แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

เขาคงมีใจให้องค์หญิงผู้เลิอโฉม
เขาคงมีความสุขอยู่ในราชสมบัติ
เขาคงยินดีในความน่ารัก
เขาคงปฎิพัทธ์แต่พกามาศผู้เดียว

อุสาให้คิดฟุ้งซ่านในจิต ลำพังเพียงแค่ความปราชัยแบบธรรมดานั้นนางพอรับได้แต่นี่ชายคนรักกลับมาหักหาญน้ำใจกันต่อหน้า ใครจะทานทนไหว นางอุทานตัดพ้ออยู่บนรถม้าที่กำลังขับเคลื่อนไปด้วยใจเลื่อนลอย ท่านเศรษฐีได้แต่ปลอบใจอยู่ห่างๆเพราะต้องการให้บุตรสาวมีจิตที่เข้มแข็ง ฟันฝ่าอุปสรรคบทเรียนชีวิตไปด้วยตนเอง

"ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์" นิยามสั้นๆบทนี้เป็นของเก่ามีมาแต่ครั้งปางบรรพ์แล้ว และมันจะยังคงเป็นธรรมะอมตะคงอยู่คู่โลกสงสารสืบต่อไป! :'(

 

"อุสากลับมาก่อน อุสาอย่าเพิ่งไปรอข้าด้วย" เสียงชายหนุ่มร้องตะโกนวิ่งไล่ตามรถม้าที่ทะยานออกไปโดยมิทันร่ำลา

เหมือนจะเป็นด้วยบุญสัมพันธ์กับท่านผู้ดูแลรักษาพระบรมธาตุ พญานาคราชตนหนึ่งได้จำแลงกายเป็นท่อนไม้ใหญ่ล้มขวางทางรถม้าไว้

"หยุดดด เอ๊ะ ตอนขามายังไม่เห็นมีเลยนิ เด็กๆช่วยกันลากออกไปทีซิ"

"ข้าแต่นายท่าน ไม่ขยับเขยื่อนเลยจะทำอย่าไรดี?"

"อุสา พ่อว่าเราออกไปนั่งพักข้างนอกกันก่อนเถอะ"

ดรุณีน้อยเดินออกไปอย่างคนว่าง่าย ท่ามกลางแมกไม้ร่มรื่น บรรยากาศยามอาทิตย์ใกล้อัสดงชวนให้ผ่อนคลายนัก ท่านเศรษฐีคิดว่านี่ก็จวนค่ำแล้วเราควรหาฟืนมาเตรียมไว้ประกอบอาหารเย็น อยู่รอจนเช้าแล้วจึงค่อยออกเดินทางต่อ ธรรมดาวิถีชีวิตคนผู้ขยันมักตื่นแต่เช้าเพื่อทำมาหากิน เมื่อถึงเวลานั้นเราจึงขอแรงชาวบ้านช่วยจัดการกับไม้ใหญ่ขวางทาง

"อุสาลูกดูสิแถวนี้มีดอกไม้หลายสีขึ้นอยู่มากมาย ล้วนมีกลิ่นหอมชวนให้เย็นใจนัก พ่อว่าเราพักค้างแรมที่นี่สักคืนนะ"

ไม่มีคำตอบใดจากปากบุตรสาว นางยังคงเหม่อลอยคิดถึงใครคนนั้น แม้มิได้เอื้อนเอ่ยแต่ผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนมีหรือจะไม่ทราบความรู้สึกของบุตรสาว

"อุสา ฟังพ่อนะลูก อันชีวิตคนเรานี้แสนสั้นนักเจ้าอย่ามัวทำจิตของตนให้เศร้าหมองเหมือนดั่งต้นไม้ที่ตายแล้ว จงทำจิตของตนให้แจ่มใสร่าเริงชุ่มชื่นเบิกบานเหมือนดังดอกไม้สดที่โชยกลิ่นหอมตลอบอบอวนอยู่เถิด...เมื่อเป็นคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วคลาดกัน หากไร้วาสนาต่อกันไหนเลยจะเคียงคู่กันได้ กลับมาเป็นอุสาคนเดิมของพ่อเถอะลูก!"

"คุณพ่อ! ฮือๆๆๆ"ได้ผลคำปลอบโยนของบิดาทำให้นางได้สติโผลเข้าสู่อ้อมกอดท่านเศรษฐี นางเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่ารักแท้นั้นหรือคือสิ่งใด

"อุสา อุสาาาา" แว่วเสียงชายหนุ่มล่องมาตามสายลม ในที่สุดเขาก็วิ่งตามมาทันจนได้...

 

"อุสาฟังข้าก่อน มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด ที่ข้ามอบดอกไม้ให้แก่พระธิดาพกามาศนั้น ก็เพื่อให้นางได้ครองตำแหน่งเทพธิดาเทพีดอกไม้ ซึ่งเป็นเทพีของปวงชน ก่อนที่ข้าจะออกมาท่านโหรหลวงได้ประกาศแก่มหาชนเป็นที่ชัดเจนแล้วว่า ตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้เหมาะสมคู่ควรเฉพาะหญิงสาวพรหมจรรย์ยังมิได้ออกเรือน นั่นหมายความว่าคำประกาศที่พระเจ้าแสนคำของจะยกพระธิดาพกามาศให้อภิเษกสมรสกับข้านั้นจึงเป็นโมฆะไป...อุสาขอเจ้าจงเชื่อในข้า ภายในใจของข้านั้นมีเจ้าเพียงผู้เดียว!!"(ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มแหกปากร้องตะโกนจนสุดเสียง)

ขณะนั้นสายลมแผ่วๆได้พัดพาเอากลิ่นหอมของมวลหมู่ไม้ โชยมากระทบฆานะสัมผัสประสาท นำความชุ่มชื่นมาสู่ดวงจิตอันแห้งแล้งของนางอุสาแล้วเอย ^_^

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=uZnsOuZbHUg&feature=youtube_gdata_player]*สายลมแห่งรัก*...เบนชลาทิศ..!!!! - YouTube[/ame]

วีระเอื้อมมือเด็ดดอกไม้ที่ขึ้นอยู่ริมทางมาหยุดยืนอยู่ต่อหน้าหญิงสาว ท่านเศรษฐีเปิดโอกาศให้ทั้งสองปรับความเข้าใจกัน วีระยื่นช่อดอกไม้ส่งให้อุสาแล้วกล่าวว่า...

"ตำแหน่งเทพธิดาเทพีดอกไม้ข้าขอมอบให้พระธิดาพกามาศ แต่ตำแหน่งเทพธิดาเทพีในใจข้านั้น ข้าขอมอบให้อุสาเพียงผู้เดียว!!" (f)

 

หัตถกรนิลมณีกุมเข็มทองกระชับแนนทรวงอก เผยให้เห็นแววตาซาบซึ้งส่งผ่านไปยังพระราชาอดิเรกราช ทันใดนั้นโลมาชาติก็มีอันลุกชูชันขึ้นไปทั่วสารพางค์กาย พระองค์ท่านสัมผัสได้ถึงพลังอันซ่อนเร้นแผ่ซ่านออกมาจากแววตาคู่นั้น

พลันเรื่องราวที่อยู่ในจิตนางทั้งหมด ก็ไหลพร่างพลูออกมาปรากฎเป็นเรื่องราวแก่พระราชาในห้วงมโนทวารนั้น!

"โอ้ หนอ อุสาเอย แม้บัดนี้เหตุการณ์ในอนาคตจะยังมิทันบังเกิดขึ้น แต่ใจข้าในกาลบัดนี้
ก็เป็นดุจเดียวกันกับวีระชายหนุ่มผู้นั้นมิต่างกันเลย!..."

นิลมณียื่นเข็มทองคำส่งคืนให้แก่พระราชาอดิเรกราช พระองค์ท่านกุมมือทั้งสองของนางไว้
แล้วเอื้อนเอ่ยสุนทรวจีขับเป็นสัจจะวาจามั่นคงว่า...


<marquee direction=up scrollamount=3>

ยามอาทิตย์อับแสงไร้แรงกล้า


ยังมีข้ามั่นคงมิจางหาย


ยามรัติกาลผันผ่านมิจางคลาย


จวบจนวันสุดท้ายยังมิหน่าย


เคียงข้างเธอ!







หนี่วา นางพญาผู้บำเพ็ญพรต

จบตอน.​

</marquee>

 

อ๊ะ! ภาพไม่ขึ้นเสียแล้ว

งั้นให้ทายกันเล่นๆแล้วกันว่าเป็นภาพอะไร?

 

มาแอบดูเฉลย ว่า เป็นภาพอะไร ^^

 

สวัสดีครับคุณมากิและท่านผู้ติดตามอ่านนิทานทุกท่าน ^_^

แก้เฉลยไปแล้วไงครับ เป็นภาพดอกบัวกะเข็มทองคำ...

"เข็มแทนใจอดิเรกราช นะเฮย
ไม้ดอกบัวชมพูเฮย แทนอุสา
เคียงข้างสร้างบารมีร่วมแต่ครั้ง นานมา
พญานาคกษัตริย์ตรา ตำนานสร้างวิริยะบารมี!"

 

สำหรับนิทานเรื่องใหม่นั้นคงหนีไม่พ้นเรื่องเกี่ยวกะพญานาคอีกเช่นเคย
ไม่รูู้ทำไมพอเล่านิทานเรื่องนึงจบแล้วปล่อยสมองโล่งไปพักนึก เอาอีกแล้วมีนิทานผ่านเข้ามาปรุ่งแต่งในสมองอีกแล้ว(ใกล้เพี้ยนแล้วมั้ง) ครั้นจะไม่เล่าก็ให้รู้สึกอึดอัดชอบกล แต่พอโม้ไปได้สักพักก็มีเหตุให้ทิ้งช่วงไปนาน(กะว่าถ้าไม่มีใครให้กำลังใจก็จะขอพักผ่อนยาว ๆ ^_^)...

เมื่อช่วงต้นเดือนได้มีโอกาสไปแสวงบุญ ณ ถ้ำแห่งหนึ่ง และได้ไปชื่นชมบารมีของแม่ชีรุ่งนภา ที่วัดถ้ำผารังหมี เห็นดวงแก้วผลึกสีแดงน้ำหนักขนาดประมาณยี่สิบกิโลกรัม มีถึงสามลูกด้วยกัน(ก่อนนั้นเห็นลูกเดียว)ประดิษฐานอยู่ในศาลาธรรม...

ผู้ดูแลว่าเป็นแก้วหัวใจนาคราช! โอ้โห!ลูกใหญ่ขนาดนี้แล้วตัวจะขนาดไหน?
ได้การณ์หล่ะ ตั้งชื่อให้ใหม่เสียเลย "แก้วอุระนาคา" ^_^
ครั้นจะถ่ายรูปมาโชว์เสียหน่อยก็แกรงใจ เพราะของเขามิได้มีไว้อวดใคร!...

เอาเป็นว่าเดี๋ยวจัดให้เป็นนิทานแล้วกัน ^_^

 

บังหวนควัน.....วาโยนาคโม
พ่นน้ำ.....วรินทราวิชโย
พ่นไฟ.....เตโชนาคะสุริโย
ท่องไปในอากาศ.....กายะวราหโก
ท่องไปใต้พิภพ.....กายะสัมปฎิปฐวิโก
แปลงกายได้หลากหลาย.....อิฐิสมานกาโย
เปล่งรัศมีสว่าไสว.....อาโลกะสัมปฎิฐิโก
ถอดจิต.....อธิมันตรา
สะกดจิต,สร้างมโนภาพหลอน.....เดชะเจตภูโต
ใช้อาวุธวิเศษ.....มณีวชิราวุโธ

"สรรพวิชาสายนาคราชทั้งสิบอย่างนี้ข้าจะประสิทธิให้แก่พวกเจ้าทั้งหลายตามวาสนาบารมี ขอพวกเจ้าจงตั้งใจบำเพ็ญและนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์แก่โลก อย่าได้นำไปใช้เพื่อเข่นฆ่าประหัตประหารใคร"...

เสียงโอวาทนิรนามดังกึกก้องทั่วท้องถ้ำแก้วมณีไกลาส อันเป็นสถานแดนเร้นรับในมิตินาคราช ณ สถานที่แห่งนี้เปรียบประดุจดังเมืองตักศิลาในภพมนุษย์ซึ่งรวมสรรพวิชาทั้งหลายไว้!

ปฐมสมัยกาลยุคนั้นเหล่านาคราชทั้งหลายจากทั่วทุกสารทิศต่างเดินทางมาเพื่อศึกษาศิลปะวิทยาจากถ้ำแก้วมณีไกลาส

ทว่าในบรรดานาคราชทั้งสี่ตระกูลใหญ่ เว้นท่านเท้าพญาวิรูปักษ์มหานาคราชเทพบิดรแล้ว จะหามีผู้ใดสำเร็จวิชาจนครบบริบูรณ์หมดทั้งสิบสายนั้นหามีไม่! หากแม้ว่ากาลสมัยใดมีผู้บำเพ็ญจนครบหมดทั้งสิบสายนั่นหมายความว่าถึงวาระกาลที่จะมีเท้าจตุโลกบาลองค์ใหม่อุบัติขึ้นแล้ว!

"หนึ่งเศียรปฐมอุบัติเดชนาคราช
สามเศียรผงาดกสิณธาตุชาญสมร
ห้าเศียรเก่งกาจฉลาดรูปฌานมิสั่นคลอน
เจ็ดเศียรอุดมพรสรรพวิชามากมี

เก้าเศียรนั้นนาคราชชั้นผู้ใหญ่
จิตผ่องใส่อรูปฌานงามรัศมี
มิครางแครงในกุศลบุญบารมี
แตกกายอินทรีย์สู่พรหมโลกโดยพลัน!"

แมวเหมียวมงคลฟีลม์ภูมิใจเสนอ!

"อุระนาคราช แก้วมณีแห่งจิตวิญญาณ"

เร็วๆนี้ ^_^

 

^____^

 

กรีี๊ดๆๆๆๆๆ นิทานมาแล้ว

 

"ที่ปากทางเข้าสู่ถ้ำศักดิ์สิทธิ์จะมีสระน้ำลืมเลือนอยู่สระหนึ่ง ก่อนที่พวกเจ้าทั้งหลายจะได้เข้าสู่ภายในถ้ำนั้น จงตัดสินใจให้ดี จงปล่อยวางภาระหน้าที่หรือความแค้นความพยาบาททั้งหลายอย่าได้อาทรร้อนใจกับสิ่งใด เพราะเมื่อเจ้าได้อาบแลดื่มน้ำแหวกว่ายในสระนั้นแล้ว เจ้าจะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง
แม้แต่ผู้ที่เจ้ารักที่สุดหรือผู้ที่เจ้าเกลียดที่สุด เจ้าก็จะจำไม่ได้อีกต่อไป!"

เสียงนิรนามที่แฝงไว้ด้วยพลังอันน่าเกรงขามยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่เหล่าพญานาคราชจากทั่วทุกสารทิศกำลังแวะเวียนมาถึงมิขาดสาย บ้างก็ตัดสินใจหันหลังกลับเพราะทำใจมิได้ที่จะต้องลืมเรื่องราวทุกอย่าง บ้างก็พกความแค้นแน่นอกมาเต็มพิกัดหวังว่าหากตนได้สำเร็จวิชาแล้วจะกลับไปล้างแค้น บางตนก็เป็นคู่อริกันเมื่อเจอหน้ากันโดยบังเอิญต่างก็พุ่งเข้าใส่เพื่อประหัตประหารกัน แต่พอทั้งคู่พลัดตกลงไปในสระน้ำ ปรากฎว่านาคะทั้งสองตนกลับลืมความแค้นความบาดหมางไปจนหมดสิ้นจำเรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่มิได้เลย! ในจิตคิดแต่เพียงว่าเราจะต้องเดินทางเข้าสู่ภายในถ้ำเพื่อกระทำบางสิ่งบางอย่าง แล้วทั้งสองก็เลื้อยหายเข้าสู่ภายใน ทิ้งปริศนาไว้ให้เหล่านาคราชทั้งหลายที่ชุมนุมกันอยู่หน้าปากถ้ำฉงนสนเท่ใจ...

"ท่านพี่อย่าเข้าไปเลย อันวิชาความรู้นั้นเราศึกษาจากที่ไหนก็ได้ ท่านพี่จะทิ้งน้องให้อยู่ผู้เดียวได้ลงคอเชียวรึ"(เสียงนางพญานาคีน้อยรำพัน)

"ข้าตัดสินใจแล้ว ณ สถานที่แห่งนี้มีขุมพลังงานอันมหาศาลสถิตย์อยู่ จึงเป็นกระแสดึงดูดให้เหล่าพญานาคราชทั้งหลายมารวมตัวกัน การได้สำเร็จสุดยอดวิชาถือว่าเป็นเกียรติมงคลอันสูงสุด ข้าจะไม่ยอมปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้ให้หลุดลอยไป...น้องพี่ พี่ขอโทษด้วยไว้พี่สำเร็จวิชาแล้วจะกลับมาหาเจ้า"

คำปลอบโยนจากชายคนรักอาจเป็นสิ่งที่ทำให้นางรู้สึกดีขึ้น แต่หลังจากผ่านเข้าสู่ภายในถ้ำได้แล้ว คำสัญญาทั้งหลายก็อันตรธานหายไป เหลือไว้แต่ใจดวงน้อยที่ยังคงมั่นในสัจจานั้น!...

 

คุณเหมียวนี่มีพรสวรรค์เอาการอยู่นะครับ

 

แท่นหินแก้วศิลามณีปรากฎขึ้นต่อหน้านาคบุรุษและนาคสินีเสมือนว่ามันได้บังเกิดขึ้นเพื่อรองรับการบำเพ็ญโดยเฉพาะ หลังจากที่ชำระล้างกายและจิตในเบื้องต้นแล้ว เหล่าพญานาคราชทั้งหลายต้องใช้ขนดลำตัวขดเป็นวงกลมทรงตัวอยู่บนแท่นหินนั้น นี่เป็นท่าพื้นฐานในการฝึกเข้าฌาณสมาบัติ

เมื่อกายและจิตว่างจากสัญญาอารมณ์ทั้งหลายแล้ว ปีติสุขจึงบังเกิดขึ้นหล่อเลี้ยงธาตุสังขาร วันเวลาผ่านไปยาวนานแสนนานสักเพียงไหนก็สุดที่จะคาดเดาได้ จนกว่านาคราชตนนั้นจะคายสำรอกเอาแก้วมณีดวงหนึ่งออกมา(ดวงแก้วอันเกิดจากอำนาจปีติสุข,เหตุที่เรียกว่าดวงแก้วนั้นเพราะทำให้เกิดความพึงพอใจ) ได้สีอะไรก็สุดแล้วแต่กำลังของตน นาคราชตนนั้นจะจดจำนิมิตดวงแก้วสีของตนไว้แล้วเลื้อยเข้าไปบำเพ็ญต่อภายในถ้ำลึกเข้าไปอีก สีของดวงแก้วจะบ่งบอกถึงบุคคลิกนิสัยอันควรบำเพ็ญต่อในสายวิชาใด นาคราชตนนั้นก็จะเลื้อยเข้าไปในถ้ำเฉพาะตนซึ่งตรงกับสีของดวงแก้ว...

นาคราชกลับออกมาขนดลำตัวบำเพ็ญต่อบนแท่นหินศิลามณีอีก ทำอย่างนี้จนกว่าจะคายแก้วมณีออกมาครบทั้งเจ็ดสี นี่เป็นเพียงขั้นพื้นฐานเท่านั้น...เมื่อชำนาญในกสิณสีแล้วอธิฐานจิตรวมพลังเข้าด้วยกัน จนบังเกิดเป็นวัตถุชนิดหนึ่งมีชื่อเรียกว่า "เพชรเจ็ดสีมณีเจ็ดแสง"

มีนาคราชจำนวนไม่น้อยที่สำเร็จวิชาขั้นพื้นฐานแล้ว ไม่สามารถเลื้อยเข้าไปบำเพ็ญต่อภายในถ้ำที่ลึกลงไปได้ เพราะยิ่งอยู่ใกล้ใจกลางโลกเท่าใดพลังความร้อนอันมหาศาลก็จะยิ่งแผดเผาให้นาคราชตนนั้น แตกสลายกลายเป็นเถ่าละอองธุลีไป! มีแต่ผู้ที่ได้นิมิตแก้วมณีเพลิงสีแดงฉานเท่านั้นที่คู่ควรเข้าไปบำเพ็ญต่อในถ้ำที่มีอุณหภูมิสูงหลายร้อยล้านองศา!

ฤทธิอำนาจศักดานุภาพอันยิ่งใหญ่ เมื่อเราเฝ้าใฝ่ถวินหากลับยิ่งไกลห่างออกไป หากปล่อยวางทุกสรรพสิ่งได้จนหมดสิ้นแล้ว ความทุกข์ใดๆคงไม่กล่ำกลาย...

นาคราชน้อยเฝ้าชะเงื้อรอคอยวันที่ชายคนรักจะคืนกลับมา หลายพันปีผันผ่านไปแล้วแต่ใจดวงนี้ยังมั่นคงเสมอ วันนี้เป็นวันสุดท้ายสิ้นสุดอายุไขแห่งธาตุสังขารแล้ว น้องขอบันทึกเรื่องราวทั้งหมดบรรจุไว้ในแก้วอุระนาคาดวงนี้ โดยหวังว่าสักวันหนึ่งท่านพี่จะหวนคืนกลับมารับรู้และสัมผัสได้ถึงใครคนหนึ่งที่เฝ้ารอคอยอยู่...

ลาก่อนท่านพี่...

นาคสินีวิลาสินีศรีโสภา!

 

หลังจากแตกกายทำลายขันธ์แล้วนาคสินีตนนั้นก็ท่องเที่ยวไปในภพน้อยภพใหญ่สิ้นกาลนาน จนได้อัตภาพเป็นมนุษย์...

ตั้งแต่จำความได้นางรู้สึกเหมือนว่าตนชอบป่าไม้ซึ่งมีถ้ำอยู่ภายใน บิดามารดาพาไปเที่ยวสถานที่แห่งใดที่มีถ้ำกว้างใหญ่ นางก็จะร้องไห้และขออยู่ต่อนานๆ เสมือนหนึ่งว่าจะอยู่รอคอยบางสิ่งบางอย่าง!...

บัดนี้เธอเป็นสาวรุ่นเต็มตัวแล้ว แต่ยังมิวายร้องไห้งอแงอยู่เหมือนเดิม

"กลับบ้านเถอะลูกเย็นมากแล้ว โอกาสหน้าเราค่อยมาใหม่เกรงใจท่านเจ้าอาวาสเขา เจ้าหน้าที่เขาจะมาปิดถ้ำแล้ว"

"นียังไม่อยากกลับ เมื่อสักครู่นั่งสมาธิแล้วรู้สึกเหมือนอยากร้องไห้ ขอนีร้องไห้ก่อนนะจ๊ะแม่...ฮือๆๆๆๆ"(เร็วเท่าความคิดพูดยังมิทันขาดคำ วิลาสินีก็ร่ำไห้ปล่อยโหออกมา)

"คุณผู้หญิงได้เวลาปิดถ้ำแล้วครับ เอ๊ะ!นั้นน้องเขาเป็นไรครับ?"

"ไม่มีไรหรอกค่ะ คงเป็นสภาวะธรรมอย่างหนึ่งเหมือนที่หลวงพ่อบอก ปล่อยให้ร้องไห้ระบายออกมาสักพักก็คงหายเอง"

ถ้ำแห่งนี้เป็นสถานที่ปฎิบัติธรรมของวัดแห่งหนึ่ง ซึ่งมีถ้ำโถ่งอันกว้างใหญ่เหมาะสำหรับเจริญจิตภาวนา มารดาของนางมักจะพามานั่งสมาธิอยู่เสมอ...เล่ากันว่าภายในมีสมบัติล้ำค่าซ่อนอยู่ เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลจึงเปิดปิดเป็นเวลาเพื่อความปลอดภัย

 

กาลเวลาผ่านมาดรุณีน้อยเจริญวัยขึ้นโดยลำดับ แม้รูปร่างหน้าตาจะไม่สะสวยงดงามเป็นที่โดดเด่นสะดุดใจมากนัก แต่ถึงกระนั้นเมื่อดอกไม้แย้มบานก็ย่อมเป็นที่เย้ายวนใจของหมู่ภมรอยู่วันยังค่ำ นี่คงเป็นหลักความจริงของสังคมโลกที่ยากจะหลีกหนี หากไม่มีดวงจิตอันเข้มแข็งไหนเลยจะฟันฝ่าอุปสรรคเรื่องความใคร่สิเน่หาไปได้

เมื่อชายหนุ่มผ่านเข้ามาในชีวิต วิลาสินีมิอาจฝืนยับยั้งใจมิให้รักตอบ
แต่ด้วยอำนาจแห่งสัจจาอันคงมั่น ทำให้นางมีอาการบางอย่างเกิดขึ้นซึ่งมิอาจหาเหตุผลทางการแพทย์มาอธิบายได้!

"โอ้ย! ปวด ปวดเหลือเกินรู้สึกเหมือนหัวใจจะแตกสลาย ดลภัทรอย่าเข้ามาใกล้นี ออกไป ออกไป"

ทุกครั้งที่นางมีใจให้เพื่อนชายก็มักจะมีอาการเจ็บปวดที่หน้าอกข้างซ้ายขึ้นมาอย่างรุนแรง วิลาสินีมิอาจฝืนรับรักจากชายหนุ่มคนใดได้เลย ร้อนถึงบิดามารดาให้ต้องวิ่งไปพึ่งหมอผีไสยศาสตร์ แต่สุดท้ายผลก็ปรากฎเหมือนเดิม...นี่ก็คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้คุณนายพาบุตรสาวมาฝึกเข้าครอสสมาธิตามสำนักปฎิธรรมต่างๆ เมื่อใจไม่คิดฟุ้งซ่านอาการเจ็บปวดหน้าอกก็ไม่กำเริบอีก

"หรือว่า วิลาสินีต้องอยู่เป็นโสดตลอดไปรึค่ะหลวงพ่อ?"(มารดาถามหลวงพ่อที่สำนักสงฆ์แห่งหนึ่งซึ่งท่านเป็นผู้มีภูมิธรรมสูง พอเป็นที่พึ่งได้)