ทำไมต้องเอาชีวิตน้องชายผมจากโลกนี้ไปเร็วนัก

ขอแสดงความเสียใจแด่ เจ้าของกระทู้นะคับ ขอให้คุณเข้มแข็งและเป็นกำลังใจพ่อแม่ของคุณด้วยนะคับ ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้น้องชาย เพื่อจะได้ไปอยู่ในภมิที่ดีๆนะคับ ขอเป็นกำลังใจให้

 

ขอบคุณของท่านมากนะครับที่ให้กำลังใจครับ

รู้ครับว่าทุกคนมันจะต้องตายเหมือนกัน ผมเองก็ต้องตายเหมือนกัน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องตายวันไหน คนเรามันรู้วันเกิดได้ แต่ไม่รู้วันตายจริง ๆ ครับ ถ้ารู้ก็คงโทรบอกไม่ให้น้องต้องออกไปไหน เพียงแต่ว่าน้องผมไม่น่าจะต้องมามาตายแบบนี้เลย น่าจะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า......เพราะความใฝ่ฝันของแก ก็คืออยากจะเปิดร้านขายเสื้อผ้าเด็กเป็นของตัวเอง ยังทำความฝันไม่สำเร็จ อายุแค่ 25 เอง เกิดมามีชีวิตอยู่ได้แค่นี้เองเหรอ ก็ต้องจากโลกนี้ไปเสียแล้ว

ทุกวันนี้พ่อกับแม่ก็ยังพูดเรื่องน้องชายอยู่ทุกวัน ปีใหม่ปีนี้ช่างเป็นการเริ่มต้นอะไรที่เลวร้ายมากสำหรับครอบครัวของผม....

 

สวัสดีคับ ptteppawong ทุกอย่างอยู่ที่เวลาและจิตใจของคนในครอบครัวคุณ ทำบุญ ตักบาตรอุทิศส่วนบุญ ส่วนกุศลให้แก่น้องชาย เพราะถ้ายิ่งคิดก็จะเกิดความทุกข์ อย่างกรณีของผม ก็มีไม่แตกต่างกับคุณ ผมเสียย่าที่ผมรักมากๆๆ และเสียกำลังใจตอนที่แฟนผมไม่สบาย ป่วยทางด้านสมอง แต่เขาไม่จากไป แต่ก็ทำใจทุกวัน เพราะยังไม่รู้ว่าคนในครอบครัวผมคนไหนจะไป พ่อผม เป็นเบาหวาน มีความดัน แม่ก็เป็นโรคหัวใจ ทุกคนจะต้องเจอกับคำว่า พลัดพลาดจากของที่เรารักเสมอ ผมจึงใช้ธรรมะในการดำเนินชีวิต ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ พยายามหาอะไรทำให้ ความคิดถึงน้องชายมันจางไป ผมรู้ว่ามันทำยาก แต่ก็ต้องลองทำ มิฉั้นจะเกิดความไม่สบายใจ ชีวิตทุกคนต้องเจออะไรมากมาย ผมก็ต้องเจอสักวันหนึง ตอนนี้ผมเตรียมตัว เตรียมใจ แต่ในแต่ละวันผมพยายามคิดบวก ซึ่งก็ดีแก่สุขภาพตัวเอง สู้นะคับ บางครั้งชีวิตคน ต้องสู้จึงชนะ แต่ก็ไม่เสมอไป ในทุกข์มีสุข ในสุขมีทุกข์ ทำบุญให้น้องชายคุณนะ ผมเชื่อว่า เขารับรู้สิ่งนี้ เพราะเป็นพลังงานอย่างหนึ่ง จาก เอกคับ

 

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ....ทุกชีวิตมีเกิดก็ต้องมีดับไปเป็นธรรมดาอาจจะเป็นกรรมเก่ามาตัดรอนก่อน....หรือถืงที่สุดแห่งวาระกรรมแล้วทั้งสิ้น.
ไม่มีใครสามารถต่อรองกรรมได้.เพราะฉะนั้นคนที่เหลือยังมีชีวิตอยู่ไม่ครประมาทในความตายให้ระลืกอยู่เสมอว่าชีวิตเรานี้ไม่แน่นอนอาจจะตายวันนี้วันพรุ่งหารู้ไม่.ควรเร่งทําความดีสร้ากุศลให้ยิ่งๆขื้น..กิจใดๆที่ควรทําอย่าได้รอช้าจงรีบลงมือทําทันที...อย่างเช่นเข้าวัดทําบุญ ปฐิบัติธรรมเจริญศีลสมาธิปัญญาให้ยิ่งๆขื้น.

 

การมา การไป เป็นเพียงการเปลี่ยนขั้วของความรู้สึก สุดแต่ว่าเราจะอยู่มิติใดของการเดินทาง..ขอแสดงความเสียใจกับท่านจขกท.ค่ะ

ชีวิตเป็นของน้อยอย่างนี้ ความจริงแล้ว ไม่มีอะไรเลยที่เข้าไปยึดถือแล้วไม่ทำให้เราเจ็บตัวแม้จะเป็นสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม พระพุทธองค์จึงสอนให้อยู่ในโลกนี้อย่างเบาเบา อย่าหอบหิ้ว แบกหาม กอดกำ เหนี่ยวรั้ง แปลว่าถึงจุดหนึ่งต้องไม่คิดแบกหามยึดมั่นมาก เพราะไม่มีอะไรเป็นของเราจริงๆ แม้สิ่งที่เรามีกรรมสิทธิ์วันนี้ สุดท้ายก็มิใช่ของเรา สิ่งที่เรารักที่สุดก็ไม่อาจอยู่กับเราได้ เพราะสุดท้ายปลายทางแม้ตัวเราเองก็ต้องจากสิ่งเหล่านั้นพวกเขาเหล่านั้นไปเช่นกัน

ถึงเวลาแล้ว เขาก็ต้องจากเราไปตามเหตุ ตามปัจจัย มันก็พอดีพอเหมาะของมัน อันนี้เราก็ต้องยอมรับความจริง ยอมรับความพอดีของมัน ทุกอย่างก็ดำเนินไปตามเหตุปัจจัยที่สมบูรณ์เสมอ หากเราเชื่อมั่นในความดีของน้องชายแล้ว เราก็ไม่ต้องเสียใจและห่วงสงสารน้องชายอีกแล้วค่ะ เขาไปดีแล้วนะ..

อย่าคิดว่าเขาเป็นน้องของเราจริงๆ อย่าคิดว่าเขาเกิดมาในโลกนี้เพื่อเป็นน้องของเราเท่านั้น อันความจริงนั้น จิตวิญญาณของเขา ก่อนเกิดมาเป็นน้องของเรา เขาท่องเที่ยวไปในวัฏสงสารมาเป็นหลายภพหลายชาติ ด้วยการสร้างทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว โดยมากเราเรียกกรรมดีเป็นบารมี กรรมชั่วว่าเป็นกรรม ความผูกพันในอดีตชาติเป็นเหตุ จิตวิญญาณของเขาจึงมาอยู่กับเรามาเป็นน้องเป็นการชั่วคราวเท่านั้น อันนี้แหละคือความหมายที่บอกว่า "เขาไม่ใช่น้องชายของเราจริง ๆ " เขาเป็นตัวของเขา มันมีอยู่ตั้งแต่อเนกชาติ

เราเสียใจ แต่ผู้จากไปอาจจะไม่เป็นอะไรเลย ตรงกันข้ามเขาอาจตื่นเต้นกับโลกใหม่ อย่างน้อยผู้รับก็ยินดีต้อนรับ ดีอกดีใจกันเหมือนตอนที่เขาเกิดมาเป็นน้องชายของเรานั่นแหละค่ะ หากเราเชื่อมั่นในความดีของเขา ในบารมีของเขา ไม่ต้องเสียใจนะ ไม่ต้องห่วงเขาอีกแล้ว แต่เราควรจะภูมิใจด้วยซ้ำ ความจริง อะไร อะไร เขาก็ต้องรับผิดชอบเอง ทุกอย่างก็ดำเนินไปตามเหตุปัจจัยที่สมบูรณ์เสมอ ส่วนเราก็ต้องรับผิดชอบด้วย เรารักน้องชายของเราจริง ต้องทำใจให้สงบสุข คิดดูนะคะ..ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนก็ตาม เมื่อเขารู้ว่าพ่อแม่และพี่ชายของเขามีความทุกข์มาก เขาจะรู้สึกอย่างไร..

ความทุกข์ของเราก็คือความทุกข์ของเขาเช่นกัน..ถ้าเรามีความสุขสบาย เขาก็สบายใจ ไม่ต้องห่วง เพราะฉะนั้นหน้าที่ของเรา ของท่านจขกท. คือทำความสงบสุขให้เกิดขึ้นแก่ตน..หากเรารักเขาอย่างแท้จริง..

ขอท่านจงก้าวผ่านความรู้สึกอันเป็นธรรมชาติของสัจธรรมนี้ไปให้ได้อย่างน่าอัศจรรย์เถิด.. ^^