แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

"มีผ้าขาดๆ กางเกงขาดๆ รองเท้าขาดๆ มาปักเย็บกันได้จ้า" เฒ่าพเนจรเดินทางรอนแรมมาไกลเพื่อหารับจ้างตัดเย็บซ้อมแซมเสื้อผ้า เขาร้องตะโกนไปตามหมู่บ้านทั่วคามนิคมมาหยุดยืนอยู่ต่อหน้าชายหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการฝนทั่งเหล็กจนเหงื่อเปียกโชก...

"พ่อหนุ่มกำลังทำอะไรอยู่รึ?"
"อ๋อ ฉันกำลังทำในสิ่งที่ทำได้ยากอยู่ ลุงมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่า" (ชายหนุ่มยิงคำถามกลับเมื่อสังเกตุว่าเฒ่าชราเดินตรงเข้ามาหาตน)

"ข้าเห็นว่าเอ็งมีเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งก็เลยอยากช่วยเย็บให้น่ะ รีบๆถอดมาสิพ่อหนุ่ม"
"โอ้ย อย่าลำบากเลยครับผมไม่มีเงินจ่ายให้คุณลุงหรอก ผมใส่เสื้อผ้าขาดๆอย่างนี้มาจนชินแล้ว"
"โธ่ พ่อหนุ่มถอดมาเถอะข้าจะเย็บให้ฟรีๆ เห็นหน้าพ่อหนุ่มแล้วนึกถึงลูกชายที่เพิ่งเสียชีวิตไป คิดเสียว่าเห็นแก่ความปรารถนาดีของลุงเถอะน่ะ"
ได้ผล เทวะจำแลงแกล้งตีหน้าเศร้า โพธิสัตว์เจ้ามีจิตเมตตาเป็นพรหมวิหารอยู่แล้วจึงปลดเปลื้องเสื้อแขนสั้นสีเทามอซอส่งยื่นให้ลุงนั้นไป แล้วก็เร่งทำงานของตนต่อ แต่ยังมิทันที่จะได้ลงมือออกแรงถูทั่งเหล็ก ลุงนิรนามผู้นั้นก็ส่งเสื้อคืนให้แก่ชายหนุ่ม!

"อ่ะ พ่อหนุ่มเสร็จแล้วรองใส่ดูสิว่าพอดีตัวมั้ย? อิอิอิอิ.."

"อ อะไรน่ะลุง เสร็จแล้วหรือ??..ห๋า! นี้มันเสื้อผมเหรอะ ทำไมมันถึงได้ใหม่อย่านี้หล่ะ?" วีระขว้าเสื้อของตนมาดูแล้วขยี้ตาถี่ๆนึกว่าตาฝาดไปพลันคิดว่าตนทำงานเหนื่อยจนเกินไปหรือเปล่าถึงได้เห็นปาฎหาริย์อะไรแบบนี้!

"ไม่ต้องแปลกใจหรอกพ่อหนุ่มเอ็งไม่ได้ตาฝาดไป เป็นเพราะเข็มวิเศษเล่มนี้ของข้าต่างหากเล่า มันสามารถเย็บผ้าทุกอย่างให้เสร็จได้ในเวลาอันสั้น หากเอ็งสนใจข้าจะมอบให้เอ็งเอามั้ยในฐานะที่หน้าตาละม้ายคล้ายเหมือนลูกชายข้า"

 

"จริงเหรอะลุง งั้นก็วิเศษเลยขอบคุณคุณลุงมาก" อารามดีใจชายหนุ่มมีสีหน้าแช่มชื่นกระโดดโลดเต้นจนออกนอกหน้า นางอุสาเฝ้าดูชายหนุ่มอยู่ก่อนแล้วจึงแอบย่องมาใกล้ๆเพื่อฟังการสนทนาของบุคคลทั้งสอง

"แต่ข้ามีข้อแม้น่ะ คือให้เอ็งเลิกทำงานที่กำลังทำอยู่ ข้าว่าเสียเวลาเปล่าอย่าเพียรพยายามทำต่อไปเลย"...

 

"อุสาใจเต้นแรงลุ้นระทึก
ให้รำลึกนึกถึงความอุตสาหา
เกรงชายหนุ่มเอนเอียงวางกิจจา
คงช้ำอุราทรุดหนักรักรวนเร!"

อุสาหลงคิดไปว่าที่ชายหนุ่มเดินทางรอนแรมมาแต่ไกลนั้นเพราะหมายจะได้อยู่ครองคู่กับนางในฐานะลูกเขยท่านเศรษฐี แต่บัดนี้พอเห็นกิริยาท่าทางดีใจของชายหนุ่มแล้วก็ให้คิดหวั่นวิตกไปว่าชายหนุ่มจะเลือกเข็มวิเศษเล่มนั้นแล้วละทิ้งทุกอย่าที่เพียรพยายามมา หากเป็นดังนั้นนางคงมิอาจมีชีวิตอยู่เป็นปกติสุขได้!

"ความรักเอ่ยความรักมาแต่ใด
เหตุไฉนทำใจให้ห่วงหา
ฉันคงเศร้าหากเธอนั้นร้างรา
วีระจ๊าอย่าเลือกเข็มเล่นนั้นเลย"
(อุสารำพึงอยู่ในห่วงมโนนึก)

 

แต่เผอิญว่าวีระนั้นเขาเดินทางมาเพราะต้องการเข็มวิเศษเพื่อนำกลับไปให้ช่างตัดเย็บผ้าทิพย์ฉลององค์พระเจดีย์ธาตุน่ะ...ก็เข็มวิเศษปรากฎอยู่ต่อหน้าแล้ว ดังนั้นเขาจึงเลือก จึงเลือก...?

 

"สัมผัสกลิ่นอุ่นไอใครคนนั้น
เคยพิงพักผูกสมัครแต่ครั้งไหน
มายามนี้ยังตามติดสะกิดใจ
ให้หวั่นไหวตราตรึงจิตฤทธิ์บังอร"

ขณะนั้นสายลมได้พัดพาเอากลิ่นน้ำหอมแป้งร่ำของนางอุสา ลอยล่องมากระทบฆานะสัมผัสประสาท เขาจำกลิ่นหอมเย็นอ่อนๆแบบนี้ได้ดี เพราะทุกครั้งที่นางปรากฎตัวแวะเวียนมาเย้าหยอก มันทำให้เขาสัมผัสได้ถึงพลังอันซ่อนเร้นที่แฝงผ่านกลิ่นหอมนั้นซึมลึกลงทุกห้วงความรู้สึกภายในจิต ก่อให้เกิดความมุมานะบากบั่นมากขึ้นเป็นร้อยเท่าพันทวี!

"อุสา" (เสียงชายหนุ่มอุทานในลำคออย่างแผ่วเบา)

"ว่าไงหล่ะพ่อหนุ่ม ตัดสินใจได้ยังตกลงจะเลือกเอาเข็มวิเศษจากข้าใช้ไหม เอานี่รับไปสิ (เฒ่าจำแลงพูดพลางยื่นเข็มวิเศษส่งมอบให้ชายหนุ่ม)

 

ก็พอดีได้เวลาที่ท่านเศรษฐีเดินออกมาตรวจงาน ทันได้ยินชายหนุ่มสนทนาโต้ตอบอยู่กับเฒ่าพเนจร

"ข้าแต่ท่านผู้เฒ่าถึงแม้เข็มวิเศษของท่านจะมีความวิเศษน่าอัศจรรย์ได้ถึงเพียงนี้ก็ตาม แต่ถึงกระนั้นกระผมก็มิอาจละทิ้งความพากเพียรพยายามในกิจที่ทำอยู่ได้" (ลำดับนั้นโพธิสัตว์เจ้าได้บรรลือสีหนาทต่อไปอีกว่า)

"ผู้มีความเพียรเท่านั้นถึงจะเป็นผู้สำเร็จประโยชน์ในกิจทั้งปวงได้"

"ผู้มีความเพียรเท่านั้นถึงจะข้ามโอฆะสงสารได้"

"ผู้มีความเพียรเท่านั้นถึงจะพ้นจากวิบากทุกข์ทั้งปวงได้"

"ตราบใดทั่งเหล็กกล้ายังไม่สำเร็จประโยชน์อยู่ตราบนั้น จะหยุดความเพียรของบุรุษแล้วเป็นไม่มี!...ข้าแต่ท่านผู้เฒ่าขอท่านจงเก็บเข็มวิเศษเล่มนั้นไว้เถิด เข็มวิเศษของเรามีอยู่ในที่เฉพาะหน้านี้แล้ว เราจะพากเพียรพยายามทำกิจของตนสืบต่อไป"

 

ถูกต้องแล้วครับ เรื่องความรักมาที่หลัง (k)
เรื่องความเพียรต้องมาก่อน

 

"น้ำตาไหลเอ่อนองอาบสองแก้ม
อุสาแสดงปีติให้หทัยไสว
วีระหนุ่มแกล้วกล้าเกินกว่าใคร
ชวนเลื่อมใสในน้ำจิต ให้นึก โมทนา...สาธุ!"

 

"ลำดับนั้นเทวะจำแลงแถลงเหตุ
จำแลงเพศกลับคืนถิ่นวิมานสถาน
ก่อนลาลับประสิทธิพรวิมังคลา
วิชิตรา วิเชียรเดช วิเศษชัย

ประเสริฐแล้วท่านผู้มีความเพียร ประเสริฐแล้ว
เราเป็นเทวะจำแลงมาทดสอบน้ำจิตน้ำใจท่าน
ว่าจักมีความมุ่งมั่นมั่นคงสักเพียงไหน
จักโลภโมโทโสสักเพียงใด
ประจักษ์แล้วด้วยตบะเดชเดชะวิริยะบารมี!

แล้วบันดาลเข็มแทงส่งลงปฎัก
ชำระทั่งเหล็กกล้าให้เกิดผล
ด้วยเดชะเทวาธิราชอภิบาลดล
ขอชายหนุ่มสัมฤทธิ์ผลทุกอย่างเทอญ"

 

"ดีมากพ่อหนุ่ม เจ้าพูดได้ดีมาก คำพูดของเจ้านั้นมีคติลึกซึ้งกินใจข้ายิ่งนักนับว่าข้าดูคนไม่ผิดจริงๆ ขอเจ้าจงทำกิจของตนต่อไปเถิดความสำเร็จรอเจ้าอยู่เบื้องหน้าแล้ว" (ท่านเศรษฐีให้กำลังใจชายหนุ่ม ในขณะที่นางอุสาแสดงตนออกมาสวมกอดผู้เป็นบิดาคล้ายดังว่านางก็เห็นดีเห็นงามด้วย)

"ตะไบลงหนแรกแถกเป็นนิ้ว
ตะไบสองเบิกกว้างแหว่งเป็นหลุม
ตะไบสามทั่งสลายหายไปเป็นกระบุง
ตะไบสี่สำฤทธิ์ผลเหลือเหล็กกล้าเพียงนิ้วมือเดียว!"

ด้วยอำนาจเทวานุภาพส่งผลให้เกิดปาฎิหาริย์ประจักษ์แก่สายตา บัดนี้ชนทั้งหลายเริ่มเดินเข้ามาแวดล้อมมุงดูชายหนุ่ม วีระฝนทั่งต่อไปได้อีกเพียงแค่อึดใจเดียวทั่งเหล็กกล้าน้ำหนักเกือบร้อยกว่ากิโลนั้น ก็พลันอันตรธานหายกลายเป็นเข็มเล่มเล็กสำเร็จสมดังมโนหมายแล้วเอย ^_^

 

"ข้าแต่ท่านเศรษฐี ในเมื่อกระผมได้ทำกิจแห่งความเพียรสำเร็จผลแล้ว กระผมใคร่จะขอนำเข็มวิเศษเล่มนี้กลับไปใช้ประโยชน์"

"เจ้าพูดอะไรอย่างนั้นลูกเอย บัดนี้เรานั้นก็เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว อย่าว่าแต่เข็มเพียงเล่มเดียวเลย แม้แต่ทรัพย์สมบัติทั้งหมดพร้อมอุสาบุตรสาวคนเดียวของพ่อ พ่อก็พร้อมจะยกให้เจ้าทั้งหมด...ไปเถิดวีระไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวเสียใหม่พ่อเตรียมทุกอย่างไว้ให้เจ้าแล้วเย็นนี้เราจะกินข้าวร่วมกัน"

"อุสาแปลงแต่งกายให้งามงด
งามหมดจดทั้งผิวพรรณจรดเกศา
วีระเห็นตะลึงงันในกิริยา
นี่นางฟ้าหรือไรเล่าพ่อเอย"

"นี่อุสาบุตรข้าอย่างไรเล่า
ชิชะเจ้าหนุ่มคงไม่เคยพบเห็น
งั้นพ่อไปธุระก่อนเดี๋ยวค่อยมาครื้นเครง
เชิญเจ้าทั้งสองบรรเลงไปก่อนเดี๋ยวพ่อมา"

"ท่านพี่เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ
เห็นชะงักฉงนใจอะไรหนอ
นี่สาเองจำไม่ได้หรือพ่อมอซอ
นึกรังเกลียดสาหรือเปล่าหนอที่หลอกลวง"

"ป ป เปล่าเพียงแค่ฉันไม่ทันคิด
ด้วยว่ากิจสำคัญรออยู่หนา
ต้องรีบเร่งไปงานบุญพระธาตุปฎิมา
เกร่งผ้าทิพย์เสร็จไม่ทันเวลา เสียดายเอย"

แล้วชายหนุ่มก็เล่าเรื่องราวประวัติความเป็นมาทั้งหมด รวมถึงเหตุผลการมาร่วมลงแข็งขันเป็นว่าที่ลูกเขยให้อุสาและท่านเศรษฐีฟัง

"มิน่าหล่ะองค์เทพไท้เทวาถึงได้จำแลงแปลงกายมาช่วยเหลือ ถ้างั้นเจ้าไม่ต้องวิตกไปพรุ่งนี้พวกเราจะออกเดินทางไปร่วมงานบุญสมโภชน์พระบรมธาตุเจดีย์ศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับเจ้า ยานพาหนะเรามีพร้อมไม่ต้องห่วงไปทันเวลาอย่างแน่นอน (ท่านเศรษฐีปลอบโยนชายหนุ่ม เขาและอุสามิได้นึกรังเกลียดชาติกำเนิดของชายหนุ่มเลย แต่กลับให้นึกสงสารเห็นอกเห็นใจในชะตาชีวิตอย่างสุดซึ้ง...นี้แหละหนาบุญพาวาสนาส่งวนิภพขอทานก็สามารถกลายเป็นเศรษฐีได้ด้วยบุญญาบารมี)

* ขอขอบคุณทุกท่านที่เป็นกำลังใจติดตามผลงานของแมวเหมียวมงคลฟีลม์มาโดยตลอด โปรดติดตามตอนต่อไป

 

ขอบคุณค่ะ จะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ

 

ท่านเศรษฐีและคณะเดินทางมาถึงแล้วพบปะบุคคลที่รู้จักหลายต่อหลายคน บางคนเคยทำธุระกิจการค้าร่วมกันมา บางคนก็เป็นลูกหนี้เก่า ก็แน่ละสินั้นเพราะท่านเศรษฐีขุนหาญเป็นผู้กว้างขวางในแวดวงสังคม จึงมีผู้รู้จักนับหน้าถือตาเป็นจำนวนมาก

"วีระ เจ้าไปทำธุระของเจ้าก่อนเถอะ พ่อขอคุยธุระกับเพื่อเก่าอยู่ตรงนี้เดี๋ยวตามไป"

ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบปลีกตัวออกจากท่านเศรษฐีทันที เขามุ่งตรงไปที่ท่าน้ำซึ่งก่อนหน้านั้นเคยมีซุ้มเล็กๆรับบริจาคของ

"มีอะไรให้รับใช้ครับ?"

"จะมาบริจาคเข็มเย็บผ้าทิพย์มงคลหัตถีครับ"

"เอ๊ะ เกรงว่าคงไม่ทันแล้ว เพราะพวกช่างหัตถกรนั้นกลับไปจนหมดสิ้นแล้ว เจ้าแสนคำของทรงกริ้วหนักเลยไล่ยกขบวนออกไปหมดเลย"

"บัดนี้พระองค์ท่านอยู่ไหนข้าพเจ้าอยากนำถวายด้วยตนเอง"

"งั้นรอข้าอยู่ตรงนี้ จะรีบไปทูลให้ท่านทราบ"

"ว่าไงนะ มีชายหนุ่มคนหนึ่งจะมาถวายเข็มเย็บผ้ารึ เขาบอกหรือเปล่าว่าเป็นเข็มวิเศษ"

"ไม่ได้บอกขอรับ กระผมสังเกตุดูลักษณะก็เหมือนกับเข็มธรรมดาทั่วๆไป"

"บ่ะ! เหลวไหลจริงๆพรุ่งนี้พิธีสำคัญก็จะเริ่มแล้ว มันจะไปทันอะไร ข้ากะจะเลื่อนไปห่มฉลองสมโภชน์เอาปีหน้าโน้น สำหรับปีนี้คงทำได้แค่สงน้ำแล้วถวายพวงดอกไม้มาลา"

"เสด็จพ่อทรงกริ้วอีกแล้ว พรุ่งนี้งานบุญใหญ่เราควรมีจิตแจ่มใสเบิกบานนะเพค่ะเสด็จพ่อ" (พกามาศ ธิดาคนเล็กสุดของพระเจ้าแสนคำของ นางตามเสด็จมาร่วมงานบุญในครั้งนี้ด้วย)

"ก็จะให้พ่อทนนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร พ่อได้ประกาศออกไปแล้วแต่กลับทำตามสัจจะวาจาที่ให้ไว้มิได้ รู้ไปถึงไหนอายเขาไปถึงนั้น...นี้ขนาดพ่อประกาศยกเจ้าให้กับผู้ที่นำเข็มวิเศษมา จนบัดนี้ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา มีแต่พวกหมายปองดอกฟ้า มันหน้าเจ็บใจจริงๆ ( ก่อนหน้านั้นเจ้าแสนคำของประกาศเพิ่มไปอีกว่าหากเขาผู้นั้นเป็นหญิงจะยกทรัพย์สมบัติมีค่าแสนโกฎให้ไป หากผู้ที่นำเข็มวิเศษมาเป็นชายยังมิได้ออกเรือนก็จะยกพกามาศธิดาคนเล็กให้อภิเสกสมรสด้วย หากมีครอบครัวแล้วก็จะยกบ้านส่วยให้เก็บเงินไว้กินใช้ตลอดทั้งชาติ)

ผู้คนในสมัยนั้นเป็นคนบุญกันจริงๆ ลองได้ศรัทธาอะไรอย่างมั่นคงแล้วยอมสละได้ทุกอย่าง...

 

เหมือนวิบากเวรกรรมตามติดทำให้เจ้าแสนคำของเห็นวีระชายหนุ่มเป็นเพียงบุรุษผู้หมายปองดอกฟ้า เมื่อให้ราชบุรุษลองสืบค้นประวัติชาติกำเนิดดูก็ยิ่งรู้แน่แก่ใจไฟเพลิงโทสาพิโรธโกรธาก็ยิ่งประทุขึ้น ยังดีที่มีธิดาน้อยคอยปลอบโยนมิอย่างนั้นประเพณีสำคัญคงไร้ซึ่งบรรยากาศแห่งงานบุญเป็นแน่...

"รีบๆไล่มันออกไปซะ ข้าไม่อยากเห็นหน้ามัน"

"ไล่ไปแล้วขอรับ แต่มันยังคงดื้อดึงที่จะถวายเข็มเย็บผ้าให้จงได้ แล้วจะทำอย่างไรดีมหาชนเริ่มทะยอยกันมาเกือบเต็มสองฝั่งลำน้ำแล้วเพื่อรอชมปาฎิหาริย์พระเจดีย์ธาตุปรากฎกลางลำน้ำในวันพรุ่งนี้"

อุสาเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มหายไปนานจนผิดสังเกตุจึงขออนุญาตบิดาออกตามหา...

 

"หยุดน่ะ นี่พวกเจ้ากำลังทำอะไร!"

"อุสา ช่วย ช่วยข้าด้วยทหารพวกนี้ไม่ยอมให้ข้าเข้าพบพระเจ้าแสนคำของ ทำอย่างไรดีข้าอุส่าห์นำเข็มมาให้แล้ว ไม่เท่ากับลงทุนสูญเปล่าดอกหรือ!"

"ใจเย็นๆก่อนท่านพี่วีระใจเย็นๆเดี๋ยวสาจัดการเอง"

"นี่พวกแกไม่รู้จักฉันรึ ฉันบุตรีท่านขุนหาญชาญศึกเศรษฐีแห่งเมืองศรีพญา กลับไปทูลพระเจ้าแสนคำของว่าฉันจะนำเข็มวิเศษไปถวายพระองค์ท่าน"

ได้ผล ทหารรักษาการตัวสั่นงันงกนั้นเพราะเกรงทั้งสองเมืองจะเกิดเรื่องบาดหมางกัน เพราะบรรพบุรุษของทั่งสองแคว้นมีสัญญาต่อกันว่าจะรักใคร่ปรองดองฉันพี่น้อง ห้ามรบทัพจับศึกเป็นอันขาดหากฝ่ายไหนผิดคำสาบานขอให้บ้านเมืองล้มสลาย! ด้วยเหตุนี้ทั้งสองฝั่งลำน้ำจึงถ้อยทีถ้อยอาสัยกันมาตลอด จึงอยู่ด้วยความผาสุขร่มเย็นสืบมาตราบเท่าทุกวันนี้...

"ว่าไงนะ บุตรีท่านขุนหาญนำเข็มวิเศษมาถวายรึ รีบๆไปนำตัวเข้ามาอย่าชักช้า"

"ถวายบังคมเพค่ะหม่อมฉันได้รับการไว่วานจากบุรุษผู้หนึ่งให้นำเข็มวิเศษมาถวาย"

"ทหารนำมาดูสิ...อืม เจ้าแน่ใจรึว่ามันเป็นเข็มวิเศษ?"

"แน่ใจเพค่ะ เพราะบุรุษผู้นั้นใช้ความเพียรฝนทั่งเหล็กกล้าจนกลายเป็นเข็มวิเศษเล่มนี้ใช้เวลาไม่ถึงสามเดือน" (อุสาพูดจาฉะฉาน ก็แน่หล่ะนางเป็นผู้มีการศึกษาหนิ)

"ห๋า! เป็นความจริงหรือถ้าอย่างนั้น ทหารรีบนำไปให้ช่างหัตถการถักเย็บผ้าทิพย์เร็ว ชักช้าเดี๋ยวไม่ทันการณ์"

"ขอเดชะพระอาญามิพ้นเกล้า ก็พระองค์ขับไล่ช่างเย็บผ้าไปจนหมดสิ้นแล้วไฉนจักมีช่างคนใดกล้าอยู่ถวายงานอีกเล่า"

"อ้าว! แล้วกัน เป็นความผิดของเราเองรึนี่ ไม่นาเลยแล้วเราจะทำไงดี ช่วยกันคิดหน่อยสิ"

"ขอเดชะหม่อมฉันพอจะเป็นงานปักเย็บอยู่บ้าง ควรมิควรแล้วแต่จะทรงโปรด"

"จริงรึแม่อุสา ถ้าอย่างนั้นตามราชบุรุษไปเริ่มงานได้เลย"

คงมิใช่เรื่องบังเอิญแน่เมื่อโพธิสัตว์บำเพ็ญกิจของตนได้ส่วนนึงแล้ว นางแก้วคู่บารมีก็บำเพ็ญในส่วนหนึ่งควบคู่กันไป (ช่วยกันทำมาหากิน อิอิอิๆ)

 

"ทัศนาลายผ้าคล้ายดั่งต้องมนต์สะกด
รดน้ำบุษบกวิจิตรสร้างเสกสรรค์
หัตถการนิลมณีอดีตระลึกหวนพลัน
ให้นางนั้นผสานผนึกเอรวัณพังพลาย"

"เอ๊ะ! ทำไมรู้สึกเหมือนเคยได้เห็นที่ไหนมาก่อนน๊า ผ้าทิพย์ผืนนี้มีช่องว่างเว้นไว้สองช่องที่เหลือนอกนั้นสำเร็จหมดจดทั่วทั้งผืนแล้ว ดีหล่ะงั้นเราจะปักลายพญาช้างพังพลายคู่บารมี"

"จรดเข็มแคล้วคล่องอย่างเร็วรี่
อุสานิลมณีเจนจบครบหัตถศิลป์
บรรจงแต่งประดิษฐ์ประดับดิ้นสุวรรณ
รุ่งสางอัศจรรย์ผ้าทิพย์พลันสำเสร็จเอย"

อรุโณทัยไขแสงแจ้งแล้วเมื่อหมอกบางๆลอยต่ำเหนือพื้นลำน้ำของค่อยๆอันตรธานสลายไป ก็พลันบังเกิดพระเจดีย์ธาตุสีทองรูปทรงระฆังคว่ำลอยเด่นเป็นสง่าท่ามกลางสายน้ำ เสียงสกุณาเจื้อยแจ้วร้องระคนสลับกับเสียงผู้คนเริ่มดังอึงมี่ พระเจ้าแสนคำของทรงเสด็จออกมายืนทอดพระเนตรเห็นปรากฎการณ์ดังนั้นก็พลันบังเกิดปีติซาบซ่านไปทั่วสารพางค์กาย ครั้นพอเสด็จดำเนินไปที่ประทับด้านหลังพลับพลาซึ่งใช้เป็นที่ถักเย็บผ้าทิพย์มหาปีติใหญ่ก็พลันบังเกิดขึ้นอีกเป็นเท่าทวี

"งดงามมาก ช่างเป็นผลงานที่วิจิตรพิสดารงดงามอะไรเช่นนี้ อุสาเจ้ามีความดีความชอบใหญ่หลวงนัก ข้าจะประทานรางวัลให้เจ้าดั่งที่เคยลั่นวาจาประกาศไปแล้ว"

"ขอประทานอภัยเพค่ะ หม่อมฉันเพียงแค่อาศัยเข็มวิเศษเล่มนี้รังสรรคผลงาน หากพระองค์จะทรงประทานของกำนัลแล้วควรพระราชทานให้แก่เจ้าของเข็มวิเศษเล่มนี้จะเหมาะควรกว่า"

"อ๋อ จริงสิน่ะ งั้นบุรุษผู้นั้นเป็นใครเรียกตัวมาพบเราเดี๋ยวนี้"

 

"ครั้นได้พบวีระวนิภพหนุ่ม
ให้ร้อนรุ้มในหทัยดั่งไฟเผา
ถูกวิบากเพลิงอาฆาตผลาญเอา
สัญญาเก่าเข้าสืบเชื้อแต่ปางบรรพ์"

"ขอถวายพระพรกระผมวีระขอรับ ได้ทราบว่าผ้าทิพย์สำเร็จแล้วกระผมใคร่ขออนุโมทนาด้วยพระมหาบุญญาบารมีพระปรีชายิ่งแล้ว"

"เจ้ารึ ที่เป็นเจ้าของเข็มวิเศษเล่มนั้น ดีหล่ะไว้เราฉลองห่มองค์พระบรมธาตุแล้วค่อยมาคุยกัน ไป เจ้าออกไปได้แล้ว"

"เสด็จพ่อ เสด็จพ่อทรงเป็นไรเพค่ะ ทำไมเหมือนพระพักตร์ไม่แจ่มใส ตรัสน้ำเสียงห้วนๆ" (พกามาศ ธิดาน้อยให้นึกฉงนใจ)

"พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มผู้นี้แล้วรู้สึกไม่ถูกชะตาเอาเสียเลย แล้วลูกรู้สึกอย่างไรกับเข้าบ้างหล่ะ"

"แหม เสด็จพ่อก็ ก็หน้าตาเขาก็ดูดีอ่ะนะ ทรงเคยประกาศจะยกลูกให้เขามิใช้รึ ยังไม่ทันได้ไต่ถามเลยว่าเขามีครอบครัวยัง...(พกามาศ แสดงท่าทางขวยเขินพระพักตร์แดงกล่ำเป็นผลตำลึงสุก)

"ไม่ใช่อย่างนั้นพ่อหมายความว่า...เอาหล่ะ เอาหล่ะช่างเถอะๆ เรานี้จริงๆเลย"

พกามาศนางนั้นเป็นพระธิดาคนสุดท้องหนึ่งในธิดาทั้งเจ็ดของพระเจ้าแสนคำของ เมื่อพระอ้ายเจ้านางทั้งหลายได้อภิเษกสมรสไปจนหมดสิ้น นางก็ไร้ที่พึ่งที่ปรึกษาใกล้ชิดรู้สึกเดียวดายมิได้ออกสรวลเสเฮฮาฉันพี่น้องเหมือนอย่างเคย ความจริงนางรู้สึกถูกชะตากับชายหนุ่มแต่มิอาจเผยความรู้สึกต่อหน้าพระพักตร์ได้เกรงว่าจะเป็นการไม่เหมาะสม จึงได้แต่สำรวมกิริยาอาการความเป็นกุลสตรีไว้

 

เอาแล้วสิ งานเข้าแล้ว อยู่ๆก็มีนางพกามาศโผล่มาอีกคน พระราชามีปกติตรัสแล้วไม่คืนคำเสียด้วย
สงสัยงานนี้วีระคงต้องตัดใจจากนางอุสาเสียแล้วกระมัง....เอ๊ะ! หรือว่าเลือกทั้งสองคนดี ^_^

อย่างนี้ต้องติดตามตอนต่อไป