แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

เหลือเวลาอีกเพียงแค่สามเดือนก็จะถึงงานบุญใหญ่ประจำปี นั้นก็คืองานประเพณีปิดทองและสงน้ำพระบรมสารีริกธาตุแหลมทอง ซึ่งมีความศักดิ์สิทธิ์และมีความน่าอัศจรรย์อยู่ภายในโดยเฉพาะ กล่าวคือองค์พระบรมธาตุนั้นมีปลายยอดสีทองประดิษฐานตั้งอยู่ใจกลางลำน้ำของ! ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นปลายยอดปราสาทของนครลี้ลับใต้บาดาล...

เฉพาะในวันขึ้นสิบห้าค่ำเดือนห้าเท่านั้นถึงจะปรากฎยอดพระเจดีย์กลางน้ำ!หากเป็นวันธรรมดาทั่วไปแล้วก็จะไม่สามารถมองเห็นหรือทำการสักการะบูชาใดๆได้เลย เพราะองค์พระบรมธาตุนั้นจะอันตธานหายไป เป็นที่น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก...

หลังจากที่บวรพุทธศาสนาได้เผยแพร่เข้ามาสู่แว่นแคว้นแดนสุวรรณภูมิ ทำให้วิถีชีวิตความเป็นอยู่สองฝั่งลำน้ำมีความสงบร่มเย็นอยู่อย่างผาสุขตลอดมา...

สมัยนั้นยังมีกษัตริย์แดนไกลนามว่าเจ้าแสนคำของปกครองอานาจักรลาวมีจิตเลื่อมใสในบวรพุทธศาสนา หลังจากพระองค์ท่านได้ทราบข่าวว่ามีงามประเพณีสงน้ำพระบรมสารีริกธาตุแหลมทองซึ่งปรากฎขึ้นใจกลางลำน้ำ จึงได้มีจิตเลื่อมใสศรัทธาตั้งเจตจำนงค์อย่างแรงกล้าในอันที่จะสักการะบูชาปูชนียสถานอันศักดิ์สิทธิ์นั้นด้วยวัตถุอันประณีต พระองค์ท่านจึงดำริให้นายช่างหัตถกรตัดเย็บผ้าไหมทองคำฉลุลายอันวิจิตรห่มคลุมรอบองค์พระบรมธาตุเพื่อเป็นพุทธบูชา

แต่ทว่าเหตุการณ์กลับไม่ง่ายดายอย่าที่คิด เพราะเมื่อนายช่างหัตถกรปักเย็บดิ้นไหมมาถึงรูปพญาช้าง เข็มที่ใช้ปักเย็บอยู่เป็นอันต้องหักกระเด็นทุกครั้งไป! แม้ว่าจะลองเปลี่ยนเข็มใหม่สักกี่เล่มผลก็ปรากฎเหมือนเช่นเคยทำให้นายช่างไม่สามารถดำเนินงานต่อไปได้
ความทราบถึงเจ้าแสนคำของให้นึกอาทรร้อนใจนัก ปริวิตกเกรงว่าจะมีสิ่งใดไม่ถูกต้องเหมาะสมอยู่หรือไฉน จึงได้เรียกโหรหลวงเข้าทำนายทายทักบวงทรวงติดต่อองค์เทพไท้เทวารักษาองค์พระธาตุนั้นโปรดเล่าแจ้งแถลงไข้ ให้การตัดเย็บผ้าทิพย์มหามงคลห่มคลุมองค์พระธาตุดำเนินต่อไปให้แล้วเสร็จสมดังมโนหมายทุกประการด้วยเทอญ...

 

โหรหลวงพยากรณ์ได้ความตามที่สื่อสารมาว่า "ลายพญาคตชสารมหามงคลศรีเปรียบองค์กษัตริย์ผู้เปี่ยมด้วยบุญญาบารมี แต่ทว่ายังมิใช่โอกาสของพระเจ้าแสนคำของที่จะรังสรรคผลงานชิ้นนี้ให้แล้วเสร็จสำเร็จบริบูรณ์โดยลำพังแต่เพียงผู้เดียว ดังนั้นขอให้พระองค์ท่านประกาศไปว่า ผู้ใดมีจิตศรัทธาอยากมีส่วนร่วมจงนำทองคำบริสุทธิ์มาสู่สำนักเรา เราจะนำไปหลอมรวมขึ้นรูปให้เป็นเส้นไหมเพื่อถักทอตัดเย็บเป็นผ้าทิพย์มหามงคลฉลององค์พระเจดีย์ธาตุ และใครที่มีเข็มวิเศษขอจงนำมาร่วมเป็นวัสดุชิ้นสำคัญในการปักเย็บผ้าทิพย์ในครั้งนี้ด้วย!" (นัยว่าพญาศรีสุวรรณาเทวนาคานาคราช เจ้านครบาดาลผู้รักษาองค์พระธาตุอยากให้ลูกหลาน ที่มาเกิดในเมืองมนุษย์ได้มีส่วนร่วมทั่วถึงกัน)

 

ครั้งนั้นชนเป็นอันมากต่างแสดงเจตจำนงค์ นำทองคำบริสุทธิ์มากบ้างน้อยบ้างตามควรแก่ฐานะ มาร่วมสมทบกับพระเจ้าแสนคำของกันอย่างล้นหลาม แต่มหาชนยังไม่เข้าใจเรื่องเข็มวิเศษ จึงไม่มีผู้ใดนำมาถวายเลยแม้แต่เพียงเล่มเดียว คล้ายดังว่าจักเป็นปริศนาเปิดโิอกาสให้เฉพาะผู้มีบุญญาบารมี ได้มีส่วนร่วมในบุญกิริยาวัตถุมหามงคลแพรพรรณสุวรรณทิพย์ห่มฉลององค์พระบรมธาตุอย่างแน่แท้!...

 

"วีระ" หนุ่นทุคตะเข็ญใจเป็นกำพร้ามาตั้งแต่เล็กอาศัยขอทานหาเลี้ยงชีพไปวันๆ บ้างก็ใช้แรงงานช่วยเหลือในกิจการต่างๆของชาวบ้านเพื่อแลกข้าวปลาอาหารประทังชีวิตไปแต่ละมื้อ มหาชนในหมู่บ้านแถบลุ่มแม่น้ำของ ต่างรู้จันเด็กหนุ่มวีระเป็นอย่างดี เพราะแกท่องเที่ยวขออาหารตามหมู่บ้านเรียกว่าแทบจะทุกหลังคาเรือนเลยก็ว่าได้ ทั้งๆที่อวัยวะทุกส่วนของร่างกายก็ปกติดีทุกอย่าง ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีชาวบ้านคนใดรับเธอเข้าทำงานประจำ หรือแม้แต่อาสาที่จะอุปถัมภ์คำชูเธอเลยแม้แต่เพียงรายเดียว! เหมือนกับว่าเธอเป็นผู้ถูกสาปให้ต้องเผชิญวิบากชีวิตต่อสู้ดิ้นรนอยู่เดียวดาย

เด็กหนุ่มทอดสายตามองดูลำน้ำของไหลคดโค้งเรื่อยไปพร้อมกับสายลมโชยเอื่อยลอยเข้ากระทบผัสสะกายในเย็นย่ำคำสนธยาเหมือนทุกๆครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอนตรงพุ่มไม้ใบหนาริมฝั่งน้ำ หลับคืนนั้นเธอได้ฝันประหลาดเห็นพญาช้างใหญ่โผล่ขึ้นกลางลำน้ำแหวกคุ้งวารีตรงดิ่งเข้ามาหา พญาช้างเดินวนเวียนรอบกายอยู่สามรอบแล้วชูงวงแผดเสียงร้องโกณจนากึกก้องกำปนาท ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นเอาค่อนแจ้งแล้วให้นึกอกสั่นขวัญหายรีบมองฝ่าความมืดไปยังสายน้ำ กลับพบเพียงความว่างเปล่า...

"อ๊ะ ที่แท้เราฝันไปดอกหรือนี้ แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงจังแฮะ หรือว่าเมื่อวานเราจะกินน้อยไปหน่อย แต่ก็ช่างเถอะเดี๋ยวพอเช้าแล้วเราค่อยไปที่ค่ายทหารดีกว่า ได้ยินว่าเขามีประกาศงานบุญประจำปีชาวบ้านต่างออกมาชุมนุมกัน คงมีของให้กินเพียบแน่นอน"

ชายหนุ่มตั้งความหวังไว้ในห้วงมโนนึก ลืมนิมิตฝันประหลาดไปเสียสิ้น ปีนี้เขามีอายุครบยี่สิบปีแล้วรูปร่างกำยำสูงใหญ่ หากแม้บุญพาวาสนาสงอาจได้รับคัดเลือกเป็นทหารรับใช้ชาติก็เป็นไดั(สมัยนั้นบ้านเมืองสงบสุขผู้ที่เข้าเป็นทหารได้ถือว่าโชคดีมาก)

 

"รับบริจาคทองคำจ้า รับบริจาคทองคำ ใครมีทองคำบริสุทธิ์ขอเชิญร่วมทำบุญกับเจ้าแสนคำของผู้เป็นกษัตริย์มิตรเพื่อนบ้านของเราได้เลยจ้า ปีนี้โอกาสดีมีเพียงครั้งเดียวเจ้าแสนคำของจะเสด็จมาสักการะบูชาพระธาตุแหลมทองด้วยพระองค์เองจ้า เร่เข้ามาเร่เข้ามาขอเชิญพ่อแม่พี่น้องร่วมบุญมหากุศลสร้างผ้าทิพย์ทองคำห่มองค์พระบรมธาตุกลางน้ำจ้า เร่เข้ามาเร่เข้ามา ฯลฯ" เสียงประกาศบอกบุญดังมาเป็นระยะตลอดทั้งสองฟากฝั่งลำน้ำ

วีระเงี่ยหูฟังประกาศพร้อมเปิบข้าวห่อใบตองอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ข้างกองอำนวยการทหาร วันนี้เขาคิดถูกแล้วที่มาแต่เช้า เพราะนอกจากมีผู้ใจบุญมาบริจาคทองคำยังมีจิตเมตตาแบ่งปันอาหารให้เขาอีกด้วย

ชายหนุ่มเห็นปาฎิหาริย์ปรากฎพระธาตุขึ้นกลางน้ำทุกปี และทุกๆปีเข้าจะต้องยืนพนมมือร้องไห้ด้วยอำนาจแห่งปีติทุกครั้งตั้งแต่เช้ายันพระอาทิตย์ตกดิน จนแสงสุดท้ายของตะวันสาดส่องกระทบปลายยอดพระเจดีย์เกิดเป็นประกายแสงสว่างลุกโชนขึ้น จากนั้นเสียงสาธุการก็ดังระงมกึกก้องขึ้นทั้งสองฟากฝั่งลำน้ำ แล้วเจดีย์พระบรมธาตุก็ค่อยๆอันตรธานหายไปท่ามกลางสายตาของมหาชนนับหมื่นนับแสน บ้างก็ว่าองค์พระเจดีย์ค่อยๆจมน้ำหายไปเอง บ้างก็ว่าองค์พระเจดีย์ยังอยู่ที่เดิมนั้นแหละแต่ถูกเทพเทวาบดบังไว้จะเปิดให้เห็นปีละครั้งเท่านั้น!...

 

"เข็มวิเศษจ้า เข็มวิเศษ ใครมีเข็มวิเศษอย่าหวงแหนไว้รีบๆนำออกมาบริจาคเพื่อปักเย็บผ้าทิพย์ลายพญาช้างทองคำจ้า"

"แอ็ค! แอ็ค!!.."ชายหนุ่มสำลักก้อนข้าว เมื่อได้ยินประกาศมันทำให้เขาแว๊บไปคิดถึงความฝันก่อนฟ้าสาง

"อะไรนะ! พญาช้างทองคำรึ หรือว่าจะเป็นตัวเดียวกันกับที่เราฝันหว่า?"
วีระออกอุทานพึมพำขึ้นในลำคอจนแทบไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมา แต่กิริยาอาการของเขานั้นดันไปสะกิดใจหัวหน้าทหารนายหนึ่งเข้า ทหารนายนี้ก็เผอิญว่าเพิ่งย้ายมาใหม่ยังไม่รู้จักวนิภพขอทานหนุ่มน้อย จึงเดินตรงเข้าไปสนทนาด้วย...

"เฮ้ย ไอ้น้องชาย เอ็งมีเข็มวิเศษใช่มั้ยรีบๆเอามาบริจาคเถอะได้บุญหลายนะเอ็ง เหลือเวลาอีกสามเดือนเศษๆเท่านั้น"...

 

ยังมิทันที่วีระจะได้เอื้อนเอ่ยอะไรก็พอดีมีบุรุษสองคนท่าทางภูมิฐานเดินมาหยุดอยู่ที่ท่าน้ำเพื่อหาเรือโดยสารข้ามฟาก ฟังจากสำเนียงบ่งบอกว่าเป็นผู้มีภูมิลำเนาอยู่ฝั่งตรงข้าม

"เครียดหลายเด้ บักเศรษฐีขี้ถี่ ตระหนี่ลูกสาว ทั่งเหล็กกล้าปานนั่น ไผสิลับฝนป่นได้ คักปานได๋กะสูญเหล็กกล้าคือสิน้อยถ่อเข็ม"

เหมือนบุญพาวาสนาส่งเมื่อได้ยินคำสนทนาของบุรุษทั้งสองแล้ววีระถึงกับอุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว
"เข็มวิเศษ เข็มวิเศษ ใช่แล้วเข็มวิเศษอยู่กับท่านขุนหาญเศรษฐี!"
(ที่แท้ชายหนุ่มก็รู้มาก่อนแล้วว่าท่านเศรษฐีประกาศคัดเลือกบุตรเขยผู้มีความสามารถฝนทั่งเหล็กกล้าให้เป็นเข็มได้ แต่หนุ่มวีระนั้นรู้จักประมาณตนจึงมิได้ให้ความสนใจเท่าใดนัก มาบัดนี้เขากลับมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นในจิตรบเร้าให้เขามิอาจเผิกเฉยอีกต่อไปได้)

"อ๋อ ที่แท้น้องชายฝากเข็มวิเศษไว้กับท่านขุนหาญเศรษฐี แล้วตัวเองก็แต่งกายมอมแมมหนีออกมาเที่ยว ไปๆรีบกลับไปเอามาให้ช่างเขาจะได้ปักเย็บผ้าทิพย์ให้แล้วเสร็จทันเวลา"(เหมือนมีสิ่งดลใจให้นายทหารพูดออกไปอย่างนั้น)

กี่ปีมาแล้วที่เขาได้แต่ยืนพนมมือร้องไห้กล่าวคำสักการะองค์พระบรมธาตุเจดีย์ อย่ากระนั้นเลยปีนี้เราควรทำในสิ่งที่ทำได้ยากเพื่อน้อมถวายเป็นพุทธบูชาดีกว่า! ประกายตาฉายแววแห่งความมุ่งมั่นวีระตั้งปณิธานในจิตแล้วออกเดินทางสู่เรือนท่านเศรษฐีทันที...

 

"ไม่เจียมสารรูปเอาเสียเลย ไอ้เด็กขอทานไม่มีหัวนอนปลายเท้า ชิชะริอาจจะกินเนื้อหงส์ ไปจงกลับไปที่ของแกซะ!" (คำสบประมาทจากคณะกรรมการผู้ดูแลความเรียบร้อย พวกเขามีหน้าที่รับสมัครผู้เข้ามาแสดงความสามารถและแจกอุปกรณ์ที่ใช้ในการนี้โดยเฉพาะ)

"เสียงเอ๊ อะ อะไรกัน มีใครมาก่อกวนรึ?" (เผอิญท่านเศรษฐีอยู่แถวนั้นพอดี)
"ก็ไอ้เด็กขอทานนี่สิครับนายท่าน มันมาทำลับๆร่อๆอยู่แถวนี้ กระผมกำลังจะไล่มันออกไป"
"อืม เจ้าชื่ออะไรพ่อหนุ่ม บ้านอยู่ที่ไหนลูกเต้าเหล่าใคร แล้วมาทำอะไรที่นี้?"(เศรษฐีซักถามด้วยกระแสจิตเมตตา)

"ผมชื่อวีระขอรับ มาจากหมู่บ้านลุ่มน้ำของ เป็นกำพร้าตั้งแต่เล็ก ตั้งใจจะมา จะมาาา มา..."
"เอาหละ เอาหละ ข้าเข้าใจแล้ว เด็กๆจัดเตรียมอุปกรณ์ให้หนุ่นผู้นี้ซิ แล้วเตรียมที่พักข้าวปลาอาหารให้พร้อม สะดวกเมื่อไหร่ก็เริ่มลงมือได้เลยนะพ่อหนุ่มไม่ต้องเกรงใจ"(ประโยคสุดท้ายเศรษฐีพูดกับชายหนุ่มแล้วเดินจากไป)

เสียงเอ๊ะอะเมื่อสักครู่ทำให้อุสาบุตรีท่านเศรษฐีแง้มหน้าต่าง จ้องมองเด็กหนุ่มด้วยความฉงนสนเท่ใจ เพราะในบรรดาผู้เข้ามาสมัครแต่ละคนล้วนแต่เป็นผู้เพรียกพร้อมด้วยกำลังวังชา แต่ชายหนุ่มผู้นี้ดูเหมือนจะขาดสารอาหารชอบกลอยู่ จะมีเรี่ยวแรงฝนทั่งเหล็กกล้าได้กี่มากน้อยกัน อุสายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นท่าทางเซ่อซ่าของวีระกำลังหันซ้ายแลขวาหยิบจับอุปกรณ์ต่างๆอย่างระมัดระวัง...

 

"ให้ประหม่าท่าทางบุคลิก
ติดตรึงจิตตรึงใจใคร่ห่วงหา
เคยพันผูกสมัครภัคสรา
อุตสาหะวิริยะบารมี!" (อุสา/วีระ)

"อ้าว! อุสานั้นลูกทำไมแต่งตัวแบบนี้สกปรกมอมแมมจะตายไป"

"โธ่ คุณพ่อยังอุส่าห์จำสาได้อีกหรือค่ะ แสดงว่ายังไม่สมจริง งั้นต้องแต่งหน้าและทรงผมเสียใหม่"

"นี่ลูกยังไม่ได้ตอบคำถามพ่อเลย นึกสนุกอะไรขึ้นมาถึงเล่นพิเรนแบบนี้"

"ทีคุณพ่อยังคิดหาวิธีแปลกๆมาเลือกคู่ให้สาได้เลย ทำไมสาจะแต่งตัวมอซอแกล้งป่วยเป็นโรคประหลาดออกไปทดลองใจพวกหนุ่มๆดูบ้างไม่ได้หรือค๊าาาาาาา"
หล่อนลากเสียงยานแก่นแก้วตามประสาดรุนีแรกรุ่น...เธอถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กหลังจากมารดาเสียชีวิตตั้งแต่วัยเยาว์ท่าเศรษฐีก็เฝ้าถนอมฟูมฝักเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายมิให้บุตรีต้องอาทรร้อนใจกับเรื่องใดๆ การที่ท่านครองตัวเป็นโสดเรื่อยมาหลังคู่ชีวิตลาจากไปนั้น ย่อมบ่งบอกถึงความเป็นผู้มีคุณธรรมภายในได้เป็นอย่างดี(ใจเดียว)

"อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง ฉลาดจริงนะเรา"

"ก็สาลูกพ่อก็ต้องฉลาดเหมือนพ่อสิค๊าาาาา"(หล่อนยังมิวายเล่นลิ้นกับบิดา)

"ระวังเถอะ เดี๋ยวหนุ่มๆหนีไปหมดแล้วอย่าหาว่าพ่อไม่เตือนแล้วกัน"

"ก็ดีสิค่ะ สาจะได้อยู่กับคุณพ่อตลอดไป เย้ยยยยยยย.."

ความจริงท่านเศรษฐีรู้ดีอยู่แล้วว่าการที่จะฝนทั่งเหล็กกล้าให้มีขนาดเท่ากะเข็มในระยะเวลาสามเดือนนั้น มันคงเป็นไปไม่ได้ แต่ที่เขาตั้งเงื่อนไขอย่างนั้นเพียงต้องการทดสอบดูความมุมานะ ความเข้มแข็งอดทนความพากเพียรพยายาม ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครสามารถทำสำเร็จได้ก็ตาม ผู้ที่ยืนหยัดจนครบสามเดือนนั้นแหละ ท่านเศรษฐีก็จะยอมยกลูกสาวให้แก่บุรุษผู้นั้นไป!

 

นางอุสาลงทุนแปลงโฉมตนเองแต่งแต้มเม็ดตุ่มพุผองตามลำตัว เอาผ้าคลุมศรีษะไว้แล้วเดินออกไปปรากฎตัวอยู่ต่อหน้าบรรดาชายหนุ่มทั้งหลาย ขณะนั้นเขยอาสาสิบกว่าคนทั้งหมดกำลังทำงานของตนอย่างขมักเขม่นเมื่อทัศนาการเห็นอากัปกิริยาของหญิงสาวบุตรีท่านเศรษฐีแล้วจิตตกหมดอาลัยตายอยากไปตามๆกัน...

"ปล่อยฉันนะแม่ราตรี ฉันจะออกไปพบว่าที่สามีของฉัน ไหนๆก็ใกล้จะตายอยู่แล้วขอให้ฉันได้ซบอิงแอบแนบชิดกะท่านพี่ให้ชื่นใจเสียก่อนเถอะ...ท่านพี่ค่ะ ท่านพี่มาให้อุสากอดหน่อยนะค๊าาา!"

"ไม่ได้นะค่ะคุณหนู อย่าออกไปค่ะอย่าออกไป" (สองนายบ่าวเล่นละครเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย)

"เฮ้ย นี่มันอะไรกันเนี่ยะ เธอคืออุสาลูกสาวคนเดียวของท่านเศรษฐีเหรอะ อ อ อย่า อย่าเข้ามาใกล้นะออกไป!"

"ที่แท้ท่านเศรษฐีคัดเลือกบุตรเขยเพื่อให้แต่งงานอยู่กินกับนางเชื้อโรคผู้นี้เหรอะ ไม่เอาแล้วข้าขอถอนตัวดีกว่าใครอยากเป็นสามีนางก็เชิญเลย ข้าไม่เอาด้วยแล้ว"

ได้ผล บุรุษผู้หมายปองในตัวนางอุสาทั้งหมดขอถอนตัว ยังเหลือแต่บุรุษผู้เพ่งในทรัพย์ท่านเศรษฐีกำลังช่างจิตช่างใจตนเองอยู่ว่าจะเพียรพยายามต่อไปดีหรือว่าจะถอนตัวดี!

* เรื่องราวกำลังเข้มข้นโปรดติดตามตอนต่อไป

 

ข่าวประกาศงานบุญผ่านไปเพียงไม่กี่วัน บรรดาผู้มีจิตเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาต่างนำทองคำบริสุทธิ์ทั้งที่ขึ้นรูปแล้วและยังเป็นก้อนๆอยู่มาร่วมบริจาคกันอย่างเนืองแน่น สมัยนั้นผู้คนต่างมีความซื่อสัตย์สุจริตโดยมากเรื่องขโมยขโจรจึงไม่เคยปรากฎให้พบเห็น...

วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก และแล้วก็เหลือเวลาเตรียมงานอีกเพียงแค่เจ็ดวันเท่านั้น ที่หนักใจกลับไม่ใช่ทองคำที่นำมาใช้แปรรูปเพราะปรากฎว่ามีผู้มาร่วมบริจาคมากมายมหาศาลเหลือเกิน แต่ที่น่าหนักใจนั้นกลับเป็นเข็มเล็กๆเพียงไม่กี่เล่ม!

เจ้าแสนคำของพยายามทำทุกวิถีทางทั้งระดมทหารพลเรือนกว้านซื้อหาตามบ้านเรือน เข็มจากโรงงานที่ไหนว่าแข็งว่าดีเป็นซื้อเหมาหมด ไม่เว้นแม้แต่เข็มที่ทำจากไม้ชนิดพิเศษ หรือหินแหลม แร่ธาตุกายสิทธิ์ ฯลฯ ก็ไม่สามารถทำให้งานถักทอผ้าทิพย์เดินหน้าต่อไปได้ เป็นต้องมีอุสรรค์ทุกครั้งไป!

จนพระเจ้าแสนคำของถึงกลับประกาศว่า "ผู้ใดนำเข็มวิเศษมาให้นายช่างถักเย็บผ้าทิพย์ให้แล้วเสร็จได้ทันตามระยะเวลา จะขอสิ่งหนึ่งสิ่งใดจากเรา เราจะยอมยกให้หมดโดยไม่มีข้อแม้!" (ขอได้เพียงอย่างเดียวอะไรก็ได้ที่ไม่เหลือวิสัย)

 

ไม่เว้นแม้แต่โรงงานผลิตเหล็กกล้าของท่านเศรษฐีขุนหาญ ราชบุรุษเดินทางมาสั่งซื้อไปใช้หลายร้อยหลายพันเล่มแล้ว ก็ยังมิวายหักหมดทุกเล่มไป!

"น้องซับเหงื่อให้นะค่ะท่านพี่ ฮัท ฮัท ท เช้ยยย...อุ๊ยตายจริงน้ำมูกอหิวากระเด็นถูกท่านพี่แล้ว น้องไม่ตั้งใจต้องขอประทานอภัยด้วยนะค๊าาาา"
(อุสายังคงแวะเวียนไปให้กำลังใจชายหนุ่มอย่างต่อเนื่อง ซึ่งตอนนี้เหลือเพียงห้าคนเท่านั้น)

"อ อะ อะไรนะ นี้เธอป่วยเป็นอหิวาเหรอะ ตาย ตายแน่แล้วเราอยู่ไม่ได้แล้ว...หมอ หมออยู่ที่ไหนช่วยข้าที!!."

"คริ คริๆ ๆ...เสร็จไปอีกหนึ่งแล้วราตรี" (อุสากระหยิ่มยิ้มย่องชอบใจที่ได้แกล้งพวกอาสาสมัครว่าที่สามีในอนาคต)

แต่พอถึงคิวชายหนุ่มวีระเจ้าหล่อนกลับแกล้งไม่ลง ซ้ำยังนึกสงสารเห็นใจอย่างประหลาด เหลียวมองดูชิ้นงานรึก็ยังไปไม่ถึงไหนเลยนี่ก็ใกล้เวลาเข้ามาทุกทีแล้ว...หญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มแล้วมองดูทั่งเหล็กกล้าที่ถูกคมตะไบฝนให้แหว่งไปเพียงแค่หนึ่งในสิบส่วนเท่านั้นเอง!

"กำลังป่วยอยู่มิใช่รึ กลับไปพักผ่อนในบ้านเถอะข้างนอกอากาศร้อนเดี๋ยวจะทรุดหนัก"
(วีระพูดทั้งที่ยังฝนทั่งเหล็กต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง!)

* จะมีใครอยากรู้บ้างไหมน่ะ ว่าชายหนุ่มวีระในขณะนั้นเขากำลังนึกคิดอะไรอยู่(ถ้าไม่มีใครอยากรู้ก็จะขอข้ามผ่านไปเลยก็แล้วกัน!!)

 

อยากรู้ค่ะ พี่เหมียว

 

อยากรู้ค่ะท่านเหมียวหล่อ ท่านหน่อ....อยากรู้ด้วยว่าเรื่องนี้มีอะไรเกี่ยวข้อง

กับพญานาคบ้างรึไม่ .......เฝ้าติดตามอ่านนิทานด้วยใจจดจ่อ.....เฝ้ารอท่านหน่อมาเฉลย

 

เมื่อมีผู้บริจาคทองคำกันอย่างล้นหลามมากเกินความจำเป็นเห็นปานนี้ ครั้นจะประกาศให้หยุดรับบริจาคก็จะเป็นการปิดกั้นบุญกุศลของพวกเขา เห็นทีเราควรนำทองคำที่เหลือไปแปรรูปเป็นสิ่งอื่นทดแทน และสิ่งนั้นจะต้องเป็นประโยชน์เกื้อกูลและเป็นอุดมมงคลชีวิตแก่พวกเขาสืบต่อไป พระเจ้าแสนคำของเมื่อดำริเช่นนั้นจึงรับสั่งให้ประกาศออกไปใหม่ว่า...

"บัดนี้ทองคำที่นำมาขึ้นรูปเป็นผ้าทิพย์ห่มคลุมพระบรมธาตุเพียงพอแก่ความต้องการแล้ว ดังนั้นพระเจ้าแสนคำของจึงมีพระประสงค์จะนำทองคำที่เหลือทั้งหมดไปหล่อหลอมขึ้นเป็นองค์พระปฎิมากรแทน"

"สาธุ" เมื่อสิ้นเสียงประกาศมหาชนทั้งหลายก็พลันบังเกิดปีติเพิ่มพูลขึ้นเป็นร้อยเท่าพันทวี ยิ่งใกล้งานบุญเข้ามาทุกขณะมหาชนจากทั่วทุกสารทิศต่างเดินทางมาร่วมงานกันอย่างเนืองแน่นเต็มสองฟากฝั่งลำน้ำ...

แต่บรรดาท่านสาธุชนคนบุญทั้งหลายในสมัยนั้นหาได้หยุดยั้งอยู่ที่การบริจาคเพียงครั้งเดียวไม่ เพราะงานนี้เท่ากับว่าตนได้บุญถึงสองต่อ ดังนั้นเมื่อได้ยินประกาศ ผู้ที่บริจาคทองคำไปแล้วก่อนหน้านั้น จึงวกกลับมาบริจาคใหม่รอบสอง ส่วนผู้ที่ไปด้วยกันเป็นหมู่คณะมีหรือที่จะน้อยหน้าต่างก็วกกลับมาร่วมบริจาคทองคำกันใหม่ให้ได้เอิบอิ่มบุญกันทั่วหน้า

"บังเกิดองค์ปฎิมาคู่พระธาตุ
งามวิลาศวิเศษแท้ชวนเลื่อมใส
ขนานนามมงคลสุขสมใจ
ชื่อหลวงพ่อพระใสแต่นั้นมา!"

(เป็นชื่ออนุสรณ์สติให้ลำลึกถึงความเลื่อมใสศรัทธาของมหาชนในสมัยนั้น...แต่ทองคำยังเหลืออยู่จึงสร้างเพิ่มอีกสององค์แต่เป็นทองคำผสม!)

 

ไม่เกี่ยวทางตรง แต่เกี่ยวทางอ้อม กล่าวคือพญานาคราชท่านมีหน้าที่ดูแลรักษาเจดีย์พระธาตุแหลมทอง...อุสานางเอกของเรื่องเมื่อชาติที่แล้วก่อนจะมาเกิดเป็นบุตรท่านเศรษฐี นางก็มีชาติกำเนิดเป็นนางพญานาคีบุตรท่านเจ้าเมืองบาดาลอาศัยอยู่ในลำน้ำของนั้นเอง!...เพราะกรรมจัดสรรคให้นางต้องร่วมสร้างบารมีกะโพธิสัตว์เจ้าตามวาระ จึงจุติจากนาคพิภพ เพื่อรอจ๊ะเอ๋ กะวีระชายหนุ่มนั้นเอง...และเรื่องราวที่กำลังดำเนินอยู่ทั้งหมดในขณะนี้้เกิดจากอนาคตังสญาณของนิลมณีบุตรเทพเจ้าหนี่วากำลังหยั่งดูอนาคตของพระราชาอดิเรกราชอยู่!...

 

ก็มั่วๆส่งเดชไปงั้นเองอย่าจริงจังอะไรมากนักเลย สู้อ่านแล้วให้ได้สาระธรรมดีกว่านะทุกคน

 

นางนาคน้อย...ก็อยากรุ้เรื่องเกี่ยวข้องกับตัวเองจิ....เฮ้อ.....

 

"ถึงปีนี้ไม่สำเร็จ เสร็จปีหน้า
ทันเวลาแน่แท้มิสงสัย
หากไม่หยุดชีพมิสิ้น เพียรต่อไป
ถึงอย่างไรก็ต้องเสร็จ สำเสร็จแน่นอน"

วีระรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าปีนี้เขาคงไม่มีโอกาสได้ไปร่วมงานบุญสงน้ำพระบรมธาตุแน่แล้ว และเขายังมีความมั่นใจอีกว่าเข็มวิเศษมันซ่อนอยู่ในทั่งเหล็กกล้าอันนี้แหละ อันที่เขากำลังใช้ความเพียรพยายามฝนอยู่นี้ และตราบใดที่เขายังทำไม่สำเร็จ ผ้าทิพย์มงคลหัตถีผืนนั้นก็ไม่มีผู้หนึ่งผู้ใดสามารถทำให้แล้วเสร็จได้แน่นอน เมื่อผ้าทิพย์ไม่สำเร็จในปีนี้เจ้าแสนคำของก็จำต้องเลื่อนระยะเวลาออกไปเป็นปีหน้า เมื่อถึงตอนนั้นเรานี่แหละจักถวายเข็มวิเศษที่เกิดจากความเพียรพยายามเล่มนี้เพื่อเป็นพุทธบูชา! (วีระฝนทั่งเหล็กไปเรื่อยๆทำให้เกิดสมาธิจิตสงบ เมื่อจิตสงบแล้วความรู้ก็ผุดขึ้นมา เขาจึงมีความมั่นใจอย่างนั้น)

นี้คือความรู้สึกนึกคิดของชายหนุ่มในขณะนั้นที่มีให้แก่สิ่งที่ควรบูชา!
หาใช้สมบัติพัสฐานของท่านเศรษฐี และนางดรุนีน้อยบุตรีท่านเศรษฐีไม่

 

เมื่อวีระไม่สามารถนำเข็มวิเศษไปร่วมถักทอปักเย็บผ้าทิพย์ให้สำเสร็จได้ทันตามกาลเวลา งานบุญห่มผ้าทิพย์ฉลองสมโภชองค์พระบรมธาตุเจดีย์ก็มีอันต้องหยุดชะงักลง เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ปาฎิหาริย์เท่านั้นทุกอย่างถึงจะลงตัว!...

กาลบัดนั้นเทวาธิราชเจ้าผู้เป็นอธิบดีของเหล่าทวยเทพชั้นตาวะติงสา ให้ร้อนเร้าทิพย์อาสศิลาแข็ง ผิดสำแดงด้วยเหตุใดอะไรหนอ
จึงเร่งออกสำรวจตรวจดู ถึงได้รู้ความคิดจิตโพธิญาณ!...

เป็นธรรมดาอยู่นั้นเองเมื่อท่านจะช่วยเหลือผู้หนึ่งผู้ใดที่เป็นผู้บำเพ็ญนั้น จะต้องมีบททดสอบเพื่อลองจิตลองใจกันสักหน่อย...