคยอยู่เคียงผ่านมาทายทัก น้องมองเห็นท่านพี่ในอัตภาพนั้นแล้ว น่าอัศจรรย์จริงหนอความอาลัยแต่กาลก่อนมิได้บังเกิดขึ้นแก่เรา แต่เป็นความสลดสังเวชเข้ามาแทนที่...ข้าแต่ท่านพี่ผู้เคยมีบุพกรรมร่วม ท่านจะมัวเสียเวลาบำเพ็ญอย่างนั้นด้วยเหตุใด ใยมิแสวงหาการบำเพ็ญที่ประเสริฐกว่า?"...

 

"การบำเพ็ญที่ประเสริฐกว่ากระนั้นรึ!...ขอท่านผู้มีรัศมีจิตอันสว่างไสวโปรดจงชี้แจงแสดงวิธีการบำเพ็ญอันประเสริฐนั้นแก่สัตว์โลกผู้โง่เขลาด้วยเถิด"

หลังจากท่านอุบาสิกาแผ่รัศมีกำลังบุญอันเปี่ยมล้นด้วยกระแสแห่งเมตตาจิต ไปยังพญานาคราชตนนั้นแล้ว จิตอันเร้าร้อนแข็งกร้าวด้วยอำนาจตบะฌานวิถีก็ถึงสภาวะแห่งความสงบเย็น เหมือนฝนใหญ่ตกลงสู่พื้นดินอันแห้งแล้ง เหมือนน้ำทิพย์ชะโลมใจที่เศร้าหมองให้กลับชุ่มชื้นมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง!

"มาเถิดท่านพญานาคราชผู้ทรงฤทธิ์ ท่านจงตามจิตของดิฉันมา ดิฉันจะพาท่านขึ้นสู่ห้วงมหรรนพอันมืดมิด มาสู่ทางอันเป็นวิถีปฎิบัติที่เหมาะสมแก่อัตภาพนาคราชของท่าน"

ลำดับนั้นพญานาคราชแห่งเขาถ้ำแก้วมณีไกลาส ก็ชำแรกแผ่นดินขุดอุโมงค์ใต้พื้นพิภพขึ้นมาทะลุยังสำนักปฎิบัติภายในถ้ำที่อุบาสิกานั่งเจริญจิตภาวนาอยู่แล้วแล...

"นี่เป็นแก้วมณีอุระนาคราชอดีตคนรักเก่าฝากถึงท่าน ขอท่านจงสัมผัสเข้าถึงหทัยนางด้วยหทัยท่านเองเถิด"

 

จิตถึงจิตผสมผสานสัมผัส
นาคราชชงักผงะสะท้านไหว
ด้วยเพราะเห็นเรื่องราวภายใน
นี่เราหรือไฉนใยดื่อดึง

เห็นแก่ความมุมานะตามใจปราถ
ด้วยว่าอยากยิ่งใหญ่กว่าใครทั้งผอง
ทิ้งคนรักให้ทนระทมตรอม
ทนหม่นหมองทรุดหนักจนวายปราณ

ภายในถ้ำแห่งนี้คือสถานที่อยู่
ก่อนเคียงคู่อยู่กันอย่างสมสนาน
มาบัดนี้ไม่มีแล้วกลิ่นไอเจ้านงค์ราม
เหลือเพียงความอ้างว้างวิเวกวังเวง

มิติหนึ่งสื่อรักสนมสนิท
มิติสองตัดเพ้อรำพันหา
มิติสามทรมานจิตวิญญา
มิติสี่หทัยสถิตย์ยังแก้วมณี

นาคราชทราบแล้วแลสลด
ปลดปลงตกอดีตช้ำวิลาสินีเอ่ย
ด้วยว่าพี่ผิดไปแล้วนะเอย
ขอทรามเชยอภัยให้พี่ยา

บัดนั้นอุบาสิกาทราบวาระจิต
เพ่งพินิจตามติดมนะสา
เห็นมีจิตโอนอ่อนแล้วจึงรจนา
ไขปัญหาให้อัปราสิันไป

"ดูก่อนท่านผู้ทรงตบะเดชเดชะ วิลาสินีนาคีนาคราชตนนั้นบัดนี้ท่านถึงความเป็นผู้ผ่องใสแล้วด้วยอมฤตธรรมย่อมเป็นผู้มีอภัยทานในสรรพสัตว์ทั้งหลายโดยสภาวะ ยังเหลือแต่ท่านผู้ข้องอยู่ในวังวนโลกสงสาร มาเถิดท่านพญานาคราชผู้ทรงเดช ขอท่านจงเงี่ยโสตประสาทสัมผัสสดับเสียงธรรมบท ดื่มด่ำในรสแห่งธรรมนั้นด้วยความสำรวมระวัง ณ กาลบัดนี้เถิด!...

"ฉันทาธิปัตเตยยัง วิริยาธิปัตเตยยัง จิตตาธิปัตเตยยัง ฯลฯ...กะตะเมธรรมากุสลา"

ขณะนั้นเสียงพระสงฆ์กำลังสวดพระสหัสสนัยดังแว่วมาตามสายลม พญานาคราชส่งกระแสจิตโน้มไปตามท่วงทำนองนั้น ในไม่ช้าเธอก็มีรัศมีจิตแจ่มใสเบิกบานสว่างไสวขึ้น แต่เพราะกำเนิดนาคราชมิอาจแจ้งในธรรมชั้นสูงได้ เธอจึงได้แต่ธรรมาพิศมัยอันเปี่ยมล้นด้วยศรัทธาในบวรพุทธศาสนาแล้วเอย ^_^

 

สาธุ สาธุ สาธุ!!! อนุโมทามิ *-*

 

ยังไม่จบดีเท่าไหร่ครับขอต่ออีกนิดส์

...หลังจากนาคราชสีทองตนนั้นล่วงรู้อดีตหนหลังของตนแล้ว ก็ให้มีจิตสำนึกในความผิดพลาดเธอจึง อธิษฐานจิตคายแก้วอุระนาคราชซึ่งก็คือดวงหทัยของเธอออกมาให้สถิตอยู่เคียงคู่กันด้วยอำนาจแห่งฌาณสมาบัตินั้น

"ข้าแต่ท่านผู้นิรทุกข์ หัวใจดวงนี้ข้าควักออกมาให้ท่านพิจารณาดูความโง่เขลาแต่หนหลังจักพอแก้ไขชำระล้างให้สะอาดได้ไฉน"

"ท่านนาคราช แก้วหทัยท่านเร้าร้อนรุนแรงนัก ประหนึ่งดังแก้วมณีสุริยะเพลิงผลาญ เราจะตั้งประดิษฐานไว้เคียงคู่กันหน้าพระประธานสวดมนต์ภาวนาแผ่กระแสจิตส่งให้"

"ถ้าเช่นนั้นก็คงเป็นมหากรุณาคุณยิ่งใหญ่อันชอบควรแล้ว แต่ภายในถ้ำสถานแห่งนี้ยังมีอีกดวงหนึ่ง ไม่ทราบว่าเป็นหทัยของผู้ใดสถิตไว้ ท่านจะนำมาสวดชำระล้างด้วยเลยไหมท่านแม่วิลาสินีเอย"

"อีกดวงหนึ่งนั้นเหล่าลูกหลาน บริวารติดตามแต่หนหลัง
อธิษฐานจิตผูกสมัครสัมพันธ์ แน่นแฟ้นแต่ครั้งนานมา
ดีแล้วท่านนำออกมาด้วย จักได้ช่วยกันเผยแพร่พระศาสนา
ด้วยเชื้อสายเผ่าพงษ์นาคา จักมารวมกันเพื่อสั่งสมบารมี!"

เมื่อพญานาคราชตนนั้นได้รับกระแสแห่งบุญอย่างต่อเนื่อง ดวงแก้วหทัยเธอก็ผ่องใสขึ้นโดยลำดับ จึงได้มอบเพชรพลอยนาคราชและของวิเศษอันเกิดจากฤทธิ์ธานุภาพทั้งหลายให้แก่แม่ชี เพื่อจะได้นำไปแจกจ่ายให้แก่ลูกหลานผู้มาร่วมบุญจะได้เกิดศรัทธาเลื่อมใสในพระศาสนา อันเป็นเหตุให้เข้าถึงการปฎิบัติเพื่อหลุดพ้นในที่สุด

พร้อมบอกวิธีการใช้ด้วย!...

 

เพชรพลอยนาคราชเก้าสี
เสริมบารมีปรับอินทรีย์ธาตุขันธ์
เพชรเจ็ดสีมณีเจ็ดแสงงามผ่องพรรณ
เสริมรัศมีพลังจิตนั้นให้จำรูญ

เขี้ยวนาคราชป้องกันพิษ
อธิษฐานอิทธิฤทธิ์หนา
ตะบองแก้วรักษากายา
พระขันธ์จักรศราทตราเรืองเดชเดโชชัย

บัวแก้วกันภัยในสระ
อาบชำระโรคามิถามหา
สีสันฐานบอกความเป็นมา
สื่อจิตถึงนาคะราได้ทุกสิ่งเลย

อีกแก้วนาคราชดวงใหญ่
บอกหน้าที่สำคัญหนา
เสริมช่วยภารกิจนาๆ
ดึงศรัทธาเพรียกพร้อมบริวารเอย

จบแล้วเอย. ^_^

 

หมู่บ้านเล็กๆกลางป่าเขายามนั้นวิถีชีวิตของผู้คนอยู่กันอย่างเรียบง่าย แต่ใครจะรู้ซึ้งถึงอดีตที่ผันผ่านของชนสมัยโบราณกว่าจะรวมตัวเป็นชุมชนที่มีวัฒนธรรมอันเป็นที่ยอมรับของชาวโลกนั้น บรรพบุรุษพวกเขาต้องผ่านอะไรมาบ้าง!...

ครั้งหนึ่งผู้เขียนมีโอกาสเดินทางเข้าป่าไปยังหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งเป็นเขตติดต่ออุทยานแห่งชาติห้วยขาแข่ง ณ สถานที่แห่งนั้นมีลำห้วยเล็กๆไหลผ่านจากหุบเขาลงสู่หมู่บ้าน พวกเขาขนานนามสายน้ำแห่งนี้ว่า
"ห้วยกระเสียว" ใช้แล้วห้วยกระเสียว จังหวัดอุทัยธานี ครั้งแรกที่เห็นป้ายบอกทางก็ให้นึกฉงนใจกับชื่อแปลกๆนั้น ชื่อนี้ต้องมีที่มาไม่ธรรมดาแน่คงต้องถามชาวบ้านแถบนั้นดู...

เป็นที่น่าประหลาดใจเพราะบังเอิญว่าชาวบ้านคนนั้นเขาเป็นชาวเขาอพยกมามีครอบครัวอยู่ที่นั้น ชะรอยว่าแก่คงไม่รู้ข้อมูลอะไรดีๆเกี่ยวกับลำห้วยแห่งนี้เป็นแน่ ข้าพเจ้ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ทักคนผิด

"คุณไม่รู้อะไร กว่าผืนป่าแห่งนี้จะกลายสภาพเปลี่ยนมาเป็นไร่สัปปะรดนั้น มันเป็นป่าดงดิบชัดๆ"

"แล้วชาวบ้านแถวนี้เขาอยู่กันมานานขนาดไหนแล้วครับ?" ข้าพเจ้าเริ่มสนใจในสิ่งที่ชายวัยกลางคนกำลังเข้าสู่ประเด็นสำคัญที่ข้าพเจ้าอยากรู้มากกว่าเรื่องราวครอบครัวของเขา

"โอ้ย ก็อยู่มานานคู่กับลำห้วยแห่งนี้แหละคุณ"

"ห้วยกระเสียว! ชื่อมันแปลกดีนะครับ?"

"ใช่ สำหรับคนต่างถิ่นมักจะเข้าใจว่าชื่อมันแปลกๆ กว่าที่ทางบ้านเมืองเขาจะมาสร้างอ่างเก็บน้ำให้น่ะ คุณเชื้อมั้ยในอดีตมีคนมาสังเวยลำน้ำแห่งนี้ไม่รู้กี่ศพแล้ว!"

"หรือครับ พวกเขาเป็นไรตายครับ?" ข้าพเจ้าเริ่มสนใจในสิ่งที่เกี่ยวกับลำน้ำแห่งนี้

"ถูกจับถ่วงน้ำ!....มันเป็นบทลงโทษของคนสมัยโบราณที่ทารุณและโหดร้ายมาก กว่าพวกเขาจะเลิกกฎเหล็กเหล่านั้น ไม่ใช่เพราะทางการเข้ามาปราบปรามหรอกน่ะ แต่เป็นเพราะสิ่งลี้ลับในลำห้วยกระเสียวนั้นแหละ!" ชายวัยกลางคนผู้มีอาวุโสมากกว่าข้าพเจ้าหลายปีในขณะนั้นกำลังมวนยาสูบเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ แล้วเล่าเรื่องราวต่อไปอย่างได้อรรถรส

"มีชายหญิงคู่หนึ่งถูกจับถ่วงน้ำ ด้วยแรงอาฆาตพยาบาทนั้น เขากลายเป็นภูตปีศาจที่ดุร้าย เรื่องมันนานมากแล้ว นานเสียจนไม่มีใครอยากจดจำ ขึ้นชื่อว่าความรักความแค้นน่ะคุณมันเป็นของคู่กัน คนไม่มีครอบครัวอย่างคุณเที่ยวไปอิสระแบบนี้แหละดีแล้ว"

"แล้วไงต่อครับ?"

"เล่ากันว่าชาวบ้านตายกันเกือบหมดทั้งหมู่บ้านเลย ภูตน้ำสองตนนั้นโหดร้ายมากเขาจำหน้าชาวบ้านทุกคนที่มีส่วนร่วม เหลือแต่คนที่ไม่ได้ไปเข้าพิธีนั้นแหละที่รอดชีวิต"

"หมายถึงพิธีจับถ่วงน้ำ?"

"ใช่ ผมมองว่ามันเป็นพิธีลงโทษประหารชีวิตคนอย่างเลือดเย็นมากกว่าไม่ใช่พิธีศักดิสิทธิ์อะไรหรอก"

"แล้วไงต่อครับ?"

"เมื่อหมู่บ้านร้างคนอพยกอย่างพวกผมจึงเข้ามาอาศัยอยู่ไง่ ปกติพวกชาวบ้านถิ่นเดิมหวงแหนที่อยู่จะตาย"

"แล้วไงต่อครับ?"

"พญางูแห่งลำน้ำสองตนนั้น ตนหนึ่งถูกฆ่าตาย ยังเหลืออีกตนหนึ่ง!.."

"แล้วไงต่อครับ?"

"แล้วคุณก็นำไปเล่าเป็นนิทานสู่กันฟังก็แล้วกัน"...

แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!

"ภูติพยาบาทแห่งลำน้ำห้วยกระเสียว"

เร็วๆนี้.

 

แม้สายน้ำจะไม่มีวันไหลย้อนคืนกลับ แต่สายลมแห่งความทรงจำนั้นมักจะพัดหวนกลับคืนมาเสมอ มีคนเคยกล่าวว่าในทุกเส้นทางการดำเนินชีวิตย่อมเต็มไปด้วยเรื่องราวต่างๆมากมายบันทึกเก็บไว้ รอคอยวันเวลาที่ใครคนนั้นจะเดินทางกลับมาเหยียบประทับรอยเดิมอีกครั้ง!

ทว่าคุณจะจดจำเรื่องราวต่างๆที่เกี่ยวข้องกับตัวคุณ ณ สถานที่แห่งนั้นเมื่อสมัยหนึ่งครั้งอดีตได้หรือไม่!

คงไม่มีเหตุบังเอิญในวงเวียนแห่งชีวิตที่กรรมเป็นผู้ลิขิตไว้ ตราบใดที่ยังไม่พบหนทางแห่งความหลุดพ้น กระแสวิบากจะเป็นผู้นำเราหวนกลับคืนมาอีกครั้งไม่วันใดก็วันหนึ่ง

อยู่ที่ว่าคุณกลับมาเพื่ออะไร?...

"จับไอ้สองคนนั้นไปถ่วงน้ำเร็วเข้าลากตัวมันไป มันบังอาจทำผิดผี ภัยแล้งจะมาเยือนหมู่บ้านของเราได้อดตายกันพอดี ไปจับมันไป"เสียงผู้มีอำนาจในหมู่บ้านออกคำสั่งด้วยเสียงเกรี้ยวกราด

ทว่าสองสามีภรรยาที่รับคำสั่งนั้นเป็นพ่อแม่บังเกิดเกล้าแท้ๆของอินชัดชายหนุ่มผู้กระทำความผิด ฐานลักลอบได้เสียกันกับนางแปรงสาวงามประจำหมู่บ้าน

"ไม่ พ่อปล่อยผมไปเถิด เรารักกัน เราไม่มีทางเลือก ให้เราหนีเข้าป่าไปด้วยกันเถอะนะพ่อ"

"เอ็งมันไม่รักดี เสือกแพ้ในการประลองเลือกคู่ทำไม ไอ้ใหญ่มันแข็งแรงกว่าเอ็งมันเอาชนะเอ็งได้ มันเลือกอีแปรงทำเมียใครจะขัดได้ว่ะ...แล้วนี้ยังลักลอบได้เสียกันอีก มันผิดผีเอ็งก็รู้ยังฝืนทำ!"

"แต่แปรงรักฉันนะพ่อ เราวางแผนชีวิตร่วมกันไว้แล้ว ไม่ว่าอย่าไงเราก็จะอยู่ด้วยกัน!"

"งั้นเอ็นก็ไปอยู่ด้วยกันในเมืองผีเถอะ!" เสียงบิดาผู้บังเกิดเกล้าตะหวาดบุตรด้วยน้ำตานองหน้า

อินชัดคิดผิดเสียแล้ว เขาเตรียมการณ์ไว้ว่าหากไอ้ใหญ่เลือกแปรงเป็นคู่แล้วเขาก็จะกระซิบบอกมันในฐานะเพื่อนให้เลือกคนอื่นแทน ถ้ามันไม่ยอม เขาก็จะบอกว่าเขารักอยู่กับนางแปรงและแปรงมันก็ไม่บริสุทธิ์แล้ว(แกล้งหลอกให้ตกใจเฉยๆ)...แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นอย่างที่ชายหนุ่มคิด

ไอ้ใหญ่มันโกรธมาก ไปฟ้องต่อพ่อนาย(ผู้ใหญ่บ้าน) หากเป็นความจริงจะเอาเรื่องคนทั้งสองให้ถึงที่สุด แต่นางแปรงมันใจเด็ดทั้งๆที่อินชัดยังไม่ทำอะไรกลับยอมรับความจริง เพราะเชื่อว่าพ่อนายซึ่งเป็นพ่อแท้ๆของตนคงไม่ทำอะไรที่โหดร้ายกับตนเป็นแน่ เมื่อผลพิสูจน์ร่างกายมาถึง นางแปรงมีวิธีตบตาอย่างแนบเนียนเพื่อยืนยันว่านางไม่บริสุทธิ์แล้ว!

ทั้งสองคิดผิดมหันต์ เพราะความสิเน่หาบังตาความรักบังใจความใคร่ก่อเกิดในกมลสันดาน พ่อนายโกรธจัดจนสามัญสำนึกดีชั่วขาดหายไปสิ้น ทั้งคู่จึงได้รับชะตากรรมอย่างน่าเวทนา!...

 

"หากข้าเป็นฟ้า" ญ

"ข้าจะเป็นดาวอยู่เคียงข้างเจ้า" ช

"หากข้าเป็นปลา" ญ

"ข้าจะเป็นสายธารหล่อเลี้ยงมิห่างไกล" ช

"หากวันใดข้าทุกข์ใจ" ญ

"ข้าจะเป็นกำลังใจไม่มีวันจางหาย" ช

"หากแม้นสิ้นลมหายใจ" ญ

"ข้าจะขอติดตามเจ้าไปทุกภพชาติเอย!" ช

ชะลอมขนาดใหญ่สานจากลำไผ่ป่ามันมีความเหนียวและแข็งแรงทนทานมาก ทว่าเวลานี้มันมิได้มีไว้สำหรับใส่ปลาธรรมดาทั่วไป แต่มันมีไว้สำหรับใส่ชายหญิงมนุษย์สองคนผู้บังอาจทำผิดกฎอย่างร้ายแรง!

ทั้งสองถูกจับใส่ชะลอมยักษ์ลากไปยังลำห้วยกระเสียวซึ่งมีระดับน้ำสูงเพียงแค่เอว แค่นั้นมันก็มากพอแล้วที่จะใช้ปลิดชีพมนุษย์ให้ตายภายในระยะเวลาสามสิบนาที!

ท่ามกลางสายตาชาวบ้านนับร้อย ไม่มีแม้ใครเลยสักคนที่จะร้องขึ้นเพื่อทัดทานยื้อขอชีวิตพวกเขาจากพญามัจจุราช!

ฝนเริ่มตั้งเค้าดำทมิฬมืดเหนือหมู่บ้าน คล้ายดังจะหลั่งน้ำตาเพื่อส่งดวงวิญญาณชายหนุ่มหญิงสาวผู้อาภัพ ทั้งสองต่อกลอนรักอมตะให้กันและกันในขณะที่ชะลอมค่อยๆจมดิ่งลงสู่ลำน้ำ ลำน้ำที่เป็นเสมือนชีวิตซึ่งเธอเคยใช้มันอาบดื่มกินอย่างเบิกบานสำราญใจ แต่เพลานี้มันคือสายน้ำมรณะที่พรากชีวิตพวกเขาอย่างไร้ปราณี!

นางแปรงกราดมองไปยังผู้คนที่รายล้อมอยู่ด้วยจิตอาฆาตพยาบาท ท่ามกลางสายน้ำมัจจุราชที่ไหลรินเอื่อย ในไม่ช้าวิญญาณทั้งสองก็หลุดออกจากร่างอย่างทุกข์ทรมาน! สายตาอันถลึงโปนโตของนางแปรงเป็นที่ขนผองสยองเกล้าของคนผู้พบเห็น...

ฝนที่ตั้งเค้าอย่างปริศนาก็พลันตกกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาชาวบ้านแตกตื่นวิ่งหนีกันอลม่าน (นัยว่าเค้ามิได้ทำผิดจริงอย่างที่กล่าว จึงร้อนถึงเบื้องบนนั่นแล!)

อำนาจแรงวิบากที่สื่อถึงกันทำให้ทั้งสองอุบัติเป็นพญานาคราชภูตมัจจุราชแห่งล้ำห้วยกระเสียว ด้วยสัญญาที่ผูกไว้ด้วยแรงอาฆาตพยาบาทพลันประทุก่อเกิดเป็นเวรกรรมจองล้างจองผลาญกันอย่างไม่จบสิ้น!...

หลังจากอินชัดกะนางแปรงตายไปไม่นาน ก็มีข่าวชาวบ้านที่ไปหาปลาในลำห้วยตายอย่างปริศนา! มีเพียงรอยเขียวช้ำบริเวณข้อเท้าสภาพศพขาดอากาศหายใจคล้ายมีวัตถุสิ่งหนึ่งลากเขาไปใต้น้ำจนขาดใจตายอย่างอนาถ!

"ทั้งที่เป็นคนรูปร่างกำยำสูงใหญ่ ไอ้ใหญ่มันไม่น่าตายเร็วขนาดนี้เลยหรือเอ็งคิดว่าไงว่ะ?" เสียงวิพากษ์วิจารณ์ตอนหนึ่งในวงสนทนา

"ข้าก็ว่างั้นแหล่ะ แต่ว่านะไอ้ใหญ่มันเป็นคนลากอีแปรงกับไอ้ชัดกดลงไปในน้ำด้วยตัวเองเลยนะโว้ย เฮ้ย! หรือว่า?...."

"ไม่เอา ข้าไม่พูดด้วยแล้วนึกแล้วขนลุกเลยว่ะ"

"ข้าก็พูดเดาส่งไปงั้นเอง คงไม่มีไรหรอกน่า มันคงเดินไปสะดุดขอนไม้แล้วสลบจมน้ำตายห่าไปก็ได้ คนมันถึงคาดก็งั้นแหล่ะ"

เสียงโจทย์ขานเล่าอ้างกันไปต่างๆนาๆ แต่เมื่อมีศพที่สองที่สามเกิดขึ้นเรื่องราวอันน่าสะพรึงกลัวแห่งลำน้ำห้วยกระเสียวก็เป็นที่ตื่นตระหนกของคนทั้งหมู่บ้าน!...

 

แม้ทั้งสองจะอุบัติในลำน้ำแต่พญางูอดีตอินชัดก็มิอาจหวนระลึกอดีตชาติเก่าของตนได้ มีเพียงความรู้สึกผูกพันกะนางพญางูอดีตนางแปรงที่สามารถระลึกได้ และมันก็เป็นชนวนเชื่อมบุพเพให้ทั้งสองได้อยู่ร่วมกันอีกครั้งหนึ่ง!

"ข้าไม่เข้าใจทำไมเจ้าถึงไปทำร้ายมนุษย์พวกนั้น?"

"พี่อินชัดจำไม่ได้แล้วรึว่าพวกมันทำอะไรไว้กะเราบ้าง...พวกมันจับเราทั้งสองถ่วงน้ำตายอย่างอนาถ! น้องไม่มีวันลืม หนี้แค้นครั้งนี้น้องต้องชำระให้พวกมันทุกคนได้้ลิ้มรสชาติของความทุกข์ทรมานก่อนตาย!"

ไม่ว่าพญางูคู่สามีจะพูดอย่างไร นางก็หาได้สำนึกในบาปบุญคุณโทษคงสร้างวิบากเวรกรรมอยู่อย่างนี้เรื่อยไปตราบเท่าที่มีโอกาส ยังดีที่ภูตทั้งสองมีฤทธิ์อำนาจอยู่แค่อาณาบริเวณเขตลำห้วยเท่านั้น มิสามารถสังหารเหยื่อนอกเขตแดนได้ มิอย่างนั้นคนทั้งหมู่บ้านคงได้สิ้นม้วยมรณากันหมดภายในระยะเวลาอันสั้นแต่นานแล้ว...

"หากข้าเป็นฟ้า" ญ

"ข้าจะเป็นดาวอยู่เคียงข้างเจ้า" ช

"หากข้าเป็นปลา" ญ

"ข้าจะเป็นสายธารหล่อเลี้ยงมิห่างไกล" ช

"หากวันใดข้าทุกข์ใจ" ญ

"ข้าจะเป็นกำลังใจไม่มีวันจางหาย" ช

"หากแม้นสิ้นลมหายใจ" ญ

"ข้าจะขอติดตามเจ้าไปทุกภพชาติเอย!" ช

เล่าลือกันว่าในทุกค่ำคืนเดือนหงายผู้คนในหมู่บ้านมักจะได้ยินเสียงหญิงชายขับกลอนรักหวานซึ้งแว่วมากับสายลมเย็นยะเยือกของลำน้ำ แต่นั้นมันคือเสียงมนต์สะกดวิญญาณของภูตพยาบาทแห่งลำห้วยเรียกให้ผู้ชะตาถึงคาดเดินเข้าไปตายอย่างอนาถใต้ผืนน้ำ!...

หากใครได้ยินเสียงมรณะหรือแม้แต่ผู้นอนหลับเผลอสติก็จะเดินสะลึมสะลือออกไปจมน้ำตายอย่างปริศนา ทำเอาผู้คนอกสั่นขวัญหายไปตามๆกัน ชนบทห่างไกลเช่นนี้จะมีทางเลือกใดยิ่งไปกว่าการพึ่งพาตนเอง ดังนั้นผู้มีวิชาไสยศาสตร์ทุกคนในหมู่บ้านจึงถูกพ่อนายเรียกตัวไปพบเพื่อหาวิธีหยุดยั้งเหตุอาเภท...

"มันเป็นปีศาจน้ำพ่อนาย มันเป็นปีศาจน้ำที่เกิดด้วยแรงอาฆาตพยาบาท ยิ่งมันได้ฆ่าคนมากเท่าไหร่ ฤทธิ์อำนาจของมันก็จะยิ่งเพิ่มทวีขึ้นมาก"

"แล้วเราจะทำอย่างไร เราต้องหาวิธีกำจัดมันนะอินทร เจ้าเป็นความหวังคนเดียวของเราที่พอต่อกรกับอสูรกายใต้น้ำได้!"

"พ่อนายกล่าวหนักไปแล้ว ข้าเพียงแต่พูดไปตามสิ่งที่ข้าสัมผัสได้ แต่ดูเหมือนว่าภูตน้ำตนนั้นจะยั้งไมตรีพ่อนายอยู่บ้างนะ มิอย่างนั้นมันคงปลิดชีพสังหารพ่อนายไปนานแล้ว แต่จะด้วยสาเหตุใดนั้นข้าก็จนปัญญาเหมือนกัน ดังนั้นผู้ที่เหมาะสมที่สุดในการลงมือหยุดยั้งเหตุอาเภทนี้ พ่อนายต้องเป็นคนแก้ไขเอง!"

"อ้าวไหงมาโยนภาระให้ข้าล่ะ ข้าไม่มีวิชาอาคมเหมือนเอ็งสักหน่อย"

"ใจเย็นก่อนพ่อนายรับกริชอาคมเล่มนี้ไว้ มันสามารถทำลายภูตน้ำที่มีกายหยาบได้ ตราบที่มันยังไม่กลายร่างเป็นอสูรกายเต็มตัวเราสามารถหยุดมันได้ด้วยการแทงเพียงครั้งเดียว!"

"อ อะไรน่ะ? นี่มันยังไม่ใช่อสูรกายใต้น้ำอีกเหรอะ หมายความว่าไงข้าไม่เข้าใจตกลงมันเป็นตัวอะไรกันแน่ เจ้าพูดให้มันชัดๆหน่อยสิข้างงไปหมดแล้ว?"...

"มันเป็นพญางูใหญ่พ่อนาย พญางูสีดำเลื่อมที่อาสัยอยู่ในลำน้ำจัดเป็นตระกูลพญานาคชนิดหนึ่ง ต่างกันตรงที่มันมิได้เกิดอยู่ในกลุ่มพวกพ้อง เป็นโอปาติกะที่อุบัติด้วยแรงพยาบาท ข้าสัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตพยาบาทนั้นมันเป็นพลังงานที่มีความรุนแรงมาก"

อินทรหมอผีคูณไสย์ประจำหมู่บ้านกล่าว เขาเพิ่งได้รับการสืบทอดวิชาต่อจากพ่อของเขาที่เสียชีวิตไปและถูกได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนของหมู่บ้าน ในการหยุดยั้งเหตุอาเภทมีคนตายในลำน้ำห้วยกระเสียว ทว่าอินทรยังไม่รู้ว่าพญางูใหญ่นั้นมีถึงสองตัว แต่เขาไม่สามารถสัมผัสถึงอีกตัวหนึ่งได้ เพราะพญางูอินชัดมิได้ผูกจองเวรกะใครเขาเพียงอุบัติด้วยพลังแห่งความรักที่มีสัญญาผูกพันกับนางแปรง

จึงได้อยู่ร่วมกันอีกครั้งหนึ่งเป็นเพียงบุพนิมิตหมายจิตดวงสุดท้ายก่อนตาย ซึ่งมันไม่ยั้งยืนยาวนานเลย และเมื่อสมหวังแล้วก็ถึงเวลาเคลื่อนจากอัตภาพเดิมได้โดยง่าย พร้อมไปตามกระแสแรงกรรมอื่นที่สะสมไว้ได้ทุกขณะ...อุปมาเหมือนดั่งภิกษุรูปหนึ่งครั้งพุทธกาลที่หวงแหนในผ้าจีวร ตายไปเกิดเป็นลิ้นไรอาสัยอยู่ในผ้าผืนนั้น เมื่อสมหวังและถึงวาระครบกำหนดแล้วก็มีอันจุติเคลื่อนไปตามแรงบาปบุญที่ตนทำไว้

เรื่องของกรรมนั้นท่านกล่าวว่าเป็นอจิณไตยเป็นขบวนการที่สลับซับซ้อนมาก จึงไม่สามารถคิดคำนวนให้เป็นกฎเกณฑ์อะไรแบบตายตัวได้ ผู้เขียนเพียงพยายามสื่อให้เห็นตัวอย่างกฎแห่งกรรมตามหลักเหตุผลทางพุทธศาสนาด้วยความรู้ความเข้าใจอันน้อยนิด หวังจะเป็นโยชน์แก่ผู้ติดตามอ่านเรื่องราวบ้างไม่มากก็น้อย หากมีผิดพลาดประการใดแมวเหมียวต้องขออภัยท่านผู้รู้มา ณ โอกาสนี้ด้วยครับ ^_^

 

ขอพักนิทานไว้ก่อนนะครับ
วันนี้ต้องเดินทางไปเข้าครอสสมาธิใบ้!
กลับสิ้นเดือน มิ.ย. นี้

 

โอเคร้ค่ะพี่เหมียว อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ

 

อินทรเลือกคืนเดือนดับในการทำพิธีหยุดภัยมืดใต้ลำน้ำ พ่อนายยืนสงบนิ่งข่มอาการหวาดหวั่นอยู่บนแพน้ำริมฝั่งในมือถือกริชอาคมขมังเวทย์กระชับมั่น คบไฟหลายดวงถูกจุดเพื่อส่องแสงสว่างล้อมรอบปรัมพิธี

ทันทีเมื่อพ่อหมออินทรท่องบ่นมนต์คาถาจบ พรายน้ำขนาดยักษ์ก็ตีฟองผุดกระเพื่อมขึ้นเป็นทางยาว แพไม้ไผ่มีอาการโยกเยกตามแรงสั่นสะเทือนเป็นสัญญาณบอกให้พ่อนายรู้ว่า ในไม่ช้าสิ่งลี้ลับใต้ลำน้ำจะปรากฎตัวขึ้น! ไทยมุงหลายร้อยคนกระจายกันดักซุ่มแอบมองดูอยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้รอบปรัมพิธีด้วยใจลุ้นระทึก...

"โอ้ย! ร้อน ร้อนเหลือเกิน ทำไมถึงได้ร้อนอย่างนี้!"

"พี่อินชัด พี่เป็นอะไรไป? ทำไมถึงดิ้นทุรนทุรายอย่านั้น?"

"พี่ก็ไม่รู้ อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีไฟกำลังแผดเผาไหม้อยู่ในอก...โอ้ย! เอาอีกแล้วร้อน ร้อนเหลือเกิน ทนไม่ไหวแล้ว ~ "

"พี่อินชัดแล้วนั่นพี่จะไปไหน อย่าออกไปเลยพี่ วันนี้คืนเดือนดับมันอันตรายน้องว่าเราทนกบดานอยู่เฉยๆก่อนดีกว่า อ อย่า อย่าออกไป กลับมาก่อน ~ "

สองพญางูอาศัยอยู่ในถ้ำโพรงหินใต้ล้ำห้วยกระเสียว พญางูอินชัดผู้สามีบัดนี้เขาได้ต้องมนต์สะกดของพ่อหมออินทรเสียแล้ว แต่นางพญางูมัจจุราชนั้นกลับมิได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย ( นัยว่าเพราะนางสังหารผู้คนเป็นจำนวนมากพลังตบะอันชั่วร้ายที่เกิดจากแรงอาฆาตพยาบาทนั้นมันมีความร้อนแรงยิ่งกว่า!)

ทันใดนั้นเอง!

พญางูอินชัดก็โจนทยานขึ้นสู่ผิวน้ำ ตรงเข้าที่หมายทันที!!

"ตู้มมมมม ~..เฟี้ยววววว!!!!!......~"

เกร็ดมันวาวขนาดมหึมาโผล่ทะลึกพรวดขึ้นมาจากน้ำผ่านหน้าพ่อนายไปอย่างฉิวเฉียด เขายืนชะงักงันอึ้งอยู่เมื่อเห็นพญางูใหญ่เกือบสองคนโอบสีดำมะเมื่อมพุ่งทะยานผ่านหน้าไปยังคบเพลิงใหญ่ซึ่งอยู่ห่างจากลำห้วยไปถึงสามวา มันกำลังดิ้นรนเพื่อที่จะดับคบเพลิงที่ลุกโชนอันนั้นให้มอดดับลง!

"กรี๊ดดดดดดดดดๆๆๆๆๆ....." เสียงไทยมุงเริ่มตะโกนโห่ร้องด้วยความหวาดหวั่นพรั่นพรึง!ตะลึงกับภาพเหตุการณ์ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน

ทว่า พ่อนายเกิดประหม่าเสียงไทยมุงที่แผดออกมาจนฟังไม่ได้ศัพท์ เขาสะดุ้งจนมือไม้อ่อนปวกเปียกปล่อยกริชอาคมร่วงหายไป "แคร็งงง!"

"เอามันเลยพ่อนาย จัดการมันเลยมัวรออะไรอยู่ ใช้กริชอาคมแทงมันเลยเร็วเข้า!" เสียงพ่อหมออินทรร้องเรียกสติให้กลับคืนมา

พ่อนายตัวสั่นงันงกรีบก้มลงคลำหากริชอาคมที่เกือบจะร่วงจมน้ำหายไป เดชะบุญที่กริชอาคมมันปราบสะท้อนแสงคบเพลิงเขาจึงคว้าติดมือไว้ได้ ที่แท้มันปักเสียบคาแพไม้ไผ่อยู่นั้นเอง

พญางูอินชัดกระโจนเข้างับคบเพลิงใหญ่พรึบดับลงด้วยความพยายามเพียงแค่ครั้งเดียว มันหันหัวย้อนกลับลงน้ำทันที แต่ช้าไปเสียแล้ว!...

"ตายเสียเถอะไอ้งูปีศาจ...ย๊ากกกกส!!" พ่อนายเงื้อมกริชเพ็ชฆาตเสียบทะลุร่างอันเขื่องนั้นคล้ายจวงแทงต้นกล้วยเสียงดัง"ซวบบบ!"

โอ้! อนิจจา ลิ่มเลือดทะลักพุ่งกระเซ็นสาดแพน้ำ! พญางูอินชัดสะบัดร่างบิดลำตัวตวัดไปมา พ่อนายถูกท่อนหางอันทรงพลังเหวี่ยงกระเด็นลงน้ำแต่ชาวบ้านไทยมุงได้ช่วยกันฉุดดึงขึ้นมาจึงมิได้เป็นอะไรมาก

ทุกข์เวทนาอันเกิดจากไฟอาคมที่แผดเผานั้น บัดนี้มันได้มอดดับสนิทลงแล้ว แต่ทุกข์เวทนาที่เกิดจากกริชอาคมที่ปักเสียบคาลำตัวอยู่นั้นกลับยิ่งทวีความปวดร้าวมากกว่า!

สายตาสุดท้ายที่จับจ้องมองดูกลุ่มคนค่อยๆจมน้ำหายไป พร้อมดวงวิญญาณกำลังเคลื่อนคล้อยออกจากร่าง หยาดน้ำตาของพญางูอินชัดรินหลั่งไหลเมื่อจดจ้องมองไปยังพ่อนายและชายผู้ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งทั้งสองก็คือพ่อตาและพ่อบังเกิดเกล้าแท้ๆของเขาในครั้งอดีตชาตินั้นเอง

"พ พ่อ ทำไมถึงฆ่าฉัน คุณพ่อฆ่าฉันทำไม?"

คำอุทานในห้วงภวังค์จิตย้อนถามบุคคลทั้งสอง แม้ว่าจะมิได้รับคำตอบแต่จิตที่ยังรักและเคารพสำนึกในบุญคุณ มิอาจแค้นเคืองโกรธผูกอาฆาตพยาบาทจองเวรต่อบุพการีได้
(ซึ่งความดีงามตรงนี้เองได้นำพาเขาให้มาเกิดเป็นมนุษย์ และได้กลับมาสานต่อเรื่องราวลี้ลับอีกครั้งหนึ่งซึ่งแมวเหมียวจะได้นำเสนอในโอกาสต่อๆไป ^_^ )

 

กลับมาได้สองวันแล้วครับ

ขออำนาจบุญกุศลแห่งการเข้าคอร์สสมาธิเจริญวิปัสสนากรรมฐานสิบสองวัน
นี้ จงถึงเพื่อนสมาชิกและท่านผู้ติดตามอ่านกระทู้นิทานแมวเหมียวทุกท่าน ให้ประสบพบเจอแต่สิ่งดีงาม ได้พบกับความสุขอันแท้จริง ความสงบอันแท้จริง มิตรไมตรีอันแท้จริงโดยทั่วหน้ากันครับ ^_^

 

กาลเวลาผ่านมาเนิ่นนานเท่าใดแล้ว ชาวบ้านที่รอดตายต่างลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในค่ำคืนนั้นจนหมดสิ้น (พอๆกับคุณผู้ตามอ่านนิทานนั้นกระมัง) สายน้ำที่ไหลรินมิเคยขาดสายยังคงทิ้งปริศนาไว้ที่ก้นบึ้ง เลือดพิษของนาคราชอินชัดไดัคร่าชีวิตของผู้มีส่วนร่วมแห่งกรรมตามวาระ โรคอหิวาที่มากับสายน้ำมันช่างเป็นเพชรฆาตที่แสนทารุณโหดร้าย ชาวบ้านเกือบทั้งหมดจบชีวิตลงอย่างอนาถ ที่เหลือรอดก็อพยกหนี้ตายไปคนละทิศละทาง ทิ้งบ้านเรือนไว้ให้รกร้างว่างเปล่า นี่หรือที่เขาเรียกกันว่ากรรมตามสนอง!

"หากข้าเป็นฟ้า" ญ

"..........." ช

"หากข้าเป็นปลา" ญ

"............" ช

"หากวันใดข้าทุกข์ใจ" ญ

"............." ช

"หากแม้นสิ้นลมหายใจ" ญ

".............." ช

นางพญางูยังคงเพ้อรำพันพร่ำกลอนรักอยู่อย่างนั้น รอชายคนรักที่จากไปนานแสนนานด้วยความหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะหวนคืนกลับมา

"แปรงเอย ไม่ว่าจะอยู่แห่งหนใด พี่จะขอจดจำกลอนรักอมตะของเราไว้ตราบชั่วฟ้าดินสลาย"

นางพญางูแปรงมีชีวิตดำรงค์อยู่หลายพันปี ด้วยตบะ(พันปี)และการบำเพ็ญเฉพาะ ทำให้นางสามารถแปลงกายเป็นมนุษย์และอาสัยอยู่บนบกได้

บัดนี้ความแค้นในใจนางได้อันตรธานสลายหายไปจนหมดสิ้นแล้ว ตั้งแต่วันที่โรคร้ายระบาดคร่าชีวิตผู้คนไปนับร้อย ย่อมเป็นผลดีกับนางที่ไม่ต้องก่อเวรสร้างกรรมเพิ่ม

เรื่องราวต่อไปคิดว่าคุณผู้อ่านคงเดาได้ไม่ยากนัก ก็จะขอเกริ่นนำไว้พอสังเขปว่า...
และแล้วในที่สุดอดีตชายคนรักก็หวนคืนกลับมาตามแรงอธิษฐานของนาง แล้วมาต่อกลอนกันอะไรประมาณนั้น แต่พระเอกจะปรากฎตัวในรูปแบบใดคงต้องมาลุ้นกันตอนต่อไป ^_^่