ธรรมชาติกับธรรมดา

ท่านทั้งหลายผู้ศึกษาพระธรรม ช่วยอธิบายคำว่า"ธรรมชาติกับธรรมดา"หน่อยครับว่าต่างกันอย่างไร

 

เป็นอย่างเดียวกันครับ

ทุกสรรพสิ่งมีความเป็นไปไดยธรรมชาติของเขา ความเป็นไปโดยธรรมชาตินี้เรียกอีกอย่างก็เป็นไปโดยธรรมดาก็ได้ คำว่าธรรมดากับธรรมชาติจึงมีความหมายอย่างเดียวกัน แต่วิธีใช้อาจจะแตกต่างกันบ้างตามความเหมาะสม
พระพุทธเจ้าสอนทุกสรรพสิ่งตกในกฏไตรลักษณ์คืออนิจจัง ทุกขัง อนัตตา การเปลี่ยนแปรหรือเปลี่ยนไปของสรรพสิ่งก็เป็นไปโดยธรรมชาติ หรือตามธรรมดาของกฏไตรลักษณ์นั้นเอง

 

ภาษาเป็นสิ่งที่ใช้แทน คำพูด ความคิด ประสบการณ์จริง คำว่าธรรมชาติเป็นสิ่งที่ใช้แทนธรรมชาติของจริงในการพูด คำว่าธรรมดาเป็นสิ่งที่คนแต่ละคนคิดว่าเป็นธรรมดา ธรรมชาติเป็นประสบการณ์ ธรรมดาเป็นความคิด

 

มันเป็นความแตกต่างในความหมายภาษาไทย

"ธรรมชาติ" หมายถึงสิ่งที่มันมีอยู่เองทางกายภาพ หรือ สิ่งแวดล้อมส่วน

"ธรรมดา" นั้น ใช้ในการสื่อความหมายทาง สถาณะการณ์ เหตุการณ์ และ การแสดงความรู้สึกถึงคุณภาพ ว่าอยู่ในลักษณะ กลางๆ

 

ธรรมดา...มีกินเป็นสุข

ปลดทุกข์...เป็นธรรมชาติ.

 

ท่านทั้งหลายคิดว่า ธรรมชาติคือของที่มีอยู่แล้วใหม ส่วนธรรมดาคือสิ่งที่เป็นไปหรือปล่าว

 

คำถามนี้ ตอบแบบชี้ชัดลงไปไม่ได้
เพราะความหมายของคำว่าธรรมชาติและธรรมดาในภาษาไทย ยังเป็นอะไรที่ดิ้นได้

แต่น่าจะพอนิยามออกมาเป็นเค้าโครงได้ว่า...

ธรรมชาติ = สังขาร / วิสังขาร
ธรรมดา = อาการแห่งสังขาร / วิสังขาร

* คำว่า "อาการ" ก็ยังดิ้นได้อีกเช่นกัน

 

ธรรมชาติก็คือธรรมชาตินั่นแหละ เวลาเราใช้ภาษาเรากลับสู่ของจริงจะดีที่สุด เพราะภาษาเป็นสิ่งที่ใช้แทนของจริง ถ้าเราไปนิยามมันต่อมันก็จะยิ่งยุ่งมันไปคนละทางกับที่มันควรจะเป็น กลายเป็นปรัชญา ศาสตร์ที่ไม่เคยมีข้อสรุปร่วมกันเลยแม้แต่ข้อเดียว แต่ละคนต่างนิยามสิ่งต่างๆ ไปตามสิ่งที่สังเกตเห็น และแน่นอนว่าแต่ละคนไม่มีทางเห็นเหมือนกัน ถ้านิยามว่าธรรมดาคือสิ่งที่เป็นไป ก็ต้องมานิยามอีกว่าอะไรไม่ใช่สิ่งที่เป็นไป อะไรไม่ใช่ธรรมดา ถ้าธรรมชาติคือสิ่งที่มีอย่แล้ว แล้วอะไรคือสิ่งที่ไม่มีอยู่แล้ว เพราะถ้ามันไม่มีสิ่งที่ไม่ใช่มัน ตัวมันเองก็จะไม่มีความหมายอะไรเลย สุดท้ายคำตอบที่สมบูรณ์ที่สุดก็ต้องเป็น ธรรมชาติคือธรรมชาติ ธรรมดาคือธรรมดา มันเป็นสิ่งที่โต้แย้งไม่ได้เลย แล้วเป็นคำตอบที่ไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย มันจะเกิดประโยชน์ก็ต่อเมืี่อเราเข้าใจว่าในความเป็นจริงมันคือสิ่งนี้ แล้วก็กลับไปหาตัวจริงของมันให้เจอ ถ้าเรายังไม่เจอตัวจริงของมันการที่จะนิยามต่อไปก็ยังเป็นประโยชน์อยู่ แต่เมื่อเจอตัวจริงแล้วก็ไม่จำเป็นจะต้องนิยามต่อไป

 

แล้วเราได้อะไรจากธรรมชาติและได้อะไรจากธรรมดา

 

ธรรมชาติคือ รสชาติดั้งเดิมไม่ปรุงแต่ง ธรรมดาคือ ทุกสิ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงไปนอกเหลือจากที่มันจะเป็นไปได้เลยจึงเป็นเพราะเหตุนี้เหตุนี้. (หากเมื่อเราสามารถยอมรับและเข้าใจความเป็นธรรมดาแล้วเราก็เข้าถึงธรรมชาติได้

 

ธรรมชาติ = การอยู่นิ่งๆ การยอมรับ

ธรรมดา = ไร้กิเลส ไม่ปรุงแต่ง

การเข้าถึง 2 สิ่งนี้ได้ คหสต. นั้นคิดว่า คือผู้บรรลุธรรม ที่เข้าถึงธรรมชาติและเข้าใจความธรรมดาว่า ทุกสรรพสิ่งล้วนเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป

 

ขอถามท่านผู้รู้บ้าง. ปัญญา. ถึงขนาดไหนเราถึงจะรู้ได้ว่าเรามีปัญญา

 

แค่มีสติ รู้ตัวทั่วพร้อม ดิฉันคิดว่า ปัญญาก็น่าจะเกิดแล้วหละค่ะ ^^ (คหสต.)

 

ขอบคุณค่ะที่ให้ความเห็นและอธิบาย..ขอเพิ่มเติมอีกนิดสำหรับ. คหสต.นะค่ะ. ธรรมชาติ คือ ส่วนที่เป็นต้นกำเนิดของชีวิตเริ่มแรก. ส่วนธรรมดา. คือ ความเป็นไปของชีวิตของสรรพสัตว์. แต่ถ้าเข้าใจและเข้าถึงธรรมดาก็จะเข้าถึงหลักธรรมชาติ. (มันเป็น คหสต. ตามที่บอกล่ะค่ะ) เพราะฉันเข้าใจแบบนี้ .

 

ปัญญาคือสิ่งที่ผุดขึ้น..ใช้พิจารณาและหรือตอบข้อสงสัย

ที่เราสงสัย..ได้อย่างสิ้นสงสัย..ปัญญานั้นเลยคิด..

เมื่อปัญญาทำหน้าที่เส็จปัญญาก็ดับไปเช่นกัน.