เมื่อภัยจะมาถึง ขอให้ทุกท่านเร่งสร้างความดี ปัจจุบันสำคัญที่สุด อย่าได้ประมาท

เตือนภัยพิบัตินะครับ สรรพสัตว์ย่อมเป็นไปตามกรรม เพราะมนุษย์ มีแต่ความโลภ ความโกธร ความหลงเพิ่มขึ้นทุกวัน เทพเทวา จำเป็นต้องล้างสิ่งไม่ดีออกไป เหลือใว้แต่คนดี ก่อนจะสิ้นคนดี ภัยใหญ่กำลังใกล้เข้ามา ปีหน้าจะหนัก ทั่วโลก จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกว่าพระโพธิสัตว์ จะเปิดตัว จะเป็นพระเจ้าจักรพัทดิ์ อายุคนจะยืน 80 ปี ขั้นต่ำ สูงสุด 200 ปี ด้วยบุญบารมีของพระเจ้าจักรพัทดิ์ และบุญของผู้ที่อยู่รอด ต้องมีศีลและธรรม มีเมตตาจิต คิดดี ต่อก่อนจะถึงเวลานั้น โลกจะต้องผ่านภัยภิบัติมากมาย เพื่อคัดคนดี
ช่วงเกิดภัยนั้นอาหารขาดแคลน มนุษย์จะเจอทั้งภัยธรรมชาติและภัยมนุษย์ ภัยจากภูติผีปีศาจมากมาย ต้องรวมกลุ่มกันถือศีลปฏิติธรรมครับพอจะพ้นภัยได้ มนุษย์ จะเหลือแค่ 10 - 15 % เท่านั้น
คนที่รอดจะได้พบแต่สิ่งดีงามผู้คนมีจิตใจงดงาม หน้าตาจะเหมือนหนุ่มสาว เพราะได้รับน้ำศักดิ์สิทธิ์จากพระศิวะ และการช่วยเหลือ
จากมนุษย์ต่างดาว อายุยืนยาว โรคภัยใข้เจ็บไม่ค่อยมี การงานไม่มาก ทรัพย์สินผุดขึ้นจากแผ่นดินมากมายรองรับผู้มีบุญเท่านั้นที่จะได้ใช้ จงรีบเร่งถือศีล 5 ศีล 8 ปฏิบัติธรรม อย่าได้ประมาท

 

เท่าที่ทราบมาไม่ใช่ 10-15 % แต่เป็น 5% นะครับ พรหมวิหาร 4
ที่นักปฏิบัติหลายคนยังเข้าใจไม่หมดนั้นติดอยู่ที่ข้อสุดท้าย คือ
"อุเบกขา" มีจิตเมตตาแล้วไม่รู้จักปล่อยวาง เพราะไม่เข้าใจในกฎแห่งกรรม
จะทำให้คนรู้จักศีลธรรมอย่างแท้จริง นับเม็ดทรายทุกเม็ดในโลกนี้ยังง่ายเสีย
กว่า ทุกอย่างมีเวลาของมันอย่าไปฝืน อย่าไปเร่ง ไม่ถึงเวลาไม่มีทางเป็นไป
ตามเส้นทางของมัน

หลายคนในห้องนี้มีทิฐิมานะและจิตที่เป็นอัตตารุนแรงมาก ใครเห็นต่าง
จะถูกประนามว่าเป็นฝ่ายตรงข้ามทันที ไม่ได้ต่างจากสถานการณ์บ้านเมือง
ในปัจจุบัน นั่นเพราะมันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ มันเป็นธรรม ขอให้เข้าใจ
แล้วปล่อยวาง

 

..............................
ขอบคุณ เห็นที่ต้องเตรียมข้าวสารอาหารแห้งอีกแล้วครับท่าน

 

241 โทษของความโกรธ

ปัญหา ความโกรธมีโทษอย่างไรบ้าง พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงทรงแนะนำให้ระงับกำจัดเสีย ?

พุทธดำรัสตอบ “.....คนผู้โกรธ ถูกความโกรธครอบงำย่ำยีแล้ว แม้จะอาบน้ำ ไล้ทา ตัดผม โกนหนวด นุ่งผ้าขาวสะอาดแล้วกตาม... ย่อมเป็นผู้มีผิวพรรณทราม.....
“.....คนผู้โกรธ ถูกความโกรธครอบงำย่ำยีแล้ว แม้จะนอนบนบัลลังก์อันลาด้วยฝ้าขนสัตว์ ลาด้วยฝ้าขาวเนื้ออ่อน ลาดด้วยเครื่องลาดอย่างดีทำด้วยหนังชะมด มีผ้าดาดเพดาน มีหมอนหนุนศีรษะและหนุนเท้าแดงทั้งสองข้างก็ตาม ย่อมนอนเป็นทุกข์....
“.....คนผู้โกรธ ถูกความโกรธครอบงำย่ำยีแล้ว แม้จะถือเอาสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ ก็สำคัญว่าเราถือเอาสิ่งเป็นประโยชน์ แม้จะถือเอาสิ่งที่เป็นประโยชน์ก็สำคัญว่าเราถือเอาสิ่งไม่เป็นประโยชน์ ธรรมเหล่านี้อันคนผู้โกรธ... ถือเอาแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความฉิบหายมิใช่ประโยชน์เกื้อกูล เพื่อทุกข์ตลอดกาล
“.....คนผู้โกรธ ถูกความโกรธครอบงำย่ำยีแล้ว แม้จะมีโภคะที่ตนหามาได้ด้วยความขยันขันแข็ง สั่งสมได้ด้วยกำลังแขนอาบเหงื่อต่างน้ำ เป็นของชอบธรรม ได้มาโดยธรรม พระราชาย่อมริบโภคะของคนขี้โกรธเข้าพระคลังหลวง....
“.....คนผู้โกรธ ถูกความโกรธครอบงำย่ำยีแล้ว แม้เขาจะมีมิตร อมาตย์ ญาติสายโลหิต เหล่านั้นก็เว้นเสียห่างไกล...
“.....คนผู้โกรธ ถูกความโกรธครอบงำย่ำยีแล้ว ย่อมประพฤติทุจริตด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ ครั้นแล้วเมื่อตายไปย่อมเข้าถึง อบาย ทุคติ วินิบาตนรก....”

 

225 วิธีแก้ความอาฆาต

ปัญหา ถ้าเกิดความอาฆาตขึ้นในจิตใจเรา ทำให้เราคิดมุ่งร้ายหมายแก้แค้นต่อบุคคลบางคน ซึ่งได้ล่วงเกินเราก่อน ควรจะแก้ไขอย่างไร?

พุทธดำรัสตอบ “......ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
ความอาฆาตพึงเกิดขึ้นในบุคคลใด พึงเจริญเมตตาในบุคคลนั้น ๑
ความอาฆาตพึงเกิดขึ้นในบุคคลใด พึงเจริญกรุณาในบุคคลนั้น ๑
ความอาฆาตพึงเกิดขึ้นในบุคคลใด พึงเจริญอุเบกขาในบุคคลนั้น ๑
ความอาฆาตพึงเกิดขึ้นในบุคคลใด พึงถึงการไม่นึกไม่ใฝ่ใจในบุคคลนั้น ๑
ความอาฆาตพึงเกิดขึ้นในบุคคลใด พึงนึกถึงความเป็นผู้มีกรรมเป็นของของตน ให้มั่นในบุคคลนั้นว่าท่านผู้นี้เป็นผู้มีกรรมเป็นของของตน เป็นทายาทแห่งกรรม มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่ง จักทำกรรมใดไว้ดีก็ตามชั่วก็ตาม จักเป็นผู้รับผลของกรรมนั้นดังนี้ ๑.... พึงระงับความอาฆาตในบุคคลนั้นด้วยประการฉะนี้”

อาฆาตวินัยสูตร ที่ ๑ ป. อํ. (๑๖๑)
ตบ. ๒๒ : ๒๐๗ ตท. ๒๒ : ๑๘๙
ตอ. G.S. III : ๑๓๗

 

230 ทำไมคนจึงต้องคิดถึงความตาย

ปัญหา ความแก่ ความเจ็บ ความตาย เป็นเรื่องของความเศร้า ความทุกข์ คนไม่ชอบ ไม่อยากประสบ แม้แต่คิดถึงก็ไม่อยากคิด แต่เหตุไฉนพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงทรงสอนให้พุทธบริษัทพิจารณาธรรมชาติเหล่านี้เสมอ ๆ?

พุทธดำรัสตอบ “......ความมัวเมาในความเป็นหนุ่มสาว มีอยู่แก่สัตว์ทั้งหลาย ซึ่งเป็นเหตุให้สัตว์ทั้งหลายประพฤติทุจริตด้วย กาย วาจา ใจ เมื่อเขาพิจารณาฐานะนั้น (ว่าเรามีความแก่เป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้) อยู่เนืองๆ ย่อมละความมัวเมาในความเป็นหนุ่มสาวนั้นได้โดยสิ้นเชิง หรือทำให้เบาบางลงได้
“......ความมัวเมาในความไม่มีโรค มีอยู่แก่สัตว์ทั้งหลาย ซึ่งเป็นเหตุให้สัตว์ทั้งหลายประพฤติทุจริตด้วย กาย วาจา ใจ เมื่อเขาพิจารณาฐานะนั้น (ว่าเรามีความเจ็บเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความเจ็บไปได้) อยู่เนืองๆ ย่อมละความมัวเมาในความไม่มีโรคนั้นได้โดยสิ้นเชิง หรือทำให้เบาบางลงได้
“......ความมัวเมาในชีวิตมีอยู่แก่สัตว์ทั้งหลาย ซึ่งเป็นเหตุให้สัตว์ทั้งหลายประพฤติทุจริตด้วย กาย วาจา ใจ เมื่อเขาพิจารณาฐานะนั้น (ว่าเรามีความตายเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความตายไปได้) อยู่เนืองๆ ย่อมละความมัวเมาในชีวิตนั้นได้โดยสิ้นเชิง หรือทำให้เบาบางลงได้”

ฐานสูตร ป. อํ. (๕๗)
ตบ. ๒๒ : ๘๒-๘๓ ตท. ๒๒ : ๗๒-๗๓
ตอ. G.S. III : ๕๙-๖๐

<หน้าก่อน<<< สารบัญ >>>หน้าถัดไป>